Soms zijn er dagen waarvan je niet erg geniet, maar die je sterker maken. De dagen dat ik onderweg was van Nepal naar India, voelde ik een soort wijsheid groeien, die niet te vatten is in woorden. Alsof je ‘lijflijk’ leert. En daardoor intenser, alsof het diepere wortels legt, een dieper begrijpen. Of misschien voelde ik het doordat het een tijd had gerijpt en de kans kreeg tot uiting te komen.

Toen ik wou vertrekken vanaf de grens, kwam ik – net op tijd – te weten dat de bus naar Gorakpur er vijf uur over zou doen in plaats van twee (wat ik in gedachten had, of wat me verteld werd in het reisbureau). Van Lumbini zou ik het dus absoluut niet gehaald hebben. Ik nam een (gedeelde) taxi en had een interessant gesprek met een man van de US over onze ‘vreemde’ ervaringen in Nepal. 

Ik weet niet waarom, maar het voelde goed terug in India te zijn. De treinreis van Gorakpur naar Kolkata was vuil en lang, maar ik had gezelschap van een lieve moeder en zoon. Ze hadden zeer lekkere zelfgemaakte snacks meegebracht die ik mocht proeven, hmm.. En onderweg was er veel te zien: aan de kant van de spoorweg lagen verroeste, omgekeerde, ingedeukte treinwagons (die me deden beseffen dat ik leefde en dat Belgie alles steeds snel opruimt), beenderige koeien, wassende mensen, plassende mensen, slapende mensen, werkende mensen, in de velden als aan de spoorweg zelf (met velen tegelijk en wat vanuit de trein zwaar (hand)werk leek), bomen in alle maten en vormen, een groot circus, koeienvlaaien in plakjes om de grond te beschermen. Ik probeerde enkele foto’s te maken van de soms interessante gebeurtenissen naast de spoorweg, maar het was niet eenvoudig door de snelheid van de trein (ja, soms rijden ze ook snel, ondanks hun vertragingen (deze trein had 7,5 uur vertraging, record!). Een man van Cyprus met een Griekse vader en een Ierse moeder die ik in de Himalaya ontmoette, vertelde me dat in het Grieks het werkwoord ‘haasten’ hetzelfde word is als ‘geweld’. Niet onlogisch, en ik denk dat Indiers vaak in deze denkwijze leven.

In de trein kwamen verschillende soorten mensen (als je mensen al in vakjes kan verdelen) dingen verkopen of om geld vragen. Een travestiet kwam geld vragen voor zijn zus, de reden was me niet duidelijk, maar ik vond het wel een orginele manier. Het was ook de eerste keer dat ik tchai kreeg in een klei potje (goed tegen de plastiekproductie en eindeloze afvalbergen naast de spoorwegen hier).

Starende mannen op de trein zijn over het algemeen erg onschuldig, alleen is het moeilijk te verdragen in de nacht. Je probeert te slapen, doet je ogen af en toe open en je kijkt recht in starende ogen, is niet echt rustgevend.

Het station van Howrah (Kolkata) was groot en het duurde even voor ik de weg vond om mijn volgend treinticket te boeken. Maar de mensen aan de loketten waren erg behulpzaam. Ik mocht zelfs binnenkomen in het loket (omdat ik westers ben?).

Indiers kennen absoluut het concept van een wachtrij niet (dat merkte ik in Tiruvanamalai ook al). Vooral de vrouwen zijn er erg goed in om voor te kruipen en te doen alsof er niets aan de hand is.

Aan het reservatieloket – dat ik dan uiteindelijk gevonden had – kwam een man naar me toe met twee formulieren (dat je moet invullen om een ticket te kunnen reserveren), een leeg en een ingevuld, een een pen. Hij wees naar de papieren en toen besefte ik dat hij niet kon schrijven. Toen ik hem dat zei, straalde zijn ogen. Ik was ontroerd door zijn reactie. Hij leek niet beschaamd om zijn niet kunnen schrijven (‘westerse’ mensen lijken snel verlegen en beschaamd als ze iets niet kunnen) en was heel gelukkig dat ik hem hielp – wat een kleine moeite was. Ik moest het formulier herschrijven, omdat er een fout was op het eerste. En uit de gegevens bleek dat hij een ticket kwam reserveren voor een oudere vrouw – waarschijnlijk zijn moeder. Ik maakte dus twee mensen blij.

Aan het loket was een apart loket voor ‘disabled people, women who are traveling only (geestige vertaling), vip’s and freedom fighters’. Ik rekende me tot elk van deze groepen (verduidelijking voor de eerste: iedereen heft beperkingen). Dus ik moest niet in een lange rij aanschuiven.

In de taxi kreeg ik een eerste indruk van Kolkata. Anders dan ik had verwacht. Ik genoot van de drukte (eerste keer denk ik) en het leek een uitgespreidenere stad dan Bangalore of Mumbai (en dus minder overweldigend, maar misschien is dat omdat ik er gewend aan geraak). ‘s Avonds kwam ik aan in de ashram waar ik zou verblijven en de volgende morgen ontmoette ik enkele van de mensen die ik in de Himalayas had ontmoet. De eerste avond werd mijn avond gevuld met (valse) westerse kinderliedjes van festiviteiten wat verderop. Zeer gek in deze context.

De volgende dag trok ik de stad in met deze mensen die ik had ontmoet. Kolkata doet me wat aan Londen denken (het was dan ook de hoofdstad van India toen de engelsen hier binnenvielen). Enkel iets drukker en vuiler waarschijnlijk. Er rijden zelfs trams hier.

We bezochten een museum. Grote zalen met eindeloos veel stenen, mineralen, fossielen,.. Sommigen van honderden miljoenen jaren terug (hoer ze dat kunnen weten blijft me nog steeds een vraag) en van de tijd van Gondwana-land – toen de wereld nog uit een landgedeelte bestond (lijkt als een begin van een sprookje..). Maar het was best indrukwekkend, zeker de fossiele skeletten van (Indische) olifanten met reusachtige tanden en van iets wat leek op een reuzenschildpad met een staart als een knuppel (zoals men die gebruikte in de middeleeuwen).

Ik had trouwens een erg oer-gevoel wanneer ik er rondwandelde. Dinakar (iemand van het gezelschap) had het gevoel herinnerd te worden (een verbinding doorheen de zoveel jaren evolutie). We ontdekten ook een steensoort waarvan er in de Himalayas veel aanwezig was. Het bestaat uit fijne lagen, je kan het eenvoudig breken en het produceert zo glinsterend stof.

Een zaal bestond uit (zeer fijne) schilderijen en kalligrafieen en een zaal had vele stenen sculpturen. Het is fascinerend hoe fijn men uit grote massieve steenmassa reliefs beeldhoudt. Didi (een Indische non) gaf wat uitleg bij de schilderijen (die allen een verhaal hebben), maar de Indische godenwereld blijft nog steeds wat vaag voor me. Een mooi beeld vond ik hoe Saraswati (god van de wijsheid) in een lotusbloem staat. Dat is omdat de lotus met haar wortels in de modder groeit en toch haar potentiele schoonheid tot uiting laat komen.

Ook was er een schilderij van een biddende vrouw. Didi vertelde ons dat in de tiende eeuw de vrouw – levend – mee verbrand werd wanneer haar man stierf. Ze zei ons dat de tijden veranderen, maar dat onderhuids (al dan niet subtiel) ideeen blijven voortleven (zoals het kastensysteem).

Enkele zalen waren gevuld met opgezette dieren van over heel de wereld en ik ontdekte dat de slang die ik in Auroville ontmoette, dat zij een (Idische) python was.

Na het museum drunken we can-juice. Het is fascinerend hoe stokken, gelijkend op bamboo, worden geperst en tien keer worden dubbel geplooid, met als resultaat een heerlijk drankje (vergelijkbaar met milkshake, maar minder zwaar en lekkerder).

Maetreya (nog iemand van het gezelschap) wou kleren kopen en het viel ons op hoe men hier als maffiosi te werk gaat. Enkele mannen scharrelen toeristen op, nemen hen naar hun winkels, proberen hun product voor tien keer de prijs te verkopen, om dan een ‘betere’ prijs voor te stellen (‘only for you’). Hilarisch soms. Het is steeds een spel dat je lijkt te moeten spelen.

Zoals een jongen die me water wou verkopen op de trein. Toen ik hem de prijs vroeg zag ik – waarschijnlijk door zijn jonge, ondeugende ogen – dat hij me meer wou vragen dan de echte prijs. Ik zei hem de echte prijs en hij voelde zich betrapt. Maar we konden er beiden om lachen.

Het lijkt alsof ik de tijd anders lijk te ervaren hier. De tijd wordt steeds meer hier en nu.

Het voelt goed je haren af te scheren. Het brengt me dichter bij mijn mannelijke kanten, en zo ook dichter bij mijn vrouwelijkheid. Net zoals hard werken dit effect kan hebben. En het relativeert een (te sterk) identiteitsgevoel. 

Vanavond vertrek ik richting Bokaro, om te werken in een kliniek waar allophatie en homeophatie, accupunctuur, kruidengeneeskunde en preventieve educatie gecombineerd worden.

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->

<!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]-->