Sinds gisterennamiddag begon ik zoetjesaan te beseffen dat Dwars door Grijsloke voor de deur stond. Het blijft toch een wedstrijd waarbij ik altijd enige stress ervaar. Eerst en vooral is het in eigen streek te doen wat enige druk met zich meebrengt omdat ge toch niet wil afgaan als een gieterke. Iedereen kent iedereen waarbij de ene niet wil onderdoen voor de andere. Het tweede aspect is de omloop die gerust als "buiten categorie" mag bestempeld worden.
Vandaar toch mijn bewuste keuze om me vandaag nog eens op de traditionele 7 km toe te spitsen. Ik had reeds 3x deelgenomen aan de 10 mijl en deze wedstrijd krijg je die eerste week erna niet zomaar uit je benen geschud. Daar mijnen form op dit moment tamelijk goed is en ik dit nog een tijdje wil aanhouden was die 7 km een juiste keuze. Mijn besttijd op die beruchte 7 km bedroeg 22min53 sec. die ik enkele jaren terug behaalde. Mijn doel was toch om deze enigszins te verbeteren.
Toegegeven, ik wou toch ook zeker een top 10 plaats lopen en met de uitslag van vorig jaar bij de hand moest dit toch zeker te doen zijn. Dessalniettemin was mijn verwondering ook groot dat er dit jaar veel meer tegenstand zou zijn om een top 10 plaats te bemachtigen. Eerst was er een Joost Dewaele die me deze middag doodleuk vertelde dat hij de 7 km ging lopen in plaats van de 10 mijl. Dieter Vandewalle en Fredje Van Den Heede waren er ook bij alsook de immer gevreesde Filip Vanwijnsberghe. Met dan nog een pak mannen als Hocedez, Verleyen Carlo, Smetse in goeie doen, Huybrechts Jurgen en nog enkele anderen was die top 10 plaats bij aanvang allang geen zekerheid meer.
Niettegenstaande wist ik dat ik in goeie doen was maar dan mocht ik vandaag geen zwak moment kennen. Dus besloot ik om wijselijk met meneer Dewaele een serieuze opwarming te volbrengen zodat de motor al goed gedraaid had alvorens te starten. Een 5-tal minuten voor de start daalde ik de Grijslookse heuvel af om me naar de startlijn te begeven. Ik was klaar om strijd te leveren tegen menige concurrentie.
Om 14u werd de boel op gang geschoten en onmiddellijk mocht de gaskraan opengezet worden. Die eerste honderden meter bergop richting kerk vormde zich algauw en kopgroepje van een 7-tal man waaronder mezelf natuurlijk. Onder impuls van Dieter Vandewalle en Joost Dewaele werd een stevig tempo gevoerd richting Pikkelstraat. Ikzelf besloot mee te gaan want ik voelde me best in mijn sas. Tijdens die beklimming van de Pikkelstraat dreigde het tempo even stil te vallen tot Dieter Vandewalle besloot het gaspedaal even in te duwen. Bovenaan de top waren we nog met z'n vijven waaronder Dieter, Fredje, ikzelf, Joost, en Huybrechts Jurgen.
Na die moordende beklimming van de Pikkelstraat was het nu een stuk plat richting kerk alwaar een massa toeschouwers op het appel waren. Ik die dacht even te kunnen recupereren had het dus verkeerd voor. Een ontketende meneer Dewaele besloot op dit stuk fors door te gaan. Ik voelde dat ik dit moordende tempo niet ging kunnen volhouden maar ging bij aanvang toch maar mee. Bij passage aan de kerk te Grijsloke besloot ik wijselijk die mannen te laten gaan en verder op eigen elan door te gaan. Het spijtige was natuurlijk dat ik nu alleen moest lopen. Gellukkig kon een zekere Carmans Timon aansluiting bij me vinden zodat ik de volgende beklimming niet meer alleen was.
Tijdens die lange beklimming tussen km 4 en 5 zag ik voor me Huybrechts Jurgen lossen uit de kopgroep. Deze raapten we even later op zodat ik nu kans maakte op een mooie 4de plaats. Maar dan moest ik wel die 2 man nog van me afschudden. Tijdens een vrij lange afdaling tussen km 5 en 6 besloot ik Huybrechts Jurgen te volgen want hij stormde als een bezetene naar beneden. Ik kon hem volgen, en dat moest wel wilde ik nog kans maken op een 4de stek. Door dit forse tempo naar beneden moest Carmans Timon een gaatje laten zodat we nu met z'n 2 zouden uitvechten wie 4de werd.
Laatste km van de wedstrijd bestaat uit één rechte lijn richting aankomst. Voor mij een ideale uitgangspositie ware het niet dat de aankomst helemaal boven lag. Toch had ik nog wat over en besloot nu zelf het tempo te bepalen. Blijkbaar was dit snel genoeg om Huybrechts te doen kraken want hij moest ook een kloofje laten. De laatste honderden en steilste meters kwam mijn positie niet in gevaar zodat ik zeer tevreden 4de werd in een tijd van 22min03sec., wat zo maar eventjes 50 sec. beter is als mijn besttijd ooit gelopen op de 7km.
Winnaar van de dag werd Dieter Vandewalle gevolgd door Fredje Van Den Heede. Een ijzersterke Joost Dewaele eindigde luttele seconden later mooi 3de. Na de wedstrijd was ik uiteraard zeer tevreden over mijn prestatie. Ik heb het beste van mezelf gegeven en ben vandaag echt op mijn waarde geklopt. Proficiat aan de 3 tenoren voor mij trouwens. Foto's volgen heel snel en bij deze wil ik ook nog Lieven Demeestere proficiat wensen met zijn mooie prestatie op de 10 mijl waarbij hij knap 9de werd. Als afsluiter wil ik jullie toch wel meegeven dat ik blij ben dat het weer gepasseerd is want Dwars door Grijsloke is nu niet bepaal 1 van mijn favoriete wedstrijden. Alhoewel ik van deze editie toch wel genoten heb.
Deze namiddag stond er in Doornik de wedstrijd op het programma die georganiseerd werd door de loopclub Jcsa waar ik lid van ben. Ik wou toch wel mijn steentje bijdragen door een goeie prestatie af te leveren maar dit is natuurlijk altijd gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Er moesten vandaag 2 rondes afgelegd worden van respectievelijk 6,1 km. Uit vorige edities blijkt dat er op deze wedstrijd nooit echt hoge snelheden gehaald werden wat te wijten is aan het verraderlijke parcours natuurlijk. Met een smerige kasseistrook en enige kuitenbijtertjes zou het toch weer een pittige onderneming worden.
Tijdens het opwarmen bleek algauw dat de warmte toch ook een prominente rol ging spelen bij het wedstrijdverloop. Met een stralend zonnetje aan de hemel voelde ik in mezelf toch enige twijfel opkomen. Ik heb het liever heet zonder zon dan dat die immense vuurbol constant op je lichaam schijnt. Enfin, ik moest mij nu niet wegsteken want met de huidige form wist menig concurrent dat ik zou meespelen voor misschien wel een 2de overwinning op rij.
Omstreeks 15u werd het startschot gelost en weg waren we om onze huid duur te verkopen. Van bij de start was het Demaret Gregory die het nodig vond om pijlsnel uit de startblokken te schieten waardoor hij algauw tientallen meter voorop liep. Ik liet hem eerst begaan maar tijdens de eerste beklimming versnelde ik toch om hem niet te ver te laten uitlopen. Enige man die mij op dit moment volgde was Domina Antonino uiteraard. De sympathieke gast was belust op enige revanche na zijn nederlaag van vorige week in Wodecq.
Na anderhalve kilometer liepen we dus alleen met z'n 2 in achtervolging op Demaret. Tijdens km 2 besloot Antonino een snedige versnelling te plaatsen om de kloof op Demaret zo gauw mogelijk te dichten. Tijdens die beproeving werd het gaspedaal serieus ingedrukt maar slaagden in onze opzet. We kwamen erbij waardoor het tempo plotseling stokte. Niemand voelde zich genoodzaakt om tijdens die eerste ronde door te vlammen waardoor er vooral wat naar elkaar gekeken werd. Ik nam wel af en toe de kop over maar wou toch ook niet over mijn toeren gaan tijdens die eerste ronde. De warmte zorgde er ook wel voor dat men het risico niet nam om vollen bak gas te geven en dan te parkeren.
Bij doortocht na de eerste ronde voelden Domina en ikzelf dat Demaret op zijn tandvlees zat. Door eventjes te versnellen bergop moest hij onmiddellijk lossen. Het déjà-vue effect speelde op want net zoals vorige week ging er weer strijd geleverd worden voor de overwinning tussen mezelf en Domina. In tegenstelling tot vorige week voelde ik dat het nu ikzelf was die de wedstrijd moest ondergaan. Ik kon wel volgen maar voelde me niet echt fris meer. Rond km 9 tijdens een vervelende kasseistrook moest ik harken om mijn kompaan te kunnen volgen. Hijzelf, vertelde hij achteraf, had schrik om samen naar de meet te gaan waardoor hij in de aanval ging.
Enkele versnellingen kon ik nog parreren maar na een goeie 10 km moest ik lossen. De vogel was gaan vliegen zodat ik vandaag vrede moest nemen met een 2de plaats. Achteraf was ik wel tevreden maar ik was toch ook enigszins ontgoocheld dat het vandaag niet gelukt was aangezien ik er toch weer dichtbij was. Waar ik ook van baalde was dat ik in die laatste 2 km het tempo liet zakken wat eigenlijk niet mocht gebeuren. In plaats van door te zetten en de pijn te verbijten, berustte ik gauw in het feit dat ik 2de zou worden.
Nadien nog een leuk onderonsje gehad met Domina, Vanlede en Rasschaert tijdens de prijsuitreiking waardoor mijn dag eigenlijk in schoonheid mocht afgesloten worden. Als ge voorbije 5 wedstrijden 3x 2de wordt en 2 overwinningen behaald wat zit ik hier dan eigenlijk te zagen.
Deze morgen weer opgestaan met wat ochtendhumeur. Ik ben al geen ochtendmens en na een toch onrustige nacht te danken aan de drukkende warmte was ik het eerste half uur van de dag niet echt te genieten. Na het nuttigen van enige koffie begon ik er toch enigszins door te komen en stapte ik in de auto richting het ouderlijke nest. Samen met Van Haute Chris en vaderlief hadden we afgesproken om samen richting Wodecq te rijden.
Tijdens de heenreis begon vaderlief doodleuk te vertellen dat er in Wodecq een parcourswijziging had plaatsgevonden tegenover voriger jaren. Misschien dat dit in mijn voordeel kon uitdraaien want vorige edities mochten toch als zware paté beschouwd worden. Jammergenoeg vertelde hij met enig leedvermaak dat 40% uit het parcours bestond uit grindweggetjes, en zeer slecht beloopbare stukken. Enig voordeel was de droogte die ervoor zou zorgen dat het parcours geen echte wintercross werd.
Ik moest toch even incasseren na de wijze informatie die vaderlief doorgaf, want van die cutstrookjes die moeilijk beloopbaar zijn krijg ik echt wel een grondige hekel. Het grote voordeel was wel dat ik voor de moment in bloedvorm verkeer en dat het mentale aspect ook een serieuze boost heeft gekregen. Daarom was ik eigenlijk niet echt van mijn stuk te krijgen. Als je meedoet aan een loopwedstrijd die "corrida des collines" genoemd wordt, moet men dus ook niet verwachten dat het parcours vlak zou zijn.
We waren nog maar net aangekomen toen ik al meteen serieuze concurrentie zag onder de naam Joost Dewaele. Jammergenoeg had meneerke het in zijnen kop gestoken om er een doorgedreven training van te maken. Met hem hoefde ik vandaag al geen rekening te houden. De tweede serieuze klant was meneer Domina Antonino die mij een goeiedag kwam wensen. Hijzelf was vandaag toch gemotiveerd om mij lik op stuk te geven aangezien ik hem vorige week in Pipaix kon verschalken.
Eindelijk was ik klaar voor mijn opwarming toen ik plotseling een sportief autootje voorbij zag scheuren. Het was niemend minder dan werkcollega meneer Descheemaecker Johan himself die het nodig achtte om eindelijk eens een wedstrijdje te lopen in Wallonië. Meteen weer een concurrent bij want met nen Descheemaecker weet je maar nooit wat hij uit zijn benen schud.
Weldra werd het 10 uur en namen we onze posities in aan de startlijn. Ik stond nog wat te tetteren tegen menige loopcollega's toen plotseling de start gegeven werd. Enigszins geschrokken vertrok ik om er weer een lapke op te geven. Die eerste kilometer passeerden we aan 3min.13sec. wat ik eigenlijk behoorlijk snel vond voor zo'n pittig parcours. Door die snelle start ontstond algauw een kopgroepje van een 4-tal man. Domina, mezelf, één of ander jong Marokkaantje en natuurlijk Descheemaecker Johan die gezwind meeging. Zo gezwind zelfs dat meneerke het nodig achtte om zijn leven tegen mij te gaan vertellen in het heetst van de strijd.
Rond km 3 stond een eerste pittig hellinkje op het programma. Domina probeerde deze aangelegenheid aan te nemen om toch eens vrij fors door te gaan met gevolg dat het jonge Marokkaantje moest lossen. Bovenaan de top waren we dus nog met z'n 3. Ikzelf voelde me eigenlijk heel goed maar besloot toch om Domina Antonino het tempo te laten bepalen. In heuvelachtige parcours is hij best niet te onderschatten dus ik wou mijn krachten toch sparen voor het tweede deel van de wedstrijd. Bij passage van km 6 waren we dus nog steeds met z'n 3. Een goeie kilometer verder vond meneer Descheemaecker het voldoende voor vandaag en besloot zich te laten uitzakken om Bekaert wat te gaan ambeteren.
Hierdoor liepen Domina en ik nu samen aan de leiding van de wedstrijd. Achter ons was er de grote leegte dus voor de eindonverwinning zou het tussen hem en ik gaan. Tijdens een echte cutstrook rond km 8 ondervond ik dat mijn metgezel af en toe enkele meters moest laten wat voor mij betekende dat onzen Domina eigenlijk stikkappot zat. Ik liet hem telkens wel terugkomen maar ikzelf wist toen dat ik hem er vandaag gemakkellijk af zou kegelen. Tijdens een lange strook bergop moest hij definitief de rol lossen. Tijdens die beklimming stak ik een tandje bij zodat ik bovenaan reeds een ruime kloof had.
Na een goeie 10km liep ik dus moederziel alleen aan de leiding op een parcours die ik eigenlijk vervloekte. Wie had dat kunnen denken. In ieder geval ik niet. De laatste 3,5 km was het dan vooral mijn tempo enigszins onderhouden en ook te genieten om aan de leiding te lopen. Het moet gezegd, dit heeft toch altijd een enorme kick. Na 13,5 km kwam ik dus euforisch als eerste over de eindstreep. Antonino Domino werd tweede op een kleine minuut achterstand, waardoor hij achteraf bekende dat hij vrij ontgoocheld was.
De vierde overwinning van dit jaar is binnen en toch wel één van mijn mooiste. Nu komt het erop aan mijn huidige formpeil zolang mogelijk aan te houden. Want ik ben wel nuchter genoeg om te beseffen dat er weldra terug een periode komt waarbij het wat minder zal gaan. Niettegenstaande is het ondertussen genieten geblazen. Groetjes Delombaerde.
Hieronder de top 15 en enkele fotootjes met velen dank aan Ulrike Debie. Merci.
Het was misérie deze morgen om op te staan. Vorige nacht kon ik moeilijk de slaap vatten en zoals u allen wel weet slaapt men uiteindelijk lekker als die verdomde wekker afloopt. Na het nuttigen van 2 tassen sterke koffie kwam ik stillaan tot het besef waarom ik zo vroeg was opgestaan. Vandaag moest er immers gelopen worden in Pipaix. 'k Was enigszins wel een beetje nerveus omdat ik vandaag mijn goeie prestaties van vorige week bevestigd wou zien.
Omstreeks 9u was ik reeds aanwezig in het landelijke Pipaix. Aangezien de start maar om 10u15min. werd gegeven was ik dus ruimschoots op tijd. Voor mij is dat geen overbodige luxe omdat ik het toch wel nodig acht om serieus op te warmen. Deze opwarming gebeurde samen met concurrent Vanlede Ludo die ik reeds geruime tijd niet meer gezien had. We hadden dus serieus wat voer om menig potje te tetteren tegen elkaar.
Naast de gekende concurrentie was het vooral Franky Hernould die er uitsprong. Een overwinning zou er dus al zeker niet inzitten vandaag, tenzij eerstgenoemde een been verliest of zoiets... Met meer dan 600 deelnemers aan de start kon men toch al van een serieus peleton spreken. Ik stelde me op bij de voorste gelederen en was klaar om een goeie prestatie neer te zetten.
Vanaf de start ontstond er onmiddellijk een kopgroep van een tiental man. Het was meneer Vanlede himself die die eerste kilometer gezwind op kop liep. Aangezien iedereen nog tesamen zat hield ik me voorlopig schuil in de kopgroep. Eerste km passeerde ik in 3min.17sec. wat ik eigenlijk als best traag ervaarde. Rond km 2 kwam ikzelf op kop van de kopgroep samen met Domina Antonino. Ik voelde me heel goed en moest me zelfs bedwingen om de benen stil te houden. Ik wachtte af wat de concurrentie ging doen want dat er versneld zou worden was een zekerheid.
Deze gedachte voltrok zich rond km 3 toen Franky Hernould het hazepad koos richting overwinning. Niettegenstaande versnelde nu ook Domina Antonino en dit was een uitgelezen kans om hem te vergezellen. Rond km 4 liepen we reeds met z'n 2 in een respectievelijk tweede en derde positie. Bij passage aan km 5 klokte ik af op 16min.51sec., wat best wel aardig was.
Rond km 6 besefte ik, dat ik samen met mijn metgezel zou uitmaken wie de 2de plaats mocht opeisen want achter ons was toch reeds een ruime kloof ontstaan. Tijdens een recht lang stuk die bovendien licht hellend was ondervond ik dat Domina stillaan last kreeg om mijn tempo te volgen. Af en toe moest hij enkele meter prijsgeven maar vond nadien telkens de kracht en motivatie terug om me weer bij te benen. Ikzelf wist dat ik nog enig overschot in de benen had en besloot bij het ingaan van de laatste 400 meter een snedige versnelling te plaatsen. Dit volstond meteen om hem op achterstand te houden. Zeer tevreden eindigde ik vandaag dus als 2de.
Vandaag een vrij goeie wedstrijd gelopen zonder echt in het rood te moeten gaan. Vorige week in Blandain was dit wel even anders toen ik zoveel mogelijk weerwerk trachtte te bieden tegen meneer Dewaele. Beter dan een 2de stek kon ik vandaag toch trouwens niet bereiken. Daarvoor is Franky Hernould enkele klassen beter. Hoedanook, de form die is er uiteindelijk. Hopelijk kan ik deze nu een ruime tijd aanhouden.
Groetjes en hieronder volgt de top10 van de dag: PS: Foto's van deze wedstrijd plaats ik eerstvolgende dagen op min blogske.
Deze morgen had ik mezelf voorgenomen om nog een wedstrijdje mee te pikken om toch weer wat wedstrijdritme op te doen. Vandaag was tevens een serieuze test omdat ook goeie vriend Joost Dewaele van de partij zou zijn. De laatste weken komt hij stillaan onder stoom dus voor mij een uitgelezen kans om te zien of ik eindelijk de goeie form te pakken had. Gezamelijk zijn we richting Blandain gereden onder een grauw wolkendeken waaruit het soms pittig regende.
Daar aangekomen bleken we ruim op tijd want we waren één van de eerste ingeschrevenen voor de wedstrijd van 9,1 km om precies te zijn. Deze afstand bleek correct te kloppen volgens aanwezige atleten die in het bezit waren van de felgegeerde Garmin. Er moesten vandaag 2 rondes afgelegd worden en dus besloten Joost en ik het parcours te verkennen als zijnde opwarming.
Uiteindelijk bleek dat we in totaal toch een goeie 7 km aan opwarming in de benen hadden alvorens we van start zouden gaan. Er was weinig concurrentie te bespeuren. Enkel Vincent Bonnier was de enige die mij het enigszins lastig kon maken. Mijn enige echte concurrent was Joost Dewaele die mij voor de start erop attent maakte dat hij er van bij het begin stevig zou invliegen. Ik was van plan hem te volgen om te zien hoelang ik zou standhouden. Er is immers geen betere waardemeter dan meneer Dewaele himself.
Om 10u30 werd het startsignaal gegeven en zo gezegd zo gedaan, vlamden we als 2 bezetenen weg. Even poogde Vincent Bonnier zijn wagonnetje aan te pikken maar helaas voor hem slaagde hij niet in zijn opzet. Bij passage van de eerste kilometer liepen Joost en ikzelf alleen op kop van de wedstrijd. We bleven het volle pond geven en het lukte me aardig om Joost te volgen. Na 3 km klokte ik af in 9.50 sec. wat vanzelfsprekend tamelijk snel was.
Na die eerste ronde waren we dus nog steeds tesamen. Achter ons was de kloof dusdanig groot geworden dat we eigenlijk in die 2 ronde niet meer moesten forceren. Desondanks bleef Joost als een gek tekeergaan. Het enige wat ik op dat moment kon doen was aanklampen, aanklampen, aanklampen. Na een 7-tal kilometer waren we steeds nog met z'n tweetjes. Ik begon stillaan op een gezamelijke eindsprint te rekenen. Jammergenoeg kende ik een klein zwak moment, terwijl Joost op zijn zelfde elan bleef doorgaan. Er ontstond een kloofje van een 20-tal meter. Gek genoeg kon ik nadien terug versnellen zodat de kloof quasi gelijk bleef.
Verdiende winnaar van de dag was Joost Dewaele gevolgd door myself op 11 sec. Derde werd Vincent Bonnier op bijna 3 minuten. Achteraf waren zowel Joost als ik euforisch over onze behaalde tijd. Door elkaar het vuur aan de schenen te leggen zijn we er gans de wedstrijd vol voor gegaan wat resulteerde in een mooie tijd.
Na mijn overwinning in Ingelmunster maar vooral na mijn prestatie van vandaag ben ik vrij gerustgesteld wat de conditie betreft. Dit jaar heb ik nog niet de conditie behaald die ik nu momenteel heb. Hopelijk kan ik deze nu enkele weken aanhouden. Groetjes en hieronder de top 5 van de dag.
Na mijn deugddoende vakantie aan zee was de tijd aangebroken om ons eens te testen op een wedstrijdje. Het was al meer dan 2 weken geleden dat ik nog eens aan de bak kwam. Ik wou nu toch wel even weten of de trainingen aan zee wel degelijk z'n vruchten zou afwerpen. Alhoewel de periode er tussen waarschijnlijk te kort is om reeds van een conditieverbetering te spreken. Niettegenstaande vertrok ik samen met Bekaert richting Ingelmunster alwaar de jaarlijkse kriekeloop doorging.
Veel beter dan vorig jaar kon ik niet presteren aangezien ik daar winnaar werd maar toch was het de bedoeling om vandaag alle registers eens open te zetten om te zien wat ik wel degelijk waard was. Met een John Vanneste aan de start had ik toch een waardige tegenstander waarmee ik rekening moest houden.
In tegenstelling tot vorig jaar werd het parcours volledig vernieuwd en moesten er 3 rondes afgelegd worden in plaats van de oorspronkelijke 4. Na een pittige opwarming gekruid met enige pittige versnellingskes was ik klaar voor de strijd. Omstreeks 20u werd het startschot gegeven en kon ik mijn duivels ontbinden.
De wedstrijd barstte reeds in het begin uit zijn voegen want na een hondertal meter bevond ik mij rond een 10de positie. De plaatselijke jeugd waarbij een zekere Witdouck Kobe zorgden voor een vrij vlugge start. Ikzelf liet rustig begaan want ik wist wel dat ik automatisch wel enige plaatsen zou opschuiven. Dit gebeurde echter vrij snel zodoende ik na een goeie kilometer reeds aan de leiding liep samen met John Vanneste.
Het was van deze keer ikzelf die het tempo bepaalde. Dit tempo bleek echter voldoende om het John Vanneste moeilijk te maken. Bij passage van de eerste ronde was er reeds een kloof van een 10-tal meter op den John. Ik voelde dat ik door dit tempo aan te houden absoluut niet over mijn toeren zou gaan dus besloot ik alleen op mijn zelfde elan door te gaan.
De tweede en laatste ronde werden dus solo afgewerkt. Solo lopen is nu niet één van mijn favoriete looponderdeel maar als je aan de leiding loopt is dit toch een stuk aangenamer dragen. Na 9 km kwam ik dus ook als overwinnaar aan de streep. (nr.3 van het seizoen).
Jammergenoeg was ik vergeten mijn tijd op te nemen bij aanvang van de start zodat deze onbekend zal blijven. Wat ik wel gedaan heb, is de chrono ingedrukt om te zien hoeveel achterstand John Vanneste zou hebben. Deze bedroeg welgeteld 48 sec. wat me enigszins tot tevredenheid stemde. Zondagmorgen loop ik nog een wedstrijdje in Blandain. Meteen ook een serieuze test want met Joost Dewaele aan de start zal dit nog een hardere noot om te kraken zijn. Hopelijk zijn de beentjes gerecupereerd en is het niet te warm. Tot ziens.
Hieronder nog de top 10:
1) Delombaerde Dimitri 2) Vanneste John 3) Bouckaert Ward 4) Geldhof Nick 5) Carrein Gillian 6) Meyfroot Didier 7) De Paemelaere Nick 8) Timperman Felix 9) Vangheluwe Bert 10) Decat Jurgen
Format PDF
