Ja, ik heb al verteld dat de Mont Ventoux te zien is wanneer wij ons vanuit ons verblijf de weg op begeven. Nu is het zo, dat we hem meestal overal kunnen aanschouwen, waar we ook fietsen in de streek. Hij kijkt mij hoe langer, hoe uitdagender aan. Maar hij weet nog niet dat hij dan tegen de verkeerde bezig is. Zo ook vandaag, wanneer we vanavond om half zeven, na de ergste warmte van de dag, besloten om een echte serieuze test van afdalen en klimmen aan te gaan.

Van Bénivay-Ollon naar Propiac-Les-Bains , zo naar Mollans-sur-Ouvèze dan naar Faucon, tenslotte Puymeras om terug te keren naar Propiac en zo naar onze verblijfplaats.

Op regelmatige tijdstippen op onze rit lag hij daar, die berg waar alles om te doen valt.

Maar hij weet nog niet dat ik aan enkele mensen beloofd heb speciaal voor hen de berg op te rijden en een gegeven woord... Die mensen weten, waar ze ook zijn, dat ik aan hen zal denken tijdens mijn trip naar boven. En onder meer voor hen wil ik proberen te slagen in mijn opzet en daarom was de rit van vandaag weerom een belangrijke stap.

Het was een afdalen en klimmen van een serieus gehalte en het is me gelukt, met de nodige (korte) rust- en drankpauzes ingelast. Na elke stevige beklimming heb ik dan ook de dorstigen gelaafd en de hartslag de tijd gegund om tot rust te komen. Het verstand komt dan ook met de jaren blijkbaar. Het ging om een trip van een 32 km, dat klinkt niet ver, maar mijn benen vertellen hier nu onder tafel iets anders. Hoewel ik wel met trots kan zeggen dat het nog redelijk vlot is gegaan en dat moedigt meer dan aan. Daarbij heb ik ook met een kenner te maken, Luc heeft namelijk de Ventoux reeds achtmaal beklommen en kon men dan ook vertellen dat de beklimming langs Sault niet van het niveau was van een groot deel van de hellingen vandaag gedaan.

Als ik deze trip dan ook nog de volgende twee weken regelmatig blijf doen, dan mag de rit op 7 augustus geen probleem vormen en dan moet het mij lukken mijn gedane belofte na te komen.

Ik zal zeker aan jullie denken… en weet als ik daar boven sta, dat ik er niet alleen zal staan.

21-07-2012 om 22:21 geschreven door Chantal - Sjaan

Wanneer we ’s ochtends onze tanden willen zetten in een echt Frans stokbrood, zit er niets anders op dan zo’n 11 km verderop naar de bakker te gaan in Buis-les-Baronnies en wat is er geschikter dan de fiets. Ineens een goede training want we zitten dan ook in een streek waar een helling steevast wordt gevolgd door een beklimming. Van logica gesproken.

Dus op tijd ons bed uit, medicatie genomen en half acht vertrokken, het beloofde weer een hele warme dag te worden. Dus best vroeg de fiets op. Net zoals de vorige dagen moest een topje volstaan, brrrrrrr, als het mogelijk zou zijn dan was ik uit mijn vel gebibberd in de schaduw van de rotsen en bomen. De zon kon er nog niet boven uit priemen en haar warmte was dus nog verre van voelbaar.

Eens op de terugweg deed de warmte van de zon goed en men kon voelen dat er weer een warme dag zat aan te komen. Nu zo vroeg op de fiets heeft ook wel zijn charme en is zeker voor herhaling vatbaar. Alhoewel de benen niet waren wat ze moesten zijn. Eén verklaring: niet juist gegeten -te beperkt- voor vertrek en voor deze rit van slechts een groot uur geen extra medicatie genomen. Dus een volgende keer zal het geen waar meer zijn. Ik heb dat lijkt me deze week nog al eens gezegd??

21-07-2012 om 22:20 geschreven door Chantal - Sjaan

De titel alleen al doet wellicht bepaalde vermoedens rijzen. Wat jullie ook denken, voor mij is het een weet en voor jullie een raadsel. Ik zal er echter snel voor zorgen dat het raadsel geen raadsel meer is, tenzij jullie liever hebben dat ik in raadsels blijf spreken en dan blijft de titel natuurlijk raadselachtig. Maar één troost, ik kan het woord raadsel nu al niet meer horen, dus zal ik het snel ontrafelen. Het zit zo, vannacht heb ik nog maar eens het genoegen gehad om kennis te mogen maken met de vloer. Tja, ik had beter moeten weten wanneer ik ’s nachts om half vijf opsta om naar het toilet te gaan. In plaats van rustig recht te komen, kon ik het weer niet laten om op zijn Chantals recht te staan en me richting toilet te begeven. Toen ik gewaar werd dat het niet goed ging komen, was het al te laat en hoe snel ik ook nog vroeg aan Luc om het licht aan te doen, bij mij ging het nog maar eens uit. Luc wordt er hoe langer hoe rustiger onder en toen hij me zag liggen en zag dat ik weer bijkwam, kreeg ik de volgende gouden raad: ‘Blijf maar even liggen…’  Dus daar lag ik nog enkele minuten totdat ik dacht dat het zou gaan. Zijn tweede gouden raad was: ‘Anders moet ge naar de kamer en ons bed kruipen…’. Dat laatste heb ik nu eens niet gedaan, stappen naar mijn bed ging ook. Hoewel… snel werd ik gewaar dat er iets was misgelopen bij het flauwvallen. Mijn kleine teen van mijn linkervoet deed  me toch zo’n pijn en mijn linkerschouder was ook niet gelukkig wanneer ik mij er op neervleide. Dus neervleien was niet aan de orde, maar een geschikte houding zoeken des te meer. Bij het ontwaken de volgende ochtend was het overduidelijk dat ik tenen aan mijn linkervoet had staan. Dat klopte niet, eigenlijk klopte dat wel… maar van de pijn. Afblijven was de boodschap en een gesloten schoen werd ter ondersteuning aangetrokken. Een plezier was iets anders, maar we zouden naar de markt gaan in Vaison-la-Romaine hadden we aan de aanwezige jeugd beloofd. Een verdere omschrijving bespaar ik jullie, maar ik was blij dat ik regelmatig een arm ter ondersteuning aangeboden kreeg of mocht vastgrijpen. Stabiel zijn was die dag toch iets anders. Dus verplichte fietsrust werd verder ingebouwd, maar enkel die dag zoals zal blijken

21-07-2012 om 22:17 geschreven door Chantal - Sjaan

Ik schrijf zondag 15 juli 2012, en als ik om mij heen kijk zie ik de lavendelblauwe luiken van onze, spijtig genoeg, tijdelijke gîte  Dezelfde locatie als vorig jaar, maar die vakantie van toen hebben we nog goed te maken.  Die is niet letterlijk in het water gevallen, maar figuurlijk was iets anders.

Verklaart dit mijn zenuwachtigheid? Want zenuwen hebben me de afgelopen week meer dan eens de parten gespeeld. Ik kan wel enkele verklaringen geven, maar de vakantie die er aan kwam was zeker een grote kanshebber.

Na een voorspoedige rit van zo’n 1100km via rustige Franse wegen, met geen noemenswaardige files, bevinden we ons dan ook in de Drôme Provençale. (Van le quatorze juillet zijn we niet veel gewaar geworden, geen drukte en geen vuurwerk). De uitgelezen plek om mij verder voor te bereiden..) Als we hier onze neus enkele honderden meters buiten steken, zien we onze ‘vriend’ liggen, de Mont Ventoux. Wanneer ik dat allemaal zo van uit de verte aanschouw, begrijp ik niet wat mij bezield heeft. Daar moet ik dus blijkbaar op geraken…? Ik loop dan ook al van bij aankomst zenuwachtig rond en vandaag was ik de onrust zelve. De twijfel slaat al de ganse dag toe. ‘Ga ik het trainen hier wel aankunnen, is het niet wat hoog gegrepen, ben ik niet goed zot’ en anderzijds ‘Maar natuurlijk ga ik dat kunnen, mijn conditie is zo veel beter geworden, de kilo’s zijn er af en ik heb me reeds goed voorbereid’… Zo zwalpte ik de ganse dag van het éne naar het andere en dus besloot ik in de vooravond dat vandaag al de eerste test zou plaatsvinden. Rapper gezegd dan gedaan, want eerst nog enkele voorbereidingen treffen. Chronometer van rechts op het stuur naar links verplaatsen, houder voor horloge van hartslagmeter op de plaats monteren van de chronometer, banden op- pompen en daarbij iets essentieels vergeten, dat me een half uur later zuur zou opbreken. Het zal snel duidelijk worden. Iets voor zeven  vertrokken we met z’n twee voor een eerste testrit. Eén dorp verder waren we zo, wat ik aanvankelijk niet verwacht had. Het was echter niet moeilijk, want gezeten op de fiets merkte ik dat dat dorp gewoon veel lager lag en we dus constant aan het afdalen waren. En daar moest ik dadelijk terug op? Hopelijk lukte me dat nog voor het donker werd, het was namelijk al zeven uur in de avond. Niet getreurd, zorgen voor later. Dacht ik…  In het dorp gekomen, even overleg gepleegd over de richting die we uit zouden gaan. Naar rechts en dadelijk links het bruggetje over, dat was een rustige weg en dan… zou ik mij niet zo belachelijk maken (mijn eigen woorden) als het niet zou lukken. Tot aan het bruggetje zijn we geraakt en toen…. psssssss.

Ik wist het meteen en dadelijk ging mij een licht op. Dom, dom, dom waren we geweest.

Ik verklaar mij nader. Om onze banden de juiste druk te kunnen geven hadden we ons eindelijk een degelijke fietspomp aangeschaft en konden we deze dus op de gewenste druk brengen. Dit lukte zelfs thuis niet meer aangezien onze compressor niet meer doet wat hij zou moeten doen, druk genoeg zetten. Dus vol van onze nieuwe pomp werd deze meteen gebruikt om eindelijk onze banden de juiste hoeveelheid lucht te geven. Waar ik de afgelopen weken trots was dat mijn achterband, die ik eigenhandig geplakt had (kwestie van toch iets of wat zuinig te zijn met de binnenbanden en om te bewijzen dat ik dat ook kan), nog steeds standhield, wist ik vandaag aan het bruggetje dat deze enkel de druk van onze compressor aankon en niet die van onze nieuwe manuele fietspomp.

Al snel besloten we dat Luc terug naar ons verblijf zou fietsen (mijn bril halen, vergeten natuurlijk) en dat ik ondertussen een nieuwe band zou steken. Wellicht zouden we beiden tegelijkertijd met onze opdracht klaar zijn. Voor hij vertrok, gaf hij nog in de gauwte het tasje met materiaal dat aan zijn fiets hing. Ik had enkel het ventieltje nodig om mijn band te vullen met een ‘bommetje’, maar ik kreeg het ganse fietstasje. Dan maar aan de slag: buitenband eraf, wiel uit het kader, binnenband eruit, nieuwe een beetje opgeblazen met de mond, binnenband opgelegd, buitenband terug er op en nu nog het bommetje gebruiken. Twee lege bommetjes en nog maar een half harde band later, besluit ik wijselijk te wachten tot Luc terug te voorschijn komt. Iets doe ik duidelijk fout.

Ik moet echter vaststellen dat terug naar boven rijden en opnieuw afdalen blijkbaar heel wat langer duurt dan een nieuwe band steken. Weer een kwartier later, begin ik te denken wat er gebeurd kan zijn want normaal is dit niet. Inderdaad, bijna een uur na mijn platte band komt hij er aan… met de wagen. Murphy was namelijk mee op pad met ons en had ook Luc een platte band bezorgd, waardoor hij te voet verder moest want … zijn fietstasje met de nodige hulpstukken was bij mij achtergebleven. Dus zat er niets beter op de resterende afstand, bergop, te voet af te leggen en dan zo snel mogelijk met de wagen en jawel, de nieuwe fietspomp, mijn richting uit te komen.

Ondertussen was het reeds kwart over acht en aangezien de zon hier snel achter de bomen en de rotsen verdwijnt, was het geen kwestie meer van nog verder te rijden (en trouwens alleen ook minder interessant). Er zat niets anders op dan de terugtocht in mijn eentje aan te vatten met in mijn kielzog een supporter in de wagen. Nu had ik geen zin om mij hierdoor een opgejaagd te voelen en dus gaf ik aan van al verder te rijden en desnoods halverwege even staan wachten. Een beetje geven en nemen. De rit terug (en omhoog) had mij ten onrechte bang gemaakt. Het was eerlijk gezegd een makkie (ondanks de felle Mistral, niet mis vandaag). Plots kwam er een wagen van hogerop aangescheurd met de plaatselijke fotografe…  Net de echte Tour de France. Deze wagen kwam langszij, fotograaf ging door het raam hangen en ik stond vast op de gevoelige plaat. Je kan het al raden, Luc was Elke met fototoestel gaan halen en teruggekeerd. Al bij al is het dus best nog een fijne rit geworden ondanks Murphy en vooral omdat ik tot boven aan onze gîte ben geraakt, zonder het gevoel gehad te  hebben het niet aan te kunnen. Ik voel me dus gerustgesteld, want het laatste stuk is best steil. Met de wagen kan men daar niet anders dan overgaan in de eerste versnelling en jawel, ik ben er redelijk vlot opgeraakt en dit al fietsend! Dus ik zie het zitten en heb er zin in!!

En even ben ik vergeten dat ik ziek ben en ook mijn lichaam is het vanavond blijkbaar vergeten

Maar aanthe day after valt niet te ontkomen en deze wijst er me nog maar eens op dat ik elke zware fysieke inspanning, gedaan zonder de extra medicatie die de neuroloog me op zulke momenten heeft aangeraden, de volgende dag fysiek bekoop met extreme vermoeidheid. We schrijven ondertussen 14.00u, maandag 16 juli en de beentjes voelen nog steeds vermoeid aan ondanks de juiste zorgen vandaag. Dus er zit niets anders op dan… straks opnieuw een ritje te gaan maken en deze keer met medicatie zoals aangeraden. Ik zie er reeds een aantal onder jullie hun hoofd schudden en denken: ‘Ze leert het ook nooit!’  Maar misschien is het toch zo dat men bepaalde vermoeidheid kan laten verdwijnen door zich opnieuw in te spannen, niet? Terwijl ik dit hier neerschrijf weet ik uiteraard dat ik mezelf een rad voor ogen draai.

In ieder geval, elke keer opnieuw denk ik, wanneer ik me goed voel, dat een rit zoals die van gisteren wel zal lukken zonder. En elke keer word ik dan met de neus op de feiten gedrukt en weet ik dat ik die vervelende mr P weer verwaarloosd heb, waardoor hij van zijn oren maakt. Ik heb al veel geleerd, maar soms…

Eén ding weet ik wel zeker en ik beloof dan ook vooral   aan onze kinderen thuis…  ik zal zorgen dat het veilig blijft, maar die dekselse berg rijd ik op!!

PS 1 Ja, inderdaad, de volgende avond, 16 juli, weer de fiets opgekropen voor een iets langere en zwaardere rit, was weer een goede test.  Duidelijk dat de ene dag de andere niet is.

PS 2 Bij aankomst zaterdagavond spraken Limburgers Luc aan over de fietsen en hij deed even het verhaal, zij hadden er blijkbaar al iets over gelezen en op 19 juli kwamen zij dan ook met een nieuw artikel uit de krant naar ons toe. Het hele verhaal wilden ze dan ook wel horen en dus hebben we er voor gezorgd.

21-07-2012 om 22:15 geschreven door Chantal - Sjaan