Eindelijk was het zover. Deze namiddag stond de eerste belangrijke wedstrijd van het Achro-criterium op het programma met de halve marathon van Velaines. Voor mannen die het klassement ambiëren een must om er bij te zijn want op zo'n lange wedstrijd vallen er natuurlijk veel punten te rapen voor dat klassement. Al moest er dan wel goed gepresteerd worden natuurlijk. Vorig jaar werd deze wedstrijd voor mij een complete ramp. Al na een goeie km moest ik al lossen van mijn concurrenten waardoor deze wedstrijd voor mezelf een ware martelgang betekende. Ik eindigde toen in een tijd van een goeie 1u33min.
Vandaag zag ik het wel zitten om een deftige prestatie neer te zetten. Eind januari had ik niet gedacht dat dit mogelijk zou zijn wegens teveel conditieachterstand maar de steeds groeiende prestaties van de voorbije weken konden alleen maar het beste vermoeden. Over het parcours kan iedereen me gelijk geven die deze wedstrijd reeds meegelopen hebben, dat het niet van de poes is. Alhoewel de afstand "slechts" 20,7 km bedraagt is hij door zijn moeilijkheidsgraad echt wel een volledige halve marathon waardig.
Het weer was vandaag echt wel lente-achtig te noemen. Een azuurblauwe hemel (door afwezigheid van vliegtuigstrepen) en een strakke zon maakten het lenteplaatje compleet. Concurrenten voor het klassement waren allen aanwezig waaronder Descamps, Demaret, Vanlede, Lelong, Mas, Duvivier de voornaamste waren. Tijdens de opwarmingsronde samen met Ludovic Vanlede hoopten we dat we vandaag de concurrentie ons tanden eens kon laten zien. Vooral aan de mannen Descamps en Demaret die de "uitgesproken" favorieten zijn om het Achro-criterium te winnen dit jaar.
Met toch wat enige nervositeit begaf ik me omstreeks 15u richting start en stelde me klaar op de eerste rij van het peleton. Voor mij begon het al goed toen iemand mij duidelijk maakte dat ik mijn borstnummer niet had opgespeld. De stommekloot die ik ben, was dit gewoonweg vergeten aan te doen. Dan maar gestart zonder borstnummer met de bedoeling dat ze mij aan de aankomst wel zouden begrijpen. Met nog enkele seconden te gaan was het toch te laat om dat borstnummerke nog te gaan halen vanuit de vestiare en aan te doen.
Eindelijk konden we van start gaan voor deze lange en toch wel zware beproeving. Na enkele honderden meter was er zich reeds een kopgroepje gevormd met alle favorieten te samen, enkel Duvivier Dany en Bruno Mas ontbraken. Ik voelde me tamelijk goed en besloot bij de aanvangsfase van de wedstrijd de kopgroep op sleeptouw te nemen samen met Demaret. Tijdens een 1ste beklimming rond km 3 besloot Marc Descamps een speldeprikje uit te delen door te gaan versnellen. Dit kon ik niet laten gebeuren en sprong gretig samen met Demaret in zijn wiel. Vanlede en Lelong waagden zich niet aan dit kat en muis spelletje waardoor er een klein kloofje ontstond.
Nochthans had ik voor de wedstrijd nog gezegd tegen Ludovic dat ik niet ging meegaan met Descamps en Demaret omdat deze mannen in het begin van zo'n lange wedstrijd wel gretig zijn maar dit geen hele tijd konden uitzingen. Door overmoed en doordat ik me wel goed voelde kon ik het natuurlijk weer niet laten. Toch besliste ik om Demaret te laten gaan rond km 6 toen hij weer een versnellling plaatste. Hij liep nu alleen op kop en ik zat in het achtervolgende groepje met Descamps, Lelong en Vanlede die weer de aansluiting konden vinden.
Rond km 8 was het Vanlede die naar Demaret snelde en de kloof op hem kon dichten. Ikzelf zat nu in het achtervolgende groepje met Descamps en Lelong Raphaël. Ik ondervond dat Descamps stillaan barsten begon te vertonen waardoor ikzelf tevens een versnelling plaatste richting koplopers. Zo vormde zich rond km 9 een kopgroep van 3 man met mezelf, Demaret en Vanlede. In deze situatie veranderde niet veel meer tot rond km 11. Tijdens een zoveelste beklimming was het nu Demaret die het moeilijk kreeg en moest lossen van Vanlede en ikzelf. Wat ikzelf niet voor mogelijk achtte kwam uit. Rond km 12 liepen we met z'n beiden op kop van de wedstrijd.
Descamps was nu reeds ver teruggeslagen en ook Demaret werd de pineut van zijn ontstuimige eerste kilometers. Enkel Lelong die een 50-tal meter achter ons was bleef kranig standhouden. Jammergenoeg begon ik stilaan zelf te ondervinden dat ik het lastiger begon te krijgen en vooral de stroken bergop. Toch kon ik in het zog van Vanlede blijven tot km 15. En toen gebeurde het...
Rond die 15de km kwam Lelong terug bij ons aansluiten waardoor het tempo terug de hoogte in vloog. Op dat moment had ik echt de benen niet meer om mee te gaan en moest lossen. Even later zag ik ook dat Vanlede eraf moest en dat ik terug bij hem zou kunnen komen. Een steile helling rond km 17 besliste daar anders over. Het was Vanlede die Lelong terugpakte en hem even later ter plaatse liet. Ikzelf had het echt wel gehad op die laatste helling en wist dat een overwinning er vandaag niet ging inzitten. Achter mij was er de grote leegte dus ik hoefde me in de laatste 2 km niet meer te forceren. Na 1u15min41sec. kwam ik aan als 3de over de meet.
De grote overwinnaar van de dag was Vanlede Ludovic die alle concurrenten het nakijken gaf en velen verbaasden. Hetzij hem van harte gegund natuurlijk en een welgemeende proficiat is hier op zijn plaats. Toch had ik na afloop een wat ontgoochelend gevoel dat ik die laatste 5 km gefaald heb. Misschien te wijten dat ik me in het begin wat teveel in de luren laten leggen heb door Demaret en Descamps om telkens hun aanvallen te gaan pareren. Hierdoor dat ik er op het laatste wat door zat.
Niettegenstaand heeft de beste gewonnen en mag ik eigenlijk ook wel tevreden zijn met mijn derde plaats. Hierdoor wordt ik voorlopig leider in het algemeen klassement van het Achro-criterium. Drie maand terug had ik dit niet voor mogelijk gehouden. Ondertussen blijven we verder trainen en hopen dat de topconditie in juni aanwezig zal zijn wanneer "La Kainoise" op het programma staat.
Aan allen een goed weekeinde gewenst en hieronder de top 15 van de dag.
Eindelijk wat tijd gevonden om mijn blogske te updaten. Door de stilaan nakende komst van mijn tweede dochter moest ik noodgedwongen dit weekeinde nog een volledige slaapkamer monteren. Aangezien er toch wat werk in kruipt was ik eigenlijk mijn wekelijkse verslagje op mijn blog vergeten. Niettegenstaande is de opdracht tijdens dit schrijven volbracht en kan ik jullie mededelen dat er dit weekeinde natuurlijk een wedstrijd gelopen werd van het Achro-criterium.
Tijdens het paasweekeinde vorige week stond er geen wedstrijd op het programma dus was dit voor mij een uitgesproken kans om wat kilometertjes bij te trainen en dit met het oog op de halve van Velaines die volgende week op het programma staat. Zaterdagmiddag vertrokken we vrij vroeg aangezien het een gloednieuwe wedstrijd van het Achrocriterium was te Esplechin. Deze streek hadden we nog niet aangedaan maar toch kwamen we zonder problemen aan op onze eindbestemming.
Ik wou vandaag toch wel nog eens de gaskraan openzetten, kwestie om volgende week met vertrouwen aan de start te staan in Velaines. En aan concurrentie was er vandaag totaal geen gebrek. Met mannen als Domina, Rasschaert, Vanlede, Demaret, Clais, Dagrain Michel en nog enkele anderen zou een top 10 plaats vandaag ons doel zijn. Kwam er nog eens bij dat echte kleppers zoals Dewaele Joost, Istace José en Pierre Denays eveneens present waren was ik echt genoodzaakt om uit mijn pijp te komen om effectief ook een top 10 plaats te versieren.
Na een lange maar deugddoende opwarming samen met Vanlede en Joost Dewaele zag ik het best wel zitten. Ondanks een flinke verkoudheid voelde ik me goed en kon ik dit dus geenszins als excuus inroepen als het een cutwedstrijd zou worden. Over het parcours was er geen enkele discussie. Deze was tamelijk vlak te noemen maar vervelende tegenwind zou vandaag spelbreker van dienst zijn. We wisten dus op voorhand wat ons te wachten stond en even voor klokslag 3 begaf ik me naar de startlijn.
Meteen na het startschot werd er serieus doorgevlamd. Meneer Dewaele was blijkbaar van plan om meteen al het peleton aan stukken te rijten wat hem eigenlijk aardig lukte. Enig gezelschap die hij moest dulden was op dat moment José Istace. Ikzelf zat eigenlijk in het achtervolgende groepje samen met Rasschaert, Domina, Denays en Lelong Raphael. Ook voor mij was het echt vollen bak want na 3 km passeerde ik het bordje na 9min.40sec. Tussen km 3 en 4 kreeg ik het even moeilijk waardoor ik moest lossen van dit groepje. Gelukkig kon ik aanpikken toen 2 achtervolgers Simon Clam en Deliveyne Aaron me inhaalden.
Naarmate de wedstrijd vorderde zag ik Joost als een bezetene tekeergaan in de verte. Ondertussen zag ik ook dat het groepje waaruit ik eerst gelost was aan diggelen was geslagen. Samen met mijn beide kompanen poogden we nog om er enkelen op te rapen. Ik wist dat het tussen plaats 6 en 10 secondenwerk zou zijn want veel scheelde het allemaal niet zo veel. (Buiten die eerste 3 natuurlijk ). Bij het ingaan van de laatste kilometer versnelde Clam Simon waardoor Aaron Deliveyne moest lossen. Ikzelf kon zonder probleem mijn wagentje aanhangen. Vierhonderd meter voor aankomst begon ik te versnellen waardoor Clam Simon algauw het onderspit moest delven.
Tevreden en moegestreden eindigde ik als 8ste over de meet in deze toch wel sterk bezette wedstrijd. Eigenlijk was dat meteen de 1ste keer dit seizoen dat er zoveel tegenstand was. Winnaar werd jonge snaak Pierre Denays die, nochthans ijzersterke Joost Dewaele, het nakijken gaf. Na de wedstrijd kregen we tevens ook het jammerlijke nieuws te horen van een oudere man (55 j) die overleden zou zijn aan een hartstilstand rond km 6. Medische hulp mocht echter niet meer baten. Bij deze wil ik mijn deelneming betuigen aan de betrokken familie want stel je maar eens voor moest zoiets bij jezelf gebeuren. Het leven kan bij momenten hard zijn.
Volgende week staat dus de belangrijke 20,7 km van Velaines op het programma. Voor mannen die meedingen voor een goed klassement meteen de eerste belangrijke afspraak van het jaar. Aangezien den dezen dit jaar nog eens vol voor dit eindklassement wil gaan hoop ik natuurlijk op een goeie prestatie van mijnentwege. Hopelijk bevalt mijn vrouw niet dienen dag. Hoe dat afloopt leest u volgende week wel. Salut.
Vandaag stond een wedstrijd van het Achro-criterium in Hérinnes op het programma. Eigenlijk wel een wedstrijd die mij ligt, nochthans is de lastigheidsgraad ervan tamelijk hoog te noemen. Toch kon ik er in 2007 en 2008 de overwinning wegkapen maar toen was de conditie picco-bello. Deze middag moest ik het voorlopig nog stellen met een mindere conditie dan voorbije edities maar toch is die conditie steeds beter aan het worden.
Toch wou ik vandaag het beste van mezelf geven en er dus volluit voor gaan. Torenhoog favoriet vandaag was Istace José die me vertelde dat hij vandaag er wel een lapke op zou geven. Nochthans had hij vorige week een zware trail achter de rug maar besloot er vandaag toch vol voor te gaan. Een overwinning was bij de aanvangsfase van de wedstrijd reeds een utopie. Omstreeks 15u stonden zo'n 470 begenadigden aan de startlijn. Net na het startsignaal besloot Istace reeds resoluut de kop te nemen. Vanlede poogde nog even mee te gaan maar wijselijk liet hij hem even verder begaan.
Ondertussen na een km was reeds een achtervolgend groepje ontstaan met zo'n 7-tal man. Voornaamste mannen hierin waren Demaret, Vanlede, Huyghe en Phelizon. Eigenlijk zat ik meteen goed in de wedstrijd want het was ikzelf die het tempo kon bepalen in de groep. Enkele weken geleden was dit nog even anders toen ik steeds moest aanklampen om nadien te moeten lossen. Maar nu voelde ik me duidelijk de betere en besloot rond km 3 tijdens een strook vals plat even door te trekken. Ik zag dat iedereen, behalve Demaret, aan de rekker ging. Even later hield ik de benen terug stil omdat ik geenzins van plan was om constant aan kop te sleuren tegen wind. Zo kwam het groepje weer samen.
Rond km 5 was er een kleine doch pittige afdaling waarbij Demaret zich volledig liet gaan. Ik trachtte zijn spoor te volgen wat eigenlijk aardig lukte. Hierdoor konden we onmiddellijk een kloofje slaan op Vanlede en co. Demaret en ikzelf waren nu op elkaar aangewezen om de wedstrijd verder af te maken. Tussen km 5 en 6 bij een lange strook trachtte ik Demaret de kop op te dringen. Dit lukte wel maar voelde wel dat hij er niet vol voor ging zodoende het achtervolgende groepje met Vanlede dichter kwam. Dit wilde ik niet laten gebeuren waardoor ikzelf maar terug beginnen tempo maken ben om de achtervolgers op afstand te houden.
Tijdens een lastige beklimming rond km 6 poogde Demaret even te gaan versnellen maar die aanval kon ik gemakkelijk counteren. Ondertussen volgden de kilometers elkaar snel op en wist ik dat we buiten schot zouden blijven op de achtervolgers. Vanaf km 10 stond er ons nog een gezapig klimmetje te wachten van een goeie anderhalve kilometer. Uit het niets en totaal onverwacht schoot Demaret van achter mijn rug weg. Ik poogde hem nog even te volgen maar zijn versnelling was verschroeiend. Hierdoor kon hij een kloof slaan die ik niet meer zou dichten. Nochthans geloofde ik dat ik hem misschien tijdens die beklimming nog zou kunnen terugpakken maar helaas was de vogel gaan vliegen.
Overduidelijke winnaar van de dag werd dus Istace José en Demaret Grégory tweede. Ikzelf werd net als vorige week terug 3de. Best tevreden alhoewel mijn laatste 2 kilometer ietwat tegenvallend waren. Wat ik wel weet is dat de conditie steeds beter wordt en dat ik klaar zal zijn om aan te treden in de halve van Velaines. Volgend weekeinde is er geen wedstrijd voorzien dus zullen dit nodige trainingskilometers worden. Tot schrijfs. Groetjes Delombaerde
Deze middag moesten we tijdig vertrekken richting Basècles voor de 6de wedstrijd van het Achro-criterium. Enerzijds omdat Basècles toch een kleine 60 km rijden is, anderzijds omdat de wedstrijd van start ging om 14u30 in plaats van 15u. Na het oppikken van Ignace Bekaert vertrokken we met veel gelach en gezever richting bestemming.
De heenreis verliep voorspoedig zodoende we rond 13u30 reeds aanwezig waren. Na het inschrijven en de wekelijkse begroetingen van menige loopcollega's doorstaan te hebben was ik klaar voor mijn opwarmingsronde samen met Steven Hocedez. Tijdens onze verkenning ervaardden we dat een matig windje lastig te verteren zou zijn. Niettegenstaande was de temperatuur best aangenaam te noemen want het zweet brak me letterlijk uit.
Enkele minuten voor 14u30 begaven we ons vlug naar de startlijn om toch maar een mooi plaatsje te bemachtigen in de voorste gelederen van het peleton. De man die ik vandaag graag wou kloppen was immer sympathieke Steven Hocedez maar aangezien hij ook goed op dreef is was dit geen sinecure. Alvorens van start te gaan was er nog een leuke anekdote enkele meters voor de startlijn. Een ouder koppel die vlakbij woonden hadden blijkbaar problemen met een overvolle beerput. Een heleboel menselijke resten, ook wel stront genoemd, kwam op de zijkant van de weg terecht. Het koppeltje behielp zich met schuurborstel als 2 bezetene om het goedje zo snel mogelijk bij het dichtstgelegen rioolputje te krijgen. De straat blonk achteraf wel maar de omliggende geur was niet te harden.
Ondertussen werd het startsignaal gegeven en pepte ik mezelf op om vandaag mijn vooringenomen ambities te bewerkstelligen. De eerste km klokte ik af op 3min.14sec. en zat ik in een kopgroepje met Steven, Demaret, Gruloos, Descamps en jonge snaak Lelong Raphael. Na anderhalve km versnelde Descamps waardoor er nu 3 koplopers waren. Ikzelf volgde op een 10-tal meter met Steven Hocedez. In die beginfase van de wedstrijd beukte Steven er stevig in. Na 2km passeerden we in 6min40sec. en de 3de km in 10min.10sec. waarbij we reeds een helling te verteren kregen.
Na die 3de km begon ik het echt moeilijk te krijgen om ontketende Steven nog te volgen. Even trachtte ik nog aan te klampen maar jammergenoeg moest ik lossen. Ik moest het nu alleen zien te klaren krijgen en daar had ik best wat moeite mee. Met een tegenwind en toch wel een mentale tik gekregen te hebben moest ik me zo vlug mogelijk herpakken of het wedstrijdje zou wel eens in mineur afgesloten worden. Rond km 4 kwamen het duo Bruno Mas en Cedric Cannoot me vergezellen.
Ondertussen was ik enigszins wat gerecupereerd en kon ik mijn wagentje aanpikken bij dit duo. Halfweg koers ondervond ik dat het terug een stuk beter ging want toen ik aan kop kwam ondervond ik dat mijn metgezellen het moeilijk kregen. Tijdens een zeer lange strook rechtdoor zag ik dat we stilaan naderden op Steven Hocedez. Ondertussen moest Bruno Mas een gaatje laten en was ik nu alleen met Cédric Cannoot. Wanneer hij op kop liep zag ik dat Steven terug afstand nam van ons. Ikzelf moest iets ondernemen wilde ik Steven alsnog kunnen kloppen.
Rond km 8 besloot ik dan maar alles op alles te zetten en demareerde weg van Cannoot. Nu kwam het erop aan om serieus door te vlammen tot ik bij meneer Hocedez kwam. Ik slaagde in mijn opzet en kon de aansluiting vinden met Steven rond km 9. Toen ik bij hem kwam moest ik wel effen op mijn plooien komen want mijn inhaalbeweging had serieus wat krachten gekost. Ondertussen zagen we dat nu ook Marc Descamps in ons vizier kwam maar de kloof was nog te groot om hem enigszins te verontrusten. Bij het ingaan van de laatste km versnelde ik wat om een kloofje te slaan met Steven. Dit lukte wel, al moet gezegd worden dat dit niet echt van een leien dakje verliep. Het kostte me heel wat moeite om een ijzersterke Steven achter mij te houden.
Uiteindelijk werd Nico Gruloos verdiend winnaar en Marc Descamps 2de. Als laatste mocht ikzelf de 3de podiumplaats invullen. Opdracht volbracht en uiteraard tevreden. Enig minpuntje misschien waren de tijden die niet spectaculair oogden. Was het toch de wind die vandaag enige spelbreker was of iets anders, ... daar heb ik het raden naar. Maar aangezien bij iedereen die tijden niet echt schitterend waren kan ik moeilijk de oorzaak bij mezelf zoeken uiteraard. Ondertussen blijven we gretig verder trainen en hopelijk zet mijn heropstanding zich door.
Deze middag richting Blicquy getrokken alwaar de 5de wedstrijd van het Achro-criterium doorging. Vandaag werd ik vergezeld door charmant gezelschap. Joost Dewaele, die deze voormiddag zo maar eens eventjes een duurloopje van 2u45min uit de benen geschud had, schonk mij het volledige vertrouwen zijn vrouw onder mijn hoede te nemen. Samen met Ulrike trok ik naar mijn thuisfront waar vaderlief en grootouders hun opwachting maakten. Groot was dus ook hun verwondering toen ik plotseling met een "andere vrouw" de veranda betrad.
Samen trokken we dus met z'n allen naar het nederige Blicquy, die een deelgemeente van Leuze bleek te zijn. Na vele landelijke wegen kwamen we omstreeks 14u op onze bestemming aan. Het viel terug op dat de Vlamingen allom present waren. Carlo Verleyen, Dieter Vandewalle en nog vele andere bekenden hadden ook hun pijlen gericht op deze leuke wedstrijd.
Na het afhalen van het borstnummer en nadat ik mijn loopplunje had aangetrokken, vertrok ik samen met Dieter Vandewalle en Claude Putman voor een opwarmingsronde van een kleine 5-tal kilometer. Aangezien het parcour vandaag redelijk vlak was, op een paar stroken na, wou ik vandaag mijn gemiddelde snelheid toch de hoogte injagen. Na een goeie trainingsweek van een goeie 100-tal km was het vertrouwen om te slagen in mijn opdracht vrij groot. Enig minpuntje was misschien toch wel de afstand die 12 km bedroeg.
Na enkele pittige versnellingen was ik er klaar voor en samen met 590 andere begenadigden zocht ik de startlijn op. Ik was vandaag van zinnens om onmiddellijk het spoor van Duvivier en Bruno Mas te volgen want ik wist dat zij op redelijke vlakke parcours vrij snel waren. Om 15u stipt werd er gestart en weg waren we...
Doordat de 1ste km lichtjes naar beneden ging werd er van bij de beginfase tamelijk vlug doorgevlamd. Bij passage van die 1ste km klokte ik af op 3min14sec. en liep toen omstreeks de 15de positie. Rond km 2 passeerde ik Carlo Verleyen die klaarblijkelijk een vliegende start had genomen. Er begon zich nu toch stillaan een kompacte groep te vormen van een 10-tal man. Voor ons liep een groepje met kleppers als Loquet, Demaret en Dieter Vandewalle. Zij zouden voor de overwinning strijdden. De achtervolgende groep waar ik dus bij zat was ook goed vertegenwoordig met de voornaamste mannen als Descamps, Vanlede, Cannoot en natuurlijk Duvivier en Bruno Mas.
Rond km 3 plaatste Descamps een versnelling waardoor onze groep compleet uiteen gereten werd. Descamps en Lelong Raphaël liepen nu enkele meters voorop gevolgd door mezelf en natuurlijk het duo Duvivier-Mas. Achter ons werd een kloof geslagen. Om die mannen niet meer te laten terugkomen hadden Duvivier, Bruno Mas en mezelf een fantastische verstandhouding om telkens afwissellend een hondertal meter kopwerk te verrichtten. Dit werkte voortreffelijk want hoe verder de wedstrijd vorderde hoe groter het kloofje werd. Rond km 10 wist ik dus ook dat ik vandaag zeker een top10 plaats te pakken zou hebben.
Ondertussen werd Loquet winnaar van de dag en Dieter Vandewalle, terug uit rustperiode, verdienstelijk tweede. Tussen ons drieën gingen we opmaken wie beslag kon leggen op de 6de stek. Bij het ingaan van de laatste km besloot ik mij achteraan schuil te houden om nog enigszins mee te dingen naar die 6de plaats. We bleven samen en alles bleef rustig tot de laatste 400 meter. Veel eerder vertrekken zou zelfmoord geweest zijn aangezien we toch wel aan elkaar gewaagd waren. Bovendien werd de weg steeds steiller richting aankomst dus enige terughoudendheid was wel nodig.
De eerste die de knuppel in het hoendehok gooide was Duvivier. Ikzelf kon zijn zog net volgen maar het was Bruno Mas die ijzersterk remonteerde en een kloof kon slaan. Hij werd dus verdiend 6de. Ondertussen bleef ik op enkele meter van Duvivier strandden maar had de benen niet meer om over hem heen te gaan. Sprint verloren van mijn metgezellen en dus als 8ste over de eindmeet.
Dat ik het vandaag niet kon afmaken in een sprint zal wel te maken hebben met het gebrek aan te weinig interval. Niettegenstaande was ik zeer tevreden met mijn prestatie want voor het eerst dit jaar kon ik de kaap van 17km/u overschrijdden. Met een gemiddelde snelheid van 3min.28sec./km wordt de wederopstanding stillaan een feit. Ik heb er goeie hoop op dat ik tegen 17 april reeds kan beschikken over een tamelijk goeie form. Want dan staat de halve marathon van Velaines op het programma. Een eerste waardemeter voor wie meedingt naar het hoogste schavotje van het Achro-criterium.
Zaterdag had ik enigszins familiale verplichtingen aangezien ik aanwezig moest zijn op een verjaardagsfeestje. Aangezien het feestje doorging bij de Waalse kant van de familie was ik amper een boogscheut verwijderd van Kain alwaar de 4de manche van het Achro-criterium doorging. Dit was een goed excuus om er effe van onder te muizen om deel te nemen aan deze wedstrijd. Blijkbaar een goed excuus want iedereen maalde er niet om, zelfs vrouwlief niet. En dit laatstgenoemde is wel het doorslaggevende argument, nietwaar?
Desondanks stond ik omstreeks 14u paraat in het vredige Kain om hopelijk terug te bevestigen dat we op goede weg zijn. Het parcour valt niet te onderschatten maar toch kon ik er de voorbije edities voortreffelijk voor de dag komen. Twee jaar terug werd ik er 3de in een verloren sprint met Dieter Vandewalle in een tijd van 34min19sec.
Meneer Dewaele was ook present en toen ik hem dit meedeelde klonk dit als muziek in de oren om deze tijd te breken. Met een teveel aan zelvertrouwen van mijnentwege beloofde ik hem een fles champagne indien hij deze toch wel scherpe tijd kon breken. Met de goeie form die meneer Dewaele momenteel bezit zou ik wel eens de dupe kunnen worden van mijn groot bakkes.
Wat mij betreft was het vooral ervoor te zorgen dat ik terug iets beter presteerde als de week ervoor. Een stijgende conditiecurve kunnen voorleggen is altijd goed voor het vertrouwen als je begrijpt wat ik bedoel. Ook werkcollega Johan Descheemaecker was aanwezig om eens kennis te maken met de flanken van de Mont St.-Haubert. Over hem moest ik me vandaag ook geen zorgen maken want in zijn huidige conditie is hij nog veel te sterk voor mij.
Om 15u werd het peleton wederom op gang geschoten. Met meer dan 600 genadigden kon men weeral van een groot succes spreken. Onmiddellijk na de start besloot ik direct het zog te volgen van Duvivier en Mas Bruno. Vorige week moest ik na 7 km lossen van die mannen dus vandaag hopelijk mee tot het einde. De eerste kilometers kon ik me goed schuilhouden in een achtervolgend groepje samen met Colle, Timperman, Duvivier en Mas Bruno. Dit schuilhouden was wel nodig want de eerste 4 km van de wedstrijd stond een vennijnige noordooster pal op kop te blazen.
Tijdens een moeilijk stuk te belopen passage begon ons groepje uiteen te vallen. Bij doortocht rond km 5 waren we nog met z'n 3. Samen met Duvivier en Mas kon ik beginnen aan een lange afdaling. De wedstrijd vorderde en alles verliep vlot. Kon gemakkellijk mijn 2 kompanen volgen en wist dat ik met hen naar de meet zou gaan.
Door een versnelling van Duvivier rond km 9 moest onzen Bruno Mas een gaatje laten. Ook ik had het even moeilijk maar kon toch nog de aansluiting vinden bij Duvivier. Jammergenoeg kwam ik in een lange eindsprint iets tekort om schooldirecteur Duvivier te kloppen. Tevreden en voldaan kwam ik als 10de over de meet.
Achteraf was ik uiteraard happy dat ik vandaag vlotjes meekon met die mannen. Drie weken geleden was zoiets nog ondenkbaar. Langzaam maar zeker probeer ik de kloof te dichten op de mannen die vandaag streden voor de overwinning. Joost Dewaele werd knap 2de en Johan Descheemaecker zeer verdienstelijk 3de. Of Joost de champagne mocht laten klinken kunnen jullie wel opmaken aan de uitslag hieronder en mijn vermelde tijd, 2 jaar geleden.
Groetjes en tot de volgende. (Merci fam.Putman voor de foto)
Résultats de "JOGGING DE L INSTITUT LIBRE DES METIERS"
Deze middag begaf ik me voor de 3de achro-wedstrijd van het seizoen richting Bury. Normaalgezien zou ik er alleen naar toe gaan maar enkele dagen geleden kreeg ik te horen dat ook Carlo Verleyen richting Bury zou trekken. Dus zijn we deze middag samen vertrokken voor hopelijk een goeie wedstrijd. De heenreis verliep vlot alhoewel we toch eventjes gehinderd werden door een wielerwedstrijd voor vrouwen. Na de passage van het wonderlijke schoon en na alles goed gekeurd te hebben vanuit de wagen konden we onze weg verder zetten.
Ondanks het kleine oponthoud kwamen we mooi op tijd aan in het landelijke dorpje Bury. Vele deelnemers waren reeds aanwezig waaronder enkele Vlaamse bekenden zoals der zijnde: Bekaert, Serroen, Hocedez, Putman, Vanlede ... kortom een serieuze Vlaamse delegatie was weer present bij onze Waalse vrienden.
Na het afhalen van ons borstnummer werd het stilaan tijd om de beentjes wat los te gooien tijdens de opwarmingsronde. De zwaarste tegenstander van vandaag zou wel eens de wind kunen worden die hier in Bury aardig doorblies over de vele velden en akkers. Ikzelf voelde me tijdens de opwarming tamelijk desondanks ik me vandaag niet echt kon oppeppen om terug het vol gas open te gooien. Zoals vorige weken wilde ik terug behouden starten om nadien stelselmatig op te schuiven naar de voorste gelederen.
Omstreeks 15u schoten we met zen allen uit de startblokken. Ikzelf startte behouden en haalde na een 200m Ignace Bekaert in. Ondertussen zag ik dat Carlo Verleyen al een serieuze voorsprong had dus besloot ik om meteen het tempo te verhogen. Ook Nico Serroen was behouden gestart (eveneens na blessureleed) en zat in het groepje waar Carlo Verleyen bij zat. Anderen waren Duvivier, Mas, Cannoot, Huyghe en Phelizon. Ik wilde die mannen niet zomaar laten gaan en besloot de kloof op hen te dichten.
Rond km 2 slaagde ik in mijn opdracht en kwam aansluiten bij dit mooie groepje. Tijdens een pittig klimmetje in de 3de km moest Carlo Verleyen een kloofje laten. Ikzelf had het toen ook effen moeilijk maar ik kon standhouden. Gellukkig maar want vanaf die 3de km was het pal tegen wind en kon ik toch enige beschutting zoeken in het groepje. Nu kwam het erop aan om zo lang mogelijk stand te houden en mee te gaan met Duvivier, Mas, Cannoot, Huyghe en Phelizon.
Alles liep vrij aardig tot km 7. Net zoals vorige week begon ik het terug moeilijk te krijgen en moest ik lossen. Maar ik kon beter standhouden en met Phelizon die eveneens gelost was uit het groepje had ik een goeie kompaan om de wedstrijd uit te maken. Toen Phelizon rond de 9de km versnelde kon ik hem van geen antwoord dienen en moest hem laten gaan. Niettegenstaande liep ik als 12de over de streep en was daarmee tevreden. Ook al omdat ik vandaag 6sec. per km sneller liep als vorige week wat betekent dat het huidige formpeil in stijgende lijn is.
De komende weken proberen we verder te doen zoals we bezig zijn en hopelijk rendeert dit naarmate het seizoen vordert. Aan allen een fijn weekend gewenst en tot de volgende in Kain.
Deze morgen stond er terug een Achro-wedstrijd op het programma. De wedstrijd bracht ons naar het landelijke Herseaux alwaar er 10 km moest gelopen worden. Vorige week heb ik toch tamelijk deftig getraind dus wou ik eigenlijk wel eens zien of het vandaag reeds zijn vruchten zou afwerpen. Aangekomen in Herseaux mocht ik al meteen Dieter Vandewalle verwelkomen, meteen een groot favoriet voor de eindzege. Even later zag ik plots verschillende grote namen waaronder meneer Dewaele, Descheemaecker, Serroen en ene Mathijs Casteele.
Niet dat ik me erg zorgen maakte want tenslotte kost het me reeds moeite om mee te kunnen met die mannen als ik in topform ben. Vandaag waren mijn concurrenten eerder atleten die vorige week in Velaines enkele plaatsen voor mij waren. Met Felix Timperman en Bruno Mas wou ik vandaag toch wel wedijveren en misschien achter mij laten.
Na het aantrekken van onze looptenue waren we klaar om te beginnen aan een flinke opwarmingsronde van een 5-tal kilometer. Dit was wel nodig want met een matige wind was het toch weer frisjes te noemen. Bij de opwarming voelde ik me tamelijk goed en zag het voor vandaag best wel zitten. Ik wou vandaag eveneens niet te snel van start gaan om zo geleidelijk aan terug op te schuiven. Even voor 10 stonden we terug met een kleine 600 genadigden aan de start, wachtende op het startsignaal.
Van bij de start werd er door de favorieten serieus doorgevlamd. Ik trachtte niet te hard van stapel te lopen maar passeerde die 1ste km toch in 3min20sec. Ik zat in een confortabel groepje en bleef er ook bij aanvang van de wedstrijd zitten. Bij een beklimming rond km 2 zag ik Dany Duvivier voor me uitlopen en zag dat we met ons groepje op hem naderden. Ik voelde me op dit moment vrij goed en besloot de kloof op eerstgenoemde te dichten. Dit lukte tijdens een afdaling vrij aardig zodat ik rond km 3 bij hem kon aansluiten.
Door de tegenwind besloot ik wat in zijn zog te gaan lopen want ik wou toch zo lang mogelijk bij hem blijven. Met hem samen naar de meet gaan zou voor mij meer dan een succes geweest zijn vandaag. Rond km 5 zat ik nog steeds bij Duvivier en zag tientallen meter voor ons Bjorn Desmet lopen. Een motivatie te meer natuurlijk om zolang bij onzen Duvivier te blijven want zo wist ik dat we Smetse gingen oprapen. Mijn gedachte bleek zich ook daadwerkelijk te voltrekken rond km 7.
Rond km 7 dichtte ik de kloof met Bjorn Desmet. Innerlijk geluk kwam naar boven maar jammergenoeg begonnen de benen langzaam tegen te sputteren. Mijn aansluiting op Bjorn Desmet werd eveneens mijn ondergang in deze wedstrijd. Na een kleine tempoversnelling werd ik onmiddellijk uit het groepje gejakkerd. Ik trachtte nog enigszins de meubelen te redden maar kon niet verhinderen dat ik in de laatste 3 kilometer nog gegrepen werd door jawel, Felix Timperman en Bruno Mas. Moegestreden en met toch wel serieus verzuurde benen kwam ik als 18de over de meet.
Achteraf bekeken een wedstrijd met 2 gezichten. Alles verliep relatief vlot tot km 7 om nadien kompleet de mist in te gaan. Dit zal waarschijnlijk te wijten zijn door gebrek aan snelheidstrainingen momenteel. We weten wat gedaan de komende weken. Ook nog een proficiat aan Joost Dewaele en Johan Descheemaecker die toch mooi 3de en 4de werden. Voorlopig kan ik daar alleen van dromen. Ondertussen trainen we gewoon verder en hopelijk komt er binnenkort enige progressie.
Delombaerde heeft gesproken. Aan allen een fijne werkweek gewenst. Hieronder den uitslag.
Eindelijk zijn we weer vertrokken voor een wekelijks onderhoud van dit blogske. Het Achro-criterium werd deze namiddag op gang geschoten in het nederige Velaines. Deze namiddag samen met vaderlief vertrokken om omstreeks 14u te arriveren. Het was reeds zoeken om mijn wagentje geparkeerd te krijgen. De opkomst zou weer overdonderend zijn.
Nochthans waren de weersomstandigheden niet om over naar huis te schrijven. Koning winter is nu reeds ruime tijd aanwezig in ons kikkerlandje dat het me toch stilaan begint te irriteren. Vandaag was het niet anders. Grijze lucht met af en toe wat licht gevlok maakten het winterse plaatje compleet. Niettegenstaande was het terug een blij weerzien met alle andere atleten en kennissen. En daarvoor doen we het tenslotte ook hé?
Er moest natuurlijk ook gelopen worden vandaag. De eerste test laat ons maar zeggen om te zien hoe het met de huidige conditie gesteld was. Ik maakte mij reeds niet te veel illussie's en hoopte vandaag boven de 15 km/u te kunnen lopen op deze omloop. Het plan was om zeker bij de start mee te gaan met Ignace Bekaert en te zien waar het schip zou strandden. Het had geen zin om mee te gaan met de normaal geziene concurrenten. Daar is het tot op heden nog veel te vroeg voor.
Omstreeks 15u werd de start gegeven en met zomaar liefst 565 deelnemers schoot het peleton in gang. Zoals reeds vermeld startte ik samen met Ignace Bekaert om toch zeker in het begin niet te forceren. Die eerste kilometers voelden goed aan zodat ik reeds rond km 2 Bekaert ter plaatse liet. Door het gelijkmatige tempo die ik ontwikkelde kon ik steeds meerdere plaatsen opschuiven in het peleton. Rond km 4 zat er een aardig klimmetje in die ik tot mijn verbazing eigenlijk goed doorkwam.
Ik bleef mijn tempo aanhouden samen met nog een andere kompaan. Rond km 5 haalde ik Vanlede in die het vandaag rustig aan deed. Zonder enige verzwakking kon ik nog steeds mijn tempo aanhouden. Omstreeks km 7 had ik Mayko Viaene in het vizier en besloot iets sneller te gaan lopen tot ik de kloof op hem gedicht had. Moest wel even temporiseren maar na even uitgerust te hebben kon ik terug mijn zelfde onderhoudend tempo bepalen.
Bij het ingaan van de laatste kilometer kwam Vanlede terug bij mij, om mij nadien ter plaatse te laten. De laatste honderden meter begon ik het toch stillaan te voelen dat het beste er vanaf was. Een aanstormende Viaene kon ik nog juist achter mij houden. Met een voldaan gevoel bolde ik als 17de over de streep in een tijd van 38min.28sec. (16,1 km/u). Uiteraard was ik toch tevreden vandaag met mijn "bescheiden" succesje. Had op voorhand niet gedacht dat ik het reeds in de benen had.
De komende weken verwacht ik van mezelf dat het beter en beter zou gaan. Laat ons hopen. Wat me ook tevreden stemde was dat ik nergens meer last van heb waardoor ik nu toch definitief mijn blessure als verleden tijd mag gaan beschouwen. Volgende week zondag staat Herseaux op het programma en zo zijn we er weer definitief aan begonnen.
Zoals in de titel reeds vermeld: "we zijn er terug aan begonnen". De voorbije 2 weken reeds 5x per week rustig kunnen trainen. De blessure is achter de rug dus we kunnen er weer vol tegenaan. Daarom reeds besloten dat ik zaterdag aanstaande reeds aan de start zal staan in Velaines. Het resultaat zal wel tegenvallen maar ik moet ergens beginnen hé.
Halverwege februari zal ik terug iedere woensdag te vinden zijn op de piste in Zwevegem alwaar we ons kunnen richten op het opdrijven van de huidige snelheid. Die valt inderdaad serieus tegen voor de moment. Niettegenstaande ben ik dit weekeinde samen met goeie vriend Wouter Deconinck richting Bokor in Deerlijk getrokken alwaar we 1u15min de aanwezige loopbanden serieus hebben belast.
Daarbij hebben we 3 sessies gedaan om telkens 5 min aan 16km/u te lopen, wat tot mijn verbazing aardig lukte. De komende weken zal ik nog eens moeten uitkijken achter een paar nieuwe wedstrijdschoenen. Mijn vorige paar bleken een maatje te licht voor mij waardoor ik mijn scheenbeenvliesontsteking heb opgelopen. Ondertussen maal ik mijn wedstrijdjes wel af met mijn huidige trainingsschoenen.
Hopelijk veel bekend volk komende zaterdag. Voor diegenen die me echt nog eens op mijn muil willen geven tijdens de wedstrijd is't de moment. Hopelijk kan ik de komende weken dan revancheren.
Vorige woensdag na mijn consultatie bij dokter Termote was ik eindelijk opgelucht. Volgens de echografie was er van een beenvliesontsteking niets meer te bespeuren waardoor ik nu definitief groen licht kreeg om te terug te gaan trainen. Na 3 maanden is er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Bij dit schrijven zijn we nu reeds een week verder en heb ik sindsdien alle dagen de loopschoenen aangetrokken.
Voorlopig hou ik het nog op een uurtje lopen en momenteel lukt dit vrij aardig. Daarmee wil ik zeggen dat ik volledig pijvrij ben want wat de conditie betreft is het uit een ander vaatje tappen. De komende periode staat dus ook in teken om die conditie dusdanig op te krikken. Momenteel heb ik het parcours uitgekozen die zich rond de voetbalpleinen van Anzegem aftekend. De ondergrond is bestaande uit boomschors, wat voor mij nu de ideale ondergrond is om mijn beginnende trainingen op te voeren.
Als er geen kink meer in de kabel loopt start ik in Velaines halfweg februari voor een eerste loopwedstrijdje, op mijn huidig niveau uiteraard. Hopelijk kan ik na enkele maanden terug wat grote jongens een beetje het vuur aan hun schenen leggen.
Hallo luitjes. 't Is weeral eventjes geleden dat ik nog wat nieuws neergepoot heb op dees blogske dus bij deze. De maand januari is gekend bij menige atleten als een relatief rustige periode dus is het wel te begrijpen dat het relatief rustig is in bloggerland. Wat me zelf betreft moet ik eerlijk bekennen dat ik de laatste tijd maar wat aanmodder. Enerzijds de koude en gladde wegen die me binnenhouden en anderzijds die vervelende blessure die me nog steeds niet toelaat vollop te trainen.
Nochthans moet ik bekennen dat ik tijdens mijn weinige looptochtjes nog weinig hinder ondervindt van mijn blessure. Toch heb ik na de training nog steeds het gevoel dat nog niet alles geheeld is. Het gaat hem hier nog om een pijnlijk drukpunt ter hoogte van het scheenbeen. En juist op dat punt is alle misérie begonnen, daar ben ik nu wel zeker van.
Woensdagavond ga ik nogmaals op consultatie bij dr. Termote. Daar zal ik wel te horen krijgen of ik wel of niet mag beginnen om de kilometers op te drijven. Dit begint stilaan nodig te worden want met de conditie is het slecht gesteld. Mezelf kennende zal dit toch serieus wat tijd vragen om terug enig niveau te krijgen. Moet ik echter nog langer rusten dan zal ik mij daar zonder slag of stoot bij neerleggen.
Als ik nu 3 of 4 maanden stil lig maakt nu toch geen kloten meer uit. We zien wel. Als ik niet kan lopen dan doe ik gewoonweg niks want alternatieve sporten zijn echt aan mij niet besteed. Ondertussen kan ik me wel bezighouden aan het inrichten van een nieuwe slaapkamer voor Delombaerde junior die in de maand mei haar opwachting maakt. En af en toe wordt er ook wel nog een veldritcrosske meegepikt natuurlijk (zie foto). Blijkbaar zijn er nog andere bekende lopers die mijn zelfde intresse delen. Groetjes en tot over enkele dagen met het verdict voor de komende periode.
't Is triestig den laatsten tijd op mijn blogske waarvoor mijn welgemeende excuses. Anderzijds is dit wel te wijten aan mijn kutblessuurke die me nu reeds een 2-tal maanden parten speelt. Ondanks ik dit jaar in mineur moeten eindigen heb, was ik toch wel tevreden over mijn seizoen. Met 7 behaalde overwinningen kan ik niet anders dan blij zijn natuurlijk. Om nog maar te zwijgen over het aantal ereplaatsen.
Mijn mooiste overwinning dit jaar was toch wel de zware wedstrijd in Wodecq waar ik menig concurrentie halfweg koers achterwege liet. Toen was het echt kicken om een "challenge-wedstrijd" van het achro-criterium naar mijn hand te kunnen zetten. Ook in de "Run for fun" beleefde ik gloriemomenten alwaar ik meneer Dewaele Joost in de laatste kilometer achterwege liet. Kan er eigenlijk nog steeds van genieten als ik eraan terugdenk.
Op een derde plaats denk ik ook aan mijn overwinning die ik behaalde in Vichte (schaliënhofloop). Te duchten tegenstander was toen Pedro Dujardin die ik toen uiteindelijk verschalkte in de laatste honderden meters. Een bevochten overwinning die achteraf zeer zoet smaakte. Jammergenoeg ligt Pedro net als ik reeds geruime tijd in de lappenmand (kwetsure buikspieren). Bij deze wens ik hem een zeer spoedig herstel toe.
Aangezien Delombaerde een man van uitersten is , waren er ook wedstrijden die een desastreus gevolg kenden. Op die eerste plaats is er ongetwijfeld de 20 km van Velaines alwaar ik na 1 km stikkapot was. In plaats van op te geven vond ik het toen nodig om de wedstrijd als een ware calvarietocht uit te lopen. Plus jamais!!!! Ook in "Dwars door Geluwe" kende ik een echte off-day alwaar ik iedere ronde wegdeemsterde naar de buik van het peleton.
Dit waren voor mij de momenten die als het jaar 2009 in mijn geheugen gegrifd staan. Waarschijnlijk ben ik er nog wel enkele vergeten. Ondertussen naderen we met rasse schreden het nieuwe jaar 2010. Hopelijk kan ik in januari stillaan terug wat beginnen trainen. 'k Ben wel van plan om zeer rustig op te bouwen want ik wil in geen geval terug hervallen. Als ik nu 2 of 3 maand stil lig maakt me eigenlijk geen fluit meer uit. Er zal toch vanaf nul weer moeten heropgebouwd worden.
Hopelijk kan ik in 2010 nog iets presteren in de zomermaanden en het najaar. We zullen zien, want met de geboorte van een 2de dochter (yes, it's a girl again) die gepland is in mei, staat mij een druk jaar te wachten. Aan allen wens ik een fantastisch eindejaar toe en een hele goeie gezondheid in 2010. Ten slotte is dit toch wel het belangrijkste. See you next year.
De voorbije 14 dagen ben ik stillaan terug wat beginnen lopen. Mijn blessure was reeds veel verbeterd en kreeg dus ook het groen licht van de sportarts om terug de loopschoenen aan te trekken. Tijdens die enkele trainingen die ik reeds achter de rug heb kon ik tamelijk pijnvrij lopen maar toch had ik het gevoel dat de blessure nog niet helemaal geheeld was.
Deze week had ik reeds 2x gelopen (zeer rustig) en toen contateerde ik dat er echt nog iets sluimerde in mijn linkeronderbeen. Heb dan maar het zekere voor het onzekere genomen en meteen gestopt met lopen. Vervolgens terug een afspraak met dr. Termote waarbij ik gisterenavond (vrijdag) op consultatie mocht gaan. Er werd vastgesteld dat er nog steeds op een bepaald punt een klein beetje ontstekingsvocht aanwezig was vlak tegen mijn scheenbeen.
Erg was het niet maar toch voldoende om mij nog steeds uit roulatie te houden. Hij adviseerde mij nog een dagje of 10 te rusten wat ik dus ook zeker en vast van plan ben. Ik denk er zelfs over na om dit jaar de loopschoenen niet eens meer aan te trekken. Zo kunnen we het nieuwe jaar dan misschiens inzetten met een propere lei.
'k Ben er mij nu toch wel van bewust dat scheenbeenvliesontsteking toch wel een smerige blessure is. 'k Moet zeggen toen ik over 3 jaar in het gips moest van mijn stressfractuur was ik er nadien wel meteen vanaf. Het voordeel is nu wel dat ik me berust heb in het feit dat ik dit jaar toch wel een degelijk seizoen achter de rug heb en dat ik niet meer hoef te presteren. Desondanks doet het me wel pijn dat ik de kerstcorrida in Deerlijk zal moeten missen.
Aan allen die deze wedstrijd lopen wens ik eveneens een prachtprestatie toe. In ieder geval zal ik zeker aanwezig zijn om te supporteren. Linksboven nog een fotootje van hoe ik den laatsten tijd de loopwedstrijden beleef. Klik om te vergroten.
Ik had mezelf voorgenomen tijdens mijn rustperiode (blessure) mijn blogske niet te verwaarlozen maar dat is niet zo vanzelfsprekend. Vorige week terug de loopschoenen aangetrokken maar daar is jammergenoeg ook alles over gezegd. Deze week heb ik slechts 3x een klein uurtje gelopen. Mijn condititeverval heeft nu toch echt een forse duik gemaakt en ik moet zeggen dat het me vorige week ontbrak aan de nodige motivatie om te trainen.
Veel zal wel met het slechte weer te maken hebben van de voorbije dagen. Ben nu wel van plan om vanaf morgen (maandag dus) weer te gaan trainen als vanouds want dit begint nu toch stilletjesaan tijd aan het worden. Tijdens deze looploze periode ben ik er wel achter gekomen dat hoe langer het duurt hoe meer ik het me ontzie om er terug aan te beginnen. Ik spreek nu wel over mezelf natuurlijk.
Niettegenstaande beginnen we er volgende week vol goeie moed tegenaan en hopelijk zijn we nu eindelijk verlost van alle pijntjes en kwaaltjes. Ik heb namelijk nog serieus wat ambitie voor volgend jaar.
Na een goeie 3 weken gedwongen rust, werd het tijd om eens te testen hoe het met de blessure gesteld was. Ik voelde geen pijn meer en besloot vorige donderdag een 40tal minuten te gaan lopen in het Beukenhof. Alles verliep vrij goed en voelde quasi geen pijn. Daags nadien eveneens een 40-tal minuten. Zaterdag eigenlijk geen tijd gehad maar zondagvoormiddag was goed voor een uurke vrij confortabel lopen.
Deze avond werd er een klein uurtje gelopen in Waregem om vervolgens direct erna op consultatie te gaan bij dr. Termote. Die stelde vast dat mijn blessure zo goed als over is, buiten nog een beetje ontstekingsvocht ter hoogte van mijn scheenbeen. Aangezien dit blijkbaar te verwaarlozen is en nu uit zichzelf moet genezen mag ik dus blijven doortrainen.
Ben wel blij natuurlijk maar toch nog steeds wat achterdochtig uit schrik voor herval. Hopelijk betert dit gaandeweg zodat ik komende weken stillaan weer onder stoom kan komen. Groetjes Delombaerde
Format PDF
Ondertussen zag ik ook dat het groepje waaruit ik eerst gelost was aan diggelen was geslagen. Samen met mijn beide kompanen poogden we nog om er enkelen op te rapen. Ik wist dat het tussen plaats 6 en 10 secondenwerk zou zijn want veel scheelde het allemaal niet zo veel. (Buiten die eerste 3 natuurlijk
). Bij het ingaan van de laatste kilometer versnelde Clam Simon waardoor Aaron Deliveyne moest lossen. Ikzelf kon zonder probleem mijn wagentje aanhangen. Vierhonderd meter voor aankomst begon ik te versnellen waardoor Clam Simon algauw het onderspit moest delven.
Enerzijds de koude en gladde wegen die me binnenhouden en anderzijds die vervelende blessure die me nog steeds niet toelaat vollop te trainen.
