Toen ik daarnet mijn eerste boekje 'Proost, Mr.P!' in handen had, dacht ik aan mijn tweede schrijven met lotgenote Mia. Een boek bestaande uit 36 columns, waar we elkaar gaandeweg beter en beter leren kennen. Want raar maar waar, we hadden elkaar de eerste 3 maanden van ons schrijven niet gezien, gehoord of gesproken. Enkel geschreven. Toen onze eerste ontmoeting dan ook op stapel stond, was ik best nieuwsgierig. Zou het klikken? Want verder schrijven met iemand waarmee het niet klikt, is wellicht moeilijk. De angst was overbodig en 36 columns later ligt het resultaat te wachten bij een uitgever. Een tweede boek is dus realiteit!. Wat ook realiteit is, is dat bepaalde wilde plannen vorm beginnen te krijgen. Laat ik bij het begin beginnen. Een hele tijd geleden sprak een lotgenote-vriendin het verlangen uit om per fiets de Mont Ventoux te beklimmen. Via het parkinsonfonds, dat samenwerkt met de KUL, kreeg haar wens meer en meer vorm. Het initiatief werd zelfs uitgebreid en andere patiënten en sympathisanten waren ook welkom. En wat had je gedacht? Wie mij beter kent, weet ook beter... Eens de uitleg gelezen op de site van het parkinsonfonds begon deze zijn werk te doen en niet veel later liet ik mijn huisgenoten weten dat ik die dekselse berg ook wou opgaan met de fiets. Waar ik enige twijfel verwacht had, kwam deze niet en werd mijn mededeling enkel enthousiast onthaald. Ook kinesist en huisdokter vonden dat ik het erop moest wagen, want er was alleen maar bij te winnen en niets te verliezen. Oeps, dat betekende dus actie ondernemen en een eerste vergadering met de organisatoren kondigde zich aan. Trainen liefst zo snel mogelijk aanvatten was de boodschap, maar niet zonder een fietstest. Zo gezegd, zo gedaan? Een afspraak met de sportdokter werd gemaakt en ik vertrok dan ook op een donderdagochtend richting Roosdaal. Met de trein zou het eenvoudigste zijn, maar betekende om 6.00u opstaan om rond 7.00u de trein naar Brussel te nemen. Eénmaal in Brussel-Noord aangekomen wist ik dat mijn trein naar Ternat net zou vertrokken zijn en ik had dus de tijd om op aanraden van de dokter pasta te zitten eten. De voorbijgangers zullen wellicht het hunne hebben gedacht. Wie zit er nu in hemelsnaam om kwart over acht in de ochtend op een bank aan het perron pasta te eten... Eén ding weet ik ondertussen, de pasta heeft zijn werk naar behoren gedaan. Ondanks mijn huidige basisconditie, die er geen is, lukte het mij dan toch om 200 watt te fietsen en ja, geslaagd! Hoewel mij duidelijk gemaakt werd dat de kilootjes nog moeten verdwijnen als sneeuw voor de zon. En de zon heeft sindsdien blijkbaar al degelijk geschenen, want ze zijn aan het smelten. Eerste stap was genomen en nu beginnen rondneuzen op internet, op zoek naar een occasie-ergometer. Je weet het misschien wel, maar misschien ook niet... eens ik mij ergens in vastbijt, ben ik een pitbull (een vrouwelijke dan toch). Binnen de kortste keren had ik dan er ook één op de kop kunnen tikken. Een rit naar Brecht later en honderd euro armer waren we dan ook in het bezit van een meer dan degelijke ergometer. Het trainen kon dan de afgelopen week beginnen en waar vrienden zeiden dat het verslavend zou werken, kan ik nu reeds melden dat ze inderdaad gelijk hebben. Wat de reactie gaat zijn van vele anderen op dit wilde plan? Het zal me benieuwen, maar zeker geen zorgen baren. Ik weet dat ik dit moet proberen en daar ben ik dan ook mijn lotgenote-vriendin dankbaar voor! Eén ding weet ik zeker dat de medische begeleiding goed zal zijn en dat we medisch gezien ook tijdens de voorbereiding goed worden opgevolgd, wat logisch is. Op sponsorzoektocht gaan is nu het volgende dat deel uit maakt van dit initiatief. Sponsors voor het goede doel vinden en die dan ook onderzoek van de KUL ondersteunen met hun bijdrage is niet moeilijk. Er zijn dan ook mensen die dit alles een warm hart toedragen. Voor ons zieken zijn er bepaalde zaken ook gesponsord, maar het wordt ondertussen duidelijk dat er nog heel wat kosten zelf te dragen vallen. En daar wringt het schoentje voor een aantal, want men mag niet vergeten dat de meesten onder ons niet meer werken. Dus nu staat er ons momenteel één ding te doen en dat is uitzoeken hoe we het kunnen klaarspelen dat bepaalde zaken nog mee gefinancierd kunnen worden. Weer een nieuwe uitdaging waar we onze tanden kunnen in zetten en het pitbullinneke haalt ze graag tevoorschijn. Mijn zoektocht en tweede trainingsweek kunnen beginnen!
