Al weer een tijdje geleden sinds ik voor het computerscherm zat en mijn gedachten neerpende. De reden waarom is simpel: ik werk hier full-time en heb daar nog eens een part-time bovenop. Ik spendeer per dag meer dan 2 uur aan pendelen en 's avonds ga ik joggen of bekijk ik een film. Het werkritme ligt hier veel hoger dan in België en ik ben niet de enige die een part-time combineert met een full-time. De meeste mensen werken hier van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Winkels zijn hier open tot 22u; de tuiniers rapen bladeren tot 21u; Engelse en Chinese lessen gaan door tot 21u 's avonds. Kortom, Guangzhou is werkelijk een stad die nooit slaapt.
Guangzhou is ook een mengelkroes van culturen. Van de Indische cultuur heb ik al een paar keer kunnen proeven en dat proeven mag je redelijk letterlijk nemen. Kat had me uitgenodigd om rode curry te testen en we hebben samen kip klaargemaakt op traditionele wijze. In India is het perfect normaal om met je handen te eten, maar je mag enkel je rechterhand gebruiken. Bovendien hebben ze een soort pannenkoek genaamd 'Rootie' (fonetische schrijfwijze) die ze in de sauzen doppen. Ik heb ook al van de Chinese cultuur mogen proeven. Rijst en groenten houden ze strikt gescheiden. Iedereen krijgt een portie rijst en in het midden van de tafel wordt de rest gedropt op een ronde bewegende schotel. Die schotel is gemeenschappelijk en je neemt wat je wil. Het is ook niet ongebruikelijk om het eten van je buur te nemen en in het algemeen zijn de Chinezen heel erg gastvrij en ze delen werkelijk alles. Misschien is dit laatste wel een overblijfsel van het communisme.
Ondertussen zijn ook mijn nieuwe Russische collega's toegekomen. Na twee dagen reizen vanuit hun geboortedorp kwamen ze toe op hoge hakken met een tasje aan de hand. Dasha had een tas met 'I love Moscow' en Yana droeg een Gucci zonnebril; ik heb hier duidelijk te maken met Russen uit de rijkere regionen. Ze komen dan ook naar hier om het leven te proeven en niet zoals Olga om hun financiële situatie te verbeteren. Ze zijn veel meer luxe gewend en geven geld uit aan dingen waar ik nog geen yuan aan zou spenderen.
Zelf proef ik ook van het leven in China en ik kom hier de gekste dingen tegen. Gisteren (om 12u 's nachts) raakte ik aan de praat met een Amerikaan in de bus omdat ik vroeg of het wel de juiste bus was. Ik wilde nu eenmaal niet eindigen in het hol van Pluto met een onuitspreekbare naam zoals Hanxichanglong. Hij vertelde me dat ik geluk had en dat dit de laatste bus naar huis was en begon te vertellen over zijn leven. Hij is een muziekleraar in een conservatorium en verdient ongeveer 25000 yuan per maand (4 keer zoveel als ik).
Alles wat hij te vertellen had was behoorlijk interessant, maar het werd pas echt hilarisch toen we samen naar huis wandelden, hij mijn hand vastnam en zei 'Belgian girl, I have so many sins in China'. Op dat moment kon ik alleen maar hopen dat mijn verbijsterde uitdrukking verborgen bleef in de duisternis en ik bereidde me al voor op een potje kung fu om mijn lijf en leden te verdedigen. Hij ging verder 'I drink so much. I am an alcoholic, you know'. Dat wist ik natuurlijk niet en als dit zijn manier was om me gerust te stellen sloeg hij de bal serieus mis. Op dat moment begon ik ook te beseffen waarom hij zo open was geweest over zijn levensstijl in Guangzhou; hij kon namelijk amper op zijn benen staan. Ik kreeg medelijden met hem en vertelde hem dat hij het best hulp zocht (bij de anonieme alcoholici bijvoorbeeld), maar toen greep hij me vast bij mijn schouders en begon hij te huilen. Daar stond ik dan. In het midden van de nacht. Met een 50jarige man die een potje aan het huilen was. Ik klopte hem geruststellend op de schouder en vertelde hem dat ik nu echt wel naar huis moest waarop ik hem zachtjes achteruit duwde en snelde naar de dichtstbijzijnde 7-eleven. Eens binnen kon ik rustig ademen en ik zag dat hij te dronken was om me achterna te rennen. Wel, lesje geleerd...vanaf nu gedraag ik me als een klootzak in China aangezien vriendelijkheid enkel leidt tot gênante situaties. In nachtclubs leidt het tot mannen die onder mijn kledij voelen, op weg naar mijn werk leidt het tot taxichauffeurs die me achtervolgen, in de bus leidt het tot Chinezen die mijn vriend willen zijn om hun Engels te verbeteren en bij andere westerlingen trek ik blijkbaar de alcoholici aan. Nee, mijn glimlach blijft vanaf nu in de kast. Nog een prettige dag verder en een 'fuck you' erbovenop!
Vandaag in de krant: 'Govt probes pills made from dead infants' (Bron: Global times, 11 augustus 2011). En juist wanneer ik denk dat ik alles gezien heb in China (gisteren las ik nog dat er een jongetje in Bejing in de KFC keten een hamburger vol maden heeft gegeten), is dit artikel nog een tikkeltje erger. Een korte samenvatting: doodgeboren baby's of kinderen die stierven in het ziekenhuis zijn doorverkocht op de zwarte markt. Vervolgens zijn ze verscheept naar Korea waar ze eerst ontdooid werden in de microgolf oven om dan als pillen te eindigen. De pillen werden verkocht tegen een halve dollar per stuk en zijn erg populair in Korea om zogezegd het leven te verlengen en het gehoor en het zicht te verbeteren. China beweert dat ze niets te maken heeft met het vermalen van baby's en dat in de traditionele geneeskunde enkel placenta en navelstrengen gebruikt worden. Smakelijk.
Werkelijk alles is mogelijk in China omdat er zo weinig veiligheidsvoorschriften zijn. De regering controleert de producten amper vooraleer ze in de schappen komen en als de producten toch geweigerd worden, is er altijd de zwarte (of lokale) markt. Een licentie om dingen op straat te verkopen heb je hier niet nodig, enkel een deken om je waren uit te stallen. De laksheid van de regering t.o.v. bedrijven verklaart ook waarom veel Afrikanen en Indiërs hier hun slag slaan. Ze stampen hier een bedrijfje uit de grond zonder het eindeloze Europese papierwerk en een week later verkopen ze al LCD schermen of GSM's aan hun geboorteland. China is niet enkel het gedroomde land van legitieme CEO's maar ook van de oplichters die maar al te graag profiteren van je goedgelovigheid. Aangezien er geen controle is op de kwaliteit van de items kunnen ze je werkelijk alles wijsmaken; de oortjes die ik vorige week aangeschaft heb (tegen een redelijke prijs, want ik wou geen namaak), hebben het nu al begeven.
Misschien is het al duidelijk uit voorgaande beschrijving dat ik de Chinese mentaliteit grondig beu ben. De nieuwigheid is eraf en ik verlang naar de Europese gewoontes. Ik haat het bijvoorbeeld dat mensen in de metro nooit in één keer op hun plaats gaan zitten. Ze blijven eerst op het puntje van hun stoel zitten en wachten tot de zitplaats is afgekoeld vooraleer de plaats helemaal in te nemen. Ik haat het dat ze me aanstaren in de bus of metro en dan een conversatie proberen aan te knopen zoals 'Your skin is so beautiful'. Ik haat het dat ze geen elementaire beleefdheid kennen en gewoon alles zeggen wat ze denken. Zo heeft één van mijn studenten mijn benen beschreven als 'elephant legs'. Ik haat het dat de meeste Chinese meisjes een parasol bovenhalen van zodra er ook maar een scheutje zon door de dikke smog heen priemt. Ik haat het dat auto's hier nooit stoppen en dat ze altijd toeteren alsof ik (de zwakke weggebruiker) in de fout ben omdat ik überhaupt de weg wil oversteken. Ik haat het dat ik moest werken ook al had ik bijna 39 graden koorts en kon ik me bijna niet bewegen door de spierpijn. Ik haat het dat mensen hier enkel beoordeeld worden op hun witte huidskleur en dat het bedrijf waarvoor ik werk geen Filipino's of zwarten wil aannemen. Ik haat het dat mijn diploma hier geen zak waard is omdat ze hier toch alle documenten vervalsen waardoor ik moet doen alsof één van mijn ouders uit een 'native English' land komt zoals Schotland. En bovenal haat ik het dat Chinees Chinees blijft voor mij en dat elke Chinees lacht met mijn uitspraak zodra ik enkele woorden probeer te uiten.
Maar om toch positief te eindigen: we gaan nog niet naar huis...bijlange niet, bijlange niet.
China is dusver een aangename ervaring geweest. Des te meer omdat ik het kon delen met Rikki en Olga. Rikki toonde me de verschillende facetten van Guangzhou; Olga werd mijn beste vriendin. Maar mooie liedjes duren niet lang en mooie Chinese liedjes bestaan niet. Rikki is vrijdag vertrokken richting Slovakije en Olga is eergisteren ontslagen. Concreet betekent dit dat ze vertrekt de 12e richting Moskou en dat ik 2 nieuwe leerkrachten mag verwachten.
Bart, mijn baas, heeft haar 2 augustus tijdens de middagpauze verteld dat ze niet meer mag terugkomen omwille van haar Russisch accent en 'because the kids don't like you'. Vervolgens kwam hij naar beneden en zei hij doodgewoon 'Esa, I think you should know Olga's been fired...'. Op dat moment was ik gezellig een bord rijst aan het eten, met twee stokjes zoals de lokale bevolking dat zo keurig doet. Mijn hand bleef midden in de lucht zweven en alle rijst die ik met veel moeite verzameld had op mijn eetgerei donderde naar beneden. Ik bleef een minuut zo zitten en ben toen naar boven gewandeld om Olga te troosten. Toen ik bovenkwam was Olga niet aan het huilen, want Russen huilen niet. Ze had wel een zakdoek bij de hand indien deze onwaarschijnlijkheid toch zou voorvallen, maar er kwamen geen tranen. Ik ben naast haar gaan zitten en begon toen zelf haast te blèren.
Mijn beste maatje gaat terug naar huis en ik weet niet wat voor roommates ik in de plaats zal krijgen. Tot overmaat van ramp moet ik liegen tegen Olga omdat ik de echte reden ken van haar ontslag. Ze is niet ontslagen omwille van haar accent, want de twee nieuwe leerkrachten komen ook uit Rusland. Ze is vooral ontslagen omdat haar attitude niet goed was. Ze is te koppig en weigert de dingen te doen op de manier dat de klant en de baas het wil. Bovendien had ze iedere dag een discussie met Bart en door de taalbarrière (haar Engels is niet zo goed) leken haar klachten op aanvallen en kwam ze onbeschoft over. Tot slot heeft de de arm van een klein jongetje ontwricht omdat ze niet voorzichtig genoeg was en hem bij de pols heeft vastgenomen i.p.v. bij de elleboog. Blijkbaar zijn de ouders van de kinderen die naar de kindergarten gaan ook niet tevreden omdat haar Engels niet goed genoeg is en de kinderen haar Russisch accent overnemen.
Het kan me echter niet schelen om welke redenen ze ontslagen is. Ik zal haar erg missen. Ik zal haar verhalen over Rusland missen, wanneer ze me bijvoorbeeld vertelde 'in Russia, you are not afraid of robbers, you are afraid of the police'. Ze ging dieper in op deze mededeling en wist me te vertellen dat de politie in Rusland tot de slechts betalende beroepen behoort (net zoals leerkracht overigens) en dat de meeste agenten daardoor misbruik maken van hun macht om geld af te troggelen van de bevolking. De broer van haar oma en de zoon van haar tante zijn beiden vermoord door de politie omdat ze niet ingingen op de eisen van de klootzakken. Ook zal ik haar bijgelovigheid ook missen. In Rusland mag je geen geld aannemen voor 5 uur 's avonds. Het geld moet op een object (zoals een tafel) gelegd worden en mag enkel weer opgenomen worden na dit tijdstip, anders brengt het ongeluk. Je mag ook nooit gebaren dat iemand dik is door bij jezelf een dikke ronde buik te maken met beide handen, want als je het toont op je lichaam dan zal het ook echt gebeuren. Olga gelooft ook dat alles gebeurt voor een reden, wat misschien verklaart waarom ze haar ontslag niet zo hard opneemt. Volgens haar was dat de manier waarop 'het leven' haar duidelijk maakte dat ze terug moest keren naar Rusland, naar haar familie. Ik weet het niet Olga. We zullen zien zeker?
Op verzoek van mijn moeder ditmaal een kort bericht over mijn werk. Wat doe ik hier eigenlijk in Guangzhou? Momenteel werk ik voor een firma genaamd 'English Journey' in het district Shiqiao, wat ongeveer een busrit van 35 minuten verwijderd is van het district Panyu, waar ik woon. De firma verzorgt Engelse lessen voor chinese kinderen tussen 5 en 15. English Journey heeft ook een kindergarten voor kinderen vanaf 1 jaar en in de zomer en winter zijn er speciale cursussen.
Het is aanpassen om hier les te geven omdat de school nooit zekerheid kan geven over het aantal leerlingen dat komt naar je lessen. Soms moet ik het doen met 1 leerling per klas, soms zijn het er 10. Bart, de andere Belg die hier al 6 jaar werkt, zegt dat je flexibel moet zijn, maar voor mij komt dat erop neer dat ik geen lesvoorbereidingen meer maak en gewoon de klassen al improviserend doorkom. We hebben geen leerplan en het boek dat we gebruiken is een gekopieerd boek waarop we de naam 'English Journey' hebben geplakt; copyright bestaat niet in China.
De ouders sturen hun kinderen naar onze school omdat we blank zijn en omdat Engels veel prestige heeft. De meeste leerlingen die naar onze school komen zien de lessen als ontspanning omdat ze nog andere bijlessen hebben. Het schoolsysteem in China is veel competitiever dan in België; één van mijn leerlingen begint systematisch te wenen wanneer ze de woordenschat niet kan onthouden of zelfs wanneer ze een simpel spelletje verliest. Een andere leerling, Tony, volgt lessen chemie, fysica, wiskunde en Engels tijdens de vakantie. Bovendien staat hij iedere morgen op om 8 uur om zijn vakantietaken te maken. Volgens hem is dat 'the chinese way' en hij lijkt het niet erg te vinden, maar voor mij lijkt het kindermishandeling.
China is in het algemeen veel harder voor kinderen. Verscheidene chinese kindergardens zijn gesloten omdat de peuters door de onhygiënische omstandigheden ziek werden. Kinderen mogen de leerkracht in het gewone onderwijs ook niet tegenspreken of ze worden gestraft. Het is voor hen dan ook een opluchting dat wij veel losser zijn en dat ze vrij mogen praten (weliswaar in het Engels). Wanneer de chinese studenten geen bijlessen of huiswerk hebben, spelen ze computerspelletjes of kijken ze cartoons (zoals Yan Lang Lang, een cartoon over de wolf en de 7 geitjes). Kinderen die boeken lezen zie je hier zelden omdat ze in school al zo veel moeten lezen.
Zo, nu weet je wat ik hier uitvreet in China en om eerlijk te zijn: het is hier niet zo slecht als ik soms laat uitschijnen in mijn blogberichten. Ja, het is aanpassen, maar als westerling krijg je hier een voorkeursbehandeling. Ik ben dus niet bang opgepakt te worden omdat ik mijn mond weer maar eens heb voorbijgepraat in klas. Zo heb ik mijn 14 jarige kinderen eergisteren uitgelegd wat AIDS is en hoe je het precies krijgt; nu maar hopen dat ik vandaag geen politiecombi voor mijn deur zie staan.
Het volgende blogbericht kan choquerend zijn voor bepaalde mensen. Het gaat over het nachtleven in Guangzhou en bevat soms expliciete taal of beeldende uitdrukkingen. Dit bericht is dus niet voor 'gevoelige' lezers. Aan al degene die tegen een stootje kunnen, lees gerust verder.
Gisterenavond heeft Olga me overtuigd om mee te gaan naar een nachtclub. Mijn ervaring tot nu toe is dat het uitgaansleven in Guangzhou vreselijk duur is (soms tot 70 RMB - ongeveer 7 euro - per drankje). Daarom stond ik wat weigerachtig t.o.v. haar voorstel, maar ze verzekerde me dat deze avond helemaal niet duur zou uitvallen, want we gingen samen met Karisna (bijnaam Kat) een Indische vriendin. Na een lange metrorit, kwamen we aan rond 11u en Karisna stond ons op te wachten. Ikzelf had voor de gelegenheid een jeansbroek aangetrokken en een simpel T-shirt. Ally was iets feestelijker gekleed en droeg een T-shirt met een décolleté om u tegen te zeggen, maar Karisna overtrof alle verwachtingen. Toen ze ons zag zei ze zelf 'I feel like I am dressed up for a strip-club! You guys should have dressed up!'; ze was gekleed in een kort jurkje tot net onder haar billen, droeg stiletto's en haar borsten vielen er bijna uit. Al bij al maakte Kat toch een sympathieke indruk en ze was heel erg blij dat Olga een fles wijn had meegebracht, maar ze zei dat ze een vriend ging bellen die voor alles zou betalen in de nightclub. Daarenboven voegde ze toe 'and he's a friend of my father's so I don't even have to fuck him!'.
De nightclub had standaard 4 gorilla's (ja hoor, zelfs bij een tenger volk als de Chinezen vind je bulldozers) die buiten stonden en enkel toegang verschaften aan degene die ofwel betaalden of gekleed waren voor een feestje. Gelukkig waren dat niet de enige twee criteria die ze hanteerden, anders was ik gekleed als een halve hippie (sandalen incluis) nooit binnen geraakt. Het derde, en misschien wel belangrijkste criteria voor buitenlanders, is de huidskleur. Ben je blank dan raak je zonder problemen binnen in om het even welke club. Ik had een vleesjurk kunnen dragen zoals Lady Gaga, en nog was ik toegelaten tot de club. China in het algemeen hanteert die hiërarchie; hoe witter je bent, hoe meer deuren er open gaan. De chinese meisjes weten dat ook maar al te goed en zodra de zon schijnt halen ze hun parasol boven om toch maar geen kleurtje te krijgen. Ben je zwart dan word je gegarandeerd gediscrimineerd in Guangzhou. Niet alleen krijg je de labels 'gevaarlijk', 'onbetrouwbaar' en 'dief', op straat word je aangestaard en men vermoedt dat je drugs dealt.
Eens binnen loodst Kat ons naar de toiletten. Verbouwereerd, word ik in een hokje geduwd en Olga en Kat komen achter me aan. De deur wordt gesloten en de fles wijn bovengehaald. Wanneer ze mijn gezichtsuitdrukking ziet, legt ze uit 'You cannot dance if you're not at least a bit drunk'. Mijn idee van een gezellig glaasje wijn is toch anders, maar ik sta zeker open voor nieuwe ervaringen en drink een paar teugen van de goedkope rode wijn. Kat duwt ons weer uit het toilethokje en Olga verstopt de halflege fles wijn terug in haar tas. We geven onze zakken af aan de vestiaire en ontmoeten Kats vriend, DK. Hij ziet eruit als een typische Indische macho. Hippe jeans, hip hemdje dat halfopen staat zodat je zijn borsthaar kan bewonderen, haar in de gel en niet te vergeten: een overdosis aftershave. Zonder problemen diept hij een paar honderd RMB op uit zijn zakken en maakt de kelners in de nightclub duidelijk dat hij pronto een tafel wil met twee flessen whiskey. We krijgen een tafel toegewezen en zelfs een kelner die ervoor zorgt dat we niets te kort komen; snacks, drank en ijs worden aangebracht.
Nu pas besef ik dat ik verkeer in het gezelschap van de rijken van Guangzhou. Ik kijk rond en zie inderdaad dat geld (en vooral drank) hier rijkelijk vloeit. De regels van de Europese nachtclub zijn hier van toepassing: ben je knap en vrouwelijk dan raak je gemakkelijk aan iemand die voor alles betaalt. Je hoeft enkel als een soort décorstuk aan zijn arm te hangen en de cocktails komen je richting uit. Ik zie chinese meisjes met lang zacht golvend haar en een gave huid die aan een tafel zitten met chinezen met een pokdalig gezicht en rond buikje. Ik zie chinese meisjes die met hun kont tegen hun danspartner aanschurken en er geen problemen mee hebben om van de ene naar de andere man te fladderen. Maar het meest choquerende voor mij was de kloof tussen arm en rijk die in deze club nog groter lijkt. Tussen al de glamour merk je chinese werkers die zwijgzaam en ongemerkt de tafels schoonmaken en de glazen oprapen die de klanten argeloos op de grond smijten. De toiletten worden beheerd door een vermoeide vrouw wiens glimlach haar ogen niet bereikt. Ze zorgt ervoor dat alle toiletten proper blijven en kuist letterlijk alle shit op die wij, klanten, achterlaten. Haar werkdag begint pas om 9u 's avonds, maar loopt door tot een gat in de nacht. Bovendien kan ze nergens zitten en krijgt ze geen extra fooien van de klanten. Fooien zijn immers niet gebruikelijk in China.
Wanneer ik me op de dansvloer begeef, besef ik nog iets: meisjes zijn hier net zoals wild waar openlijk op gejaagd wordt. Hoe weet ik dat? Omdat iemand achter mij zijn handen al op mijn heupen heeft gelegd en als een hondje tegen me op aan het rijden is. Ik probeer oogcontact te maken met Kat en ze redt me uit deze gênante situatie. Een Indiër aan mijn linkerkant grijpt mijn pols en trekt me dichterbij, terwijl Olga al een andere buitenlander gevonden heeft waarmee ze kan dansen en Kat nog steeds bezig is met de chinees die mij voordien belaagde. Kat schreeuwt in mijn oor 'Chinese guys are so annoying!'. Wanneer ik gil 'Why?', antwoordt ze 'Because they really help themselves, you know, they don't mind if they get an erection on the dancefloor and really want to make themselves feel good'. Ik probeer weg te raken van de Indiër die me de hele tijd dichterbij trekt en zeg dan simpelweg 'No!' aangezien hij mijn lichaamstaal niet lijkt te begrijpen. Ik klim op het podium dichtbij de DJ en begin te dansen bij een meisje (waarvan ik later verneem dat ze uit Oekraïne komt). Kat klimt erbij en vraagt me onbeschaamd 'Do you mind if I grind you for a few seconds?'. Een paar seconden later voel ik haar kont tegen mijn dijen, maar dat is tien keer beter dan een erectie tegen de achterkant van mijn knieën; ik zeg knieën omdat de chinese mannen zo veel kleiner zijn dan ik en hun klokkenspel komt dus gelukkig niet tot aan mijn kont.
Ik vlucht naar de toiletten waar ik op adem kom. Licht paranoïde luister ik of ik niemand hoor drugs snuiven. Het zou me niet verbazen in een tent als deze, maar drugs zijn gelukkig niet vrijelijk te verkrijgen in Guangzhou. Dat is toch iets dat de regering goed heeft gedaan; drugbezit en druggebruik worden hier hard aangepakt en de algemene houding van de bevolking t.o.v. drugs is uitermate negatief. Die attitude gaat ver terug in de tijd. In het verleden was opium legaal en aan het druggebruik en aan de 'opium war' die daarop volgde, heeft het volk slechte herinneringen. Zelfs weed wordt hier bestempeld als hardcore drug en er is geen haar op hun chinese hoofdjes dat eraan denkt om drugs te gebruiken en zo uit de gratie te vallen bij familie en vrienden.
Met opgeheven hoofd stap ik terug de club in en probeer recht door de mensenmassa te ploegen naar Olga (die nog steeds bezig is met haar Fransman) en naar Kat (die zich nu tegen het Oekraïense meisje aanvleit). Dezelfde Indiër probeert me weer dichterbij te trekken maar ik duw hem weg en schreeuw 'Fuck off!'. Hij beseft dat ik noch gewillig noch dronken ben en doet een stapje achteruit. Ik probeer enkele Europese of Amerikaanse mannen te onderscheiden in de massa en klim dan terug op het podium bij een jongen die er Europees uitziet. Ik heb gelijk; hij komt uit Frankrijk, maar geeft zelf toe dat hij te dronken is om ook maar iets te doen. 'No problem' zeg ik 'Do you mind if I use you as my boyfriend to deter the other guys?'. De Fransman vind het allemaal best, maar verkeert niet in de mogelijkheid om met mij te dansen. Ik draai dus rond hem heen en wanneer iemand me probeert mee te sleuren, ruk ik me los en wijs naar de Fransman. Mijn strategie werkt en zolang ik bij hem blijf dansen, laten de anderen me met rust.
Ondertussen is het 4 uur 's ochtends en Kat heeft een paar literglazen alcohol te veel op. Haar vriend, DK, duwt een kerel weg die met zijn hand de binnenkant van haar dijen probeert te bereiken en ik geef de kerel er nog een elleboogstoot bovenop. Ik ben blij dat ik redelijk nuchter ben zodat ik er ten minste voor kan zorgen dat Olga en Kat veilig zijn. DK zegt dat het genoeg is en dat hij zijn chauffeur zal bellen om ons op te halen. Kat wil nog niet echt vertrekken, maar wanneer de auto komt ondersteun ik haar zodat ze toch veilig kan instappen.
Eventjes waan ik me in Bollywood wanneer ze een paar Indische CDs opzetten en luidkeels beginnen mee te zingen. Ik vraag aan DK hoe hij het zich in godsnaam kan veroorloven om naar zo'n nightclub te gaan en hij vertelt me dat hij de CEO is van een fabriek die LCD schermen maakt. Hij vertelt er ook bij dat de meeste Indiërs die je in Guangzhou ziet stinkend rijk zijn en ik geloof hem. Overal in Guangzhou zijn er Indische restaurants te vinden die eten serveren dat ik niet kan betalen. Daarenboven heb ik hier nog geen enkele Indiër in een nachtwinkel gezien en gaan de meeste Indiërs hier gekleed in pak.
Onze tweede stop is Tomatoes, een tent waar ze Europese maaltijden serveren. Kat wil eerst nog naar een andere nachtclub gaan, maar beseft dan dat ze amper op haar benen kan staan en we eten gezellig een pizza in het restaurantje. DK bestelt nog een paar shots tequila en dan stappen we weer in de auto. Halverwege moeten we stoppen omdat Kat haar maaginhoud leegt en ik kom pas thuis om 7 u 's ochtends, maar het was op zijn minst gezegd een aparte ervaring. Prijskaartje van de hele avond? Ongeveer 120 euro waarvan ik geen cent heb moeten betalen. Daarmee kan je een chinees gezin op zijn minst een maand van eten voorzien.
Sinds ik hier ben aangekomen zijn mijn voedingsgewoonten al grondig veranderd. De eerste dagen kocht ik nog sandwich brood, mooi verpakt, maar vol conserveermiddelen. Het brood blijft eeuwen 'goed' en is enkel verkrijgbaar in wit formaat of met rozijnen. Bruin brood vind je hier bijna niet en als je het toch vindt is het peperduur. De Chinezen eten als ontbijt noedels of pap. De pap bevat sojabonen, maar is niet zoet. Ik heb een zak havermout gekocht; het is nog steeds duurder dan de pap, maar het is minder duur (en smakelijker dan het fabrieksbrood). Vlees koop ik hier niet, want af en toe zie ik vliegen neerstrijken op de verpakkingen en ik denk/hoop dat je minder snel een voedselvergiftiging opdoet als je enkel groenten eet. Als vleesvervanger eet ik tofu (doú fù) met groenten die ik eerst was en dan grondig bak. Natuurlijk kook ik niet elke dag; eigenlijk scheelt de prijs niet zo veel van het voedsel dat je koopt op straat en er zijn toch een paar kraampjes die ik vertrouw, alhoewel ik moet toegeven dat ik al één dag met mijn hoofd boven de wcpot gehangen heb.
Het is eigenlijk niet te verwonderen dat mijn maag zo reageert, want ik heb mezelf opgelegd om alles te proberen wat ze me aanbieden. Gisteren ging ik toevallig naar een feestje georganiseerd door een Chinese vriend. Één van de delicatessen die de buffettafel te bieden had, was de kippenpoot. De gekookte of gefrituurde kippenpoot is in verscheidene formaten te verkrijgen en kan gekruid worden naar smaak. Deze delicatesse wordt ook verkocht op straat en in metro's en bussen kan je de Chinezen gretig zien kauwen. Helaas heb ik dat kauwen redelijk letterlijk opgevat en nadat ik de moed gevonden had de poot (met nagels incluis) op te nemen, zette ik er gewoon mijn tanden in zodat ik het bot kon horen kraken. Tot grote hilariteit van mijn Chineze gastheer brak de poot in tweeën en spuwde ik bijna meteen de brok die ik had afgebeten uit. Hij legde me toen uit dat het een kunst is om kippenpoten te eten omdat je met je voorste tanden het vel rond het bot moet proberen af te schrapen. Hij moet dan wel een uitermate kunstig persoon zijn, want hij eet die dingen elke dag.
Als je eetlust nog niet verpest is, mag je verder lezen want er komt nog meer. Deze middag ben ik op zoek gegaan naar een school waar ze Chinees geven. Ik had een adres gevonden op het internet en na talloze omzwervingen kwam ik er uitgeput en doorweekt aan. Hun prijs was echter te hoog voor mij (500 euro voor slechts 32 uur) en toen ben ik teleurgesteld afgedropen om vervolgens vast te stellen dat ik de weg niet meer wist naar het metrostation. Gelukkig zag ik net een buitenlandse voorbij lopen en kon ik het haar vragen in het Engels. We raakten aan de praat en ik besloot samen met haar de stad te verkennen. We vonden o.a. een Ikea waar ze kaas verkochten aan een redelijke prijs. Kaas wordt geïmporteerd omdat de Chinesen hun eigen kaas 'tofu' maken van soja melk. We vonden ook minder aangename dingen zoals een toilet in de McDonalds waar iemand wel een heel erg grote boodschap in had gedropt. We zochten naar een beter alternatief en vonden een schoner toilet, maar ik moest nog steeds op mijn hurken zitten en er was geen toiletpapier aanwezig. Het was geen onaangename ervaring, maar ik zit toch liever met mijn billen op een Europees toilet. Nog beter is een Europees toilet in Europa, want de Chinezen hier hurken overal en dus staan er soms voetafdrukken op de toiletbril.
Op weg naar huis trotseerden we eerst extreme weersomstandigheden. Donder en bliksem wisselden elkaar in een snel tempo af en het regende zo veel dat de putjes het water niet konden slikken zodat de straten en de lagere trottoirs onder water stonden. Toen werden we bijna overreden door een chauffeur die besloot dat hij liever op de stoep reed dan in de file te staan en vervolgens werden we onder de voet gelopen in de metro. Mij hoor je niet klagen daarover, maar toen ik thuiskwam kwam ik tot een onaangename vaststelling: mijn sandalen geven kleur af wanneer ze nat worden. Bovendien gaat de verf niet af als je je voeten wast en daardoor heb ik nu een leuke souvenir. Nu begrijp ik waarom sommige mensen sokken in hun sandalen dragen.
Voor de eerste keer in dagen is het een beetje koeler en sta ik niet al zwetend op. Volgens mijn Chinese collega's zijn deze dagen redelijk uitzonderlijk en wordt het binnen de kortste keren weer snikheet. Ik hoop van niet, want in dit weer kan je amper iets doen en val je overdag boven je boeken in slaap. De 'boeken' verwijzen hier naar de boeken die ik gebruik om Chinees te leren, zelfstudie als het ware. Helaas is het heel erg moeilijk om Chinese woorden correct uit te spreken en daarom heb ik een privéleerkracht ingehuurd tegen 7 euro per uur. Ik hoop dat ik vlug vorder en meer kan zeggen dan 'Ik wil een vork' of 'Ik wil noedels'.
Gisteren ben ik naar een Couchsurfing meeting gegaan. De filosofie achter 'Couchsurfing' is dat de huizen van mensen openstaan voor bezoekers die een slaapplaats nodig hebben. Als je je aansluit bij de website kan je zoeken naar geschikte slaapplaatsen en kan je afspreken met andere leden om iets te gaan drinken. Gisteren was er een bijeenkomst met zeker meer dan 32 leden. Sommige zijn inheems (Chinees), maar de meeste komen uit het buitenland. Ik heb o.a. een Italiaan, drie Russen -ze zijn echt overal- en een Fransman ontmoet. De Fransman had zijn vrienden wijsgemaakt dat we al een jaar aan het daten waren dus het was wel handig om hem in zijn eigen taal op zijn plaats te zetten. Hij was redelijk verbaasd dat ik (gebroken) Frans kon en vroeg me waar ik vandaan kwam. Toen ik zei 'de Bruges, Belgique' begon hij spontaan te lachen; blijkbaar zijn we in het buitenland bekend omdat we nog geen regering hebben en niet meer omdat we fantastische chocolade of bier maken. Tijden veranderen.
Maar liever geen regering dan de regering in China. Hun filosofie is om zo veel mogelijk mensen in dienst te nemen om zo de almacht van de staat aan te tonen. I.p.v. machines plaatsen ze in mijn regio (Clifford, Panyu) overal wachten die de bewonerskaarten controleren. Iedereen weet dat ze daar maar staan voor de show en als je uit het buitenland komt en veinst dat je geen woord Chinees kent, laten ze je zonder problemen door. Hier hebben ze ook voor alles papieren. Volgens mij verdwijnen er minstens 10.000 bomen per dag om de Chinezen te voorzien van papier. Wil je een bewonerskaart? Geen probleem. Je moet enkel naar 3 verschillende instanties gaan en minimum 15 pagina's papierwerk invullen. Een busticket met de nachtbus? Een heel A4tje met stempel erop dat dan gewoon in een doos gepropt wordt.
De macht van de regering is ook voelbaar in de alledaagse conversaties. Toen ik mijn Chinese collega's vroeg waarom er zo weinig bedelaars te zien zijn in Guangzhou (minder dan in Brussel) ontweken ze allemaal mijn vraag. Daarna stelde ik de directe vraag of de politie ze soms aanpakt en ik kon zien dat ze niet meer op hun gemak waren. Één van de collega's kwam toen met de hypothese dat familie veel belangrijker is in China dan in Europa en dat verwanten elkaar meer helpen. Het is waar dat ze veel meer respect hebben t.o.v. de ouderen en hun familie, maar je gaat me niet wijsmaken dat ze in een stad tien keer groter dan Brussel maar een paar bedelaars hebben. Natuurlijk ben ik nog niet echt in de 'achterbuurten' geweest, maar ik heb me wel al gevaarlijk terrein begeven door de asfaltjungle te betreden. Met de asfaltjungle duiden buitenlanders de kleine straatjes aan waar je geen enkele toerist tegenkomt. Rikki, mijn roommate die redelijk avontuurlijk is ingesteld, heeft me zelfs verteld dat hij daar nooit komt, maar ik kon er niets aan doen; ik was verdwaald.
Met Rikki ben ik ook de kleine winkeltjes gaan bekijken waar Rikki zijn 'allstars' gekocht heeft. De Allstars worden verkocht voor 5 euro per paar en zijn bijna niet te onderscheiden van de echte. Ze komen zelfs in de originele dozen waar de prijs van 75 euro opstaat en ze hebben de Allstar labels. Rikki opperde toen dat ze misschien gestolen waren, maar toen hij het vroeg aan de shopverkoper zei die gewoon vlakaf dat ze 'fake' waren en hij toonde ons zelfs het internetadres waar hij de dozen bestelde. Rikki heeft er geen probleem mee om namaak te kopen. Ik blijf sceptisch; ik weet niet in welke omstandigheden het materiaal gemaakt wordt en ook al is het zo goedkoop, ik heb liever een echt paar degelijke schoenen dan mijn voeten te folteren. Tot nu toe heb ik nog geen kledij gekocht in China en ik plan dat zo te houden. Je weet nooit of het nu namaak is of niet, want soms is de prijs geen indicatie.
Gisteren heb ik een stapje in de wereld (Guangzhou city) gewaagd en heb ik de metro genomen. Eerst met de bus naar het metrostation en dan naar 'New Town', zo genoemd omdat het nog maar een aantal jaar bestaat en omdat het het financiële hart van Guangzhou is. De bus naar het metrostation kost niet zoveel (2 Yuan, ongeveer 22 cent), maar de buschauffeur kan je geen geld terug geven. Je moet dus het exacte bedrag in zijn bakje kunnen stoppen en dat kan duur uitvallen als je enkel briefjes hebt van 20 Yuan. In de metro hanteren ze een ander systeem. Je kan je biljetten in een handige machine stoppen en je moet enkel je route aanduiden. In ruil voor je geld krijg je dan een jeton die je kan scannen wanneer je het station betreedt. Wanneer je je bestemming bereikt hebt, steek je de jeton simpelweg in een gleufje en elektronisch wordt berekend of je wel de juiste afstand afgelegd hebt.
Zowel de bus als de metro zijn altijd druk bezet, tenzij je reist na 9 uur 's avonds en voor 7 uur 's ochtends. De regels voor het betreden van metro en bus zijn heel erg simpel: drum totdat je binnen bent en probeer dan je plaats in de bus of metro te behouden terwijl je heen en weer geslingerd wordt. Het maakt niet uit of je nu een buitenlander bent of een chinees, geplet word je zeker. Ze hebben ook de vreemdste regels op de bus en metro (zie foto). Ze vertellen je expliciet dat je niet mag spuwen op de vloer, maar vertellen je ook dat je de ouderen en kinderen moet respecteren. En effectief, wanneer er een oudje of kind binnenkomt krijgt hij of zij automatisch een zitplaats vooraan in de bus. Daar kan België een punt aan zuigen.
Na een klein uurtje in de bus en metro bereikte ik New Town. Het eerste wat me opviel waren de imposante wolkenkrabbers, maar ook de lichtvervuiling en talloze straatmuzikanten. De hoogste toren in Guangzhou is de televisietoren die voortdurend verandert van kleur. Bijna alles in de binnenstad geeft licht. De Chinezen geven er niets om dat ze energie verspillen, zolang hun stad maar impressionant is. De toren geeft dan ook licht de hele nacht lang en pleinen en restaurants kopiëren dezelfde flashy verlichting (zie foto links). Dat de Chinezen niets om het milieu geven is ook te zien aan de Pearl River (link), genoemd naar de kleur die de rivier vroeger had. Vroeger, toen de rivier nog schoon was, gaven de schelpen op de bodem een parelachtige glans aan het water. Nu is het water diepbruin en je ziet er geen watervogels. Bij toeristen is de rivier vreemd genoeg wel nog populair. Je kan op boottocht gaan voor amper 90 Yuan.
In het terugkeren, besluit ik nog iets te kopen in één van de vele kraampjes langs de weg. De hygiëne is niet fantastisch, maar volgens Olga heb je er 90 procent van de keren geen last van. Ik besluit het erop te wagen, maar mijd het onhygiënische kraampje op mijn linkerkant (zie foto) en ga rechtstreeks naar het kraampje waar er een stuk of 5 mensen staan aan te schuiven. Ik koop Chinese Noedels. Ik wist niet dat er ook iets anders bestond dan Chinese Noedels, maar blijkbaar maken ze een verschil tussen de gele slierten en de witte. De gele (zo beweren ze me) zijn geen traditioneel chinees gerecht, de witte wel. Voor mij zijn ze nog altijd beide 'pasta' ook al heeft Olga me al gecorrigeerd door te zeggen 'No pasta. They're rice noodles'. Zo, alweer iets bijgeleerd.
Even mijn roommates voorstellen. De meeste excentrieke van de twee is ongetwijfeld Rikki. Hij komt uit Slovakije, houdt van Chinese meisjes en heeft een hele voorraad tatranky op zijn kamer. Die voorliefde voor het vrouwelijke schoon steekt hij niet onder stoelen of banken en af en toe komt hij naar huis met zijn nieuwste verovering. Dit tot grote ergernis van mijn tweede roommate, Olga. Zoals de naam al doet vermoeden komt ze uit Rusland en zij en Rikki zijn niet de beste maatjes. Het is niet alleen zijn voorliefde voor vrouwen waar ze een hekel aan heeft, maar ook aan zijn onwil om op te ruimen of schoon te maken. Eigenlijk moet ik haar gelijk geven, want wanneer Rikki in een kamer is geweest zie je het meteen. Ofwel staat zijn traditioneel theesetje nog op tafel, ofwel is de keuken beklad met etensresten, ofwel slaapt er één van zijn vrienden in de zetel zodat jij er niet in kan zitten. Nochtans heeft Rikki ook een punt. Hij is ervan overtuigd dat Olga het wat relaxer moet aandoen, 'because it seems like she has a stick stuck in her ass'. Van Rikki moet ze niet zo veel schoonmaken en moet ze wat meer uitgaan, genieten van het land en van de schoonheden (hier letterlijk te nemen) die het land te bieden heeft.
Hoedanook, Olga en Rikki lijken beiden al heel erg aangepast aan China. Ze kijken er niet meer van op dat er kakkerlakken (zie foto) ter grote van chocoladerepen in ons huis wonen en ze staan op met een verveelde zucht wanneer er eentje hun kamer durft in te vliegen (ja, ze vliegen!) om het beest vervolgens met een zwaar object dood te slaan. Ze kijken er ook niet van op dat de helft van de Chinezen zomaar vuilnis op straat gooit of al rochelend door het leven gaat. Het gedrum in de bus en het gestaar omdat we buitenlanders zijn doet hen ook al niets meer; ze zijn ingeburgerd. Rikki is er zelfs in geslaagd om na 3 maanden een degelijke kennis chinees op te bouwen en Olga kan perfect door de supermarkt navigeren ook al staat alles aangeduid in een taal die ze niet meester is, laat staan dat ze de karakters kan lezen.
Kortom, je lijkt aan alles gewoon te raken. Ikzelf slaak af en toe nog eens een gil wanneer ik een kakkerlak tegenkom en ik kan het ook niet echt verdragen dat de Chinezen nooit sorry zeggen (ook al hebben ze er de woorden voor 'dui bu qi'), maar ik ben er zeker van dat die verwondering zal voorbij gaan na een paar maanden in China.
China is verschrikkelijk heet. Heter dan Doha (mijn eerste stop in Qatar) waar het soms 45 graden is, hoewel het kwik hier niet boven de 35 graden Celcius stijgt. Het verschil? Hier zweet je als een otter en iedere keer dat de Moessonregen naar beneden valt stijgt de vochtigheidsgraad nog maar eens. Misschien was ik beter in Doha gebleven en dat gebeurde ook bijna aangezien ik maar 1 uur had om over te stappen van vliegtuig en ze mij geen 'rapid transfer' ticket hadden gegeven, maar een 'normal transfer' ticket. I.p.v. in de rij van amper 10 mensen, kwam ik dus terecht in een rij van minimum honderd die allemaal door de security moesten. Na een 15tal minuten aanschuiven, besloot ik dat het genoeg was en begon ik de rij te doorploegen alsof er geen rangorde bestond. Ik moest beroep doen op wat elleboogwerk, maar ten slotte kwam ik toch op tijd aan in het vliegtuig.
Helaas deed het vliegtuig mij geen wederdienst en kwam ik daardoor 1 uur te laat aan in Shanghai. Ik had al redelijk wat ongeluk te verduren gehad (het verkeerde ticket, de dame in het vliegtuig naast me die mijn deken stal, mijn gsm die niet wilde werken,...). Dus ik hoopte dat de ying en yang mij gunstig zouden zijn en dat ik nu mijn portie ying zou ontvangen. Helaas was dat niet het geval. In Shanghai nam ik wel de juiste bus naar de juiste luchthaven (nota: er zijn tweeluchthavens in Shanghai), maar ik kwam 10 minuten voor het vertrek van mijn binnenlandse vlucht aan en mocht niet meer inchecken. Geen probleem.Ik kon het ticket veranderen naar een latere vlucht (zelfs zonder extra kost) en een tijdje later zat ik te wachten op mijn vliegtuig. Met mijn GSM in de hand probeerde ik mijn binnenlandse contacten op de hoogte te brengen, maar net toen ik op de 'send'-button wilde drukken, viel het ding uit. Blijkbaar heeft mijn batterij maar een houdbaarheid van 1 dag meer, want de vorige dag had ik hem nog opgeladen. Licht in paniek, ging ik op zoek naar een stopcontact, want de nummers van mijn contactpersonen zaten nog in mijn GSM. Drieduizend stappen en tien keer vragen 'is there a plug where I can recharge my cellphone' later, vond ik dan toch een stopcontact en kon ik aan de telefoonnummers. Nog maar een paar hindernissen vooraleer ik de contactpersonen werkelijk kon bereiken. Eerst en vooral moest ik een telefoonhokje vinden, want Proximus had me niet op de hoogte gebracht dat ik mijn telefoon moest activeren. Ze hadden me verteld dat alles zou moeten werken tot en met de 5e (wanneer mijn abonnement afloopt). Vertrouw nooit een man in pak, want hij had het mis. Het telefoonhokje was niet zo moeilijk te vinden, maar het ding aan de praat krijgen was niet zo simpel. Ik schakelde de hulp in van een Chinese enthousiasteling die chinese instructies kon volgen en vijf klikken later was ik de bezitter van een telefoonkaart ter waarde van 30 yuan (+-3,2 euro). Niet dat de telefoonkaart me geholpen heeft, want het toestel zelf was kaputt. Tijd om van de chinese gastvrijheid gebruik te maken, maar vind maar eens een chinees die Engels kan. Die ene chinees heb ik dan toch gevonden en mijn contact werd op de hoogte gebracht.
Op naar de binnenlandse vlucht. Geen problemen daar, behalve dat het eten niet te vreten was (worstenbroodje met lookworst, maar ook vreemde rode schubben die - zo vertelden ze me- gedroogd varkensvlees moesten voorstellen.). Ik kwam op tijd aan, maar mijn contact stond niet op me te wachten. Ik had nog steeds de telefoonkaart uit Shanghai en ging dus naar het dichtsbijzijnde telefoonhokje, want ze kunnen niet allemaal kapot zijn. Toch? Mijn kaart werkte in ieder geval niet en toen ik het infopunt vroeg waarom mijn kaart niet werkte, legde die uit 'only for Shanghai', maar hij bood me ook zijn eigen telefoon aan. Mijn contact stond in het verkeerde departement te wachten en kwam toen naar me toe. Om 2u 's nachts betrad ik het appartement en een half uurtje later lag ik in bed. Nu enkel nog leren omgaan met de hitte en dit wordt een fantastische ervaring; ik heb in elk geval al geleerd om niet te veel op mijn geluk te vertrouwen.
