Het is zomer, er staat een stevige wind en zoals gewoonlijk sleep ik mezelf naar buiten. Ik ga naar de andere kant van mijn tuin steeds in gezelschap van mr park. Die houd me tegen als ik mijn pas  wil versnellen. Het is vroeg in de morgen, in de weide hiernaast staat het paard van de gebuur te wachten op zijn dagelijkse knuffel. Eens ik bij ze ben, kapt ze met haar poot in de aarde ten teken van vriendschap. ze briest en ik denk dat ze uitkijkt naar die dagelijkse ontmoeting. Ze kijkt een beetje triestig in mijn parkie ogen en ik spreek nog een paar troostende woorden. Mischien heeft ze ook problemen, maar kan het niet zeggen. Ik denk dat ze eenzaam is, ik ben ook  vaak eenzaam geweest op zee met problemen, met tegenslagen eenzaamheid niet plezant. Ineens vraag ik me af wat ik hier in godsnaam sta te doen. waarom ik hier woon en hoe ik hier ben geraakt. Ik zou het moeten kunnen vertellen tegen iemand, het van mij afschrijven. De vogeltjes fluiten maar ik hoor ze niet zoals het moet, ben ik depressief ???? Ik denk er over na,  nee ik ben eenzaam. Alleen aangespoeld in een dorp vergeten door onze lieve heer,alleen met mijn ziekte gebleven door omstandigheden. Gebleven om mensen te helpen zonder veel dankbaarheid. Ik kom als uit een diepe slaap wanneer ik naar binnen ga. De computer was reeds opgestart en ik denk aan mijn vrienden. Rap eens kijken of iemand wakker is. Ja er is al beweging, zou iemand aan mij denken? Ik voel me plots een stuk beter, ik heb mijn vrienden ik ben niet meer alleen!!!!!!!!!!!!!!

25-06-2011 om 00:00 geschreven door puppus