Toen ik ooit gedwongen was te verhuizen en mijn intrek te nemen in een kleinere woning zag ik me geplaatst voor het volgende probleem: Ik had te veel boeken. Ze zouden niet allemaal in mijn nieuwe woning passen. Ongeveer de helft ervan moest ik opgeven. En toen begon de harde weg om boeken te elimineren.

Van enkele boeken wist ik vlot dat ik ze makkelijk zou kunnen missen. Van andere boeken wist ik zeker dat ik ze nooit kwijt wilde. Het waren die boeken tussenin die de keuze zo moeilijk maakten. Die boeken die zeker niet slecht waren maar die me ook niet omvergeblazen hadden.

Maar niet elk boek hoeft je omver te blazen. Alles hangt af van wanneer je een boek leest, in welke gemoedstoestand je je op dat moment bevindt, welke verwachting je hebt als je aan het boek begint en op welke wijze het boek afweek van je verwachting.

Het boek Een schaaknovelle zou zeker met me mee mogen verhuizen. Niet alleen omdat het zo dun en klein is dat je er altijd wel een plekje voor vindt maar omdat het me van de eerste bladzijde tot de laatste in zijn ban hield.

De eerste zin luidt: Op het grote passagiersstoomschip dat om middernacht van New York naar Buenos Aires moest vertrekken, heersten de gebruikelijke drukte en bedrijvigheid van het laatste uur.

Wat ik knap vond in het begin was het enigszins misleidende zwaartepunt. Het begint met een jonge man, Mirko Czentovic, wereldkampioen schaken, die aan boord van het schip stapt.

Algauw lekte het geheim uit, dat deze schaakmeester in zijn privéleven niet in staat was in welke taal dan ook een zin zonder spelfouten te schrijven.'(...)
'Zijn gebrek aan ontwikkeling was op alle terreinen even universeel. Als zoon van een straatarme Zuid-Slavische Donauschipper, wiens nietige vaartuig op een nacht werd overvaren door een graanschip, was de toen twaalfjarige jongen na de dood van zijn vader door de pastoor van een afgelegen plaatsje uit medelijden opgenomen, en de goede pastoor deed erg zijn best om door bijlessen thuis het zwijgzame, trage kind met zijn lage voorhoofd bij te brengen wat het op de dorpsschool niet kon opnemen.

De lezer gaat helemaal mee in het opgroeien van deze jongen, de ontdekking van zijn wonderbaarlijke talent, en ik meende dan ook dat hij het belangrijkste personage was van dit boek.

De verteller van het verhaal is passagier en observeert het gebeuren dat hij aan ons vertelt.
Samen met enkele kennissen tracht de verteller de schaakmeester over te halen tot het spelen van een vriendschappelijk spel. Dit kost heel wat moeite, en als de meester eindelijk instemt is het duidelijk dat eenieder die tegen hem speelt, grandioos verliest.

Maar ondanks het ingespannen gezamenlijk zoeken en overleggen konden we de verborgen val niet ontdekken. Tenslotte, al bijna aan het eind van de toegestane bedenktijd, besloten we de zet te wagen. McConnor raakte de pion al aan om hem naar het laatste veld te verschuiven, toen hij voelde dat iemand hem plotseling bij zijn arm pakte en zacht en dringend fluisterde: 'In godsnaam! Niet doen' (...)

Een heer van ongeveer vijfenveertig jaar, wiens smal, scherp gezicht mij al eerder op het promenadedek was opgevallen door zijn merkwaardige, haast krijtachtige bleekheid moest tijdens de laatste minuten bij onze groep zijn gekomen.

En hier begint het. Door tussenkomst van deze vreemdeling eindigt de partij in remise. De kampioen vraagt een volgende partij. De vreemdeling weigert en verdwijnt.
De overgebleven mannen blijven in opwinding achter, overleggen met elkaar en besluiten dat ze hoe dan ook moeten proberen om de man ertoe te bewegen een volgende partij te spelen, de volgende dag om 15 uur, zoals Czentovic zelf had voorgesteld.

De verteller gaat de vreemdeling opzoeken en dan vertelt deze mysterieuze man het verhaal achter zijn fenomenale schaaktalent. Zijn verhaal voert terug naar de oorlog:

U vermoedt nu waarschijnlijk, dat ik u zal gaan vertellen over het concentratiekamp, waar immers iedereen heen gebracht werd die ons oude Oostenrijk trouw bleef, en van de vernederingen, het lijden, de martelingen die ik daar heb ondergaan. -Maar er gebeurde niets van dat alles. Ik kwam bij een andere categorie (...).

Een eigen kamer in een hotel - nietwaar, dat klinkt op zichzelf toch uiterst humaan? Maar u mag van mij geloven dat ze ons helemaal geen humanere, maar alleen een geraffineerdere methode hadden toebedacht toen ze ons ‘prominenten’ niet met z'n twintigen in een ijskoude barak stopten, maar in een behoorlijk verwamde en afzonderlijke hotelkamer onderbrachten (...).

Ze deden ons niets - ze brachten ons alleen in een volkomen Niets, want zoals bekend oefent niets ter wereld zo'n druk uit op de menselijke ziel als het Niets (...).

Er was niets te doen, niets te horen, niets te zien, overal en ononderbroken stond het Niets om je heen, de volkomen ruimteloze en tijdloze leegte. Je liep heen en weer, en je gedachten gingen steeds heen en weer, heen en weer, steeds opnieuw (...).

Je wachtte ergens op, van 's morgens tot 's avonds, en er gebeurde niets. Je wachtte, wachtte, wachtte, je dacht, dacht, je dacht tot je slapen pijn gingen doen. Er gebeurde niets. Je bleef alleen. Alleen. Alleen.'

Het verhaal gaat verder maar ik wil hier niet te veel verklappen.

Wat ik treffend vond in dit boek was de scherpe observatie van wat isolatie en eenzaamheid met een mens doen. Het is geen opbeurend boek, het is schrijnend. Ik leefde me in deze vreemdeling in en als vanzelf ging ik me afvragen hoe ik mijzelf in een dergelijke situatie zou handhaven.
Als ik een boek lees dat ik echt goed vind ga ik andere boeken van dezelfde auteur zoeken. En ik vond van Stefan Zweig nog meer boeken, zoals o.a. ‘Ongeduld’ en zijn autobiografie ‘De wereld van gisteren’.

20-02-2012, 00:00 Geschreven door Muilpeerd  

De volledige titel met ondertitel van dit boek luidt: Slachthuis vijf, of de Kinderkruistocht - Een verplichte dans met de dood

De korte inhoud vermeldt:

Een Amerikaan wiens Duitse voorouders vier generaties geleden naar de Verenigde Staten kwamen, die nu in goeden doen op Cape Cod woont (en te veel rookt) en die lang geleden als verkenner bij de Amerikaanse infanterie, hors de combat, in krijgsgevangenschap getuige geweest is van het brandbombardement van Dresden (het Florence van de Elbe) en deze heeft overleefd. Deze roman ligt enigszins in de telegrafisch-schizofrene sfeer van de verhalen over de planeet Tralfamadore, waar de vliegende schotels vandaan komen.

Nou, dát is een verwarrende eerste aanblik op een boek. Ik begon er gewoon aan, het zou spoedig blijken of dit boek mijn concentratie zou kunnen vasthouden.
Maar je moet het boek gewoon lézen en je wordt dadelijk meegesleept door de absurde humor, het directe taalgebruik, het sarcasme.

In de eerste 25 blz. verhaalt de auteur van zijn pogingen om een boek over Dresden te schrijven. En dat gaat niet vanzelf. Vele jaren en veel geld zijn eraan voorafgegaan.

De auteur schrijft in de ik-vorm, doet op laconieke wijze kond van zijn belevenissen, deze steevast afsluitend met het commentaar: Zo gaat dat.

Soms werkt dat commentaar grappig. Een voorbeeld:

Maar nu ging het allemaal een stuk beter. Hij had een aardig flatje en zijn dochter genoot een uitstekende opleiding. Zijn moeder was omgekomen in de vuurstorm van Dresden. Zo gaat dat. Of nog een voorbeeld: Het vliegtuig stortte neer op de top van de Sugarbush Moutain in Vermont. Alle inzittendden kwamen om het leven, behalve Billy. Zo gaat dat.

Na een tijdje echter gaat dat steeds herhaalde Zo gaat dat wel tegenstaan, een kwestie van te veel.

Een zin die me de eerste grinnik ontlokte stond al op blz. 8: Ik wens u en uw gezin en ook aangaande uw vriend een Vrolijk Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar en ik hoop dat we elkaar in de taxi zullen weerzien in een wereld van vrede en vrijheid, zo het ongeval wil.

De auteur start dan echt zijn verhaal, en op blz. 25 kondigt hij dat als volgt aan:

Dit boek is een mislukking en dat kon ook niet anders, want het is geschreven door een zoutpilaar. Het begint zo:
Luister:
Billy Pilgrim is losgeraakt van de tijd.
En het eindigt zo:
Poe-tie-wiet?

Het hoofdpersonage Billy Pilgrim, geboren in 1922 in New York en 1,86 meter groot, is de zoon van een kapper, is getrouwd met Valencia en heeft twee kinderen, Barbara en Robert. Barbara is net als Billy opticien.
De schitterende zinnen volgen elkaar op en ik zou kunnen blijven citeren om dat aan te tonen. Hier nog eentje: In die dagen waren we aanhangers van de Beweging voor een Verenigde Wereld. Ik weet eigenlijk niet wat we nu zijn. Telefoneerders, waarschijnlijk.

Over zijn moeder : Zoals zoveel Amerikanen trachtte ze het leven zin te geven aan de hand van dingen die ze in souvenirwinkels vond.

Over Billy's tijd in de oorlog: Roland Weary (...) had zoveel energie dat hij voortdurend bedrijvig heen en weer rende tussen Billy en de verkenners en stompzinnige mededelingen overbracht die niemand gedaan had en niemand wilde horen. Tevens begon hij, omdat hij het zoveel drukker had dan de anderen, te vermoeden dat hij de aanvoerder was.

En de vaart blijft erin: Achter hem kwam Weary, rinkelend en rammelend en klingelend en warm.

Als krijgsgevangene wordt Billy in een goederenwagon gestouwd met vele andere soldaten: Maar naast Billy in de hoek stond een gewezen landloper van veertig. 'Ik heb wel ergere honger gehad in mijn leven,' zei de landloper tegen Billy.'Ik heb wel in rottere situaties gezeten. Dit is niks.'

En nog in de goederenwagon op transport : Op de achtste dag zei de veertigjarige zwerver tegen Billy: 'Dit is een zacht eitje. Ik kan het me overal naar de zin maken.' 'O ja?’ zei Billy. En op de negende dag stierf de zwerver. Zo gaat dat. Zijn laatste woorden waren: 'Dacht je dat dit erg was? Dit is niks.'

Tijdens het verhaal wordt er voortdurend heen en weer gegaan in de tijd. En dan zijn er nog de ontmoetingen met de wezens van Tralfamadore. Klinkt erg verwarrend? Toch lukt het heel goed, je blijft lezen! Een aanrader!

En voor de liefhebbers van dunne boekjes: dit is er een (190 bladzijden).

20-02-2012, 00:00 Geschreven door Muilpeerd  

Ik wil graag alvast een lijst schrijven van boeken die ik graag gelezen heb. Deze lijst is niet volledig en zal hopelijk nog op
 
indrukwekkende wijze aangevuld worden. Misschien dient het iemand tot inspiratie die snel-snel een titel wil zonder meer.

Ook zegt het iets over de soort boeken die ik graag lees en welk soort boeken wellicht nog door mij zullen voorgesteld

worden.

Leon De Winter 'De ruimte van Sokolov'

Olga Tokarczuk 'Oer en andere tijden'

Pearl S. Buck 'Het levende riet'

Ayi Kwei Armah 'De tijd is nog niet rijp'

Anatoli Rybakov 'Stof en as'

Valentin Raspoetin 'Vlucht naar de bossen'

Michel Tournier 'De elzenkoning'

Bernard Schlink 'De voorlezer'

Tom Wolfe 'Het vreugdevuur der ijdelheden'

Joseph Roth 'Job'

Milan Kundera 'Onsterfelijkheid'

Italo Svevo 'Bekentenissen van Zeno'

Charles Dickens 'Grote verwachtingen'

Gabriel Garcia Màrquez 'Liefde in tijden van Cholera'

Hans Fallada 'De drinker'

George Orwell 'Happend naar lucht'

Philip Roth 'De menselijke smet' & 'Portnoys klacht'

Alan Hollinghurst 'De schoonheidslijn'

J.M. Coetzee 'Langzame man' & 'Wachten op de barbaren'

Adam Haslett 'Je bent geen vreemde hier'

Junichiro Tanizaki 'Stille sneeuwval'

Raymond Carver 'Zo veel water zo dicht bij huis'

Ivan Toergenjev 'Vaders en zonen'

Truman Capote 'In koelen bloede'

Boenin 'Verhalen'

Dostojevski 'Misdaad en straf'

Ayaan Hirsi Ali ‘Mijn vrijheid'

Arthus Japin 'Een schitterend gebrek'

Eduardo Mendoza 'De stad der wonderen'

Haruki Murakami 'Waarover ik praat als ik over hardlopen praat'

Emile Zola 'In het paradijs voor de vrouw' & 'De mijn'

Nikolaj Gogol 'Verhalen'

John Irving 'De regels van het ciderhuis'

Maya Angelou 'Ik weet waarom gekooide vogels zingen'

Pearl Buck 'De moeder' & 'De goede aarde'

Heinrich Boll 'De man met de messen' & 'Eng is de poort'

Ward Ruyslinck 'Wurgtechnieken'

Etty Hillesum 'Het verstoorde leven'

August Strindberg 'De zoon van een dienstbode'

John Cheever 'Falconer'

Alexander Solzjenitsin 'Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj'

Anna Blaman 'Vrouw en vriend'

Amélie Nothomb 'Antichrista'

Irène Némirovsky 'Storm in juni'

Simone de Beauvoir 'Met kramp in de ziel'

Ivan Gontsjarov 'Oblomov'

Maryse Condé 'Ségou I de aarden wallen'

James Frey 'In duizend stukjes'

Chang Rae Lee 'Een leven van gebaren'

Albert Camus 'De val'

Hong Ying 'Hongerdochter'

Lian Hearn 'De stilte der nachtegalen'

Gyorgy Konrad 'De bezoeker'

Jan Arends 'Keefman'

Primo Levi 'Is dit een mens'

Louis Ferdinand Cèline 'Dood op krediet'

Sebastiano Vassalli 'Het goud van de wereld'

Knut Hamsun 'Honger'

Maksim Gorki 'Kinderjaren'

Asha Miro 'Dochter van de Ganges'

Jerzy Kosinski 'De geverfde vogel'

19-02-2012, 00:00 Geschreven door Muilpeerd  

Dit boek was er een dat ik 'blindelings' koos. Er zijn veel manieren om een boek te kiezen. Eén ervan is naar de bibliotheek gaan en een willekeurig boek nemen. Op deze manier ontdek je soms pareltjes van literatuur. Vaak valt dat ook tegen maar dat kan ook het geval zijn als je je laat leiden door recensies.

Ik vond dit een boek geschikt voor jongeren vanaf een jaar of twaalf. Voor lezers die wel over een Russisch personage willen lezen maar geen zin hebben in lange doorwrochte omschrijvingen en een traag verhaalverloop, iets wat veel Russische schrijvers kenmerkt.

Het verhaal op zich begint als een jongemeisjesleven in een aristocratisch milieu in het tsaristische Rusland. Nina Karsavina leidt in 1910 een mooi leven in het prachtige huis waarin zij samen met haar mooie moeder, haar excentrieke vader en haar zus Katya woont. Tot het moment dat haar moeder sterft en haar vader zijn verstand verliest. Het landgoed wordt verbouwd tot hospitaal en Nina moet tot haar afschuw als ziekenzuster aan het werk. In zijn obsessie laat haar vader haar geen andere keus, en er is maar één manier om aan deze slavernij te ontkomen: in het geheim trouwt de 14-jarige Nina met Richard, een knappe maar raadselachtige Engelsman, en ze vertrekt onmiddellijk met hem naar het Verenigd Koninkrijk.
In Brighton zijn Nina en Richard een tijd gelukkig met elkaar. Totdat Nina Richards geheim ontdekt en de Eerste Wereldoorlog opnieuw haar hele wereld omverwerpt.

Het boek bestaat uit meerdere boekdelen

Boekdeel 1: 1910-1918
Dit deel start met de voorbereidingen van het verlovingsfeest van Katja, Nina’s vier jaar oudere zus. Nina is elf en ze hoort dat Katja aan Darja, de meid, vraagt om kaart te leggen om haar toekomst te voorspellen. Volgens de kaarten zal Katja trouwen, kinderen krijgen en een lange reis maken naar de andere kant van de wereld. Ook Nina zal een reis maken, maar niet zo ver als die van Katja. De kaarten voorspellen een lang leven voor Nina, met meerdere echtgenoten en veel huizen.
Katja weigert echter met haar verloofde te trouwen en trouwt kort daarna met een andere man, Ivan. Ze verhuizen samen naar Nice in Frankrijk.

Als Nina’s moeder zwanger is verneemt ze dat vader wanhopig naar een zoon verlangt. Moeder en kind sterven echter tijdens de bevalling. Nina wordt overvallen door schuldgevoelens: als zij een jongetje was geweest dan was dit niet gebeurd. Vader is radeloos en moet wekenlang dag en nacht in de gaten worden gehouden omdat men vreest dat hij zelfmoord zal plegen.
Vader gaat, onder invloed van een arts, cocaïne gebruiken en laat zich door hem overhalen om van zijn landgoed een hospitaal te maken. Hij eist van Nina dat ze zich laat opleiden tot ziekenzuster. Nina vindt dit vreselijk, kan niet tegen de aanblik van bloed, en als ze op een keer moet assisteren bij een operatie krijgt ze van een andere verpleegster stiekem wat cocaïne om de operatie te doorstaan.
De enige uitweg uit dit leven van verplicht verpleegster (in wat ooit haar mooie thuis was en nu onherkenbaar herschapen is in een hospitaal) is trouwen. Ze ontmoet een charmante roodharige Brit, Richard Truelove. Ze trouwen stiekem en vertrekken onmiddellijk naar het Verenigd Koninkrijk.

Nina ontdekt dat Richard homoseksueel is. Na haar aanvankelijke ontzetting aanvaardt ze de situatie. Richard vindt dat Nina ook een minnaar mag hebben als zij een kind wenst.
Dit boekdeel eindigt enigszins verrassend met Nina die na de geboorte van haar zoontje krankzinnig wordt. In deze tijd zouden we zeggen dat ze een postnatale psychose had.

Boekdeel 2: 1933
Dit deel begint op blz 246 en beslaat nog geen dertig bladzijden. Dat doet onevenwichtig aan. Een eerste boek dat 246 blz beslaat waarna op een holletje de levens van de toekomstige generaties wordt beschreven.
In dit deel volgen we Anne, de zus van Nina’s overleden man Richard Truelove. Anne is intussen getrouwd met Jeremy Gregory, een dominee met een hartstocht voor botanie. Nadat Nina opgenomen werd in een psychiatrische instelling nam Anne de zorg op voor haar baby Kiryl Harry. Ze verhuizen naar Australië.

Boekdeel 3: 1990
Hier maken we kennis met de dochter van Kiryl Harry, Julia Truelove, intussen 35 jaar.
Ook zij heeft de krankzinnigheid overgeërfd waarvan Anne tegen Kyrill zei dat hij zich ertegen moest verzetten door gedisciplineerd te leven

Thema's die een belangrijke rol spelen in het boek

Moederschap
Het verlies van de moeder, het worden van een moeder, het zoeken naar een moeder.

 Krankzinnigheid
Met name de zogenaamde ‘overerfelijkheid’ van de krankzinnigheid. Het boek doet uitschijnen dat Nina de krankzinnigheid van haar vader heeft overgeërfd en heeft doorgegeven aan haar zoon Kyrill, die het weer doorgeeft aan zijn dochter.

 Ontheming
De oorlog als ultieme ontheming
Nina die moet vluchten naar het buitenland, mensen die moeten vluchten voor de oorlog, soldaten die in het buitenland moeten gaan vechten
Richards zuster Anne die met haar man naar Australië verhuist om de commotie omtrent de dood van haar broer te ontvluchten.

 Punten van kritiek
Er worden rijen personages naar voren geschoven waarvan je als lezer niet weet welk belang ze voor het verhaal hebben; zijn het toevallige passanten of personen die in de toekomst belangrijk zullen worden in het leven van de hoofdpersonages? De naam Truelove vond ik onnozel.

Vooral in het begin van het verhaal wordt alles nogal simplistisch en in zwart-wit beschreven. Moeder is de fabelachtige engel die alles kon en beeldmooi was en om wie heel de wereld draaide. Vader was die vreemde snoeshaan die dankzij moeders leidende hand in juiste banen werd geleid. Als moeder sterft verandert alles op groteske manier in het tegendeel, in chaos: vader wordt krankzinnig en het verschil tussen het leven voor en na moeders dood is karikaturaal.

Het tijdperk waarin dit verhaal zich situeert wordt slechts summier geschetst. De oorlog, de revolutie in Rusland, de ontwrichtende tijd van de wereldoorlog, om hier meer over te weten te komen moet men dit boek niet lezen.

Als je zin hebt in een verhaal waar je een tijdje mee bezig bent (347 blz.). Als je graag hebt dat het verhaal vooruitgaat en niet blijft plakken aan ellenlange beschouwingen en omschrijvingen. Als je een lichter boek wil lezen. Voor jongeren kan dit boek een opstap zijn naar andere literatuur. Ze zouden zouden bijvoorbeeld nieuwsgierig kunnen gemaakt worden naar het leven in Rusland, naar de Tweede Wereldoorlog.

19-02-2012, 00:00 Geschreven door Muilpeerd  

Het vermogen om waarlijk en diep geraakt te worden lijkt een vaardigheid die met het stijgen van de jaren verkleint, of dichtgroeit, zoals de fontanellen op het hoofd van een baby.
In het begin is het zo broos, gevoelig en kwetsbaar maar na een tijd is het stevig en haast ondoordringbaar.

Zo lijk ook ik, doorheen de jaren, het verleerd te zijn om tot in het diepste van mijn wezen geraakt te worden door iets, zoals de eerste keer dat ik iemand voor mijn neus zijn vals gebit zag uithalen en daarna weer insteken, zoals de eerste keer dat ik een dode opgebaard zag liggen, met die bijzondere geur, de paternoster tussen de vingers gevlochten, de bloemen op het bed, of zoals de eerste keer dat ik na het bekijken van een film urenlang wakker lag in bed, zodanig onder de indruk of geschokt door wat ik had gezien en ontdekt.

Als het dus op mijn gevorderde leeftijd toch nog een keer gebeurt dat ik waarlijk geraakt word door iets, dan is dat een verheugend moment, bewijs dat ik nog niet totaaal ‘dichtgegroeid’ ben.

Zo las ik onlangs de biografie van Sjostakovitsj. Ik heb geen glazen bol, maar ik heb sterk de indruk dat dit een zeer authentiek boek is, authentiek in die zin dat iemands leven hier niet door een buitenstaander onder de loep werd genomen om vervolgens die gebeurtenissen volgens eigen interpretatie vorm te gaan geven. In dit boek hoor ik de stem van Sjostakovitsj zelf.

Zoals de auteur van het boek ook vertelt, is dit boek ontstaan door talloze gesprekken met Sjostakovitsj zelf, die over zijn leven vertelde wat hij erover kwijt wilde, vanuit zijn eigen beleving, in zijn eigen woorden.

Dat het boek werd geschreven in samenwerking met het personage waarover de biografie gaat, is dus al een belangrijk punt dat authenticiteit kan opleveren.

Heb boek bundelt talloze gebeurtenissen uit het leven Sjostakovitsj. Die gebeurtenissen die hem bijgebleven zijn en belang hadden in zijn leven. Zijn jaren als jonge muzikant. Je zou het kunnen zien als een brok vol anekdotes waardoorheen je het lijdend voorwerp kunt zien schijnen. En lijden heeft hij gedaan.

Wat doorheen heel het boek dreigend op de achtergrond leeft is de terreur en de angst, veroorzaakt door het communisme onder Stalin. Haast op elke bladzijde kan de lezer de angst voelen die mensen toen doorstonden om door de overheid als 'fout' te worden bestempeld. Verbanningen, executies, hongersnood. Mensen die men kende 'verdwenen' plots en vaak hoorde men nooit meer iets van hen.

Ik leerde Sjostakovitsj kennen als een man wiens leven beheerst wordt door de angst voor het communisme. De angst om uit de gratie te vallen.

Zijn muziek is zijn roeping en biedt hem een middel om uiting te geven aan zijn persoonlijke meningen. Ook echter kan hij muziek maken 'op vraag', zo maakte hij o.a. muziek voor stomme films.


In 1919, toen Sjostakovitsj dertien was, kwam hij op het Petrogradse conservatorium dat de reputatie van beste muziekacademie van het land had.

In 1922 stierf zijn vader aan ondervoeding en tuberculose. Sjostakovitsj, ook Mitja genoemd, bleef achter met zijn moeder en twee zussen.

De schrik van zijn leven kwam er na een vernietigend krantenartikel over zijn opera Lady Macbeth, 'Chaos in plaats van muziek', gedicteerd door Stalin zelf.
De componist en iedereen in zijn omgeving waren er zeker van dat hij gearresteerd zou worden. Zijn vrienden bleven bij hem uit de buurt. Zoals zoveel mensen in die tijd had hij altijd een koffertje klaar staan. Meestal kwamen ze hun slachtoffers 's nachts ophalen. Sjostakovitjs sliep niet. Hij lag maar te luisteren en te wachten in het donker. (...)
In de geschiedenis van de sovjetliteratuur- en kunst is niet één figuur van een beetje betekenis te noemen die niet te eniger tijd als 'formalist' is gebrandmerkt. Het was een volkomen willekeurige beschuldiging. Veel van degenen die ervan werden beschuldigd, kwamen om. Na het 'chaosartikel' was Sjostakovitsj wanhopig, haast tot zelfmoord geneigd.

De première van de Vijfde symfonie kan als een ommekeer in het muzikale lot van Sjostakovitsj worden beschouwd. (...)
Men zat te wachten op een sensatie, een schandaal, men probeerde te raden wat er met de componist zou gebeuren, men wisselde grappen uit en roddels. Want tenslotte ging het sociale leven ondanks de terreur door.
En toen de laatste noot was verklonken, brak er een pandemonium los. Veel mensen huilden. Sjostakovitsj' werk weerspiegelde de poging van een eerlijk en consciëntieus kunstenaar die zich onder zeer zware morele druk gesteld ziet voor een dramatische keuze. (...)
Dit is geen muziek, dit is hoogspanning, nerveuze elektriciteit, merkte een bewogen luisteraar op en het werk is nog steeds Sjostakovitsj' meest bewonderde compositie.

Nadat ik dit gelezen had ben ik dadelijk gaan luisteren naar deze vijfde symfonie.

Het meest karakteristieke voor de muziek van Sjostakovitsj zijn de gespannen, zoekende melodieën. Een ander belangrijk element van zijn muziek is zijn rijke, driedimensionale, gevarieerd ritme. Ook hechtte hij veel belang aan de orkestratie. (...) Hij schreef de muziek meteen in partituurvorm op en niet als pianouittreksel zoals veel componisten doen. De orkesttimbres waren voor hem individuen en hij hield ervan die allemaal te personifiëren (bijvoorbeeld de fluit als stem van de dageraad in het 'dode koninkrijk' in het eerste deel van de Elfde symfonie).

Zijn gezin bleef voor hem een klein bastion, maar deze laatste wijkplaats was door het noodlot geen lang leven beschoren: zijn geliefde vrouw Nina Varzar stierf in 1654. Een tweede, ongelukkig huwelijk met Margarita Kajnova eindigde snel in een scheiding.

Uit de muziek van zijn laatste periode sprak angst voor de dood, verdoving, een zoeken naar een definitieve wijkplaats in de herinnering van toekomstige generaties; uitbarstingen van machteloze en hartbrekende woede. Soms scheen Sjostakovitsj er nog het meest bevreesd voor te zijn dat de mensen zouden denken dat hij berouw had, dat hij vergiffennis vroeg. Hij stierf als een 'man in het ondergrondse'.

Na deze korte levensloop, verteld door de schrijver Volkov, lezen we de herinneringen van Sjostakovitsj in de ik-vorm. Alsof zijn stem rechtstreeks tot je spreekt. Hieronder volgen enkele citaten van Sjostakovitsj zelf, over enkele belangrijke gebeurtenissen in zijn leven.

De kindertijd is net als de oude dag. Een mens is als hij oud is ook hulpeloos. Maar over de oude dag spreekt niemand met vertedering. Waarom is de jeugd dan beter. Wat je in je jeugd is aangedaan, gaat je hele leven mee. Daarom is het ook zo verschrikkelijk bitter.(...)
In mijn jeugd was ik vaak ziek. Ziek zijn is nooit prettig, maar ziek zijn als er te weinig te eten is, is het ergst van alles. (...) Ik werkte in mijn jeugd als pianist in de bioscoop. Ik was zeventien. Het was mijn taak om de menselijke hartstochten op het witte doek van een muzikale begeleiding te voorzien. Dat was weerzinwekkend en vermoeiend. Zwaar werk en weinig lonend. Maar ik hield vol. En ik verheugde me al op het ontvangen van zelfs zo'n onbetekenend bedrag. Zo hard hadden we het toen nodig.

Ik geef hier enige anekdotes weer over de voormalige directeur van het conservatorium waar Sjostakovitsj les volgde. Omdat deze figuur een grote plaats in het hart van Sjostakovitsj wist te veroveren vond ik deze herinneringen zo mooi.
 
Ik merkte het volgende op. Tijdens de lessen boog Glazoenov zich soms onder gesteun over zijn enorme bureau heen. En dan bleef hij enige tijd in die houding staan. Daarna richtte hij zich dan met enige moeite weer op.
Mijn belangstelling was gewekt, en ik ging nog beter op de gedragingen van onze geliefde directeur letten. En ik kwam tot deze conclusie:  Glazoenov deed inderdaad, zoals men vaak van hem zei, enigszins aan een groot kind denken. Want een kind grijpt voortdurend naar zijn fles. Ook Glazoenov greep voortdurend naar de zijne. (...)
Zonder zo'n hartversterking kon Glazoenov gewoon niet lesgeven. En dit was de reden dat hij nooit van zijn bureau opstond. En dat zijn aanwijzingen aan de studenten in de loop van de les steeds onverstaanbaarder werden. En korter.(...)

Een keer vroeg Glazoenov me of ik hem wilde helpen met het ordenen van zijn muziekboeken. Beethoven moest dus bij Beethoven worden gezet, Brahms bij Brahms en Bach bij Bach. En dat allemaal samen moest dan onder de letter B komen. En bijvoorbeeld Glinka en Gluck onder de G.
Ik kwam bij hem en ging de muziek uitzoeken. Plotseling zag ik dat onder de letter O een aantal componisten stond met namen die daar helemaal niet hoorden. Ze begonnen allemaal met verschillende letters. Kalafati stond er, en Koresjtsjenko, en Akimenko, en Ivanov. Ik vroeg Glazoenov: hoe zit dat, waarom staan al die componisten onder de O? En Glazoenov antwoordde: 'Dat zijn allemaal "Onbelangrijke componisten." '

begreep ik er helemaal niets van en vond ik er niets aan. Ik ging er een tweede keer naar toe. Opnieuw begreep ik er niets van. Ik ging een derde keer, weer hetzelfde. Hoeveel keer denkt u, dat ik naar de opera ben geweest voor ik hem begreep? Negen keer. De tiende keer begreep ik eindelijk alles en vond ik hem erg mooi.'

Glazoenov herinnerde zich elke student als musicus.

Hij onthield van iedere student wanneer en hoe hij gespeeld had, wat zijn programma was geweest. En hoeveel foute noten hij had gespeeld.
Je kon je zo vaak je wilde weer op het conservatorium inschrijven.
Een van die volhouders wilde met alle geweld op de compositieafdeling komen. En Glazoenov bezorgde hem een enorme schok. De kandidaat bracht een pianosonate ten gehore. Na afloop zei Glazoenov nadenkend: 'Als ik me niet vergis, hebt u zich een paar jaar geleden ook op het conservatorium ingeschreven. U had toen in een of andere sonate helemaal geen gek tweede thema.' En met die woorden ging Glazoenov aan de piano zitten en speelde een flink stuk van die eerdere sonate van de ongelukkige componist. Dat tweede thema was natuurlijk rotzooi. Maar het effect was geweldig.

Sjostakovitsj' toon wordt echter steeds bitterder en sarcastisch en hij onthult ervaringen die een getormenteerd, angstig man van hem maakten.

Vroeger luisterde men niet zo erg als ik wat zei. Zelfs niet als het om mijn eigen composities ging. (...) Ik moest bij wijze van spreken schreeuwen, terwijl normaal praten genoeg zou zijn geweest. Meestal stuitte ik op een beledigende neerbuigendheid. (...) Maar ik duld geen grofheden aan mijn adres. Zelfs niet van zogenaamde 'grote kunstenaars'. Grofheid en wreedheid zijn eigenschappen die ik het allermeesthaat. Volgens mij gaan ze altijd samen. Een van de vele voorbeelden is Stalin.

Als de leider geen boeken schrijft maar mensen slacht, wat is hij dan? Voor het antwoord heb je echt geen encyclopedie nodig. En je hoeft ook niet op het volgende nummer van het tijdschrift te wachten, waarin de oplossing van het kruiswoordraadsel staat. Het antwoord is eenvoudig: een slager. Een schurk.

Wat betekent het als volwassen mannen het in hun broek doen voor Stalin?

Maar toch vertelden onze hoofdpersonen allebei vol geestdrift over hun schande. Het in je broek doen onder de ogen van de leider en leraar, dat is niet iedereen gegeven. Het is een soort eer. Of een hogere verrukking. Of, anders gezegd, volledige aanbidding.
Wat een smerigheid, wat een geflikflooi. Stalin komt uit die verhalen als een Übermensch naar voren. En ik denk dat die figuren er allebei alles aan hebben gedaan om ervoor te zorgen dat hun verhalen de leider en leraar ter ore kamen. Opdat hij hun kruiperige ijver, vrees en toewijding naar waarde zou schatten. (...)
Ik heb Stalin gezien en met hem gesproken. Ik heb het niet in mijn broek gedaan. Hij bezat geen enkele magische kracht. Hij was een gewoon miezerig mannetje. Klein, vet en rossig. Zijn gezicht was pokdalig. Zijn rechterarm was duidelijk magerder dan de linker. Daarom liet hij die ook nooit zien. (...)
Hij wilde er graag goed uitzien. Hij keek graag naar de film Het onvergetelijke jaar 1919. In die film stormde Stalin voorbij op de treeplank van een pantsertrein met een sabel in zijn hand. Dit fantastische beeld had natuurlijk niets met de  werkelijkheid te maken. Maar Stalin keek ernaar en riep opgewonden:'Wat was Stalin jong en knap. Ah, wat was Stalin knap.' Hij sprak over zichzelf in de derde persoon. (...)
Stalin heeft een aantal schilders laten fusilleren. Eerst werden ze naar het Kremlin geroepen om de leider en leraar te vereeuwigen. En kennelijk bevielen zij de leider niet.

In de oorlog kwam men tot de conclusie dat er een nieuw sovjetvolkslied moest worden gecomponeerd. De ontmoeting met Stalin beleeft Sjostakovitsj als volgt:

Er werd een nieuwe tekst in elkaar geflanst en die gaven ze aan de componisten: schrijf een nieuw volkslied. Of je wilde of niet, je moest aan die wedstrijd deelnemen. Anders kreeg je er last mee. Dat zouden ze zeggen dat jij, nietsnut, je aan een verantwoordelijke taak onttrok. Natuurlijk was dit voor veel componisten de kans om op te  vallen. Om zogezegd op handen en voeten de geschiedenis binnen te klauteren. (...)
Een kennis van me schreef meteen zeven liederen tegelijk. Zo graag wilde hij onze nationale componist worden. In het algemeen schitterde deze wereldberoemde componist niet door hard werken. Maar in dit geval was hij gewoon een wonder van werklust.
Goed, ik schreef mijn hymne. Toen begonnen de eindeloze audities. Af en toe kwam Stalin ook. Hij luisterde en luisterde en verordende dat Chatsjatoerjan en ik samen een lied moesten schrijven. Dat was een bijzonder dom idee. Chatsjatoerjan en ik zijn twee volkomen verschillende componisten. (...)
Maar we moesten gehoorzamen. (...)
We zouden ieder ons eigen volkslied maken. Daarna zouden we bij elkaar komen en bekijken wie wat het beste had gedaan. (...) Maar zo goed en zo kwaad als het ging, wisten wij toch onze liederen te verenigen tot een wonder van kunst. De versmelodie was van mij en het refrein van Chatsjatoerjan. Over de muziek zullen  we het niet hebben. Ik zou bij deze compositie niet eens zijn blijven stilstaan als de omstandigheden waaronder die geschreven is niet zo tragikomsch waren. (...)
Chatsjatoerjan en ik werden naar de staatsloge, naar Stalin gebracht. Onderweg werden we vluchtig, alsof het toevallig was, gefouilleerd. De staatsloge had een klein 'kleedkamertje'. Daar werden wij heengebracht. En daar stond Stalin. (...)
Ik moet eerlijk zeggen dat ik helemaal geen angst voelde toen ik Stalin zag. Ik was wel gespannen natuurlijk, maar niet bang.
Je bent pas bang op het moment dat je een krant in handen houdt waarin staat dat je een vijand van het volk bent. En je je niet kunt rechtvaardigen. Als niemand naar je wil luisteren. En niemand ook maar één woord in je voordeel wil zeggen. Je kijkt om je heen en iedereen heeft diezelfde krant in handen. En allemaal kijken ze zwijgend naar je. En wanneer je iets probeert te zeggen, draaien ze zich om. Ze luisteren niet naar je. Dan, dan ben je echt bang.
Daar droom ik vaak van. Het meest angstaanjagend is dat het allemaal al uitgesproken en al lang beslist is. Maar je weet niet waarom het zo is beslist en niet anders. Het is te laat om er iets tegen in te brengen. Het heeft geen zin om erover te debatteren.
Maar wat had ik hier te vrezen? Er was nog niets beslist. Je mocht iets zeggen. Dat dacht ik alemaal toen ik dat dikke mannetje zag. Hij was zo klein dat hij nooit wilde dat er iemand naast hem stond. (...)
Eerst deed Stalin een gewichtige uitspraak over wat een volkslied moet zijn. Een gemeenplaats, een typisch Stalin-truïsme. Het was zo weinig interesaant dat ik het me niet eens herinner. Zijn intimi beaamden alles zacht en voorzichtig. Om de een of andere reden praatte iedereen zachtjes, de hele toestand deed denken aan een godsdienstplechtigheid. Alsof er zo dadelijk een wonder zou gebeuren.(...)
Uit de rest van het gesprek werd duidelijk dat de grootste beoordelaar en kenner van volksliederen aller tijden het lied van Chatsjatoerjan en mij het beste vond. Maar er moest volgens Stalin nog iets aan worden veranderd. Er moest iets aan het refrein worden gewijzigd. Stalin vroeg hoeveel tijd we daarvoor nodig hadden. Ik zei vijf uur. In feite hadden we het in vijf minuten kunnen doen. Maar ik dacht dat het niet zo'n degelijke indruk maakte om te zeggen dat we die noodzakelijke veranderingen onmiddellijk en ter plekke konden aanbrengen. Hoe groot was mijn verbazing toen ik zag dat mijn antwoord Stalin vreselijk kwaad maakte. Hij had kennelijk iets heel anders verwacht.
Stalin sprak en dacht immers langzaam. Hij deed trouwens alles langzaam. Hij dacht kennelijk: dit is een zaak van staatsbelang, een Volkslied. Daar moet je zeven keer de maat voor nemen en één keer knippen. Sjostakovitsj zegt zomaar ineens dat hij alle verbeteringen in vijf uur kan aanbrengen. Die Sjostakovitsj lijkt me niet erg serieus. Zo'n weinig serieus iemand kan niet de componist van het Volkslied zijn. (...)
Chatsjatoerjan verweet mij later mijn lichtzinnigheid. Hij zei dat als ik om pakweg een maand had gevraagd, we gewonnen zouden hebben.

Ik beken dat ik het bijzonder moeilijk vind om me in het openbaar te vertonen. Om naar concerten en het theater te gaan. (...) De artsen praten met mij over de ziekte van mijn lichaam. Ze onderzoeken, bevoelen en pijnigen mijn lichaam. Maar ik geloof dat mijn geest ziek is. En dat is een kwellende gedachte.
Om de een of andere reden denk ik dat iedereen naar mij kijkt. Denk ik dat ze allemaal over mij fluisteren en me nakijken. Maar ik denk voornamelijk dat ze staan te wachten tot ik val of tenminste struikel. En daarom heb ik steeds het gevoel dat ik ieder moment kan struikelen. (...) Maar als ik onzichtbaar was, zou het een stuk beter gaan. Ik denk dat het iets van de laatste jaren is.

Illusies sterven geleidelijk. Zelfs als je denkt dat het plotseling, ogenblikkelijk is gegaan. Dat je op een goede dag wakker wordt en weg zijn je illusies. Alleen aan de zijkant staat nog een stukje van een illusie die is blijven steken. Maar zo gaat het in werkelijkheid niet. Het afsterven van illusies is een lang en vervelend proces. Zo iets als kiespijn. Maar een kies kan getrokken worden en een illusie, zelfs een dode, blijft binnen in je rotten. En stinken. En je raakt ze nooit meer kwijt. Ik draag al de mijne met me mee.

Omdat ikzelf interesse heb voor Rusland en zijn geschiedenis vond ik het een boeiend boek. Soms ook een uitputtend boek. Toen ik het uit had zat ik vol verwarring en vol vragen en begon ik het prompt opnieuw te lezen. Dat is iets wat ik zelden doe, een tweemaal gelezen boek is een zeldzaamheid in mijn leescarrière, maar dit boek wilde ik beter begrijpen.
Heel veel personages zijn onbekend, enige voorkennis van Rusland kan nuttig zijn, maar ook zonder dat is het boek goed te volgen. Achteraan staat een uitgebreide voetnotenbijlage.

Het is geen vrolijk boek, je wordt er niet blij van.

Het boek heeft de verdienste dat het mij, volslagen leek inzake klassieke muziek, nieuwsgierig maakte naar de muziek van deze man. Ik zocht informatie over hem, luisterde naar muziek die hij gemaakt had … Het boek was als een sleutel die me meenam naar gigantische ruimtes vol muziek.

19-02-2012, 00:00 Geschreven door Muilpeerd  

Proficiat!

Uw blog is correct aangemaakt en u kan nu onmiddellijk starten!

U kan uw blog bekijken op http://www.bloggen.be/dezwarelezer

We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.

U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.

Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.

Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.

Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

19-02-2012, 00:00 Geschreven door Muilpeerd