‘Hou je mond !’ zei een melodieuze stem berispend. Ik kon gewoonweg instinctief voelen dat het de stem van mijn arend was. Haar stem was vrouwelijk, zacht en had een licht zangerig accent.  Ze stond in mijn kamer en was zo immens groot dat ze haar vleugels niet zou kunnen uitvouwen, haar veren hadden een prachtig gouden kleur.
‘Straks heeft iemand je gehoord idioot !’ brieste ze woedend.
‘Wow ! jij bent de arend !’ zei ik ongelovig. Toen besefte ik dat ze boos op me was zonder goede reden en ging ik in de verdediging: ‘Er zit daar dus wel een reusachtige slang op mijn bed!’
De arend zuchtte, ‘kijk eens goed, komt ze je niet bekend voor ?’
Ik wendde mijn blik naar de zwarte slang die rustig opgerold op mijn bed lag, alsof ze nooit de bedoeling had gehad om mij aan te vallen. Toen pas had ik door dat het  schooldirecteur Calfer’s slang  genaamd Saskia was.
‘Het leek echt alsof ze me ging aanvallen !’ zei ik nog steeds licht protesterend.
‘Doe niet zo idioot, je zou beter proberen te weten komen waarom ze hier is’ zei de arend alsof ze tegen een klein kind sprak.
‘Waarom ben je hier ?’ vroeg ik aan de slang terwijl ik me serieus begon af te vragen of ik gek aan het worden was, ik praatte tenslotte met een slang van wal 10 meter lang!   De slang schudde enkel haar hoofd.
‘Wat bedoel je ? weet je niet waarom je hier bent ?’ Nu schudde ze nog heftiger met haar hoofd en siste ze pissig.
‘Je kunt niet praten ?’
Ze knikte.
‘Alleen je eigen dier kan met je praten’ deelde mijn arend mee alsof dat de meest logische zaak ter wereld was.
‘Oh..  ehh, moet je me iets zeggen ?’ vroeg ik aan de slang die daarop heftig knikte.
Wat moest ik nu doen, ik kon toch moeilijk raden naar de boodschap..
‘Vraag haar of het negatief nieuws is’ zei mijn arend gebiedend.
De slang knikte na het stellen van die vraag en er rolde een zilveren traan over haar wang. ‘Ze huilt !’ riep ik verbaasd uit. Plots voelde ik vanbinnen in me een paniekerig gevoel dat niet van mezelf afkomstig was, dat moest dus van de arend zijn.
‘Wat betekent dat ?’
‘Dus toch…’ was het enige dat de arend ademloos uitbracht.
‘wat ?!’ riep ik, terwijl ik woedend was dat ik zo weinig wist.
De arend en de slang keken elkaar diep aan. Ze waren overduidelijk aan het communiceren en ik kon er niks horen.
‘Wat !!’ riep ik nu een beetje kwaad. Mijn arend, als ik het woordje ‘mijn’ nog kan gebruiken want ik had nu al stilaan door dat ik totaal geen controle had, keek bezorgd naar mij. De slang siste meteen luid en schudde heftig nee. Je hoefde geen genie te zijn om die boodschap te begrijpen, ik mocht het niet weten…

‘Hoe noem je eigenlijk ?’ vroeg ik daarom aan mijn arend.
 ‘Eve, maar je mag me Eva noemen’ zei ze kortaf.
‘Dus jij bent ehh niet nieuw dan ? Je bent ook nog van het vorige schoolhoofd William geweest !’ bracht ik verbaasd uit.
‘Inderdaad, maar over die periode heb ik een zwijgplicht’ zei ze verveeld.
‘Nou Eva’ begon ik op een autoritaire toon die gezag zou moeten uitstralen ‘Vertel mij wat Saskia jou heeft verteld’ Dit was mijn eerste echte bevel aan mijn verzorgdier.
Helaas schoot die uitspraak bij haar in het verkeerde keelgat want ze keek me woedend aan. Na een korte grom verdween ze waarop de slang ook verdween.
‘Wacht ! Zo bedoelde ik het niet!’ riep ik nog na, maar het was te laat. Ik voelde een merkwaardige leegte toen ze was verdwenen. Alsof ik niets waard ben zonder haar, een ongelukkig, eenzaam en zielig meisje. Met datzelfde onprettige gevoel trok ik mijn pyjama aan en kroop in bed. De slaap kon ik echter niet vatten omdat ik constant theorieën creëerde over de mogelijke boodschap die de slang te vertellen had. Het moest echt iets erg geweest zijn aangezien ze huilde..
Met zilveren tranen, de kleur van de slang.