Bijlagen:
Klasgroep2.docx (1.9 MB)   

Oké, ik zat hier nu al 20 minuten zonder dat ik ook maar iets weet van buitenaf. Ik heb ondertussen 5 keer mijn arend proberen op te roepen, zonder succes natuurlijk. Het bureau van Lombard was niet echt heel interessant, hij had vele boeken over de vechtkunst, zijn onderste lade bevatte een assortiment zakmessen en andere wapens, in een andere lade vond ik kaarten en bladeren vol notities en op zijn bureau stond een foto van hemzelf, samen met zijn broer en diens vrouw die een baby op haar arm droeg. Dat moesten Evan’s ouders zijn! De vrouw was heel mooi en had lange blonde krullen en de man was ook knap, knapper dan mr.Lombard toen was en hij had trots zijn arm om Evan’s moeder geslagen. De baby keek een beetje verbaasd omhoog en lette niet op de camera en Lombard stond er een beetje uitgesloten naast en keek niet al te vrolijk.  Volgens Evan is Lombard verantwoordelijk voor de dood van zijn ouders, maar waarom zou Lombard dan nog foto’s van hun bewaren ? Zou Evan zijn oom vals beschuldigen ? Ik had echter geen tijd om daarover na te denken want er werd een sleutel in het deurslot gestoken. Ik haastte me vliegensvlug naar mijn stoel en kwam daar net op tijd terecht toen de deur openvloog. Het schoolhoofd stapte naar binnen gevolgd door mv. Filster, mr. Lombard en een meisje dat in mijn jaar moest zitten maar dat ik niet kende. Lombard liet het schoolhoofd plaats nemen en deed toen de deur weer op slot. Ik wou juist mijn mond opendoen om  te vragen wat er aan de hand was toen het schoolhoofd mij tegenhield.
‘Ellen, je zult even moeten wachten. Wij weten net zo weinig van deze situatie als jou, nou ja misschien een beetje meer.’
‘Tom, je weet wat dit betekent !’ zei Lombard in snel en nerveus, ‘Hij moet ontsnapt zijn !’
‘Zwijg !’ zei meneer Calfer boos. ‘Dat kan niet !’
‘Je bent te jong, je hebt hem nooit gezien !’
‘Dat maakt niets uit ! Anna, wat denk jij hierover ?' Iedereen keek naar mevrouw Filster die zenuwachtig in een hoekje van de kamer stond.
‘N-Nou, I-i-ik d-denk dat er toch een of ander gevaar ons in de toekomst zal bedreigen, m-maar dat hoeft toch niet perse de v-v-vijand z-zijn ?’
Ze bracht die laatste woorden nogal hoopvol uit, alsof ze dringend de bevestiging nodig had dat de vijand onmogelijk terug of ontsnapt kon zijn.
‘Laten we hun verhaal horen’ zei mr.Lombard haastig ‘Ellen, vertel ons over je dromen, wat zag je allemaal ?’
‘Ehh, ik liep door een zeer mistig bos en ik volgde een mooie stem die mij lokte en later een reusachtige arend bleek te zijn. Ik heb die droom slechts twee keer gehad.’
‘En zei die arend niets tegen je ?’
‘ehh jawel, ze zei: “ik heb je nodig”’
‘Hmm, normaal gezien hebben wij hun nodig, maar aangezien de arend blijkbaar enkel contact kon maken met ellen moest ze haar smeken om haar te nemen, anders kon ze niet in levende vorm verschijnen’ zei het schoolhoofd diep nadenkend.
‘Wil je nu zeggen dat ze mij gebruikt heeft om te kunnen leven ?’ vroeg ik een beetje boos.
‘Het zou kunnen..’ antwoordde hij
‘Natuurlijk niet !’ protesteerde Lombard ‘Deze dieren schieten ons enkel te hulp ! Ze hebben een zuivere pure geest, die nooit gebruik zou maken van ons!’
‘En hoe kan jij dat nou weten ?’ snauwde het schoolhoofd boos naar Lombard ‘Jij hebt nooit een van de 4 gehad!’
‘De geschiedenis is hier het levende bewijs ! Telkens als er gevaar dreigde duikten er mensen op die een binding zijn aangegaan met de tijger, het paard, de arend of de slang! Enkel zij konden onze maatschappij redden, die dieren zijn altijd al ons redmiddel geweest, dus waarom zou dat nu opeens niet zo zijn?’
‘Omdat William de vijand 50 jaar geleden samen met zijn arend heeft opgesloten in de aarde !’
‘Inderdaad. Opgesloten. Niet vermoord.’ Zei lombard alsof hij eindelijk zijn gelijk zou kunnen halen.
‘Hij kan niet ontsnappen !’
‘Oh jawel ! vlak voor William stierf hield ik hem nog in mijn armen. Hij zei dat zijn poging tot opsluiting voor 99% procent voltooid was.’
‘Ja maar je weet toch hoe bescheiden hij was! Die man verrichte grootse daden en zij dat er nogal tijd ruimte voor verbetering was!’
‘Stop stop STOP’ krijste Filster opeens. We schrokken allemaal van haar, omdat ze niet echt iemand was die vaak riep.
‘Met ruzie bereiken we niets, en we hebben trouwens Sophie haar verhaal nog niet gehoord.’
‘Welk dier heb jij Sophie ?’ vroeg ik vol verbazing, door discussie was ik haar even vergeten.
‘Een wilde mustang’ zei ze trots. ‘Ik wandelde door het bos toen ik wegkwam van een ehh feestje-’ ze keek schuldbewust naar de leerkrachten ‘-en opeens hoorde ik gehinnik, ik ging dieper in het bos tot ik het paard zag dat hier verantwoordelijk voor was. Het was een gitzwart paard dat steigerde en me vertelde dat ik haar moest kiezen. Ik dacht eerst dat ik gewoon te veel gedronken had, maar dat kon niet want ik drink geen alcohol’
‘Ik kan dit gewoon niet geloven’ bracht mv. Filster uit. ‘Nu hebben we drie van de machtigste onder ons, dat is de afgelopen 10 eeuwen nooit meer voorgevallen.’
‘Ja, omdat de tijger weigert zich opnieuw te vertonen. Een van de vele mysteries die werden opzijgeschoven door het nieuwe schoolhoofd omdat hij ze niet belangrijk genoeg vond !’ zei Lombard met een afkeurende blik op het schoolhoofd.
‘Na deze wonderbaarlijke gebeurtenissen zal ik dat onderzoek maar weer voortzetten’ zei het schoolhoofd zuchtend ‘Ik zou graag een beetje mijn gedachten willen ordenen dus ik stel voor dat we tot de overgave van de schatten overgaan’
‘Nu al?’ vroeg Lombard
‘Ik heb mijn schatten ook gekregen vlak nadat ik mijn slang Saskia kreeg’
‘Oké dan’ zei Lombard.
‘Laten we beginnen met Sophie’ zei het schoolhoofd terwijl hij zijn hand in zijn jaszak stak. Hij haalde een grote, groene edelsteen en een glanzend groen beeldje van een paard tevoorschijn.
‘Deze schatten horen bij jouw dier, je moet ze altijd bij je hebben omdat ze krachten bevatten. Krachten die jij samen met je paard kan uitvoeren. Sommigen noemen het magie, maar dat is natuurlijk overdreven. Het zijn gewoon verschillende specialisaties die zijn samengesmolten in deze voorwerpen, vraag me niet dewelke want daar zul je zelf achter moeten komen. Het zijn oeroude specialisaties. Ik heb het gevoel dat ik ook nog niet alle krachten ken die ik en mijn slang zouden kunnen gebruiken. Per dier verschillen de krachten. Als je deze voorwerpen niet bij je hebt kan je de krachten niet gebruiken’
Sophie nam de voorwerpen aan en bestudeerde ze aandachtig, ze leken allebei een groene gloed uit te stralen.
‘Waarom zijn ze allebei groen?’ vroeg ik.
‘Oh ja dat ben ik vergeten te vertellen. Smaragd staat voor het paard, Robijn voor de tijger, zilver voor de slang en goud voor de arend’ Nu haalde het schoolhoofd een gouden halsketting van een arend en een gouden edelsteen uit zijn andere jaszak.
‘Deze zijn voor jou, wat je ook doet, draag ze altijd. Altijd’
‘Oké’ zei ik terwijl ik de voorwerpen aanpakten die een gouden gloed uitstraalden. Vanaf dat ik ze aanraakte kon ik diep vanbinnen voelen dat ze van cruciaal belang waren en dat ze overloopten van de energie en krachten.
‘Heb je ook die van de tijger ?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Ja in mijn eigen werkkamer, maar die zijn zwartkleurig omdat er geen tijger is op aarde’
‘Ahn’
‘Het is al 19:00. Jullie mogen naar de eetzaal gaan voor het avondeten.’
Ik en Sophie verlieten het kantoor en toen haalde ik mijn nieuwe gsm uit mijn broekzak (mijn vorige was doorweekt door een straf van Lombard) en zag tot mijn grote verbazing dat ik 5 berichten had:

Evan (16:32): Proficiat ! x
Mason (16:32): Ellen ik moet je spreken !
Mason (16:36): Waar ben je ??
Mason (16:43): Het is echt belangrijk Ellen ik heb groot nieuws !!
Mason (17:15): Laat me iets weten als je tijd hebt oké ? ;) (PS: het is echt belangerijk)

Het was zover. Daar zaten we dan, alle eerstejaars op een keurige lijn in alfabetische volgorde. Aangezien mijn achternaam begint met de E sta ik als 11^de in de rij. Evan en Liam stonden redelijk ver achter mij waardoor ik ze niet kon zien of om hulp vragen wat heel frustrerend was. Ik verplaatste mijn gewicht van de ene op de andere voet uit nervositeit en keek hoe mr. Lombard éindelijk het podium opstapte en hoe het geroezemoes van de menigte op slag verstomde.
‘Jullie weten allemaal waarom jullie hier zijn’ begon Lombard zijn speech. ‘Elk jaar opnieuw komt het moment waarop onze nieuwe aanwinsten een eeuwige verbintenis aangaan met hun dier, hun soulmate. Een niet te onderschatten keuze die de rest van je levensloop onvermijdelijk zal beïnvloeden. Eigenlijk is dit niet echt een keuze aangezien er zogezegd maar een dier bij jouw karakter past, maar dit is niet zo. Er zullen altijd meerdere dieren bij je passen en het is aan jullie om een beslissing te nemen.’ Lombard liet zijn ogen glijden over de zenuwachtige eerstejaars. Ik wou zo graag dat ik iemand had om mee te praten, Emma was nog steeds kwaad op me en stond als 4^de in de rij en Katie kon hier helaas niet bij zijn omdat ze nog steeds zwaargewond was. ‘Goed, laten we er maar mee beginnen dan zijn we daar ook weer vanaf. Als eerste op de lijst hebben we Boris Acker ! Boris, die eerder deze dag Elisa’s been gebroken had omdat hij zijn eigen krachten niet kende of omdat hij gespecialiseerd is in kracht zonder dat hij het zelf doorheeft, liep rustig het podium op en nam de microfoon over van mr. Lombard. Mr. Lombard fluisterde iets in zijn oor en Boris knikte kort. Daarna keerde hij zich naar het publiek en sprak met een luide stem: ‘Een BEER !’ . Er gebeurde niets gedurende 3 gespannen seconden, maar toen leek er opeens een gat in de lucht te ontstaan. Het nam de vorm aan van een stralende poort waardoor een reusachtige grizzly beer sprong. De beer gromde woest naar alle omstanders en boog toen diep voor Boris waarna hij met een flits verdween.
Het publiek klapte en juichte en Lombard’s stem klonk vrolijk over de menigte. ‘Gefeliciteerd Boris! Wat een prachtige beer, eerlijk gezegd heb ik nog nooit iemand met een bruine beer gekend ! Ik weet wel dat Jonathan, een zesdejaarsstudent, een ijsbeer heeft en dat die je heel graag zal willen helpen met het verder trainen van je beer! Op naar de volgende!’ Boris liep breed glimlachend van het podium en nam plaats bij het publiek. Nu strompelde een bruinharig meisje vanuit klasgroep 5 het podium op, ik kon haar zo zien bibberen. Meestal had ze een dromerige uitdrukking maar nu waren haar helderblauwe ogen wijd opengesperd. ‘Dit is Samantha Alseefs !’
Lombard gaf haar de microfoon en fluisterde ook iets in haar oor. Met een bibberende stem riep Samantha: ‘Een GA – GAZELLE’
Deze keer moesten we langer wachten op een reactie, maar uiteindelijk verscheen de poort weer en sprong er een soepele gazelle uit. Volgens mij was een gazelle het geknipte dier voor Samantha, ze leken op elkaar. Het dier keek eerst zenuwachtig om zich heen waarna het ook een buiging maakte voor Samantha en met een flits verdween. De volgende jongen (Simon) verkreeg een rotweiler en toen was het de beurt aan Emma. Emma keek haar publiek waardig aan en riep toen luid en besluitvast: ‘Een Kat!’. Na 20 seconden sprong er een bruinzwart gestreepte kat uit de poort. Ze was heel klein vergeleken met de vorig verschenen dieren en het publiek lachte een beetje. Toen de kat dat zag blaasde ze zeer intens en stond haar haar recht overeind, het publiek zweeg. Na het publiek nog een minachtende blik te schenken maakte de kat een kleine buiging voor Emma en verdween. En zo ging het voort, bij de achtste eerstejaars vond een allereerste weigering plaats. Blijkbaar leek een panter niet te passen bij Jelle Donders. Uiteindelijk nam hij een Duitse Herder. De tijd ging zo snel dat het meisje voor mij al aan de beurt was. Mv. Filster en het schoolhoofd, die vooraan de rij stonden vroegen me om mijn gedacht op voorhand te zeggen. ‘Nou ehh.. Ik dacht om een arend te nemen’ fluisterde ik zachtjes zodat enkel zij me zouden horen. Mevrouw Filster schrok lichtjes ‘Ik denk niet dat dat gaat lukken Ellen’
‘Waarom niet?’
‘Nou, gewoon.. Waarom probeer je niet een ringstaartmaki zoals je vader ?’
‘Zal ik doen’ loog ik. Het schoolhoofd keek me aandachtig aan terwijl zijn slang langs hem heen gleed. Volgens mij wist hij dat ik loog.
‘Ellen Everdeen!’ schalde de stem van mr. Lombard. Ik stapte op het podium en als een wonder voelde ik mij opeens heel comfortabel. Ik nam de microfoon aan, keek lachend naar het publiek en riep: ‘Een AREND!’
Het publiek schrok, deze keer was het echt muisstil. De volgende 25 seconden leken wel de langste van mijn leven, maar ik voelde gewoon dat ik een arend moest nemen.
Mv. Filster verhief net haar stem om te zeggen dat ik maar iets anders moest proberen toen ze midden in haar zin werd onderbroken door een melodie. Deze keer kon ik amper een poort waarnemen door het gat omdat er een fel gouden licht doorscheen. Zelfs het publiek moest zijn ogen afschermen. En toen hoorde ik een felle kreet, een arendskreet.  Er vloog een reusachtige arend door het gat die soepel lande op het podium dat kraakte onder het gewicht. Mr. Lombard keek stomverbaasd naar mijn arend, Mv. Filster liet zich neerzinken op haar kniën, het schoolhoofd keek me onuitdrukkelijk aan en het publiek stootte een verbazende ‘O’ uit. Deze momenten volgden elkaar heel snel op want vlak na de landing van de arend spreidde deze ook haar vleugels uit en vloog eerst hoog in de lucht waarna ze een duikvlucht inzette. Richting mij. Ze viel mij aan! Tegelijkertijd hoorde ik in mezelf (in een nieuw gekomen stuk van mezelf) en woeste vrouwelijke grom. Dat moest mijn arend zijn! Ik kon nog net op tijd wegduiken toen de arend langs me heen scheerde en met een flits verdween. Ook het gouden licht en de poort waren weg. Ik voelde me vernederd, waarom viel ze me aan? Het publiek begon te mompelen en mr. Lombard nam me mee naar het schoolgebouw. Ik besefte pas dat er iets niet klopte toen we aan een kantoortje kwamen met het opschrift Patrick Lombard. ‘Wat.. Waarom?’ bracht ik uit.
‘Omdat dit niet de normale omstandigheden zijn, dit is uiterst zeldzaam. Blijf hier zitten tot de test gedaan is en dan kom ik af met Anna en Tom. En blijf hier.’ Voegde Lombard er nog nadrukkelijk aan toe.
‘Maar ik wil de rest zien ! Ik moet Evan spreken!’
‘Dat komt allemaal later blijf hier !’ Lombard wou net weggaan toen mv. Filster kwam aanhollen. ‘Anna, wat doe jij nou hier?’
Het duurde even voor mv. Filster op adem was gekomen toen ze hijgend uitbracht dat mr. Lombard hier moest blijven op het bevel van het schoolhoofd en dat zij de microfoon zou overnemen. Daarna verliet ze de kamer en Lombard nam plaats achter zijn bureau. ‘Zo..’ zei hij, ‘wat waren de voortekenen?’
‘De wat?’ vroeg ik verbaast.
‘Wat heeft ervoor gezorgd dat je een arend koos?’
‘Mijn dromen’
‘Vreemd’
‘Waarom??’
‘Ik denk niet dat ik de aangewezen persoon ben om je dat te vertellen, ik ga dit aan het schoolhoofd overlaten’
De minuten verstreken en werden doorgebracht in stilte. Eigenlijk leek het alsof we ons allebei moesten inhouden om elkaar niet met vragen te bestoken.
Na 20 minuten vloog de deur open en maakte een opnieuw hijgende mevrouw Filster een einde aan de geladen stilte.
‘Ehh, Patrick wil je even meekomen, we hebben een klein probleempje’ bracht ze in een adem uit. Lombard sprong meteen recht en begaf zich naar de deur.
‘Jij blijft hier’ zij hij zeer streng terwijl hij de deur achter mij toe deed en ook nog eens op slot draaide. Het leek erop dat ik niet veel keus had buiten ‘hier blijven’.

‘Hey’ zei Evan vrolijk terwijl hij me een broodje toestak.
‘Oh bedankt! Ik heb keiveel honger’
‘Graag gedaan, wat is er gebeurt ? Weet Lombard alles ?’
We begonnen te lopen naar de achterkant van het eetgebouw.
‘Nee, gelukkig ! Hij denkt dat Mason gewoon zo zat was dat hij Katie niet meer herkende en haar aanviel en hij denkt dat Katie alleen was omdat ik haar achter had gelaten om bij jou te zijn. Vandaar dat hij ons later in de avond had aangetroffen’
‘Interessant, allemaal’ zei een koele stem, het was de stem van de directeur die net om de hoek van de achterkant van het eetgebouw kwam gelopen.
Ik en Evan stopten abrupt en wisten geen woord uit te brengen.
‘Nou ik ga maar weer, nog een fijne dag meneer Lombard en juffrouw Everdeen’ het schoolhoofd keek ons nog een keer geamuseerd aan en liep toen verder, hij leek amper 21 jaar oud.
‘Shit! zou hij het zeggen?’ vroeg ik paniekerig aan Evan die hem nastaarde.
‘Ik denk van niet, hij vooral geïnteresseerd in zijn eigen zaakjes. Zolang wij en de school nog leven is alles in orde, de rest boeit hem niet. Kom dan gaan we zitten, ik moet je nog zeggen wat de tweede test is en ik denk dat je niet blij zult zijn’
We namen plaats op een houten bankje dat leek vergeten te zijn achter het eetgebouw. Als uitzicht zagen we enkel een veld met daarachter nog een voor mij onbekend deel van het bos.
Nog voor ik kon vragen wat de volgende test was, gaf Evan me al het antwoord daarop. ‘Je moet je verzorgdier kiezen’
Ik verslikte me in een hap van mijn broodje.
‘Maar normaal gezien hebben we nog 2 dagen! Ik heb de afgelopen twee dagen geen speciale droom gehad of een teken !’
‘Ik weet het. Maar ik vind echt dat je het op zijn minst moet proberen, stel je voor wat de reactie van iedereen zou zijn! Iedereen zou je aanzien als een nieuwgeboren  leider!’
‘Niet overdrijven, Evan’ zei ik terwijl ik hem een por gaf om hem weer in de realiteit terug te doen keren.
‘Het is echt waar! Je beseft niet eens wat voor veranderingen het zou kunnen brengen, doe het !’
‘maar-’
‘Voor mij ?’ hij keek me nu smekend aan.
‘Best, maar als ik faal voor al die mensen zul jij ..’ Ik kon geen woorden vinden.
‘Dan zal ik iets voor je doen, wat je maar wilt !’
‘Dan moet je nog steeds mijn vriend blijven, ook al ben ik niet meer interessant omdat ik geen arend zal hebben’ zei ik vlug en een beetje beschaamd.
‘DUHH ! Ik ben Mason niet !! Jij blijft toch altijd interessant !’ glimlachte hij.

Ik kon niet zien of dat flirtend of vriendschappelijk bedoeld was.
‘Oké’ zei ik blij. Ondertussen had ik al het hele broodje opgegeten en smeet ik het papier in de nabijgelegen vuilbak. Kom dan gaan we al klaarstaan op de voetbalvelden.
‘Oh maar daar hoeven we helemaal niet te zijn, dat gebeurt op een podium dat al klaarstaat in de turnzaal. Alle tweede, derde, vierde, vijfde en zesdejaars zitten daar al trouwens’ hij zei het met een plagende toon, hij had er zo te zien zijn plezier in.
‘Dit is echt niet grappig Evan !’ zei ik terwijl ik mezelf al zag afgaan voor al de andere leerlingen van de heeeele school..
Evan lachte en sloeg zijn arm om me heen, ‘Gelukkig heb je mij altijd nog’ en we liepen samen naar de turnzaal.

FOTO --> Schooldirecteur Calfer en zijn Slang

Je kan niet geloven wat mijn ouders hebben gedaan! Ze hebben geregeld dat ik nog op internaat kan gaan, omdat dat zogezegd beter zou zijn voor me.  Mijn moeder die normaal gezien een grote afschuw heeft voor mijn school,  stuurt mij nu naar het internaat op voorwaarde dat Liam ook gaat om een oogje in het zeil te houden. Dat laatste deel is nu wel belachelijk, maar mijn moeder is nu eenmaal helemaal dol op Liam. Dus je kan wel begrijpen dat ik nu dolblij ben, het enige waar ik me zorgen om maak is dat ik de afgelopen 2 nachten geen arenddroom meer heb gehad. Gisteren was een saaie en minder leuke schooldag, ik heb een buis gekregen op die eerste toets van dierenkunde (2/30) en maandag hebben we enkel saaie vakken zoals geschiedenis en aardrijkskunde die gegeven worden door  saaie leerkrachten.  Vandaag heb ik het eerste uur algemene training, dat belooft.
De klok gaf 10 voor 8u ’s ochtends aan dus ik nam mijn tas, verliet het huis, pakte mijn fiets en begroette Liam die me al opwachtte.
‘Je hebt je haar nog niet gekamd’ zei hij een grimas onderdrukkend.
‘Jawel! Zie ik er zo slecht uit ?’ Ik wou in een raam van mijn huis kijken om mijn spiegelbeeld te checken, maar ik zag niet veel.
‘Haha, ik lach maar. Kom op dan vertrekken we’
‘Zeer grappig’ zei ik sarcastisch en ik volgde Liam op weg naar school.
Toen we aankwamen stond er een groot wit bord voor de schoolpoort dat direct mijn aandacht trok.

! Alle Eerstejaars Verzamelen Op De Voetbalvelden !

 Ik ben de hele voormiddag en een deel van de namiddag bij Emma en Katie gebleven. We hebben Katie’s wonden zoveel mogelijk verzorgd, een beetje huiswerk gemaakt en Step up gekeken. Op dit moment ben ik onderweg naar de  bibliotheek, kun je geloven dat ik de schoolkaart moest raadplegen om de bib te vinden ? Het is een eenzaam gebouw  aan de andere kant van het bos, dat er in het daglicht niet meer eng en duister uitzag. Mijn ma was al pissig dat ik op school ben blijven slapen en toen ze mijn sms las dat ik pas rond 17u thuis ging komen was ze er niet blij mee, maar ze liet het zoals het was. Vreemd..
Evan stond al te wachten aan de trappen van het gebouw en zijn gezicht klaarde op toen hij mij zag aankomen.
“Hey, Ellen!” zei hij vrolijk.
“Hey, stond je hier al lang?”
“Nou, eigenlijk ben ik al voor je naar de bib geweest en toen heb ik dit gevonden” , hij stak me een bestekmapje toe.
“Huhh ? Maar dit is toch geen boek?”
“Weet ik. Dit zijn kopies uit een biografie van William Tumbling, het voormalige schoolhoofd.”
“Woow, super ! Stond er iets interessants in?”
“Tuurlijk! Anders zou ik het je toch niet geven! De eerste pagina’s zijn een persoonlijk interview met hem over zijn arend Eve.”
“Dat moet ik zeker lezen, is er hier nergens een plek om te zitten ?” vroeg ik terwijl ik zoekend rondkeek. De buurt zag er verlaten uit, eigenlijk was er gewoon een groot grijs gebouw dat achter het bos lag en voor de rest waren er enkel verlaten velden die zich uitstrekten tot in de verte waar ik een klein dorpje kon bespeuren.
“In de bib zijn er zetels” antwoordde Evan terwijl hij de deur voor me openhield.
De bib mocht er dan wel oud, saai en koud uitzien aan de buitenkant, de binnenkant was heel gezellig en warm ingericht. Er stond een grote infobalie centraal, dan waren er overal boekenrekken en in de hoek was er plek vrijgemaakt om allemaal knusse, rode zeteltjes voor een haardvuur te plaatsen. Ik kon nog net een trap zien aan de andere kant van de kamer, dus er waren waarschijnlijk meerdere verdiepingen. Evan en ik namen plaats in een tweepersoonszetel. De bib was verlaten buiten ik en Evan, de vrouw die aan de balie zat en een koppeltje dat klef zat te zoenen in een andere zetel, zij gebruikten de rustige bib duidelijk om een andere reden dan te lezen. Evan sloeg het mapje open en we verdiepten ons allebei in het interview.

Goedendag shoolhoofd William. Wij zijn zeer verheugd met uw deelname aan dit interview, hoe gaat het met u en uw arend Eve ?
Zeer goed, na die vele jaren hebben we een zeer innige band gekregen die veel dieper gaat dan enkel de relatie tussen een verzorgdier en zijn mens.

Is er eigenlijk een verschil tussen het hebben van een van de vier machtigste dieren en een gewoon dier?
De arend, de tijger, het paard en de slang zijn tot veel meer in staat dan de andere dieren. Alle andere dieren beschouwen hun ook als leiders, dus als ik aan mijn arend zou vragen om de wolf van een vijand tegen te houden zou dat kunnen. Natuurlijk brengt deze eigenschap ook zijn verantwoordelijkeden mee.

Wat gebeurt er als de slang de arend wilt tegenhouden?
Dat lukt niet, de 4 machtige zijn onafhankelijke dieren die bekent staan om hun leidereigenschap en doorzettingsvermogen. Ze zouden met elkaar in conflict gaan.

Hoe bent u eigenlijk tot de beslissing gekomen om te kiezen voor een arend?
Heel vreemd eigenlijk, het is alsof ik niet de arend heb gekozen maar de arend aan mij.  Ik was aan het wandelen en op een gegeven moment wist ik gewoon dat de arend mij nodig had, ik voelde het gewoon.

Naar het schijnt hebt u heel veel moeilijkheden gehad met uw arend in het begin. Hoe kwam dat?
 Ik weet het niet zeker. Het was alsof Eve me een mislukking vond, ze zei constant dat ik slecht was en liet soms dagen niets van haar horen. Tijdens de lessen met verzorgdieren lachte iedereen me uit omdat ik haar niet eens kon oproepen.

Hoe is het je dan uiteindelijk gelukt om met haar samen te werken?
Ik heb mezelf aan haar bewezen.

Wat bedoelt u daar precies mee?
Dat kan ik u niet vertellen.

Oké, geen probleem. Vind u dat je het hebt te danken aan Eve dat u schoolhoofd bent geworden?
Natuurlijk! Zonder haar hulp zou ik niet zover zijn gekomen als waar ik nu sta. Eve heeft haar gevoel voor leiderschap en doorzettingsvermogen aan mij overgedragen. Ik kan me haar afwezigheid niet voorstellen, ze heeft mij opgevoed op haar eigen eigenzinnige manier.

Ik weet dat het waarschijnlijk moeilijk is om hierover te praten, maar de tijden zijn tegenwoordig zwaar. De geruchten gaan de ronde dat de vijand bereid is zijn genadeslag te plegen en dat ons volk ten onder zal gaan. U bent de enige die het in het verleden heeft kunnen opnemen tegen de vijand met Eve en de vijand heeft teruggedrongen, zouden we de vijand dit keer weer kunnen tegenhouden?
De eindslag is nabij, maar of dat letterlijk de eindslag is weet ik niet. Het zal alleszins op een gevecht uitlopen waarin elke burger van groot belang is. Eve en ik zijn allebei op leeftijd, maar we beschikken over ervaring en kennis. Ik kan geen uitspraak doen over de toekomst, die we nooit met zekerheid kunnen weten, maar ik weet wel dat we alleen maar sterk staan als we samenwerken.

Oké, u ben van harte bedankt schoolhoofd William! Zonder u zou onze samenleving nooit zover geraakt zijn.
Bedankt, het was me een genoegen en ik wens u nog fijne goede avond.

“Wow” zei ik toen ik de tekst gelezen had.
“Inderdaad, twee dagen later heeft hij de vijand voorgoed verslagen” zei Evan vol bewondering.
“Ben je wel zeker of hij voorgoed is verslagen ?” vroeg ik me twijfelend af.
“Shht Ellen, zo’n dingen mag je niet publiekelijk zeggen!” Evan keek ongerust om zich heen, toen hij doorhad dat niemand meeluisterde fluisterde hij “Niemand is daar zeker van, maar mensen zijn nu eenmaal geneigd om het goede nieuws aan te nemen”.
Koude lucht kwam de kamer binnen toen de deur van de bib openzwaaide.
“Wie we daar hebben!” lachte de irritant vrolijke stem van mr.Lombard.

Bijlagen:
Kaart.JPG (63.7 KB)   

Ik was even geschokt, maar liet me daarna snel door Emma naar binnen trekken. Katie lag op het keurige bed van Emma aangezien haar eigen bed zo’n rommel was.
Ze had een blauw oog, heel veel schrammen in haar gezicht en haar lichaam was ook op verschillende plaatsen gekneusd. Haar mooie skinny jeans was in de buurt van haar dijbeen opgengescheurd.
“Oh, God Katie ! Gaat het ?” zei ik ongerust terwijl ik in een stoel naast het bed ging zitten.
“Een bwjeetje” mompelde ze. Door haar gezwollen lip was praten moeilijk, dus keerde ik me naar Emma. “Weet jij wat er is gebeurd?”
Emma keek eerst vragend naar Katie, die langzaam ja knikte.
“Oké..” zuchtte Emma “ik zal zoveel mogelijk zeggen van wat ik heb onthouden.”
“Toen Katie ontdekte dat je weg was en haar dus hebt laten vallen voor Mason” snauwde Emma me boos toe.
“Dwat hewp ijjk niejjt gesszeggd!” zei Katie moeizaam.
“En dan, toch is het zo!” zei Emma. Ik besefte dat Emma ergens een punt had, het was gemeen om Katie achter te laten tussen al die derdejaars die ze niet kende.
“Emma heeft gelijk, sorry” zei ik. 
“is niwks” mompelde katie.
“Maar goed, verder met het verhaal..” vervolgde Emma “Terwijl ze de trappen afging kwam ze toch wel niet jouw Mason tegen, met zijn zatte kloten!”
“WAT ?!”
“Inderdaad” zei Emma. “En toen zei Mason dat hij toch tenminste iemand wou “neuken” deze avond en greep hij haar vast. Dat van dat neuken is letterlijk geciteerd.”
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en luisterde gespannen verder.
“Tuurlijk laat Katie zich niet doen en verzet ze zich. Daardoor heeft Mason haar van de stenen, en ik herhaal STENEN trappen geduwd. Toen hij haar helemaal naar beneden had geduwd kroop Katie naar de wc om zich te proberen op te sluiten in een kotje. Maar dat was natuurlijk te laat en in de wc overmeesterde Mason haar. Hij heeft haar daar een paar flinke klappen uitgedeeld en toen gebeurde er iets magisch”
“Huhh ? Iets magisch” zei ik verward.
“Ja, Ik weet niet of het een hallucinatie is van Katie, maar toen kwam er dus een vos tevoorschijn die mason aanvloog en overal beet.”
“Een vos ? Dus je bedoelt je verzorgdier !” zei ik vol ongeloof tegen Katie.
“Uhhu” knikte ze.
“En toen Mason was weggejaagd, kon Katie de vos tegen haar horen praten in haar hoofd. Wat ik natuurlijk betwijfel voor de duidelijkheid. Volgens haar zei de vos dat er  een of andere Ashley van het derde iets in Mason’s drankje had gedaan. End of the story.” Vervolgde Emma met een zucht.
“Die Ashley is een bitch van het derdejaar” zei ik, “ze heeft een relatie met een of andere klootzak Erik die Mason niet afkan”
“Zelfs dan nog is en blijft Mason ook een klootzak.” zei Emma kwaad.
Ik zuchtte “Ehh eigenlijk heb ik hierjuist ook iets met Mason voorgehad.”
“Jahh, duhh!! Anders zou hij katie niet willen ‘neuken’ hé” zei Emma pissig.
“Je moet daarvoor toch niet altijd zo kwaad zijn op mij” schreeuwde ik haar toe.
“Ik ben gewoon kwaad op Mason en ik reageer dat af op mijn omgeving” zei Emma bits. “Vertel nu maar gewoon je verhaal.”
En dus vertelde ik alles. Over Mason die me wou ontmaagden en zei dat hij dacht dat ik speciaal was maar zich had vergist. Over Evan die me heeft komen redden, en Mason die ons achterliet toen Lombard kwam. En ook natuurlijk over de straf van de 20 cent.
“What the fuck” zei Emma boos “Ik snap echt niks van dit gedoe, de school is nog maar een dag bezig en er gebeuren hier allemaal klote dingen!”
“Komt ofwel door Mason ofwel door Ashley” zei ik nadenkend “Ik vind dat we dit maar eens moeten onderzoeken”
“Deal” zei Emma vastberaden, wat me verbaasde omdat ik van haar een beeld had van het brave meisje dat niks durfde.
“Oké” zei ik blij verrast.
“Dweall” zei katie met een halve glimlach.
Je gaat morgen zeker niet naar school ?” vroeg ik bezorgd.
“Bwen je zot ! ik ga zeewker djrie dagen niejjt naarr scjhool !”
Begrijpelijk vond ik. Ik zou ook niet willen dat iemand me zo zag.
“Zou je niet naar een dokter ofzo moeten ?” vroeg ik.
“Newj hoorr, ik ga ewcht gjeen verwklaring afwlegggenn. Twrouwens ik ga nuw slawpen.”
“Oké, mag ik bij jullie op de grond slapen ofzo ?” ik wou nu echt niet meer naar huis fietsen.
“Tuurlijk, in mijn kast ligt een paarse slaapzak.” zei emma terwijl ze Katie’s bed begon leeg te ruimen om erop te kunnen slapen.
Ik hoefde maar een paar minuten mijn ogen te sluiten en ik viel al in een diepe slaap.
Maar daar kwam die droom weer …
 

FOTO --> Ellen, opgemaakt voor de fuif

FOTO --> Evan, de held van de dag
FOTO --> Mason ????? !!!!

Het was een sms’je  van Liam.

“Hey Ellen, kunnen we niet eens bijpraten.”

Oké, hij is een klootzak maar wel eentje die me heeft gedekt voor mijn moeder toen ik samen bij Mason was. Samengevat: ik ben nog altijd pissig op hem maar ik sta bij hem in het krijt..
Diep in mijn hoofd fluisterde een klein stemmetje dat ik het goed moest maken, ook al is hij een klootzak. Ik zuchtte, meestal heeft mijn inwendige stemmetje wel gelijk dus ik begon langzaam een sms te typen die ik constant moest aanpassen. Na 5 minuten slaagde ik erin om een deftige en ook wel droge sms te sturen, maar ja ik kan moeilijk lief zijn na wat hij mij heeft aangedaan !

“Goed, we praten maandag wel.”

Eens de sms verzend was, besloot ik om mijn gedachten te verzetten. Ik mocht niet meer aan Liam denken en al zeker niet aan mijn arenddroom!
Ik sprong in de douche en liet me ontspannen door het warme water.
Na de zalige douche, begon ik me op te kleden en klaar te maken om naar Katie te gaan.  Ik was dolblij dat mijn ma me ooit gedwongen heeft om toch maar een kleedje te kopen in plaats van altijd broeken te kopen. Mijn moeder heeft best wel een goeie smaak al het om kleding gaat,  ze vond het altijd jammer dat haar dochter comfortabel boven stijlvol verkoos. Ik leek wel 2 jaar ouder in zo’n kleedje, hoe zou Mason reageren als hij me in dit prachtige, zwarte kleedje zag zonder bandjes !
Ik nam mijn handtas mee met geld, huissleutels, zakdoeken en wiskunde. De wiskunde had ik nodig voor Katies bijles. Met een goed humeur vertrok ik richting Katie.

Een half uur later stond ik in het meisjesgebouw (waarin de meisje sliepen die op internaat zaten, wat ik ook dolgraag zou willen) en klopte 3 keer op de deur.
“HEEY Ellen !” zei Katie vrolijk terwijl ze me omhelsde.
Ze liet me vrolijk binnen en toonde me vol trots haar kamer. De kamer was nogal raar, de rechterkant leek wel een echt slagveld, ik kon nauwelijks een bed onderscheiden dat onder de rommel bedolven was. En de linkerkant was, nou ja .. ordelijk. Eigenlijk meer dan ordelijk maar ik wist niet hoe ik dat kon omschrijven. Het leek wel of er een onzichtbare grens was getekend tussen chaos en orde. Aan de linkerkant zat een meisje met prachtige bruinros haar een boek te lezen. Het was Emma van mijn klas, die me deed denken aan de typische strever van de klas, een seut dus.
Ze keek op van haar boek toen ze mij zag staan. “Dag Ellen.” Zei ze droogjes, waarna ze verder las. “Ehh Hoi” zij ik vriendelijk.
“Ik ga even mijn boek van wiskunde zoeken.” Zei Katie terwijl ze een kast opentrok waar al direct 2 boeken uitvielen, omdat het er zo rommelig was. “Oeps” lachtte Katie en ze begon verder te zoeken. Ondertussen zette ik me in een stoel en keek hoe Katie een naald in een hooiberg wou zoeken.

“Weten jullie dat je geen ‘geheime’ feestjes mag houden op deze campus.” Zei Emma tegen me terwijl ze haar boek neerlegde. Wat een confronterende vraag.
“Ja, maar dat maakt het juist extra leuk.” Antwoordde ik terug terwijl ik haar ondeugend aankeek.
“Mr. Lombard heeft dit weekend toezicht.” zei Emma die zich niks aantrok van mijn antwoord.
“Wat ?? Hoe weet jij dat ?” zei ik verbaasd.
“Ach” zei Katie, “wat maakt het nou uit welke leerkracht er toezicht houd, ze zijn allemaal even onoplettend.”
“Niet Lombard” snuifde Emma.
“Pff..” zuchtte ik, “Ik wil echt niet gesnapt worden Katie..”
“Maar we worden toch niet gesnapt, Mason is superervaren is feestjes geven.”
“Okée” zei ik langzaam, maar ik was nog niet helemaal overtuigd.
“Kijk ik heb mijn boek gevonden !” zei Katie vrolijk, “Nu kunnen we eindelijk met de privéles beginnen.”
De volgende 2 uur probeerde ik samen met Emma de ‘rationale functies’ in Katie’s hoofd te krijgen en ik zweer het je, zonder Emma’s hulp was het me niet gelukt. Katie en wiskunde, die twee gingen gewoon niet tezamen. Ik begon Emma er zelfs aardig door te vinden, ze was dan misschien wel een farse betweter maar eigenlijk bedoelde ze het goed.
Maar uiteindelijk lukte het en om 22 uur besloten ik en Katie om aan onze sluiptocht naar het jongensgebouw te beginnen.
“Laatste waarschuwing..” mompelde Emma.
“ oehh Girls just wanna have fu-un !” zong Katie als antwoordt. Ik proestte het uit. Emma rolde met haar ogen en verdween in de badkamer.
“Klaar?” zei Katie met een overenthousiast gezicht.
“Klaar.” Antwoordde ik en we glipten naar buiten.
We slopen uit het meisjesgebouw, staken het plein over en glipten het jongensgebouw in. Deze school had echt wel een slechte beveiliging, moest ik de baas zijn had ik bij elke in en uitgang een bewaker geplaatsd. Maar op dit moment was ik vooral dankbaar dat dat niet het geval was. Er klonk muziek uit Mason’s kamer. Katie klopte mega hard op de deur. “SHHT” fluisterde ik geschrokken. “Ach Lombard slaapt waarschijnlijk en anders hoort Mason ons toch niet.” zei Katie vrolijk. Het was niet Mason die de deur opendeed. Het was een gast die ik niet kende, waarschijnlijk een van Mason’s vrienden en hij zag er al behoorlijk zat uit. “Prachtige meisjes, kom toch binnen.” zei hij slijmend. Katie trok me naar binnen en ging met me aan de kant staan. Aan een kant van de kamer stonden allemaal bierbakken gestapeld en in de rest werd er volop gedanst. Het kleine kamertje was gevuld met wel 40 mensen wat eigenlijk teveel was. Zelfs op de bedden werd er gedanst. Verschillende gasten keken keurend naar mij en Katie’s lichaam. De geur was gewoonweg een walm van zweet, drank en sigaretten. Dit was echt niets voor mij.
“Waar is Mason ?” schreeuwde ik tegen Katie zodat ze me kon verstaan.
“DAAR!” riep ze en ze wees naar de overkant van de kamer. Mason stond er samen met enkele vrienden tegen de muur te leunen en dronk van een pintje. Hij zag er ook aangeschoten uit. Katie wou me in de dansende massa trekken, maar ik voelde me hier totaal niet thuis.
“Ik ga even naar mason!” schreeuwde ik haar toe.
Ik beende de kamer door en duwde de mensen die tegen mij aan botsten hardhandig weg. Toen Mason me zag glimlachtte hij.
“Ha die Ellen” riep hij vrolijk en hij gaf me een welkomstknuffel.
“Huur een kamer !” riep de gast die rechts van hem stond.
“Fuck you !” antwoordde mason met zijn middelvinger uitstekend.
“Kunnen we even naar buiten gaan ?!” riep ik tegen Mason.
“Tuurlijk !” . Hij sloeg een arm om me heen en loodste me de volle kamer uit.
We liepen de trappen af en gingen de frisse avondlucht tegemoet. Ik voelde me veel beter toen we rondom het gebouw stapten.
“Eindelijk rust” zei ik lachend tegen Mason.
“Je kon zeker  niet wachten om met mij alleens te zijn?” antwoordde mason en hij gaf me een warme zoen.
“Dat ook niet” zei ik lachend.
“Dan hebben we nu eindelijk privacy” zei Mason en hij duwde me zachtjes tegen de muur en begon me vurig te zoenen.
Ik ging er eerst in op maar toen zijn ene hand naar mijn dijbeen gleed en hij me dichter tegen zich aantrok vond ik dat het te ver ging.
“Stop” hijgde ik tussen 2 kussen door.
“Je wou toch alleen zijn ?” zei Mason gedempt, zijn andere hand gleed nu naar mijn borst.
“Ja maar” Mason legde me het zwijgen op met al zijn kussen.
“Stop het Mason !” zei ik nu een beetje bozer en ik duwde hem langzaam weg.
“Ik snap het niet, je wilt me toch ?” vroeg hij met indringende ogen.
“Ja, maar niet zo. Nu ben je zat en roekeloos en denk je niet na.” zei ik boos.
“Maar dat maakt het juist extra leuk” zei Mason ontdeugend en hij ging gewoon verder met kussen en knuffelen. Alleen greep hij me nu hard vast in plaats van liefdevol en strelend. Hij blokkeerde  me tegen de muur. “Stop” siste ik, maar hij snoerde me telkens de mond met zijn mond en deed gewoon verder. Tegenworstelen lukte niet want hij was veel groter en sterker. Als laatste wanhoopdaad ramde ik mijn knie in zijn kruis. Dat had wel effect. Hij zette grommend een stap achteruit. “Laat me gerust.” zei ik terwijl ik mijn rug toekeerde en van plan was om naar het fietsenhok te stappen en naar huis te fietsen.
“Jij gaat helemaal nergens heen” siste hij boos terwijl hij op me afsprong. Ik gilde toen we samen op de grond vielen, hij plaatste zich direct boven mij en legde zijn hand op mijn mond.
“Straks hoort iemand ons nog !” siste hij kwaad. Ik kon niks terugzeggen, want hij haalde zijn hand niet weg. Je hoorde enkel mijn “mmmmm!” , maar dat haalde niks uit.
“Kijk Ellen, ik vind jou leuk en jij mij ? Waarom zouden we onze relatie dan langzaam aan opbouwen als we evengoed nu kunnen genieten ?”
“Dus doe niet belachelijk , ik weet dat je dit wilt.”
Hoeveel ik ook worstelde het haalde niets uit, zijn andere hand gleed langzaam naar de zoom van mijn kleedje.
“LAAT HAAR LOS!”  “NU” riep een dreigende jongensstem, die ik niet zo goed kende. Ik keek langs Mason heen en zag tot mijn grote verbazing Evan staan.
Mason draaide geïrriteerd zijn hoofd “Wat denk je dat jij kunt doen hè !” riep hij woest. “Je bent net zo’n zielig en preuts eerstejaartje als Ellen!” zei hij kwaad, terwijl hij het woordje preuts leek uit te spuwen.
Ik kon er niks aan doen, maar de tranen stroomden over mijn wangen.
“Ik waarschuw je nog een keer en onderschat mij niet. Laat. Ellen. Los.” Antwoordde Evan koel.
Mason sprong van me af en vloog Evan aan.
 “Denk je echt dat je tegen mij kunt vechten ?” zei hij schamperend en hij haalde uit met zijn vuisten.
Ik krabbelde langzaam overeind in een zithouding, veegde mijn tranen weg en keek angstig naar het gevecht dat zich voor mijn neus afspeelde.
Evan was sluw, hij had veel techniek en haalde vastberaden uit naar Mason, die door al de alcohol geen goede reflexen had. Zo kon Evan enkele rake klappen toedienen.
Maar Mason had véél meer kracht, en had ook meer ervaring.
Per klap van Evan gaf hij er 2 dubbel zo hard terug. Ik wou meevechten maar ik durfde gewoon niet, ik keek verstijfd en angstig toe.
Het duurde niet lang of Mason ramde Evan zo hard in zijn maag dat hij ineen op de grond stuikte en moeilijk ademhaalde. Net op dat moment riep er een stem in de verte
“Wat is dat kabaal daar !!” We verstijfden allemaal bij het horen van die stem, behalve Evan want die had gewoon teveel pijn om er aandacht aan te besteden. Hij lag op de grond te kreunen en greep zijn maag vast.
“Kom je mee ?” vroeg Mason aan mij. “Nu kunnen we nog vluchtten.”
“Nee, ik blijf bij Evan.” zei ik angstig, ik had het gevoel dat hij mij ging meesleuren ook al zei ik nee, maar dat deed hij niet.
“Wat jij wilt Ellen, en ik moet toegeven dat je veel saaier bent als verwacht. Weet je ik heb een soort gave, het is als een zesde zintuig. Het geeft me informatie over mensen die niemand anders kan zien, zelfs de persoon zelf weet het soms niet. En die gave vertelde mij dat jij een interessant iemand was, die spannend is en tot grootse dingen in staat is. Maar volgens mij heeft mijn gave het fout,  je bent gewoon een zwakke en zielige seut.” En toen nam Mason de benen en verdween hij in het duister.
Ik kroop langzaam naar Evan en draaide hem op zijn rug, hij kreunde. Ik zacht dat hij een bloedneus had en waarschijnlijk zat zijn lichaam vol blauwe plekken.
“Gaat het ?” vroeg ik zachtjes.
“Een beetje” mompelde hij  en al hijgend ging hij rechtop zitten.
Mijn mentale pijn was haast te erg voor woorden, ik was helemaal in shock, en toen ik Evan zo zag trillen besefte ik dat zijn fysieke pijn al net zo erg was.
Ik wou hem juist bedanken, toen ik voetstappen de hoek om hoorde komen.
Mr. Lombard had de bron van het ‘kabaal’ bereikt…

De volgende ochtend..
 ‘BIEP  BIEP BIEP BIEP BIE-‘ , Ik drukte de wekker met een smak dicht.
“Hmm” kreunde ik, zoals ik wel vaker deed als ik niet kon opstaan. Ik had dan ook zo’n leuke droom gehad..
Ik shoot opeens recht, ik had helemaal geen normale droom gehad ! 
In een mistig bos in de bergen heb ik een schitterende arend gevonden. Ze was reusachtig en ik heb op haar rug gevlogen, het was een zalige vlucht. Ik voelde me zoals dat jongetje in die disney-film ‘De Reddertjes 2’, die vloog ook op een arend. We zijn zelfs over de school gevlogen, waar iedereen ons toejuichte. Ik wreef nadenkend met mijn hand in mijn slordige haar, het was toch maar gewoon een droom of niet ??
Zou er meer achter zitten ? De arend heeft gezegd “Kies mij, Ik heb je nodig”..
Ik zou iemand om advies moeten kunnen vragen, maar wie ?
Katie zou me uitlachen omdat ik er zelfs maar over denk om er 1 van de 4 machtigste te nemen. Mason zou kortaf zeggen dat ik er voor moest gaan en zelfmoord te plegen door een arend nemen, of toch iets in die zin ..
Mijn pa ??   Hmm beter niet..
Een leerkracht ?? misschien Mv. Filster van dierenverzorging !!, dat was best een goed idee. Maandag zou ik het haar vragen..
Maar toen schoot er een beter idee in mijn hoofd, Evan !! Hij zou vast wel iets weten..
Alleen jammer dat ik zijn nummer niet heb, Ik zocht hem rap op via facebook en stuurde hem een privébericht:
                               Hey, Ik heb een vreemde droom gehad waarin
                               ik een arend kies. Het zal zeker maar een
                               gewone droom geweest zijn ? Xx Ellen

Nu nog wachten op een antwoord en ik zal het maandag sowieso aan mv. Filster vragen. Maar eerst een paar belangrijkere dingen, namelijk het feestje van Mason. Ik kroop langzaam uit mijn bed en liep met een simpel zwart kleedje, ondergoed en handdoeken richting badkamer. Heb ik nu eigenlijk een relatie met Mason na die kus of niet ? Nou, waarschijnlijk  wel,  de vlinders begonnen al te  fladderen in mijn buik toen ik terugdacht aan gisterennamidag.
Helaas verdween dat euforische gedoe op slag toen mijn gsm biepte.

“Papa, waarom heb je me nooit iets gezegd over die verzorgdieren ?” durfde pas tijdens het eten te vragen.
“Welke verzorgdieren ?” vroeg mijn moeder achterdochtig.
“Oh jaaa !!” riep mijn vader enthousiast “Die was ik al helemaal vergeten!”
“Hoe kan je dat nu vergeten ? Is je dier dan dood ?!” vroeg ik geschokt.
“Nee hoor, natuurlijk niet !” zei mijn vader terwijl hij me vreemd aankeek.
“Waar is het dan !!” vroeg ik ongeduldig.
“Doe eens een beetje rustig Ellen.” Zei mijn vader kalm terwijl hij een grote hap puree nam.
Mijn moeder zuchtte diep, “Waarom versta ik toch nooit iets van jullie schoolconversaties, Patrick ?”.
“Ik leg het je straks wel uit hoor Sophia, ik ga eerst mijn verhaal vertellen aan Ellen” zei mijn vader rustig. Hij ging wat rechter zitten en veegde zijn mond af met zijn serviette.
“Waar zal ik beginnen ?” zuchtte hij diep nadenkend, “Nou, toen ik pas in de school toekwam, begonnen er juist betere tijden aan te breken. Vraag mij niet waarom.
Vroeger kozen de mensen dieren die goed waren in het vechten. Maar aangezien alles toen beter en zogezegd ‘veiliger’ was, kon je alle soorten dieren kiezen, ook vluchtdieren. Trouwens zulke dieren hebben ook hun nut hoor, ze kunnen dienen als boodschapper, helpers en kameraden. Dus toen ik naar school ging, was het cool om gekke dieren te nemen. En natuurlijk deed ik mee aan de rage en zo heb ik gekozen voor de ringstaartmaki, genaamd Tom. Ik heb me goed met hem geamuseerd, ik heb hem niet echt superhard getraind tot grote ergernis van mevrouw Filster. Ik zag er gewoon het nut niet van in.”

FOTO'S ---> Mason's alpensteenbok, jong en oud