Het was zover. Daar zaten we dan, alle eerstejaars op een keurige lijn in alfabetische volgorde. Aangezien mijn achternaam begint met de E sta ik als 11^de in de rij. Evan en Liam stonden redelijk ver achter mij waardoor ik ze niet kon zien of om hulp vragen wat heel frustrerend was. Ik verplaatste mijn gewicht van de ene op de andere voet uit nervositeit en keek hoe mr. Lombard éindelijk het podium opstapte en hoe het geroezemoes van de menigte op slag verstomde.
‘Jullie weten allemaal waarom jullie hier zijn’ begon Lombard zijn speech. ‘Elk jaar opnieuw komt het moment waarop onze nieuwe aanwinsten een eeuwige verbintenis aangaan met hun dier, hun soulmate. Een niet te onderschatten keuze die de rest van je levensloop onvermijdelijk zal beïnvloeden. Eigenlijk is dit niet echt een keuze aangezien er zogezegd maar een dier bij jouw karakter past, maar dit is niet zo. Er zullen altijd meerdere dieren bij je passen en het is aan jullie om een beslissing te nemen.’ Lombard liet zijn ogen glijden over de zenuwachtige eerstejaars. Ik wou zo graag dat ik iemand had om mee te praten, Emma was nog steeds kwaad op me en stond als 4^de in de rij en Katie kon hier helaas niet bij zijn omdat ze nog steeds zwaargewond was. ‘Goed, laten we er maar mee beginnen dan zijn we daar ook weer vanaf. Als eerste op de lijst hebben we Boris Acker ! Boris, die eerder deze dag Elisa’s been gebroken had omdat hij zijn eigen krachten niet kende of omdat hij gespecialiseerd is in kracht zonder dat hij het zelf doorheeft, liep rustig het podium op en nam de microfoon over van mr. Lombard. Mr. Lombard fluisterde iets in zijn oor en Boris knikte kort. Daarna keerde hij zich naar het publiek en sprak met een luide stem: ‘Een BEER !’ . Er gebeurde niets gedurende 3 gespannen seconden, maar toen leek er opeens een gat in de lucht te ontstaan. Het nam de vorm aan van een stralende poort waardoor een reusachtige grizzly beer sprong. De beer gromde woest naar alle omstanders en boog toen diep voor Boris waarna hij met een flits verdween.
Het publiek klapte en juichte en Lombard’s stem klonk vrolijk over de menigte. ‘Gefeliciteerd Boris! Wat een prachtige beer, eerlijk gezegd heb ik nog nooit iemand met een bruine beer gekend ! Ik weet wel dat Jonathan, een zesdejaarsstudent, een ijsbeer heeft en dat die je heel graag zal willen helpen met het verder trainen van je beer! Op naar de volgende!’ Boris liep breed glimlachend van het podium en nam plaats bij het publiek. Nu strompelde een bruinharig meisje vanuit klasgroep 5 het podium op, ik kon haar zo zien bibberen. Meestal had ze een dromerige uitdrukking maar nu waren haar helderblauwe ogen wijd opengesperd. ‘Dit is Samantha Alseefs !’
Lombard gaf haar de microfoon en fluisterde ook iets in haar oor. Met een bibberende stem riep Samantha: ‘Een GA – GAZELLE’
Deze keer moesten we langer wachten op een reactie, maar uiteindelijk verscheen de poort weer en sprong er een soepele gazelle uit. Volgens mij was een gazelle het geknipte dier voor Samantha, ze leken op elkaar. Het dier keek eerst zenuwachtig om zich heen waarna het ook een buiging maakte voor Samantha en met een flits verdween. De volgende jongen (Simon) verkreeg een rotweiler en toen was het de beurt aan Emma. Emma keek haar publiek waardig aan en riep toen luid en besluitvast: ‘Een Kat!’. Na 20 seconden sprong er een bruinzwart gestreepte kat uit de poort. Ze was heel klein vergeleken met de vorig verschenen dieren en het publiek lachte een beetje. Toen de kat dat zag blaasde ze zeer intens en stond haar haar recht overeind, het publiek zweeg. Na het publiek nog een minachtende blik te schenken maakte de kat een kleine buiging voor Emma en verdween. En zo ging het voort, bij de achtste eerstejaars vond een allereerste weigering plaats. Blijkbaar leek een panter niet te passen bij Jelle Donders. Uiteindelijk nam hij een Duitse Herder. De tijd ging zo snel dat het meisje voor mij al aan de beurt was. Mv. Filster en het schoolhoofd, die vooraan de rij stonden vroegen me om mijn gedacht op voorhand te zeggen. ‘Nou ehh.. Ik dacht om een arend te nemen’ fluisterde ik zachtjes zodat enkel zij me zouden horen. Mevrouw Filster schrok lichtjes ‘Ik denk niet dat dat gaat lukken Ellen’
‘Waarom niet?’
‘Nou, gewoon.. Waarom probeer je niet een ringstaartmaki zoals je vader ?’
‘Zal ik doen’ loog ik. Het schoolhoofd keek me aandachtig aan terwijl zijn slang langs hem heen gleed. Volgens mij wist hij dat ik loog.
‘Ellen Everdeen!’ schalde de stem van mr. Lombard. Ik stapte op het podium en als een wonder voelde ik mij opeens heel comfortabel. Ik nam de microfoon aan, keek lachend naar het publiek en riep: ‘Een AREND!’
Het publiek schrok, deze keer was het echt muisstil. De volgende 25 seconden leken wel de langste van mijn leven, maar ik voelde gewoon dat ik een arend moest nemen.
Mv. Filster verhief net haar stem om te zeggen dat ik maar iets anders moest proberen toen ze midden in haar zin werd onderbroken door een melodie. Deze keer kon ik amper een poort waarnemen door het gat omdat er een fel gouden licht doorscheen. Zelfs het publiek moest zijn ogen afschermen. En toen hoorde ik een felle kreet, een arendskreet.  Er vloog een reusachtige arend door het gat die soepel lande op het podium dat kraakte onder het gewicht. Mr. Lombard keek stomverbaasd naar mijn arend, Mv. Filster liet zich neerzinken op haar kniën, het schoolhoofd keek me onuitdrukkelijk aan en het publiek stootte een verbazende ‘O’ uit. Deze momenten volgden elkaar heel snel op want vlak na de landing van de arend spreidde deze ook haar vleugels uit en vloog eerst hoog in de lucht waarna ze een duikvlucht inzette. Richting mij. Ze viel mij aan! Tegelijkertijd hoorde ik in mezelf (in een nieuw gekomen stuk van mezelf) en woeste vrouwelijke grom. Dat moest mijn arend zijn! Ik kon nog net op tijd wegduiken toen de arend langs me heen scheerde en met een flits verdween. Ook het gouden licht en de poort waren weg. Ik voelde me vernederd, waarom viel ze me aan? Het publiek begon te mompelen en mr. Lombard nam me mee naar het schoolgebouw. Ik besefte pas dat er iets niet klopte toen we aan een kantoortje kwamen met het opschrift Patrick Lombard. ‘Wat.. Waarom?’ bracht ik uit.
‘Omdat dit niet de normale omstandigheden zijn, dit is uiterst zeldzaam. Blijf hier zitten tot de test gedaan is en dan kom ik af met Anna en Tom. En blijf hier.’ Voegde Lombard er nog nadrukkelijk aan toe.
‘Maar ik wil de rest zien ! Ik moet Evan spreken!’
‘Dat komt allemaal later blijf hier !’ Lombard wou net weggaan toen mv. Filster kwam aanhollen. ‘Anna, wat doe jij nou hier?’
Het duurde even voor mv. Filster op adem was gekomen toen ze hijgend uitbracht dat mr. Lombard hier moest blijven op het bevel van het schoolhoofd en dat zij de microfoon zou overnemen. Daarna verliet ze de kamer en Lombard nam plaats achter zijn bureau. ‘Zo..’ zei hij, ‘wat waren de voortekenen?’
‘De wat?’ vroeg ik verbaast.
‘Wat heeft ervoor gezorgd dat je een arend koos?’
‘Mijn dromen’
‘Vreemd’
‘Waarom??’
‘Ik denk niet dat ik de aangewezen persoon ben om je dat te vertellen, ik ga dit aan het schoolhoofd overlaten’
De minuten verstreken en werden doorgebracht in stilte. Eigenlijk leek het alsof we ons allebei moesten inhouden om elkaar niet met vragen te bestoken.
Na 20 minuten vloog de deur open en maakte een opnieuw hijgende mevrouw Filster een einde aan de geladen stilte.
‘Ehh, Patrick wil je even meekomen, we hebben een klein probleempje’ bracht ze in een adem uit. Lombard sprong meteen recht en begaf zich naar de deur.
‘Jij blijft hier’ zij hij zeer streng terwijl hij de deur achter mij toe deed en ook nog eens op slot draaide. Het leek erop dat ik niet veel keus had buiten ‘hier blijven’.

Oké, ik zat hier nu al 20 minuten zonder dat ik ook maar iets weet van buitenaf. Ik heb ondertussen 5 keer mijn arend proberen op te roepen, zonder succes natuurlijk. Het bureau van Lombard was niet echt heel interessant, hij had vele boeken over de vechtkunst, zijn onderste lade bevatte een assortiment zakmessen en andere wapens, in een andere lade vond ik kaarten en bladeren vol notities en op zijn bureau stond een foto van hemzelf, samen met zijn broer en diens vrouw die een baby op haar arm droeg. Dat moesten Evan’s ouders zijn! De vrouw was heel mooi en had lange blonde krullen en de man was ook knap, knapper dan mr.Lombard toen was en hij had trots zijn arm om Evan’s moeder geslagen. De baby keek een beetje verbaasd omhoog en lette niet op de camera en Lombard stond er een beetje uitgesloten naast en keek niet al te vrolijk.  Volgens Evan is Lombard verantwoordelijk voor de dood van zijn ouders, maar waarom zou Lombard dan nog foto’s van hun bewaren ? Zou Evan zijn oom vals beschuldigen ? Ik had echter geen tijd om daarover na te denken want er werd een sleutel in het deurslot gestoken. Ik haastte me vliegensvlug naar mijn stoel en kwam daar net op tijd terecht toen de deur openvloog. Het schoolhoofd stapte naar binnen gevolgd door mv. Filster, mr. Lombard en een meisje dat in mijn jaar moest zitten maar dat ik niet kende. Lombard liet het schoolhoofd plaats nemen en deed toen de deur weer op slot. Ik wou juist mijn mond opendoen om  te vragen wat er aan de hand was toen het schoolhoofd mij tegenhield.
‘Ellen, je zult even moeten wachten. Wij weten net zo weinig van deze situatie als jou, nou ja misschien een beetje meer.’
‘Tom, je weet wat dit betekent !’ zei Lombard in snel en nerveus, ‘Hij moet ontsnapt zijn !’
‘Zwijg !’ zei meneer Calfer boos. ‘Dat kan niet !’
‘Je bent te jong, je hebt hem nooit gezien !’
‘Dat maakt niets uit ! Anna, wat denk jij hierover ?' Iedereen keek naar mevrouw Filster die zenuwachtig in een hoekje van de kamer stond.
‘N-Nou, I-i-ik d-denk dat er toch een of ander gevaar ons in de toekomst zal bedreigen, m-maar dat hoeft toch niet perse de v-v-vijand z-zijn ?’
Ze bracht die laatste woorden nogal hoopvol uit, alsof ze dringend de bevestiging nodig had dat de vijand onmogelijk terug of ontsnapt kon zijn.
‘Laten we hun verhaal horen’ zei mr.Lombard haastig ‘Ellen, vertel ons over je dromen, wat zag je allemaal ?’
‘Ehh, ik liep door een zeer mistig bos en ik volgde een mooie stem die mij lokte en later een reusachtige arend bleek te zijn. Ik heb die droom slechts twee keer gehad.’
‘En zei die arend niets tegen je ?’
‘ehh jawel, ze zei: “ik heb je nodig”’
‘Hmm, normaal gezien hebben wij hun nodig, maar aangezien de arend blijkbaar enkel contact kon maken met ellen moest ze haar smeken om haar te nemen, anders kon ze niet in levende vorm verschijnen’ zei het schoolhoofd diep nadenkend.
‘Wil je nu zeggen dat ze mij gebruikt heeft om te kunnen leven ?’ vroeg ik een beetje boos.
‘Het zou kunnen..’ antwoordde hij
‘Natuurlijk niet !’ protesteerde Lombard ‘Deze dieren schieten ons enkel te hulp ! Ze hebben een zuivere pure geest, die nooit gebruik zou maken van ons!’
‘En hoe kan jij dat nou weten ?’ snauwde het schoolhoofd boos naar Lombard ‘Jij hebt nooit een van de 4 gehad!’
‘De geschiedenis is hier het levende bewijs ! Telkens als er gevaar dreigde duikten er mensen op die een binding zijn aangegaan met de tijger, het paard, de arend of de slang! Enkel zij konden onze maatschappij redden, die dieren zijn altijd al ons redmiddel geweest, dus waarom zou dat nu opeens niet zo zijn?’
‘Omdat William de vijand 50 jaar geleden samen met zijn arend heeft opgesloten in de aarde !’
‘Inderdaad. Opgesloten. Niet vermoord.’ Zei lombard alsof hij eindelijk zijn gelijk zou kunnen halen.
‘Hij kan niet ontsnappen !’
‘Oh jawel ! vlak voor William stierf hield ik hem nog in mijn armen. Hij zei dat zijn poging tot opsluiting voor 99% procent voltooid was.’
‘Ja maar je weet toch hoe bescheiden hij was! Die man verrichte grootse daden en zij dat er nogal tijd ruimte voor verbetering was!’
‘Stop stop STOP’ krijste Filster opeens. We schrokken allemaal van haar, omdat ze niet echt iemand was die vaak riep.
‘Met ruzie bereiken we niets, en we hebben trouwens Sophie haar verhaal nog niet gehoord.’
‘Welk dier heb jij Sophie ?’ vroeg ik vol verbazing, door discussie was ik haar even vergeten.
‘Een wilde mustang’ zei ze trots. ‘Ik wandelde door het bos toen ik wegkwam van een ehh feestje-’ ze keek schuldbewust naar de leerkrachten ‘-en opeens hoorde ik gehinnik, ik ging dieper in het bos tot ik het paard zag dat hier verantwoordelijk voor was. Het was een gitzwart paard dat steigerde en me vertelde dat ik haar moest kiezen. Ik dacht eerst dat ik gewoon te veel gedronken had, maar dat kon niet want ik drink geen alcohol’
‘Ik kan dit gewoon niet geloven’ bracht mv. Filster uit. ‘Nu hebben we drie van de machtigste onder ons, dat is de afgelopen 10 eeuwen nooit meer voorgevallen.’
‘Ja, omdat de tijger weigert zich opnieuw te vertonen. Een van de vele mysteries die werden opzijgeschoven door het nieuwe schoolhoofd omdat hij ze niet belangrijk genoeg vond !’ zei Lombard met een afkeurende blik op het schoolhoofd.
‘Na deze wonderbaarlijke gebeurtenissen zal ik dat onderzoek maar weer voortzetten’ zei het schoolhoofd zuchtend ‘Ik zou graag een beetje mijn gedachten willen ordenen dus ik stel voor dat we tot de overgave van de schatten overgaan’
‘Nu al?’ vroeg Lombard
‘Ik heb mijn schatten ook gekregen vlak nadat ik mijn slang Saskia kreeg’
‘Oké dan’ zei Lombard.
‘Laten we beginnen met Sophie’ zei het schoolhoofd terwijl hij zijn hand in zijn jaszak stak. Hij haalde een grote, groene edelsteen en een glanzend groen beeldje van een paard tevoorschijn.
‘Deze schatten horen bij jouw dier, je moet ze altijd bij je hebben omdat ze krachten bevatten. Krachten die jij samen met je paard kan uitvoeren. Sommigen noemen het magie, maar dat is natuurlijk overdreven. Het zijn gewoon verschillende specialisaties die zijn samengesmolten in deze voorwerpen, vraag me niet dewelke want daar zul je zelf achter moeten komen. Het zijn oeroude specialisaties. Ik heb het gevoel dat ik ook nog niet alle krachten ken die ik en mijn slang zouden kunnen gebruiken. Per dier verschillen de krachten. Als je deze voorwerpen niet bij je hebt kan je de krachten niet gebruiken’
Sophie nam de voorwerpen aan en bestudeerde ze aandachtig, ze leken allebei een groene gloed uit te stralen.
‘Waarom zijn ze allebei groen?’ vroeg ik.
‘Oh ja dat ben ik vergeten te vertellen. Smaragd staat voor het paard, Robijn voor de tijger, zilver voor de slang en goud voor de arend’ Nu haalde het schoolhoofd een gouden halsketting van een arend en een gouden edelsteen uit zijn andere jaszak.
‘Deze zijn voor jou, wat je ook doet, draag ze altijd. Altijd’
‘Oké’ zei ik terwijl ik de voorwerpen aanpakten die een gouden gloed uitstraalden. Vanaf dat ik ze aanraakte kon ik diep vanbinnen voelen dat ze van cruciaal belang waren en dat ze overloopten van de energie en krachten.
‘Heb je ook die van de tijger ?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Ja in mijn eigen werkkamer, maar die zijn zwartkleurig omdat er geen tijger is op aarde’
‘Ahn’
‘Het is al 19:00. Jullie mogen naar de eetzaal gaan voor het avondeten.’
Ik en Sophie verlieten het kantoor en toen haalde ik mijn nieuwe gsm uit mijn broekzak (mijn vorige was doorweekt door een straf van Lombard) en zag tot mijn grote verbazing dat ik 5 berichten had:

Evan (16:32): Proficiat ! x
Mason (16:32): Ellen ik moet je spreken !
Mason (16:36): Waar ben je ??
Mason (16:43): Het is echt belangrijk Ellen ik heb groot nieuws !!
Mason (17:15): Laat me iets weten als je tijd hebt oké ? ;) (PS: het is echt belangerijk)

Bijlagen:
Klasgroep2.docx (1.9 MB)