Sinds ik hier ben aangekomen zijn mijn voedingsgewoonten al grondig veranderd. De eerste dagen kocht ik nog sandwich brood, mooi verpakt, maar vol conserveermiddelen. Het brood blijft eeuwen 'goed' en is enkel verkrijgbaar in wit formaat of met rozijnen. Bruin brood vind je hier bijna niet en als je het toch vindt is het peperduur. De Chinezen eten als ontbijt noedels of pap. De pap bevat sojabonen, maar is niet zoet. Ik heb een zak havermout gekocht; het is nog steeds duurder dan de pap, maar het is minder duur (en smakelijker dan het fabrieksbrood). Vlees koop ik hier niet, want af en toe zie ik vliegen neerstrijken op de verpakkingen en ik denk/hoop dat je minder snel een voedselvergiftiging opdoet als je enkel groenten eet. Als vleesvervanger eet ik tofu (doú fù) met groenten die ik eerst was en dan grondig bak. Natuurlijk kook ik niet elke dag; eigenlijk scheelt de prijs niet zo veel van het voedsel dat je koopt op straat en er zijn toch een paar kraampjes die ik vertrouw, alhoewel ik moet toegeven dat ik al één dag met mijn hoofd boven de wcpot gehangen heb.

Het is eigenlijk niet te verwonderen dat mijn maag zo reageert, want ik heb mezelf opgelegd om alles te proberen wat ze me aanbieden. Gisteren ging ik toevallig naar een feestje georganiseerd door een Chinese vriend. Één van de delicatessen die de buffettafel te bieden had, was de kippenpoot. De gekookte of gefrituurde kippenpoot is in verscheidene formaten te verkrijgen en kan gekruid worden naar smaak. Deze delicatesse wordt ook verkocht op straat en in metro's en bussen kan je de Chinezen gretig zien kauwen. Helaas heb ik dat kauwen redelijk letterlijk opgevat en nadat ik de moed gevonden had de poot (met nagels incluis) op te nemen, zette ik er gewoon mijn tanden in zodat ik het bot kon horen kraken. Tot grote hilariteit van mijn Chineze gastheer brak de poot in tweeën en spuwde ik bijna meteen de brok die ik had afgebeten uit. Hij legde me toen uit dat het een kunst is om kippenpoten te eten omdat je met je voorste tanden het vel rond het bot moet proberen af te schrapen. Hij moet dan wel een uitermate kunstig persoon zijn, want hij eet die dingen elke dag.

Als je eetlust nog niet verpest is, mag je verder lezen want er komt nog meer. Deze middag ben ik op zoek gegaan naar een school waar ze Chinees geven. Ik had een adres gevonden op het internet en na talloze omzwervingen kwam ik er uitgeput en doorweekt aan. Hun prijs was echter te hoog voor mij (500 euro voor slechts 32 uur) en toen ben ik teleurgesteld afgedropen om vervolgens vast te stellen dat ik de weg niet meer wist naar het metrostation. Gelukkig zag ik net een buitenlandse voorbij lopen en kon ik het haar vragen in het Engels. We raakten aan de praat en ik besloot samen met haar de stad te verkennen. We vonden o.a. een Ikea waar ze kaas verkochten aan een redelijke prijs. Kaas wordt geïmporteerd omdat de Chinesen hun eigen kaas 'tofu' maken van soja melk. We vonden ook minder aangename dingen zoals een toilet in de McDonalds waar iemand wel een heel erg grote boodschap in had gedropt. We zochten naar een beter alternatief en vonden een schoner toilet, maar ik moest nog steeds op mijn hurken zitten en er was geen toiletpapier aanwezig. Het was geen onaangename ervaring, maar ik zit toch liever met mijn billen op een Europees toilet. Nog beter is een Europees toilet in Europa, want de Chinezen hier hurken overal en dus staan er soms voetafdrukken op de toiletbril. 

Op weg naar huis trotseerden we eerst extreme weersomstandigheden. Donder en bliksem wisselden elkaar in een snel tempo af en het regende zo veel dat de putjes het water niet konden slikken zodat de straten en de lagere trottoirs onder water stonden. Toen werden we bijna overreden door een chauffeur die besloot dat hij liever op de stoep reed dan in de file te staan en vervolgens werden we onder de voet gelopen in de metro. Mij hoor je niet klagen daarover, maar toen ik thuiskwam kwam ik tot een onaangename vaststelling: mijn sandalen geven kleur af wanneer ze nat worden. Bovendien gaat de verf niet af als je je voeten wast en daardoor heb ik nu een leuke souvenir. Nu begrijp ik waarom sommige mensen sokken in hun sandalen dragen.

Voor de eerste keer in dagen is het een beetje koeler en sta ik niet al zwetend op. Volgens mijn Chinese collega's zijn deze dagen redelijk uitzonderlijk en wordt het binnen de kortste keren weer snikheet. Ik hoop van niet, want in dit weer kan je amper iets doen en val je overdag boven je boeken in slaap. De 'boeken' verwijzen hier naar de boeken die ik gebruik om Chinees te leren, zelfstudie als het ware. Helaas is het heel erg moeilijk om Chinese woorden correct uit te spreken en daarom heb ik een privéleerkracht ingehuurd tegen 7 euro per uur. Ik hoop dat ik vlug vorder en meer kan zeggen dan 'Ik wil een vork' of 'Ik wil noedels'. 

Gisteren ben ik naar een Couchsurfing meeting gegaan. De filosofie achter 'Couchsurfing' is dat de huizen van mensen openstaan voor bezoekers die een slaapplaats nodig hebben. Als je je aansluit bij de website kan je zoeken naar geschikte slaapplaatsen en kan je afspreken met andere leden om iets te gaan drinken. Gisteren was er een bijeenkomst met zeker meer dan 32 leden. Sommige zijn inheems (Chinees), maar de meeste komen uit het buitenland. Ik heb o.a. een Italiaan, drie Russen -ze zijn echt overal- en een Fransman ontmoet. De Fransman had zijn vrienden wijsgemaakt dat we al een jaar aan het daten waren dus het was wel handig om hem in zijn eigen taal op zijn plaats te zetten. Hij was redelijk verbaasd dat ik (gebroken) Frans kon en vroeg me waar ik vandaan kwam. Toen ik zei 'de Bruges, Belgique' begon hij spontaan te lachen; blijkbaar zijn we in het buitenland bekend omdat we nog geen regering hebben en niet meer omdat we fantastische chocolade of bier maken. Tijden veranderen.

Maar liever geen regering dan de regering in China. Hun filosofie is om zo veel mogelijk mensen in dienst te nemen om zo de almacht van de staat aan te tonen. I.p.v. machines plaatsen ze in mijn regio (Clifford, Panyu) overal wachten die de bewonerskaarten controleren. Iedereen weet dat ze daar maar staan voor de show en  als je uit het buitenland komt en veinst dat je geen woord Chinees kent, laten ze je zonder problemen door. Hier hebben ze ook voor alles papieren. Volgens mij verdwijnen er minstens 10.000 bomen per dag om de Chinezen te voorzien van papier. Wil je een bewonerskaart? Geen probleem. Je moet enkel naar 3 verschillende instanties gaan en minimum 15 pagina's papierwerk invullen. Een busticket met de nachtbus? Een heel A4tje met stempel erop dat dan gewoon in een doos gepropt wordt. 

De macht van de regering is ook voelbaar in de alledaagse conversaties. Toen ik mijn Chinese collega's vroeg waarom er zo weinig bedelaars te zien zijn in Guangzhou (minder dan in Brussel) ontweken ze allemaal mijn vraag. Daarna stelde ik de directe vraag of de politie ze soms aanpakt en ik kon zien dat ze niet meer op hun gemak waren. Één van de collega's kwam toen met de hypothese dat familie veel belangrijker is in China dan in Europa en dat verwanten elkaar meer helpen. Het is waar dat ze veel meer respect hebben t.o.v. de ouderen en hun familie, maar je gaat me niet wijsmaken dat ze in een stad tien keer groter dan Brussel maar een paar bedelaars hebben. Natuurlijk ben ik nog niet echt in de 'achterbuurten' geweest, maar ik heb me wel al gevaarlijk terrein begeven door de asfaltjungle te betreden. Met de asfaltjungle duiden buitenlanders de kleine straatjes aan waar je geen enkele toerist tegenkomt. Rikki, mijn roommate die redelijk avontuurlijk is ingesteld, heeft me zelfs verteld dat hij daar nooit komt, maar ik kon er niets aan doen; ik was verdwaald.

Met Rikki ben ik ook de kleine winkeltjes gaan bekijken waar Rikki zijn 'allstars' gekocht heeft. De Allstars worden verkocht voor 5 euro per paar en zijn bijna niet te onderscheiden van de echte. Ze komen zelfs in de originele dozen waar de prijs van 75 euro opstaat en ze hebben de Allstar labels. Rikki opperde toen dat ze misschien gestolen waren, maar toen hij het vroeg aan de shopverkoper zei die gewoon vlakaf dat ze 'fake' waren en hij toonde ons zelfs het internetadres waar hij de dozen bestelde. Rikki heeft er geen probleem mee om namaak te kopen. Ik blijf sceptisch; ik weet niet in welke omstandigheden het materiaal gemaakt wordt en ook al is het zo goedkoop, ik heb liever een echt paar degelijke schoenen dan mijn voeten te folteren. Tot nu toe heb ik nog geen kledij gekocht in China en ik plan dat zo te houden. Je weet nooit of het nu namaak is of niet, want soms is de prijs geen indicatie.