|
Hier zit ik
dan, om half acht s ochtends onder een boom, in de koelte van een frisse
bries. De zon komt geleidelijkaan tevoorschijn achter het voorgebergte van de
Alpen. Toen ik daarnet wakker werd en de
raam volledig openzwierde was de stap naar buiten snel gezet. Na een week
stilte werd het dan ook nog eens tijd om weer wat neer te pennen. Straks
vertrekken we namelijk in deze bed and breakfast waar we sporadisch over
internet kunnen beschikken. In de volgende bed and breakfast dacht ik dat we
die mogelijkheid niet hadden, maar we zullen zien en anders zoeken we wel
ergens een café waar internetten wel gaat.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nu die
ochtendstond heeft dus goud in de mond, want de warmte die we hier al meer dan
twee weken kennen, is nog niet te voelen waar ik zit en het doet even goed.
Begrijp me niet verkeerd, ik klaag niet hoor en het is trouwens het eerste jaar
dat we de warmte zo goed verteren. Een mens wordt het wellicht gewoon na
meerdere dagen?
De ochtend
brengt niet enkel goud, maar ook zwaar vermoeide benen. Neen, een zwaar
vermoeid lichaam dat zelfs na een nacht goed slapen nog niet is bekomen van de
immense inspanning van gisteren. We hebben namelijk gisteren een nog serieuzere
test gedaan. 70 kilometer een klein deeltje van de streek doorkruist met de
fiets. Nu denken er misschien enkelen onder jullie dat dat toch geen probleem
mag vormen aangezien ik er reeds heel
wat meer in de benen heb. Dat laatste van in de benen hebben, is meer dan waar.
Alleen bij ons blijft het landschap er toch maar plat uitzien. Dat kunnen we
hier niet zeggen. In ieder geval heb ik het genoegen gehad van 2 zwaardere cols
en een heel kleintje te mogen nemen gisteren. Volgens Luc zat er 1 tussen van
eerste categorie en 1 van tweede categorie. Deze laatste zijn we mee begonnen
en het gaf mij een goed gevoel dat ik redelijk snel een half uur later- boven
was. Een half uur voor een afstand van 5 km en voor het overbruggen van zon
450 m is in mijn ogen en in die van Luc niet slecht. En wanneer men dan boven
komt en de Ventoux opnieuw ziet liggen dan verklaart men zich zelf al wat
minder zot. Gelukkig maar. In ieder geval, het zijn er gisteren dus zeventig
geworden. Na zon 55 km hebben we wel een stop gemaakt om energie bij te
tanken. Enerzijds was dat goed, maar anderzijds gaf het juist daardoor een
probleem. Er ging zo namelijk kostbare tijd verloren. Kostbare tijd? We zijn
toch op vakantie? We waren toch vroeg vertrokken? Ja, dat klopt allemaal. Maar
de medicatie die ik bij extreme inspanningen mag innemen, houdt daar allemaal
geen rekening mee. En na vier uur onderweg zijn, was deze dan ook uitgewerkt.
De opgedane suikers (voor één keer toegestaan) zorgden ervoor dat de volgende
5km nog lukten, maar de man met de hamer stond om de hoek te wachten. De
laatste 10km heb ik me er dan ook doorheen moeten sleuren. Rechts deed niet
meer mee zoals zou moeten en links heeft dus een beentje meer moeten
voorzetten. Het was in ieder geval een gek zicht. Want van mooi gelijkmatig
fietsen was even niet veel meer merkbaar.
Dit alles
neemt niet weg dat ik toch best trots ben dat het mij gisteren toch een 60km
met de nodige cols is gelukt en ik ben er dan ook al zelf van overtuigd dat de
eerste 20 km van onze lieve vriend volgende week meer dan mogelijk zijn. Het
begint toch elke dag wat spannender te worden.
Zo, nu is
het etenstijd en dan kunnen we samen ontbijten met een koppel afkomstig uit de
Elzas. Zij waren hier namelijk vorig jaar ook en het was weer een fijne
hernieuwing van kennismaking dit jaar.
Dus, tot een
volgend schrijven!
|
