AMBITIES: 1) 1/2 marathon blijft mijn ding!!! 2 Nog een marathon? 3) Een goeie 5km tijd?? ! 4) Plezier onder vrienden 5) Gezondheid boven alles
Zoeken in blog
hard tegen hard
lopen in vlaanderen ... zoals het is ... Een relaas van mijn loopleven ... als stratenloper J. Dewaele
02-06-2014
Mc Bride halve marathon
Na enig vertrouwen te hebben getankt in de Petrus - run vorige week had ik terug zin gekregen in het halve marathon werk. Spijtig genoeg had ik de ganse week last van de voet (ontsteking). Ondanks een hele rustige trainingsweek bleef de pijn me tarten, en was het toch met een bang hartje uitkijken naar Ieper-Poperinge.
Uit ervaring weet ik wel dat pijn tijdens wedstrijd wel vaker niet wordt gevoeld, door adrenaline etc. Doch, het was me zeer twijfelachtig of ik geen last zou kennen over een toch wel behoorlijke afstand van 21km. De start verliep best wel voorspoedig. De snelheid voorin was niet al te hoog, en ik kon meeschuiven in een 2de groepje van 4 man, met onder andere Didier Verstraete, Delombaerde en Joris Moeyaert. De kopgroep was ook rustig gestart (broeckaert, vanslambroeck, moerman, van hoey en nog iemand), maar ik besloot mezelf niet te laten verleiden tot de sprong. Ik voelde me best wel goed in de groep, en probeerde zuinig mee te lopen. Na een 4-tal kilometer begon het echter moeilijk te draaien. De snelheid bleef hoog, en na een kasseistrook had ik toch wel last van de voet. Uiteraard had dit onmiddellijk gevolgen voor de loopstijl, en besloot ik omstreeks km 5 de groep te laten gaan. Al snel wist ik dat ik dit niet meer zou rechtzetten. Ik volhardde nog eventjes in de boosheid, maar werd al snel ingehaald door anderen, dewelke ik ook moest laten gaan.
Ondanks de wanprestatie in de maak had ik mezelf wel voorgenomen de wedstrijd uit te lopen, whatever happens. En zo geschiedde: eigenlijk heb ik de ganse tijd noodgedwongen mijn snelheid verder laten zakken waardoor ik gedurende mijn calvarietocht door een serieus peleton lopers ben bijgehaald en achtergelaten. Ik had het me anders voorgesteld, maar beter kon ik niet. Door trager te lopen heb ik denk ik wel de voet nog wat kunnen sparen. Toch heb ik er behoorlijk wat last van, en wordt het nu zaak om eerst van deze blessure te herstellen... tijd voor opnieuw een periode van gedwongen rust... niks aan te doen... maar ondertussen toch veel success gewenst aan de andere lopers!
Vorige week liep ik de Petrus-run te Bavikhove. Op zoek zijnde naar "de" betere conditie hoopte ik alvast op een behoorlijke prestatie. Het weer was prima, maar er stond een stevig windje. Tijdens de opwarming hadden Dimitri en mezelf vooral de aanwezigheid van Andy Vanhaelewyn en Joris Moeyaert vastgesteld als voornaamste concurrenten. Beide heren zijn geduchte tegenstanders, en aldus was van enige onderschatting bij mezelf zeker geen sprake. Dimitri Delombaerde mocht alvast wel met het juk van favoriet van start.
Bij die start liepen we een gezamelijke eerste km in 3min15sec. De kopgroep was vrij groot en ik besloot wat af te wachten. In de 2de km werd eveneens na 3min15 afgeklokt, maar inmiddels bevonden we ons enkel nog met eerdervernoemde heren (4 dus , met mezelf erbij). Samen met Dimitri namen we alle kopwerk voor onze rekening, en bleven steeds tijden van omstreeks 3min15 draaien. Hoeweler stilaan sprake was van enige vorm van ademnood bij de tegenstand bleek het heel moeilijk de anderen in verlegenheid te brengen. Omstreeks km 4 moest Andy eventjes passen, waarna uiteindelijk ook Joris rond km 5 moest afhaken. Helaas was Andy toen reeds teruggekomen waarna hij de forcing begon te voeren. Gezien de eerder geleverde arbeid moest ik passen op een demarrage van die laatste, waar dimitri wel prompt op reageerde. Ook hij moest iets later echter passen op deze snedige versnelling, waarna Dimitri en mezelf op achtervolgen werden aangewezen. Inmiddels waren ook onze kilometertijden wat teruggelopen tot 3min20 a 25. Het verdere verloop van de wedstrijd was eerder bleekjes. We probeerden verwoed het tempo hoog te houden, maar met de wind en het niet al te makkelijke parcours konden we nooit nog aanspraak maken op de overwinning. Andy werd verdiend winnaar, gevolgd door dimitri op 15secondes, en mezelf als 3de onmiddellijk daarna.
Chapeau voor de winnaar. Ikzelf was best tevreden met mijn wedstrijd, waarbij ik toch nog eens kon afklokken op een gemiddelde van 3min20 per km over 11.11km. Best wel een opsteker richting McBride halve marathon...
Wegens niet-beschikbaarheid van andere atleten werd ik in vervanging van Karel Dewaele zondag opgeroepen voor de Interclub / Beker van Vlaanderen te Sint-Niklaas. Bij AZW hebben ze behoorlijk wat afstandslopers voor de langere nummers bij de masters, maar de echte toppers en seniors ontbreken wat, of verkiezen eigen agendas boven die van de club. Ik was echter wel beschikbaar en keek best wel uit naar een debuut op piste. De dagen voor de wedstrijd bleek het dat er heel veel wind zou staan (5-6 beaufort). Met dit gegeven daalde de inzet tot punten sprokkelen voor de ploeg, en dus persoonlijke ambities voor een goeie tijd wat opzij te schuiven. Gezien die omstandigheden vertrok ik met lichte tegenzin richting Sint-Niklaas. Doch, een afspraak is een afspraak. Bij hevige regen kwam ik net op tijd aan om "running mate" Hans Omey aan te moedigen op zijn 800m. Inmiddels deed de club mee voor de bovenste plaatsen van de 12 clubs die zouden strijden voor promotie van Landelijke 1 naar Ere-afdeling VAL (zowat het voetbalequivalent van derde naar 2de nationale, me dunkt). Klassebak Hans deed het ondanks twijfelachtige vorm uitstekend met een derde plaats. In afwachting van de wedstrijd liepen we samen 20minuutjes los. Ik had die immers broodnodig na mijn wedstrijd van vrijdag te Menen. Op zaterdag werd ik bij loslopen immers geconfronteerd met ferme steken, waardoor ik op momenten tot wandelen moest overgaan. Ik kon me al beeldig het scenario voorstellen waarbij ik tijdens mijn 5000m zou moeten beginnen wandelen, en aldus mezelf compleet belachelijk maken in de missie om de streep te halen en alsnog 1 puntje voor de club binnen te halen. Gelukkig liep het anders af. De opwarming deed me deugd, en Hans stond me uitstekend bij met raad en coaching. Bij de start was het wel bang afwachten. Waar we tijdens stratenlopen lopers van allerlei slag en stand aan de start zien, werd snel duidelijk dat de 11 concurrenten niet aan hun proefstuk toe waren. Ik mocht het vandaag vooral opnemen tegen stevige kerels, die er vooral een stuk jonger (minstens 10 jaar) en soepelder uitzagen dan mezelf. Ik voelde me als vervangerke van AZW behoorlijk geintimideerd, maar kon hiermee wel als underdog van start. Uiteindelijk waren de concurrenten allemaal aangeduid / geselecteerd als zijnde de beste van hun club...
Tijdens de start was ik eigenlijk nog met mijn garmin aan t prutsen. Ik had mijn start niet geheel gemist, maar moest me toch tevreden stellen in de laatste positie. De eerste 400m waren best verschroeiend naar mijn gevoel, maar ik kon standhouden in een langgerekt groepje. Het was vooral afwachten op een moment waarbij de allerbesten konden weglopen, waarna de andere podiumkandidaten wat naar elkaar zouden beginnen kijken. Dit gebeurde na de 2de ronde. Nick Van Peborgh kon vertrekken met een andere atleet in zijn zog, waarna het tempo toch ietwat vertraagde. Toch werd de eerste km afgehaspeld in 3m02sec. Geleidelijk aan ontstonden er wat gaatjes in de achterste regionen. Het was tijd voor mij om op te schuiven. In de daarnavolgende rondes moest ik op de 2de baan lopen, wat met deze wind behoorlijk wat krachten kostte. Uiteindelijk kon ik aansluiting blijven vinden in de achtervolgende groep, die werd geleid door Joachim Pelicaen, Olivier van Hoey en 1 of 2 andere kerels. Ik kon terug plaatsnemen op de eerste baan, en liep steevast in 6de plaats van dit groepje, uitstekend gegangmaakt en uit de wind gezet. Achteraan begon de schade echter op te lopen. Ronde na ronde werd ik aangemoedigd, terwijl de tijd zinderend snel bleek te verlopen. Na een minuut op 10 wist ik helemaal niet meer op welk schema we aan het lopen waren, maar ik begon in een goeie tijd te geloven, met dank aan alle gangmakers voor me uit. Stiekem hoopte ik wel nog op een zwak moment van een der heren voor me en een extra puntje voor de club, maar dat bleek onrealistisch. In de laatste ronde hadden de andere heren duidelijk nog een wat overschot, en liepen 10secondes verder uit terwijl ikzelf helemaal niet aan snelheid verloor. Uiteindelijk heel tevreden met deze 8ste plaats, de 5ptn voor AZW, mijn debuut en PR van 15min47sec, wat blijkbaar ook nog voldoende zou zijn voor een clubrecord bij de masters M35. Uiteindelijk bleken deze puntjes ook nuttig en broodnodig voor de club: AZW werd 2de, met 2 punten voorsprong op atletiekclub ACW, waardoor AZW dus wordt gepromoveerd naar ere-divisie. Mooie collectieve prestatie van alle AZW-deelnemers dus. Het was me zeker een eer hieraan te hebben meegewerkt!
Vrijdagvond laatstleden stond ik aan de start van de grensloop te Menen, een eerste organisatie van de vrije sporters, i.s.m. met het gemeentebestuur te Menen. We hadden vooral de intentie om er met de trainingsgroep Johan Santens een mooie collectieve prestatie neer te zetten (ploegenklassement wordt opgemaakt met 4 atleten per groep). Wegens blessure van Frederic Van den Heede zou trainer Johan de 4de plaats voor zijn rekening nemen, terwijl de rest van de groep kon rekenen op Dimitri Delombaerde, Dieter Van de Walle en mezelf. Ikzelf had vooraf niet het allerbeste gevoel. In eerder erbarmelijke weersomstandigheden (6 beaufort, en tussen buien door) leek het zeker geen makkie te worden, en had ik best wel moeite om mezelf op te laden. Johan voelde zich die dag grieperig, en kon in laatste instantie toch nog Pedro Dujardin inschakelen als 4de man. Dit was zeker goed nieuws. Met deze 4 lopers met op dit moment vergelijkbare vorm moesten we zeker in staat zijn de concurrentie te verschalken. Van bij de start werd er stevig vertrokken. Het parcours begint met een afdaling, en dit was het signaal voor Pieter Vanroose om er direct vandoor te gaan. Blijkbaar was die laatste niet onder de indruk van de deelname van latere winnaar Moussaad Haboub, (goed voor 2u16 op marathon, en 28min op 10km). Iets later vertrok dan ook Moussaad in de tegenaanval. Ondertussen was het hard werken om vooraan aan te sluiten bij een groepje sneller vertrekkers, vooral geleid door enkele duo- en/of triatleten. In de eerste ronde van 4 was het vooral zaak om aan te klampen, in het nabijzijn van running mates Delombaerde en Van de Walle. Spijtig genoeg, maar niet geheel onverwacht, had Pedro Dujardin de snelle start gemist. Het zou voor hem een eenzame strijd worden. In de 2de ronde gingen Dimitri en Dieter wat versnellen na een korte periode van windstilte. In het groepje van een resterende 6 man vielen wat gaten, waarna ik vanuit laatste positie terug kon aansluiten bij Dieter en Dimitri. We leken alleen vertrokken in de achtervolging. In deze ronde was het vooral diep in de reserve tasten om deze 2 heren te volgen. Bij stroken tegen wind, of in de helling in het park merkte ik dat ik niet de kracht had om te reageren. Ik moest aanklampen en schade beperken. In het begin van de derde ronde werd ik wat gehinderd door gedubbeleden waardoor ik een tiental meter moest toestaan. Dit was vooral mijn eigen fout doordat ik geen versnelling meer in huis had. Gezien D&D dicht naderden op Vanroose hadden ze alle gelijk nu vol door te gaan. Ik moest nu mijn eigen ritme zoeken en de wedstrijd tot een goed einde zien te brengen. Uiteindelijk moest ik nog 30sec toestaan op de beide heren voor mij, maar kon toch met een vrij tevreden gevoel deze moeilijke wedstrijd afwerken: 9.8km in 32min50sec. Moussaab werd winnaar voor Vanroose, Delombaerde, Van de Walle, mezelf, triatleet Allen de Bel, Pedro Dujardin, Jeroen Debaveye, Stijn Vermeulen en Christ Vandenbroucke.
Met een 3de,4de,5de en 7de plaats hadden we uiteraard voldoende voor het ploegenklassement! Dank aan Shanna Dewaele voor de foto-reportage!
in een wereld volgestouwd met persoonsprofielen op linkedin, facebook, en andere mogelijkheden tot snellere berichtjes en tweets kom ik nog nauwelijks aan blogberichtjes toe. Bij deze dan maar een korte update van mijn vorige wedstrijden.
Na kortemark moest ik noodgedwongen langs de kant. Mijn voorbereiding voor Sluis viel aldus in het water, en dit voorjaarsdoel moest ik aldus laten schieten. Met pijn in het hart moest ik toezien hoe mijn loopvrienden, en ook mijn vrouwtje Ulrike in Sluis een hele goeie prestatie neerzetten. Ongetwijfeld had ik daar ook terug goed voor de dag gekomen, maar een peesontsteking beslistte er anders over. Na een korte, maar volledige, looprust van 12 dagen nam ik terug de draad op, en ging ik 2 weken later terug van start in de Brigandsloop te Ingelmunster. Wegens onzekerheid over de vorm, en om risico te vermijden deed ik er de 6km ipv de12. Het leuke eraan was dan wel dat ik deze wedstrijd kon winnen. Ook daar liepen mijn loopmakkers en ook Ulrike voortreffelijk. Helaas liep de verdere voorbereiding daarna terug mank. Wegens een maagontsteking kon ik alweer een weekje langs de kant. Toch besloot ik zonder voorbereiding de 7km (5-kerkenloop) mee te doen in Wortegem-petegem. Ik werd er derde en hield er toch een goed gevoel aan over. De trein stond hiermee alvast terug op de rails.
Een 14 dagen daarna besloot ik mee te doen aan de rembertcorrida te Torhout (10km). Deze kon ik afwerken in 33min26sec, hetwelke in elk geval mijn verwachtingen overtrof. Ik werd hiermee 7de, dicht bij de atleten waarmee ik ook anders de strijd mee aanga. Ik was wel diep gegaan in de wedstrijd.
De week daarna besloot ik tevens de 13km te lopen in Rollegem-Kapelle (Rudy-Bekaert run). Deze puike organisatie maakt elk jar een war loopfestijn klaar, en daar wilde ik niet graag ontbreken. Tevens kon ik deze confrontatie op iets langere afstand heel goed gebruiken in voorbereiding op de halve van Ieper-poperinge (mc bride op 1 juni).
Tijdens een felle start tegen wind kon ik als voorlaatste mijn wagonnetje aanhaken aan het treintje Van steenbrugge, Stieperaere, Van Asbroeck, en Didier verstraete. Iets later waren het Luc, Didier en mezelf die de achtervolging menden op Berok en Francis. Stieperaere had moeten opgeven wegens hamstring-blessure. Het waren vooral Didier en mezelf die de forcing voerden, maar ook Luc draaide mee voorin. In de 2de ronde moest Didier echter een gaatje laten in de strook tegen wind. Ik kreeg naar mijn gevoel het leeuwendeel van het werk op mijn schouders, maar had er niet al te veel erg in. Ik kwam hier om te werken. Uiteindelijk kreeg ik het best wel lastig in de derde en laatste ronde. Luc nam wat vaker over, maar het tempo werd wat gedrukt. Hij rekende uiteraard op zijn behoorlijk snelle finish. In de laatste km haalde hij dan ook uit, terwijl ik het beste van mijn krachten reeds had gegeven. Toch eindigde ik tevreden 4de... Terug een beetje gesterkt richting wat nog komen gaat. Het gaat behoorlijk goed, maar er kan nog wel een beetje bij . Dries Lernaut werd knap 4de voor Frederick Keersebilck, en een wat teruggevallen Didier verstraete. Daarna volgden stijn vermeulen, Guy deblander en kristof Huyghe. Ook Ulrike en de kindjes liepen er overigens een mooie wedstrijd. Vooral Helena kon er indruk maken met een 2de plaats bij de meisjes 2de leerjaar .
Reeds heel snel na het veldloopseizoen is het tijd om de gympies te gaan testen op het asfalt.Vorig jaar had ik samen met Frederic Vandenheede in Kortemark bij heel slecht weer (sneeuw / koude) een mooie prestatie neergezet.We waren heel rustig van start gegaan (3m30 per km), om daarna tegen het wedstrijdeinde een stevig inhaalmanoeuvre neer te zetten. Gezien het succes van deze formule vorig jaar planden we alvast hetzelfde voor 2014.In deze opzet konden we tevens dit jaar rekenen op de extra steun van Dimitri Delombaerde, die vorig jaar had bewezen gemaakt te zijn voor dergelijke wedstrijden.
Bij de start was duidelijk niet iedereen tuk op een trage start.In uitstekende weersomstandigheden (10C, zonnetje, wel wat wind) werd de wedstrijd onmiddellijk opengegooid voorin.Samen met Fredje en Dimitri liepen we alvast toch een eerste km in 3min14, waarbij we ons in ongeveer 30 a 40ste positie bevonden.Dit was eventjes schrikken, maar alvast geen reden tot paniek.In de daarnavolgende kilometers hielden we een vrij strak tempo van ongeveer 3min25 per km, waarbij we telkens van groepje naar groepje liepen.Al snel kwamen we behoorlijk voorin in de wedstrijd meedraaien. (omstreeks 20ste plaats).
Ik voelde me vrij sterk, en schuwde het nodige kopwerk alvast niet.Indien ik op het einde moeilijke momenten zou beleven, dan zou ik er me mee kunnen troosten mijn beide kompanen uit de wind te hebben gezet.Halfweg wedstrijd bleven we nog altijd sneller lopen dan het beoogde tempo (3min25/km).Omstreeks km 12 besloot fredje het strakke ritme niet langer te volgen (niet te diep gaan was voor hem de boodschap).We hadden inmiddels terug een groepje ingehaald, en voor ons uit liep nu Hans Reigel. Inmiddels liepen Dimitri en mezelf zowat in 13-14de positie, terwijl de afstand naar de groepjes voor ons niet zo bijzonder groot leek.Ik besloot mijn kans te wagen.Met minder dan 7km te gaan en nog steeds de nodige kracht in de benen leek er nog weinig fout te kunnen gaan. Na een snelle kilometer kon ik vrij vlot het gat naar Hans toelopen.Inmiddels voelde ikzelf toch ook dat er kostbare krachten waren weggevloeid.Verdere gaten toelopen naar de groepjes voor ons -waar werd samengewerkt- leek nu wel heel moeilijk te worden.Het was duidelijk dat we op de steun van Hans Reigel niet zouden moeten rekenen. In de daarnavolgende kilometers maakte ik meter voor meter goed op Joeri Vansteelandt.Hij was voorin gelost, maar bleek niet echt een hapklare brok.Ik kon gelukkig nog rekenen op de dankbare steun van confrater Dimitri. Toen we moeite kregen de laatste meters te dichten vond Hans het blijkbaar gepast te demarreren, na eerst 4km uit de wind te zijn gezet.Helaas moest Dimitri daarvan de tol betalen.Ik kende eveneens een moeilijk moment, maar kon alsnog de aansluiting maken met hem, en uiteindelijk ook Joeri.
In de laatste km koos ik alvast terug de kop.Het tempo leek te stokken, terwijl Joeri het duidelijk moeilijk had.Hij moest er dan ook af, waarna ik in de laatste km Hans probeerde te verschalken met een hoog tempo.Het mocht niet zijn, maar ik eindigde toch met een mooie eindtijd van 1u08m43sec, als 11de.Vrij kort na me eindigde ook nog Dimitri en Fredje, beiden met een mooie tijd, en een bevredigend gevoel.Verder was het ook nog heel eventjes wachten op Carlo, onze andere marathon man (naast fredje) die zich voorbereidt op Parijs.Met een tijd van 1u14 lijkt hij ook perfect op schema.Uiteindelijk verraste ook mijn vrouwtje Ulrike nog, met een verbluffende tijd van 1u24min waarmee ze als 8ste dame eindigde.
Ze had een rustige start gekend, maar kon opschuiven naarmate de wedstrijd vorderde, en zelfs nog uitpakken met een eindsprint.Zij kon uiteraard wel rekenen op de dankbare steun van enkele stevige heren om haar uit de wind te zetten.Desalniettemin blijkt dat ze terug kan aansluiten met haar besttijden op de halve marathon.Tevens dank aan trainer Johan en de andere opgedaagde supporters om ons aan te moedigen, en bij momenten vooruit te schreeuwen.Verder nog dank aan de puike organisatie te Kortemark.Het is duidelijk dat ze ook dit jaar kosten nog moeite hebben gespaard om opnieuw een foutloos parcours af te leggen.Wedstrijden van dit slag hebben alle potentieel om uit te groeien tot grote klassiekers!
Als afsluiter van het veldloopseizoen wilde ik graag als eerstejaars toch graag nog eventjes een Belgisch Kampioenschap meepikken. Daar het BK masters zich had verplaatst van 16 maart (volop in wegseizoen) naar 16 februari deed de gelegenheid zich dan ook voor en dit verdient uiteraard een iets uitgebreider verslag.
Samen met collega-masters Frederic Vandenheede, Pedro Dujardin en junior Axana dHeedene vertrokken we dan ook op een zonnige zondag op avontuur naar het verre Rotselaar. Op Vlaams-Brabantse bodem bleek al snel dat deze cross iets hoger stond aangeschreven dan eerder betwistte wedstrijden. Tijdens de wedstrijden voor de seniors (crosscup / TV) was het onmogelijk om het parcours te betreden. De prestaties van Belete, Dejaeghere, dHoedt en Bashir werkten alvast inspirerend.
Helaas was het voor Axana wachten tot de wedstrijd zelf vooraleer ze kon kennismaken met het circuit. In haar wedstrijd over de afstand van 4.4km had ze een eerder slechte start gekend. Na de eerste bocht kwam ze helemaal achterin te zitten. Ze vocht echter terug en kon voortdurend opschuiven. In de laatste ronde kwam ze bijgevolg wat krachten tekort, maar kon toch nog afsluiten met een sterke sprint, waarna ze als 13de eindigde.
Na een vroege opwarming bleek het vrij lang wachten op onze wedstrijd. Vooraf had ik mijzelf geen torenhoge ambities in het hoofd gehaald. Toch begon er wat spanning te komen. Uiteindelijk wilde ik toch graag de West-Vlaamse eer zo goed als ik kon verdedigen. Het was duidelijk dat veel zou afhangen van de start, wat nu net niet mijn sterkste punt is. Bij de vorige reeksen met behoorlijk weinig deelnemers was immers gebleken dat een slechte start op dit snelle parcours onverbiddelijk zou worden afgestraft. In een deelnemersveld van 170masters zou dit ongetwijfeld verscheurende taferelen opleveren. Om toch een startplaats voorin op te eisen stond ik al snel aan de gate. Tot enkele momenten voor de start was ik nog steeds aan het twijfelen. Kies ik voor een plaats links (de kortste weg naar de chicane) met het risico vast te lopen, of voor een plaats rechts, met het risico de chicane volledig verkeerd aan te snijden (net als axana). Hmmm, eenmaal op het parcours restte me weinig keuzevrijheid. Ik nam snel een plaats waar die zich aandiende, pal in het midden. Indien niet, dan kon ik starten vanuit 2de of 3de rij.
Van bij het startschot was het bikkelhard. Er werd geduwd, getrokken en gevloekt. Wildemans-praktijken die mijn insziens kampioenschapsonwaardig leken. Het is duidelijk dat in het nauw gedreven heren (ongeacht leeftijd, afkomst of ontwikkeling) niet veel nodig hebben om vrij snel terug te keren naar hun instinct. De eerste 2 minuten hebben me dan ook vooral veel bijgebracht over menselijk gedrag. Nu ja, ik kwam hier niet voor een snelcursus sociologie. Ik wist mezelf niet beter dan alle anderen, en deed bijgevolg volop mee aan dit gevecht om zelfbehoud. Zoals verwacht kwam ik in de trechter terecht (jaja, ik beheers het jargon inmiddels als de besten), waarbij ik omstreeks 30ste plaats door de beruchte chicane werd geloodst. Van lopen was weinig sprake. Het was armen en benen gebruiken om wat ruimte te creeeren in de ambitie rechtop te blijven. Vanaf de zandstrook tijdens de eerste aanloopronde kwam er vooreerst wat ruimte. Met deze strook langs het meertje van Domein Ter Heide (dat in alle opzichten op het zilvermeer te mol lijkt), kregen we voor het eerst de kans de tegenstand te overschouwen. Vooraan leken de leiders reeds een 100-tal meter voor, onder aanvoering van John Kluskens. Verder moest ik vooral heel geconcentreerd om me heen kijken. Hierbij zag ik ook eventjes Patrick Van Petegem, die duidelijk ook geen perfecte start kende. Opschuiven zat er op dit moment nauwelijks in. Op dit snelle parcours kwam iedereen pas nu op toerental.
In de daarnavolgende eerste volledige ronde was het zaak om ieder moment aan te grijpen, en met tussendemarrages enkele begeerde plaatsen op te schuiven. Met dergelijke inhaalmanoevres en het dichten van gaten werden kostbare krachten aangesproken. Bij momenten van recuperatie, werd ik dan ook op mijn beurt gepasseerd. Tijdens deze ronde kreeg ik vooral te maken met Tom Van Hooste, en zag enkele andere bekenden als referentiepunten voor me uit (Luc Van asbroeck, Pascal Kaers). Verder kon ik tijdens enkele lussen zien hoe zich ook de strijd vooraan afspeelde. Ik zag een sterke Gino Van Geyte, Lecoeuche en Maenhout. Patrick had op wonderbaarlijke wijze de kloof kunnen dichten, maar dit had hem ongetwijfelde (te) veel krachten gekost. De anderen uit het keurkorps voorin waren me eerder onbekend. Onderwijl had ik tevens ook vriend Kristof Benoit langs de kant opgemerkt, die speciaal was afgekomen om te supporteren. Inmiddels was ikzelf mooi kunnen opschuiven binnen de top-20. Hoewel ik hou van draaien en keren, bleek dit parcours niet zozeer op mijn maat geschreven (te snel, te kort). Op het einde van die ronde kon ik voor het eerst ook de concurrenten na me gadeslaan. Het was duidelijk dat ik geen steken zou mogen laten vallen. Een langgerekt lint strekte zich na me uit, met Henk Vandermeersch als dichtstvolgende west-vlaming. Maar hij was duidelijk niet alleen. Verder had ik ook gezien dat Pedro Dujardin goed in wedstrijd zat, en aldus mee de WVse eer hou zou houden. Soit, ik ging nog eventjes door op mijn elan, met het laatste overschotje energie, en met de ambitie mijn supporters niet te ontgoochelen .
In de daarnavolgende ronde kon ik aldus terug wat opschuiven. Nu kon ik onder andere voorbij de eerdervermeldde Pascal en Luc, die een voortreffelijke start hadden gekend. In de laatste ronde zocht ik tevergeefs naar enkele resterende versnellingen. Hoewel enkele heren niet zo ver vooruit liepen, beschikte ik niet meer over het nodige krachtenarsenaal. Het was tijd om te consolideren. Ik eindigde aldus op de 12de plaats in totaal, wat goed was voor een 7de plaats bij de M35. Al bij al mag ik toch wel spreken van een bevredigende wedstrijd. Ik had de strijd overleefd, en dit was zonder meer voor mij een correcte uitslag. Of ik volgend jaar in gelijkaardige omstandigheden de strijd bij de M40 aanga blijft nog eventjes afwachten. Dit vergt zeker de nodige moed, maar ik denk wel die ook volgend jaar nog eens terug te kunnen vinden. Dit cross-gebeuren blijkt me best wel te liggen. Zo, Inmiddels zijn de cross-spikes reeds opgeborgen in de kast, en begeven we ons vanaf volgende week terug op straat op naar Kortemark!
Na een reeds bewogen cross-seizoen heb ik best wel vertrouwen gewonnen in deze discipline. Na de nieuwjaarsperiode probeerde ik vrij snel terug wat op te bouwen naar het PK te Torhout. In Maldegem was het vooral zaak om terug het ritme te vinden. Ik kende er een goeie start, maar op het einde van de wedstrijd kwam ik toch wat tekort. In Ieper op zwaar parcours- ging het me wat beter af. De vorm van even voor nieuwjaar bleek alvast helemaal niet verdwenen. Na een stevige trainingsweek keek ik dan ook uit naar het nakende PK. Door het uitvallen van Frederik Colpaert begon het me plots door te dringen dat ik effectief ambitie mocht koesteren. Meer nog, naarmate de wedstrijd naderde leek de favorietenrol geheel in mijn schoenen te worden geschoven. Op een of andere manier had ik het moeilijk om met die druk om te gaan. In principe had ik er initieel niets te verliezen. Daags voor de start leek dit niet langer het geval. Winnen leek de inzet Eenmaal in Torhout bleek dit vermoeden bevestigd. De tegenstand was gekend, en stuk voor stuk had ik hen in eerdere wedstrijden geklopt. Doch, de verschillen in de vorige crossen met uitdagers Henk Vandermeersch en Frederic Vandenheede waren klein, en elk cross-parcours is ook weer net ietsje anders. Het zou zeker geen sinecure worden om de wedstrijd naar mijn hand te zetten. Ongewild was ik dan ook best wel nerveus richting wedstrijd getrokken.
Zoals verwacht had ik bij de start terug iets te traag gereageerd. Ik moest in de eerste bocht na 80m vrede nemen met een plaats omstreeks plaats 20 (ongeveer 100 atleten). In die bocht koos ik wegens de drukte de buitenbocht, waar ik eigenlijk goed mijn snelheid kon behouden. Eensklaps lag het parcours voor me open. Ik aarzelde niet en plaatste onmiddellijk een stevige versnelling waarbij ik iedereen kon voorbijsnellen op weg naar de kop van de wedstrijd. In de volgende bocht zat ik helemaal voorin en had ik eventjes tijd om te tegenstand te taxeren. Ik liet enkele heren voorbij passeren met de bedoeling in de top5 aanwezig te blijven. In die eerste ronde kon ik verder goed mijn plaats handhaven. Het parcours slingerde zich een weg doorheen een hellende wei op een geheel oneffen parcours. Her en der moesten we onszelf doorheen enkele modderstroken baggeren. Doch, de snelheid lag hoog, en de mogelijkheden tot herstel op dit loodzware parcours waren schaars. Samen met behoorlijk wat juniores lieten ook fredje en henk zich vooraan opmerken. Ook zij hadden hun start niet gemist. In de 2de ronde bleek de kopgroep zich wat uit te dunnen. Enkele juniores hadden de rol gelost. Doch, de masters bleken zich stevig in de strijd te mengen. Na een mislukt inhaalmanoevre van frederik keerselbilck kwam die laatste ten val. Spijtig voor hem, maar helaas werd daar verder weinig rekening mee gehouden: ook dit is cross, en dit kan iedereen overkomen.
In die 2de ronde was het zeker alle hens aan dek om 2 juniores te blijven volgen. Op de zwaardere stroken trokken die fel van leer, en ik had best moeite hen te volgen. In de dalende stroken kon ik echter makkelijk overnemen om hen vervolgens op hun beurt geen recuperatie te gunnen. Inmiddels was de groep klein geworden. Ik kon mee het tempo bepalen en begon wat vertrouwen te krijgen. Inmiddels werd ik heel hard aangemoedigd vanaf de zijlijn. In de derde ronde was het echter plotseling Henk die het tempo eensklaps omhoog trok. Ik aarzelde echter niet en volgde op karakter. Na zijn aanval nam ik over in het besef dat het stilaan tijd werd om alle duivels te ontbinden. Ik had nog steeds ambitie, en wilde noch mezelf of supporters langs de kant ontgoochelen. Ik bleef enkel nog over met de 2 juniores, die onderling ook hun strijd aan het leveren waren. Het was nu vooral zaak om die 2 te volgen. In de stroken tegen wind zou me dat zeker voordeel opleveren. In de laatste ronde was de strijd tussen de juniores gestreden. De beste van die 2 liet ik dan ook begaan daar ik zelf geen verdere risico wilde nemen. Ik had behoorlijk wat voorsprong op henk en fredje, en wilde de titel niet meer uit handen geven. Ik eindigde dan ook op 5sec van die laatste, wat voldoende was voor de westvlaamse titel. Yes!!! Na de voorbije crossen denk ik te mogen zeggen dat die titel niet geheel onverdiend was. Ik heb er in elk geval voor gestreden, en dit zal ik zeker nog een tijdje koesteren. Henk werd overigens 2de en fredje 3de. De aanwezigheid van beide heren op het podium is zeker een meerwaarde voor deze titel. In ben in elk geval blij dat zij er waren, en het me aldus niet makkelijk hebben gemaakt! Het is me dan ook een hele eer om fredje als PK van 2013 op te volgen.
Anyway, om het cross-seizoen af te sluiten, heb ik besloten de west-vlaamse eer in extremis te verdedigen op het BK te Rotselaar. Ongetwijfeld zal ik daar op specialisten van bijzonder kaliber stoten. Mijn verwachtingen zijn niet zo hoog, maar ook daar wil ik er nog eens stevig invliegen! Tot binnenkort
Vorige week, in Maldegem, had ik naar mijn gevoel en goeie wedstrijd neergezet gezien een korte rustperiode daarvoor. In die zin hoopte ik in Ieper reeds op wat meer. Het is duidelijk dat Ieper berucht is om zijn zware omloop, en dat dit voor mij een eerste kennismaking zou zijn. Ik keer er alvast sterk naar uit om eens te ploeteren op een zwaar parcours. Helaas kreeg ik in de loop van de nacht ervoor last van buikloop, en voelde ik me smorgens na slechte nachtrust zeker echt fris. Toch wilde ik wat graag proberen er toch een goeie wedstrijd van de maken. Samen met Frederic Vandenheede (eerste wedstrijd na langere rustperiode) trokken we erop uit. We kregen een mooie dag voorgeschoteld: 10C, geen wind, droog en zelfs een zonnetje nu en dan. Na enkele regendagen lag het parcours er uiteraard -ig bij (last-ig, plakker-ig en glibber-ig).
In de opwarming deden we een verkenning samen met Pedro Dujardin. Die laatste hoopte in elk geval beter te doen dan de week ervoor in Maldegem, waar hij noodgedwongen de wedstrijd moest staken. Aan de start zagen we vooral Arnaud Lecouche, Stijn Vandevelde, Henk Vandermeersch, Didier Verstraete en enkele snelle juniores als de voornaamste concurrenten. Na de stevige start bevond ik me in zowat 10de-12de positie. Gezien het kleine deelnemersveld was dit niet uitstekend, maar zeker ook niet slecht. Gezien de perikelen van de nacht was ik zinnens mijn wedstrijd niet al te voortvarend te starten. In de eerste kortere aanloopronde zat ik wat geblokkeerd in die stelling. In het bochtenwerk was het onmogelijk inhalen, en eigenlijk wilde ik graag ook nog wat afwachten. 7km op dit parcours zou zeker zijn sporen nalaten. In die eerste ronde waren het Stijn Vandevelde en Arnaud Lecouche die ervandoor gingen. Halfweg die ronde kwam Fredje raketje voor mij helaas ten val. Hij leek goed in wedstrijd te zitten, maar leek eensklaps uitgeteld. In de eerste grote ronde ben ik dan toch maar beginnen versnellen. Ik voelde me goed en wilde het heft in eigen handen nemen. Al snel liep ik op kop van het groepje, in achtervolging op Stijn en Arnaud. Na die eerste grote ronde had ik de groep nog niet echt kunnen uiteenslaan, terwijl ik stevig was doorgegaan. Ik twijfelde even of ik het nog 4 rondes ging uithouden. Mijn buikproblemen bleken me gelukkig geen parten te spelen. In de daarna volgende ronde kon ik toch enkele meters nemen op Henk Vandermeersch, terwijl ik naderde op Stijn (die vooraan de rol had moeten lossen). Toen ik die laatste een stuk verder te pakken had bleek hij niet verder te willen aandringen. Het was vooral Henk Vandermeersch die de uitdager van dienst leek. Iets na hem werd er een mooi groepje gevormd met juniores, verstraete, fredje en Pedro. In de laatste ronde was ik duidelijk genaderd op Arnaud. Hoewel die laatste het duidelijk zwaar had, was het voor mij duidelijk dat ik dit gat niet meer zou toekrijgen. Ik deed wat ik kon, maar strandde op 15secondes. Stijn werd 4de, Fredje 5de, Pedro 6de. Dank aan de vele supporters langs de kant!
In Maldegem werd ik 5de op de cross bij de Masters. Ik moest het afleggen op het einde tegen een sterke Nico Algoet op dit heel snelle parcours. Hoewel dergelijk werk me zeker moet liggen was het toch eventjes aanpassen aan het ritme. Na een tweetal weken rustigaan en net iets te veel feestgedruis mag ik toch heel tevreden zijn met dit resultaat. Tegen de snelheid van de eerste 3 was helaas niks te beginnen. Al snel waren zowel Emmanuel Loverie als Arnaud Lecouche gaan vliegen. Iets later ging Patrick Van Petegem in de tegenaanval. Ik zag hem passeren maar kon enkel maar toezien. Winnaar werd Arnaud Lecouche.
hard tegen hard
. Dries Lernaut werd knap 4de voor Frederick Keersebilck, en een wat teruggevallen Didier verstraete. Daarna volgden stijn vermeulen, Guy deblander en kristof Huyghe. Ook Ulrike en de kindjes liepen er overigens een mooie wedstrijd. Vooral Helena kon er indruk maken met een 2de plaats bij de meisjes 2de leerjaar 
Met dergelijke inhaalmanoevres en het dichten van gaten werden kostbare krachten aangesproken. Bij momenten van recuperatie, werd ik dan ook op mijn beurt gepasseerd. Tijdens deze ronde kreeg ik vooral te maken met Tom Van Hooste, en zag enkele andere bekenden als referentiepunten voor me uit (Luc Van asbroeck, Pascal Kaers). Verder kon ik tijdens enkele lussen zien hoe zich ook de strijd vooraan afspeelde. Ik zag een sterke Gino Van Geyte, Lecoeuche en Maenhout. Patrick had op wonderbaarlijke wijze de kloof kunnen dichten, maar dit had hem ongetwijfelde (te) veel krachten gekost. De anderen uit het keurkorps voorin waren me eerder onbekend. Onderwijl had ik tevens ook vriend Kristof Benoit langs de kant opgemerkt, die speciaal was afgekomen om te supporteren. Inmiddels was ikzelf mooi kunnen opschuiven binnen de top-20. Hoewel ik hou van draaien en keren, bleek dit parcours niet zozeer op mijn maat geschreven (te snel, te kort). Op het einde van die ronde kon ik voor het eerst ook de concurrenten na me gadeslaan. Het was duidelijk dat ik geen steken zou mogen laten vallen. Een langgerekt lint strekte zich na me uit, met Henk Vandermeersch als dichtstvolgende west-vlaming. Maar hij was duidelijk niet alleen. Verder had ik ook gezien dat Pedro Dujardin goed in wedstrijd zat, en aldus mee de WVse eer hou zou houden. Soit, ik ging nog eventjes door op mijn elan, met het laatste overschotje energie, en met de ambitie mijn supporters niet te ontgoochelen 
. 
Hoewel enkele heren niet zo ver vooruit liepen, beschikte ik niet meer over het nodige krachtenarsenaal. Het was tijd om te consolideren. Ik eindigde aldus op de 12de plaats in totaal, wat goed was voor een 7de plaats bij de M35. Al bij al mag ik toch wel spreken van een bevredigende wedstrijd. Ik had de strijd overleefd, en dit was zonder meer voor mij een correcte uitslag. 
Of ik volgend jaar in gelijkaardige omstandigheden de strijd bij de M40 aanga blijft nog eventjes afwachten. Dit vergt zeker de nodige moed, maar ik denk wel die ook volgend jaar nog eens terug te kunnen vinden. Dit cross-gebeuren blijkt me best wel te liggen. Zo, Inmiddels zijn de cross-spikes reeds opgeborgen in de kast, en begeven we ons vanaf volgende week terug op straat
op naar Kortemark! 
