Zo zwart als roet is het niet, zo zwart als van in zwartgallig is het ook niet, het is enkel roet in het eten.Tja een mens gaat er enkele dagen tussenuit, denkt dan nog alles te kunnen, slaapt dus op een keihard bed en ... enkele dagen thuis: rug potvast. De medische uitleg ga ik jullie besparen, maar het komt er op neer dat rechtstaan van uit een zetel, uit bed of op een stoel geen plezier is. Telkens twijfel ik dus of ik wel zou gaan zitten of liggen, want daar hoort dan automatisch rechtstaan bij. Als ik dan echter moet blijven rondlopen, tja dan komt het ook niet goed. Dus roet in het eten, want ik had vele plannen. De voorjaarsopruimwoede kwam er aan. Hoewel dat woord grotendeels wel klopt: het is nog steeds voorjaar en de woede is er ook wel. Alleen van het opruimen is dus nog niets in huis gekomen. Jawel, ik lieg, gisteren een poging gedaan om de badkamer te poetsen, uren langer dan normaal, op handen en knieën uit pure noodzaak... maar het resultaat was er. Nu is het niet mijn bedoeling om hier heel mijn huishouden uit de doeken te doen. Andere plannen waren dan weer uitgebreid gaan fietsen, hoewel fietsen het enige is dat ik nu nog goed kan. Daarbuiten hebben we het echter nog druk genoeg, maar erg vind ik dat helemaal niet. De laatste voorbereidingen voor de fietstocht van onze praatgroep 'Park in de Zon' op 5 mei kondigt zich bijna aan. Nu onze laatste vergadering afgelopen maandag was wel een 'rare' vergadering. Gezien mijn rugproblemen was het bestuur (klinkt gewichtig, amai) naar ons thuis afgezakt. De gastvrouw die oorspronkelijk voorzien was, had haar koffie en gebak meegebracht, dankjewel Jen. Ze had ook haar man bij, logisch die vormt ook mee het bestuur,. Toen na verloop van tijd bleek dat de tijd er wel was maar nog niet de gelegenheid en richting dokter zou moeten, werd het ineens de omgekeerde wereld. Leo, de man dus, verbood me van met de wagen te rijden (en eigenlijk maar goed ook), reed met mij richting dokter en de rest bleef bij ons in huis verder vergaderen zonder mij. Een onverwachte bezoeker zou wellicht raar opgekeken hebben, allemaal vreemden in huis en niemand van ons. Maar dat kan alleen bij echte vrienden en ik ben ze dan ook dankbaar voor de geboden hulp. Daarnaast zijn de voorbereidingen van Move for Parkinson volop lopende. Maandelijks blijven we afspreken met onze kerngroep en ik moet zeggen we vormen een mooi team met ieder zijn kunnen. Tussendoor worden de mails veelvuldiger en de telefoontjes ontbreken ook niet. Het begint allemaal meer en meer vorm aan te nemen en belooft goed te worden. Zoals het er nu uitziet... spannend! Nu, moest je zin hebben ons evenement mee te verspreiden, dan kan dit door onze facebookpagina door te sturen aan je vrienden. Ps voor de computerleken (zoals ik) staat er uitgelegd hoe je het kan doen. Ik ben benieuwd hoeveel likes en nog van dat we zullen bijeen sprokkelen. Ook op www.moveforparkinson.be kan je de gang van zaken volgen. Onze facebookpagina is eveneens move for parkinson. We hebben er helemaal zin in en nu nog het ruggeske dat braaf wordt, dan ben ik helemaal tevreden. Wordt vervolgd!
