Twee van mijn doelstellingen zijn ondertussen succesvol volbracht. Vorige week heb ik namelijk twee piercings laten steken en wat ben ik er trots op. Samen met Soham, een Indier die ik ontmoet heb op de halloween party, ging ik terug naar Beijing Lu. Ik was al in Beijing Lu beland de vorige keer, maar toen had ik geen enkele piercing shop gevonden. Het leek erop dat ze enkel schoonheidssalons hadden en geen van de salons had de hygienische omstandigheden om piercings te steken. Meer nog: ze wilden mijn kraakbeen piercen met een piercinggeweer en gewone oorbellen. Als dat geen goede formule is voor een ontsteking! Bovendien was de prijs verschrikkelijk duur; ze vroegen 20 euro voor 1 piercing; dan kon ik het evengoed laten doen in Belgie.

Maar goed, Soham wist me te overtuigen dat hij wel een goede piercing shop wist zijn, want hij had daar zijn tattoo laten zetten. Ik vroeg hem of de hygiene wel ‘up-to-date’ was waarop hij me aankeek met een ongelovige uitdrukking en hij uitbracht ‘Ik ben een dokter. Ik hecht heel veel belang aan hygiene.’. Die redenering was nog zo zot niet en dus ging ik vorige week zondag op stap met de Indier die veel weghad van een teddybeer en een kop groter was dan ik. Eens in Beijing Lu loodste hij me door de grote winkelstraat en we belandden in een kledingwinkel. Blijkbaar was de tattooshop er niet meer en teleurgesteld trok ik een pruillip. Hij beloofde het aan een paar voorbijgangers te vragen en zo eindigden we alsnog in een klein kraampje, in een klein steegje. Soham verzekerde me dat het eigenlijk geen kwaad kon om een piercing gun te gebruiken, maar hij stond erop dat de eigenares van het miniwinkeltje mijn oor eerst ontsmette en een nieuwe oorbel uit de verpakking haalde waarop stond ‘stainless steel’.

Ik plofte neer op het kleine stoeltje en haalde diep adem. Twee seconden later zat de oorbel er al in en ik moest bekennen dat het niet zo veel pijn deed. Precies vijf minuten later kreeg Soham een telefoontje van een goede vriend en ik hoorde hen praten in Hindi. ‘Goed nieuws’ zei hij met een glimlach ‘mijn vriend heeft hier ook een tattoo laten zetten en heeft het adres doorgegeven’. Twintig stappen verder eindigden we in een tattoowinkel die inderdaad al het juiste materiaal had; er was de chirurgische stoel, de steriele naalden (allemaal nog in verpakking), de tangen en de handschoenen. Ik gaf mijn fiat en nam toen plaats op de stoel om nog 2 piercings te laten zetten, want ik had mezelf beloofd dat ik niet voor minder dan 3 zou gaan.

De vrouw wierp 1 blik op mijn oor en ik hoorde haar misnoegd snoeven. Met Soham als mijn vertaler vertelde ze me dat de oorbel scheef in mijn oor was gepierced en ze stelde voor om hem uit te doen.Geen probleem; de oorbel vloog de vuilnisbak in. Dan nu het echte werk; ik wilde namelijk een daith piercing: kwestie van het motto hoog te houden dat zegt ‘We zijn in China dus we doen dingen die verschrikkelijk veel pijn doen’. En pijn heb ik geleden. Met drie man hebben ze me moeten stilhouden wanneer ze de plaats probeerden te piercen en ik heb daar zowat de hele straat bijeengeschreeuwd. Door mij zijn de Belgen daar nu waarschijnlijk bekend als grote watjes, maar ah, het kon me niet schelen. Na de daith piercing begon ik toch een beetje schrik te krijgen om nog eentje te laten steken, maar alweer kon ik op Soham rekenen. ‘Het kraakbeen daar is niet zo dik dus het zal niet zo veel pijn doen’. Hij had helemaal gelijk en de tweede piercing ging er zonder problemen in. Aangezien mijn oor onderhand op een ijzerwinkel begon te lijken, besloot ik dat twee extra piercings genoeg waren (ik had er immers al twee, dus in totaal vier).

Eens terug in mijn woonwijk voelde ik me dapperder dan ooit en ik besloot om nog een doelstelling te volbrengen. Ik wachtte tot er een paar voorbijgangers zouden passeren en snoof de vieste rochel op die je je kan inbeelden (met de passende geluiden) om die daarna met veel kracht op de stoep te spuwen. Vol verwachting keek ik naar de Chinezen in het voorbijgaan, maar drie keer raden: geen haan die ernaar kraaide. Misschien dat ik de volgende keer gewoon mijn broek afsteek om hen te choqueren, maar ik weet zeker dat ze zelfs daar niet van zouden opkijken. We hebben immers al een buur die te pas (eigenlijk niet) en te onpas in zijn ondergoed op straat verschijnt, sigaret in de mond en bouwvakkersspleet paraat. Nog 4 weken in dit hellegat en dan kan ik weer naar de beschaving!

21-11-2011 om 05:42 geschreven door Ujelly