Op verzoek van mijn moeder ditmaal een kort bericht over mijn werk. Wat doe ik hier eigenlijk in Guangzhou? Momenteel werk ik voor een firma genaamd 'English Journey' in het district Shiqiao, wat ongeveer een busrit van 35 minuten verwijderd is van het district Panyu, waar ik woon. De firma verzorgt Engelse lessen voor chinese kinderen tussen 5 en 15. English Journey heeft ook een kindergarten voor kinderen vanaf 1 jaar en in de zomer en winter zijn er speciale cursussen.

Het is aanpassen om hier les te geven omdat de school nooit zekerheid kan geven over het aantal leerlingen dat komt naar je lessen. Soms moet ik het doen met 1 leerling per klas, soms zijn het er 10. Bart, de andere Belg die hier al 6 jaar werkt, zegt dat je flexibel moet zijn, maar voor mij komt dat erop neer dat ik geen lesvoorbereidingen meer maak en gewoon de klassen al improviserend doorkom. We hebben geen leerplan en het boek dat we gebruiken is een gekopieerd boek waarop we de naam 'English Journey' hebben geplakt; copyright bestaat niet in China. 

De ouders sturen hun kinderen naar onze school omdat we blank zijn en omdat Engels veel prestige heeft. De meeste leerlingen die naar onze school komen zien de lessen als ontspanning omdat ze nog andere bijlessen hebben. Het schoolsysteem in China is veel competitiever dan in België; één van mijn leerlingen begint systematisch te wenen wanneer ze de woordenschat niet kan onthouden of zelfs wanneer ze een simpel spelletje verliest. Een andere leerling, Tony, volgt lessen chemie, fysica, wiskunde en Engels tijdens de vakantie. Bovendien staat hij iedere morgen op om 8 uur om zijn vakantietaken te maken. Volgens hem is dat 'the chinese way' en hij lijkt het niet erg te vinden, maar voor mij lijkt het kindermishandeling.

China is in het algemeen veel harder voor kinderen. Verscheidene chinese kindergardens zijn gesloten omdat de peuters door de onhygiënische omstandigheden ziek werden. Kinderen mogen de leerkracht in het gewone onderwijs ook niet tegenspreken of ze worden gestraft. Het is voor hen dan ook een opluchting dat wij veel losser zijn en dat ze vrij mogen praten (weliswaar in het Engels). Wanneer de chinese studenten geen bijlessen of huiswerk hebben, spelen ze computerspelletjes of kijken ze cartoons (zoals Yan Lang Lang, een cartoon over de wolf en de 7 geitjes). Kinderen die boeken lezen zie je hier zelden omdat ze in school al zo veel moeten lezen.

Zo, nu weet je wat ik hier uitvreet in China en om eerlijk te zijn: het is hier niet zo slecht als ik soms laat uitschijnen in mijn blogberichten. Ja, het is aanpassen, maar als westerling krijg je hier een voorkeursbehandeling. Ik ben dus niet bang opgepakt te worden omdat ik mijn mond weer maar eens heb voorbijgepraat in klas. Zo heb ik mijn 14 jarige kinderen eergisteren uitgelegd wat AIDS is en hoe je het precies krijgt; nu maar hopen dat ik vandaag geen politiecombi voor mijn deur zie staan.