De laatste tijd meermaals bewezen dat mijn kop soms wel eens zo hard is als beton. Het is namelijk dankzij mijn koppigheid dat ik vertikt heb om te stoppen tijdens de beklimming, het is dan ook die koppigheid die voor één keer heeft toegestaan om hulp te aanvaarden, en het is dan ook die keikop die vond dat beton aangenamer was dan een stoel. Gelukkig is het een keikop (eigenlijk niet, want mijn hoofd heeft niets geraakt) en houd ik er na onderzoek in ziekenhuis blijkbaar enkel schaafwonden, wat kneuzingen en spieren die pijn doen aan over en dit omdat ze zich tijdens het bezoeken van de grond sterk wilden houden. Het heeft ons wel één ding doen besluiten: klikpedalen vliegen de deur uit of anders gezegd worden van mijn fiets verwijderd.Wanneer ik namelijk moe ben, lukt het mij met de beste wil van de wereld niet meer mijn voeten los te wrikken. En dat is normaal niet veel werk, want ze staan erg los ingesteld. Het zijn op dat moment mijn parkinsonspieren die niet meer over dat beetje macht beschikken om mijn voeten te lossen en het is mijn parkinsonhoofd dat bij vermoeidheid niet meer alert kan denken en dus blijven mijn voeten vast en zwaai ik zoals afgelopen zaterdag tegen de grond. Ik kreeg al de raad van een goedbedoelende lotgenoot om niet te overdrijven met fietsen en dat ik nu toch al heel wat had bewezen. Dat zou je kunnen zeggen, maar ik ben en blijf een competitiebeest. Na jarenlang volleybalspelen, gevolgd door badminton tot de achillespees vond dat ze moest afscheuren en daarna dan maar elke week 1500m gaan zwemmen kan ik voorlopig dit fietsen nog niet laten en moet dat ook niet. Het geeft me juist mentale energie en dat heb ik dus nodig. Dus lieve, welmenende lotgenoot, ik moet u teleurstellen: mijn fiets gaat hopelijk nog lang niet aan de kant. Ik een keikop?
Oei Chantal, dat doet toch alleen de paus; de grond kussen bedoel ik. Maar zoals ik al eerder tegen iemand zei: welkom bij de club van gevallen vrouwen met blauwe plekken, gekneusde ribben en een beschadigd ego! Doch dit alles zal wel weer helen.
Ik begrijp dat je je fiets nog niet aan de haak hangt, nee zeg, je hebt te hard gewerkt om dat te doen en een verslaving moet je langzaam afbouwen hè (hihi).
Hopelijk zien we elkaar op het feest van de radio in september.
Verzorg jezelf goed en luister naar je lichaam (en niet naar al die oh zo goedbedoelde raadgevingen!!!!)
