Tegenwoordig loop ik erbij als een schooier; de wasmachine heeft immers al mijn kledij voorzien van een paar scheuren en de kleur van mijn kleren is verwaterd tot een vaalgrijs. Door de slechte kwaliteit van het waspoeder krijg ik er bovendien de vlekken niet uit. Erg vind ik het niet echt, want iedere chinees blijft me maar zeggen hoe knap ik ben en ook al wordt dat wijsje oud, het doet wel iets met mijn zelfvertrouwen.

En blijkbaar zijn het niet enkel chinezen die geïnteresseerd zijn. Vier dagen geleden heb ik een knappe Italiaan ontmoet op weg naar huis en hij bood zowaar aan om me naar huis te voeren. ‘Je biedt –mij– een ritje aan?’ dacht ik bij mezelf en bijna keek ik over mijn schouder om zeker te zijn dat hij niet aan het praten was tegen iemand achter mij. Een beetje verlegen stapte ik achterop de motorfiets en ik plaatste mijn handen op zijn schouders. Dat was niet bepaald een goed idee, want de wegen in China zijn slecht onderhouden en deze baan was verschrikkelijk hobbelig. Na een bijzonder hoge bult, greep ik dus instinctief naar zijn middel en knuffelde ik hem bijna dood (tot groot jolijt, natuurlijk). Ik probeerde mijn best om niet van het rijtuig te vallen en ondertussen de conversatie te onderhouden. Ik werd beloond, want na mijn eerste motorrit ooit, gaf hij me zijn nummer. ‘Bel me’ was de boodschap. Daar stond ik dan; ik had net de rit van mijn leven beleefd, maar ik wist zeker dat ik hem niet zou bellen. Nog twee weken en ik vertrek immers naar huis.

Een aantal andere mensen hebben dat ook in de gaten. Meer bepaald de mensen in de fitnessclub waar ik tot mijn grote verbazing heel erg graag gezien ben. Iedere keer ik binnenkom zijn er minimum 3 instructeurs die opgewekt ‘ni hao’ bleren en ik zou me bijna niet op mijn gemak voelen, maar ik weet waarom ze zo vriendelijk zijn. Ik ben namelijk de enige daar wiens Engels vloeiend is EN wiens chinees een basislevel bereikt heeft. ‘Waarom is dat zo belangrijk voor hen?’ hoor ik je denken. Wel, ze hebben me nodig om buitenlanders te overhalen een fitnessabonnement te kopen. Een week of twee geleden was ik rustig aan het fietsen en toen kreeg ik plotseling een gsm in mijn hand gedrukt. Het nummer was al gebeld en ik kreeg een dame aan de lijn. Het duurde exact drie seconden vooraleer ik de situatie ingeschat had. ‘Hallo, mevrouw, u spreekt met Hollywood fitness club. Heeft u misschien interesse in een fitnessabonnement?’. Een luide vloek later blafte ze me haast toe ‘Nee. En vertel die sukkels dat ze me niet meer bellen, want ik spreek geen Chinees.’ Ik begreep haar volkomen. Het is inderdaad behoorlijk irritant om telefoons in het Chinees te krijgen (en ik kan ervan meespreken, want Hollywood fitness club belde me ook voortdurend).

Hoedanook, mijn eerste promotietelefoontje had niet echt vruchten afgeworpen en ik probeerde dat duidelijk te maken aan Ai Yong, de instructeur. Hij glimlachte enkel en vertelde me dat het niet erg was. Nu krijg ik om de haverklap de opdracht om zulke telefoontjes te plegen en om eerlijk te zijn, hangt het me de keel uit, maar als ik naar Ai Yong kijk dan kan ik gewoon niet anders dan ‘ja’ te zeggen. Chinezen zijn zo hulpeloos. Mijn Chinees is over het algemeen beter dan hun Engels en ik ben hier nog maar 5 maanden. Als ik denk aan alle klanten die ze hebben misgelopen door miscommunicatie kan ik haast huilen, maar Hollywood Fitnessclub zal het zonder me moeten stellen. Ze zullen me zeker missen.

Wat ik zal missen is het gezelschap van mijn roommates. Ook al werken ze me soms serieus op de zenuwen, toch zijn het heel erg lieve meisjes. Ik heb zelden Russen ontmoet die zo begaan zijn met de mensen rondom hen. Elke keer als ik weer aan het vloeken ben en de mensen rondom me ‘fucktards’ of ‘fuckers’ noem, zijn ze daar om China te verdedigen. ‘Het is niet hun fout’ vertellen ze me steevast na elke miscommunicatie. Spijtig genoeg hebben ze gelijk; het is hun fout niet. Het is de fout van het onderwijssysteem dat klassen van 50 studenten toelaat waardoor ze nooit persoonlijk feedback kunnen krijgen. Ik zou mijn Engels ook niet kennen als ik de leerkracht had moeten delen met 49 andere mensen.

Wat ik niet zal missen is het ziekenhuis hier waar ik onderhand een abonnement op lijk te hebben. Vorige week nog moest ik naar het ziekenhuis omdat één van mijn vullingen was losgekomen. En dat bezoekje zal ik me nog een tijdje herinneren. De tandarts was gezeten in één van de grootste consultatiekamers die ik heb ooit gezien heb. Het was een oudere man met meer vingers dan tanden en dat alleen al boezemde me redelijk wat angst in. Misschien overdrijf ik een beetje, maar zijn tanden waren niet in de beste staat (waarschijnlijk omdat hij een kettingroker is, want ik rook zijn adem). Hij verwelkomde me met een grijns en ik nam plaats in de stoel. Ik had een vertaler gevraagd die haperend alles probeerde te vertalen. ‘Het zal een beetje pijn doen.’ Knikte hij me toe. Een beetje godverdomme?! Ik plakte tegen het plafond van de pijnscheuten die door mijn kaak schoten. De tandarts vond het niet nodig om verdoving toe te passen en was al begonnen met boren. Nog nooit heb ik zo afgezien op een tandartsstoel. En het ergste was nog niet de pijn, maar de geluiden die de tandarts maakte; het leek op iets tussen gniffelen en giechelen met af en toe een verontschuldigende ‘oops’. Ik zou haast denken dat hij ervan genoot om de ‘wai guo ren’ op zijn stoel te laten lijden. Na 5 minuten hel vertelde mijn vertaler me ‘en dit zal geen pijn doen’. Echt? Ik vertrouwde het zaakje niet, maar gelukkig werd de vulling erin geduwd en 10 minuten later was ik al weer buiten. Aan iedereen die dus een tandartsbezoek op de agenda heeft staan: ik weet zeker dat het niet zo erg kan zijn als mijn ervaring.Veel liefs uit China en tot binnenkort!

05-12-2011 om 14:59 geschreven door Ujelly