‘Wat wou je doen ?’ vroeg professor calfer terwijl hij keek naar de deur waar ik net tegenop gebotsd was.
‘Ik..    wou naar mijn kamer gaan’ bedacht ik snel.
‘Het meisjesgebouw is daar’ wees hij.
‘O ja! Je hebt gelijk, wat dom van me. Nou dan ga ik maar’ zei ik rap terwijl ik al richting het meisjesgebouw begon te stappen.
‘Niet zo snel’ reageerde hij. Shit.
‘Ten eerste wil ik dat je de waarheid tegen me zegt als je naar Evan gaat en ten tweede wil ik weten waarom je nog steeds niets aan me hebt gevraagd over het oproepen van je arend’
Ik moest hem waarschijnlijk even met open mond aangestaard hebben, want hij vervolgde ‘nou ?’
Dus besloot ik maar te antwoorden op datgene waar ik een antwoord op had.
‘Mv Filster heeft me verteld dat ze u ging contacteren’
‘Waarom vraag jij zoiets niet ?’
‘Ik dacht dat u niet zoveel tijd zou hebben’
‘Nonsens, het is juist normaal dat ik jullie zou moeten opleiden. Sophie heeft intussen al twee lessen gehad en ze vordert goed. Dus wat zeg je ?’
‘Eh.. ja goed. Extra lessen zouden inderdaag geen kwaad kunnen’ antwoordde ik naar waarheid. Wat mijn arend betrof had ik nog niets van vooruitgang geboekt.
‘Oké zullen we dan beginnen ?’ vroeg hij terwijl hij ging zitten op de vensterband van een van de ramen van het jongensgebouw.
‘Nu ?’
‘Ja, natuurlijk. Probaar haar op te roepen en dan zie ik wel hoe het gaat.’
Oké dan. Ik sloot mijn ogen, concentreerde me op de tweede ziel die ik in me kon voelen en probeerde haar te laten verschijnen in levende vorm. Ik trok uit alle macht, maar er leek niets te veranderen. Zuchtend opende ik mijn ogen en zag dat professer Calfer me aandachtig bestudeerde.
‘Je probeert haar te veel op te roepen. Je bent haar baas nog niet, waarom vraag je het niet eens ?’ zei hij.
Ik probeerde het nog eens. Deze keer probeerde ik het haar mentaal te vragen. Voorzichtig en vriendelijk vroeg ik of ze in levende vorm wou verschijnen.
“Nee.” Klonk de vertrouwde melodieuze stem in mijn hoofd. Ik sperde mijn ogen open. ‘ze zei nee!’ riep ik verbaasd uit.
‘Nou, dat is toch al een begin’ zei professor Calfer met een glimlachje.
‘Ja dankuwel, zijn er zo nog manieren-’
‘Ho ho, niet te snel. Dat werkt alleen maar averechts bij hun. Ik stel voor dat we vrijdagavond nog eens proberen.’
‘Oké goed.’
‘20u30 op mijn kantoor. Tot dan’ zei hij nog waarna hij rechtstond en rustig wegstapte in de richting van het donkere bos waarin hij na een tijdje verdween. Die Calfer is echt wel vreemd. Hier stond ik dan, alleen voor het jongensgebouw.
Blijkbaar zou professor Calfer het niet erg vinden als ik bij Evan passeer, anders zou hij mij wel weggestuurd hebben met een waarschuwing. Hoe wist hij trouwens dat ik van plan was om bij Evan te gaan ? Vreemd..
Ik glipte in het jongensgebouw en was onderweg naar de trap die tot de eerste verdieping leidde toen ik zware voetstappen langs diezelfde trap naar beneden hoorde komen. Ik keek snel om me heen en verstopte me op de enige plaats die ik kon bedenken. Onder een bruine houten tafel die tegen de muur geschoven stond en waarop allemaal infoboekjes lagen. Het was een slechte verstopplaats.
‘Dat zal jullie leren om stiekem ’s nachts rond te willen wandelen’ hoorde ik Lombard’s zware stem schallen. Ik trok me zo ver mogelijk terug tegen de muur en voelde mijn eigen hart bonzen. Lombard’s voeten passeerden langs de tafel bleven even staan toen hij ‘Hup een beetje sneller!’ riep en gingen toen verder naar de deur.
Er volgde twee paar benen die langzaam achter Lombard aanschuifelden. Uit pure nieuwsgierigheid bracht ik mijn hoofd meer naar omlaag en zag dat het Thomas en Kevin van mijn klas waren en Kevin keek me even recht aan. Hij keek even verbaasd maar veranderde snel van gezichtsuitdrukking en liep achter Lombard aan naar buiten waarna Lombard de deur toesloeg. Phfioew, lucky me!
Ik sloop de trap op naar de eerste verdieping liep door de stille gang. Waarschijnlijk was het er nu zo stil omdat iedereen Lombard heeft horen passeren. Zachtjes klopte ik op de deur van kamer 107. Hij werd even later geopend door Evan die opzij stapte en fluisterde ‘waarom duurde het zo lang ?’  Toen hij de deur achter zich sloot antwoordde ik: ‘Ik ben Calfer even tegengekomen en Lombard heb ik kunnen ontwijken’
‘Heeft Calfer je niet gestrafd ?’ vroeg hij bedenkelijk.
‘Nee, het vreemde was dat hij wist dat ik naar jou zou gaan en hij vroeg naar mijn arend waarna hij gewoon wegging.’
‘Wat een rare’
‘Wil je niet weten hoe het zou komen dat hij wist da

t ik naar jou ging?’
‘Daar kunnen zoveel verklaringen voor zijn: hij laat zijn slang jou schaduwen, hij heeft met mijn oom gepraat die ervan uitgaat dat wij vaak ’s nachts ‘wandelen’ of hij heeft toezicht op je sms berichtjes.’
‘Waarom zou hij mijn sms berichtjes kunnen lezen ?’ vroeg ik niet begrijpend.
‘Toon je gsm eens.’ Ik haalde mijn nieuwe gsm naarboven.
‘Dacht ik al. Alle gsm’s die je hier koopt worden in de gaten gehouden. Maar zelfs dan nog denk ik niet dat het dat is. Het is niet Tom Calfer die de berichten en gesprekken controleert, tenzij ze hem hebben ingelicht.’
‘Dat is belachelijk, nu moet ik een nieuwe gsm hebben..’
‘Heb je dan zoveel geheimen ?’ zei Evan glimlachend.
‘Nee, maar ik heb recht op privacy’ zei ik boos.
‘Wel naast een knap gezicht heeft matthias van onze klas ook heel veel computerskills. Vraag hem eens of hij kan helpen.’ zei Evan terwijl  hij me zijn wiskundeblaadjes aanreikte. Terwijl ik zijn wiskunde overschreef vertelde ik hem in geuren en kleuren wat ik had meegemaakt met de slang en de arend.
Op het einde van mijn verhaal zag ik hem diep fronsen met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. ‘Wat is er ?’
‘Dat ik zou moeten weten wat die traan betekend’ gromde hij boos.
‘Echt ? Wat betekent het dan ?’ vroeg ik gretig.
‘Dat is het nou juist, ik kan er maar niet op komen. Ik ben het vergeten !’
‘En hoe kun je weten dat je het zou moeten weten?’
‘Vroeger, heel lang geleden, las mijn moeder me verhalen voor. En ik kan me heel goed herinneren dat een van die verhalen over de traan van de slang ging.’