Eenzaam trotseert een schip de storm in de grote oceaan Niemand op de wereld denkt daaraan Jawel een moeder denkt aan haar beide zonen En bid tot god dat ze gezond en wel thuis mogen komen
Bulderend en beukend giert de wind van bakboord naar stuurboord Klopt op patrijs poorten en deuren maar niemand die het aanhoort Alle duivels zijn los gebroken en denken het schip te kraken Matrozen lachen spottend lucifer we zullen u niet binnen laten
Trotse zeelieden plooien maar kraken niet Toch geeft de storm hen een gevoel van verdriet Moeder waarom zijn we niet bij u gebleven Maar de drang naar zee was niet te genezen
Geschreven in een depresieve bui Want van dichten wordt men moe en lui Beste vrienden sta niet te wenen Want het verstand zit in de toppen van mijn tenen
Opgedragen aan allen die zoals ik hun verstand verloren hebben!!! Foto Een nieuw schilderij is geboren:< Het verval van mens en materiaal >
