Met deze blog wil ik mijn bevindingen bekend over mijn leven met de ziekte van Parkinson!
04-11-2011
Persoonlijk voor de lezers
Ik heb ondervonden dat lezers van mijn blog bepaalde dingen persoonlijk op zichzelf nemen. Ik heb nog nooit geen enkele naam vermeld. Voel je uzelf schuldig kan ik er jammer genoeg niets aan doen!!!!Etienne
Weer de tijd van het jaar om bloemen te zetten. Eerst ben ik naar mijn geboortedorp geweest waar mijn ouders en broer begraven liggen. Jaarlijkse traditie. Mijn vader gestorven op de leeftijd van 66 jaar. Gewone mens gans zijn leven bieteman geweest,dood gewerkt in de chicorei drogerijen van Frankrijk. Recht tegen over mijn ouders ligt de vroegere burgemeester van het dorp. Ze waren dezelfde ouderdom. Was in de tijd een man van aan zien, had een grote boerderij maar was een simpel en goed hartig man. Ons vader daar tegen over was een gewone mens, en die twee uitersten liggen recht tegenover elkaar begraven. Ze liggen beiden even stil en de dood was niet te ontlopen. Mensen die soms denken dat ze meer zijn als een ander wees voorzichtig want de dood komt als een dief in de nacht en rijk of arm voor ieder hetzelfde. De famillie van de kant van mijn vrouw, zijn allen begraven aan de franse kant. Mr park kon me toch weer niet gerust laten want mijnn benen waren zo stijf als een plank. Nu ik heb weer een pak mensen gezien die ik kende en daar na ben ik naar het militair kerkhof geweest van vleteren. De broer van ons moeder ligt er begraven. gesneuveld in het jaar 1916 en toch nog iemand die al jaren een bloemeke op zijn graf komt zetten. Het was er rustig, het weer was zwoel en alleen tussen de graven van de soldaten. Ze liggen er bijna 100 jaar en gesneuveld voor niets. Tijd om zelf eens na te denken over het leven. Wat het leven nog zal brengen is een groot vraagteken! Vrienden hebben het druk en veel contact is er niet meer. Nu we behoren tot de categorie waardeloos en tegenwoordig weet je niet als het goed is veel te praten of slecht. Ik denk nog aan mijn vrienden die hun leven op zee gelaten hebben. Overlevenden die ik terug heb gevonden houden met moeite nog contact. niemand heeft nog tijd, en soms denk ik van met alles te stoppen voor de dagen die ik hier nog moet lopen. Nu niets doen is ook niet goed, berusten in uw lot ge kunt niet anders!!!
Drie uur acht en dertig in de morgen. Mijn vingers zijn nog stijf en het thypen gaat langzaam. Het zijn geen uren om verhalen te schrijven. Een normaal mens zit in zijn bed, maar parkies zijn niet normaal. De miserie houd me voor het moment wakker,mijn vrouw is aan de depressieve kant. Angst voor haar operatie van volgende maand houd haar bezig denk ik. Het leven is rot vol slechte kanten. Ik heb alleen angst voor de toekomst, machteloosheid tegen over mr Park. Angst dat ik het niet meer zal kunnen opbrengen voor mijn gezin te zorgen. Ik moet er word op gerekend en ik mag het niet laten steken. Ik moet hier blijven rondlopen voor een ander, ze noemen dat plicht!!! Ik geef altijd de raad aan de mensen om alleen de goede kanten van het leven te onthouden! Ik kan het zelf niet, ik heb teveel meegemaakt en op momenten als deze spookt alles door je hoofd. Zelfs het verlangen om het hier allemaal te verlaten, mag niet plicht plicht en nog eens plicht. Een leven zonder toekomst, niet weten of je s'anderendaags goed of slecht gaat zijn is geen leven. En hoop er is geen hoop er is geen licht in de tunnel, een parkie klamt zich vast aan elke stroohalm. Flauwe kul over genezing die er toch nooit zal komen,en andere en andere dingen die ze ons wijs maken. Hoop doet leven maar wat als er geen hoop meer is????????????????
Alles lijkt hopeloos vandaag niets die gaat zoals het moet. Enorme slechte slechte nachten en slapeloosheid zijn er de oorzaak van. Gisteren nacht zat ik om drie uur te schilderen, en zo heb ik vele nachten. Ik begin te leven zoals onze rosse kater, ssss'nachts op pad en overdag slapen. Een geluk dat ik het nog eens kan van mij afschrijven.Morgen moet ik reeds om 12uur 30 in Ieper zijn met mijn vrouw voor nog een paar onderzoeken voor haar operatie van volgende maand. Het is weer voor de rest van de dag, en ik die dacht aan een rustig pensioen. Zo gaan de dagen voorbij. Een geluk heb ik nog vrienden die me een hart onder de riem steken. Ik kan jullie niet genoeg danken, jullie bent super!!!
We hebben prachtig weer. Het is het enige goed nieuws in deze sombere tijden. De dood van francine en de miserie die er rondhangt begint nu nog maar goed door te dringen. Een mens die altijd zo vriendelijk was, als we daar logeerden en die niet tegenstaande haar tegenslagen ons nooit vergeten heeft. Toen ze wist dat ik park had belde ze regelmatig altijd goed gezint en klaar om je op te beuren. Telkens vroeg ze wat ik bezig was met schilderen, en zei altijd nooit stoppen met schilderen je moet het mij beloven. Een goed mens is weeral verdwenen uit mijn leven. Foto een nieuw schilderij, portret van een vriendin!!!
Het is weken geleden dat ik nog iets in mijn blog heb gezet. Het is een rare periode, de wereld staat hoe langer hoe meer op zijn kop. De planten en bomen beginnen terug te bloeien en andere verliezen hun bladeren en denken dat het herfst is. Ik heb niet veel tijd over in al mijn miserie.Monique moet terug geopereerd worden in November. De stunt is er weer geweest in het jan Ieperman zieken huis verleden week.We zijn naar de specialist geweest voor mijn vrouw.We hadden vrije consultatie daar we anders voor een afspraak meer dan een maand moesten wachten. Ze hadden ons gezegd drie uur,bij aankomst was het reeds wachten tot zes uur. we hebben a u b vijf uur moeten wachten voor we bij de dokter waren. We wisten rap hoe laat het was knie versleten een andere knie. Operatie 9 november. Woensdag is het mijn toer om te gaan. Wat zijn we toch een bende sukkels. Goed leven met parkinson, ik zal het nooit aanvaarden. Met al die zever ik had mijn pensioen wel anders voorgesteld. het stopt hier nooit en de lach erin houden is soms moeilijk. ik heb met al die miserie niet veel tijd meer over. Leer er mee leven zeggen ze. IK zal het moeten aanvaarden dat ik bij de oude generatie begin te horen, alhoe wel ik ijn ouder dom verwens. Ik zal terug beginen zeemans verhalen schrijven de tijd van vroeger. Het is ook mijn verjaardag geweest,veel gelukwensen ze hebben me niet vergeten.Radio Parkies bestaat ook een jaar. Ik hoop maar dat alles blijft rond draaien en dat er samenwerking is. Wij zijn allemaal zieke mensen en die chat avonden een beetje muziek erbij moet toch blijven bestaan. Het doet ons een beetje de sleur van het ziek zijn vergeten. Ik heb deze week veel onverwacht bezoek gekregen, ik geloof dat de mensen dat aan voelen dat er iets op til is. Ik zal afsluiten met mooi nieuws die we zojuist gekregen hebben.Die mensen waar we vroeger op vacantie gingen in het zuiden van Frankrijk die vrouw is gestorven. Gerookt in haar bed en verkoold. We zijn er alle twee het hart van in!!
Minoe gedood door een smeerlap die ze vergifitigd heeft; De veearts heeft ze deze namiddag moeten een prikje geven! Ik ben er het hart van in, nog nooit geen braver dier gehad!
Een hersen pan met een hoop problemen Wie kan je verstrooien en dat pillen gedoe doen af nemen Een dag vol troebele gedachten Zong en beukte de wind met al zijn krachten Hij zong u ben hopeloos aan het treuren Een zachte stem zong mee en zei kop omhoog en laat het niet gebeuren U bent een overlever, nu niet plooien onverwacht Vroeger in storm en wind bleef je ook de ganse nacht.
De stem die bleef maar fluisteren Ik maak voor u een gedicht en dan kan je luisteren Naar problemen zoals er overal zijn Denk maar niet dat je de enige bent met gevrichts pijn Wij parkies leven met pijn maar geven niet op Word onze vriend en we halen je uit de slob En zo werden stemmen vrienden onverwacht en zonder blaam Ze zijn niet meer uit mijn hart weg te slaan
Perzische Golf Mei 1964 Reeds een drietal maanden zwierven we rond van haventje naar haventje in de perzische golf. Het M/s Moëro was gebouwd in 1958 had niet veel confort en het was afzien geblazen met onmenselijke themperaturen van bij de vijftig graden in de machienekamer. De ganse bemanning was uitgemergeld de aircondioning werd niet gestart en we sliepen vele nachten aan deck om toch wat verkoeling te hebben. De smeerlapperij die we er nog bij hadden was dat het schip vergeven was van de ratten en het was hoge tijd dat we de golf uit waren. Op zaterdag 9 Mei kregen we het verlossende bericht te horen laden 2000 ton in Abadan voor tamatave Madagaskar!! Niemand kende een beetje Madagascar en geen enkele had er ooit geweest bij mijn weten. Een paar weken later gingen we de zaterdag middag om 12 uur tegen de kaai in Tamatave ( gegevens komen uitmijn dagboek). Iedereen stond te poppelen om aan de wal te gaan en de streek te gaan verkennen. Na maanden te hebben afgezien kregen wij van hoger hand de vrije teugel en de mensen daar waren frans spreekend en zeer vriendelijk maar straatarm!De zaterdag avond was de ganse bemanning ladderzat en de zondag morgen kwam ik wakker met een vrouw tenminste een jong meisje in mijn kooi.. De onschuld stond in haar ogen geschreven en ik vroeg haar hoe ze daar was gekomen. Ze vertelde dat we elkaar hadden leren kennen in een soort dans club. We waren allemaal zo zat als een aap, en ze was met mij mee gekomen want bij het aan boord gaan was ik bijna tussen schip en kaai gevallen! Het was een duivels mooi kind niet ouder dan ikzelf en luisterde naar de naam Elisabeth! En zo bleef elisabeth aan boord voor het weekend, de kok maakte dat ik eten genoeg had voor ons beiden en zei hier tjin voor uw lief!! De Zondag avond waren we van sortie maar een stukje kalmer en ze wilde me absolut iets tonen. We reden eerst waar ze woonde. Een huis je kon het zo niet noemen, een bed een paar stoelen en een bedje waarin een kindtje lag te slapen. Ze begon te wenen en vertelde me dat ze een kind had ze een hoer geworden was om haar kind te kunnen eten geven!!Zoiets waren we gewoon, ze haalde het kindje uit zijn bedje en gaf het in mijn armen. Onwennig drukte ik het kind tegen mijn borst en ik kreeg een warm gevoel aan mijn hart een gevoel die al maanden was uitgeschakeld door ons ruw leven. Ik wist niet eens dat dat kind bestond en toch hield ik ervan! Zo bleef Elisabeth tot de donderdag aan boord en we waren gelukkig te samen. Toen we vertrokken weende ze wilde geen geld en ik beloofde terug te komen. IK had nog een pak geld over die ik haar verplichte van aan te nemen desnoods voor het kind. Ik zelf kreeg een krop in mijn keel maar een zeeman mag geen gevoelens hebben. Achteraf heeft ze nog verschillende malen geschreven en vroeg telkens wanneer het schip terug kwam, maar intussen zat ik in zuid amerika en nog dikwijls denk ik met weemoed aan die enkele dagen in Tamatave. Elisabeth had me enkele dagen gelukkig gemaakt, maar geluk is bij mij altijd van korte duur geweest!!!!!
Ik zit kapot van de warmte. Het is een rare avond. Ik heb zoals gewoonlijk mijn toer gedaan van mijn computer. Ik sta een beetje wantrouwig tegen over bepaalde dingen. Ik zal niet gemist zijn, alles zal van korte duur zijn, er komt kliekjes vorming en bepaalde personen staan maar al te graag in de belangstelling!!! veel te geweldig!!!!!!!!!!!Er zijn zo van die mensen die vriendschap kopen,dat deugd niet. ik hoef ook aan niemand uitleg te geven. Ik schrijf wat ik denk en wat ik denk kan ook vekeerd zijn. Daarvoor is een blog om uw gedachten om te zetten in woorden. Er zal nog meer geschreven worden later als alles zijn verloop heeft gehad!!
Vandaag begon de dag zo raar iemand had voor mij een bijzonder gebaar Ik wist niet van wie ik dat gebaar had gekregen Van god kon het niet zijn want je komt hem nooit meer tegen Vroeger deed ons heer nog een mirakel Nu laat hij de mens honger lijden en zijn daden zijn maar gekakel Plots voelde ik me van parkinson genezen maar een tijd later begon ik weer te beven Hadden ze mij in de hemel toch een signaal gegeven
Jaren geleden kwam ik mr park eens tegen Ik had hem beter een stamp onder zijn viool gegeven Hij zei dat het gras en de bomen niet meer groen waren Ik verzeilde in duisternis en mijn goed humeur kon ik niet meer bewaren Door te vechten hoorde ik de vogeltjes weer fluiten en het gras de bomen en de bloemetjes kwamen met hun mooiste kleuren naar buiten Ik zit hier maar wat zever te schrijven Dat is goed voor een tijdje maar dat kan zo niet blijven Beste vrienden vegeef me dit verhaal Zoals u weet heb ik park en dat is een hersen kwaal Opgedragen aan allen die een vijs los hebben zoals ik maar goed zijn van hart
Het is bijna twee weken dat ik naar de specialist ben geweest. Ik heb hier zo maanden iedere namiddag slingerziek geweest. Mijn medicatie is aangepast. De prolopa neem ik niet meer, het is nu stavelo drie maal daags 100 mg en een 150mg tegen de middag. Het is al een beetje beter maar het is nog niet om op te roepen. Ik word er een beetje moedeloos van. En al die rotte pillen ik kan bijna zelf apotheek houden. En dan nog park hier park daar oei ai wat wil je het zijn allemaal parkies en iedereen stort wel eens graag zijn hart uit..Er zou moeten een chat avond moeten komen waar het verboden is over parkinson te spreken. Verplicht te lachen en te zeveren en niet altijd zo serieus zijn. Het komt mischien nog ,wie weet eens een voorstel doen aan de vrienden. Dus toelating gevraagd om zever avond te organiseren!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zaterdag avond had ik een goed gesprek dat geeft terug moed. Inzet zelfportret geschilderd in de spiegel!!
Het is zomer, er staat een stevige wind en zoals gewoonlijk sleep ik mezelf naar buiten. Ik ga naar de andere kant van mijn tuin steeds in gezelschap van mr park. Die houd me tegen als ik mijn pas wil versnellen. Het is vroeg in de morgen, in de weide hiernaast staat het paard van de gebuur te wachten op zijn dagelijkse knuffel. Eens ik bij ze ben, kapt ze met haar poot in de aarde ten teken van vriendschap. ze briest en ik denk dat ze uitkijkt naar die dagelijkse ontmoeting. Ze kijkt een beetje triestig in mijn parkie ogen en ik spreek nog een paar troostende woorden. Mischien heeft ze ook problemen, maar kan het niet zeggen. Ik denk dat ze eenzaam is, ik ben ook vaak eenzaam geweest op zee met problemen, met tegenslagen eenzaamheid niet plezant. Ineens vraag ik me af wat ik hier in godsnaam sta te doen. waarom ik hier woon en hoe ik hier ben geraakt. Ik zou het moeten kunnen vertellen tegen iemand, het van mij afschrijven. De vogeltjes fluiten maar ik hoor ze niet zoals het moet, ben ik depressief ???? Ik denk er over na, nee ik ben eenzaam. Alleen aangespoeld in een dorp vergeten door onze lieve heer,alleen met mijn ziekte gebleven door omstandigheden. Gebleven om mensen te helpen zonder veel dankbaarheid. Ik kom als uit een diepe slaap wanneer ik naar binnen ga. De computer was reeds opgestart en ik denk aan mijn vrienden. Rap eens kijken of iemand wakker is. Ja er is al beweging, zou iemand aan mij denken? Ik voel me plots een stuk beter, ik heb mijn vrienden ik ben niet meer alleen!!!!!!!!!!!!!!
Heb de laatste weken geweldig veel problemen met mr Park. Ik kan bijna niets meer doen in de namiddag. Loop hier rond gelijk een zombie. Heb bevingen ben zo suf als een achterdeur en soms heb ik moeite om te thypen. De dokter is hier vandaag geweest en nu neem ik mirapexine in de morgen in plaats van om negen uur s'avonds. Ik denk van terug over te schakelen op de gewone pillen. Die retard tabetten zijn precies dat niet. Toch schilder ik regelmatig.Ik ben een parkie aan het schilderen. Niet moeilijk ik heb maar mijn eigen gevoelens uit te beelden. Nu ik hoor van mijn vrienden dat het overal iets is, en dat er nog slechtere zijn dan ik zelf.
Na alle verhalen die wel en niet met park te maken hebben, verzeil ik naar de periode waarin bij mij voor het eerst Park bij mij was vastgesteld. De neuroloog nam alles nogal goed op, zei dat park ongeneeslijk was en dat het geen probleem was de ziekte vijftien jaar tegen te houden met medicatie. hij zei tegen mijn vrouw, madam zijn kracht krijgt hij sowieso terug en schreef het medicament asilect voor. Ik was zo misselijk en allendig dat reactie niet meer mogelijk was. Thuis gekomen zat ik daar als een geslagen hond en tegen de avond voelde ik mij telkens beter het geen dagelijkse kost ging worden maar dat wist ik toen nog niet. Na enkele weken ging het van kwaad naar erger; Ik werd zo stijf als een plank en wist niet meer waar gekropen van de misselijkheid en kon op de duur me niet meer kleden en wassen. Mijn vrouw wist geen raad meer en de huis dokter wilde mij naar het ziekenhuis. Koppig als een ezel weigerde ik binnen te gaan. Het duurde nog enkele dagen voor ik compleet in elkaar stuikte en een en al hoopje ellende liet ik mij naar de kliniek brengen! Daar aangekomen stopten ze mij in bed met een pamper aan mijn gat, want door die rottigheid wist ik van incontinentie. Ik lag op een kamer bij een oude man die verlamd was en niet kon praten. Deed niets anders dan rare geluiden uit stoten maar kon er zelf niets aan doen. De volgende dagen begonnen de onder zoeken en ik kon zelf die pamper niet optrekken alles was geblokkeerd.Toen ik op een namiddag van een onderzoek op mijn kamer kwam, was een afrikaanse vrouw bezig met boenen!! Een groot bord stond er zoals een verkeersteken met daarop VERMOP! Ik moest naar het toilet en strompelde naar de wc!! Kreeg ik daar een schelding naar mijn hoofd geslingerd van die zwarte teef, ze zei :moet blijven zit vermop of stok op je kop. Ik die nooit racist ben geweest veranderde in een man vol haat tegenover alles wat afrikaans was. IK die mijn eten had weggeven aan de zwarten in mijn zeemanstijd moest hier horen in mijn eigen vlaanderen dat ik de stok op mijn kop zou krijgen van een zwarte teef. Ik had de kracht niet te reageren heb wel gezegd dat ik moeilijk in mijn broek kon pissen. IK was woedend maar zweeg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!------------------------------------------------------------------- Nog dezelfde dag verhuisden ze me naar een andere kamer. Mijn kamergenoot was Willy Bruneel van Ieper. Een man die een long tranplantie achter de rug had. was een jaar in Leuven geweest. Na een tiental dagen was ik met de nodige medicatie fel verbeterd. Maar willy zag je achteruit boeren. Hij begon rond te dolen en te vallen. Op een nacht lag hij onder zijn bed te spartelen en had ik de nachtverpleging moeten opbellen. De nacht verpleger was een grote beer van een vent trekt daar die sukkelaar van onder zijn bed en gooide hem gelijk een zak in zijn bed, met de woorden ik ben godverdomme geen kraan. Ik was woedend maar zweeg. Achteraf walgde ik van mezelf, ik die nooit voor niemand had gezwegen waar er onrecht was had die man niet verdedigd. Een verpleger die een patient mishandeld en voordien een zwarte teef die me bedreigde daar voor had ik gezwegen. Parkinson had van mij een futteloze zak gemaakt die kotste van zichzelf. willy stierf enkele weken nadien!!
31Mei 1979 op het toppunt van mijn leven, had alle soorten hobby's en was zelf ook sportief en zaterdag en zondag waren we met een zestal vrienden de baan naar de wielerwedstrijden, jagen kleiduif schieten en ik ben een paar in Moorsele in de Parra club geweest.We waren supporters van jean Pièrre Coopman die een tijd voordien voor de wereld titel had gebokst tegen mohamed ali en de pak rammel had gekregen van zijn leven. Ali veroverde drie maal de wereld titel en was korte tijd nadien op tournee in Europa en kwam op 31 Mei 1979 naar Gent waar een sportavond werd georganiseerd in het Kuipke.Daar moesten we naartoe en die avond op naar de velodroom gaan kijken naar dekunsten ven de greetest. Dwars ligger als hij was die Ali wilde toch niet verwelkomt worden van Coopman. Eddy Mercks heeft hem dan afgehaald in Zaventem. We hadden geluk er zat niet veel volk op de duurste plaatsen en snugger als we waren eens het spectakel begonnen was verplaatsten we ons dicht tegen de ring. Het ganse gebeuren werd gesponsort door Fiat en ze brachten de greetest binnen in een Fiat Ritmo met schuif dak. Ali moest zich dan door dat schuuf dak wurmen en ze reden dan rond op de piste terwijl Ali maar wuifde naar de mensen. Er volgde een ganse sportieve avond met diverse boksers en andere gekende sport mannen. We zatzn zo dichbij de ring en ik had geen ogen genoeg om naar die atleet te kijken.110 kilo pees en spieren en het was niet te geloven hoe rap en hoe soepel die kerel was. Maanden nadien verloor hij de wereltitel en ging het bergaf met hem. Later las ik in de gazet dat hij de ziekte van parkinsom had<; <ik stond er niet bij stil want ik wist niet wat het was. Lange tijd nadien zag ik hem in de T V? Een man die ik altijd heb bewonderd om zijn sportieve prestaties was nog de helft niet van een schim van zichzelf. Hetis niet te geloven wat die rot ziekte kan doen met een mens.Nu ik zelf park heb denk ikdikwijs terug aan die avond in Gent.Wat staat mij nog te wachten???????????????????????Goed leven met park en gelukkig zijn groot vraag teken?????????????????????????????????????? Inzet De Dornier waar we uit sprongen in Moorsele!!!
Ik heb de zoveelste slaapeloze nacht achter de rug. Ik geraak er maar niet door. Is het de schuld van die rotte park het zal wel. ik heb de laatste dagen wel een beetje miserie gehad met mijn installatie van een andere computer en me bloed nerveus gemaakt. Nu ik ben niet zoals het moet. Ik heb een nieuwe laptop gekocht en er moest het één en ander geinstalleerd worden en een mens is dat ook niet gewoon maar het is in orde buiten dat de tv nog niet degitaal speeld maar er moet nog een koppeling gezet worden. Die tv is het heiligdom van mijn vrouw en die daaraan raakt speeld met zijn leven. ze heeft ook gezegd dat ons huis stillletjes begint te lijken op een electrieke centrale met al die kabels. Wanneer je niet vald over de schilderijen is het die computer rommel. ik heb gezegd dat dat de modernisatie is maar vrouwen zijn ongelovig. Ik heb ook een portret van de vrouw van een oude scheeps maat afgewerkt, allemaal dingen waarover ik me zenuwachtig maak. Nu pasen nadert herinner ik me een verhaal niet zo speciaal maar die ik toch mijn ganse leven heb onthouden. Ik was een jaar of twaalf . Op een paasmaandag zovele jaren geleden had ik vijf frank gekregen van ons moeder en mocht ik naar Diksmuide naar de kermis en de markt. Vijf frank heeft nu geen betekenis meer maar in de tijd was dat volgens ons moeder genoeg voor een snotneus!!! Ik kon niet veel meer doen dan rondlopen en overal staan gapen. Staat daar toch een markt kramer met een hoop volk rond zijn tafeltje en die man was bezig een soort van wondermiddel te maken tegen verkoudheid broncitis en andere kwalen. Mengde kruiden en suiker ineen grote ketel en goot die dan in vormen en het had een groene glazige kleur en koste vijf frank voor een staaf die een portie was. Volgens de man moest je dat koken en dan zo warm mogelijk uit drinken. Mijn moeder had op dat moment broncitis en vroeger moest dat genezen zoalshet gekomen was. Het eerst dat bij mij opkwam, dat ware goed voor ons moeder. Maar het probleem was die vijf frank. Ik heb waarschijnlijk wel honderd keer die vijf frank rondgedraaid maar uit eindelijk haalde de liefde voor ons ma de boven hand en kocht ik een portie vann die rommel. Ik kon naar huis want ik had niets meer. Maar ik hield er een goed gevoel aan over. Buiten een paar kinderen kocht er daar niemand iets en die man riep altijd maar( nooit heb ik dat vergeten) DE KLEINEN ZIJN SLIMMER DAN DIE GROTE EZELS . Daarom doe iets voor een ander en je gaat er een goed gevoel aan over houden!!!!!!!!!!! schilderij van Tania(inzet)
Deze week weer een raar geval ondervonden. Mensen die ik jaren ken en alles voor gedaan heb, moeten ondervinden dat ze niet te vertrouwen zijn. Door mijn ziekte kan ik nu zelf zoveel niet meer doen en ook niet meer voor anderen. In nood kent men zijn vrienden, maar nog moeten bedrogen worden, straf zeg ik. ik lig er niet van wakker maar je denkt er toch eens over na. Er zullen wel altijd zulke paljassen bestaan en andere. Mijn vrouw zegd soms dat ik te braaf ben maar als de mensen iets vragen???,
Nieuw schilderij De brug naar het geluk!! Gelukkig zijn zij die er in geloven!! Bruggen naar geluk is fantasie van de schilder!!!! En geluk maak je zelf zeggen ze, als je geluk hebt!! Geluk en gezondheid kun je niet kopen en ook niet maken!!!
Zeven uur in de morgen,voor één keer een stralende zon. Ik probeer een beetje de stijfheid uit mijn knoken te krijgen. Gelukkig zijn de mensen die Park niet kennen. gelukkig zijn zij die sterven zonder pijn. Gelukkig zijn zij die sterven voor ze aftakelen. Wat heeft hetleven nog te bieden nooit meer zonder pijn. Een leven dat we hebben, mensen toch, en maar denken dat we gelukkig zijn. Zagen en zeveren kunnen we nog!! Een oude gitaar plaat op face book doet me glimlachen. Het weer alle dagen regen, geen goesting om te werken. Ik doe het dagblad open, Japan duizenden doden, Libië duizenden doden en de ganse rotwereld rond duizenden doden. Op 2 Juni 1973 brande de Esso Brussels, 13 dode vrienden. Reeds lang vergeten. Mischien zijn ze gelukkiger dan wij het overschot, zij die het overleeft hebben. dat ze rusten in vrede, en wanneer je er toevallig aan denkt 2 Juni 1973 stierven 13 zeemannen!!!
