Jaren had ik er naar uitgekeken. Eindelijk zou ik als cadet een 1500m steeple kunnen lopen. Gisteren was er in Booischot het PK steeple. Mijn allereerste steeple. Dit stond al weken aangekruist. De voorbije weken moest ik er toch eens op kunnen oefenen. Na veel rondvragen in de club was Frans (onze secretaris) bereidt om Jo en mij in Willebroek een geheime training te geven. Met een geïmproviseerde horden kregen we vorige week training. Frans leerde ons enkele tricks en trucs aan want springen konden we zei hij. Dank u Frans. Jo en ik hadden er bijna met niemand over gesproken. Gisteren dan samen met Jo, Lies en papa naar Booischot, toch een beetje met een bang gevoel. Daar aangekomen liepen we direct Lissa Van Lent tegen het lijf. Deze regerende PK veldlopen en 3de op het BK bleek ook aan de steeple mee te doen. Een zware concurrent, zij liep als 4.51 op de 1500m en ik 5.15. Dat is een verschil van 24 sec, hoe maak je dat goed ? Ik warmde me samen met Jo goed op. We verkenden de horden en de waterbak, hoe gingen we springen, waar zetten we onze voet enz. Papa zei dat ik met mijn techniek het verschil kon maken, ik kan links en rechts springen en voor de waterbak hadden we de tips van Frans. Ondertussen won Nathan op een weergaloze manier de 800m. Dat was een stimulans. Papa zei ook dat ik ofwel als eerste ofwel vrij de eerste horden moest kunnen nemen. Hij zei ook als het te zwaar was ik voor de eerste keer in mijn leven zou mogen opgeven. Ik antwoordde, zijde gij zot, ik geef nooit en zeker hier niet op. De start dan. Ik nestelde me direct in 2de positie. Ik dacht dat de eerste hindernis de waterbak was, blijkbaar niet dus. Ik nam als eerste de volgende horden en blijkbaar moest iedereen al een gat toelopen. We liepen bijna 1200m met vijfen voorin, Lissa, Maya (sterke veldloopster en 800m) ik en 2 2de jaars cadetten waaronder de 3de van het BK steeple vorig jaar. Telkens ik een klein gaatje moest maken maakte ik dit goed op een horden of aan de waterbak. Maya viel letterlijk af door in de waterbak te vallen. Ze kwam klestnat nog eventjes aansluiten. Het was echt tof. Lies, Jo, Nathan en papa supporterden al waren ze met 100. Met 4 gingen we de laatste 250m in en daar haalde Lissa haar klasse boven met een verschroeiende demarrage. We moesten een gaatje laten en ik ging met de 2 2de jaarsen naar de waterbak. We gingen er bijna samen over en ik moest nog 1 meisje laten gaan maar eindigde wel 3de (blijkbaar kan ik wel sprinten na een zware race) voor de 3de van het BK van vorig jaar in een tijd van 5.34.73, 4 sec achter Lissa (die voorlopig 24 sec rapper is op de 1500m vlak) en 2 sec achter de 2de. Mijn tijd zou vorig jaar in de ranglijsten goed zijn geweest voor een 8ste tijd nationaal. Schitterend, bij het podium bleek ik 2de te zijn gezien de 2 2de jaarsen van een andere provincie bleken te zijn. Ik vond het nog toffer dan ik had gedacht, dit is mijn ding, springen en water. Dankzij de trukken van Frans had ik zeker wat kennis meer dan de anderen. Mijn 1ste medaille op een PK. Jo moest zoals steeds opboksen tegen reuzen en eindigde als 2de 1ste jaars in een schitterende 5.24, voorwaar een sterke prestatie. Tijdens het wachten op het podium aten Nathan, Jo en ik een reuze doos koekjes op terwijl papa genoot van een lekker pintje, glimmend van trots. We waren pas na 23h00 terug thuis maar we hadden genoten. 3 Rammers overvielen een meeting, ons groen viel op. Nu ga ik een tijdje geen meetings meer doen, het waren er de laatste maand veel. Misschien doen we er nog eentje begin juli.
Zaterdag hebben we met de AC dames meegedaan aan de hoogste klasse IC in Vlaanderen. In het zog van onze toppers (Sofie L, Sofie D., An, Kim, Katrien en de anderen) moesten Laura en ik enkel ervaring opdoen. En of dat gelukt is. Laura pakte natuurlijk 10 punten bij het hoogspringen in dezelfde hoogte als de 2 eersten. Ik moest aantreden in de 1500m. Met jaren voorsprong de jongste van het pak. Papa had gezegd direct vanachter aan te sluiten en mijn eigen tempo te lopen. Mijn start was zeer goed, ik liet me niet wegduwen en was direct in mijn tempo. Ik keek even rond en nestelde mij in 3de laatste positie. Onze supporters moedigden mij aan en riepen dat ik niet over mijn toeren moest gaan, maar het vlotte. Bij het ingaan van de laatste rond ontploften ook de 2 dames in mijn buurt en liepen mij eraf. Wat was dat. Ik verloor 13 sec in de laatste ronde en finishte in 5.15. Een verbetering van 6 sec tov Mechelen 2 weken geleden. Jasper en papa en begeleiders van Duffel kwamen we toch gelukwensen. Ik was wat ongelukkig omdat ik de ploeg maar 1 punt had gegeven maar ik kan alleen maar sterker worden. Ook medelopers aan de 1500m kwamen me nog aanspreken en tips geven, tof. Samen met Laura, Emma en laura liepen we als jongste ploeg nog de 4x100m waar we nipt laatste werden. Men een spetterende 4x400 namen An, Sofie, Kim en Sofie de laatste twijfels weg. We werden knap 9ste en kunnen de volgende jaren enkel beter worden.
De ontgoocheling van de IC is al wat verteerd. We mogen normaal nooit zakken met zo een generatie. Maar ze moeten er wel zijn,he. De jongens hadden maar 2 scholieren en zakten dus ook. Ze kwamen na een heroïsche strijd toch maar 4 punten tekort. Wat betekent het eigenlijk als je denkt aan Wouter Weylandt. WW Special zal nooit meer vlammen. Zaterdag ben ik geselecteerd bij de dames AC te Izegem. Onze dames zijn vorig jaar gepromoveerd naar de ere-afdeling en is dus een zeer goede ploeg. Ik dien de 1500m te lopen en ook de 4x100m o.a. met Laura. Niets moet, alles mag en ik zal heel hard mijn best doen. Papa zal er wel voor zorgen dat ik niet onder de indruk ben. Ik laat alvast mijn kop niet zot maken en ben er in principe enkel bij om 1 punt te pakken, alles meer is fantastisch. De vorm is ook niet top. De taktiek ligt vast en is zo simpel als de relativiteitstheorie. Gisteren heb ik voor een speciale missie in het geheim getraind met Jo. Einde mei kom je er meer over te weten. Daarna ga ik het iets rustiger aan doen en de examens voorbereiden. We zien wel of we nog andere meetings meedoen. Oh ja, toch een resultaat van de IC : mijn allereerste 300m horden (zonder specifieke training) tegen niets anders doende atleten klokte af op 53sec goed voor een top 7 in de eeuwige ranglijst van Ram.
Een verslag over mijn prestaties op de IC volgt. Ik ben nu te ontgoocheld om veel te schrijven en ik zou dingen schrijven die ik niet wil schrijven. Ik kan wel zeggen dat we door de vele afzeggingen en afwezigheden (!!!!!!) laatste werden en dus zakken. Iedereen die er wel was heeft heel hard zijn best gedaan.
Gisteren namen Julie en ik deel aan onze meeting in Mechelen. We gingen juist 1 nummer meedoen gezien we nog naar een communiefeest moesten. Het ging mijn allereerste 1500m worden. Hoe moest ik het aanpakken. Ik kwam er vlug uit met papa, aangezien het geen 1000m meer was geen volle sprint van in het begin maar een beetje (tegen mijn natuur in) tactisch lopen. Papa had een schema opgesteld maar dit had geen nut gezien de klok niet werkte, een fout van de jury. Het was enorm goed weer en ik had er zin in maar juist voor de start begon mijn voet weer pijn te doen. Daar er maar 2 cadetten waren moest ik meelopen samen met de scholieren waaronder ons Julieke. Deze waren dus min. 2 jaar ouder dan ik. Waarom is er bij ons altijd zo weinig opkomst ondanks de goede organisatie ? Magda zei nog dat het mijn eerste 1500m was en dat ik vooral moest leren en genieten. Bij de start gingen er direct 3 scholieren naar de kop en ik volgde als kleinste als 4de. A ha, ik moest eens de wedstrijd niet maken, dat zal volgende week op de IC wel anders zijn. Er stond wel een behoorlijke wind. Ik volgde vlot tot bij het ingaan van de laatste ronde de 3 scholieren. Bij de bel voor de laatste ronde versnelde de 3 scholieren en ik drong niet echt aan, ik ga in het begin van het seizoen mijn nog niet opblazen en bovenal wou ik niet forceren met mijn voet. Ik werd veel aangemoedigd door iedereen (André, Sarah, Veerle, Kris,....) en eindigde in een mooie 5.21, goed voor al een 14de plaats in de eeuwige Ramlijsten. Ik kreeg een supercoole Ram-medaille. Ons Julieke eindigde in 5.36, dit is 9 sec. beter als vorig jaar. Mijn vorm is nog in volle opbouw na een volledig cross-seizoen. Leuk was na de wedstrijd toen Magda ons Julieke apart nam en vroeg waar ze woonde en waarom ze niet naar de Nekker kwam trainen. Magda was zeer verwonderd toen ik zei dat Julie mijn zus was. Er zit potentieel in Julie, zei Magda, maar ze moet meer trainen. Ons Julieke nam dit op haar eigen lakonieke manier op. Volgende week zaterdag is er de IC, ik doe waarschijnlijk de 300m horden, de 1500m en nog een nummer. De week daarna loop ik op de ic alle cat. of de 800m of de 1500m. Volgens papa (die meer en meer denkt dat ik een goeie 800m in de benen heb, met een wereldkampioen als trainer) zou ik op de 1500m meer als 1 punt kunnen halen.
Verleden zaterdag was er onze fameuze 10 km van Mechelen. Ik zou deelnemen aan de 5 km. Ik had de vorige weken wegens examens wat minder getraind. Magda zei dat we dit als een training moesten zien en dat het een goede test was. De organisatie o.l.v. Jasper en Sofie was schitterend. Het evenement is klaar voor veel meer deelnemers. Ook ons Julieke en mama startten in de 5 km, we moesten 3 ronden in de Nekker lopen en een ronde op de piste. Jo vloog er direct vandoor in het spoor van 2 volwassenen. Ik onderhield een goed tempo en liep na de 1ste ronde op kop met Julie in mijn spoor. Papa dacht dat ons Julieke mij zaterdag zou kunnen kloppen. In de 2de ronde lag mijn tempo iets te hoog voor Julie en moest ze eraf. Ik bouwde mijn voorsprong nog wat uit om te winnen in 21.34. Ons Julieke maakte er nog een spannende strijd van met Kris Van den Bergh. Kris was iets sterker maar Julie werd toch 2de bij de vrouwen. Ook mama liep onder de 30 min. Jo won spectaculair bij de mannen. Na de wedstrijd moesten we een interview geven aan een reporter van GVA. Maandag stond er dan ook een klein artikel over ons in de GVA, leuk. Ook in de Atletiekleven van deze maand wordt er over mij geschreven. Ik heb er dan ook mijn best voor gedaan. Ook van Sofie en Robin staat er een foto in Atletiekleven. RAM is goed bezig. We hebben ons na de wedstrijd nog goed geamuseerd op het gigantische springkasteel met als resultaat dat mijne singlet compleet kapot is. De volgende wedstrijd is de 1500m op onze meeting van 1 mei op de Nekker. André nam op de 10 km van alles foto's ondanks zijn zichtbare pijn en moeite om te bewegen. Onderaan ook een foto van de aankomst van een van de maten van onze papa : de Jarno.
Dank zij de chip is er een gedetailleerde uitslag van het BK per ronde. Wat blijkt : de 1ste ronde liep ik de 10de tijd en de 2de ronde de 11ste. Dit bewijst wat we al langer weten, nl. dat ik steeds op het einde wat terugval. Dit heeft me in het verleden al menig overwinning of podiumplaatsen gekost. We weten waaran we moeten werken.
Ons Julieke daarentegen : op 48 deelnemers, de 1ste ronde de 42ste tijd, de 2de ronde de 29ste tijd om in de 3de ronde de 25ste tijd te lopen. Als Julie haar diesel op gang is, is ze niet meer te stoppen. Laat de langere afstanden maar komen.
Hierna vindt u het uitgebreide verslag van de voorbereiding naar en het verloop van het BK te Oostende.
Wat voorafging :
Ik was mezelf een revanche verschuldigd sinds het desastreuze BK van vorig jaar (22ste) waar ik compleet uitgeblust aan de start kwam.
Onder impuls van papa lag sinds de laatste cross te Kessel drie weken geleden (na een minder PK door ziekte) de focus volledig op het BK.
Stefan Lauwens werd bereid gevonden om ons (Julie, Robin en ik) klaar te stomen op het BK. We oefenden de laatste weken nog volop op bergop lopen gezien volgens papa daar wel eens de sleutel van de wedstrijd kon liggen.
Stefan geloofde echt in ons, zie maar naar zijn reactie op een vorig blog-artikel.
Ook Magda liet ons s zondags lopen in voorbereiding op dit BK.
Vorige woensdag namen Sarah en Kris de BK-lopers apart om eveneens specifiek te trainen. Vorige week dreigde de voorbereiding wat mis te lopen door te trainen op verspringen op de Nekker wat me 3 dagen pijn in de knieën bezorgde. Net op tijd was de pijn weg.
Thuis drukte papa de uitslagen nog eens af van de vorige 2 BK s. Ik was 11de in 2009 en 22ste in 2010 (oneven jaren liggen me). Papa stelde na analyse van vele crossen dat er 7 atleten waren die ik normaal voorlopig niet aankan. De andere kon ik kloppen op een super dag, dus zei hij : top 8 is mogelijk.
Ik ken vele atleten en de anderen werden opgezocht via fotos op internet edg.
Het parcours hing reeds 2 weken thuis uit.
Vrijdag werd alles ingepakt en nagekeken door papa (tot ergernis van mama) om zaterdag onbezorgd naar Oostende te kunnen vertrekken waar we een druk programma hadden.
Iets voor de middag kwamen we zaterdag aan en omdat routine (volgens papa) belangrijk is deden we hetzelfde als altijd : lekkere broodjes kopen en een goei pint drinken in een typisch Oostends café.
Om 14h (we mochten ons in het hotel omkleden in de sauna-ruimte) hadden we op het parcours afgesproken met de familie De Laet. Nathan, Benedikte en Marthe waren er ook, tof.
Het parcours werd grondig verkend, in het bijzonder de dubbele helling. We kwamen Kjell, Patrick en Els tegen die ons als ervaren atleten nog veel tips gaven.
Daarna gingen we met de familie De Laet naar hun vakantieadres waar we konden zwemmen, keicool.
Dan vlug naar het hotel, we werden om 18h verwacht bij Patrick en Viviane op te aperitieven en daarna met de familie De Laet traditioneel te gaan wokken bij de Efteling Kok van de Wok On Fire.
De ambities werden eveneens uitgesproken : top 30 voor ons Julieke en top 10 voor mij gewaagd maar ne mens moet toch ambitie hebben hé.
Zondagmorgen werden de spikes nog vervangen gezien het vlugge parcours, spijtig voor mij te weinig modder.
We waren ruim op tijd op het parcours. Ik moest lopen om 11h55 en ik begon tijdig en onder toezicht van papa (die hem niet moeide) met mijn opwarming. Ik voelde dat de benen goed waren en ik had er zin in. Er werden nog voldoende calorieën ingeslagen (banaan en rijsttaartjes). Mama en papa zorgen echt voor alles.
Ik zag de concurrentie een voor een toekomen en ik straalde echt zelfvertrouwen uit. Goed op tijd ging ik met papa naar de start. De taktiek was duidelijk. Bij de eerste 5 aan de bocht en dan eigen tempo knallen.
De start ging bijna mis. Een jurylid kwam vlak waar ik stond tussen de atleten en op dat moment werd er geschoten. Ik verloor een fractie van een seconde omdat ik moest uitwijken en moest dus echt vlammen (dit is een BK). Ik was volgens papa 15de aan de eerste bocht. Ik was echter nooit in paniek want de benen (in tegenstelling tot het PK) voelden super.
Bij het ingaan van de 2de ronde riep papa dat ik 10de liep, er liepen 4 atleten voor mij die ik kon pakken. Ik wachtte een beetje af maar naderde cm per cm. Ineens riep er iemand op een atleet dat ze 8ste liep. Ik er voorbij, ik dus 8ste (je weet dat dus niet, hé). Dan zag ik ineens Floor Michielsen voor mij, tot vorig jaar onklopbaar in onze reeks. Vlam, er voorbij.
Papa stond op de 2de helling en zag ons eindelijk komen. Er passeerden 5 atleten en ik liep als 6de eerste helling op. Van 10 naar 6 op een BK, volgens papa fenomenaal. De vermoeidheid begon te wegen. Papa had ingecalculeerd dat ik 5 plaatsen zou kunnen verliezen op de 2de helling. Ik vloog er op als 6de maar moest 2 atleten laten voorgaan. Dus 8ste boven op de helling. Dan nog 250 meter tot de finish waar ik normaal nog plaatsen verlies. Papa en andere supporters (Julieke, mama, Jentje, Thijs, Lies, .) riepen me vooruit. Ik sprintte voor wat ik waard was en kon mijn 8ste plaats vasthouden.
Schit-te-rend een 8ste plaats op het BK. Papa had gelijk. Na analyse bleek dat ik 2 onklopbaren achter mij had gelaten en dat de vorm-van de dag van 2 anderen ook super was. Dit was waarschijnlijk mijn beste cross ooit.
Ik was 2de van de provincie Antwerpen, wat heb ik op het PK laten liggen zeg.
De eerste van Kessel, ons Liezeke, was 18de en de 3de (Jody) 27ste. Ik was daar 3de. Als het niveau hoger ligt kan ik dat dus blijkbaar aan.
Ik was dolgelukkig, de trainingen rendeerden maar je moet het toch maar doen hé.
De felicitaties kwamen van overal, iedereen vloog me om de nek. Ook de sms-en kwamen binnen, André, Kjell, Smeggie, Edgard, Ben. Gisteren al Jasper op mijn blog en Stefan (super-trainer) via msn.
Ook spraken er een aantal mensen van andere clubs papa aan.
Dan ons Julieke. Ook zij warmde goed en gedisciplineerd op. Traditioneel was ze derde laatste weg. Ze stormde als een flandrien naar voren en riep onderweg vele lijken op waaronder Jenthe Adriaens (veelwinnaar en vorig jaar 5de). Ze werd na een heroïsche wedstrijd (2 trainingen per week) fantastisch 29ste.
Papa had gelijk met de doelstellingen.
Ook Lars en Thijs liepen een fenomenale wedstrijd. Jenthe liep eveneens voor wat ze waard was en dat is heel wat. En wat gezegd van Marthe, 3de na een thriller, wat een prestatie. Nathan werd 19de. Jo, die al een paar weken achter zijn goede vorm zoekt liep wat minder.
Onze andere protegé van super-trainer Stefan, Robin werd weergaloos 2de. Man man man.
Kjell liep bij de senioren naar een knappe 10de plaats als Belg. Kim moest spijtig genoeg forfait geven.
Tot supporter van het week-end roep ik Eva (zusje van Jo) uit. Roepen en supporteren en meelopen. Ze deed alles.
Na het BK gingen we nog wat inkopen doen in Oostende. Voor de 1ste maal in jaren wilden Julie en ik de straten niet onveilig maken met Go-carts. We waren gewoon doodop. Na lang zoeken vonden we onderstaande foto terug op de website van Hamme (spijtig andré of Johan er niet waren). Dit is vlak voor het moment ik mijn aanval op de drie voor mij inzette.
Als reactie op mijn vorig artikel ontving ik reeds aanmoedigingen van Jasper en Stefan (de koning van de bergop-trainingen). Dat is cool. De zusjes Van den Brande zullen knallen in Oostende. Vorige week hebben we verspringen gedaan op training. Ik ben dat niet meer gewoon en heb 3 dagen pijn aan mijn knieën gehad. Deze week ga ik enkel lopen. Gisteren hebben we leuk getraind met Magda in het Vrijbroekpark. Ook Magda wenste ons veel succes in Oostende.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
