Momenteel zit ik mijn hersenen te pijnigen hoe het kwam dat ik daarnet besloot om toch nog eens richting blog te gaan. Nu, het doet er niet toe, ik zit hier en blijf toch effe zitten. En nu ik hier dan toch ben, kan ik evengoed nog eens iets van mij laten horen. Veel te lang geleden. Al bij al is er sinds de vorige schrijfbeurt best heel wat veranderd. Op professioneel vlak heb ik ondertussen in Mr P mijn meerdere moeten erkennen en kan ik er niet meer omheen. Multitasken, altijd verbaal alert reageren, externe druk aan blijven kunnen, heel veel impulsen tegelijkertijd binnenkrijgen en dan nog verwerken... dat is meestal voorbij. Om dan het zwarte gat te voorkomen en dus geen kans te geven om aanwezig te zijn, heb ik mij dan ook op allerlei andere zaken gegooid. Gegooid is natuurlijk veel gezegd, maar laat ons zeggen dat ik toch het één en ander op mijn vork heb geladen om niet teveel te moeten denken aan wat ik achter mij laat. Natuurlijk komen er andere zaken hierdoor op de voorgrond die ook de moeite zijn. Ik kan ondertussen wel zeggen dat ik maanden later mijn Mont Ventouxavontuur heb verteerd, hoewel het tot op heden heel wat gevolgen met zich heeft meegebracht. Positieve gevolgen, maar de sluier die daarvoor moet worden opgelicht zal nog even moeten blijven hangen. Geduld dus en nieuwsgierigheid bedwingen. Hoor mij hier zeggen van geduld te hebben en niet nieuwsgierig te zijn, net alsof ik dat zo goed kan. Maar ja, het van een ander vragen is altijd toffer dan het zelf te moeten ondergaan. De eerste weken na de befaamde bergrit heb ik serieus moeten afkicken en september - oktober geraakte ik maar zelden de fiets op. Het was blijkbaar effe genoeg geweest en ik moet toegeven dat ik pas dan gevoeld heb hoe diep ik heb moeten gaan om de klim aan te kunnen. De hele voorbereiding heeft veel meer van mij gevergd dan ik toen besefte en dat is de laatste maanden toch wel bovengekomen. Maar sinds enkele weken mag ik wel zeggen, dat de zin er terug begint te komen. Wellicht zijn er die zich dadelijk gaan afvragen of ik blijkbaar deel ben beginnen uitmaken van de katachtigen, maar niets is minder waar. De enige overeenkomst is dat ik sinds een drietal weken ook kan spinnen. Elke week 1 keer uiteraard de fiets op om dat spinnen uit te voeren. En ja, ik ben opnieuw verkocht geraakt. Ondertussen ben ik er al wel achter dat de ongeveer 10 km richting fitness geen overbodige luxe is, maar een welkome opwarming die mijn spieren nodig hebben. De eerste maal wist ik dat niet en was het de auto die mij richting fitness bracht en ik heb het geweten: 2 dagen lang als een olifant de trap af gekomen en gaan zitten was eerder een opdracht dan een plezier. Zeker wanneer het een toilet betrof, dat staat namelijk nog lager dan een stoel en is niet aan te raden wanneer men rondloopt met spieren zoals de mijne na die eerste spinbeurt. Dus nu voortaan 10 km heen fietsen - spinnen - 10 km terug en geen olifant meer, maar zo soepel als een hinde. Neen Proost, ge bent aan het overdrijven! Dat van die olifant klopt, dat soepel zijn klopt in beperkte mate en een hinde ben ik al lang niet meer, maar de stijvigheid in de spieren is niet meer van de partij in ieder geval. Ik hoop dan ook zo mijn conditie te onderhouden om dan tegen eind maart te kunnen starten met een andere fietsactiviteit. Diegene waarvan sprake in mijn vorige blog. Binnenkort meer verduidelijking en ik laat jullie nu voor even. Pijnig desnoods jullie hersenen ook maar eens, dan ben ik op zijn minst niet alleen met zulke bezigheid. Tot de volgende!
Reacties op bericht (1)
23-12-2012
Fijn!
Fijn dat je weer terug bent in Blogland!.Je gaat mij wel regelmatig zien binnen wippen hoor maar op dit moment is het nogal druk voor iedereen.
Ik kijk al uit naar de volgende blog want je maakt ons wel wat nieuwsgierig.
