Een vrije ochtend vandaag... in mijn ogen dan toch want ik moet niet gaan werken. De examens zijn begonnen en vandaag moet ik dus niet naar school gaan, maar wel verbeteren. Een vrije ochtend? Hij zal voor een groot stuk opgevuld worden met zaken die ik anders niet kan doen. De titel zou doen vermoeden dat rijstkoeken er iets mee te maken hebben, maar niets van dat al. Hoewel rijstkoeken de laatste dagen regelmatig tevoorschijn komen. Er ligt namelijk een voorraadje op school, in mijn vakkenkastje, voor als ik geen zin heb (of vergeten ben) om een stuk fruit mee te nemen. Het blijft namelijk nog 18 kg lang kinkloppen. Als dat maar goed komt. Nu had ik gisteren een collega die vol bewondering toekeek wanneer ik mijn rijstkoek (neen 2 rijstkoeken, ik had namelijk een snoepbui ) aan het eten was. Niet omwille van het doorzettingsvermogen, maar wie eet er nu rijstkoeken?? Vrouwen die niet goed wijs zijn,het één en ander mankeren, veel te zwaar zijn en dan denken dat ze op bijna 49-jarige leeftijd de 'Berg waar overal wind is' op kunnen fietsen. Nu dacht ik dat mijn gesprekje daar eindigde met mijn collega. Tot ik 's avonds het examenpakket opendeed en er een briefje zag zitten met de volgende boodschap: "Heel veel verbeterplezier...! Met een heerlijk tasje thee én een rijstkoek het zonnetje in!!" De rijstkoek is het niet geworden op dat ogenblik, de thee is voor vandaag en het zonnetje was al onder, maar bij het eten van een volgende rijstkoek zal ik zeker aan mijn collega denken. Zij zag enkel een rijstkoek met chocolade zitten en daar kan voor gezorgd worden. Het zonnetje dat ze mij toewenste is vandaag weer van de partij en de lucht is dan ook stralendblauw. Dit is geen weer om binnen te zitten, maar nog te fris om buiten te verbeteren op dit ogenblik. Dus rest er mij zo dadelijk maar één ding te doen, de fiets op. De fiets die nog maanden mijn gezel zal zijn en dat betreur ik mij niet. Ik hoop alleen dat ik mij telkens zover zal krijgen om alle twee dagen de weg op te gaan. Het is me de afgelopen tijd al goed gelukt sinds mijn 'berg waar overal wind is'-fiets in mijn bezit is. Als ik deze week overloop dan heb ik maandag samen met Mieke, die heel geduldig mijn tempo heeft gevolgd, 28 km afgelegd op anderhalf uur en woensdag 24 km op een uur en tien minuten. Tussendoor dan ook nog met de fiets naar het werk en alle boodschappen eveneens met mijn stalen ros. Ik ben tevreden. Alhoewel ik woensdag bij thuiskomst er nog eens aan herinnerd werd wat klikpedalen zijn. Heel fluks reed ik het tuinpad op tot aan het tuinpoortje om dit te openen. Even mijn sleutel nemen... maar vergeten dat de voet die ik op de grond wilde plaatsen vastzat De lenigheid, de kalmte, de snelheid en alertheid van de jeugd bezit ik niet meer en ik heb het dus geweten... fiets en ik gingen gezwind richting schutting en er restte mij niet anders dan mijn fiets te lossen en mijn handen tegen de schutting te gooien, ondertussen mijn vingers kruisend dat ik mij niet zo fel pijn zou doen. Iedereen die ooit het genoegen heeft gehad van met ingeklikte voeten tegen de grond te gaan, weet dat vingers kruisen op dat moment geen verschil maakt. Toch neemt dit niet weg dat ik zo dadelijk weer ribbedebie ben en mijn voormiddag genietend zal invullen, de examens kunnen voorlopig even wachten. Moesten er nog mensen zijn die in de toekomst mee de fiets op willen, gezelschap is altijd fijn, laat dan maar gerust iets weten. Ik wil jullie altijd de Oud-Turnhoutse wegen uitgebreid leren kennen!
) aan het eten was. Niet omwille van het doorzettingsvermogen, maar wie eet er nu rijstkoeken?? Vrouwen die niet goed wijs zijn,het één en ander mankeren, veel te zwaar zijn en dan denken dat ze op bijna 49-jarige leeftijd de 'Berg waar overal wind is' op kunnen fietsen. Nu dacht ik dat mijn gesprekje daar eindigde met mijn collega. Tot ik 's avonds het examenpakket opendeed en er een briefje zag zitten met de volgende boodschap: "Heel veel verbeterplezier...! Met een heerlijk tasje thee én een rijstkoek het zonnetje in!!" De rijstkoek is het niet geworden op dat ogenblik, de thee is voor vandaag en het zonnetje was al onder, maar bij het eten van een volgende rijstkoek zal ik zeker aan mijn collega denken. Zij zag enkel een rijstkoek met chocolade zitten en daar kan voor gezorgd worden.
De lenigheid, de kalmte, de snelheid en alertheid van de jeugd bezit ik niet meer en ik heb het dus geweten... fiets en ik gingen gezwind richting schutting en er restte mij niet anders dan mijn fiets te lossen en mijn handen tegen de schutting te gooien, ondertussen mijn vingers kruisend dat ik mij niet zo fel pijn zou doen. Iedereen die ooit het genoegen heeft gehad van met ingeklikte voeten tegen de grond te gaan, weet dat vingers kruisen op dat moment geen verschil maakt.
