Ik ben Julie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Zeroontje,....
Ik ben een vrouw en woon in / (België) en mijn beroep is /.
Ik ben geboren op 23/11/1997 en ben nu dus 26 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: paardrijden, schrijven, muziek luistere,..... a lot!.
~when I was a kid I thought the heart looked like this ♥
~Whenever someone says "i hate you" i yell i love yo
Hallo en Welkom op mijn blog. Aan de linkerkant zie je een foto van mij en Freya en aan de rechterkant zie je een foto van mij en mijn zus Cindy :)
Hier nog een kleine beschrijving van het verhaal :)
Panasonic:
Freya, Cindy en Julie zijn 3 doodgewone meisjes, tot dat ze besluiten mee te doen aan een wedstrijd. Al snel blijkt dat ze gewonnen hebben. Hiermee kunnen ze naar het onbewoonde eiland: Panasonic. Met hun 3 knappe begeleiders beleven ze daar de gekste dingen. De legende zegt dat als panasonic 3 maal wordt uitgesproken, of gehoord door een bepaald persoon. Dan zal het eiland beginnen beven, barst het open en komen alle kwade geesten en monsters naar boven. Hun vakantie veranderd in een hel. De vraag is niet wanneer ze er weg geraken.. De vraag is OF ze er weg geraken!
De wind liet de bomen ruisen. De autos zorgde voor kabaal
en de donder maakte het er niet minder op, maar dat maakte niets uit voor
Julie, Freya en Cindy. Ze zaten binnen in de zetel geploft en overlegde hoe ze
de vakantie zouden doorbrengen. Freya had een blad papier genomen en schreef
alle ideëen op.
Dus, de eerste twee weken blijven we hier en de andere twee
bij mij., zei ze , en wat gaan we met die andere maand doen? Julie en Cindy keken elkaar even aan. Uit
eindelijk was het Cindy die het idee bedacht.
We kunnen een week op vakantie gaan naar het buitenland.
stelde ze voor. Freyas gezicht klaarde op.
Ja, riep ze, ik heb in de krant iets geleze over een
nieuw gevonden eiland. Julie was meteen geinteresseerd. Bedoel je dat ene,
waar ze 3 testpersonen voor nodig hebben? zei ze nieuwsgierig. Freya knikte,
maar Cindy schudde haar hoofd.
Het is bijna onmogelijk om daar te geraken. Weet je dan niet
hoeveel mensen zich daarvoor aanmelden? Voor haar leek dit alles
onrealistisch. Freya en Julie dachten hier duidelijk anders over.
We kunnen het op zijn minst proberen. vond Julie en Freya
ging hier in mee.
Het duurde niet lang voor ze de laptop erbij hadden genomen.
Freya tikte wat in en de site van de gemeente kwam te voorschijn. Ze zochten
wat informatie op en kwamen te weten dat ze gewoon een aanmeldings blad moesten
in vullen.
Oke, hier. Hoe oud zijn jullie? las Freya de vragen luid
op voor. Julie en Freya waren 14 en Cindy 17. Ze tikte de gegevens in en ging
verder met de volgende vraag.
Wat wil je later worden? Die was niet zo heel moeilijk.
Cindy had altijd al een leerkracht willen worden. Julie had sinds een paar jaar
de droom om actrice te worden en Freya wou heel graag kinesist of logopedist
worden.
Welk voedsel lust je niet? Dat is een aparte vraag.. Hoe
kan die ons nu helpen op een onbewoond eiland?
Cindy haalde haar schouders op. Zo vulde ze de lijst in.
Zo, dat was de laatste vraag en nu.. Verzenden! Freya
drukte op het knopje en de aanmelding werd verstuurd. De meisjes kwamen uit op
een andere pagina.
Bedankt , voor het invullen van het document. Als u de
juiste antwoorden hebt ingevuld, zal u binnen de week een e-mail ontvangen
waarin staat dat u bent geselecteerd voor een maand op dit prachtige eiland. In
deze e-mail zal ook staan wat je allemaal moet meenemen. Als u niet bent
geselecteer zal u ook een e-mail krijgen waarin wordt uitgelegd waarom je niet
kan meegaan. Veel geluk van de gemeente. Julie las het bericht voor. Freya lachte tevreden.
Wel, nu maar wachten zeker? Cindy zuchtte.
Ja, en hopen dat we worden aangenomen. Hoe noemt dat eiland
eigenlijk? Freya keek terug bij de informatie en zocht de naam op.
euhm hier staat.. Panasonic. De naam was nog niet helemaal
uitgesproken of de wind werd harder. Een deur viel met een klap toe en de trap
kraakte. Maar net zo snel als het was verschenen was het ook weer verdwenen.
Geschrokken keken de 3 meiden elkaar aan.
Dat was raar. zei Julie. Cindy haalde haar schouders op en
keek even achter zich.
Ach ja.. Wie heeft er zin in een ijsje? zei ze vrolijk.
Meteen was het hele voorval vergeten en waren ze weer vrolijk.
Een week ging voorbij zonder dat er ook maar iets
interessant gebeurde. Voor de zoveelste keer bekeek Freya haar e-mail.
Dagelijks had ze gehoopt dat ze eindelijk de e-mail zou ontvangen, maar elke
keer dat ze had gekeken was er nooit iets geweest. Maar deze keer was het
anders. Freya wou niet naar de e-mail kijken zonder dat Cindy en Julie erbij
waren. dus nam ze haar gsm en belde ze hun op.
Hye Freya! riepen de 2 zusjes dolenthousiast.
Dag Cindy! Dag Julie! riep ze terug, Raad eens! De
e-mail is toegekomen! Freya lachte om de reactie die volgde. Eerst gilde Julie
uit waarna ze abrupt zweeg, omdat cindy haar had geklopt.
Aww, Cindy! zei Julie geirriteerd.
Tja, dat is een les dat ik je leer. Les nummer 1..
SCHREEUW. NIET. IN. IEMANDS. OOR! Riep Cindy, maar goed, Freya, We komen er
meteen aan. Het duurde niet lang of ze waren de trap opgerend en plofte naast
Freya in het bed. Freya bewoog haar muis en klikte dan eindelijk op de mail.
Een ander venster werd geopend en Cindy las voor.
Hallo, we kunnen u met trots zeggen dat jullie 3 de
wedstrijd hebben gewonnen. Jullie vliegtuig naar Panasonic- Cindy werd
onderbroken door de wind, die harder ging waaien. Een deur klapte toe en de
trap kraakte. Julie sprong omhoog van de schrik en belandde op de grond. Dat was
misschien ook wel nodig geweest want anders had ze waarschijnlijk beginnen
gillen. Met een kreun kwam ze overeind en Cindy en Freya konden het niet laten
om in lachen uit te barsten.
Julie is toch lomp he. lachte Freya. Julie keek even
verward en kroop toen terug op het bed.
Dus waar waren we? probeerde ze van onderwerp te
veranderen. Cindy keerde zich terug naar de laptop en begon terug te lezen.
Het vliegtuig vertrekt op 31 juli om 14:49. Zorg dat jullie
op tijd zijn. De benodigdeheden zijn: Voldoende kledij (zowel warme als koude)
, genoeg ondergoed, toiletgerief, Een tent, Ze somde de verschrikkelijk
lange lijst op om daarna bij het einde van de brief te komen.
jullie worden opgewacht door 3 van onze begeleiders. Zij
zullen jullie helpen met overleven. daag en veel plezier op Panasonic. Weeral
begon de wind te waaien, een deur viel met een klap dicht en de trap
kraakte. Freya was dit verschijnsel nu
al gewoon, maar Julie verschoot weer. Gelukkig viel ze deze keer niet van het
bed. Cindy keek Freya serieus aan.
Wat bedoelen ze met overleven? vroeg ze. Freya haalde haar
schouders op en keek terug naar haar scherm.
Vast een grap ofzo. zei ze. Cindy knikte onzeker, maar
liet het toch achter zich. Julie, die zich hersteld had, mengde zich nu ook in
het gesprek.
Maak je niet te druk over dat overleef-ding, 3
begeleiders, Julie wiebelde met haar wenkbrauwen, misschien wel knap en
leuk. ze grijnsde.
Julie sleurde haar laatste tas naar de auto. De ouders van
Freya waren zo aardig geweest om ons naar het vliegveld te brengen. Met een
zucht nam Cindy het van haar over, omdat ze vond dat het niet snel genoeg ging.
Ze zwierde de tas in de koffer. Julie keek blij naar het resultaat. Een
propvolle koffer en een auto, klaar voor vertrek. De meisjes sprongen op de
achterbank.
Spannend. lachte Freya. Cindy knikte en Julie staarde
dromerig voor zich uit.
Ja, vooral de jongens. zuchtte ze. Cindy keek haar zus met
opgetrokken wenkbrauwen aan.
Julie, Er is een kans dat het meisjes zijn weet je? zei
ze, maar julie begon meteen te protesteren.
Nee, want dan zou er begeleidsters staan en niet
begeleiders. Ik ben wel goed in Nederlands, dus weet ik bijna zeker dat het
jongens zullen zijn. vond zij. Freya zuchtte diep.
Na een 20 tal minuten kwamen we eindelijk bij het vliegveld
aan. Gezakt en gepakt zwaaide ze nog naar de ouders van Freya, voor ze zich
omdraaide en naar binnen gingen. Daar zorgde ze dat het ticket werd betaald en
gingen ze in de zeteltjes zitten, terwijl ze wachtte op het juiste vliegtuig.
Pff, hoelang nog? zeurde Julie. Freya keek naar haar gsm.
5 minuten later als daarnet, dus nog 10 minuten. zei
ze. De meisjes praatte over van alles en
nog wat en langzaam tikte de tijd voorbij. Om precies 14:49 kwamen er drie
jongens op hun aflopen.
Hye, ik ben kjell. stelde de eerste zich voor.
Ik ben Sam. zei de de 2de.
En ik ben Lucas. vertelde de 3de. Julie sprong meteen voor Lucas en lachte eens lief.
Hye, ik ben Julie en single. zei ze met een knipoog. Cindy
keek haar zusje even raar aan. Ze trok haar naar achter en keek
verontschuldigend naar Lucas.
Sorry voor mijn zus. Soms heeft ze zo van die momenten.
zei ze. Meteen kreeg ze een klop van Julie. Lucas lachtte even.
Oké dan, maar laat ons jullie begeleiden naar het
vliegtuig. zei Kjell. Hij was ongeveer van Cindys leeftijd . De meiden volgde
de 3 jongens naar de uiterste hoek van het vliegveld. Daar stond een klein, oud
vliegtuig op hun te wachten.
Wat! Denk maar niet dat ik daarop ga! protesteerde Julie.
Freya en Cindy draaide met hun ogen en klommen het trapje op, om in het
vliegtuig te geraken.
Kom op, waar wacht je nog op! riep Lucas, maar Julie
aarzelde. Ze had schrik dat het vliegtuig in het midden van de vlucht neer zou
storten. Uit eindelijk besloot ze toch om op te stappen. Stapje voor stapje
stapte ze de trap op, waarna ze tussen Freya en Lucas ging zitten.
Het trapje werd weg geschoven en met brullende motor vloog
het vliegtuig er vandoor. Het bracht ons naar... Panasonic.
Een hele dag zaten we op het vliegtuig. Pas in de late avond
konden we uitstappen. Met zaklampen verlichtte de begeleiders het pad. Het
pad lag vol met rotsblokken en je moest opletten waar je liep. Bijna overal
lagen er losse steentjes en je liep makkelijk in een put. Meermaals struikelde
de meiden. De jongens daar in tegen konden zich de hele tijd recht houden en
het leek wel alsof ze het pad van buiten kende. Behendig liepen ze langs de
vele rotsblokken. Julie liet haar blik naar Lucas glijden, waardoor ze even niet
oplette en in een put stapte. Ze verloor haar evenwicht en viel naar voor. Nog
voor ze de grond had geraakt hadde twee armen haar vastgenomen. Julie keek naar
omhoog en keek recht in de ogen van Lucas. Als vanzelf kleurde haar wangen roze.
Gaat het? vroeg de jongen. Zacht knikte ze. Al snel waren
ze verder beginnen lopen en niet veel later kwamen ze op een grote open plek
uit.
Oke, hier gaan we de tenten opzetten. legde Kjell uit.
Cindy nam de leiding en binnen de 5 minuten was onze tent op gezet. De jongens,
die eerder alles leken te kunnen, waren nu aan het worstelen om de tent recht
te zette. Ondertussen zaten Freya en Julie te drinken van een flesje water. Met
een grijns keken ze hoe de jongens er maar niet in slaagde om een tent op te
zette. Cindy had echter medelijde en kon het niet laten om hun te helpen.
Uiteindelijk stonden allebei de tenten recht. De kinderen
zaten rond een groot vuur en hielden allemaal een beker met warme chocolademelk
vast.
Wat is dit eiland eigenlijk? En waarom noemt het
panasonic? Kjell wou Cindy nog tegenhouden, maar de naam was haar al ontglipt.
De wind werd hevig, een luide klap weerklonk en de bomen kraakte. Kjell keek
Cindy aan.
Ben je gek geworden! Hoeveel keer heb je die naam al
gebruikt? zei hij dreigend. Hij keek de kring rond.
Al 3 keer hoezo? vroeg Cindy, ze begreep er niks van.
Kjells ogen werden groot. Hij trok wit weg.
Wat is er? vroeg Cindy. Ze kreeg steeds meer schrik. Het
beviel haar niet dat Kjell zo reageerde. Kjell zuchtte diep voor hij
antwoordde.
Er is een legende dat als je de naam van het eiland 3 keer
zegt , of gewoon hoort. Dat het eiland zal barsten en dat de kwade geesten uit
de gronde omhoog zullen komen. De geesten willen zich wreken. Alle monsters
zullen mee naar boven komen.., hij keek ons een voor een aan. jullie vakantie
is zo net in een hel veranderd.
De nacht was koud. Er ging een rilling door Freya heen. De
wind huilde, de bomen kraakte en zorgde voor enge schaduwen op de tent. Overal
waren er geluiden te horen en het leek wel alsof er iemand rondliep.
Voetstappen cirkelde rond de tent. Een gefluister zorgde ervoor dat haar haren
over eind gingen staan. Haar hart klopte in haar keel.
We komen je halen. fluisterde een stem.
We komen je halen. Fluisterde een andere stem.
Verschillende stemmen zeiden dit, steeds weer opnieuw. De tent begon te beven,
hij schudde hevig heen en weer. Freya nam haar deken en trok het over haar
hoofd. Toen het even later stil werd en ze eindelijk terug durfde te kijken,
zag ze dat de tent open geritst was. De bliksem verlichtte de hemel en een
gedaante stapte de tent binnen. Het werd haar allemaal teveel. Ze wou gillen
van angst, maar nog voor ze haar mond kon opendoen, stond de gedaante aan haar
bed.
Shht, je hoeft niet bang te zijn. Alles in orde? Sam boog
zich over haar heen. Freya rilde en schudde haar hoofd.
Ze komen me halen piepte ze. Sam schudde zijn hoofd.
Nee, ik bescherm je en als je niet bang bent. komen ze ook
niet meer te voorschijn. Wat je nu hebt gehoord. Zijn plaag geesten. Het ergste
moet nog komen. zei hij. Freya zuchtte. Alsof dit haar moest gerust stellen.
Maar ze was ook wel blij dat hij de waarheid sprak. Pas toen ze weer naar hem
keek, besefte ze hoe mooi zijn ogen waren. Ze kon geen woord over haar lippen
krijgen. Ook Sam leek dit zelfde mee te maken. In stilte staarde ze elkaar aan.
Sam bewoog zijn hoofd richting Freya, maar bedacht zich en trok zich terug.
Euhm sorry, ik moet gaan. zei hij verward. Haastig stond
hij recht en hij liep terug naar zijn eigen tent.
Freya staarde naar de opening van de tent. Daar was Sam
verdwenen. Ik was verward. Even had ik gedacht dat hij me zou gaan kussen, maar
blijkbaar had ik het me verbeeld. Ik schudde mijn hoofd en legde me terug neer.
De plaag geesten waren nu in ieder geval verdwenen..
De volgende ochtend werden de meisjes vroeg wakker gemaakt.
Wie heeft er zin in een ontbijtje? vroeg Kjell grijnzend.
Hij stak zijn hoofd in de tent en keek ons lachend aan. Cindy wreef de slaap
uit haar ogen en meteen toen ze hem zag was ze wakker geworden. Julie draaide
zich om en sliep gewoon verder en Freya was al uren wakker. Ze had die nacht
weinig slaap gekregen omdat Sam de hele tijd in haar hoofd zat. De meisjes
kleedde zich aan. Nouja, behalve Julie dan. Maar toen Cindy Misschien moeten
we water halen. fluisterde, sprong ze opeens recht.
Ik ben wakker! riep ze luid. In een mum van tijd had ze
haar kleren aan en konden ze naar buiten gaan. Sam stond achter het vuurtje en
maakte een gigantische omelet. Freya keek hem kort aan, maar wende vrijwel
meteen haar blik af en ging zitten op een kleed dat op de grond gespreid was.
Julie leek meer geinteresseerd.
Van waar heb je dat ei gehaald? vroeg ze. Sam keek haar
aan met een lach.
Dat wil je niet weten.
Julie trok een raar gezicht. Freya had moeite om haar lach in te houden.
Cindy plofte neer naast Freya en hield haar blik gericht op haar zus, die nog
steeds aan het praten was met de jongens.
Heb jij dat gisteren ook gehoord? vroeg Freya. Cindy
wennde haar blik af en keek vragend naar Freya.
Wat gehoord? vroeg ze. Freya huiverde als ze dacht aan
gisteren.
Laat maar, ik zal het me wel verbeeld hebben. Maar ze wist
wel beter. Normaal geloofde ze niet in geesten , maar toen Sam het haar
vertelde. klonk het zo logisch. Ook Cindy geraakte terug in haar gedachte
verwikkeld. Kjell had een soort van aantrekkingskracht op haar. Het maakte haar
verward, maar tegelijk vond ze het gevoel geweldig.
En toen gebeurde het. De aarde begon te beven. Steeds harder
en harder. Een scheur ontstond en Julie kon nog net op tijd weg springen. De
wind begon te huilen en alles leek te draaien. Wolken werden donker van kleur
tot dat het bijna nacht leek. En daar uit de scheur, die nu een kloof was
geworden, kwam een gigantische harige poot. En nog een, en nog een,... Zo
kwamen 8 poten te voorschijn en daarna het lichaam van een gigantische spin. De
kaken van de spin gingen open en toe. Julie kneep haar ogen toe en versteef.
Het leek alsof een kracht haar gevangen hield. Al was het hier angst. De spin
kwam dichterbij. Hij kwam steeds dichter. Ze konden zijn adem al voelen.
Freya kroop naar achter en botste tegen iets zacht. Ze
draaide zich om en keek naar een hond. Een schattige golden retriever, maar hij
was zo groot als de bomen, die achter hem stonden, en zijn tanden blonken in
het zonlicht. Rond zijn hals zat een rode halsband met een digitaal schermpje.
Enkele zinnen scrolde voorbij.
Dit is jullie enige en laatste kans, ga hier binnen de week weg! Anders zal de
hel los barsten!
Toen Freya de woorden had uitgesproken, verdwenen de dieren en kon Julie zich
weer bewegen. Ze rilde nog na. Cindy knipperde met haar ogen en keek verward en
bang. Het bos was opeens een stuk
donkerder geworden en een mist kwam opzetten.
Iedereen was stil. Te bang om ook maar iets te zeggen.
Een uur verstreek en eindelijk begon iedereen zich al iets
geruster te voelen. Het was ondertussen ook al beginnen regenen dus moesten de
kinderen zich verschuilen in de tenten. Ze zaten in de groene tent van de
jongens en aten het ei op.
Hmm, dit is lekker. Smakte Julie en Sam begon te lachen.
Wel, dan zal ik zeggen van welk dier dit komt. Lachte hij. Julie keek hem
nieuwsgierig aan.
Het ei komt van een reuzenrups. Hij is vooral lang en breed. Als hij door het
bos kruipt, laat hij een slijmerig spoor achter en zo nu en dan legt hij een
ei., hij lachte, dat ei is gehuld in een soort van cocon, die is dan weer gemaakt
van hetzelfde slijmerig spul. De rupsen laten de eieren gewoon achter en
blijven rondzwerven. Deze rups is walgelijk, maar legt wel lekkere eieren. Julies ogen werden groot en ze schoof haar
bord weg.
Ik denk dat ik geen honger meer heb. Lucas keek haar grijnzend aan. Freya en Cindy leken ook een beetje wit weg
te trekken, maar ze konden er wel mee lachen. Julie dronk gulzig van het water
om de smaak weg te krijgen.
De avond viel in en het gesprek liep uit naar enkele
serieuzere onderwerpen.
Hoe gaan we hier binnen de week weg geraken? vroeg Cindy. Kjell antwoordde
meteen.
Niet. Zei hij kort af, maar Cindy nam hier geen genoegen mee.
Hoe bedoel je niet? Heb je die monsters dan niet gezien? zei ze. Ze voelde
hoe woede bezit van haar nam.
We hebben duidelijk het bevel gekregen hier een maand te blijven en daar
kunnen we niks aandoen. Heb je nog niet gezien dat je hier geen bereik hebt met
je gsm? Het spijt me, maar we kunnen hier niet weg. Zelf al wil je het nog zo
graag. Legde hij uit. Een ongemakkelijk
stilte viel neer.
Cindy was woedend en ze wist niet eens waarom. Ze was kwaad op Kjell en op dit
stomme eiland. Plots begon alles haar te irriteren.
Misschien kunnen we een groot vuur maken en dan zien ze de rook. Zei Julie.
Nee, Julie! We zitten vast! Vast op dit stomme eiland! En dit was niet mijn
idee! Zoek het zelf maar uit!! riep Cindy kwaad. Ze stond recht en liep de
tent uit. Ze wist niet waar naartoe, maar ze baande zich een weg door de
takken, bomen en struiken van het verwilderde bos en daarbij liet ze ook de
rest achter. Iets wat ze misschien beter niet had gedaan
Julie en Freya bleven achter bij de jongens. Ze begrepen
niet waar de woede vandaan kwam.
Wat doen we nu? Kjell slikte. Hij wist bijna zeker dat dit door hem kwam. Hij
had een mooi meisje door zijn vingers laten glippen. Maar hij wist dat het
beter was om vanavond binnen te blijven.
We kunnen niks doen, Toch niet vanavond. We gaan morgenvroeg op pad om haar te
zoeken. Zei hij. Normaal zouden de twee
meisjes meteen tegenspreken. Maar de manier waarop Kjell het had uitgelegd, had
hun bang gemaakt. De twee meisjes gingen
terug naar hun eigen tent en na verschillende uren woelen, vielen ze dan toch
in slaap.
Cindy had al de hele nacht door het bos zitten lopen. Ze wou
al een tijdje terug naar huis, maar ze vond de weg niet meer terug. Zuchtend ging Cindy op een boomtak
zitten. Haar hoofd liet ze rusten in
haar handen. Ze liet haar tranen de vrije loop. Ze vroeg zich af waarom ze was
weg gelopen. Waarom was ze kwaad geworden. Ze begreep er niets van. Hoogst
waarschijnlijk was ze gewoon moe geweest.
Cindy! Cindy! Waar ben je! riepen de andere kinderen. Ze waren al een uur aan
het zoeken en nog steeds hadden ze haar niet gevonden. Julies buik begon te
grommen. Ze had tijdens het ontbijt geen hap kunnen
doorslikken. Toch bleef ze verder lopen. In de verte hoorde ze zachte snikken.
Daar! Daar komt het geluid van daar! riep Freya. De kinderen liepen het bos in, maar wat ze
niet wisten was dat een geest hun steeds verder leidde naar het hol van een
beest dat ze liever niet tegen kwamen
Steeds verder liepen de kinderen rond. Nog steeds schreeuwde
ze Cindys naam, terwijl ze de steeds luider wordende snikken volgde. Ze kwamen
uit op een open plek en het gehuil veranderde in gelach.
Oh-oh. Zei Freya zacht. Meteen draaide het groepje zich om, maar ijzeren
hekken hadden de plek al omringd. Trillend draaide Julie zich om.
Cindy hoorde een hels geschreeuw en ze wist meteen van wie die kwam. Julie! Ze
stond recht en veegde ruw de tranen van haar gezicht. Ze moest haar vinden,
want het was misschien haar fout dat ze in gevaar waren. Ze liep naar het
geschreeuw. Het oriënteren was moeilijk
omdat de schreeuw in een echo was veranderd en daarna stil viel. Ze stond
ergens in de middle of nowhere. Toch bleef ze verder lopen. Nog een schreeuw
vulde haar oren. Ditmaal van Freya. Nu wist ze het zeker. Ze moest hun vinden!
Freya stond met haar rug tegen de tralies. Voor haar stonden 2 clowns. Ze
lachte en bewogen met hun hoofden, terwijl ze steeds dichterbij kwamen. Maar
alleen zij kon de clowns zien. Julie zag 2 mannen met vlijmscherpe messen.
Steeds gooide ze er een naar haar, maar ze miste haar telkens op een haar na.
Ze stond te trillen en stapte achteruit, waar ze zich tegen het hek liet zakken
en haar zo klein mogelijk maakte.
Cindy kroop ondertussen voort. Haar benen hadden het een tijd geleden al
begeven. Toch bleef ze verder gaan. En eindelijk kwam ze dichter. Een ijzeren
hek hield haar weg bij de anderen. Als een gek begon ze er aan te trekken, maar
buiten veel kabaal haalde het niets uit. Freya en Julie leken haar niet te
horen. Gefrustreerd gooide ze haar handen in de lucht.
U had ons 1 week gegeven! schreeuwde ze.
De aarde begon te trillen na haar woorden. Ookk het hek beefde mee en
langzaam brokkelde het af. Alleen stof bleef over.
Freya en Julie knipperde met hun ogen . Hun grootste angst was eindelijk
verdwenen. Ze keken om en zagen Cindy staan. Ze bibberde van de kou.
Cindy! Gaat het wel? riep Kjell. Ze
knikte en staarde naar de kring van stof. Toen pas viel het haar op dat er een
papiertje in lag. Ze raapte het op en vouwde het open.
GA WEG! Laatste waarschuwing! stond er
op geschreven. Cindy gaf het papiertje
door aan de andere en draaide zich om.
Oké, hoe geraken we thuis? zei ze.
Vermoeid, bezweet en met vele kleerscheuren kwamen ze bij het kamp. Beide
tenten waren kapot gescheurd. Het vuur was gedoofd. Kortom: alles van hun kamp
was verwoest. Verslagen liet Julie zich op de grond zakken. Tranen stroomden non stop over haar wangen.
Freya zette zich naast Julie en sloeg troostend haar arm om haar schouders.
Hé, alles komt wel in orde, zei ze, Wij zijn sterker dan deze geesten, oké?
Wij zullen ze wel iets laten zien. Ze knipoogde. Julie toverde een lach op haar gezicht. En
toen begonnen haar ogen te glimmen. Het leek wel alsof.. alsof ze een idee had!
Julies ogen glimde toen ze het plan uitlegde. Freya schudde verbaasd haar hoofd.
Sorry Julie, maar ik denk niet dat dat plan van jou zal werken. Zei ze. Julie hield vol.
Het moet wel! riep ze, begrijp je het dan niet? Geesten gaan door je. Zij kunnen ons geen pijn doen! We moeten gewoon sterk zijn net zoals je zij en ondertussen doen we er alles aan om hier weg te geraken! zei ze enthousiast. Voor haar klonk dit allemaal heel logisch.
Het is moeilijk om je tegen je angst te verzetten. Zei Kjell. Hij dacht diep na. Hoewel het nogal moeilijk klonk, had ze wel gelijk. Geesten konden je geen pijn doen. Alleen mentaal. En dat bedoelde ze met sterk zijn. Als wij ons zouden verzetten, zouden de geesten inderdaad geen kans maken.
Julie knikte.
Ja, het wordt moeilijk, maar draait dit hele gebeuren om. Ik weet zeker dat we hier weg geraken. We hebben elkaar. Vergeet dat niet! Die geesten zijn alleen! Wij niet. Ze sprak met zoveel zekerheid in haar stem en langzaam maar zeker sprong haar enthousiasme over op de anderen.
Ze begonnen met het kamp overeind te zetten. De tenen waren jammer genoeg gescheurd, maar Cindy had al snel het idee om her als zeil te gebruiken. Freya naaide de twee stukken aan elkaar. En met behulp van de anderen, werd een kamp neergezet.
Stokken staken in de grond en daarboven hingen de twee tenten. Ze hadden genoeg plaats om alles neer te zetten.
Nadat het kamp eindelijk terug recht stond, begonnen ze aan een versterking rond hun kamp. Verschillende bomen werden omgehakt, waardoor de open plek nog groter werd. Van de omgehakte bomen, maakte ze grote palen, die ze ook weer recht in de grond staken. Met touwen bonden ze de balken stevig aan elkaar vast. Met de overgebleven takken, maakten ze speren, pijlen, een soort van houten zwaarden, enz. Algauw was er een opslagplaats getoverd voor de wapens. Die konden ze misschien nog nodig hebben.
Oké, dat is geregeld, zuchtte Sam, Wat nu? vroeg hij. Iedereen dacht diep na. Uren hadden ze door gewerkt in de brandende zon.
We moeten misschien een voedsel voorraad aanleggen bedacht Freya. De jongens knikte en samen liepen ze naar de opslag plaats. Ze haalden er 3 speren uit en 5 peilen. Samen gingen ze op pad in de wildernis.
Een gigantische rups passeerde. Het was de rups waarover Sam het had verteld. De kinderen moesten hun neus dichtknijpen voor de stank, die het dier met zich meebracht. Een speer vloog de lucht door en verdoofde het dier.
Voor wat deed je dat nu weer?! riep Cindy. Kjell lachte.
je moet niet bang zijn. Hij is niet dood, maar we kunnen hem wel gebruiken. Knipoogde hij naar haar. Cindy keek hem raar aan.
Hoe kan dit, ze wees naar het dier, ons nu weer helpen! vol ongeloof keek ze hem aan.
We kunnen voor dit beest, een stuk bos afschermen. Daarin dwaalt hij rond. En zit hij in een soort van kippenhok. Geef toe, de eieren waren best lekker. Grijnsde hij. Cindy knikte langzaam.
Oké, maar dan wel ver weg van het kamp. Die stank is niet te harden! ze kneep haar neus weer toe. Kjell lachte en weer gingen de meisjes aan het werk.
Pas in de late avond keerden ze terug. Ze hadden enkele eieren van de rups gevonden en die mee naar het kamp gebracht. Vermoeid plofte ze neer op de boomstammen die nog overbleven.
Hoe gaan we nu naar huis geraken? vroeg Freya. Een probleem dat moeilijker was dan het leek.
We kunnen een groot vuur maken. Herhaalde Julie haar plan, maar Lucas schudde zijn hoofd.
Nee, er is teveel kans dat het overslaat op de beschutting of de tenten, maar we kunnen wel de wok gebruiken. Stelde hij voor. De andere staarden hem aan alsof hij gek was geworden.
Wel ja, Als het zonlicht erop schijnt, gaat die straal terug naar boven en is er kans dat een satelliet ons ziet. Legde hij uit. De andere maakten een begrijpend geluidje.
We kunnen het wel proberen. Zei Sam aarzelend. De andere knikte en samen maakte ze een steunvlak voor de wok.
Ze waren nog maar net klaar, voor er een ander geluid hun oren vulde. Het gehuil van een klein kind