146 AVC

In 1967 startte het Audivisueel Centrum in een oud herenhuis in het centrum van Meise met een talenpracticum met 6 talen Duits, Engels, Frans, Italiaans, Spaans en Nederlands.
Talenpracticum over Audiovisueel Centrum naar CVO Meise-Jette
Eén van de belangrijke realisaties die in Meise ooit tot stand zijn gekomen is ongetwijfeld de installatie van een hypermodern talenpracticum, dat zoveel jaren later aangevuld wordt met een rijk gevarieerd aanbod van cursussen in alle mogelijke deeltakken van de wereldwijde informatica.
De oprichting van een moderne taalschool in avondonderwijs voor volwassenen ontspruit in 1967 in het brein van de nieuwbakken schepen van onderwijs Jos Chabert.  Hij is nauwelijks een paar jaar geïnstalleerd en pakt uit met een innoverend initiatief dat beantwoordt aan een reële nood aan degelijk en aangepast taalonderwijs.
In een gemeentelijk rondschrijven aan de bevolking peilt het schepencollege vooraf naar de interesse van de bevolking om in de toekomst te kunnen genieten van dit aanstekelijk aanbod.  206 inwoners gingen hierop in.
Begin november 1967 is het dan zover en opent het talenpracticum in het huis Janssens in de Brusselsesteenweg, naast het dorpscafé Den Beiaard, in het centrum van de gemeente.  Het juweeltje van technisch vernuft wordt in aanwezigheid van onder meer kabinetsattaché Rombauts en Omer Grawet, adviseur bij het kabinet van Nationale Opvoeding officieel ingewijd.  Honderden geïnteresseerden maken er kennis met het hypermoderne talenpracticum dat bestaat uit 24 afzonderlijke cabines, elk voorzien van een bandrecorder en bijhorende micro - hoofdtelefoon, verbonden met een commandobord met afstandsbediening voor de leerkracht.

De firma koos de naam “Audio Visuel Centrum”.
Met dit comparatief en zelfcorrectief  talenpracticum kan in de korst mogelijke tijd een nieuwe taal ingeoefend  worden.  Dankzij dit nieuwe systeem kan de student tijdens het onderricht, langs de hoofdtelefoon zijn uitspraak vergelijken met die van de leerkracht en zichzelf verbeteren.  Die eerste installatie kostte  ongeveer drie kwart miljoen Bfr.
In zijn gelegenheidstoespraak benadrukt schepen Chabert, dat hij met dit initiatief de plaatselijke bevolking en ook het ruimere publiek van het gewest via passend taalonderwijs een hogere standing wil bezorgen en dat hij zo wil bijdragen tot het wederzijds begrip dat begint bij het elkaar verstaan.  In de beginfase noteren de inrichters meer dan 300 inschrijvingen, waarvan 150 voor Engels, 80 voor Duits, 70 voor Frans, 50 voor Nederlands, 30 voor Italiaans en Spaans.  Twee lesuren per week kosten 1000 Bfr. ; jeugd die buiten de gemeente schoolloopt betaalt 500 Bfr.
De in de plaatselijke scholen schoolgaande jeugd krijgt de kans om gratis opgeleid te worden in het talenpracticum, vooral dan om het Frans degelijk machtig te worden.  Het AVC zorgde ook voor een Audiovisuele methode voor kinderen “Bonjour Line” en zorgde zelf voor de bijscholing van de onderwijzenden van alle netten in Meise.
Bij de start worden ook lesgevers van ter plekke aangeworven.   Betty De Vriendt begeleidt de beginnelingen Engels ; Thierry Lause krijgt de jeugd voor Frans op woensdagnamiddagen; Fernand De Ceulaer neemt Duits voor zijn rekening;   Hugo Bousset neemt de gevorderden Engels; Henri Degraef zorgt voor gevorderd Frans; Irma Noacco geeft Italiaans en Miguel Echeverria Spaans; Nederlands werd aanvankelijk gegeven door Paul Bautil.  Het succes van die allereerste initiatie groeit zienderogen, zodat moet worden uitgezien naar een betere locatie.

Er werd zoals in de wet voorzien een bestuurscommissie geïnstalleerd met als eerste voorzitter Jan Vits en Emile Durant, Van Houtte, Remi Van de Cauter en Maria Vertessen.  Zij hadden verregaande pedaogische bevoegdheid en vormden mee de examencommissies. Zij bleven (tenzij overleden) tot 2008 belangloos ten dienste staan van de school en drukten zo mee een stempel op het AVC.

Jef De Cuyper, onderwijzer aan de lagere jongensschool met een diploma hogere pedagogische studiën,  krijgt van schepen Jos Chabert de opdracht, de geplande taalschool in al haar consequenties uit te bouwen tot een voor iedereen aantrekkelijk onderwijscentrum.  Dank zij zijn totale inzet, hij staat dag en nacht op de bres, volgt elke cursus, elk nieuw gegeven op de voet en slaagt erin na twee jaar ononderbroken management, de erkenning te bekomen van de als volwassenenonderwijs gestarte taalschool.  Vanaf dan worden de leerkrachten betaald op de personeelsrol van het ministerie van Nationale Opvoeding.  Hij werkte met zijn wedewerk(st)ers een eigen didactisch profiel uit met de universele naam Collegium Linguarum en zorgt zo voor eigen bijscholing van de leerkrachten.

In 1968 reeds werd gestart met de audiovisuele en structureel – globale methode na een stage van Rik Degraef en Jef De Cuyper in Mons, waar zij het postgraduaat SGAV behaalden.  Deze methode is de eerste echte internationaal gereputeerde methode voor talenonderwijs aan anderstaligen, en breekt met de vroegere methodes die gestoeld waren op didactiek Moedertaal.
In de loop van zijn alleszins briljante carrière van directeur van het aanvankelijke talenpracticum, het latere AVC, verwerft Jef De Cuyper het universitair diploma Geaggregeerde Hoger Secundair Onderwijs Rechten – Criminologie.  Hij verdiepte zich tevens in Psycho- Pedagogisch Didactisch Onderzoek.

Nog voor de overgang naar het nieuwe onderwijscomplex rechtover de muziekschool, wij schrijven, einde juni 1971, is de school in staat de eerste einddiploma’s uit te reiken
Directeur Jef de Cuyper is een bijzonder gelukkig man.  Want in zeer korte tijd telt de taalschool zo’n 650 leerlingen.  Leerkrachten en administratief personeel vormen samen een groep van 21 mensen.  19 studenten  slagen in het eindexamen over elementaire kennis van het Spaans, Frans, Engels, Italiaans, Nederlands of Duits.  122 leerlingen slagen in de onderscheiden overgangscursussen.  Engels is op dat moment de meest gegeerde taal.
Na vier jaar grondige studie Engels worden de eerste einddiploma’s uitgereikt aan Helena Rose-Verreth, Maria Wille, Adeline Goethgebeur, Frank Standaert, Alfons Borghmans, Theo Desmedt en Désiré Maes.  Zij vormen later de Studenten en Oudstudentenbond.
In het Willy Van den Berghecentrum (Sport en reacreatiecentrum en Onderwijscentrum) dat in 1972 wordt ingehuldigd, krijgt ook het  AudioVisueel Centrum, vanaf het nieuwe schooljaar 1972-1973 een vaste stek.  De oorspronkelijke installatie wordt aangepast en aangevuld tot 48 plaatsen en 2 commandopanelen.  Het talenpracticum beantwoordt volledig aan de eisen van het geprogrammeerd onderricht : Audio, Actief, Actief-Comparatief, Zelf-Correctief (systeem Ley). Er komt een opnamestudio om de lessen voor te bereiden.  De klassen worden uitgerust met diaprojectoren, klankinstallatie en overheadprojectie.  Secretariaat en bureau van de directeur zijn ondergebracht in een aanpalende ruimte van de nieuwe gemeenteschool in polyvalent gebruik.  Voor het theoretisch onderricht maakt de nieuwe taalschool gebruik van de bestaande klaslokalen van de lagere gemeenteschool.  Ook in de nieuwe vestiging worden zes talen aangeleerd : Engels, Frans, Spaans, Nederlands, Duits en Italiaans.  In 1985 wordt het aantal studenten met 2000 studenten overschreden.

Op initiatief van mevrouw Chabert, ondertussen schepen met haar collega Marcel Belgrado gestart met dagtaallessen.  Deze gaan grotendeels door in de muziekschool.  Maar de school barst stilaan uit haar voegen en dubbel gebruik wordt onhoudbaar.  Er worden nog drie klassen bijgebouwd naast de judozaal.  Het talenpracticum wordt uitgebreid tot 63 cabnes en drie commandopanelen.

Zo konden jonge leerkrachten in hoofdambt beginnen, want tot dan cumuleerden zij met een functie in het dagonderwijs.

In 1987  op vraag van schepen Catry konden wij de laatste Nederlandstalige gemeenteschool voor volwassenen, een eenklassige school Huishoudelijk Naaien overnemen in Jette.  In 1988 werd door een uitzonderlijk K.B. toelating gegeven om te beginnen met gesplitste klassen van alle afdelingen in het HRIPB in Jette, achter het UZ – VUB.  Dat was een succes met onmiddellijk 500 studenten en op korte tijd zaten er meer studenten in Jette dan in Meise.  De afspraak was dat de lokalen gratis ter beschikking gesteld werden en dat Jette de publiciteit voor Brussel ten laste zou nemen.

In 1989 lanceert de school cursussen voor andere Europese talen.  Grieks en Portugees worden toegevoegd aan het pakket.

In 1989 wordt gestart met Informatica, maar de school mocht enkel cursussen inrichten van 8 u. per week op jaarbasis.  Dat zware programma remde de instroom af.

In 1990 verhuist de school in het internaat Kindje Jezus in de Stationsstraat 15 in Wolvertem.  Enkel het bureau van de directeur en 21 kabines talenpracticum bleven in Meise.  Op dat ogenblik volgen 2480 studenten les in het Audiovisueel Centrum voor Volwassenenonderrwijs.

Door allerlei besparingen en beperkingen daalt het aantal studenten, maar in1995 kon door een intense kwaliteitsrevolutie de opwaartse trend opnieuw ingezet worden.

In 1996  kocht de gemeente de Sancta Maria lokalen, verder in de Stationsstraat 29.

Op 1 september 1996 met 29 jaar dienst als directeur kan Jef De Cuyper met pensioen gaan. De afspraak was dat hij  voorzitter werd van de Bestuurscommissie, zeker voor 5 jaar en tot aan het nieuwe decreet.  Dat gebeurde en in 2000 werd dit bestuursorgaan, op initiatief van de nieuwe directeur Luc Ooms omgevormd tot een adviescommissie die tot 2002 samen geroepen werd.  Op 5.8.2008 werd de adviescommissie de facto door de naamsverandering van de school afgeschaft en besluit Jef De Cuyper een carrière van 41 jaar.

Na de oppensioenstelling van directeur Jef De Cuyper volgt de aanstelling van leerkracht Engels Luc Ooms, verantwoordelijke voor de administratie.  Hij is de tweede directeur in de geschiedenis van het AVC en zoals zijn voorganger een geboren en getogen Meisenaar.  Luc Ooms was jaren de rechterhand van Jef De Cuyper en zij bouwden samen een testsysteem uit met meerkeuzevragen en hij automatiseerde de volledige administratie zelfs in netwerk met de vestigingsplaats Jette.

Luc Ooms bestuurt de taal en –informaticaschool gedurende ruim 10 jaar, namelijk van 1 september 1996 tot 31 december 2006.  Hij debuteert als leraar Engels in de loop van het jaar 1970 en blikt met grote tevredenheid terug op een zeer geslaagde carrière van zowat 36 jaar in dienst van het AVC.
Een terugblik op tien jaar directeurschap van Luc Ooms leert dat het aantal cursisten Nederlands voor anderstaligen enorm gestegen is.  Onder zijn beleid betekent dat meer dan 1000, wat een opvallende verdubbeling betekent.  Luc Ooms verduidelijkt : “Zo’n 90 nationaliteiten volgden de lessen Nederlands “. De taallessen worden in zogenaamde modules georganiseerd, wat wil zeggen dat de cursist op verschillende tijdstippen in het schooljaar kan inschrijven.  De lessen informatica zijn bijzonder in trek.  Het studentenaantal Informatica is verdriedubbeld en bereikte een piek van maar liefst 1000 leerlingen.

Sinds 1 januari 2007 wordt het AVC, tussendoor ook wel eens betiteld als AVC CVO ( CVO staat voor Centrum Volwassenen Onderwijs) geleid door Ria Gauchie, de eerste vrouwelijke directeur.  Haar werkterrein, nog steeds in de gebouwen van het vroegere Sancta Maria in de Stationsstraat, nummer 29 in Wolvertem.  De nieuwe directrice is al een poosje vertrouwd met de werking doordat ze in 2002 halftijds co-directeur werd.
Zij is in het bezit van het einddiploma Germaanse filologie en het postgraduaat SGAV.  Reeds in dienst vanaf 1985 als leerkracht en in 1986 als onderdirecteur wordt zij tijdens het directeurschap van Luc Ooms vanaf 1 januari 2003 ingeschakeld als halftijdse co-directrice.  Zij is afkomstig uit het naburige Merchtem.
Onder haar leiding tracht de school in te spelen op nieuwe maatschappelijke ontwikkelingen.  Zij verduidelijkt : « Via het internet kunnen wij thans verschillende cursussen deels op afstand volgen.  Zo is het mogelijk onder meer Grieks, Nederlands en Frans te leren.  De ene week krijgt de student (e) gewoon les in de klas, de andere week maakt hij of zij oefeningen thuis, waarbij de leerkracht via e-mail begeleidt.  Nieuw zijn de taalcursussen Pools en Chinees.  Verschillende talen kunnen nu in een zogenaamd verkort traject gevolgd worden, waardoor de cursist zich niet langer moet engageren voor een volledig schooljaar.

Tekst Louis Becq i.s.m. Jef L.DC en L.O.
Logboek AVC
Websites en blog146

23-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

247 Sinte-Maartenschool

Een onvergetelijke dag in 1861…

In de schoolarchieven wordt een waardevol document bewaard waarin Zuster Marie-Philomene, algemene overste van de Zusters van Maria uit Braine-l’Alleud, de feestelijke aankomst beschrijft van de eerste twee zusters in Meise. Het waren Zuster Marie-Stanislas-Kostka en Zuster Marie-Anne. De Meisenaren waren echt blij met hun komst en zorgden voor een groot dorpsfeest.
Er wachtte de zusters een hartelijk onthaal bij kasteelvrouw Gravin Roose de Baisy, gehuwd met Graaf Louis Leopold Amedée de Beauffort. Deze dame was de schenker van de gebouwen van de eerste meisjesschool en het klooster in de Beauffortstraat (het gedeelte dat nu de Brusselsesteenweg is).  Het was een onvergetelijke dag in de geschiedenis van Meise toen de gravin de sleutels van het nieuwe gebouw overhandigde.
Diezelfde avond werden de zusters nog uitgenodigd op de pastorij en voorgesteld aan baron d’Hoogvorst, de kranige 84-jarige burgemeester.  Er werd lang nagefeest in het dorp.
Reeds de volgende dag, een maandag, werden de vier nieuwe klaslokalen van de meisjesschool in gebruik genomen door een flinke groep enthousiaste kinderen. Er werden nog een paar juffrouwen aangeworven en al vlug moest er gedacht worden aan een vijfde klas.
De Meisenaren waren gelukkig met de komst van de zusters. Ze waren ook zeer erkentelijkheid tegenover de gravin die dit alles mogelijk gemaakt had. Daarom werd een gedenksteen met de wapenschilden van de families de Beauffort en Roose de Baisy boven de ingang van het klooster aangebracht, die nu nog te bezichtigen is.
De gravin bracht regelmatig een bezoek aan de klassen. Er werd dan door de kinderen voorgedragen en gezongen. En het refrein van hun lied luidde steevast:

Eens op deze schone dagen
Kwam een vriendelijk gelaat
Ener schone dame vragen
Hoe het met de kinderen gaat
Of ze stil als een muisken
Onder ’t maken van het kruisken
Of ze zitten flink en net
Onder ’t bidden van ’t gebed

Marie-Line Goethals, directeur, mede namens het personeelsteam en het schoolbestuur.

248 St.-Maartenschool II

Beste aanwezigen,

Toch niet gebruikelijk dat een Burgemeester het genoegen kent U van hieruit toe te spreken.

De eerste en ook enigste keer dat ik dat deed, was bij het afscheid van mijn goede vriend XAVIER OLBRECHTS.

Doch vandaag is het om mijn steentje bij te dragen bij de viering van 150 jaar Sinte- Maartenschool, dus een zeer heugelijke gebeurtenis die wij op een gepaste manier willen huldigen.

Deze school werd door de gemeente aangenomen of erkend op 1 oktober 1884.

Dit hield in dat de gemeenteraadsleden de klassen mochten bezoeken en lessen bijwonen, echter zonder opmerkingen te mogen maken aan leerkrachten of leerlingen.

Dit is heden ten dage nog altijd zo, maar ik meen dat men nu vooraf het schoolbestuur hiervan dient in kennis te stellen.

Persoonlijk kan ik mij niet herinneren dat er sommige raadsleden van dit voorrecht hebben gebruik gemaakt.

Ik persoonlijk nooit (ben nu momenteel 22 jaar schepen van onderwijs) en waarom NIET?

Wel, omdat wij het volste vertrouwen hadden, en nog altijd hebben, in de degelijkheid van het plaatselijk vrij onderwijs.

Om terug te gaan naar 1861, toen de eerste zusters arriveerden in Meise: en of de Meisenaren toen gelukkig waren! Zij werden feestelijk onthaald met een groot dorpsfeest.

Door de jaren heen waren de eerwaarde zusters de steunpilaren van de gerenommeerde school.

Zo heb ik zelf, van op deze plaats waar ik nu sta, eerwaarde heer Bie Boon horen verkondigen (ik heb dit zelf gehoord, dus niet van horen zeggen of via via) dat iedere zuster 4 onderpastoors waard was. Zij waren een zegen en zijn dat vandaag nog steeds. Niet alleen voor de school, maar voor gans de parochiegemeenschap.

Misschien hebben zij het niet altijd gemakkelijk gehad.
Ergens heb ik kunnen achterhalen in de periode 1927, dat de gemeente in de kosten tussenkwam bvb:

-          voor schoolbehoeften: 5 frank per trimester/ per leerling;

-          voor de verwarming van de klaslokalen: 2000 kg steenkool en 100 frank hout per trimester;

-          en voor reinigen en kuisgerief: 50 frank.

Al geruime tijd is hier verandering in gekomen dankzij de sociale voordelen en het flankerend onderwijs.

Dit houdt in dat de gemeente, wanneer zij uitzonderlijke voordelen toekent aan de gemeentescholen (die buiten de werkingstoelage vallen van het Ministerie van Onderwijs), dit ook verplicht is te doen voor alle netten, dus ook voor het vrij onderwijs en het gemeenschapsonderwijs.

Onder deze sociale voordelen vallen momenteel: het gratis busvervoer, de warme maaltijden, opvang tijdens de vakantie, de sportactiviteiten zoals “Het Lint van Meise”, de schoolsportdagen op de Nekker, Hopsakee, het cultureel aanbod in de Muze, de bibliotheek en het zwembad.

Hier is een lange weg afgelegd en terecht.

Door de jaren heen heb ik steeds op een goede samenwerking kunnen rekenen, door de 3 pijlers waarmee ik het genoegen had om samen te werken: Zuster Veerle, Zuster Marita en nu Marie- Line Goethals (drie directrices, heb nog altijd moeite met mevrouw de directeur, laat staan Zuster directeur).

Deze drie prachtdames hadden elk de uitzonderlijk flair om zich te laten omringen door bekwame en toegewijde personen in het schoolbestuur.

Wie geen vertrouwen uitstraalt krijgt er ook geen en dus kregen zij de steun die zij ten volle verdienden.

De Sinte- Maartenschool is eerst en vooral een parochiale school, die trouwens ooit heel klein begonnen is.

Het achterliggend idee is steeds geweest: een school in de nabijheid, voor de kinderen van het dorp. Met de uitdrukkelijke bedoeling dat generatiegenoten uit één en hetzelfde dorp elkaar zouden kennen. En dat ze dat zouden doen op het moment dat zij de belangrijkste dingen leren die een mens in zijn leven ooit moet leren: lezen, schrijven, rekenen enz.

In de huidige context zullen we daar nog maar eentje aan toevoegen: leren met een computer omgaan.

Tegelijk was er uiteraard een tweede pijler: een christelijk geïnspireerde school.

Toch is de Sinte- Maartenschool momenteel uitgegroeid tot een vrij grote school met de laatste jaren tussen de 400 en 500 leerlingen. En vele van die leerlingen komen van buiten Meise.

Zij hebben ooit in het schoolbestuur een vergadering gehad: Wat gaan we doen, inschrijvingen beperken tot binnen de parochie? Neen, ze vonden dat zoiets niet kon, en tot op heden is iedereen, ongeacht de woonplaats, welkom bij hen.

De school zit zowat geprangd tussen een aantal andere gebouwen in het centrum van Meise.

En dus heeft dit open standpunt doorheen de geschiedenis wel voor heel wat bouwperikelen gezorgd. En dat eindigt nooit. Momenteel zijn ze al druk bezig met de voorbereiding van de bouw van een nieuw administratief centrum (met directielokaal, secretariaat en leraarskamer) dat aan de hoofdingang van de school zal gerealiseerd worden. De vermoedelijke start van deze werken is in de lente van 2012.

De basisschool is jarenlang een meisjesschool geweest, maar dat was in de tijdsgeest van de laatste decennia van de vorige eeuw niet meer houdbaar en sedertdien is ze, zoals alle andere scholen in Meise, gemengd.

Hun opvoedingsproject voorziet uitdrukkelijk dat iedereen welkom is. Dit betekent dat zij ook proberen met alle beschikbare (en dat weten we allemaal, beperkte) middelen de zogenaamde probleemkinderen op te vangen.

Op dit specifieke gebied willen zij eveneens uitdrukkelijk een school zijn voor iedereen. En, neem het van mij aan, dat is lang niet altijd de gemakkelijkste oplossing.

Want tegelijkertijd moeten zij aan heel wat moderne regelgevingen voldoen en voorziet datzelfde opvoedingsproject dat al hun afgestudeerde leerlingen nadien zo vlot mogelijk kunnen meedraaien in het secundair onderwijs.

Misschien is het goede resultaat dat velen van hun leerlingen behalen in de ons omringende grote mastodonten van secundaire scholen, toch wel één van de redenen dat ouders kiezen voor deze parochiale school.

Laat mij besluiten met de oprechte felicitaties en dank aan iedereen die meewerkte tot dat wat de school nu is, kortom een instelling om fier op te zijn.

Proficiat!
Marcel Belgrado, Burgemeester

23-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

301 (21) (247-  Sinte-Maartenschool 4

302 (22) (146) AVC. 6

303 (22) Muziekacademie. 10

304 (23) (130)(20)Leertuin. 10

305 (25) (140-378) De fanfare “Concordia”. 14

Reuzen Jan en Mie. 15

306 (26) (140-377) De Koninklijke Maatschappij “ De Verenigde Broeders”. 16

307 (26) (252) KVLV.. 18

308 (28) (126) St.-Elooiviering. 19

309 (29) (127) Jeugdraad. 20

310 (30) (292-295) Chiro. 21

Chiro I 1945 – 1958. 21

Chiro Meise II 1958 – 1968. 22

Chiro III 23

Chiro IV.. 24

311 (31) (125) Berla. 25

312 (32) (141) Toneelverenigingen. 25

313 (142) Sociale verenigingen. 26

143 Op een kier. 26

314 (34) (144) Kunstkring. 27

315 (35) Sib(emol). 27

316 (36) Dorpsraad. 28

317 (37) Davidsfonds. 28

318 (40) (145) Ontwikkelingshulp. 29

319 (367) De schuttersgilden. 30

De Gilde Sint-Sebastiaan – Meise centrum.. 30

De vrienden. 31

321 (45)K.A.V. 31

322 Joggingclub Meise. 32

323 Gypsy. 33

324 Natuurreservaten. 33

325 Ankergroep 25 jaar. 34

326 K.W.B. 35

327 Beiaardcomité. 36

328 A.C.V. 36

329 A.C.W. 37

330 B.J.B.meisjes. 37

331 B.J.B. jongens. 37

332 Boerenbond. 38

333 K.A.J. meisjes. 38

334 K.A.J. jongens. 38

335 C.M. 38

336 Liberale Mutualiteit. 38

337 Socialistische Mutualiteit. 38

338 Vlaamse Mutualiteit. 38

339 K.B.G. nu Okra. 38

340 N.C.M.V. 39

341 C.V.P. nu C.D.&V.. 39

342 P.V.V. nu Open V.L.D. 39

343 S.P. nu Spa. 39

344 Agalev nu Groen!. 39

345 Volksunie nu N.V.A. 39

346 Vlaams Blok nu Vlaams Belang. 39

347 Vakantiegenoegens nu Pasar. 40

348 Eigen haard en tuin. 40

349 Patronaat. 40

350 Kruistochters. 40

351 Patclub. 40

352 Jongerenklubs. 40

353 Jeugdgemeenschap. 40

354 Meficlub. 41

355 Jeugdinfo Meise. 41

356 Carmina koor. 41

357 Marjoleintjes zangkoor. 41

358 Judoclub. 41

359 Yoga. 42

360 F.C. Meise voetbalclub. 42

361 Gym.. 42

362 Basketbalclub B.B.C. Klauwaerts. 42

363 V.C. Knodde. 42

364 Wielerclub Meise. 42

365 Aart zwemclub. 42

366 Kris Kras. 42

367 Kunstkring Meise. 42

368 Jules Van Campenhoutprijs. 43

369 Maurits Naessensprijs. 43

370 Oud-Strijders  W.O. I 1914 – 18. 43

371 Oud – Strijders  W.O. II 1940 – 45. 43

372 (23) (130) Oud Soldaten. 43

376 De muziekverenigingen. 43

K.M.G.S.B.L. 1903. 46

373 V.V.V. 48

374 De Witte Pen. 48

375 Beschuttende Werkplaats. 49

376 Rode Kruis. 49

377 VTB – VAB. 49

378 De Meyskens …

23-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

18-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Hoe Meise aan zijn (oude) beiaard kwam door Jan Van Gijsel

De geschiedenis der klokken.
Een schilderachtig dorpje, met schone, geheuvelde landschappen die door geen fabrieksschouwen worden gestoord, met een rustige en minzame bevolking, met parken en hovingen waar kunstenaars, denkers en mensen van adel zich thuis voelen, dat is Meise in Brabant.
Naar de mening van Staf Nees, de grote beiaardier van Sint – Rombouts in Mechelen, is de kerktoren van zulke stemmige gemeente de uitverkoren plaats voor een klokkenspel en zullen de klanken van een beiaard daar zuiver en hel tot hun recht komen.
De beiaard, hoe eigenaardig dit ook moge schijnen, is een volksspeeltuig bij uitmuntendheid, dat de kunstzin van ons volk ten zeerste helpt ontwikkelen.  Het lied en de beiaard zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden : voor het vertolken van volksliederen is het een bijzonder geschikt instrument.

Betekenis van het woord “beiaard”.

De befaamde oudheidkundige Dr. G. Van Doorslaer, geeft volgende uitleg : “beiaarden” vindt zijn oorsprong in het woord “beieren” dat zelf werd afgeleid van het oude Vlaamse werkwoord “baren” of “beren”, hetgeen betekent klank geven.  Op twee verschillende manieren kan men de klok een klank ontlokken, namelijk door er van buiten met een hamer op te slaan, of door van binnen de klepel in beweging te brengen.  De eerste wijze van doen noemt men “beiaarden”, de tweede “luiden”.
Bij feestelijke aangelegenheden, huwelijk, ommegang, kermis, blijde intrede van prinsen en vorsten, werd vroeger gebeierd.  Om godsdienstige ceremonieën of begrafenissen aan te kondigen en de bevolking te verwittigen bij brand of andere rampen werd er geluid.  Dat is zo gebleven op onze dagen.
De beiaard is doorgedrongen in verschillende landen van de wereld o.a. in Frankrijk? Nederland, Italië, Duitsland, Polen en zelfs Amerika.  Maar de beste klokkenspelen vindt men in ons land en aan de spits voorzeker de Mechelse beiaard met zijn 49 klokken, waartussen de grote Salvator, die zo maar eventjes 8884 kg weegt.
Deskundigen beweren dat de eerste beiaard werd opgesteld te Audenaerde in het jaar 1504.
De herleving van het beiaardspel is te danken aan de grootmeester Jef Denijn.  Hij heeft in zijn school te Mechelen talrijke beiaardiers gevormd, waaronder twee knappe meesters Staf Nees en Kamiel Lefevere.  België mag er fier op gaan de beste beiaardiers ter wereld te bezitten en Mechelen, dank zij meester Jef Denijn, is heden ten dage de bakermat der beiaardkunst.

Voor een begrafenis eerste klas!...

Zoals in vele parochies, werden tijdens , de oorlog 1940-45 ook te Meise door de bezetter de klokken weggehaald.
Pastoor Brams de herder van de St.-Martinuskerk te Meise, verwachtte niet heel veel staatstoelagen en daarom zocht hij op eigen hand naar de middelen om zijn parochie van nieuwe klokken te voorzien.  Bij Michiels te Doornik werden twee klokken besteld, maar voor de levering moest men oneindig veel geduld hebben.  De klokkengieter beweerde dat hij aan de klokken van Meise zij n bijzondere zorg besteedde en dat de kwaliteit des te beter zou zijn naarmate de afwerking langer duurde.  De echte reden was dat hij met overlast zat wegens de bestellingen uit vele andere parochies.
Maar pastoor Brams, die slim is als een vos, liet het uitblijven der klokken niet aan zijn hart komen, want in zijn hoofd stak nog een ander plan…
Ik heb sinds mijn prille jeugd van klokkenspel gehouden.  Een tijd lang ben ik van plan  geweest te Meise een grote villa te bouwen en daarin zou ik een klein klokkenspel hebben aangebracht.  De oorlog heeft de uitwerking van dit plan verhinderd.  Dat wist pastoor Brams en bij gelegenheid van een bezoek, toen hij mij een goede reis naar Congo kwam wensen, pakte hij voorzichtig uit met zijn voorstel.
“Mijnheer Van Gijsel”, zegde hij, “de parochianen hebben mij geldmiddelen verschaft om twee klokken te kopen, maar voor een historisch dorp als Meise en voor Sint-Martinusdie zo vrijgevig was, is dit toch niet voldoende.  Zoudt u mij niet kunnen helpen om nog twee klokken bij te bestellen?”
Ik vond dat er eens kon over gepraat worden en het pleidooi begon.
“Ziet u”, zei mijnheer pastoor, “met vier klokken kunnen wij de grote plechtigheden meer luister bijzetten en het is meer indrukwekkend bij een begrafenis van eerste klas!”
Er werden dus nog twee klokken bij besteld.
De ene week verliep na de andere en de klokkengieter  paaide ons  steeds met beloften. Onze wantrouwige pastoor begon er zijn geduld bij te verliezen.  Hij dacht ineens aan Sint-Thomas, die niet geloofde zonder gezien te hebben en trok op zekere dag naar Doornik.
Welke ontgoocheling!  Er was nog niets gedaan voor Meise, maar de smeltoven stond gloeiend en het bronzen metaal zou er ingegoten worden.  Nogmaals gepaaid met beloften, keerde onze pastoor terug naar Meise en onderweg zinderde in zijn oren de weergalm van de klokken die in de gieterij gereed stonden voor andere parochies.
Zijn  poëtisch verhaal ontroerde mij en zeer vernuftig polste de pastoor :
“Mijnheer Van Gijsel, indien u het plan hebt laten varen om een klokkenspel aan te schaffen voor uw tuin, zoudt u er dan niets voor voelen om het aan te brengen in de kerktoren?
Eens flink nagedacht, en dan, allemaal goed, een klein klokkenspel zou in de kerktoren komen : er werden dus zeven klokjes besteld.

Van zeven klokken tot zevenenveertig.

De overheden van de gemeente kwamen bij mij in vergadering bijeen : pastoor Brams, volksvertegenwoordiger Van den Eynde en burgemeester Van Campenhout.  De herstellingswerken aan onze geklasseerde kerk waren reeds goedgekeurd en de toren zou van galmgaten voorzien worden om de klank der klokken verder te laten uitdeinen.
De oorspronkelijke beiaard zou dus zeven klokken omvatten.  Een afgevaardigde van de gieterij merkte  toen terecht op : “Wat gaat ge aanvangen met 7 klokken?  Daar zal nooit een kunstwerk op gespeeld worden!”  Die man had gelijk en wij bestelden derhalve nog 7 klokken bij.  Het waren er al dus 14.
Maar wie zou de bevoegde persoon zijn om de kwaliteit der klokken na te gaan en om de klank te beoordelen?  De pastoor had voor deze vraag een oplossing : wie zou meer bevoegd als expert kunnen optreden dan de bestuurder zelf van de beiaardschool, meester Staf Nees.  Dit voorstel werd eenparig aangenomen.
Op de eerste bijeenkomst luisterde meester Staf Nees aandachtig naar onze uiteenzetting enmet een veelbetekenende glimlach scheen hij onze uitgebreide (?) kennis over beiaardkunst te waarderen.  Hij was als een professor, die met veel inschikkelijkheid examen afneemt van zijn minst bekwame leerlingen! Geduldig en vol wijsheid had Staf Nees toegehoord  en zijn besluit luidde : “Met 14 klokken kunt ge geen beiaard opstellen.  Ik raad u aan die kosten te sparen.”
“Ah, wat dan gedaan, meester Nees ?”.
De grote beiaardier voerde zijn vrienden uit Meise rond in  het Vlaamse land.  Hij leidde hen naar Postel, waar in de abdij een uitstekende beiaard hangt.
“Indien ge een goede beiaard wenst, moet ge 47 klokken aankopen.  Dan moet ge een trommel plaatsen, waarop ieder uur een vrolijk deuntje kan gedraaid worden. (Het werd uiteindelijk een uniek wekkering die om het half uur de beiaard aan het spelen zet). Dan moet ge zorgen voor een klavier, waarop de beiaardiers concerten kunnen geven.  In een bevallig dorpje als Meise, dicht bij Brussel, zou dat onetwijfeld bijval oogsten.”
wij konden niet anders dan de redenering bijtreden.  Wanneer goede gedachten opwellen moet men onmiddellijk een beslissing kunnen nemen en wat vandaag kan gedaan worden, mag men niet uitstellen tot morgen.  Dus, zo gezegd, zo gedaan.
Er wordt een bestek gemaakt en ik aanvaard het zonder discussie.
Nu de handen uit de mouwen en aan het werk. Staf Nees neemt de technische leiding op zich.  Wij rijden naar Doornik om de bestelling met datum van aflevering aan de klokkengieter over te maken.  Dat alles gebeurde in 1947.
Maanden verliepen sindsdien : ik schreef dreigbrieven naar de klokkengieter.  Staf Nees drong bij hem  op spoed aan en uiteindelijk in het najaar van 1950 kwamen de klokken in de toren terecht.
De technische installatie nam nog een hele tijd in beslag, maar alles is toch in orde geraakt!  En nu, nu kan de beiaard spelen

Sommige mensen hebben voorzeker reeds de bedenking gemaakt : “Welk zonderling idee een beiaard te schenken …”.  Een paar woorden uitleg mogen volstaan.  Ik spreek niet gaarne over mezelf, indachtig een oud Vlaams spreekwoord dat weinig goeds vertelt : “ Eigen lof …”.
Toch wens ik van deze gelegenheid gebruik te maken om mijn levenservaring mee te delen aan onze jeugd, die de toekomst van morgen in handen draagt en die zich de ondervinding van een man op jaren wellicht kan ten nutte maken.
Mijn doel bestaat erin de kunst te bevorderen, vreugde en levenslust onder de mensen te brengen en hun zin voor het hogere te ontwikkelen.  Ik wil iets achter laten voor het nageslacht en tevens onze beiaardiers steunen in hun edele kunst.
Steeds heb ik in de klank der klokken ge not gevonden.  Toen ik als jonge kerel van vijftien jaar, dagelijks op het speelplein van het Sint – Romboutscollege of op de grote markt te Mechelen, luisterde naar de beiaardliederen, dan voelde ik mij bewogen en gelukkig.
Van mijn prille jeugd af groeide in mij de wil om iets groots te verwezenlijken, om het verder te brengen dan sommigen die het geluk hadden langer te studeren.  Nooit heb ik mijn tijd verknoeid aan onnozel vermaak.  Ik trachtte vooruit te komen door vlijtig werk en nuttige lezingen.  Mijn streven was erop gericht ook voor mijn medemensen en voor de noodlijdenden iets te voelen en te doen en niet te leven als een geldmens.
Ik heb gedroomd, na fotuin te hebben gemaakt, een grote boerderij te besturen, want om gelukkig te zijn moet men van Gods wijde natuur kunnen genieten.  Het was mijn droom iets groots te doen en ik heb geleefd om mijn dromen te verweznlijken.
En nu, nu ik een oude man geworden ben, voel ik mij nog sterk genoeg om nieuwe dromen uit te werken en dat doe ik in Congo, onze kolonie.
Wilt u nu weten wat mijn grootste genoegen is ?  Te kunnen verwezenlijken in mijn rijpe jaren wat ik in mijn jonkheid heb gedroomd.  Om in het leven iets te geraken moet men een plan hebben, een plan dat men ter harte neemt en waaraan altijd, onverpoosd gearbeid wordt.  Daarbij is onontbeerlijk : gezondheid, rechtvaardigheid, eerlijkheid.
Onze Vlaamse jeugd mag de oude spreuk der rederijkers niet vergeten : “ole com bove”!  Olie komt boven!  De tijd staat de rechtvaardige man ten dienste.

Jan Van Gijsel 

18-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Het was mij al lang een doorn in het oog, dat Grimbergen ons voorbijstak, in de top tien van de beiaarden van Vlaanderen.  Ik situeerde ons vroeger op de 4^de plaats met onze 47 klokken.

Wat is de oorsprong van deze frustratie ?  Tot 1132 was Meise moederparochie van Amelgem, Oppem, Oksdonk, Limbos, Eversem, Grimbergen en Strombeek. (A.Wauters, Environs de Bruxelles II bl.300, Jan Verbesselt Par.II bl.56).  De Berthouts droegen het patronaat of begevensrecht over aan de abdij van Grimbergen.

Daarom eiste ik regelmatig in de vergaderingen het innemen van onze rechtmatige plaats op en kloeg ik het feit aan dat de zware bes – klok (si-bemol) ontbrak.

Een van de oudste verenigingen van Meise, de Koninklijke Maatschappij Gewezen Soldaten van het Belgisch Leger, gesticht in 1903 beschikte over een spaarpot van meer dan 100.000 BF (€ 2500).  Zoals in alle goede huishoudens was er ruzie in het bestuur.  Bij gebrek aan autochtone kandidaten was Antoine Mollemans voorzitter geworden.  Die kwam op het lumineuze idee met de kas de ontbrekende si-bemol in onze oude beiaard aan te kopen en te schenken aan de parochie.  Zo zouden we toch een volledige beiaard hebben.  Dit voorstel werd door mij ingediend en verdedigd op het beiaardcomité, waar de vrienden van de beiaard regelmatig het wel en wee van ons instrument behartigen. Antoine werd opgenomen in het Beiaardcomité en de spaarpot werd verplaatst naar het Beiaardfonds.

Eddy Mariën, onze beiaardier, deed prompt een tegenvoorstel. Waarom geen nieuwe beiaard ?  Want de klank van de nochtans unieke Michiels-beiaard was niet optimaal.  Er werd in die zin besloten.  Nog ettelijke vergaderingen werd hierover gediscussieerd.  Struikelsteen was het geld vinden om de nieuwe beiaard te financieren.  Er was dan wel al nagenoeg 100.000 BF ( € 2500) beschikbaar gesteld door de KMGSBL 1903, maar dat bleek zelfs niet genoeg voor de ontbrekende si-bemol.  Eddy bracht een doorslaggevend argument in, door te stellen dat de kostprijs van de klokken bepaald wordt door de prijs van het brons.  Deze prijs stond op een historisch dieptepunt.  Dus : nu of nooit !

Het aantreden van een nieuw gemeentebestuur in 1992 zou alles in een stroomversnelling brengen.  Ondertussen overhaalde Piet De Cuyper zijn collega in de gemeenteraad Stef De Ridder, om toe te treden tot het beiaardcomité.  Hij zou, rekening houdend met zijn stevige relaties bij meer vermogenden in het wereldje van de aannemers, de sponsoring op zich nemen.  Doelstelling werd : 5.000.000 BF (€ 125.000) bijeen brengen, want een prijsaanvraag leerde ons dat er minstens vier en een half miljoen moest op tafel liggen.

Er werd besloten een VZW Nieuwe Beiaard op te richten, niettegenstaande de oude V.Z.W. De Vrienden van de Beiaard nog bestond met een overlevende : Irma Claes (+).  Er werd nagelaten haar in te lichten.

Er werd ook besloten de oude klokken te schenken aan de sponsors die minimum 25.000 BF inbrachten.  Er werd verwaarloosd te onderzoeken of dit wel zou mogen.  Een ander voorstel om de oude beiaard te installeren als rijdende beiaard of als monument werd prompt verworpen.  Er werden ook 1000 beiaardpenningen aangeschaft (een verliespost zou blijken).  De bestaande penning, ontworpen door Jan Wellens, zou met veel minder kosten meer opgebracht hebben.

De sponsoring werd gestart op de beiaardfeesten van 1997.  Vrij snel brachten wij 2.000.000 samen.  Maar wij bleven steken op de helft van het vooropgestelde bedrag.  De eerste nacht van de beiaard werd wegens overdadige programmering van vedetten een financiële strop.  We raakten net uit de rode cijfers.

Stef De Ridder bracht eens te meer redding.  Hij klampte Jean-Pol Van Gijsel aan.  Dit is de zoon van Jan Van Gijsel, de milde schenker van de oude beiaard.  Enkele maanden later overhandigde hij een cheque van 2.500.000 BF en de eindstand van de sponsoring bracht een saldo van 5.282.613 BF bij het aantreden van Frans De Koker als nieuwe penningmeester.

Maar daarna kwam de kat op de koord.  Een illustere onbekende legde klacht neer, omdat er slechts bij 1 beiaardmaker prijs zou gevraagd zijn.  Monumenten en Landschappen verbood de oude beiaard weg te doen.  Daar bovenop viel onze haan met het kruis van de toren en de kerk en toren werden ontoegankelijk verklaard wegens gevaar voor instorten.  De gebreken aan kerk en toren kwamen, dank zij het onderzoek van de stabiliteit, met het oog op het plaatsen van een nieuwe beiaard, aan het licht.

Stef beet door en wachtte niet op de afwikkeling van de bureaucratische rompslomp.  De VZW bestelde de nieuwe beiaard bij de Koninklijke Eysbouts (Asten) in Nederland.  De oude beiaard werd uit de toren gehaald om het gewicht van de toren te ontlasten van zijn 4.202 kg en opgeborgen in de gemeentelijke hangars.  Later werden plots, onverwachts en onvoorbereid, 10 grote klokken in de kerk gedeponeerd en de andere in de open werf van de nieuwe bibliotheek. Bij nazicht op 19.9.2001 ontbraken er 8 klokken.  Die zijn sedertdien spoorloos.  Hoe dit probleem zal opgelost worden zal blijken.

De levering van de nieuwe beiaard gebeurde voor de beiaardfeesten van 2001 en de klokken werden onmiddellijk in de toren gezet, want de dringende instandhoudingswerken waren voltooid.

Maar nu rezen er zoals verwacht 3 problemen :

1. Clock-o-matic betwist op 29.1.1999 de gunning van de nieuwe beiaard bij de gemeente (documenten overgemaakt aan de kerkfabriek, die het op haar beurt overmaakte aan de V.Z.W.Nieuwe Beiaard)

2. ongunstig advies van de federale overheid i.v.m. wat zij noemen “restauratiewerken aan de oude beiaard”omdat het voorstel inhoudelijk niet uitgaat van de respectvolle restauratie

3.de federale overheid wenst op 15.6.2001 de Michiels beiaard te behouden en momumentenzorg stelt voor er afstand van te doen om hem op een andere plaats onder te brengen.

In verband met het derde probleem besliste het Beiaardcomité dat er geen sprake kon van zijn dat de oude beiaard Meise zou verlaten.

Op 28.6.2002 kwam het akkoord voor de plaatsing van de nieuwe beiaard in de toren, op voorwaarde dat :

1.      de oude geplaatst wordt op een klokkenstoel en

2.      dat hij later bespeelbaar gemaakt wordt en eigendom blijft van de kerkfabriek zodat een functionele en zo integraal mogelijke bewaring van de Michielsbeiaard (onze oude beiaard) gerealiseerd wordt

En plots, tijdens het Paasfeest van de senioren, hoorde ik heldere beiaardklanken.  Ik dacht dat ik droomde, maar ging tussen twee schotels in toch eens kijken.  Het was toen volop mond en klauwzeercrisis.  Er waren enkele Hollanders op de toren de beiaard aan het installeren.  Ik vroeg hun of ze hun schoenen afgewassen hadden bij het overschrijden van onze grens.  De onthutste noorderburen zegden prompt ja, waarop ik hen verzekerde dat zij zeker met duivenshit aan de schoenen zouden terug gaan.  Want onze toren was in erbarmelijke staat.  Het stonk er tien uren in de wind.  Overal lag uitwerpselen van duiven, dode duiven en niet uitgebroede eieren in nesten.  De gemeente beval schoonmaak, maar het werd een kattenwasje.  Alles werd wel grondig dichtgemaakt, zodat de duiven niet meer binnen konden.  Anders kregen de kerkuilen weer de schuld.  Een grondige schoonmaak moest dringend gebeuren!

Op 6.6.2001 kon onze beiaardier Eddy Mariën voor de eerste keer het instrument testen.  En tijdens de beiaardfeesten van 2002 op 12.5.2002 werd het eerste officiële beiaardconcert gespeeld op de nieuwe beiaard. Hij weerklonk over ons dorpje op 12 mei tijdens de beiaardfeesten met Preludium 3, voor beiaard van Mathias Vanden Gheyn.  Mijn goede vriend Jan Van de Broeck en ik, stonden erbij en Jan heeft dit historisch moment digitaal vastgelegd voor het nageslacht.

De sponsors werd gevraagd of ze tevreden zouden zijn met een nieuw herdenkingsklokje.  Regelmatig hoorden wij liedjes rammelen vanuit de toren.  Maar dat kwam van het computergestuurd speelwerk.  Het zou duren tot 14.2.2002 wanneer Eddy Mariën voor het eerst het klavier kon bepotelen.  Maar o wee.  De zoldering werd verlaagd.  Een iets grotere beiaardier kan er niet onder. Dit wordt een variante van een verhaal uit de bijbel over “door het oog van de naald”.  De naald was een te laag poortje in het oude Jeruzalem.  De kooplieden moesten de lasten van de ezels nemen om er onderdoor te kunnen.

Op 28 september kwam de koningin onze nieuwe beiaard inhuldigen en werd de oude beiaard herplaatst op de binnentuin van de bibliotheek.  Wij hoopten dat dan                                                                           Resultaat 28.9

1.het kruis en de haan op de toren zouden staan,     :                                              niet
2.het torenuurwerk zou werken,                                                                              niet
3.de toren waterdicht en grondig gekuist zou zijn,                                                  half werk
4.galmgaten hersteld,                                                                                               half werk
5.monument met plaats voor 47 klokken,                                                                o.k.
6. klavier en trommel van de oude beiaard geplaatst,                                              niet
7.oude beiaard weer zou spelen                                                                               niet

Dat is dus 5 op 10 als we het monument voor 4 punten tellen.

Als uiteindelijk alles afgewerkt zal zijn, zullen wij opnieuw met opgeheven hoofd kunnen luisteren naar het Meiselied van wijlen Jef Rottiers en de Europese hymne van Beethoven waarin de vrede en de vriendschap luid bezongen wordt.

En zo komt het dat wij twee speelklare beiaarden zullen hebben : een in openlucht en een onder onze geliefde Sint-Martinustoren.  Ik citeer : “”En binnenkort hebben we in Meise zelfs twee beiaarden!  De oude wordt namelijk een monument dat in de binnentuin van de bibliotheek een plaats zal krijgen.  Een monument waar muziek uitkomt, want het is de bedoeling om de oude beiaard ook opnieuw bespeelbaar te maken.” (Stef De Ridder, voorzitter V.Z.W. Nieuwe Beiaard in “Meise Beiaardconcerten 2002”).: “

Meer hierover in : Meise en zijn beiaard, boek Piet De Cuyper en C.D.-Rom Jef De Cuyper

Jef De Cuyper
Stichter Si bemol
Lid Vrienden van de oude beiaard,
Lid van het Beiaardcomité,
Coördinator van de concerten tot 2006
Beheerder VZW Nieuwe Beiaard
Oud-penningmeester tot  23.3.2000

18-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

03-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Dateert van 1757  Reeds vroeger vermeld door Harrewijn in zijn panoramisch zicht van de heerlijkheid van Boechout.
De heilige Anna wordt meestal afgebeeld als St. – Anna ten drieën met zittend de kleine Maria op haar schoot die de kleine Jezus vast houdt.  De meest bekende afbeelding is die met Maria als meisje  aan haar zijde. Een andere is als matrone met een hoofddoek en een groene (hoop) en rode (liefde) mantel of kleed.
Haar feestdag valt op 26 juli, samen met de heilige Joachim, haar man.
In de Plantentuin staat deze kapel aan de buitenkant op de Nieuwelaan, ter hoogte van de voetgangersbrug. Ze werd onlangs gestut omdat de balk boven de deur vermolmd is en verzakt. De deur kon niet meer open en er was gevaar voor instorting van het metselwerk boven de balk.
Er is een barst boven de deur in het metselwerk. Een stuk van de houten lambrizering is afgebroken, maar staat in de kapel. De deur is geforceerd en staat alle dagen open. Een kasseisteen houdt ze dicht. Binnen is het niet beter. Een laagje verf zou wonderen doen. Een van de metalen versieringen is afgebroken en verdwenen. Op het altaar liggen twee gebroken heiligenbeeldjes van Maria.  Het St.-Annabeeld ontbreekt.  Ik heb er een geplastificeerde pagina uit het internet met de afbeelding in geplaatst.
Er was vroeger een afspraak met de vorige directeur Ernest Petit van de Plantentuin. Die stelde de sleutel ter beschikking van enkele parochianen. De sleutel is terecht, maar dient tot niets meer. Er is ook nog een altaarkleed dat de kapel opfleurde bij de jaarlijkse processie.
Wij hopen dat de kapel eerstdaags gerestaureerd wordt en zijn bereid vrijwilligers te leveren.

De gemeente beloofde herstelling in samenspraak met de diensten van de Plantentuin. Als dit gebeurd is zullen wij een nieuw beeld plaatsen, want er stond een beeldje in van Maria.  Kan iemand zo een beeld schenken aan de Plantentuin ?
Ik vernam dat het oorspronkelijke beeld nog zou bestaan, bij een particulier uit Meise.  Het zou in veiligheid gebracht zijn tijdens W.O.II.  Moest de beschermer zich bekend maken zouden wij daar dankbaar om zijn.
De restaurering is ondertussen een feit.  In ‘Het Laatste Nieuws’ werd hierover bericht met een foto.  Kerk en Leven publiceerde ook een foto met de arbeiders aan het werk.
Vroeger kwam de processie hier langs op de kruisdagen. Zij trok zelfs, toen de keizerin nog leefde door de Plantentuin en hield halt aan het kasteel. Onder het balkonnetje werd een altaar opgericht. De keizerin keek toe van op het balkon.
Eens over het brugje van de A12 verpozen wij even voor deze historische kapel.
Volgens pastoor Boon valt deze kapel onder de jurisdictie van de Plantentuin van Meise.

01-06-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Drijtoren
Kaart Dorpsraad nr. 9

30-05-2013 om 09:13 geschreven door Jef L. DC

Kaart Dorpsraad nr.10

Achteraan in de Plantentuin staat een prachtige, kleine serre 43f , getooid met een metalen kroon.  Het gerucht deed de ronde dat keizerin Charlotte van Mexico dit liet bouwen.  Het is echter het werk van Ballat, de ontwerper van de koninklijke serres en leermeester van Victor Horta.
In het domein vinden we uiteraard het kasteel van Bouchout 41f .  Hierover vinden jullie alles in “De heren van Bouchout en hun waterburcht in Meise”van Constant Noppen.  Dit werk is te koop in de plantentuinwinkel en in de boekhandel.  Naast het kasteel staan de gebouwen van de oude boerderij.  In een van de gebouwen , waar de bezoekers hun snack kunnen opeten in de zomer, werd aangevangen met een museum van landbouwwerktuigen.  Hiervoor kan men terecht in “Oud landbouwgereedschap” van Arnold Leroy, uitgegeven in eigen beheer en niet meer te vinden.
De kroonjuwelen van de plantentuin zijn de grote serres 42f .  Het embleem van de plantentuin is er elk jaar levend te bekijken : Victoria cruziana f . Sedert 1879 bevond zich de plantentuin in Brussel.   Sedert 1939 begon de Nationale Plantentuin zijn intrek te nemen in het domein van 92 ha in Meise.  De collecties levende planten herbergen ruim 18000 soorten planten in de verschillende kassen en tuinen.  We vinden er ook nog de Oranjerie 40f , verschillende bouwwerken zoals kapellen of kleine paviljoenen, bruggen, vijvers en landschappen.  De Dianatempel  39f met ijskelder f bevindt zich aan de kleine ingang aan de dorpskom.  Er zijn nog enkele andere ijskelders, een niet te versmaden overwinteringsplaats voor tal van vleermuizensoorten.
De bronzen beelden, die overgebracht werden van de Kruidtuin in Brussel, werden bijna alle gestolen.  Er is er nog een in de serres f en een in openlucht f .  Van de andere rest enkel de sokkel.  Over de recente gift van Henri Lenaerts hadden wij het eerder. 
http://www.henrilenaertsfundacion.com
De website van de plantentuin in Meise is : http://www.plantentuinmeise.be

30-05-2013 om 09:08 geschreven door Jef L. DC

29-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

  Le hameau de Hasselt (Meysse) zie scan 

Philippe Van Eesbeeck vond nog enkele gegevens ;

Bij het overlijden van Servaas Caimo, erfelijk eigenaar (toparcha : erfelijk heer, term vaak voorkomend bij de heren van Boechout) van het hof ter Hasselt volgt een ganse bladzijde tekst in het register.  De tekst bestaat uit 3 delen.  Het officieel gedeelte, een stukje poëzie in het Latijn en een vers op zijn Cats in het Diets.  Het eerste gedeelte is reeds bewerkt.  Het vers in het Latijn is wat te moeilijk en stuurde ik door voor bewerking.  De Nederlandse tekst is duidelijk leesbaar en gemakkelijk te begrijpen. 
Deze familie heeft dan weer vriendschapsbanden met de familie Swerts.  Bij de doop van Willem Joseph Caimo in 1702 is Isabella Lams de doopmeter (echtgenote Swerts).  Let in de tekst op decoris et ornamentum en tekst rijmelarij.  Blijkbaar beplantte hij de Hasseltberg.

Hoc 1666 de 18^de novembris moritur in aedibus suis Bruxelle(nsis) Nobilis et Streui??? Dominus Servatius Caimo Preceptor Archiepiscopi et toprcha de Hasselt, dictus quia eius viculi de (c)oris et ornamentum.
Dit jaar 1666 de 18^de november is gestorven in zijn huis in Brussel, edele en moedige heer Servaas Caimo gouverneur van de Aartsbisschop en heer van Hasselt, gezegd omwille van zijn versieringen en ornamenten van de straten.

27-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Tot de bouw van het Willy Vanden Berghecentrum was het Verloren Uurke een hoevetje dat uitgebaat werd door de gezusters Baudewijns.  Julia Baudewijns was de laatste.  Daarachter lag een grote weide die van het kerkfabriek van St.-Martinus Meise was.  De jeugd gebruikte het als speelplein.  Herman Boon pr. liet er in de jaren 60 speeltuigen plaatsen tot in de Jeugdraad overeen gekomen werd het af te staan aan de gemeente voor de bouw van het Willy Vanden Berghecentrum.
Toen werd afgebroken het af te breken om plaats te maken voor een grote parking.  Er zou een doorgang komen op de voetweg die parallel loopt met de Boechtstraat.  De achtertuinen zouden gedeeltelijk onteigend worden.  Dat alles gebeurde niet, met een dagelijkse verkeerschaos tot gevolg.  De auto’s die naar het Willy Van den Berghecentrum komen rijden vast in een flessenhals.  Agalev blokkeerde destijds de mogelijke doorgang naar de Brusselsesteenweg, tussen het Verloren Uurke en De Snipper, door er een tuintje in te richten die ontaardde in een schijtweide voor honden!

Mevrouw Cécile Chabert – Boon nam het initiatief om het Verloren Uurke op te richten tijdens haar schepenambt (1976 – 1982 en liet de omgeving op de Brusselsesteenweg klasseren).

27-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

27-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

De muziekacademie was vroeger gemeentehuis met gevangenis, woning van het schoolhoofd en lagere gemeenteschool.  Zoals in alle gemeenten werd bij het invoeren van de schoolplicht een gemeenteschool opgetrokken.  In de meeste gemeenten lijken die fel op mekaar.  Meestal werden er twee klaslokalen voorzien.
In 1879 werd een gevangenis opgetrokken op de binnenkoer van het gemeentehuis.
In 1901 werd er een tweede klas ingericht in de jongensschool.
In Meise werd het derde klaslokaal bijgebouwd in 1946.  De eerste onderwijzer die er in de eerste graad les gaf was meester Rosiers (kunstenaar en later schoolhoofd).  Toen was meester Krokaert schoolhoofd.  Daar startte ook een Jeugdclub voor 16 – 18 jarigen, opgericht in de schoot van de Jeugdraad uit het jeugdatelier TAM.  Het werd Gypsy gedoopt.

27-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

6 (54) Kasteel te Meysse 

Foto : Prospectus Castelle Meys 1670
Het kasteel van Meysse, reeds in de 13de eeuw bekend onder de naam "'t Hof te Meys" en ook "'t Hof van Immersele" behoorde aan de familie Immersele, opvolgers van de eerste Heren van Meysse.
In 1544 werd het kasteel verkocht aan de Vanderee's.  In de doopvont der kerk bevindt zich een zeer schoone grafsteen van Jan Frans Vanderee, "amman te Bruessele", van 1608 tot 1645 en in dit ambt, opvolger zijns vaders.
Barbara Vanderlinden bezat het kasteel in 1671 en vermaakte het aan haren neef Jan Vanderlinden, baron d'Hoogvorst.
Het kasteel onderging een totale verandering in 1818.
Baron d' Hoogvorst verkocht het aan Z.M.Leopold II en in 1883 werd het domein van Meysse ingelijfd bij het koninklijk domein Bouchout.  Het kasteel werd door de dignitarissen van H.M.Keizerin Charlotte bewoond tot 1927.
Wie de tekening van Harrewyn, uit het belangrijk werk van J.Le Roy 1696 gadeslaat, kan zich zonder veel moeite, de bekoorlijkheid van het voormalig hof voorstellen, met water omgeven en in den dichten loovermantel der domeinen "Meys" en "Bouchaut" gehuld.
Edwin Ganz
Uitgave A. Van Praet, Meysse     Nadruk verboden 

27-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

5 (71 - 4,12) kasteel van Boechout

1095 Godfried I (met de baard), hertog van Brabant, stichtte te Meise de versterkte burcht (vierkante toren of donjon) van Boechout als schild tegen de machtige heren van Grimbergen die hem ontrouw waren.  Hij was graaf van Leuven en schonk in 1129 zijn jachtdomein aan de Norbertijnen (Abdij van Park).
1160-1172 In opdracht van de hertogen van Brabant werd de versterkte burcht van Boechout gebouwd door de heren van Kraainem (Willem) dit als schild tegen de opstandige Berthout’s, heren van Grimbergen en ook als schild tegen de graven van Vlaanderen.
1182 De Crainhem’s kregen van de hertogen van Brabant het bevel een versterkte burcht te bouwen in de benedenhoek van Meise, tegen de machtige heren van Grimbergen, met name de Berthouts.
1356 Lodewijk van Male belegerde de burcht van Boechout in een bloedige strijd
1400 Door toedoen van Gilles van Boechout, die abt werd van Grimbergen, zorgde de abdij voor een kapelaan in dienst van Boechout en was er een familiegraf voor de heerlijkheid Boechout in de abdijkerk van Grimbergen.
1416 Egidius van Boechout was abt premarius te Grimbergen.  Hij stierf in 1416.  Zijn grafsteen bevindt zich in de abdijkerk van Grimbergen.  Vermoedelijk was er toen ook een kapelaan op het kasteel van Boechout.
1535 Op 15 maart werd Boechout en omgeving zwaar getroffen door een orkaan.
1537 Als Boechout door Everaert Vander Marck en erfdochter van Margaretha van Boechout werd verkocht aan Maximiliaan Van Zevenbergen (Transsilvan), secretaris en raadsheer van keizer Karel, werd ook de toekenning van de kosterij van Meise overgedragen.
1582 Onder de leiding van Alexander Farnese, prins van Parma, werd Meise en Boechout belegerd en vernield door de Spaanse troepen die er ook zware beschadigingen aanrichtten. Boechout werd ook bezet door Bernard de Merode.
1598 Boechout werd door Albrecht en Isabella verheven tot baronnie.
1600 Er werden grondige herstellingen uitgevoerd aan de burcht.
1605 De heerlijkheid van Boechout werd voor het eerst erkend als baronnie door aartshertogen Albrecht en Isabella onder Chistoffel d’ Assonville.
1615 Charles d’Assonville was heer van Boechout van 1607 tot 1651.
1677 De familie France d’ Assonville liet Boechout over aan de Roose’s, tot 1830 laatste eigenaars tijdens het ancien regime.
1678 Boechout werd aangekocht door Pieter Ferdinand Roose, raadslid van Brabant en zoon van Jan Roose, burgemeester van Antwerpen die ook advokaat geweest was voor de France in verband met het proces tussen Filip ’t Serclaes, heer van St.-Agatha – Rode, echtgenoot van Marie d’ Assonville (dochter van Christophe) en Gaspar de France, echtgenoot van Margaretha d’ Assonville, over het bezit of het verkrijgen van Boechout.
1679 figuratieve kaarten van goederen gelegen te Meise en toebehorende aan de abdij van Grimbergen, opgemaakt door Peeter Meysman naar de kaart van Brussegem door Jan Van Acoleyen, met schetsmatige afbeelding van de kerk en ’t Goet van de heer Spinosa (Boechout).  Het zijn gekleurde tekeningen 0.45 * 0.45.
1728 Op 5 december sloot Melchior Roose een overeenkomst met de abt van Grimbergen en pastoor F.C.Caesens te Meise tot het opnieuw stichten van een slotkapel in de burcht van Boechout met als voorwaarde er dagelijks een mis op te dragen, maar te wonen in de pastorij te Meise (Franç. Xavier Le Mir) en daar de pastoor te helpen. Dit tegen de prijs van 6.600 gulden.
1733 Toen Melchior Roose, baron van Boechout, voor de tweede maal  huwde met Maria Francisca Vander Linden – d’Hoogvorst van ’t Hof te Meysse, kregen de bezitters van het kasteel van Boechout eveneens de toelating om in de crypte bijgezet te worden langs de evangeliekant.  Deze crypte is onder het koor ca 1500 gebouwd door de bezitters van 't Hof te Meysse zoals Jan Vander Ee, baljuw van de stad Brussel en heer van Meise.  Deze crypte is niet toegankelijk, maar werd reeds verschillende keren bezocht i.v.m. historisch onderzoek en restauratie van de kerk.
1794 -1795 De winter was bijzonder streng en er was grote armoede.  Er sneuvelden toen tijdens de strenge winter veel bomen in het domein van Boechout. Het hof te Meysse en het kasteel van Boechout werden in beslag genomen. Er werd veel geplunderd en onder leiding van Heger verdween alles wat waardevol was.  Heger werd uiteindelijk onnozel verklaard.
tijdens deze periode maakten de Fransen een einde aan de feodale instellingen.
1832 Het kasteel van Boechout werd verbouwd (zie afbeelding II 15.2) door graaf Amedée de Beauffort onder leiding van architect T.F.Suys.  In het mooie zaaltje met in de zoldering al de wapenschilden van de vorige eigenaars van Boechout werden door Capronnier gebrandschilderde glasramen  aangebracht met beeltenissen vande hertogen van Boergondië, keizer Maximiliaan, Karel V, Filips II, Albrecht en Isabella.  Naar Wemmel toe kwamen er ook een paar nieuwe gebouwen bij waarin blauwe bakstenen werden verwerkt.
1879 Op 13 maart kocht koning Leopold II met Filips, graaf van Vlaanderen als borg, het kasteel van Boechout van Leopold de Beauffort, zoon van Amedee, voor zijn zieke zus Charlotte, keizerin van Mexico (Marie Charlotte Amélie Victor Clémentine Leopoldine, prinses van België, aartshertogin van Oostenrijk en keizerin van Mexico(zie afbeeldingen II 17.4) . Pas op 16 april 1881 werd de acte van verkoop verleden voor het hof te Meysse, eigendom van Edmond Vander Linden d’ Hoogvorst.
1880 Op 4 augustus werd Karel Hendrik Van Daelem (° 25.1.1836 te Wemmel)  pastoor van Meise tot 22 december 1920, dag van zijn overlijden.  Hij was ook aalmoezenier van keizerin charlotte en celebreerde regelmatig de H.Mis in de slotkapel van het kasteel van Boechout.
1914 Op 20 augustus was Meise door het Duitse leger (IIIde Rs Vlassen) reeds bezet. Het domein van Boechout bleef echter onbezet gezien het de woonplaats was van keizerin Charlotte, een schoonzus van keizer Frans-Jozef van Oostenrijk.
1914-18 Aan het hek van het domein van Boechout werd een grote  plaat aangebracht : “dit kasteel wordt bewoond door Hare Majesteit  de Keizerin van Mexico, schoonzuster van onze doorluchtige bondgenoot Keizer Franz-Jozef van Oostenrijk”.
Een maal richtte de stille burcht een discreet verzoek tot de Amerikaanse Ambassade en Brand-Withlock, gezant van de Verenigde Staten gaf onmiddellijk gevolg aan de vraag : wit brood voor de keizerin …
1927 Op 17 januari om 7 uur overleed keizerin Charlotte op het kasteel van Boechout (zie foto en illustratie II 32).
1939 Het domein van Boechout werd eigendom van de Belgische staat die het van de “Kroon” had gekocht.
1940 Op 10 mei, toen de oorlog uitbrak, zat de koninklijke artillerie van België op het domein van Boechout. Op 14 en 15 november heerste er een orkaan over Meise. Hierbij sneuvelden verscheidene prachtexemplaren van de beuken langs de dreven van het domein, die aangeplant werden in 1806 door Karel Peter Roose en Hendrika Franciska de Visscher de Celles die Boechout in 1876 op 12 juli in bezit genomen hadden.
1941 Op 12 november werd door brand het zadeldak van het kasteel van Boechout gedeeltelijk vernield.
1944 Op 9 september bezetten de troepen van het Engels leger het domein van Boechout en gebruikten het als opleidingscentrum voor een tankeenheid en een vervoerskorps. Het resultaat van hun verblijf was afschuwelijk .
Op 29 november viel er een V1 (vliegende bom) in de Westhoek van het park van Boechout.  Hierdoor sneuvelden vele ruiten o.a. in beide kastelen (zie afbeelding).
1965 tot 1970 waren de Vlaamse poëziedagen te gast in Meise en werden poëzie-evenementen gehouden op het terras van de Oranjerie.
1986 Van 13 tot 21 september werd het gerestaureerde kasteel van Boechout opengesteld voor een retrospectieve in de benedenzaal over kunstschilder Edwin Ganz
5.6.1988 Historische evocatie van de bewoners van het kasteel van Boechout
1992 Het Audiovisueel Centrum vierde zijn 25 jarig bestaan in het kasteel met een opvoering van het gedicht AVC Meise – Podium 1984 van Gery Florizoone, laureaat Jules Van Campenhoutprijs voor poëzie in 1982. De uitreiking van de J.V.C.-prijs voor poëzie en de Marits Naessensprijs voor Plastische kunst gebeurde terzelfdertijd. Er was ook een optreden van een Spaanse Flamencogroep.
2005 Dag van het park onder het thema Liefde in het park, 3 gedichten, 6 talen een selectie uit “A thing of beauty” en “A joy for ever” rond de Oranjerievijver in de romantische Plantentuin, voorgelezen door oud leerkrachten van het Audiovisueel Centrum Meise en Lief Van Schel (voorlezer van de gedichten van de laureaten van de JVC-prijs.

Uit “Meise” van Achiel Bettesone V.g. 1979 en 1998 van pag. 14 tot 22

Bibliografie :
“Meise” Jan Vanden Eynde
“De heren van Boechout en hun waterburcht te Meise” Constant Noppen
“Het koninklijk domein van Boechout en zijn kastelen” Edwin Ganz
“Meise, onder de toren van St.-Martinus” Jef De Cuyper pag. 16 – 19
“De waanzin van Charlotte” Jos Pauwels e.a. hoofdstuk “Madeleine” van Jef De Cuyper
“Keizerin Charlotte op rust in Meise” van Achiel Bettesone

 

154 Mooiste plekje

Pasar, vroeger Vakantiegenoegens, verkoos het mooiste plekje in de gemeente Meise.
Vorige zaterdag plaatsten zij hiervoor een gedenkplaatje aan de ingang Meise centrum van de Plantentuin.  Inderdaad, de Plantentuin werd verkozen als mooiste plekje.
In Meisewonderen werd het kasteel van Boechout reeds als mooiste monument verkozen, door onze rubriek.  Pasar bevestigde dus onze keuze!

26-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

26-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

Uit "Meise" van Jan Vanden Eynde :
De parochies zijn vroeger ontstaan dan de gemeentes; hieruit volgt dat de grenzen van de parochies en van de gemeenten niet altijd overeen stemmen.  Onze bevolking is veel dankbaarheid verschuldigd aan die parochies want ze vormden de kernnen van de beschavingsactie.
In deel II van het parochiewezen van Brabant van dr. Verbesselt staan zeer interessante beschouwingen omtrent onze paroichie.
Hieruit blijkt dat Sint – Martinus Meise moet geklasseerd worden bij de moederparochies die de centralen zijn voor de uitstraling van het missiewerk in een gebied en eveneens onder de tien voornaamste parochiën van gans de oude dekenij Brussel tussen Dender, Schelde, Rupel en Dijle.
Sint – Martinus is de beschermheilige van de oude parochies in ons gewest o.a. Asse, Aalst, Halle, Sint – Maartens – Lennik.
Deze centra zijn uitgekozen via een bestudeerd plan; de spreiding is goed beredeneerd, men is zeker niet loshoofdig aan het werk gegaan.  Het is duidelijk dat de ganse streek eerst volledig geprospecteerd werd.  Het ontstaan van deze missieparochies dringt zeer diep door in het verleden, zelfs tot in de VIIde eeuw.
De voornoemde auteur voegt er een ander pertinent bewijs aan toe, namelijk de indeling van het grondgebied van de parochie in uitgestrekte vierkante kouters.  Dergelijke blokvorming wijst op een zeer oude kadastrale methode die zelfs bij de Romeinen in voege was.
De kerk en de huizen die de dorpskom vormen werden eveneens gebouwd binnen de grenzen van vierhoekige oppervlakten.
Ik herhaal wat dr. Verbesselt voorop stelt : “dat de dorpskom, de kouters, het wegennet, de bodemindeling wijzen op de richting van een voorfrankische dorpsgroei en van een oude belangrijke nederzetting”.
De moederparochie Meise had toezicht op de omliggende parochies o.a. Grimbergen, Strombeek-Bever, Sint-Brixius-Rode, Oppem, Amelgem , (vroeger zelfstandige parochie)  Nieuwenrode en wellicht ook Humbeek en Beigem.
In de strijd tussen de twee machten, de Berthouts en de Crainhems verloor de kerk van Meise het voorrecht van de moederkerk van het land van Grimbergen.  De rollen werden omgekeerd, de parochie Meise werd onderworpen aan het gezag, aan het patronaat van de abdij van Grimbergen en geplaatst onder het toezicht van de heren van het hof van Meise – de ridders van Meise, die leenheren van de seigneurie van Grimbergen.
In de studie van het parochiewezen worden als oudste pastoors van de parochie Sint-Martinus vermeld :
Henricus, pastoor van Meise die reeds in 1211 als getuige voorkomt bij de overdracht van het tiendenrecht aan de abdij van Ninove.
Esselinus, pastoor van Meise getuige voor een gift van land aan de abdij van Grimbergen in 1224.  Het kan vreemd klinken dat deze eerste pastoors geen Norbertijnen waren.

De database van A.Bettesone vermeldt :

ca 1110 In een verloren gegane brief van bisschop Ode van Kamerijk werd de oudste vermelding van de parochiekerk van Meise als moederparochie terug gevonden, evenals nota’s over de stichting van de abdij van Grimbergen.  De moederkerk van Meise omvatte de kerken van St.-Brixius-Rode en O.L.V. van Nieuwenrode, van Oppeml, met Amelgem, van Strombeek en van Grimbergen (toen minder belangrijk dan die van Meise en die toch ook heel oud moet zijn geweest).
In de oorkonde van 1132 die de schenking van de kerk van Meise aan de abdij van Grimbergen definitief maakte is er trouwens nog sprake van deze brief.
rond die tijd werden Grimbergen en Strombeek afgescheurd van de moederkerk Meise, maar St.-Brixius-Rode en Oppem bleven eraan verbonden.
1127-1128 De seculiere priesters van Meise werden door de Norbertijnen van Grimbergen vervangen.
1155 Bisschop Niklaas van Kamerijk bevestigde voor de derde maal “altare videlicit de Wamblines (Wemmel), Berchem, Ramesdunc, Menza, Ophem, Rode, Strumbergen,” als toegewezen aan de abdij van Grimbergen.  Hierin was er geen sprake van enig appendicum voor Meise.  In deze brief werd de kapel van Amelgem reeds als bezit van de ab dij van Grimbergen vermeld.  Getuigen hierbij waren Bernerus de Ossela en Albertus de Amelrengem, sacerdotes of priesters.

1250 Vanaf nu zouden de Norbertijnen van Grimbergen de parochie Meise bedienen en beheren en dit tot 6 juni 1826 bij het overlijden van de toenmalige pastoor Norbertijn.

IVde eeuw
In het midden van de IVde eeuw werd Superior Servatius de eerste bisschop van Kamerrijk, bisdom waarvan Meise afhankelijk werd gesteld.

De abdij van Grimbergen bekomt eerst in 1249 de benoeming van haar kloosterlingen tot pastoor te Meise en te Wemmel.
In 1132 werd door toedoen van de Berthouts het patronaat of begevensrecht van Meise overgedragen aan de abdij van Grimbergen (uit Nieuwenrode, H.Spinnael, 1974)

16-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC

2 (67) Pastorij (M.e. 14/86, M.w.2/35 en G.w. 1.21 site  )

In de database van A. Bettesone vinden wij :
1578 Tweede Beeldenstorm. De pastorij stond er verwoest bij.
1619 pastoor Ludovicus Moreau liet het voorste deel verbouwen in opdracht van en met goedkeuring van abt Outers
1647 pastoor Gijsens Bartholemeus richtte het oudste gedeelte opnieuw op (soms 1630 vermeld)
ca 1670 enkele oude doeken werden ingelijst die door Leo Van Puyvelde toegeschreven werden aan Mathias Van Helmont, vervaardigd ca 1670
1672 In de oude pastorij van Meise (Iconografie nr. 200) hangt een schilderij dat het Meise van toen weergeeft in een vogelvluchtperspectief (zie afbeelding en beschrijving) :
Gezicht in vogelperspectief op Meise aan de westzijde.  Links bemerkt men nog de bestaande pastorij, omringd met mooie hovingen met daarachter de kerk,, het dorpsplein waar een wipschieting plaats vindt, is met allerlei figuurtjes verlevendigd.  Meer naar voor, achter een reusachtige bomengroep, het kasteel van Meise en rechts dit van Boechout.  In de verte links zien wij duidelijk de toren van Grimbergen.  Het voorplan is gestoffeerd met talrijke fijn gepenseelde figuren die ons een levendig beeld geven van de oude klederdrachten en gebruiken bij de verschillende standen : een voorname dame, vergezeld van een knaapje in gesprek met twee Norbertijnen.  Een derde witheer schenkt aan toegelopen volkskinderen zijn milde zegen.  Links komt een met drie paarden bespannen boerenwagen aangereden.  Deze is bezet door een vrolijk gezelschap (een boerenbruiloft?), begeleid door een vioolspeler en een vlaggenzwaaier.  Langs de baan hebben een paar reizigers hun last op de berm neergezet om wat uit te rusten.
Het schilderij heeft geen naam, tenzij van een schilder die dit prachtstuk onlangs herstelde.  Doek H 2.03, B 3.20
1682 de pastorij werd met een 2^de vleugel vergroot. Vermoedelijk bestond het gedeelte met trap toen al.
1698 Abt Bassery vergrootte de pastorij
1728 Toen werd ook beslist om de pastorij met een vleugel te vergroten.
1730 Prelaat Augustinus Van Eeckhout bouwt het naar het westen gerichte deel van de pastorij van Meise hetwelke aan het vorige deel daterend uit 1647 werd toegevoegd.  Hij legde de eerste steen op 6 juni 1730.  Zijn wapen werd boven de deur van de achtergevel aangebracht met de leuze "Ministerium tuum imple" .  Het is wel eigenaardig dat de trap naar de verdieping in het achtergedeelte zit en dat normaal bij verbouwing de trap zou blijven bestaan en deels in het oude gedeelte zou gezeten hebben.
1733 De schilderij met zicht op Meise, opgehangen in de grote zaal is van die tijd.  Zij werd uitgevoerd in opdracht van prelaat Van Eeckhout, vermoedelijk door een leerling van David Teniers.  De madonna opgehangen in dezelfde zaal is vermoedelijk van een leerling van Rubens.
1759 Een figuratieve kaart met goederen gelegen te Meise met schetsmatige afbeelding van de kerk, de pastorij en de 6 huizen en de kapel van St.-Elooi werden getekend door C.J.Everaert (in het kaartboek van het Karthuyzerklooster te Brussel).
1789-1799 verwoestingen door de Franse revolutie
1895 De tussenstijlen van de vensters ontbraken en de kleine vensters waren toegemetseld . Ze stond er dus verwaarloosd bij.
1897 Op 3 november kwam de commissie van Monumenten te Meise om de  herstellingen te keuren aan de kerk en de pastorij.  Tijdens deze periode gebeurden restauratiewerken (zie jaartal 1902 in de herdenkingssteen ingemetseld nabij het toegangspoortje van de pastorij.
1902 Aan de pastorij van Meise gebeurden herstellingswerken onder de leiding van provinciaal architect Dumortier.  Zij verleende gastvrijheid aan 6 priesters, kloosterlingen van de abdij van Grimbergen, die de parochie en haar afhankelijkheden bedienden.  In 1897 werden er ook al herstellingswerken uitgevoerd.  Leo Van Puyvelde schreef de voorhanden zijnde schilderijen toe aan Matthias Van Hellemont.
In de tuin van de pastorij stond en staat nog steeds een reuze hulst die volgens specialisten behoort tot de drie oudste van België.  Hij is in zeer slechte staat, niettegenstaande pogingen om hem een revival te geven.
1939 Bij K.B. van 20.2.1939 beschermd monument
1962 De muur rond de pastorij werd afgebroken en de tuin verkleind.
De pastorij werd gemeentehuis van … tot … toen de pastoor Gijsen verhuisde naar de nieuwe pastorij aan de inkom dorpscentrum Plantentuin Meise.  Na de fusie van gemeenten  werd het een filiaal van het gemeentehuis dat in Wolvertem is.
2008 De diensten van de gemeente verhuizen uit de pastorij naar het nieuwe administratief centrum in Wolvertem.  De dienst Cultuur doopte het ten onrechte “ Cultuurhuis “ .  De toeristische dienst zou er in ondergebracht worden.  Een klein museum voor de kleinere werken van Henri Lenaerts zou er ook kunnen in komen.  Het Beiaardcomité vroeg toelating om de luisteraars van de beiaardconcerten in geval van regen binnen te laten.  Zij kunnen daar dan ook de beiaardier op een scherm zien spelen.
Plannen genoeg, maar de administratieve krakende en piepende molen maalt o zo langzaam. 

16-05-2013 om 00:00 geschreven door Jef L. DC