Mijn handen zaten zweterig te trillen, waardoor ook de boog en de pijl bewogen en ik dus onmogelijk kon mikken. Liam stond me strak aan te kijken vanaf de boom en stond stokstijf. Godsamme waarom deed hij zijn ogen nu niet toe ? Ik kon niet tegen die blik. Een diepe zucht ontglipte mijn lippen. Ik richtte me op, spande de boog, richtte mijn pijl en ..     liet de boog zakken. ‘Het spijt me meneer Lombard, maar ik kan dit echt niet’
‘Nou je hebt twee keuzes: of je probeert en schiet of ik schiet hem in zijn schouder en geloof me, dat zal pijn doen’
‘U snapt het niet, wat als ik hem dodelijk raak ?’ bracht ik luid en wanhopig uit.
‘Je hebt nog 5 seconden voor ik hem schiet’ was Lombards koele respons.
Iedereen staarde me aan en ik voelde mijn hart hameren in mijn borstkas. Waarom ik ? Bibberend deed ik nog een poging om te schieten ook al wist ik diep in mijn binnenste dat ik het nooit zou doen. En toen opeens stond Katie naast mij en richtte haar boog op mr. Lombard. Ze gaf me een vluchtige blik en gaf me een knipoog.
‘Als u op Liam schiet, dan zal ik op u schieten’ zei Katie koel.
‘En ik ook’ zei Evan terwijl hij een stap naar voren deed en hetzelfde deed. Ik had me nog nooit zo opgelucht gevoeld terwijl ik mijn boog ook op Lombard richtte.
‘Ach waarom niet’ zei Kevin vrolijk alsof er niks aan de hand was. ‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren, een straf van Lombard ?’ vervolgde hij terwijl ook hij naar voren stapte en zijn boog richtte op Lombard.
‘Voor jou is het Meneer Lombard en een straf van mij is ook wel dégelijk het ergste wat er kan gebeuren’ zei mr. Lombard kwaad.
‘Nou dan kan u ons maar beter allemaal straffen’ zei Boris terwijl ook hij, Zoey, Bianca, Jelle, mathias, Mariah, Thomas,  Mick, Eliza en Hannah volgden. Emma en de overige paar mensen volgden ook.
Ik wou lachen van vreugde, maar mr. Lombard was me voor.
‘Nou jullie hebben de tweede les succesvol volbracht. Vandaag hebben jullie geleerd dat jullie samen sterk staan en dat je nooit zomaar iets moet doen zonder na te denken !’  lachte hij vrolijk.
Aarzelend liet iedereen zijn boog zakken. Ik had net te laat door dat dat een vergissing was, want mr. Lombard schoot bliksemsnel een pijl af op Liam die recht op hem afvloog.
We schrokken allemaal als een man en zagen hoe de pijl, vlak voor hij Liam of de appel zou kunnen raken opeens tegen iets op leek te botsen en op de grond viel.
‘Een doorzichtige wand’ verklaarde mr. Lombard nog voordat iemand een vraag kon stellen. ‘Dacht je nu echt dat ik zo gestoord was Ellen ?’ vervolgde hij lachend.
‘Nou, het scheelt er toch niet veel van’ antwoorde ik nu ook vrolijk.
‘Hoe komt die wand daar zo opeens ?’ vroeg Emma fronsend op het momend dat Liam de klas bereikte en naar me knipoogde. Ik keek weg om het plotse warme gevoel in mijn buik te onderdrukken, dit mocht niet gebeuren.
‘Aha ! Een oplettende vraag van jufrouw Beckling’ glimlachte mr. Lombard ‘Ashley ! Kom eens tevoorschijn !’ Vanuit de bomen aan de rand van het veld kwam een blondharig meisje dat Ashley heette. Het meisje dat ‘iets’ in Masons drankje gedaan zou hebben. Ze zag er echt een dramaqueen uit, maar ze was wel bloedmooi. Mijn gedachten werden bekrachtigd door de vele jongens van de klas die haar bewonderend aanstaarden.
‘Nou klas, Dit is Ashley Downey vanuit het derde middelbaar en haar specialisatie is het oproepen van een onzichtbaar schild’
‘Wauw’ zei Mathias onder de indruk en vele leerlingen knikte instemmend.
‘Maar het gebruik van specialisaties is verboden’ zei Emma nog steeds fronsend.
‘Enkel privégebruik en ze gebruiken om aan te vallen is verboden’ legde Lombard uit.
‘Dus je mag ze enkel gebruiken als de school erom vraagt’ zei Bianca met een boze ondertoon.
‘Daar komt het wel op neer ja’ zei Lombard en zijn gezicht stond spijtig. ‘Ik vind dit zelf ook heel vervelend, maar het is nu eenmaal sinds kort opgenomen in de wet en daar kan ik niks aan veranderen’.
Op dat moment ging het belsignaal dat het einde van de les aankondigde. Dat wilde zeggen dat we binnen 20 minuten bij onze eerste les geschiedenis moesten zijn.
‘Dus dat was de beruchte Ashley’ zei Katie terwijl ze naast me kwam lopen.
‘Ja’
‘Hé, Ashley! Kom eens !’ riep Katie luid  naar Ashley die zich verbaasd omdraaide, maar toen glimlachend naar ons kwam.
‘Wat doe je nu !’ siste ik kwaad tegen Katie.
‘Geen paniek, ik heb alles onder controle’ fluisterde Katie nog voordat Ashley naast ons kwam lopen.
‘Hey, hoe heb je eigenlijk ontdekt dat je een specialisatie hebt ? Of weet je zoiets gewoon?’ vroeg Katie als een typische nieuwsgierige eerstejaars.
‘Ik heb het 2 jaar geleden ontdekt in het midden van een vechtles van mr. Lombard’ antwoordde Ashley lachen alsof zij en Katie elkaar al heel lang kenden.
‘Heb je zo’n schild tegen je partner gebruikt ?’ lachtte Katie ook.
‘Ja, Mason heeft zich er nogal hard tegenaan gesmeten, maar het was wel helemaal niet mijn bedoeling, ik deed het onbewust om me te beschermen’ zei ze zichzelf verdedigend.
‘Was Mason je partner ?’ vroeg ik onbewust. Katie gaf me een stiekeme stomp.
‘Ja, jij bent zeker Ellen ? De houder van een arend en zijn vriendin ?’ vroeg Ashley op een aardige toen. Hoe kon ze zo aardig doen ?
‘Ik ben zijn vriendin niet en ben dat nooit geweest’ antwoordde ik kort en naar waarheid.
‘Goed. Houden zo want Mason is een player. Je was waarschijnlijk een van zijn vele flirts’
‘Hoe durf je !’ zei ik boos ‘Zo is hij niet !’
‘Hé niet slecht bedoeld hoor ! Mason is echt een hele toffe sociale gast. Die vriendelijk is tegen iedereen, nou ja bijna iedereen. Maar hij heeft nu eenmaal al veel vriendinnetjes gehad’ zei ze terwijl ze haar handen verdedigend omhoog hield en me lichtelijk geïrriteerd aankeek.
Ik wist niet goed wat te zeggen omdat ze best wel eens gelijk zou kunnen hebben.
‘Ben jij al eens met hem geweest ?’ vroeg katie alsof het een doodnormale vraag was.
‘Lang geleden ja, maar nu ben ik met Erik’ zei ze terug met een poeslieve stem tegen Katie. Dit meisje was zo schijnheilig als wat.
‘En heb je toevallig iets in Mason’s drankje gedaan omdat hij Erik heeft geslagen ?’ vroeg ik bot tegen haar. We hadden het schoolgebouw terug bereikt en er begonnen meer mensen om ons heen te lopen. Ashleys ogen sperden zich wijd open ‘Hoe durf je mij van zoiets te beschuldigen !’ zei ze kwaad. ‘Alsof ik mijn niveau zo zou verlagen ! Mason heeft gewoon teveel gedronken’ zei ze kwaad, maar wel zacht genoeg dat enkel ik en Katie het konden horen. Ze loog, ik wist het gewoon honderd procent zeker. Volgens mij was mijn specialisatie het detecteren van leugens. Oké, dat is misschien wel wat overdreven, maar ik wist gewoon dat ze loog.
‘Hé, Ellen bedoelde het niet zo. Ze had gewoon ergens gehoord dat..’ begon Katie, maar Ashley onderbrak haar nog voor ze uitgesproken was.
‘Dat betwijfel ik, maar nog een prettige dag verder’ zei ze boos waarna ze ons de rust toekeerde.
‘Fantastisch..’ mompelde ik.
‘Hé jij had niet over Mason moeten beginnen’ zei Katie ‘Ik zei toch dat ik alles onder controle had’
‘Sorry, maar je weet toch dat ze loog?’ vroeg ik opeens ongerust.
‘Tuurlijk, het is tenslotte mijn eigen vos die me dat vertelde’ zei ze kalm ‘Kom op, laten we al naar geschiedenis gaan’.
‘Oké, ik hoop dat we rap dat hele gedoe rond die gebeurtenis kunnen vergeten’ zuchtte ik terwijl we aan de trappen begonnen. Volgens mijn tablet was het lokaal van geschiedenis helemaal boven op de 25^ste verdieping en er waren hier geen trappen. Wat aangenaam.
‘Hé kop op’ zei Katie troostend ‘Trouwens, vind je het erg als ik naast Kevin zit ?’
‘Ehh nee doe maar’ zei ik verrast omdat Katie zo snel van onderwerp kon veranderen.
‘Dank je, bij aardrijkskunde zitten we dan naast elkaar’ zei ze blij.
10 minuten later arriveerden we net op tijd bij het lokaal van professor Stones. De deur stond open en iedereen was al in de klas inclusief de leerkracht.
‘Ah welkom Ellen en Katie de laatste twee leerlingen’
‘Hallo’ zei Katie vrolijk. Zoals verwacht had Kevin een plaatsje voor haar vrij gehouden. Liam zat zoals gewoonlijk naast zijn vrienden en Emma zat helemaal vooraan naast Hannah. Gelukkiglijk was er nog een plaatse vanachter vrij naast Evan. Misschien kon ik hem nu eens vragen waarom hij zo opeens een poos weg was geweest.
‘Hey’ zei ik terwijl ik me naast hem plofte.
‘Stalk je me nu ?’ zei Evan een beetje verontwaardigd met een glimlach.
‘Wie weet’ antwoordde ik plagend ‘Over stalken gesproken waar was je na de tweede test toen ik de arend had ?’
Er gleed een donkere schaduw over het gezicht waar zonet nog een glimlach op stond.

‘Vandaag.. ’, schreeuwde mr. Lombard de nieuwsgierige maar ook eveneens bange klasgroep twee toe, ‘Gaan jullie leren boogschieten !’  Er volgde een zacht gemompel dat vrijwel onmiddellijk werd verstomd omwille van de rest van mr. Lombards uitleg. ‘Ga bij je partner staan en dan bij de pijlen en bogen. Per groepje een boog ! En aan de andere kant van het veld zien jullie bewegende kartonnen platen, de bedoeling is om er zo veel mogelijk te raken aan het eind van de les !   De herten zijn 10 punten de konijnen 15 de vossen 20 en de vogels 25. Vooruit, waarom staan jullie nog steeds niet in startpositie !’ blafte Lombard ons toe.
Ik liep samen met Liam naar een blauwe boog en een blauwe koker gevuld met blauwe pijlen. Zo te zien had elk groepje zijn eigen kleur.
‘Klaar ? Start ! Oh ja en het groepje met de minste punten aan het eind van deze les zal zich dat beklagen !’
Vlug stak Liam me de boog en een pijl toe. ‘Jij eerst’ zei hij terwijl hij de andere groepjes nauwlettend in het oog hield.
‘Oké’ mompelde ik terwijl ik de pijl op mijn boog legde en me concentreerde op een groot hert dat langzaam van links naar rechts bewoog. Leuk, de kartonnen platen bewogen ook nog eens, alsof het zo al niet moeilijk genoeg was.
‘Weet je, je ziet er best wel stoer uit als je zo geconcentreerd bent, meesteres van de arend’ fluisterde Liam met zijn plagerige stem.  Net toen ik mijn pijl afschoot die 5 meter van het hert ..
in een vogeltje landde dat snel op en neer bewoog !
‘Wow..’ bracht Liam onder de indruk uit
‘Eens zien hoe jij het ervan afbrengt machtige pantertemmer’ antwoordde ik uit de hoogte, het feit negerend dat het helemaal mijn bedoeling niet was om die vogel te raken.
‘Wauw Ellen wat een talent’ riep Lombard blij verrast.
Shit, nu dacht iedereen dat ik kon boogschieten.  Ondertussen had Liam al een pijl op de boog gelegd en keek hij nu geconcentreerd naar het hert dat ik daarnet probeerde te raken.  Hij zag er eigenlijk best wel goed uit zo, maar ik onderdrukte de opkomende gevoelens snel. Ik mocht niet weer dezelfde fout maken van 6 jaar geleden. Bij liam gaat populariteit immers boven alles, zelfs boven liefde. Zijn pijl raakte het hert recht in het hoofd en in tegenstelling tot mij had hij ook daadwerkelijk daarop gemikt.
‘ww – wat ?’ bracht ik uit.
‘En dat is hoe je je geplande doel raakt’ zei Liam met de nadruk op het geplande terwijl hij me met zijn blauwgroene ogen aankeek en lachte. ‘Er zijn veel dingen die je nog niet over me weet Ellen’ zei hij. ‘Zoals het feit dat ik al 4 jaar aan boogschieten deed’
‘Nou wat leuk voor je’ zei ik een beetje gekwetst omdat hij wist dat ik die vogel helemaal niet wou raken.
‘Kom op, laten we dit wedstrijdje winnen. Ik heb gehoord dat Lombard’s straffen niet te onderschatten zijn’ terwijl hij de boog teruggaf.
‘Geloof me, dat wil je niet weten’ antwoordde ik.
‘ja, jij hebt al twee straffen achter de rug, is het niet? ‘ vroeg liam terwijl mijn tweede pijl 2 meter van het hert op de grond viel.
Hoe kon hij dat nu weten, vroeg ik me geschokt af. ‘Hoe weet jij van mijn tweede straf met Evan ?’ vroeg ik onthutsd.
‘Ach, ik heb zo mijn bronnen’ grinnikte hij terwijl zijn tweede pijl zich in een vos boorde. De pestkop.
De rest van de les concentreerde we ons volledig op het boogschieten en ik moest blij toegeven dat we heel goed bezig waren. Meer dan heel goed zelfs. Katie en Kevin hadden hun aandacht ver van de les, wat Lombard volgens mijn niet echt aanstond aan zijn gezicht te zien. Emma en Evan probeerden boos om ons in te halen (ze waren op de tweede plaats), maar dat dreigde te mislukken aangezien ze elkaar constant beschuldigden van slecht schieten. Aan het eind van de les stonden ik en Liam dus nog steeds op de eerste plaats en waren we veilig tegen Lombard’s straf.
‘Tot mijn grote terleurstelling zijn er 6 van de 10 groepjes die nog helemaal NIKS geraakt hebben!’ gromde mr. Lombard de klas boos toe.  ‘En mijn straf was jammer genoeg gemaakt voor 2 personen, niet voor  12 !!’ vervolgde hij boos. ‘Daarom zullen deze 6 groepjes vanavond van 20 tot 22 uur op dit veld dat dan lekker voor jullie verlicht zal zijn, verder mogen oefenen’  Er volgde licht protesterend gekreun. ‘En aangezien de 5 minuten die ik had overgehouden voor de straf van de 2 slechtsten nu nog over blijven zal ik ze spenderen aan een uitdaging voor de 2 besten’ vervolgde Lombard, glimlachend naar mij en Liam.
‘Ellen is hier de enige die een vogel ter grootte van een appel heeft kunnen raken. Met haar precisie is zij de aangewezen persoon om Wilhelm Tell eer aan te doen’.
De klas schrok aanzienlijk.
‘Wat bedoelt u ?’ vroeg ik hopend dat mijn vermoeden niet klopte.
‘Jij zult een appel van Liam’s hoofd schieten’
‘Maar dat kunt u niet maken’ riep Liam boos.
‘Geen gemaar Liam of je krijgt straf. Kom met mij mee naar die boom daar’ zei Mr. Lombard terwijl hij een gifgroene appel uit zijn zak haalde. Liam keek me angstig en diep aan voor hij zich omdraaide en met Lombard meestapte.
‘Doe het niet Ellen !’ riep Katie
‘Dat gaat niet’, zei Evan, ‘Je kan niks tegen Lombards regels inbrengen, zo is hij nu eenmaal’
‘Oh dus dan moet Ellen gewoon zomaar een pijl in Liam schieten ?’ zei Zoey boos tegen Evan.
‘Ja, de pot op met Lombards regels’ zei Boris met zijn zware stem.
‘Hé er is nog altijd 9 op 10 kans dat ze mist’ lachte Kevin
‘Dat is niet grappig Kevin’ zei Katie speels boos. Volgens mij vond ze Kevin leuk
‘Snap je  het dan niet, je moet expres missen’ zei Kevin met een samenzweerderige blik.
‘Dat heb ik gehoord Kevin !’ zei Lombard, die terugkwam , boos.
‘En ellen zal schieten tot ze de appel raakt !’
Iedereen keek geschokt, maar dat was niets vergeleken met de blik van Liam die 7 meter verder tegen een boom stond… met een appel op zijn hoofd.

Het was 7 uur 30 toen ik uit de douche stapte. Ik voelde me een beetje verfrist maar was nog steeds moe van de slapeloze nacht. Dat was duidelijk aan mijn spiegelbeeld te zien. Om 8 uur 30 begon mijn eerste les van die dag, dierenverzorging. Zodra ik aangekleed was pakte ik mijn boekentas en liep naar de kamer van Katie en Emma om samen te gaan ontbijten in de eetzaal. Toen ik klopte werd ik begroet door Katie, die er stralend uitzag.
‘Katie ! Wow je ziet er weer helemaal beter uit !’ riep ik enthousiast uit.
‘Ja nou, het was misschien toch een goed idee om mr. Lombard te laten komen, hij heeft een verpleegster gestuurd en die heeft me weer helemaal opgelapt. De medicijnen hier zijn echt onvoorstelbaar’ zei ze met een brede glimlach.
‘Ja dat mag ook wel als je les hebt van Lombard’ zei Emma zuchtend ‘We hebben hem het tweede uur.. en mijn jaarpartner is Evan, hoe erg kan mijn leven zijn..’ zuchte ze.
‘Evan is toch niet zo erg’ protesteerde ik terwijl we uit de kamer gingen en onze tocht naar de eetzaal voortzetten.
‘Nee, maar hij haat Lombard dus dat belooft, en ik had sowieso liever met een meisje samengewerkt. Komaan het is toch echt genant om met een jongen te vechten?’ riep Emma.
‘Nou ik heb daar geen problemen mee’ giechelde Katie. ‘Kevin is superhot !’
‘Later moeten we toch tegen jongens en meisjes kunnen vechten en volgend jaar heb je geen jaarpartner meer’ zei ik geruststellend tegen Emma.
‘Een jaar is echt lang hoor’ zei ze nog steeds niet tevreden.
De onbijtzaal was maar voor een kwart gevuld omdat iedereen zelf kiest wanneer hij ontbijt en de meeste ouderejaars vroeger ontbijten om daarna op zichzelf nog wat te trainen. Er zaten dus vooral eerste en tweedejaars. Het enige minpunt was dat iedereen me nog steeds zat aan te staren. Wanneer zou dat nu toch eens gedaan zijn. Zelfs de vrouw die me mijn plateau gaf zei ‘smakelijk ellen’  met een knipoog. Toen we ons hadden neergezet en vrolijk babbelden over het verloop van de dag en ons lessenrooster kwam Sophie binnen. Ze moest net als mij de starende blikken negeren en vond het ook vervelend maar voor mij was het een troost dat ik niet de enige was.
Liam kwam om 8 uur kwart binnen en slaagde erin om  in tien minuten zijn ontbijt naar binnen te werken zodat hij toch nog op tijd zou zijn bij dierenverzorging. Evan was nergens te bekennen. Om 5 voor vertrokken we samen met Liam naar het klaslokaal van mv. Filster. Ze stond ons buiten al op te wachten.  Toen de hele klas er was deed ze de deur van haar klas op slot.
‘Ik geloof dat Matthias Dokkert hier de enige is met een zeedier als ik mijn niet vergis?’ vroeg ze vriendelijk. De klas knikte. ‘Nou dan mag Matthias met mijn collega mr. Stones meegaan om zijn dier in de daarvoor geschikte biotoop op te roepen. De rest van de klas zal naar buiten gaan naar de grote open plek in het bos om daar zijn dier te leren op te roepen. Haast jullie want we hebben maar 1 uur en ik wil iedereen zijn dier minstens 1 keer gezien hebben!’
Matthias ging met mr. Stones mee terwijl de rest naar buiten liep. Ik was doodsbang dat ik er niet zou in slagen mijn dier op te roepen en tot mijn verbazing waren de anderen daar ook bang voor. Waar moesten zij zich nou zorgen om maken dacht ik. Zij hadden geen temperamentvolle arend als ik. 
Toen we op de plek waren aangekomen zei mv. Filster dat we ons moesten verspreiden, ons diep moesten concentreren op ons dier en het naar ons toe moesten trekken of het aanroepen.  Iedereen zocht een plekje op en keek aarzelend naar elkaar. ‘3, 2, 1, Start!’ riep mv Filster. Er volgde een geconcentreerde stilte die verbroken werd toen een prachtige oranje vos voor Katie verscheen’
‘Yes !’ riep ze blij.
‘Wel allemachtig Katie! Jij moet hiervoor talent hebben want er zijn niet veel mensen die hun dier zo van de eerste keer kunnen oproepen, proficiat !’
De vos drukte zijn hoofd liefdevol tegen Katies benen en Katie begon hem meteen te aaien. Het was mooi om te zien.
10 minuten  later verscheen de vlinder van Hannah. Het was komisch om zo’n klein dier te zien rondfladderen rond zijn baasje. Via een bericht had Mr. Stones laten weten dat ook Matthias zijn witte haai heeft kunnen oproepen. Dat waren er al 3 van de klas. Hoe hard ik me ook concentreerde, ik voelde Eva’s aanwezigheid maar kon haar niet  laten verschijnen. Ik had zelfs het gevoel dat ze me uitlachte wat me alleen maar gefrustreerder maakte.
Na 3 kwartier waren er nog 7 anderen in geslaagd hun dier op te roepen. Jelle, Bianca en Simon hadden alle drie hun honden kunnen oproepen. Tot iedereens schrik slaagde Boris erin een brullende beer te laten verschijnen waarop mv. Filster iedereen ervan moest overtuigen dat hij niet kwaadaardig was. Iedereen was diep onder de indruk. Emma had haar kat opgeroepen die nu spinnend op haar schoot lag, Mariah had haar wollige schaap laten verschijnen en Zoey haar papegaai. Dat waren er al 10 van de 20 klasleden en we hadden nog een kwartier gegaan.
Het ging me niet lukken, ik zou nooit mijn arend kunnen controleren. Blijkbaar zag mv.Filster dat ik het opgaf want ze kwam naar me toen en legde haar hand op mijn schouder. ‘Bij jou zal het meer tijd nodig hebben Ellen, vraag maar aan het schoolhoofd. Als je wilt vraag ik of hij je privéles wilt geven’
‘Ik denk niet dat hij daar tijd voor heeft’ zei ik mompelend.
‘Ik vraag het hem wel’ zei ze vriendelijk, waarna ze haar weg vervolgde naar Evan.
Aan het einde van de les had iedereen zijn dier opgeroepen behalve ik, Evan, Mick en Kevin. Als huiswerk moesten we na school oefenen in het oproepen.
Ik liet me boos neerzakken op de grond toen ik een natte snuit tegen mijn arm voelde drukken. Ik keek achterom en schrok me een hoedje. Het was Liam’s panter.
‘Sorry ‘ zei hij lachend, waarna hij naast mij kwam zitten. Tussen elke les waren er 15 minuten pauze en 5 minuten om naar de volgende les te gaan. Er waren 5 lesuren per dag.
‘Het is niks, je panter is echt eh.. reusachtig’ lachte ik.
‘Je mag hem aaien hoor’ zei Liam glimlachend.  Aarzelend tilde ik mijn hand voorzichtig op. Nog voordat ik hem aanraakte drukte hij zijn reusachtige kop al tegen mijn hand. Hij leek op een reusachtige kat. ‘Dit is echt supercool’ zei ik vol ontzag.
‘echt hé’ lachte Liam vrolijk. ‘Hoe ging het bij jou ?’
‘Pf, ik vraag me af of het me ooit zou lukken’ zuchtte ik terwijl ik keek hoe Emma lachte toen de vos van Katie bang wegrende van haar kat.
‘Ach kom op, er zijn er zelfs van onze klas die geen van de 4 machtigste hebben en toch hun dier niet kunnen oproepen. Als zij het nog niet kunnen moet je niet bezorgd zijn’ zei Liam troostend. Ik voelde me al wat beter.  De panter had zich nu neergelegd en zijn hoofd op mijn schoot gelegd terwijl hij genoot van het zwakke zonlicht. ‘Volgens mij heeft hij je graag’ lachte Liam waarop de panter zacht gromde.
‘Ja, daar lijkt het op’ lachte ik, ‘wil je niet wisselen van dier?’
‘Voor geen goud’ zei Liam vastberaden ‘Ik ben al helemaal gehecht aan mijn panter, Black.
‘Originele naam hoor’ plaagde ik hem.
‘I know, I know, maar eenvoud werkt het best vind ik. Klaar voor algemene training ?’ zei hij terwijl hij opstond. Zijn panter verdween opslag.
‘Nee, maar het zal wel moeten zeker’ zuchtte ik.

FOTO: Liam & Black

‘Hou je mond !’ zei een melodieuze stem berispend. Ik kon gewoonweg instinctief voelen dat het de stem van mijn arend was. Haar stem was vrouwelijk, zacht en had een licht zangerig accent.  Ze stond in mijn kamer en was zo immens groot dat ze haar vleugels niet zou kunnen uitvouwen, haar veren hadden een prachtig gouden kleur.
‘Straks heeft iemand je gehoord idioot !’ brieste ze woedend.
‘Wow ! jij bent de arend !’ zei ik ongelovig. Toen besefte ik dat ze boos op me was zonder goede reden en ging ik in de verdediging: ‘Er zit daar dus wel een reusachtige slang op mijn bed!’
De arend zuchtte, ‘kijk eens goed, komt ze je niet bekend voor ?’
Ik wendde mijn blik naar de zwarte slang die rustig opgerold op mijn bed lag, alsof ze nooit de bedoeling had gehad om mij aan te vallen. Toen pas had ik door dat het  schooldirecteur Calfer’s slang  genaamd Saskia was.
‘Het leek echt alsof ze me ging aanvallen !’ zei ik nog steeds licht protesterend.
‘Doe niet zo idioot, je zou beter proberen te weten komen waarom ze hier is’ zei de arend alsof ze tegen een klein kind sprak.
‘Waarom ben je hier ?’ vroeg ik aan de slang terwijl ik me serieus begon af te vragen of ik gek aan het worden was, ik praatte tenslotte met een slang van wal 10 meter lang!   De slang schudde enkel haar hoofd.
‘Wat bedoel je ? weet je niet waarom je hier bent ?’ Nu schudde ze nog heftiger met haar hoofd en siste ze pissig.
‘Je kunt niet praten ?’
Ze knikte.
‘Alleen je eigen dier kan met je praten’ deelde mijn arend mee alsof dat de meest logische zaak ter wereld was.
‘Oh..  ehh, moet je me iets zeggen ?’ vroeg ik aan de slang die daarop heftig knikte.
Wat moest ik nu doen, ik kon toch moeilijk raden naar de boodschap..
‘Vraag haar of het negatief nieuws is’ zei mijn arend gebiedend.
De slang knikte na het stellen van die vraag en er rolde een zilveren traan over haar wang. ‘Ze huilt !’ riep ik verbaasd uit. Plots voelde ik vanbinnen in me een paniekerig gevoel dat niet van mezelf afkomstig was, dat moest dus van de arend zijn.
‘Wat betekent dat ?’
‘Dus toch…’ was het enige dat de arend ademloos uitbracht.
‘wat ?!’ riep ik, terwijl ik woedend was dat ik zo weinig wist.
De arend en de slang keken elkaar diep aan. Ze waren overduidelijk aan het communiceren en ik kon er niks horen.
‘Wat !!’ riep ik nu een beetje kwaad. Mijn arend, als ik het woordje ‘mijn’ nog kan gebruiken want ik had nu al stilaan door dat ik totaal geen controle had, keek bezorgd naar mij. De slang siste meteen luid en schudde heftig nee. Je hoefde geen genie te zijn om die boodschap te begrijpen, ik mocht het niet weten…

‘Hoe noem je eigenlijk ?’ vroeg ik daarom aan mijn arend.
 ‘Eve, maar je mag me Eva noemen’ zei ze kortaf.
‘Dus jij bent ehh niet nieuw dan ? Je bent ook nog van het vorige schoolhoofd William geweest !’ bracht ik verbaasd uit.
‘Inderdaad, maar over die periode heb ik een zwijgplicht’ zei ze verveeld.
‘Nou Eva’ begon ik op een autoritaire toon die gezag zou moeten uitstralen ‘Vertel mij wat Saskia jou heeft verteld’ Dit was mijn eerste echte bevel aan mijn verzorgdier.
Helaas schoot die uitspraak bij haar in het verkeerde keelgat want ze keek me woedend aan. Na een korte grom verdween ze waarop de slang ook verdween.
‘Wacht ! Zo bedoelde ik het niet!’ riep ik nog na, maar het was te laat. Ik voelde een merkwaardige leegte toen ze was verdwenen. Alsof ik niets waard ben zonder haar, een ongelukkig, eenzaam en zielig meisje. Met datzelfde onprettige gevoel trok ik mijn pyjama aan en kroop in bed. De slaap kon ik echter niet vatten omdat ik constant theorieën creëerde over de mogelijke boodschap die de slang te vertellen had. Het moest echt iets erg geweest zijn aangezien ze huilde..
Met zilveren tranen, de kleur van de slang.

Ik keek hijgend om me heen toen we het jongensgebouw uitkwamen, maar ontdekte geen spoor van Evan. Hoe kon dat nu ? Hij was hier net nog aan het wandelen.
‘Hij is weg’ zei Emma ‘en het is al avond en jij hebt je huiswerk nog niet gedaan’.
‘Huiswerk?’
‘Ja, 20 rondjes rond een voetbalveld’
‘O ja...  ik zal daar nu aan beginnen want het wordt al donker. Pfff’
‘Probeer alsjeblieft niet in de problemen te geraken Ellen’ antwoordde Emma.
‘Hoor ik daar een vorm van bezorgdheid?’ plaagde ik haar terug
‘Helemaal niet’ was haar antwoord en ze draaide zich om en liep weg naar het meisjesgebouw. Ik wist dat Emma vriendelijk kon zijn ook al liet ze dat niet vlug merken. Zuchtend wandelde ik langs de hoofdweg in het bos naar de voetbalvelden. Toen ik er bijna was passeerde ik Liam die in de tegengestelde richting liep. Aan zijn vermoeide uitdrukking kon ik zien dat zijn huiswerk er al op zat.
‘Ha die Ellen’ groette  hij vriendelijk.
‘Hey Liam, is er nog iemand op de velden ?’
‘Nee, niemand. Ik dacht dat ik de laatste was’
‘jammer’ zuchtte ik
‘Het is al 20:00 uur. Om 21:00 mag je niet meer buiten rondlopen, dat weet je toch?’
Eerlijk gezegd was dit de eerste keer dat ik die regel hoorde, maar dat ging ik nu niet aan zijn neus hangen.
‘Natuurlijk, nou dan zie ik je morgen zeker?’
‘Ja. Tot morgen’
‘Oké’ Ik ging verder naar de verlichte voetbalvelden. Het waren twee velden naast elkaar, maar volgens mijn tablet moest ik er maar rond eentje lopen. Gelukkig maar.
‘Ehh Ellen ?’ vroeg Liam nog aarzelend.
‘ja ?’
‘Als je liever niet alleen blijft in het donker, kan ik wel bij je blijven’.  ‘Als je dat wilt’ voegde hij er nog snel aan toe.
‘Dat is heel vriendelijk van je, maar dat hoeft niet hoor. Ik red me wel’
‘Oké, tot morgen dan maar’ hij zette een drafje in op weg naar het jongensgebouw.
‘Doei !’ , riep ik hem nog na en toen startte ik de 20 toeren.
Na 5 toeren kon ik niet meer, mijn hartslag ging razendsnel en ademhalen ging moeilijk. Ik plofte neer op het veld en keek naar de steeds donker wordende hemel.
Wat als ik nu eens zeg dat ik er 20 had gedaan ? Helaas hield de tablet op de een of andere manier mijn prestaties bij en stonden er nu 15 toeren als huiswerk. Ik kon dus niet valsspelen. Na 5 minuutjes gerust te hebben stond ik op en besloot ik door te gaan. Een half uur later had ik gedaan. Ik was echt kapot, mijn conditie trok op niks. Misschien was het toch verstandig geweest om te lopen met niemand in de buurt. Binnen een kwartier zou ik binnen moeten zijn. Ik zou het dus nog halen tot mijn kamer. De hoofdweg naar de kantine, de slaapgebouwen en de lesgebouwen lag er nu dodelijk verlaten bij. Het was al heel donker en ik was blij dat ik in de verte hier en daar verlichte kamers kon zien van mensen die hun gordijnen nog niet hadden toegedaan. Het was zo stil dat elk knerpend takje of eenders welk ander geluid me deed schrikken. Leek het nu of iemand mij achtervolgde of beeldde ik me dat in ?  Ik stapte snel door en bereikte opgelucht het meisjesgebouw. Als ik achterom keek zag ik het enorme, grote, donkere bos. Alleen een gek zou zich daar nu in begeven, brr veel te eng.
Dankzij mijn ouders had ik toch nog een kamer kunnen krijgen. De eerstejaars sliepen op de eerste verdieping. Mijn kamer bevond zich helemaal achteraan en was maar voor een persoon. Toch was ik blij dat ik er een had. Om te douchen was ik helaas te laat, ik zou morgenochtend dan maar extra vroeg moeten opstaan daarvoor. Toen ik de kamer van Katie en Emma passeerde hoorde ik hun zachtjes praten. Ik ging niet binnengaan want Emma zou toch alleen maar pissig worden omdat we binnen 5 minuten binnen moesten zijn. Ik liep dus door tot het einde van de gang naar mijn eenzame kamertje. Ik deed de deur open en draaide hem in het slot met mijn eigen kamersleutel. Mijn tablet en sleutel gooide ik op een tafeltje. Toen pas keek ik rond en had ik door dat er een reusachtige zwarte slang op mijn bed lag.
‘AAAAAAHHH !!’ gilde ik luid. Toen gebeurden er vele dingen tegelijk: de slang siste luid, ik liep zo snel naar achter dat ik hard tegen de muur opbotste en op de grond neerviel, de slang draaide haar hoofd dichter naar me toe en een gouden lichtflits verblindde mijn ogen.

Ik klopte twee keer op de deur van Mason’s kamer terwijl Emma  nerveus stond rond te kijken. ‘Kom binnen!’ hoorde ik Mason’s stem roepen. Toen ik de deur opendeed dacht ik even dat ik in de foute kamer was gestapt, er was veel meer open ruimte en alles was..  ordelijk.
‘Ik zit hier voor moest je me niet vinden’ zei Mason vrolijk vanop zijn bed waarop hij languit neerlag. Alsof ik hem nog niet gezien had..
Emma snoof luid terwijl ze naar het bureautje riep dat tussen de twee bedden instond en zich neerplofte op de bureaustoel.
‘Nou wat heb je ons te vertellen?’ vroeg ze zodra ze neerzat.
‘En wie ben jij als ik het vragen mag prinses ?’ zei Mason spottend, volgens mij vond hij Emma’s hooghartige manier van doen niet zo aangenaam. Maar Mason vond Emma’s manier niet half zo aangenaam als dat Emma Mason’s manier van doen vond want ze haar ogen leken vuur te spuwen.
‘Waar is je roommate ?’ zei ik vluchtig om het onderwerp te veranderen.
‘Ergens buiten, weet ik veel. Waarschijnlijk is hij gaan sporten of met zijn dier bezig of gaan paardrijden’ Mason zette zich recht op zijn bed en klopte vriendelijk op de vrijgekomen plaats naast hem. Emma’s subtiele kuchje negerend nam ik toch plaats naast hem.
‘Zo..’ zei Mason.
‘Zo..’ herhaalde ik.
‘Hoezo Zo ?’ mengde Emma zich ertussen in.
‘Ik kan zien dat jij een bemoeial bent’ Mason keek haar boos aan.
‘Sorry hoor, maar ik bemoei mij nergens mee. Wat moest je nu aan Ellen zeggen ? Of was het gewoon een smoesje om haar bij je te kunnen hebben want dan ben ik weg’.
‘Natuurlijk heb ik wel iets te vertellen ! En ik en Ellen zijn gewoon vrienden’
‘Zeg het dan’
‘Als je ergens dringend moet zijn kan je altijd weggaan hoor’ zei hij boos.
‘Ik laat Ellen niet alleen met jou achter. Je zult wel weten waarom’
Mason sprong nu boos recht ‘Ik kan amper deftig herinneren wat ik toen gedaan heb en iemand heeft iets in mijn drankje gedaan ! Ik ben niet zoals je denkt, je moet mensen niet altijd beoordelen na een enkele gebeurtenis !’
Emma keek Mason twijfelend aan, ‘Sorry’
‘Wat ?’
‘Sorry, je hebt gelijk. Voor één keer’ dat laatste voegde ze er nog vlug aan toe.
Mason keek verward, hij had helemaal niet verward dat Emma zo rap zou toegeven.
‘Goed dan. Ellen, ik wou je vertellen dat ik weet waarom je "aura" die gouden vlekken heeft’
‘Ik denk dat we dat allemaal wel weten nu’ zei Emma voor ik ook maar mijn mond kon opendoen.
‘Wat bedoel je ?’ vroeg Mason haar, nog verwarder dan hij al was.
‘Nou, iedereen weet dat goud de kleur is van een arend. Toch ?’ vroeg ze overtuigd.
‘Ik weet het pas sinds een paar uur, maar ik weet heel weinig van dit leven dus dat is dan ook normaal’ antwoordde ik naar waarheid.
‘Nou, ik wist het niet’ zei Mason geïrriteerd.
‘Meen je dat nou ? De arend is goud, de slang zilver, de tijger robijnrood en het paard smaragdgroen’ zei Emma alsof ze het tegen een klein kind had.
‘Maar op het symbool is de arend groen..’ protesteerde Mason.
‘Dat symbool is gemaakt door Hendrik Cyllander, een man die in de middeleeuwen leefde en niet meer wist dan dat de vier machtigste een mustang, een arend, een tijger en een slang waren’
‘Waarom hebben ze zijn tekening dan officieel gemaakt ?’
‘Gewoon, hij was een goed kunstenaar en verspreidde zijn eigen symbool zodanig goed zodat haast iedereen het kende. Dan is het wel logisch dat ze dat aannamen als de officiële afbeelding van de vier machtigsten’
‘Hoe weet jij dat ?’ vroeg Mason vol ongeloof. Tot mijn verbazin kleurde Emma helemaal rood.
‘Nou ehh… . Gewoon, ik lees veel enzo..’ stamelde ze vlug.
‘Oh ik snap het al. Jij bent een studiebol hè, een nerd’ zei Mason lachend. Ik wist dat hij het helemaal niet kwetsend of neerbuigend bedoelde, maar Emma kleurde nog roder en keek angstig rond.
‘Hou het bij studiebol, maar noem me geen nerd meer’ zei ze met rode wangen.
Mason had nu pas door dat ze zijn woorden fout had geïnterpreteerd.
‘Oh maar ik bedoelde het helemaal niet zo’ zei Mason lachend ‘Je mag juist trots zijn dat je zo slim bent ! Dat is mega handig en cool’  zei hij vleiend.
‘je meent het’ zei Emma droog, maar ontspannender.
‘Echt waar !’ zei Mason terwijl hij haar vriendelijk aankeek. Het was dezelfde blik die ervoor heeft gezorgd dat ik gevoelens voor hem kreeg. 
‘Wat ben je toch sympathiek’ antwoordde Emma duidelijk sarcastisch.
‘Nou ik ben blij dat je er zo luchtig mee omgaat’ lachte Mason. Blijkbaar was hij van nature een charmeur.  Gelukkig is Emma iemand die met haar bijde voeten op de grond blijft staan, in tegenstelling tot mij. Terwijl Emma een conversatie op gang bracht over hoe slecht het casanova gedrag eigenlijk is  leunde ik glimlachend met mijn hoofd tegen de muur. Vanuit deze positie kon ik door het raam uitkijken over een groot deel van het schoolterrein en ineens zag ik Evan het bos uit hinken. Zijn kleren waren gescheurd en hij was bruin van de modder. Wat heeft hij in hemelsnaam uitgespookt?
‘Kunnen we gaan ?’ vroeg ik aan Emma die me verbaasd aankeek?
‘Natuurlijk. Hoe langer ik met deze Romeo opgescheept zit hoe misselijker ik van hem wordt !’ zei Emma alsof dat eigenlijk overduidelijk zou moeten zijn voor mij.
‘Oké dan. Let’s go !’ zei ik vlug ‘Dag Mason’ voegde ik er snel bij terwijl ik de deur opendeed.
‘Dag Ellen, dag prinses’
Emma rolde met haar ogen en passeerde me op weg naar buiten zonder Mason dag te zeggen.  Dat leek hij echter niet erg te vinden want hij legde zich weer languit neer op zijn bed en greep naar zijn tablet. Zodra ik de deur sluit fluisterde ik Emma toe, ‘Rennen!’
‘Wat? Er is toch geen leerkracht!?’ zei ze paniekerig.
‘Nee ik wil Evan spreken’ antwoordde ik tijdens het lopen.
‘Jongens..’ was Emma’s zuchtende reactie.
‘Emma..’ dacht ik in mijn gedachten.

Bijlagen:
Klasgroep2.docx (1.9 MB)   

Oké, ik zat hier nu al 20 minuten zonder dat ik ook maar iets weet van buitenaf. Ik heb ondertussen 5 keer mijn arend proberen op te roepen, zonder succes natuurlijk. Het bureau van Lombard was niet echt heel interessant, hij had vele boeken over de vechtkunst, zijn onderste lade bevatte een assortiment zakmessen en andere wapens, in een andere lade vond ik kaarten en bladeren vol notities en op zijn bureau stond een foto van hemzelf, samen met zijn broer en diens vrouw die een baby op haar arm droeg. Dat moesten Evan’s ouders zijn! De vrouw was heel mooi en had lange blonde krullen en de man was ook knap, knapper dan mr.Lombard toen was en hij had trots zijn arm om Evan’s moeder geslagen. De baby keek een beetje verbaasd omhoog en lette niet op de camera en Lombard stond er een beetje uitgesloten naast en keek niet al te vrolijk.  Volgens Evan is Lombard verantwoordelijk voor de dood van zijn ouders, maar waarom zou Lombard dan nog foto’s van hun bewaren ? Zou Evan zijn oom vals beschuldigen ? Ik had echter geen tijd om daarover na te denken want er werd een sleutel in het deurslot gestoken. Ik haastte me vliegensvlug naar mijn stoel en kwam daar net op tijd terecht toen de deur openvloog. Het schoolhoofd stapte naar binnen gevolgd door mv. Filster, mr. Lombard en een meisje dat in mijn jaar moest zitten maar dat ik niet kende. Lombard liet het schoolhoofd plaats nemen en deed toen de deur weer op slot. Ik wou juist mijn mond opendoen om  te vragen wat er aan de hand was toen het schoolhoofd mij tegenhield.
‘Ellen, je zult even moeten wachten. Wij weten net zo weinig van deze situatie als jou, nou ja misschien een beetje meer.’
‘Tom, je weet wat dit betekent !’ zei Lombard in snel en nerveus, ‘Hij moet ontsnapt zijn !’
‘Zwijg !’ zei meneer Calfer boos. ‘Dat kan niet !’
‘Je bent te jong, je hebt hem nooit gezien !’
‘Dat maakt niets uit ! Anna, wat denk jij hierover ?' Iedereen keek naar mevrouw Filster die zenuwachtig in een hoekje van de kamer stond.
‘N-Nou, I-i-ik d-denk dat er toch een of ander gevaar ons in de toekomst zal bedreigen, m-maar dat hoeft toch niet perse de v-v-vijand z-zijn ?’
Ze bracht die laatste woorden nogal hoopvol uit, alsof ze dringend de bevestiging nodig had dat de vijand onmogelijk terug of ontsnapt kon zijn.
‘Laten we hun verhaal horen’ zei mr.Lombard haastig ‘Ellen, vertel ons over je dromen, wat zag je allemaal ?’
‘Ehh, ik liep door een zeer mistig bos en ik volgde een mooie stem die mij lokte en later een reusachtige arend bleek te zijn. Ik heb die droom slechts twee keer gehad.’
‘En zei die arend niets tegen je ?’
‘ehh jawel, ze zei: “ik heb je nodig”’
‘Hmm, normaal gezien hebben wij hun nodig, maar aangezien de arend blijkbaar enkel contact kon maken met ellen moest ze haar smeken om haar te nemen, anders kon ze niet in levende vorm verschijnen’ zei het schoolhoofd diep nadenkend.
‘Wil je nu zeggen dat ze mij gebruikt heeft om te kunnen leven ?’ vroeg ik een beetje boos.
‘Het zou kunnen..’ antwoordde hij
‘Natuurlijk niet !’ protesteerde Lombard ‘Deze dieren schieten ons enkel te hulp ! Ze hebben een zuivere pure geest, die nooit gebruik zou maken van ons!’
‘En hoe kan jij dat nou weten ?’ snauwde het schoolhoofd boos naar Lombard ‘Jij hebt nooit een van de 4 gehad!’
‘De geschiedenis is hier het levende bewijs ! Telkens als er gevaar dreigde duikten er mensen op die een binding zijn aangegaan met de tijger, het paard, de arend of de slang! Enkel zij konden onze maatschappij redden, die dieren zijn altijd al ons redmiddel geweest, dus waarom zou dat nu opeens niet zo zijn?’
‘Omdat William de vijand 50 jaar geleden samen met zijn arend heeft opgesloten in de aarde !’
‘Inderdaad. Opgesloten. Niet vermoord.’ Zei lombard alsof hij eindelijk zijn gelijk zou kunnen halen.
‘Hij kan niet ontsnappen !’
‘Oh jawel ! vlak voor William stierf hield ik hem nog in mijn armen. Hij zei dat zijn poging tot opsluiting voor 99% procent voltooid was.’
‘Ja maar je weet toch hoe bescheiden hij was! Die man verrichte grootse daden en zij dat er nogal tijd ruimte voor verbetering was!’
‘Stop stop STOP’ krijste Filster opeens. We schrokken allemaal van haar, omdat ze niet echt iemand was die vaak riep.
‘Met ruzie bereiken we niets, en we hebben trouwens Sophie haar verhaal nog niet gehoord.’
‘Welk dier heb jij Sophie ?’ vroeg ik vol verbazing, door discussie was ik haar even vergeten.
‘Een wilde mustang’ zei ze trots. ‘Ik wandelde door het bos toen ik wegkwam van een ehh feestje-’ ze keek schuldbewust naar de leerkrachten ‘-en opeens hoorde ik gehinnik, ik ging dieper in het bos tot ik het paard zag dat hier verantwoordelijk voor was. Het was een gitzwart paard dat steigerde en me vertelde dat ik haar moest kiezen. Ik dacht eerst dat ik gewoon te veel gedronken had, maar dat kon niet want ik drink geen alcohol’
‘Ik kan dit gewoon niet geloven’ bracht mv. Filster uit. ‘Nu hebben we drie van de machtigste onder ons, dat is de afgelopen 10 eeuwen nooit meer voorgevallen.’
‘Ja, omdat de tijger weigert zich opnieuw te vertonen. Een van de vele mysteries die werden opzijgeschoven door het nieuwe schoolhoofd omdat hij ze niet belangrijk genoeg vond !’ zei Lombard met een afkeurende blik op het schoolhoofd.
‘Na deze wonderbaarlijke gebeurtenissen zal ik dat onderzoek maar weer voortzetten’ zei het schoolhoofd zuchtend ‘Ik zou graag een beetje mijn gedachten willen ordenen dus ik stel voor dat we tot de overgave van de schatten overgaan’
‘Nu al?’ vroeg Lombard
‘Ik heb mijn schatten ook gekregen vlak nadat ik mijn slang Saskia kreeg’
‘Oké dan’ zei Lombard.
‘Laten we beginnen met Sophie’ zei het schoolhoofd terwijl hij zijn hand in zijn jaszak stak. Hij haalde een grote, groene edelsteen en een glanzend groen beeldje van een paard tevoorschijn.
‘Deze schatten horen bij jouw dier, je moet ze altijd bij je hebben omdat ze krachten bevatten. Krachten die jij samen met je paard kan uitvoeren. Sommigen noemen het magie, maar dat is natuurlijk overdreven. Het zijn gewoon verschillende specialisaties die zijn samengesmolten in deze voorwerpen, vraag me niet dewelke want daar zul je zelf achter moeten komen. Het zijn oeroude specialisaties. Ik heb het gevoel dat ik ook nog niet alle krachten ken die ik en mijn slang zouden kunnen gebruiken. Per dier verschillen de krachten. Als je deze voorwerpen niet bij je hebt kan je de krachten niet gebruiken’
Sophie nam de voorwerpen aan en bestudeerde ze aandachtig, ze leken allebei een groene gloed uit te stralen.
‘Waarom zijn ze allebei groen?’ vroeg ik.
‘Oh ja dat ben ik vergeten te vertellen. Smaragd staat voor het paard, Robijn voor de tijger, zilver voor de slang en goud voor de arend’ Nu haalde het schoolhoofd een gouden halsketting van een arend en een gouden edelsteen uit zijn andere jaszak.
‘Deze zijn voor jou, wat je ook doet, draag ze altijd. Altijd’
‘Oké’ zei ik terwijl ik de voorwerpen aanpakten die een gouden gloed uitstraalden. Vanaf dat ik ze aanraakte kon ik diep vanbinnen voelen dat ze van cruciaal belang waren en dat ze overloopten van de energie en krachten.
‘Heb je ook die van de tijger ?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Ja in mijn eigen werkkamer, maar die zijn zwartkleurig omdat er geen tijger is op aarde’
‘Ahn’
‘Het is al 19:00. Jullie mogen naar de eetzaal gaan voor het avondeten.’
Ik en Sophie verlieten het kantoor en toen haalde ik mijn nieuwe gsm uit mijn broekzak (mijn vorige was doorweekt door een straf van Lombard) en zag tot mijn grote verbazing dat ik 5 berichten had:

Evan (16:32): Proficiat ! x
Mason (16:32): Ellen ik moet je spreken !
Mason (16:36): Waar ben je ??
Mason (16:43): Het is echt belangrijk Ellen ik heb groot nieuws !!
Mason (17:15): Laat me iets weten als je tijd hebt oké ? ;) (PS: het is echt belangerijk)

Het was zover. Daar zaten we dan, alle eerstejaars op een keurige lijn in alfabetische volgorde. Aangezien mijn achternaam begint met de E sta ik als 11^de in de rij. Evan en Liam stonden redelijk ver achter mij waardoor ik ze niet kon zien of om hulp vragen wat heel frustrerend was. Ik verplaatste mijn gewicht van de ene op de andere voet uit nervositeit en keek hoe mr. Lombard éindelijk het podium opstapte en hoe het geroezemoes van de menigte op slag verstomde.
‘Jullie weten allemaal waarom jullie hier zijn’ begon Lombard zijn speech. ‘Elk jaar opnieuw komt het moment waarop onze nieuwe aanwinsten een eeuwige verbintenis aangaan met hun dier, hun soulmate. Een niet te onderschatten keuze die de rest van je levensloop onvermijdelijk zal beïnvloeden. Eigenlijk is dit niet echt een keuze aangezien er zogezegd maar een dier bij jouw karakter past, maar dit is niet zo. Er zullen altijd meerdere dieren bij je passen en het is aan jullie om een beslissing te nemen.’ Lombard liet zijn ogen glijden over de zenuwachtige eerstejaars. Ik wou zo graag dat ik iemand had om mee te praten, Emma was nog steeds kwaad op me en stond als 4^de in de rij en Katie kon hier helaas niet bij zijn omdat ze nog steeds zwaargewond was. ‘Goed, laten we er maar mee beginnen dan zijn we daar ook weer vanaf. Als eerste op de lijst hebben we Boris Acker ! Boris, die eerder deze dag Elisa’s been gebroken had omdat hij zijn eigen krachten niet kende of omdat hij gespecialiseerd is in kracht zonder dat hij het zelf doorheeft, liep rustig het podium op en nam de microfoon over van mr. Lombard. Mr. Lombard fluisterde iets in zijn oor en Boris knikte kort. Daarna keerde hij zich naar het publiek en sprak met een luide stem: ‘Een BEER !’ . Er gebeurde niets gedurende 3 gespannen seconden, maar toen leek er opeens een gat in de lucht te ontstaan. Het nam de vorm aan van een stralende poort waardoor een reusachtige grizzly beer sprong. De beer gromde woest naar alle omstanders en boog toen diep voor Boris waarna hij met een flits verdween.
Het publiek klapte en juichte en Lombard’s stem klonk vrolijk over de menigte. ‘Gefeliciteerd Boris! Wat een prachtige beer, eerlijk gezegd heb ik nog nooit iemand met een bruine beer gekend ! Ik weet wel dat Jonathan, een zesdejaarsstudent, een ijsbeer heeft en dat die je heel graag zal willen helpen met het verder trainen van je beer! Op naar de volgende!’ Boris liep breed glimlachend van het podium en nam plaats bij het publiek. Nu strompelde een bruinharig meisje vanuit klasgroep 5 het podium op, ik kon haar zo zien bibberen. Meestal had ze een dromerige uitdrukking maar nu waren haar helderblauwe ogen wijd opengesperd. ‘Dit is Samantha Alseefs !’
Lombard gaf haar de microfoon en fluisterde ook iets in haar oor. Met een bibberende stem riep Samantha: ‘Een GA – GAZELLE’
Deze keer moesten we langer wachten op een reactie, maar uiteindelijk verscheen de poort weer en sprong er een soepele gazelle uit. Volgens mij was een gazelle het geknipte dier voor Samantha, ze leken op elkaar. Het dier keek eerst zenuwachtig om zich heen waarna het ook een buiging maakte voor Samantha en met een flits verdween. De volgende jongen (Simon) verkreeg een rotweiler en toen was het de beurt aan Emma. Emma keek haar publiek waardig aan en riep toen luid en besluitvast: ‘Een Kat!’. Na 20 seconden sprong er een bruinzwart gestreepte kat uit de poort. Ze was heel klein vergeleken met de vorig verschenen dieren en het publiek lachte een beetje. Toen de kat dat zag blaasde ze zeer intens en stond haar haar recht overeind, het publiek zweeg. Na het publiek nog een minachtende blik te schenken maakte de kat een kleine buiging voor Emma en verdween. En zo ging het voort, bij de achtste eerstejaars vond een allereerste weigering plaats. Blijkbaar leek een panter niet te passen bij Jelle Donders. Uiteindelijk nam hij een Duitse Herder. De tijd ging zo snel dat het meisje voor mij al aan de beurt was. Mv. Filster en het schoolhoofd, die vooraan de rij stonden vroegen me om mijn gedacht op voorhand te zeggen. ‘Nou ehh.. Ik dacht om een arend te nemen’ fluisterde ik zachtjes zodat enkel zij me zouden horen. Mevrouw Filster schrok lichtjes ‘Ik denk niet dat dat gaat lukken Ellen’
‘Waarom niet?’
‘Nou, gewoon.. Waarom probeer je niet een ringstaartmaki zoals je vader ?’
‘Zal ik doen’ loog ik. Het schoolhoofd keek me aandachtig aan terwijl zijn slang langs hem heen gleed. Volgens mij wist hij dat ik loog.
‘Ellen Everdeen!’ schalde de stem van mr. Lombard. Ik stapte op het podium en als een wonder voelde ik mij opeens heel comfortabel. Ik nam de microfoon aan, keek lachend naar het publiek en riep: ‘Een AREND!’
Het publiek schrok, deze keer was het echt muisstil. De volgende 25 seconden leken wel de langste van mijn leven, maar ik voelde gewoon dat ik een arend moest nemen.
Mv. Filster verhief net haar stem om te zeggen dat ik maar iets anders moest proberen toen ze midden in haar zin werd onderbroken door een melodie. Deze keer kon ik amper een poort waarnemen door het gat omdat er een fel gouden licht doorscheen. Zelfs het publiek moest zijn ogen afschermen. En toen hoorde ik een felle kreet, een arendskreet.  Er vloog een reusachtige arend door het gat die soepel lande op het podium dat kraakte onder het gewicht. Mr. Lombard keek stomverbaasd naar mijn arend, Mv. Filster liet zich neerzinken op haar kniën, het schoolhoofd keek me onuitdrukkelijk aan en het publiek stootte een verbazende ‘O’ uit. Deze momenten volgden elkaar heel snel op want vlak na de landing van de arend spreidde deze ook haar vleugels uit en vloog eerst hoog in de lucht waarna ze een duikvlucht inzette. Richting mij. Ze viel mij aan! Tegelijkertijd hoorde ik in mezelf (in een nieuw gekomen stuk van mezelf) en woeste vrouwelijke grom. Dat moest mijn arend zijn! Ik kon nog net op tijd wegduiken toen de arend langs me heen scheerde en met een flits verdween. Ook het gouden licht en de poort waren weg. Ik voelde me vernederd, waarom viel ze me aan? Het publiek begon te mompelen en mr. Lombard nam me mee naar het schoolgebouw. Ik besefte pas dat er iets niet klopte toen we aan een kantoortje kwamen met het opschrift Patrick Lombard. ‘Wat.. Waarom?’ bracht ik uit.
‘Omdat dit niet de normale omstandigheden zijn, dit is uiterst zeldzaam. Blijf hier zitten tot de test gedaan is en dan kom ik af met Anna en Tom. En blijf hier.’ Voegde Lombard er nog nadrukkelijk aan toe.
‘Maar ik wil de rest zien ! Ik moet Evan spreken!’
‘Dat komt allemaal later blijf hier !’ Lombard wou net weggaan toen mv. Filster kwam aanhollen. ‘Anna, wat doe jij nou hier?’
Het duurde even voor mv. Filster op adem was gekomen toen ze hijgend uitbracht dat mr. Lombard hier moest blijven op het bevel van het schoolhoofd en dat zij de microfoon zou overnemen. Daarna verliet ze de kamer en Lombard nam plaats achter zijn bureau. ‘Zo..’ zei hij, ‘wat waren de voortekenen?’
‘De wat?’ vroeg ik verbaast.
‘Wat heeft ervoor gezorgd dat je een arend koos?’
‘Mijn dromen’
‘Vreemd’
‘Waarom??’
‘Ik denk niet dat ik de aangewezen persoon ben om je dat te vertellen, ik ga dit aan het schoolhoofd overlaten’
De minuten verstreken en werden doorgebracht in stilte. Eigenlijk leek het alsof we ons allebei moesten inhouden om elkaar niet met vragen te bestoken.
Na 20 minuten vloog de deur open en maakte een opnieuw hijgende mevrouw Filster een einde aan de geladen stilte.
‘Ehh, Patrick wil je even meekomen, we hebben een klein probleempje’ bracht ze in een adem uit. Lombard sprong meteen recht en begaf zich naar de deur.
‘Jij blijft hier’ zij hij zeer streng terwijl hij de deur achter mij toe deed en ook nog eens op slot draaide. Het leek erop dat ik niet veel keus had buiten ‘hier blijven’.

‘Hey’ zei Evan vrolijk terwijl hij me een broodje toestak.
‘Oh bedankt! Ik heb keiveel honger’
‘Graag gedaan, wat is er gebeurt ? Weet Lombard alles ?’
We begonnen te lopen naar de achterkant van het eetgebouw.
‘Nee, gelukkig ! Hij denkt dat Mason gewoon zo zat was dat hij Katie niet meer herkende en haar aanviel en hij denkt dat Katie alleen was omdat ik haar achter had gelaten om bij jou te zijn. Vandaar dat hij ons later in de avond had aangetroffen’
‘Interessant, allemaal’ zei een koele stem, het was de stem van de directeur die net om de hoek van de achterkant van het eetgebouw kwam gelopen.
Ik en Evan stopten abrupt en wisten geen woord uit te brengen.
‘Nou ik ga maar weer, nog een fijne dag meneer Lombard en juffrouw Everdeen’ het schoolhoofd keek ons nog een keer geamuseerd aan en liep toen verder, hij leek amper 21 jaar oud.
‘Shit! zou hij het zeggen?’ vroeg ik paniekerig aan Evan die hem nastaarde.
‘Ik denk van niet, hij vooral geïnteresseerd in zijn eigen zaakjes. Zolang wij en de school nog leven is alles in orde, de rest boeit hem niet. Kom dan gaan we zitten, ik moet je nog zeggen wat de tweede test is en ik denk dat je niet blij zult zijn’
We namen plaats op een houten bankje dat leek vergeten te zijn achter het eetgebouw. Als uitzicht zagen we enkel een veld met daarachter nog een voor mij onbekend deel van het bos.
Nog voor ik kon vragen wat de volgende test was, gaf Evan me al het antwoord daarop. ‘Je moet je verzorgdier kiezen’
Ik verslikte me in een hap van mijn broodje.
‘Maar normaal gezien hebben we nog 2 dagen! Ik heb de afgelopen twee dagen geen speciale droom gehad of een teken !’
‘Ik weet het. Maar ik vind echt dat je het op zijn minst moet proberen, stel je voor wat de reactie van iedereen zou zijn! Iedereen zou je aanzien als een nieuwgeboren  leider!’
‘Niet overdrijven, Evan’ zei ik terwijl ik hem een por gaf om hem weer in de realiteit terug te doen keren.
‘Het is echt waar! Je beseft niet eens wat voor veranderingen het zou kunnen brengen, doe het !’
‘maar-’
‘Voor mij ?’ hij keek me nu smekend aan.
‘Best, maar als ik faal voor al die mensen zul jij ..’ Ik kon geen woorden vinden.
‘Dan zal ik iets voor je doen, wat je maar wilt !’
‘Dan moet je nog steeds mijn vriend blijven, ook al ben ik niet meer interessant omdat ik geen arend zal hebben’ zei ik vlug en een beetje beschaamd.
‘DUHH ! Ik ben Mason niet !! Jij blijft toch altijd interessant !’ glimlachte hij.

Ik kon niet zien of dat flirtend of vriendschappelijk bedoeld was.
‘Oké’ zei ik blij. Ondertussen had ik al het hele broodje opgegeten en smeet ik het papier in de nabijgelegen vuilbak. Kom dan gaan we al klaarstaan op de voetbalvelden.
‘Oh maar daar hoeven we helemaal niet te zijn, dat gebeurt op een podium dat al klaarstaat in de turnzaal. Alle tweede, derde, vierde, vijfde en zesdejaars zitten daar al trouwens’ hij zei het met een plagende toon, hij had er zo te zien zijn plezier in.
‘Dit is echt niet grappig Evan !’ zei ik terwijl ik mezelf al zag afgaan voor al de andere leerlingen van de heeeele school..
Evan lachte en sloeg zijn arm om me heen, ‘Gelukkig heb je mij altijd nog’ en we liepen samen naar de turnzaal.

FOTO --> Schooldirecteur Calfer en zijn Slang

Je kan niet geloven wat mijn ouders hebben gedaan! Ze hebben geregeld dat ik nog op internaat kan gaan, omdat dat zogezegd beter zou zijn voor me.  Mijn moeder die normaal gezien een grote afschuw heeft voor mijn school,  stuurt mij nu naar het internaat op voorwaarde dat Liam ook gaat om een oogje in het zeil te houden. Dat laatste deel is nu wel belachelijk, maar mijn moeder is nu eenmaal helemaal dol op Liam. Dus je kan wel begrijpen dat ik nu dolblij ben, het enige waar ik me zorgen om maak is dat ik de afgelopen 2 nachten geen arenddroom meer heb gehad. Gisteren was een saaie en minder leuke schooldag, ik heb een buis gekregen op die eerste toets van dierenkunde (2/30) en maandag hebben we enkel saaie vakken zoals geschiedenis en aardrijkskunde die gegeven worden door  saaie leerkrachten.  Vandaag heb ik het eerste uur algemene training, dat belooft.
De klok gaf 10 voor 8u ’s ochtends aan dus ik nam mijn tas, verliet het huis, pakte mijn fiets en begroette Liam die me al opwachtte.
‘Je hebt je haar nog niet gekamd’ zei hij een grimas onderdrukkend.
‘Jawel! Zie ik er zo slecht uit ?’ Ik wou in een raam van mijn huis kijken om mijn spiegelbeeld te checken, maar ik zag niet veel.
‘Haha, ik lach maar. Kom op dan vertrekken we’
‘Zeer grappig’ zei ik sarcastisch en ik volgde Liam op weg naar school.
Toen we aankwamen stond er een groot wit bord voor de schoolpoort dat direct mijn aandacht trok.

! Alle Eerstejaars Verzamelen Op De Voetbalvelden !

 Ik ben de hele voormiddag en een deel van de namiddag bij Emma en Katie gebleven. We hebben Katie’s wonden zoveel mogelijk verzorgd, een beetje huiswerk gemaakt en Step up gekeken. Op dit moment ben ik onderweg naar de  bibliotheek, kun je geloven dat ik de schoolkaart moest raadplegen om de bib te vinden ? Het is een eenzaam gebouw  aan de andere kant van het bos, dat er in het daglicht niet meer eng en duister uitzag. Mijn ma was al pissig dat ik op school ben blijven slapen en toen ze mijn sms las dat ik pas rond 17u thuis ging komen was ze er niet blij mee, maar ze liet het zoals het was. Vreemd..
Evan stond al te wachten aan de trappen van het gebouw en zijn gezicht klaarde op toen hij mij zag aankomen.
“Hey, Ellen!” zei hij vrolijk.
“Hey, stond je hier al lang?”
“Nou, eigenlijk ben ik al voor je naar de bib geweest en toen heb ik dit gevonden” , hij stak me een bestekmapje toe.
“Huhh ? Maar dit is toch geen boek?”
“Weet ik. Dit zijn kopies uit een biografie van William Tumbling, het voormalige schoolhoofd.”
“Woow, super ! Stond er iets interessants in?”
“Tuurlijk! Anders zou ik het je toch niet geven! De eerste pagina’s zijn een persoonlijk interview met hem over zijn arend Eve.”
“Dat moet ik zeker lezen, is er hier nergens een plek om te zitten ?” vroeg ik terwijl ik zoekend rondkeek. De buurt zag er verlaten uit, eigenlijk was er gewoon een groot grijs gebouw dat achter het bos lag en voor de rest waren er enkel verlaten velden die zich uitstrekten tot in de verte waar ik een klein dorpje kon bespeuren.
“In de bib zijn er zetels” antwoordde Evan terwijl hij de deur voor me openhield.
De bib mocht er dan wel oud, saai en koud uitzien aan de buitenkant, de binnenkant was heel gezellig en warm ingericht. Er stond een grote infobalie centraal, dan waren er overal boekenrekken en in de hoek was er plek vrijgemaakt om allemaal knusse, rode zeteltjes voor een haardvuur te plaatsen. Ik kon nog net een trap zien aan de andere kant van de kamer, dus er waren waarschijnlijk meerdere verdiepingen. Evan en ik namen plaats in een tweepersoonszetel. De bib was verlaten buiten ik en Evan, de vrouw die aan de balie zat en een koppeltje dat klef zat te zoenen in een andere zetel, zij gebruikten de rustige bib duidelijk om een andere reden dan te lezen. Evan sloeg het mapje open en we verdiepten ons allebei in het interview.

Goedendag shoolhoofd William. Wij zijn zeer verheugd met uw deelname aan dit interview, hoe gaat het met u en uw arend Eve ?
Zeer goed, na die vele jaren hebben we een zeer innige band gekregen die veel dieper gaat dan enkel de relatie tussen een verzorgdier en zijn mens.

Is er eigenlijk een verschil tussen het hebben van een van de vier machtigste dieren en een gewoon dier?
De arend, de tijger, het paard en de slang zijn tot veel meer in staat dan de andere dieren. Alle andere dieren beschouwen hun ook als leiders, dus als ik aan mijn arend zou vragen om de wolf van een vijand tegen te houden zou dat kunnen. Natuurlijk brengt deze eigenschap ook zijn verantwoordelijkeden mee.

Wat gebeurt er als de slang de arend wilt tegenhouden?
Dat lukt niet, de 4 machtige zijn onafhankelijke dieren die bekent staan om hun leidereigenschap en doorzettingsvermogen. Ze zouden met elkaar in conflict gaan.

Hoe bent u eigenlijk tot de beslissing gekomen om te kiezen voor een arend?
Heel vreemd eigenlijk, het is alsof ik niet de arend heb gekozen maar de arend aan mij.  Ik was aan het wandelen en op een gegeven moment wist ik gewoon dat de arend mij nodig had, ik voelde het gewoon.

Naar het schijnt hebt u heel veel moeilijkheden gehad met uw arend in het begin. Hoe kwam dat?
 Ik weet het niet zeker. Het was alsof Eve me een mislukking vond, ze zei constant dat ik slecht was en liet soms dagen niets van haar horen. Tijdens de lessen met verzorgdieren lachte iedereen me uit omdat ik haar niet eens kon oproepen.

Hoe is het je dan uiteindelijk gelukt om met haar samen te werken?
Ik heb mezelf aan haar bewezen.

Wat bedoelt u daar precies mee?
Dat kan ik u niet vertellen.

Oké, geen probleem. Vind u dat je het hebt te danken aan Eve dat u schoolhoofd bent geworden?
Natuurlijk! Zonder haar hulp zou ik niet zover zijn gekomen als waar ik nu sta. Eve heeft haar gevoel voor leiderschap en doorzettingsvermogen aan mij overgedragen. Ik kan me haar afwezigheid niet voorstellen, ze heeft mij opgevoed op haar eigen eigenzinnige manier.

Ik weet dat het waarschijnlijk moeilijk is om hierover te praten, maar de tijden zijn tegenwoordig zwaar. De geruchten gaan de ronde dat de vijand bereid is zijn genadeslag te plegen en dat ons volk ten onder zal gaan. U bent de enige die het in het verleden heeft kunnen opnemen tegen de vijand met Eve en de vijand heeft teruggedrongen, zouden we de vijand dit keer weer kunnen tegenhouden?
De eindslag is nabij, maar of dat letterlijk de eindslag is weet ik niet. Het zal alleszins op een gevecht uitlopen waarin elke burger van groot belang is. Eve en ik zijn allebei op leeftijd, maar we beschikken over ervaring en kennis. Ik kan geen uitspraak doen over de toekomst, die we nooit met zekerheid kunnen weten, maar ik weet wel dat we alleen maar sterk staan als we samenwerken.

Oké, u ben van harte bedankt schoolhoofd William! Zonder u zou onze samenleving nooit zover geraakt zijn.
Bedankt, het was me een genoegen en ik wens u nog fijne goede avond.

“Wow” zei ik toen ik de tekst gelezen had.
“Inderdaad, twee dagen later heeft hij de vijand voorgoed verslagen” zei Evan vol bewondering.
“Ben je wel zeker of hij voorgoed is verslagen ?” vroeg ik me twijfelend af.
“Shht Ellen, zo’n dingen mag je niet publiekelijk zeggen!” Evan keek ongerust om zich heen, toen hij doorhad dat niemand meeluisterde fluisterde hij “Niemand is daar zeker van, maar mensen zijn nu eenmaal geneigd om het goede nieuws aan te nemen”.
Koude lucht kwam de kamer binnen toen de deur van de bib openzwaaide.
“Wie we daar hebben!” lachte de irritant vrolijke stem van mr.Lombard.

Bijlagen:
Kaart.JPG (63.7 KB)   

Ik was even geschokt, maar liet me daarna snel door Emma naar binnen trekken. Katie lag op het keurige bed van Emma aangezien haar eigen bed zo’n rommel was.
Ze had een blauw oog, heel veel schrammen in haar gezicht en haar lichaam was ook op verschillende plaatsen gekneusd. Haar mooie skinny jeans was in de buurt van haar dijbeen opgengescheurd.
“Oh, God Katie ! Gaat het ?” zei ik ongerust terwijl ik in een stoel naast het bed ging zitten.
“Een bwjeetje” mompelde ze. Door haar gezwollen lip was praten moeilijk, dus keerde ik me naar Emma. “Weet jij wat er is gebeurd?”
Emma keek eerst vragend naar Katie, die langzaam ja knikte.
“Oké..” zuchtte Emma “ik zal zoveel mogelijk zeggen van wat ik heb onthouden.”
“Toen Katie ontdekte dat je weg was en haar dus hebt laten vallen voor Mason” snauwde Emma me boos toe.
“Dwat hewp ijjk niejjt gesszeggd!” zei Katie moeizaam.
“En dan, toch is het zo!” zei Emma. Ik besefte dat Emma ergens een punt had, het was gemeen om Katie achter te laten tussen al die derdejaars die ze niet kende.
“Emma heeft gelijk, sorry” zei ik. 
“is niwks” mompelde katie.
“Maar goed, verder met het verhaal..” vervolgde Emma “Terwijl ze de trappen afging kwam ze toch wel niet jouw Mason tegen, met zijn zatte kloten!”
“WAT ?!”
“Inderdaad” zei Emma. “En toen zei Mason dat hij toch tenminste iemand wou “neuken” deze avond en greep hij haar vast. Dat van dat neuken is letterlijk geciteerd.”
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en luisterde gespannen verder.
“Tuurlijk laat Katie zich niet doen en verzet ze zich. Daardoor heeft Mason haar van de stenen, en ik herhaal STENEN trappen geduwd. Toen hij haar helemaal naar beneden had geduwd kroop Katie naar de wc om zich te proberen op te sluiten in een kotje. Maar dat was natuurlijk te laat en in de wc overmeesterde Mason haar. Hij heeft haar daar een paar flinke klappen uitgedeeld en toen gebeurde er iets magisch”
“Huhh ? Iets magisch” zei ik verward.
“Ja, Ik weet niet of het een hallucinatie is van Katie, maar toen kwam er dus een vos tevoorschijn die mason aanvloog en overal beet.”
“Een vos ? Dus je bedoelt je verzorgdier !” zei ik vol ongeloof tegen Katie.
“Uhhu” knikte ze.
“En toen Mason was weggejaagd, kon Katie de vos tegen haar horen praten in haar hoofd. Wat ik natuurlijk betwijfel voor de duidelijkheid. Volgens haar zei de vos dat er  een of andere Ashley van het derde iets in Mason’s drankje had gedaan. End of the story.” Vervolgde Emma met een zucht.
“Die Ashley is een bitch van het derdejaar” zei ik, “ze heeft een relatie met een of andere klootzak Erik die Mason niet afkan”
“Zelfs dan nog is en blijft Mason ook een klootzak.” zei Emma kwaad.
Ik zuchtte “Ehh eigenlijk heb ik hierjuist ook iets met Mason voorgehad.”
“Jahh, duhh!! Anders zou hij katie niet willen ‘neuken’ hé” zei Emma pissig.
“Je moet daarvoor toch niet altijd zo kwaad zijn op mij” schreeuwde ik haar toe.
“Ik ben gewoon kwaad op Mason en ik reageer dat af op mijn omgeving” zei Emma bits. “Vertel nu maar gewoon je verhaal.”
En dus vertelde ik alles. Over Mason die me wou ontmaagden en zei dat hij dacht dat ik speciaal was maar zich had vergist. Over Evan die me heeft komen redden, en Mason die ons achterliet toen Lombard kwam. En ook natuurlijk over de straf van de 20 cent.
“What the fuck” zei Emma boos “Ik snap echt niks van dit gedoe, de school is nog maar een dag bezig en er gebeuren hier allemaal klote dingen!”
“Komt ofwel door Mason ofwel door Ashley” zei ik nadenkend “Ik vind dat we dit maar eens moeten onderzoeken”
“Deal” zei Emma vastberaden, wat me verbaasde omdat ik van haar een beeld had van het brave meisje dat niks durfde.
“Oké” zei ik blij verrast.
“Dweall” zei katie met een halve glimlach.
Je gaat morgen zeker niet naar school ?” vroeg ik bezorgd.
“Bwen je zot ! ik ga zeewker djrie dagen niejjt naarr scjhool !”
Begrijpelijk vond ik. Ik zou ook niet willen dat iemand me zo zag.
“Zou je niet naar een dokter ofzo moeten ?” vroeg ik.
“Newj hoorr, ik ga ewcht gjeen verwklaring afwlegggenn. Twrouwens ik ga nuw slawpen.”
“Oké, mag ik bij jullie op de grond slapen ofzo ?” ik wou nu echt niet meer naar huis fietsen.
“Tuurlijk, in mijn kast ligt een paarse slaapzak.” zei emma terwijl ze Katie’s bed begon leeg te ruimen om erop te kunnen slapen.
Ik hoefde maar een paar minuten mijn ogen te sluiten en ik viel al in een diepe slaap.
Maar daar kwam die droom weer …