15 juli 2012 Van veel zon, nog meer wind, een testrit en ⦠the day after
Ik schrijf
zondag 15 juli 2012, en als ik om mij heen kijk zie ik de lavendelblauwe luiken
van onze, spijtig genoeg, tijdelijke gîteDezelfde locatie als vorig jaar, maar die vakantie van toen hebben we
nog goed te maken.Die is niet
letterlijk in het water gevallen, maar figuurlijk was iets anders.
Verklaart
dit mijn zenuwachtigheid? Want zenuwen hebben me de afgelopen week meer dan
eens de parten gespeeld. Ik kan wel enkele verklaringen geven, maar de vakantie
die er aan kwam was zeker een grote kanshebber.
Na een
voorspoedige rit van zon 1100km via rustige Franse wegen, met geen
noemenswaardige files, bevinden we ons dan ook in de Drôme Provençale. (Van le
quatorze juillet zijn we niet veel gewaar geworden, geen drukte en geen
vuurwerk). De uitgelezen plek om mij verder voor te bereiden..) Als we hier
onze neus enkele honderden meters buiten steken, zien we onze vriend liggen,
de Mont Ventoux. Wanneer ik dat allemaal zo van uit de verte aanschouw, begrijp
ik niet wat mij bezield heeft. Daar moet ik dus blijkbaar op geraken ? Ik loop
dan ook al van bij aankomst zenuwachtig rond en vandaag was ik de onrust zelve.
De twijfel slaat al de ganse dag toe. Ga ik het trainen hier wel aankunnen, is
het niet wat hoog gegrepen, ben ik niet goed zot en anderzijds Maar
natuurlijk ga ik dat kunnen, mijn conditie is zo veel beter geworden, de kilos
zijn er af en ik heb me reeds goed voorbereid Zo zwalpte ik de ganse dag van
het éne naar het andere en dus besloot ik in de vooravond dat vandaag al de
eerste test zou plaatsvinden. Rapper gezegd dan gedaan, want eerst nog enkele
voorbereidingen treffen. Chronometer van rechts op het stuur naar links
verplaatsen, houder voor horloge van hartslagmeter op de plaats monteren van de
chronometer, banden op- pompen en daarbij iets essentieels vergeten, dat me een
half uur later zuur zou opbreken. Het zal snel duidelijk worden. Iets voor
zeven vertrokken we met zn twee voor
een eerste testrit. Eén dorp verder waren we zo, wat ik aanvankelijk niet
verwacht had. Het was echter niet moeilijk, want gezeten op de fiets merkte ik
dat dat dorp gewoon veel lager lag en we dus constant aan het afdalen waren. En
daar moest ik dadelijk terug op? Hopelijk lukte me dat nog voor het donker
werd, het was namelijk al zeven uur in de avond. Niet getreurd, zorgen voor
later. Dacht ik In het dorp gekomen,
even overleg gepleegd over de richting die we uit zouden gaan. Naar rechts en
dadelijk links het bruggetje over, dat was een rustige weg en dan zou ik mij
niet zo belachelijk maken (mijn eigen woorden) als het niet zou lukken. Tot aan
het bruggetje zijn we geraakt en toen . psssssss.
Ik wist het
meteen en dadelijk ging mij een licht op. Dom, dom, dom waren we geweest.
Ik verklaar
mij nader. Om onze banden de juiste druk te kunnen geven hadden we ons
eindelijk een degelijke fietspomp aangeschaft en konden we deze dus op de
gewenste druk brengen. Dit lukte zelfs thuis niet meer aangezien onze
compressor niet meer doet wat hij zou moeten doen, druk genoeg zetten. Dus vol
van onze nieuwe pomp werd deze meteen gebruikt om eindelijk onze banden de
juiste hoeveelheid lucht te geven. Waar ik de afgelopen weken trots was dat
mijn achterband, die ik eigenhandig geplakt had (kwestie van toch iets of wat
zuinig te zijn met de binnenbanden en om te bewijzen dat ik dat ook kan), nog
steeds standhield, wist ik vandaag aan het bruggetje dat deze enkel de druk van
onze compressor aankon en niet die van onze nieuwe manuele fietspomp.
Al snel besloten
we dat Luc terug naar ons verblijf zou fietsen (mijn bril halen, vergeten
natuurlijk) en dat ik ondertussen een nieuwe band zou steken. Wellicht zouden
we beiden tegelijkertijd met onze opdracht klaar zijn. Voor hij vertrok, gaf
hij nog in de gauwte het tasje met materiaal dat aan zijn fiets hing. Ik had
enkel het ventieltje nodig om mijn band te vullen met een bommetje, maar ik
kreeg het ganse fietstasje. Dan maar aan de slag: buitenband eraf, wiel uit het
kader, binnenband eruit, nieuwe een beetje opgeblazen met de mond, binnenband
opgelegd, buitenband terug er op en nu nog het bommetje gebruiken. Twee lege
bommetjes en nog maar een half harde band later, besluit ik wijselijk te
wachten tot Luc terug te voorschijn komt. Iets doe ik duidelijk fout.
Ik moet
echter vaststellen dat terug naar boven rijden en opnieuw afdalen blijkbaar heel
wat langer duurt dan een nieuwe band steken. Weer een kwartier later, begin ik
te denken wat er gebeurd kan zijn want normaal is dit niet. Inderdaad, bijna
een uur na mijn platte band komt hij er aan met de wagen. Murphy was namelijk
mee op pad met ons en had ook Luc een platte band bezorgd, waardoor hij te voet
verder moest want zijn fietstasje met de nodige hulpstukken was bij mij
achtergebleven. Dus zat er niets beter op de resterende afstand, bergop, te
voet af te leggen en dan zo snel mogelijk met de wagen en jawel, de nieuwe
fietspomp, mijn richting uit te komen.
Ondertussen
was het reeds kwart over acht en aangezien de zon hier snel achter de bomen en
de rotsen verdwijnt, was het geen kwestie meer van nog verder te rijden (en
trouwens alleen ook minder interessant). Er zat niets anders op dan de
terugtocht in mijn eentje aan te vatten met in mijn kielzog een supporter in de
wagen. Nu had ik geen zin om mij hierdoor een opgejaagd te voelen en dus gaf ik
aan van al verder te rijden en desnoods halverwege even staan wachten. Een
beetje geven en nemen. De rit terug (en omhoog) had mij ten onrechte bang
gemaakt. Het was eerlijk gezegd een makkie (ondanks de felle Mistral, niet mis
vandaag). Plots kwam er een wagen van hogerop aangescheurd met de plaatselijke
fotografe Net de echte Tour de France.
Deze wagen kwam langszij, fotograaf ging door het raam hangen en ik stond vast
op de gevoelige plaat. Je kan het al raden, Luc was Elke met fototoestel gaan
halen en teruggekeerd. Al bij al is het dus best nog een fijne rit geworden
ondanks Murphy en vooral omdat ik tot boven aan onze gîte ben geraakt, zonder
het gevoel gehad tehebben het niet aan
te kunnen. Ik voel me dus gerustgesteld, want het laatste stuk is best steil.
Met de wagen kan men daar niet anders dan overgaan in de eerste versnelling en
jawel, ik ben er redelijk vlot opgeraakt en dit al fietsend! Dus ik zie het
zitten en heb er zin in!!
En even ben
ik vergeten dat ik ziek ben en ook mijn lichaam is het vanavond blijkbaar
vergeten
Maar aanthe
day after valt niet te ontkomen en deze wijst er me nog maar eens op dat ik
elke zware fysieke inspanning, gedaan zonder de extra medicatie die de
neuroloog me op zulke momenten heeft aangeraden, de volgende dag fysiek bekoop
met extreme vermoeidheid. We schrijven ondertussen 14.00u, maandag 16 juli en
de beentjes voelen nog steeds vermoeid aan ondanks de juiste zorgen vandaag.
Dus er zit niets anders op dan straks opnieuw een ritje te gaan maken en deze
keer met medicatie zoals aangeraden. Ik zie er reeds een aantal onder jullie
hun hoofd schudden en denken: Ze leert het ook nooit!Maar misschien is het toch zo dat men
bepaalde vermoeidheid kan laten verdwijnen door zich opnieuw in te spannen,
niet? Terwijl ik dit hier neerschrijf weet ik uiteraard dat ik mezelf een rad
voor ogen draai.
In ieder
geval, elke keer opnieuw denk ik, wanneer ik me goed voel, dat een rit zoals
die van gisteren wel zal lukken zonder. En elke keer word ik dan met de neus op
de feiten gedrukt en weet ik dat ik die vervelende mr P weer verwaarloosd heb,
waardoor hij van zijn oren maakt. Ik heb al veel geleerd, maar soms
Eén ding
weet ik wel zeker en ik beloof dan ook vooral aan onze kinderen thuis ik zal zorgen dat het veilig blijft, maar die
dekselse berg rijd ik op!!
PS 1 Ja,
inderdaad, de volgende avond, 16 juli, weer de fiets opgekropen voor een iets
langere en zwaardere rit, was weer een goede test.Duidelijk dat de ene dag de andere niet is.
PS 2 Bij
aankomst zaterdagavond spraken Limburgers Luc aan over de fietsen en hij deed
even het verhaal, zij hadden er blijkbaar al iets over gelezen en op 19 juli
kwamen zij dan ook met een nieuw artikel uit de krant naar ons toe. Het hele
verhaal wilden ze dan ook wel horen en dus hebben we er voor gezorgd.
Sinds een aantal maanden zijn de woorden Mont Ventoux hier in huis niet vaak, maar erg vaak gevallen. Net zoals: 'geen tijd, ik moet gaan fietsen' of 'ik had daarstraks hartslag 130' of 'mijn benen zaten niet goed' of 'ik heb toch wel zadelpijn' of 'zou ik dat wel kunnen??'... De laatste zin speelde meer dan eens door mijn hoofd en de tweede fietstest die volledig groen licht zou geven, werd vakkundig met de meest goedkope en aannemelijke smoes opzij geschoven, namelijk: 'Ik heb het al zo druk en dan nog naar Roosdaal rijden, daar heb ik nu effe geen tijd voor.' Gisteren dan heb ik het aangedurfd, eigenlijk enerzijds omdat ik niet meer kon uitstellen en anderzijds omdat ik toch ook wilde weten hoe het nu stond met de conditie. En ja, ik loop al de hele dag toch wel op wolkjes: mijn hartslag bleef prima, ik heb meer dan 20 minuten gefietst met opdrijven van de wattage vooraleer de maximum toegelaten hartslag werd bereikt en waarbij ik de trappers rondkreeg op 240 watt. Ik mocht het volgens de dokter als een hele sprong voorwaarts beschouwen en ik zat dan ook 2 categorieën hoger, bovenaan in zeer goed. Het gewichtsverlies van 21 kg heeft er uiteraard mee te maken, mijn bloeddruk was daardoor ook picobello en groen licht was niet moeilijk te krijgen of te geven. Waar aanvankelijk iedereen stelde, ikzelf incluis, dat aan Chalet Reynard geraken al een hele overwinning zou zijn, beginnen ze nu te denken aan de werkelijke top. Als ik een goede dag heb, acht ik de kans ook reeël. Maar dit zal toch nog afwachten worden en de weken vooraf, waarbij we reeds in Frankrijk zijn, zullen van essentieel belang zijn. Mijn trainingspartner heb ik alvast bij, ..., mijn fiets en ja als Luc het aan kan mag hij me op mijn tochten vergezellen. Het aankunnen houdt iets anders in dan wat de meesten nu denken. Natuurlijk kan hij mij volgen, natuurlijk kan hij mee door... maar of het altijd zal lukken zich aan te passen aan mijn tempo dat sowieso lager ligt dan het zijne? Zal ik misschien al antwoorden op die vraag? 'Ja, het zal lukken, want het is te fijn om met z'n twee samen de wegen af te fietsen en ja, nu en dan zullen we er ook wel eens alleen op uittrekken'. Eén ding zal ik wel in het oog moeten houden in Frankrijk, dat is het trainingsuur. Ofwel moet ik vroeg in de ochtend aan een rit beginnen ofwel na vijf uur 's avonds, anders zal het mij zuur opbreken aangezien mijn inwendige thermostaat, die zorgt voor een natuurlijke regeling van mijn lichaamstemperatuur, dankzij mr P stuk is. De begeleidende dokter staat er dan ook op dat er om de 5 km een drankbevoorrading is en ik zal mij moeten dwingen om te stoppen vermoed ik, eens ik op gang ben. Maar het gezonde verstand zal moeten primeren, teveel mensen hebben zich al bezorgd getoond en ik heb aan die evenveel mensen beloofd van voorzichtig te zijn. Nu doet die bezorgheid toch wel deugd en ik ben ze daar allemaal heel dankbaar voor. Nu nog enkele weken er tegenaan en dan weet ik, wanneer het mij zou lukken, dat ik daarboven met heel erg gemengde gevoelens zal staan. Verduidelijking daarvan zal nog even moeten wachten, het zal in ieder geval toch ook een moeilijk moment worden en nu zwijg ik want anders ben ik het toch al aan het verduidelijken...
Schandalig dat ik hier twee maanden lang niets heb neergeschreven. Weet ook niet of iemand het gemist heeft, maar de tijd ontbrak me. Nu hoor ik sommigen al denken en zie ik anderen de wenkbrauwen fronsen, want: 'Ze gaat toch maar enkel 's voormiddags werken... en dan geen tijd?' Tja, de grote schuldige is dat grijs-groene ding in onze garage, met van die vrouwelijke, elegante wielrennerbandjes, ergonomisch zadel volledig om mijn teder zitvlak aangepast... Dat laatste is eigenlijk een kleine leugen, gewoon een vrouwenkoerszadel zal volstaan en is een juistere omschrijving. Nu om terug te komen op dat grijs-groene ding oftewel mijn sportfiets, die is tegenwoordig heel erg vaak mijn gezel. Hij, of is het een zij?, heeft ondertussen mij doen afzien, adrenaline doen krijgen, verslavend gewerkt, vlakke wegen genomen, hellingen op en af gereden, zadelpijn gegeven en veel zweet gekost. Gelukkig niet enkel zweet, maar ook de nodige calorieën weggewerkt. Vanochtend was ik dan ook verheugd te kunnen vaststellen dat een uit de mode geraakt rokje, maat 42, me opnieuw paste. Als men nu weet dat dit rokje terug in de modekleuren is, kan je wel bedenken hoe lang dat niet meer gepast heeft... Beter laat dan nooit zeker? Ik dwaal af, volgens mij was ik over mijn fiets en de nodige kilometers bezig. Toch maar even een ingekort overzicht bezorgen. Laat ons beginnen in de maand waarop elke vogel een ei legt, en ik de eerste lange tochten gemaakt heb. In de maand mei heeft hij mij voor het eerst vergezeld op een toertocht, die een klein beetje langer was dan rond de kerktoren: de Bilzen Classic, een slordige 110 km met de eerste hellingen van enige betekenis. Warm, zonnig, uitputtend, maar voldoening gevend. Het was dan ook redelijk vlot gelukt. En karakter heb ik ook al, dat heeft zich toch nu en dan laten zien. Missie zeker geslaagd. Een kleine toegeving moet ik echter wel doen, de helling in Cahotte heb ik aan mij laten voorbijgaan en daarvoor heb ik gebruik gemaakt van mijn charmes (ik maak dat mezelf misschien graag wijs). Die charmes? hebben er in ieder geval voor gezorgd dat de pechverhelpingsploeg mij met liefde en plezier de berg op reed. Daarna stonden er namelijk nog 45 op de het programma en mijn medicatie had op dat ogenblik niet veel zin om zijn werk te doen. Dus medicatie niet werken? Ik ook niet, wat denken ze wel... Een week later opnieuw 100 km, de 'WIlly in 't Ven' zoals ze hier in de streek zeggen. Dus ook een toertocht, maar een vlakke deze keer. Geen helling te bespeuren, maar enorm veel wind en dat is op de fiets mijn vriend niet! En we trappen verder, Oud-Turnhout - Neerpelt - Oud-Turnhout: ongeveer 100 km en één platte achterband rijker aan een mooi tempo thuis geraakt. Ik heb me daarna toch maar een ander koerstruitje aangetrokken, is te verhullend blijkbaar, want stoppen doet er niemand en een nieuwe band opleggen heb ik dus zelf moeten doen. Nu moest men hulp aangeboden hebben... dan had ik het nog niet graag uit handen gegeven. We rijden maar verder zeker? Toertocht vanuit Vosselaar en in totaal opnieuw een 100 km met een stuk van 30 km/u. Ik heb me zelf verbaasd doen staan. Proost, ge hebt dat goed gedaan, zou ik zeggen. The top of the bill was de Mergellandroute in de nabijheid van Maastricht of delen van de Amstel Gold Race: de Loorberg, de Wolfsberg, Camerig Zuid, Vijlenerbos, Fromberg Oost en nog een paar hellingen gedaan. De Keutenberg heb ik wel de Keutenberg laten zijn, die was niet aan mij besteed en gelukkig heb ik mijn verstand en mijn lichaam laten spreken. En het felste is nog dat ik geluisterd heb, dat is kunnen he? Weet wel dat een helling me veel beter ligt dan tegen wind op... En opnieuw goed verteerd, net als de pannenkoeken onderweg gegeten. Voor het eerst besef ik dat de Mont Ventoux haalbaar is en opnieuw doe ik iemand versteld staan. Mijn fietsgezel, of anders gezegd mijn man, is aangenaam verrast. Zo aangenaam dat we drie dagen later richting Vlaamse Ardennen trekken waar Luc alle mogelijke 'bergen' neemt en ik besluit een vlakkere rit te maken, richting Zottegem om een bezoekje aan Mario te brengen, daarna tot in Eke te rijden tot bij mijn zus en haar gezin. Ik wist niet dat Zottegem (Strijpe) zo moeilijk te vinden was per fiets en dat de Oost-Vlamingen ervan houden van de ganse streek te laten zien wanneer ze erg vriendelijk de weg wijzen. Sorry Mario, voor het nutteloze wachten, maar een volgende keer rijd ik er recht naartoe. Ik moet wel toegeven dat de Vlaamse Ardennen meer dan de moeite waard zijn. Dus woensdag 100 km, zaterdag 60 km en zondag afgesloten met een eerste trip met de Ventouxfietsers in... de gietende regen en achterophangend. De fut was er uit en ik heb dan ook maar wijselijk mijn eigen tempo gevolgd. Trouwens de concurrentie met een aantal electrische fietsen kon ik absoluut niet aan Ondertussen schrijven we 24 juni en enkele dagen rust dringen zich op. Tot woensdag mijn afspraak met Mieke me opnieuw 60 km in de benen doet hebben en ja het was meer dan tof. Donderdag dan nog een rit van een 30 km met Fin, wat me deugd deed en waar het goede weer mooi meegenomen was. Ik vemoed dat het stilletjesaan duidelijk wordt waarom het hier zo stil was... Maar nu is de schoolpoort toe en de vakantie kondigt zich aan. Heb net voor ik de school verliet de afspraak gemaakt met een aantal collega's om wanneer ik boven op de Ventoux aankom per fiets een foto te trekken van de beruchte 'Wiphalavlag', vastgehouden door mijn collega Luc en ik, als twee echte Victorianen. Wanneer het ons lukt deze in de media te krijgen, hebben ze beloofd van in september onder de collega's voor sponsoring van het parkinsonfonds te zorgen. Dus, ze wezen gewaarschuwd, dat ze al maar beginnen te sparen, want ik en uitdagingen... Zo, nu tijd voor een bezoekje aan kinesist, daarna tot rust komen en de laatste weken training kunnen aanvatten. Wish me luck!
Twintig kostuums, één Parkinsonpret?-boek, één snoepreisje, één 'optreden' in de verpleegsterschool, één lang oudercontact, twee persoonlijke krachttrainingen en meerdere fietstochten later... eindelijk nog eens tijd om hier iets neer te pennen. De training voor de Mont Ventoux begint meer en meer vorm aan te nemen, net zoals ik minder en minder vorm begin aan te nemen. Gelukkig maar, dat was en is mooi meegenomen. Daar waar ik de voorbije week de maten nam van de leerlingen voor hun kleding van het muzisch project op school, neem ik nu de maten van mijn middel. Er moet nog 4 cm af om het gezond te houden voor die dekselse berg veilig voor hart en welzijn op te mogen en te kunnen. Dat moet te doen zijn, er is namelijk al het dubbele af... Begint veel te klinken als ik dat zo hier neerschrijf en lees. En diep van binnen ben ik best trots op ook die prestatie. Nu nog de eveneens zware taak van ook nog kilo's kwijt te spelen en het trainen nog meer op te drijven. Twee weken na elkaar heb ik nu het 'genoegen' gehad persoonlijk begeleid te worden voor de krachttraining. Hij die de instructies gaf, kan ik niet over klagen. En mijn spieren, ik heb ze nog eens allemaal gevoeld. Hoewel de stijfheid nadien beperkt was tot bovenarmen en buikspieren. Wat ik al wel weet dat het ook daar werken zal zijn.Ik kan al wel zeggen dat het vandaag al veel vlotter ging dan vorige week. En vanaf nu tweemaal per week onderhouden is de boodschap, dat moet lukken. Met het prima schema dat ik gekregen heb, mag dit niet missen. De krachttraining is vandaag zelfs nog gevolgd door 50 km fietsen, opgesplitst in 2x 25 km, met een spaghettimaaltijd daar tussenin, waarvoor dank aan de makers hiervan. Als ik zo de afgelopen dagen nog eens overschouw dan kan ik zeggen dat het begint te lopen, neen begint te fietsen. Donderdag 3u gefietst en geëindigd als ware ik onder de douche geweest met kleding en al, de hemelsluizen waren namelijk net een uurtje te vroeg opengegaan... Vrijdag dan heen en weer naar kine gefietst en vandaag de kracht onder handen genomen gevolgd door de reeds omschreven fietstocht. De juf zoeft hoe langer en hoe meer de omgeving door en zal en moet de berg op, zij het dan ook heel wat bergop... Wordt vervolgd!
Een vrije ochtend vandaag... in mijn ogen dan toch want ik moet niet gaan werken. De examens zijn begonnen en vandaag moet ik dus niet naar school gaan, maar wel verbeteren. Een vrije ochtend? Hij zal voor een groot stuk opgevuld worden met zaken die ik anders niet kan doen. De titel zou doen vermoeden dat rijstkoeken er iets mee te maken hebben, maar niets van dat al. Hoewel rijstkoeken de laatste dagen regelmatig tevoorschijn komen. Er ligt namelijk een voorraadje op school, in mijn vakkenkastje, voor als ik geen zin heb (of vergeten ben) om een stuk fruit mee te nemen. Het blijft namelijk nog 18 kg lang kinkloppen. Als dat maar goed komt. Nu had ik gisteren een collega die vol bewondering toekeek wanneer ik mijn rijstkoek (neen 2 rijstkoeken, ik had namelijk een snoepbui ) aan het eten was. Niet omwille van het doorzettingsvermogen, maar wie eet er nu rijstkoeken?? Vrouwen die niet goed wijs zijn,het één en ander mankeren, veel te zwaar zijn en dan denken dat ze op bijna 49-jarige leeftijd de 'Berg waar overal wind is' op kunnen fietsen. Nu dacht ik dat mijn gesprekje daar eindigde met mijn collega. Tot ik 's avonds het examenpakket opendeed en er een briefje zag zitten met de volgende boodschap: "Heel veel verbeterplezier...! Met een heerlijk tasje thee én een rijstkoek het zonnetje in!!" De rijstkoek is het niet geworden op dat ogenblik, de thee is voor vandaag en het zonnetje was al onder, maar bij het eten van een volgende rijstkoek zal ik zeker aan mijn collega denken. Zij zag enkel een rijstkoek met chocolade zitten en daar kan voor gezorgd worden. Het zonnetje dat ze mij toewenste is vandaag weer van de partij en de lucht is dan ook stralendblauw. Dit is geen weer om binnen te zitten, maar nog te fris om buiten te verbeteren op dit ogenblik. Dus rest er mij zo dadelijk maar één ding te doen, de fiets op. De fiets die nog maanden mijn gezel zal zijn en dat betreur ik mij niet. Ik hoop alleen dat ik mij telkens zover zal krijgen om alle twee dagen de weg op te gaan. Het is me de afgelopen tijd al goed gelukt sinds mijn 'berg waar overal wind is'-fiets in mijn bezit is. Als ik deze week overloop dan heb ik maandag samen met Mieke, die heel geduldig mijn tempo heeft gevolgd, 28 km afgelegd op anderhalf uur en woensdag 24 km op een uur en tien minuten. Tussendoor dan ook nog met de fiets naar het werk en alle boodschappen eveneens met mijn stalen ros. Ik ben tevreden. Alhoewel ik woensdag bij thuiskomst er nog eens aan herinnerd werd wat klikpedalen zijn. Heel fluks reed ik het tuinpad op tot aan het tuinpoortje om dit te openen. Even mijn sleutel nemen... maar vergeten dat de voet die ik op de grond wilde plaatsen vastzat De lenigheid, de kalmte, de snelheid en alertheid van de jeugd bezit ik niet meer en ik heb het dus geweten... fiets en ik gingen gezwind richting schutting en er restte mij niet anders dan mijn fiets te lossen en mijn handen tegen de schutting te gooien, ondertussen mijn vingers kruisend dat ik mij niet zo fel pijn zou doen. Iedereen die ooit het genoegen heeft gehad van met ingeklikte voeten tegen de grond te gaan, weet dat vingers kruisen op dat moment geen verschil maakt. Toch neemt dit niet weg dat ik zo dadelijk weer ribbedebie ben en mijn voormiddag genietend zal invullen, de examens kunnen voorlopig even wachten. Moesten er nog mensen zijn die in de toekomst mee de fiets op willen, gezelschap is altijd fijn, laat dan maar gerust iets weten. Ik wil jullie altijd de Oud-Turnhoutse wegen uitgebreid leren kennen!
Het trainen begint echte vormen aan te nemen. En mijn vormen worden er afgetraind en worden niet gevoed met eten. Helemaal kloppen doet dat niet. Ze worden nog wel gevoed, maar sinds mijn bezoek aan de begeleidende dîëtiste worden ze juist gevoed. Nu nog minstens 16 weken volhouden . Nee hoor, zo erg vind ik het niet. Helemaal niet en het komt de gezondheid ten goede. Trouwens, er zijn veel ergere zaken in de wereld dan eens wat kilootjes moeten vermageren voor het goede doel. Genoeg woorden daaraan gewijd. Even datgene waardoor ik hier iets neerschrijf. Mijn langgezochte en niet zo langverwachte fiets is sinds afgelopen dinsdag in mijn bezit, yes! Vanaf nu op een deftige sportfiets Oud-Turnhout onveilig maken in plaats van op mijn bijna 15 jaar oude stalen ros. Moest men mij vorig jaar verteld hebben dat ik nog halsreikend zou uitkijken om Oud-Turnhout op de fiets te doorkruisen en dan nog wel alleen... dan zou ik eens heel hartelijk gelachen hebben, terwijl mijn wijsvinger richting voorhoofd verdween. Jawel het is werkelijk waar, ik kon gisteren bijna niet wachten tot ik mijn voormiddag werken er op had zitten om richting huis en vooral richting fiets te fietsen. Rare zin feitelijk, 'fiets te fietsen'. Ik hoop dat mijn oude, trouwe stalen ros zich nu niet verraden voelt.. Sorry stalen ros, maar ik ben verliefd... op een andere fiets. Nu diende ik nog enkel mijn schroom te overwinnen om in een strakke fietsbroek, fietsschoenen dragende en gepaste trui om het lijf hebbende de toch wel sportieve fiets op te kruipen en Oud-Turnhoutcentrum te doorkruisen om de rustigere wegen op te rijden. Zoals het een echte vrouw en bovendien parkie betaamt, was 'Welke kousen doe ik aan, welke trui neem ik, ...?' genoeg om toch een half uur later dan gepland een eerste maal te vertrekken. Ja, eerste maal, want na 100m had ik de kar al gekeerd en stonden we (mijn fiets en ik) terug op het tuinpad... Stonden die banden wel hard genoeg? Precies niet, of toch wel? Ik besefte dat ik van het echte fietswerk verdorie weinig kende en voelde me een echt groentje. Tiens, dat past goed bij mijn fiets, zal je wel merken als je hem moest ontmoeten. Alle gekheid op een stokje, nog eens een half uur later vertrokken voor een tweede maal en deze keer gingen we er voor. Ik heb genoten van mijn ritje alleen, fiets uittesten, schakelen en ketting eraf laten vallen, ketting er even vlot terug opleggen, onderweg per ongeluk met mijn rechterschoen toch in de klikpedalen gaan hangen, innerlijk effe paniek want verdorie die schoen gaat zomaar niet los, rustig blijven en draaien met schoen en voet was de boodschap om juistgeteld een uur later terug aan onze voordeur te staan. Het was fijn kennismaken met mijn fiets en ik stond ook vandaag al te popelen om weer de fiets op te gaan, maar dan is er nog mijn lichaam dat zegt dat een dagje rust welkom is. Aangezien dat dat ook nog eens de trainingsraad is die ik gekregen heb, ben ik voor één keer eens slim geweest en de fiets niet opgekropen. Nu lieg ik weer, ik heb wel rondgefietst van huis naar school en terug, naar meerdere winkels om na een uurtje weer thuis te komen. Dit keer met mijn oude stalen ros, kwestie van de kerk in het midden te houden... Nu is het al ver gekomen dat een mens ook al rekening gaat houden met de gevoelens van zijn fiets! Neen, er zijn nergens vijzen los, ook niet aan mijn fiets... Morgen en het daarna volgende weekend houden ze ons al zeker niet op stal. Iemand ooit zin om mee te rijden? Doe gerust, maar ge moet wel mijn fiets graag zien...
De strijd met de kilootjes is aan de gang en nog lang niet gestreden, maar we moeten (eerlijk gezegd: ik moet) doorgaan. Ik ken mezelf en heb dan ook een strategie uitgewerkt. Waar ik aanvankelijk op school nog niet teveel verteld had over mijn fietsplannen, ben ik er sinds enkele dagen toch mee bezig. Nu was het natuurlijk ook afwachten of ik mee mocht gaan en al vooraf vertellen wat ik zou willen doen.. had overmoedig kunnen zijn. Nu echter de kogel door de kerk is en ik vastbesloten ben die sakkerse berg op te fietsen, kan ik het vertellen aan ieder die maar horen wil. En dat heeft mij vandaag gered ... Neen dat heeft de koffiekoeken die op tafel in de leerkrachtenkamer stonden, gered, van mijn tanden. Ze stonden daar dan ook lekker te wezen en mijn ogen konden er niet afblijven. Wat had ik graag mijn tanden in die malse, zoete, fijn smakende koffiekoeken gezet Mijn ogen gingen dan ook telkens dezelfde richting uit. Gelukkig maar, dat niet het éne vooruit keek en het andere achteruit, want dan zou er iets grondig mis zijn. Nu meer en meer mensen op de hoogte zijn is er iets in mij dat me reeds weet te vertellen dat bezwijken niet mag want dan zal omhoog fietsen geen optie zal zijn. Collega's hebben dus beloofd me voortaan op de vingers te tikken als ik zou willen snoepen. Fijne collega's toch Zeker fijne collega's.. Ik verklaar. Wanneer ik vertelde over die lieve Ventoux werden sommigen meer dan enthousiast en dat deed bij hen eveneens wilde plannen ontstaan. Bewonderende uitspraken, steunende blikken en ja leuk om horen en weten dat ze me dan ook volop willen steunen. Het plan is dan ook vandaag ontstaan, gezeten tussen de collega's en de koffiekoeken ons, met wie wil, te komen aanmoedigen tijdens onze rit in augustus! Waar aanvankelijk enkel bij hen bewondering en verwondering ontstond, is deze nu bij mij aanwezig. Complimentendag is dan wel voorbij, maar collega's dat geeft een fijn gevoel. Dankjewel en dat moedigt aan, dus doorgaan zal ik! En staat er snoep of iets lekkers, neem het af wanneer mijn handen iets van dat alles zouden vastgrijpen.. Jullie hebben de toelating!!
Net terug van een rit richting Oostakker. Een ritje heen dat een half uur langer heeft geduurd dan voorzien. Reden? Om eens van route te wijzigen, de Expressweg genomen en ... jawel, het water overgestoken. Eén raad: nooit doen wanneer men vanuit Antwerpen naar Oostakker wenst te rijden. Voor je het weet zit je in Gent-Centrum aan sight-seeing te doen en kom je tenslotte langs Gent-Dampoort terug op het juiste spoor. Rijker word je er wel van, al zijn het enkel ettelijke frustraties want de wegwijzers in Belgenlandje doen hun naam eer aan. Zij zijn vaak gewoon weg ofwel wijzen ze u weg van waar je moet zijn. Oostakker is gelukkig de ganse tijd blijven liggen, dus er zijn nog zekerheden in het leven. Kortom, een kwartier na het afgesproken uur ter plaatse aangekomen, belden we benieuwd aan bij de uitgever die ons boek, van Mia en mezelf dus, wil uitgeven. De eerste kennismaking viel alvast mee en het deed bovendien goed om Mia nog eens te ontmoeten. Haar ontmoeten voelt telkens zo vertrouwd aan, terwijl dit slechts de tweede maal in levende lijve was. Na de concrete afspraken qua werkwijze, kostprijs, cover... begonnen we ons te gedragen als echte diva's. Neen, ik zeg het fout. Er werd gevraagd ons te gedragen als echte fotomodellen voor een heuse fotoshoot. De locatie mochten we zelf kiezen en Mia kwam dan ook met het lumineuze idee ons op de grond te zetten, ruggen tegen elkaar. Nu, Mia, lumineus was het echt wel, maar elegant voor wat mijn kant van de zaak betreft.. daar durf ik niet over oordelen. Terug opgeklommen tot een menselijke hoogte kozen we dan maar voor een foto in de tuin. Zoals het echte modellen betaamt werden haren en kleding goed geschikt, houding ingestudeerd en het lachen verliep... spontaan. Nu nog afwachten of het resultaat ook door anderen wordt goedgekeurd. De coverschilderij, door Mia zelf gemaakt, zit in ieder geval juist. Toen ik dit schilderij reeds maanden geleden mocht bekijken en Mia opperde dat het misschien geschikt zou zijn voor de cover, wist ik meteen: 'Dit wordt het!'. Alles voelde dan ook goed aan, kleur, compositie en mysterieuze uitstraling... Je kan het reeds merken, ik ben enthousiast over wat komen gaat en ik niet alleen. We kijken al uit naar de verdere uitwerking van het geheel en houden dan ook angstvallig onze mailbox in het oog.
Toen ik daarnet mijn eerste boekje 'Proost, Mr.P!' in handen had, dacht ik aan mijn tweede schrijven met lotgenote Mia. Een boek bestaande uit 36 columns, waar we elkaar gaandeweg beter en beter leren kennen. Want raar maar waar, we hadden elkaar de eerste 3 maanden van ons schrijven niet gezien, gehoord of gesproken. Enkel geschreven. Toen onze eerste ontmoeting dan ook op stapel stond, was ik best nieuwsgierig. Zou het klikken? Want verder schrijven met iemand waarmee het niet klikt, is wellicht moeilijk. De angst was overbodig en 36 columns later ligt het resultaat te wachten bij een uitgever. Een tweede boek is dus realiteit!. Wat ook realiteit is, is dat bepaalde wilde plannen vorm beginnen te krijgen. Laat ik bij het begin beginnen. Een hele tijd geleden sprak een lotgenote-vriendin het verlangen uit om per fiets de Mont Ventoux te beklimmen. Via het parkinsonfonds, dat samenwerkt met de KUL, kreeg haar wens meer en meer vorm. Het initiatief werd zelfs uitgebreid en andere patiënten en sympathisanten waren ook welkom. En wat had je gedacht? Wie mij beter kent, weet ook beter... Eens de uitleg gelezen op de site van het parkinsonfonds begon deze zijn werk te doen en niet veel later liet ik mijn huisgenoten weten dat ik die dekselse berg ook wou opgaan met de fiets. Waar ik enige twijfel verwacht had, kwam deze niet en werd mijn mededeling enkel enthousiast onthaald. Ook kinesist en huisdokter vonden dat ik het erop moest wagen, want er was alleen maar bij te winnen en niets te verliezen. Oeps, dat betekende dus actie ondernemen en een eerste vergadering met de organisatoren kondigde zich aan. Trainen liefst zo snel mogelijk aanvatten was de boodschap, maar niet zonder een fietstest. Zo gezegd, zo gedaan? Een afspraak met de sportdokter werd gemaakt en ik vertrok dan ook op een donderdagochtend richting Roosdaal. Met de trein zou het eenvoudigste zijn, maar betekende om 6.00u opstaan om rond 7.00u de trein naar Brussel te nemen. Eénmaal in Brussel-Noord aangekomen wist ik dat mijn trein naar Ternat net zou vertrokken zijn en ik had dus de tijd om op aanraden van de dokter pasta te zitten eten. De voorbijgangers zullen wellicht het hunne hebben gedacht. Wie zit er nu in hemelsnaam om kwart over acht in de ochtend op een bank aan het perron pasta te eten... Eén ding weet ik ondertussen, de pasta heeft zijn werk naar behoren gedaan. Ondanks mijn huidige basisconditie, die er geen is, lukte het mij dan toch om 200 watt te fietsen en ja, geslaagd! Hoewel mij duidelijk gemaakt werd dat de kilootjes nog moeten verdwijnen als sneeuw voor de zon. En de zon heeft sindsdien blijkbaar al degelijk geschenen, want ze zijn aan het smelten. Eerste stap was genomen en nu beginnen rondneuzen op internet, op zoek naar een occasie-ergometer. Je weet het misschien wel, maar misschien ook niet... eens ik mij ergens in vastbijt, ben ik een pitbull (een vrouwelijke dan toch). Binnen de kortste keren had ik dan er ook één op de kop kunnen tikken. Een rit naar Brecht later en honderd euro armer waren we dan ook in het bezit van een meer dan degelijke ergometer. Het trainen kon dan de afgelopen week beginnen en waar vrienden zeiden dat het verslavend zou werken, kan ik nu reeds melden dat ze inderdaad gelijk hebben. Wat de reactie gaat zijn van vele anderen op dit wilde plan? Het zal me benieuwen, maar zeker geen zorgen baren. Ik weet dat ik dit moet proberen en daar ben ik dan ook mijn lotgenote-vriendin dankbaar voor! Eén ding weet ik zeker dat de medische begeleiding goed zal zijn en dat we medisch gezien ook tijdens de voorbereiding goed worden opgevolgd, wat logisch is. Op sponsorzoektocht gaan is nu het volgende dat deel uit maakt van dit initiatief. Sponsors voor het goede doel vinden en die dan ook onderzoek van de KUL ondersteunen met hun bijdrage is niet moeilijk. Er zijn dan ook mensen die dit alles een warm hart toedragen. Voor ons zieken zijn er bepaalde zaken ook gesponsord, maar het wordt ondertussen duidelijk dat er nog heel wat kosten zelf te dragen vallen. En daar wringt het schoentje voor een aantal, want men mag niet vergeten dat de meesten onder ons niet meer werken. Dus nu staat er ons momenteel één ding te doen en dat is uitzoeken hoe we het kunnen klaarspelen dat bepaalde zaken nog mee gefinancierd kunnen worden. Weer een nieuwe uitdaging waar we onze tanden kunnen in zetten en het pitbullinneke haalt ze graag tevoorschijn. Mijn zoektocht en tweede trainingsweek kunnen beginnen!
mag hij me op mijn tochten vergezellen. Het aankunnen houdt iets anders in dan wat de meesten nu denken. Natuurlijk kan hij mij volgen, natuurlijk kan hij mee door... maar of het altijd zal lukken zich aan te passen aan mijn tempo dat sowieso lager ligt dan het zijne? Zal ik misschien al antwoorden op die vraag? 'Ja, het zal lukken, want het is te fijn om met z'n twee samen de wegen af te fietsen en ja, nu en dan zullen we er ook wel eens alleen op uittrekken'. Eén ding zal ik wel in het oog moeten houden in Frankrijk, dat is het trainingsuur. Ofwel moet ik vroeg in de ochtend aan een rit beginnen ofwel na vijf uur 's avonds, anders zal het mij zuur opbreken aangezien mijn inwendige thermostaat, die zorgt voor een natuurlijke regeling van mijn lichaamstemperatuur, dankzij mr P stuk is.
De lenigheid, de kalmte, de snelheid en alertheid van de jeugd bezit ik niet meer en ik heb het dus geweten... fiets en ik gingen gezwind richting schutting en er restte mij niet anders dan mijn fiets te lossen en mijn handen tegen de schutting te gooien, ondertussen mijn vingers kruisend dat ik mij niet zo fel pijn zou doen. Iedereen die ooit het genoegen heeft gehad van met ingeklikte voeten tegen de grond te gaan, weet dat vingers kruisen op dat moment geen verschil maakt.
Mijn ogen gingen dan ook telkens dezelfde richting uit. Gelukkig maar, dat niet het éne vooruit keek en het andere achteruit, want dan zou er iets grondig mis zijn. Nu meer en meer mensen op de hoogte zijn is er iets in mij dat me reeds weet te vertellen dat bezwijken niet mag want dan zal omhoog fietsen geen optie zal zijn. 
