Schandalig dat ik hier twee maanden lang niets heb neergeschreven. Weet ook niet of iemand het gemist heeft, maar de tijd ontbrak me. Nu hoor ik sommigen al denken en zie ik anderen de wenkbrauwen fronsen, want: 'Ze gaat toch maar enkel 's voormiddags werken... en dan geen tijd?' Tja, de grote schuldige is dat grijs-groene ding in onze garage, met van die vrouwelijke, elegante wielrennerbandjes, ergonomisch zadel volledig om mijn teder zitvlak aangepast... Dat laatste is eigenlijk een kleine leugen, gewoon een vrouwenkoerszadel zal volstaan en is een juistere omschrijving. Nu om terug te komen op dat grijs-groene ding oftewel mijn sportfiets, die is tegenwoordig heel erg vaak mijn gezel. Hij, of is het een zij?, heeft ondertussen mij doen afzien, adrenaline doen krijgen, verslavend gewerkt, vlakke wegen genomen, hellingen op en af gereden, zadelpijn gegeven en veel zweet gekost. Gelukkig niet enkel zweet, maar ook de nodige calorieën weggewerkt. Vanochtend was ik dan ook verheugd te kunnen vaststellen dat een uit de mode geraakt rokje, maat 42, me opnieuw paste. Als men nu weet dat dit rokje terug in de modekleuren is, kan je wel bedenken hoe lang dat niet meer gepast heeft... Beter laat dan nooit zeker? Ik dwaal af, volgens mij was ik over mijn fiets en de nodige kilometers bezig. Toch maar even een ingekort overzicht bezorgen. Laat ons beginnen in de maand waarop elke vogel een ei legt, en ik de eerste lange tochten gemaakt heb. In de maand mei heeft hij mij voor het eerst vergezeld op een toertocht, die een klein beetje langer was dan rond de kerktoren: de Bilzen Classic, een slordige 110 km met de eerste hellingen van enige betekenis. Warm, zonnig, uitputtend, maar voldoening gevend. Het was dan ook redelijk vlot gelukt. En karakter heb ik ook al, dat heeft zich toch nu en dan laten zien. Missie zeker geslaagd. Een kleine toegeving moet ik echter wel doen, de helling in Cahotte heb ik aan mij laten voorbijgaan en daarvoor heb ik gebruik gemaakt van mijn charmes (ik maak dat mezelf misschien graag wijs). Die charmes? hebben er in ieder geval voor gezorgd dat de pechverhelpingsploeg mij met liefde en plezier de berg op reed. Daarna stonden er namelijk nog 45 op de het programma en mijn medicatie had op dat ogenblik niet veel zin om zijn werk te doen. Dus medicatie niet werken? Ik ook niet, wat denken ze wel... Een week later opnieuw 100 km, de 'WIlly in 't Ven' zoals ze hier in de streek zeggen. Dus ook een toertocht, maar een vlakke deze keer. Geen helling te bespeuren, maar enorm veel wind en dat is op de fiets mijn vriend niet! En we trappen verder, Oud-Turnhout - Neerpelt - Oud-Turnhout: ongeveer 100 km en één platte achterband rijker aan een mooi tempo thuis geraakt. Ik heb me daarna toch maar een ander koerstruitje aangetrokken, is te verhullend blijkbaar, want stoppen doet er niemand en een nieuwe band opleggen heb ik dus zelf moeten doen. Nu moest men hulp aangeboden hebben... dan had ik het nog niet graag uit handen gegeven. We rijden maar verder zeker? Toertocht vanuit Vosselaar en in totaal opnieuw een 100 km met een stuk van 30 km/u. Ik heb me zelf verbaasd doen staan. Proost, ge hebt dat goed gedaan, zou ik zeggen. The top of the bill was de Mergellandroute in de nabijheid van Maastricht of delen van de Amstel Gold Race: de Loorberg, de Wolfsberg, Camerig Zuid, Vijlenerbos, Fromberg Oost en nog een paar hellingen gedaan. De Keutenberg heb ik wel de Keutenberg laten zijn, die was niet aan mij besteed en gelukkig heb ik mijn verstand en mijn lichaam laten spreken. En het felste is nog dat ik geluisterd heb, dat is kunnen he? Weet wel dat een helling me veel beter ligt dan tegen wind op... En opnieuw goed verteerd, net als de pannenkoeken onderweg gegeten. Voor het eerst besef ik dat de Mont Ventoux haalbaar is en opnieuw doe ik iemand versteld staan. Mijn fietsgezel, of anders gezegd mijn man, is aangenaam verrast. Zo aangenaam dat we drie dagen later richting Vlaamse Ardennen trekken waar Luc alle mogelijke 'bergen' neemt en ik besluit een vlakkere rit te maken, richting Zottegem om een bezoekje aan Mario te brengen, daarna tot in Eke te rijden tot bij mijn zus en haar gezin. Ik wist niet dat Zottegem (Strijpe) zo moeilijk te vinden was per fiets en dat de Oost-Vlamingen ervan houden van de ganse streek te laten zien wanneer ze erg vriendelijk de weg wijzen. Sorry Mario, voor het nutteloze wachten, maar een volgende keer rijd ik er recht naartoe. Ik moet wel toegeven dat de Vlaamse Ardennen meer dan de moeite waard zijn. Dus woensdag 100 km, zaterdag 60 km en zondag afgesloten met een eerste trip met de Ventouxfietsers in... de gietende regen en achterophangend. De fut was er uit en ik heb dan ook maar wijselijk mijn eigen tempo gevolgd. Trouwens de concurrentie met een aantal electrische fietsen kon ik absoluut niet aan Ondertussen schrijven we 24 juni en enkele dagen rust dringen zich op. Tot woensdag mijn afspraak met Mieke me opnieuw 60 km in de benen doet hebben en ja het was meer dan tof. Donderdag dan nog een rit van een 30 km met Fin, wat me deugd deed en waar het goede weer mooi meegenomen was. Ik vemoed dat het stilletjesaan duidelijk wordt waarom het hier zo stil was... Maar nu is de schoolpoort toe en de vakantie kondigt zich aan. Heb net voor ik de school verliet de afspraak gemaakt met een aantal collega's om wanneer ik boven op de Ventoux aankom per fiets een foto te trekken van de beruchte 'Wiphalavlag', vastgehouden door mijn collega Luc en ik, als twee echte Victorianen. Wanneer het ons lukt deze in de media te krijgen, hebben ze beloofd van in september onder de collega's voor sponsoring van het parkinsonfonds te zorgen. Dus, ze wezen gewaarschuwd, dat ze al maar beginnen te sparen, want ik en uitdagingen... Zo, nu tijd voor een bezoekje aan kinesist, daarna tot rust komen en de laatste weken training kunnen aanvatten. Wish me luck!
