Sinds een aantal maanden zijn de woorden Mont Ventoux hier in huis niet vaak, maar erg vaak gevallen. Net zoals: 'geen tijd, ik moet gaan fietsen' of 'ik had daarstraks hartslag 130' of 'mijn benen zaten niet goed' of 'ik heb toch wel zadelpijn' of 'zou ik dat wel kunnen??'... De laatste zin speelde meer dan eens door mijn hoofd en de tweede fietstest die volledig groen licht zou geven, werd vakkundig met de meest goedkope en aannemelijke smoes opzij geschoven, namelijk: 'Ik heb het al zo druk en dan nog naar Roosdaal rijden, daar heb ik nu effe geen tijd voor.' Gisteren dan heb ik het aangedurfd, eigenlijk enerzijds omdat ik niet meer kon uitstellen en anderzijds omdat ik toch ook wilde weten hoe het nu stond met de conditie. En ja, ik loop al de hele dag toch wel op wolkjes: mijn hartslag bleef prima, ik heb meer dan 20 minuten gefietst met opdrijven van de wattage vooraleer de maximum toegelaten hartslag werd bereikt en waarbij ik de trappers rondkreeg op 240 watt. Ik mocht het volgens de dokter als een hele sprong voorwaarts beschouwen en ik zat dan ook 2 categorieën hoger, bovenaan in zeer goed. Het gewichtsverlies van 21 kg heeft er uiteraard mee te maken, mijn bloeddruk was daardoor ook picobello en groen licht was niet moeilijk te krijgen of te geven. Waar aanvankelijk iedereen stelde, ikzelf incluis,  dat aan Chalet Reynard geraken al een hele overwinning zou zijn, beginnen ze nu te denken aan de werkelijke top. Als ik een goede dag heb, acht ik de kans ook reeël. Maar dit zal toch nog afwachten worden en de weken vooraf, waarbij we reeds in Frankrijk zijn, zullen van essentieel belang zijn. Mijn trainingspartner heb ik alvast bij, ..., mijn fiets en ja als Luc het aan kan mag hij me op mijn  tochten vergezellen. Het aankunnen houdt iets anders in dan wat de meesten nu denken. Natuurlijk kan hij mij volgen, natuurlijk kan hij mee door... maar of het altijd zal lukken zich aan te passen aan mijn tempo dat sowieso lager ligt dan het zijne? Zal ik misschien al antwoorden op die vraag? 'Ja, het zal lukken, want het is te fijn om met z'n twee samen de wegen af te fietsen en ja, nu en dan zullen we er ook wel eens alleen op uittrekken'. Eén ding zal ik wel in het oog moeten houden in Frankrijk, dat is het trainingsuur. Ofwel moet ik vroeg in de ochtend aan een rit beginnen ofwel na vijf uur 's avonds, anders zal het mij zuur opbreken aangezien mijn inwendige thermostaat, die zorgt voor een natuurlijke regeling van mijn lichaamstemperatuur, dankzij mr P stuk is.
De begeleidende dokter staat er dan ook op dat er om de 5 km een drankbevoorrading is en ik zal mij moeten dwingen om te stoppen vermoed ik, eens ik op gang ben. Maar het gezonde verstand zal moeten primeren, teveel mensen hebben zich al bezorgd getoond en ik heb aan die evenveel mensen beloofd van voorzichtig te zijn. Nu doet die bezorgheid toch wel deugd en ik ben ze daar allemaal heel dankbaar voor.
Nu nog enkele weken er tegenaan en dan weet ik, wanneer het mij zou lukken, dat ik daarboven met heel erg gemengde gevoelens zal staan.
Verduidelijking daarvan zal nog even moeten wachten, het zal in ieder geval toch ook een moeilijk moment worden en nu zwijg ik want anders ben ik het toch al aan het verduidelijken...

07-07-2012 om 19:16 geschreven door Chantal - Sjaan