Zo zwart als roet is het niet, zo zwart als van in zwartgallig is het ook niet, het is enkel roet in het eten.Tja een mens gaat er enkele dagen tussenuit, denkt dan nog alles te kunnen, slaapt dus op een keihard bed en ... enkele dagen thuis: rug potvast. De medische uitleg ga ik jullie besparen, maar het komt er op neer dat rechtstaan van uit een zetel, uit bed of op een stoel geen plezier is. Telkens twijfel ik dus of ik wel zou gaan zitten of liggen, want daar hoort dan automatisch rechtstaan bij. Als ik dan echter moet blijven rondlopen, tja dan komt het ook niet goed. Dus roet in het eten, want ik had vele plannen. De voorjaarsopruimwoede kwam er aan. Hoewel dat woord grotendeels wel klopt: het is nog steeds voorjaar en de woede is er ook wel. Alleen van het opruimen is dus nog niets in huis gekomen. Jawel, ik lieg, gisteren een poging gedaan om de badkamer te poetsen, uren langer dan normaal, op handen en knieën uit pure noodzaak... maar het resultaat was er. Nu is het niet mijn bedoeling om hier heel mijn huishouden uit de doeken te doen. Andere plannen waren dan weer uitgebreid gaan fietsen, hoewel fietsen het enige is dat ik nu nog goed kan. Daarbuiten hebben we het echter nog druk genoeg, maar erg vind ik dat helemaal niet. De laatste voorbereidingen voor de fietstocht van onze praatgroep 'Park in de Zon' op 5 mei kondigt zich bijna aan. Nu onze laatste vergadering afgelopen maandag was wel een 'rare' vergadering. Gezien mijn rugproblemen was het bestuur (klinkt gewichtig, amai) naar ons thuis afgezakt. De gastvrouw die oorspronkelijk voorzien was, had haar koffie en gebak meegebracht, dankjewel Jen. Ze had ook haar man bij, logisch die vormt ook mee het bestuur,. Toen na verloop van tijd bleek dat de tijd er wel was maar nog niet de gelegenheid en richting dokter zou moeten, werd het ineens de omgekeerde wereld. Leo, de man dus, verbood me van met de wagen te rijden (en eigenlijk maar goed ook), reed met mij richting dokter en de rest bleef bij ons in huis verder vergaderen zonder mij. Een onverwachte bezoeker zou wellicht raar opgekeken hebben, allemaal vreemden in huis en niemand van ons. Maar dat kan alleen bij echte vrienden en ik ben ze dan ook dankbaar voor de geboden hulp. Daarnaast zijn de voorbereidingen van Move for Parkinson volop lopende. Maandelijks blijven we afspreken met onze kerngroep en ik moet zeggen we vormen een mooi team met ieder zijn kunnen. Tussendoor worden de mails veelvuldiger en de telefoontjes ontbreken ook niet. Het begint allemaal meer en meer vorm aan te nemen en belooft goed te worden. Zoals het er nu uitziet... spannend! Nu, moest je zin hebben ons evenement mee te verspreiden, dan kan dit door onze facebookpagina door te sturen aan je vrienden. Ps voor de computerleken (zoals ik) staat er uitgelegd hoe je het kan doen. Ik ben benieuwd hoeveel likes en nog van dat we zullen bijeen sprokkelen. Ook op www.moveforparkinson.be kan je de gang van zaken volgen. Onze facebookpagina is eveneens move for parkinson. We hebben er helemaal zin in en nu nog het ruggeske dat braaf wordt, dan ben ik helemaal tevreden. Wordt vervolgd!
Enkele tipjes van de sluier opgelicht: El je chalijo in Barcelona
We kunnen blijkbaar vrij overtuigend zijn. Dit werd me duidelijk toen gisteren me iemand zei dat ze zelfs met woordenboek en al op zoek zijn geweest naar 'El je chalijo'. En ik trots op mezelf, blijkbaar had ik de letters van onze namen goed door elkaar gerutseld. Of was het reeds duidelijk door de bijgeleverde fotoreeks?
Diezelfde persoon zei me dat een detective het volgende zou moeten worden, want dat er kop noch staart aan het hele verhaal te knopen was, maar dat de nieuwsgierigheid geprikkeld was. Zo eens lekker onze aandacht op iets anders kunnen vestigen dan ons ziek-zijn doet ook wel eens deugd. En hebben we allemaal wel eens nodig. UIteraard heb ik misschien wel makkelijk praten, maar ik waag het er toch op.
Toch ga ik nog een poging wagen om de zinnen wat te verzetten. Hier dus enkele tips:
1) Zoals aan een restaurant'ronselaar' gemeld werd op zijn vraag waar we vandaan kwamen, was dat China.
2) De computerstem in de lift sprak Chinees, het zij te zeggen Spaans.
3) Een parkie slaapt niet lang en zoekt een andere bezigheid wanneer de rest nog wel slaapt en heeft gelukkig een pc bij.
4) Een geschikte plaats om lawaailoos te tokkelen op de pc was snel gevonden
5) Mijn dochter vond het nodig om vanaf de eerste avond een keelontsteking te krijgen uit solidariteit.
Zo dit zijn enkele opgelichte tipjes van de sluier.
Vragen over de rest? Stel ze gerust en wie weet welk antwoord je krijgt...
Zo dit is even de laatste tip want ik moet (of mag, beter gezegd) nog enkele zaken voor Move for Parkinson regelen. Ondertussen is ons evenementenweekend voorzien van een facebookpagina en van een website www.moveforparkinson.be Het loopt goed en dat er veel werk mee gemoeid is, is logisch maar ook fijn! We gaan dus met z'n allen onverdroten en zeer gemotiveerd door. Binnen onafzienbare tijd kan je ook hier weer een verslag van de vorderingen lezen.
Of hoe Spaans Chinees kan klinken en al wat Chinees is geen geheimen kent voor Spanjaarden. En wat drie achteloze BVs, die drie dagen verbleven in Barcelona, enkel maar kunnen beamen. Alwaar evenzeer twee jonge, mooie deernes al wat het met zich meebracht moeiteloos hebben ondergaan.
Om even terug te komen op dat Chinees, wellicht is wat je tot nu leest al dit woord waard. Maar vanaf heden kan ik u melden dat de meest geschikte stad om van iets onverstaanbaars iets verstaanbaars te maken overduidelijk Barcelona is. Want daar weet men van ober tot toerist dat niet alles altijd lijkt wat het is en niet alles is wat het lijkt. Hotels met bed zonder matras of matras zonder bed. De ene keer binnen, de andere keer buiten. Kamers met toilet zoals wij ze allemaal kennen, maar evenzeer toiletten die computergestuurd worden. Al dan niet handbediend. De stad waar obers als vampieren zijn of zijn het vampieren die obers zijn? Waar apen uit de bomen vallen en de ganse straat wakker houden in een meer dan geslaagde camouflage. Waar liften het woord tot hun gebruikers richten en dan nog een antwoord verwachten. Gelukkig biedt dan wat aan Chinees boven water komt, een afdoend antwoord, als het dan al gehoord wordt. Men zou denken van niet, aangezien de man in de lift, dag in dag uit, volhardend het woord is blijven richten tot die Chinees die er geen bleek te zijn, maar waarvoor het Spaans wel Chinees was.
Barcelona, waar midden in de stad, koeien loeien, of het nu zieke koeien zijn al dan niet. Waar jonge Spaans uitziende deernes, niet Spaans blijken te zijn, maar het wel spreken. En blonde, blauwogige vreemde deernes, die eerder uit het Noorden lijken af te stammen uit solidariteit met de loeiende koeien besluiten ook ziek te worden. En waar uit het niets, of weze het een soortgelijk TV-scherm?, andere schone, enthousiaste Spaansprekende dames verheugd een kijkje komen nemen in die kamers met bed zonder matras en toilet met speciale besturing. Waar evenzeer uit het niets, of weze het opnieuw datzelfde soortgelijke TV-scherm, stripfiguren ten tonele verschijnen, in gedachten vergezeld van enkele attributen, zoals daar zijn reuzegrote paraplus. En neen, het gaat hier niet om Mary Poppins. Die heeft trouwens niet de juiste connecties om hier ten tonele te verschijnen. Daarvoor kent ze nog niet genoeg Chinezen, vampieren of Daarvoor moet ze andere roots hebben, die wel gehomologeerd worden als volstaan om deel uit te maken van het clubje van de ogenschijnlijke achteloze BVs.
Is het Chinees, al wat ik hier schrijf? Tja, ik zou zeggen, klop eens aan bij de juiste deuren en ze zullen opengaan en je zal zien dat Chinees niet is wat het lijkt en misschien Spaans ook niet. Wie zal het zeggen?
Kortom, ik wou alleen laten weten dat Barcelona een geschikte stad is om met BVs en jonge deernes te bezoeken. Live of langs het scherm dat doet er niet toe, maar het was super en voor herhaling vatbaar!
Het leven gaat verder, maar of dat kabbelend is...?
Nu ik sinds half september geen les meer geef, zouden er velen kunnen denken dat het rustiger is geworden. Tja, eventjes was dat het geval totdat er 'iemand' het lumineuze idee had mij een grootse fietstocht aan te praten. Het organiseren toch. En op mijn beurt had ik dan weer het 'lumineuze' idee van de geschikte personen aan te spreken voor enkele tips. Eén probleem, als ik het al een probleem mag noemen, is dat ik vergeten ben erbij te vermelden dat die tips geven een einde moesten kennen. We zijn ondertussen bijna 6 maanden verder en ik krijg nog steeds tips, spannend toch. Ik moet wel zeggen, die tips zijn vaak meer dan welkom en blijken ook nuttig te zijn. Ze hebben ondertussen als resultaat dat het al lang geen fietstocht meer is gebleven, maar dat het evenementenweekend Move for Parkinson, 20-21-22 september 2013 te Oud-Turnhout is geboren. Naast de tips heb ik er ook de mannen (en partner) uit wiens mond deze tips komen, bijgekregen en ook daar ben ik niet rouwig om. Het zijn dan ook mensen met het hart op de juiste plaats en die ik voorgoed in mijn hart heb gesloten. Wanneer ik zie wat ze over hebben voor heel wat mensen die ze niet kennen en uiteindelijk gewoon door een simpele vraag gesteld door iemand die ze ook nauwelijks kenden, zeg ik chapeau! Vanaf half maart zal onze website www.moveforparkinson.be operationeel worden, opdat sympathisanten mee de ontwikkelingen kunnen volgen. Het is me ondertussen duidelijk dat er over zal gesproken worden. Zolang dit tot gevolg heeft dat mensen begrip tonen voor ons, parkinsonpatiënten en er een financiële ondersteuning van het onderzoek aan de universiteit van Antwerpen onder leiding van professor Cras mogelijk is, moet en mag er over gesproken worden. Heimelijk begin ik zelfs al een beetje trots te worden op het geheel. Is dat te vroeg? Te pretentieus? Ik zou het niet weten, maar trots blijf ik toch en evenzeer trots op de onbaatzuchtige inzet van ondertussen nog aangesproken helpers. Een dorp met een hart? Ja, daar woon ik, dat kan je wel zeggen. Langzaam maar zeker, zullen de tips (hier is dat woord weeral) van de sluier opgelicht worden en ik kan meer één ding zeggen: 'Hopelijk kom je dat weekend ook een kijkje nemen, meedoen of .... Wordt zeker vervolgd...
Momenteel zit ik mijn hersenen te pijnigen hoe het kwam dat ik daarnet besloot om toch nog eens richting blog te gaan. Nu, het doet er niet toe, ik zit hier en blijf toch effe zitten. En nu ik hier dan toch ben, kan ik evengoed nog eens iets van mij laten horen. Veel te lang geleden. Al bij al is er sinds de vorige schrijfbeurt best heel wat veranderd. Op professioneel vlak heb ik ondertussen in Mr P mijn meerdere moeten erkennen en kan ik er niet meer omheen. Multitasken, altijd verbaal alert reageren, externe druk aan blijven kunnen, heel veel impulsen tegelijkertijd binnenkrijgen en dan nog verwerken... dat is meestal voorbij. Om dan het zwarte gat te voorkomen en dus geen kans te geven om aanwezig te zijn, heb ik mij dan ook op allerlei andere zaken gegooid. Gegooid is natuurlijk veel gezegd, maar laat ons zeggen dat ik toch het één en ander op mijn vork heb geladen om niet teveel te moeten denken aan wat ik achter mij laat. Natuurlijk komen er andere zaken hierdoor op de voorgrond die ook de moeite zijn. Ik kan ondertussen wel zeggen dat ik maanden later mijn Mont Ventouxavontuur heb verteerd, hoewel het tot op heden heel wat gevolgen met zich heeft meegebracht. Positieve gevolgen, maar de sluier die daarvoor moet worden opgelicht zal nog even moeten blijven hangen. Geduld dus en nieuwsgierigheid bedwingen. Hoor mij hier zeggen van geduld te hebben en niet nieuwsgierig te zijn, net alsof ik dat zo goed kan. Maar ja, het van een ander vragen is altijd toffer dan het zelf te moeten ondergaan. De eerste weken na de befaamde bergrit heb ik serieus moeten afkicken en september - oktober geraakte ik maar zelden de fiets op. Het was blijkbaar effe genoeg geweest en ik moet toegeven dat ik pas dan gevoeld heb hoe diep ik heb moeten gaan om de klim aan te kunnen. De hele voorbereiding heeft veel meer van mij gevergd dan ik toen besefte en dat is de laatste maanden toch wel bovengekomen. Maar sinds enkele weken mag ik wel zeggen, dat de zin er terug begint te komen. Wellicht zijn er die zich dadelijk gaan afvragen of ik blijkbaar deel ben beginnen uitmaken van de katachtigen, maar niets is minder waar. De enige overeenkomst is dat ik sinds een drietal weken ook kan spinnen. Elke week 1 keer uiteraard de fiets op om dat spinnen uit te voeren. En ja, ik ben opnieuw verkocht geraakt. Ondertussen ben ik er al wel achter dat de ongeveer 10 km richting fitness geen overbodige luxe is, maar een welkome opwarming die mijn spieren nodig hebben. De eerste maal wist ik dat niet en was het de auto die mij richting fitness bracht en ik heb het geweten: 2 dagen lang als een olifant de trap af gekomen en gaan zitten was eerder een opdracht dan een plezier. Zeker wanneer het een toilet betrof, dat staat namelijk nog lager dan een stoel en is niet aan te raden wanneer men rondloopt met spieren zoals de mijne na die eerste spinbeurt. Dus nu voortaan 10 km heen fietsen - spinnen - 10 km terug en geen olifant meer, maar zo soepel als een hinde. Neen Proost, ge bent aan het overdrijven! Dat van die olifant klopt, dat soepel zijn klopt in beperkte mate en een hinde ben ik al lang niet meer, maar de stijvigheid in de spieren is niet meer van de partij in ieder geval. Ik hoop dan ook zo mijn conditie te onderhouden om dan tegen eind maart te kunnen starten met een andere fietsactiviteit. Diegene waarvan sprake in mijn vorige blog. Binnenkort meer verduidelijking en ik laat jullie nu voor even. Pijnig desnoods jullie hersenen ook maar eens, dan ben ik op zijn minst niet alleen met zulke bezigheid. Tot de volgende!
Woensdagmiddag, vanochtend gedacht dat ik mijn blog en alle reacties toch maar eens moet kopiëren en veilig ergens opslaan, kwestie van hem niet kwijt te spelen. En natuurlijk eens ik hier in zit te grasduinen, kan ik het niet nalaten van alles nog eens te lezen. Vanwaar ineens dat denken aan? Heel simpel, omdat 21 september dichterbij komt. Mogelijk zijn er nu onder jullie die denken dat het is omdat de zomer voorbij is en de herfst begint. Neen, niet van dit alles. Nu vrijdag komt er nog een staartje aan het bergavontuur. Het is namelijk kampioenenhuldiging in ons dorp en de inwoners mogen ook personen aanbrengen die een bijzondere sportprestatie hebben neergezet het afgelopen jaar. Blijkbaar volgens sommige wielertoeristen die er bij waren, ben ik zo iemand. Zelf heb ik de eerste weken altijd de neiging vertoond alles te minimaliseren, maar het begint langzaam maar zeker toch door te sijpelen dat mijn doen en laten sinds februari 2012 niet zomaar vanzelfsprekend is te noemen. En ja, de trots op mijn doorzettingsvermogen, de innerlijke kracht en het eindresultaat groeien langzaam maar zeker de hoogte in en komen in de buurt van de bewondering geuit door anderen. Ik weet wel dat wanneer ik alles herlees en de foto's bekijk dat ik genoten heb al die tijd. Genoten ondanks de grote inspanning en het moeten doorzetten. Diep vanbinnen heb ik spijt dat deze periode zoals ik ze beleefd heb niet meer kan terugkomen, maar dat is uiteraard logisch. Wat voorbij is, is voorbij... Het fietsen blijven we echter doen en dit mede dankzij een vraag van... Ik ga het nog niet zeggen, er moet eerst nog vergaderd worden. Maar ik kan al wel zeggen dat ik op een bepaalde vraag van een enkeling uit ons dorp graag ja heb gezegd. Ik kan ook iedereen, die zei dat de trots en het plezier om de beklimming met de weken zou groeien, alleen maar gelijk geven. Voor één keer durf ik openlijk te zeggen: 'Proost, ge hebt dat knap gedaan!' Nu en dan moet een mens zichzelf eens een pluim op de hoed steken en dat maakt een mens zijn dag direct beter of goed.
De laatste tijd meermaals bewezen dat mijn kop soms wel eens zo hard is als beton. Het is namelijk dankzij mijn koppigheid dat ik vertikt heb om te stoppen tijdens de beklimming, het is dan ook die koppigheid die voor één keer heeft toegestaan om hulp te aanvaarden, en het is dan ook die keikop die vond dat beton aangenamer was dan een stoel. Gelukkig is het een keikop (eigenlijk niet, want mijn hoofd heeft niets geraakt) en houd ik er na onderzoek in ziekenhuis blijkbaar enkel schaafwonden, wat kneuzingen en spieren die pijn doen aan over en dit omdat ze zich tijdens het bezoeken van de grond sterk wilden houden. Het heeft ons wel één ding doen besluiten: klikpedalen vliegen de deur uit of anders gezegd worden van mijn fiets verwijderd.Wanneer ik namelijk moe ben, lukt het mij met de beste wil van de wereld niet meer mijn voeten los te wrikken. En dat is normaal niet veel werk, want ze staan erg los ingesteld. Het zijn op dat moment mijn parkinsonspieren die niet meer over dat beetje macht beschikken om mijn voeten te lossen en het is mijn parkinsonhoofd dat bij vermoeidheid niet meer alert kan denken en dus blijven mijn voeten vast en zwaai ik zoals afgelopen zaterdag tegen de grond. Ik kreeg al de raad van een goedbedoelende lotgenoot om niet te overdrijven met fietsen en dat ik nu toch al heel wat had bewezen. Dat zou je kunnen zeggen, maar ik ben en blijf een competitiebeest. Na jarenlang volleybalspelen, gevolgd door badminton tot de achillespees vond dat ze moest afscheuren en daarna dan maar elke week 1500m gaan zwemmen kan ik voorlopig dit fietsen nog niet laten en moet dat ook niet. Het geeft me juist mentale energie en dat heb ik dus nodig. Dus lieve, welmenende lotgenoot, ik moet u teleurstellen: mijn fiets gaat hopelijk nog lang niet aan de kant. Ik een keikop?
Zaterdag, vier dagen na de Ventoux aan een langere rit met een serieus staartje begonnen. Benieuwd als ik was of de conditie op het vlakke land nu beter zou zijn of niet, begon ik vol enthousiasme met Luc aan de rit. Fout gegokt, niet genoeg gerecupereerd en na 40 km al verlangend naar huis, maar als men zich dan in Zoersel en omstreken bevindt, is thuis nog ver weg. Niets beter dan een caféetje zoeken dan. Zodanig dat ik kan recuperen met een stoel onder mijn ... en een drankje in de hand. Nu was een caféetje vinden sneller gezegd dan gedaan. Het is te zeggen, eentje waar we de fietsen in het oog konden houden. Dus 15 km verder nog steeds moe en geen stoel onder mijn ... teder zitvlak. Als het dus zo niet lukt om gezeten te zijn, dan maar een andere manier zoeken. In Lichtaart dacht ik het gevonden te hebben! Ge zorgt voor drie dingen: 1) zorg dat je met je fiets rechtsomkeer moet maken, 2) zorg dat je voeten in je klikpedalen zitten en 3) vergeet dat laatste en ik kan je één ding verzekeren: je zit binnen de kortste keren! Het is wel hard natuurlijk, die beton. Twee dagen later weet ik nog altijd erg goed waar mijn knie, mijn heup, mijn elleboog, mijn schouder en mijn sleutelbeen liggen. Dus voor alle zekerheid toch maar even morgen echo en 'foto's' gaan laten nemen, er staat namelijk ter hoogte van mijn sleutelbeen een bultje dat er niet moet zijn Ps vooraleer men begint te bellen: het resultaat van de onderzoeken zal ik hier neerpennen. Tot morgen! (Het is te zeggen: tot vandaag!)
Net terug van weggeweest en dus toch nog even tijd nemen om neer te pennen wat ik nu ga neerpennen. Proost, ge bent weer heel logisch bezig. Even bij het begin beginnen: dinsdag 7 augustus, kwart over zes. De wekker rinkelt veel te vroeg na een rusteloze nacht, terwijl ik graag goed zou geslapen hebben wetende wat er te wachten stond. De Mont Ventoux werd dan ook die dag via Sault beklommen door een aantal parkinsonpatiënten en hun entourage. Half acht vertrekken? Dat had ge gedacht. Zoals het echte parkies betaamt, is snel denken en snel zijn niet altijd onze sterkste kant. En half acht werd acht uur en snel rijden werd nu en dan kruipen over de wegen. Onderweg kregen we dan een telefoontje van de onverwachte wielerhulp, de 10 mannen van wielergroep Onze Hoop stonden ons reeds op te wachten, maar vonden niemand. Logisch, we waren nog 'en route' en ik kon enkel beloven dat we er 10 minuten later zouden zijn (hoopte ik en was ook). Eens ter plaatse geen Onze Hoop te zien. Gelukkig waren ze wel zo goed om toch opnieuw te komen zoeken waar wij stonden en de kennismaking kon plaatsvinden. Hun arendsogen hadden dadelijk gezien dat mijn achterband plat stond en snel grepen bereidwillige handen het wiel beet en in een mum van tijd was het klusje geklaard. Het was toch wel indrukwekkend, een groep vrij professioneel uitziende wielrenners die in alle rust op ons stonden te wachten en opnieuw was snelheid niet ons sterkste ding... Maar eens het startsein gegeven was het begin van de bewuste helling door iedereen snel gevonden. Ik zou nu de ganse weg kunnen beschrijven, maar dat zou me te ver leiden. In ieder geval als ik aan die tocht denk en aan onze onverwachte hulp, wordt het telkens opnieuw warm van binnen. De begeleidende wielrenners verspreidden zich waar nodig en gaven raad waar nodig. Zelf zag ik lange tijd niemand, tot er op het moment dat de nood hoog was wel iemand verscheen en even later nog iemand. en nog iemand. Ik had de eerste 20 km tot aan Chalet Reynard aan één stuk redelijk goed verteerd en vond het dan ook niet nodig om te stoppen. Ineens de laatste 6 km aanvatten leek me het beste, na 3 km was ik al een andere mening toegedaan. De energie vloeide weg-ondanks drie bananen onderweg, door schitterende bevoorradingsploegen al lopend aangegeven, en de nodige drank- en het begon moeilijker te worden. Er was echter nog 3 km te gaan en net wanneer ik even wou pauzeren, hoorden Luc en ik een pffffffffft.... Jawel band opnieuw plat! Gelukkig was de camionette vlakbij met een geschikte pomp maar geen bandje meer voorradig... Maar daar gingen weer de handen van onze onverwachte wielerhulp aan het werk, bandje werd uitgeleend en opgelegd en ik kon terug verder ... voor twintig meter.... Medicatie uitgewerkt door de extreme inspanning en dus een probleem. Maar dat was buiten Luc gerekend en zijn liefdevolle armen gingen aan het werk en duwden me mee de goede richting uit, vermoeiende zaak voor beiden, maar met liefde gedaan. En toen kwamen ze tevoorschijn, de mannen die mij in een moeilijk moment mee naar boven zouden loodsen. Ik moet zeggen, zelden heb ik zolang en zoveel verschillende vreemde mannenarmen aan mij laten en mogen laten komen onder de toekijkende ogen van Luc. Dank aan R, E en P voor het uitlenen van hun kracht, want mijn rechterkant wou niet meer mee doen en dat begrepen jullie maar al te goed. Wat ik vooral en ook de mensen van onze groep zo wisten te appreciëren is dat jullie ons onze waardigheid hebben gelaten en slechts een helpende hand (letterlijk te nemen in mijn geval) boden wanneer wij het wilden. Jullie weten niet met wat voor een warm gevoel de ganse groep daar op terugkeek. Jullie kwamen als duiveltjes uit een doos heel onverwacht, maar jullie gedroegen je als beschermengelen, heel discreet, waar nodig. Zonder Luc en zonder jullie waren die laatste kilometers nog veel zwaarder geweest en ik zal jullie altijd dankbaar zijn. Dankbaar voor de geboden hulp en dankbaar voor het gevoel dat jullie ons bezorgd hebben waardoor ik ook nu nog met een warm gevoel op die geweldig veel vergende rit zal terugkijken. De dag zelf zei ik dat niet van plan was het nog ooit te doen, maar... vandaag denk ik er toch over na om volgend jaar opnieuw te proberen en dan nog beter voorbereid. Mogelijk ook nog kleiner verzet en dus een fiets die nog iets meer aankan. En dat ik dat nog maar durf denken twee dagen later is enkel en alleen doordat er mensen zijn geweest die op het juiste moment het juiste hebben gedaan. Bedankt aan al wie in ons heeft geloofd en aan al wie op één of andere manier deze beklimming mee heeft mogelijk gemaakt!!!
Het is begonnen, het einde van een lange voorbereidingstijd.
Gisteren begaven Luc en ik ons richting Gare Central te Avignon om alle
deelnemers en supporters te verwelkomen. Aangezien we een uur te vroeg waren,was er
niets beter dan rond te kijken, iets te drinken en te zien hoe twee jongedames
door spoorwegpolitie en agent met hond van op de perrons een niet zo fijne
richting voor hen uit moesten. Blijkbaar is men best streng, als dat dus maar
goed zou komen met onze groep, want zoals snel zou blijken zitten er toch ook
enkele figuren tussen die als een kameleon van identiteit kunnen veranderen,
nietwaar G? Ook de camionette met fietsen was na verloop van tijd ter plaatse
en daar werden toch heel wat juweeltjes uitgeladen. Nu, die ganse groep fietsen
zien staan, was toch wel iets speciaals.
Enfin, om het in de taal van ons gastland te zeggen, de tijd
kwam dat de groep fietsen een fietser op zijn zadel kreeg en dat de pedalen in
werking werden gezet. Een eerste band knapte onderweg, maar voor de rest niets
noemenswaardig te vermelden van het 10km lange ritje naar ons hotel. Een hotel
dat er meer dan mag wezen, maar dat op zondag één probleem heeft. Er kan niet
gegeten worden en dat is na een lange dag redelijk essentieel. Dus, zoals het
parkies betaamt, had het toch wel wat voeten in de aarde om knopen door te
hakken en bestemmingen te bepalen. Voor sommigen een eerste kennismaking met de
wel eens besluiteloosheid en chaotisch denken van Het mocht niet te ver zijn
want de fietsen moesten voor donker binnen zijn wegens geen licht, over de
fietsers niet gesproken. Niet fietsenden moesten vervoer hebben en dat was het.
Natuurlijk als men reeds bij het begin de oriëntatie kwijt is en rechts
omwisselt met links En wanneer men dit beseft en rechtsomkeer maakt, maar dan
vergeet dat men dezelfde weg zou nemen als tijdens de rit naar het hotel (in
omgekeerde richting natuurlijk) en er dan één wagen langs dat parcours staat te
wachten, terwijl de andere het kleine groepje dat nog niet weet dat links en
rechts iets anders zijn terug probeert in te halen, en die ene wagen al wat
verder staat in afwachting van Dan had die éne wagen er vandaag nog kunnen
staan want het parcours was blijkbaar verlegd. Nu in ieder geval, die éne wagen
waren wij en het pleintje met de gevonden pizzeria, die het al zag gebeuren van
25 klanten te mogen ontvangen, was gezellig om staan, maar toen het ons begon
te dagen dat ze toch wel heel erg traag reden was het nog enkel kwestie van te
vinden waar het Centre Commercial gelegen was waar de rest ondertussen
blijkbaar zat. Vier vrouwen en één man denken dan aan het afgesprokene en
rijden dus verder de weg in omgekeerde richting, komen zo een Centre tegen,
vinden niemand, hebben bedenkingen bij het Centre dat er toch maar speciaal
uitziet wegens geenwinkels of iets
eetbaar, gaan op zoek naar een mogelijk ander Centre, krijgen heel wat
sightseeing rond Avignon trouwens het is dan ook een mooie stad en besluiten
nog één kans te wagen. En jawel, het Centre wordt gevonden, reuzegroot, maar de
plaats waar men zit?? Nu, moesthet ons
toch gelukt zijn na een uur rondtoeren, dan was er het probleem dat de
fietsen binnen moesten zijn voor donker En aangezien Luc zijn leven nog niet
beu was met vier hongerige vrouwen in de wagen die na verloop van tijd begonnen
te gieren als overspannen kiekens (als dat al bestaat) omdat de gps (eveneens
een vrouw) het ook niet meer wist en niets toffer vond om ons in rondjes te
sturen besloten we dan maar bij een goed uitziende
bistro-restaurant-wok-pizzeria enz te stoppen.
Kortom we zaten op een goede weide en het voornaamste was
dat de hongerigen gespijsd werden en de rekening meer dan betaalbaar was.
Benieuwd of de rest ook zo goed gegeten had De vergadering om praktische
afspraken te maken hebben we gemist, maar dat namen we er graag bij toen we
hoorden dat er toch wel waren die onze maaltijd benijdden. Tja, waarvoor
sightseeing al niet goed is. Wij weten in ieder geval een goed restaurant en
als de rest braaf is, willen we hen de weg wel wijzen Nu is een nieuwe dag begonnen, dadelijk sluiten we
definitief aan bij de rest en gaan we lichtjes losrijden en morgen heel erg
vroeg is het dan D-day. Wordt vervolgd.
Toen ik
vanochtend aan de mooi gedekte ontbijttafel zat waar heerlijke chocoladekoeken,
zalige confituur, lekker knapperig stokbrood, potjes goede boter, meloen, een
fruitmix op uitgestald stonden en ik
mijn magere melk, vervangsuiker en havermoutvlokken bovenhaalde, heb ik toch
opnieuw bewondering gehad voor de echte wielrenners. Even terzijde, de
gastvrouw had ik wel vooraf verwittigd dat ik de laatste dagen zou ontbijten
met havermout, dus deze keek niet verwonderd. En ja, twee droge, maar
knapperige stukjes stokbrood, een half chocoladebroodje en een half glas
fruitmix daar kon ik niet aan weerstaan. Voor de rest van mijn hart een steen
gemaakt. Het is nu eenmaal zo dat ik ondertussen al gemerkt heb dat onder andere
mijn voeding en de juiste medicatie op het juiste tijdstip heel bepalend zijn
voor goei benen of niet.
Misschien
dat ze me wel zot verklaren, dat is iets anders De volgende drie dagen zijn
dan bovendien ook nog fietsloos, wat me nu al moeite kost. Wanneer ik Luc een
groot uur geleden zag vertrekken, had ik maar graag ook op de fiets gesprongen.
Het zou echter zeer onverstandig zijn, dat weet ik. Soms ligt weten en doen
toch nog ver uit elkaar voor mij, maar nu niet. Ik heb hier gemerkt dat klimmen
nog altijd iets anders is dan vlak en ver rijden. Mijn recuperatie verloopt
bovendien trager dan bij een normaal iemand en tenslotte zou ik willen dat
het echt wel lukt nu dinsdag.
Dus
gisterenavond een laatste onderhoudend ritje richting Buis-les-Baronnies gedaan
om er, jawel, een pasta te gaan eten en met spijt in het hart het ook bij dit
ritje gehouden. Het was dan ook erg fijn rijden. Om 18 u s avonds nog een heel
eind in de twintig graden, licht verkoelend briesje, t-shirt zonder mouwen,
licht glooiend parcours en toen we terugkeerden rond half negen slechts enkele
graden minder. Later terugkeren zou moeilijker geweest zijn, want donker is het
hier redelijk snel.
Enerzijds
kan het nu niet snel genoeg dinsdag zijn en anderzijds ook weer niet want dan is
de extra lange vakantie bijna ten einde. Het is voor ons ondertussen duidelijk
dat er nog wel vakanties zullen volgen in de tussenseizoenen waarbij we deze
richting gaan uitkomen. Als we tenminste de toelating krijgen van onze
kinderen, ze zouden misschien wel eens kunnen gaan reclameren dat we zo
uithuizig worden. Gisteren het er nog met Luc over gehad. Hij had nooit (en ik
ook niet) kunnen denken dat ik hier in de streek nog met hem zou gaan
rondtoeren per fiets. De wonderen zijn dus de wereld niet uit. En ondanks het
aangepaste voedingsschema de volgende dagen, ga ik toch nog proberen te leven
comme une déesse en France. Eigenlijk zou ik best willen weten welke déesse
ik dan zou zijn. Dat wordt voer om over na te denken en dan heb ik ineens iets
te doen wanneer Luc fietsen is.
Vandaag een
echte off-day: medicatie die niet werkt, benen die ik vooruit moet slepen, niet soepel bewegen, alles met vertraging doen, een
hoofd dat moe is, gelukkig schrijven we 2 augustus.
Ik kan wel
een paar redenen bedenken: 1) dat is nu eenmaal inherent aan het ziek zijn
2) het blijft ontzettend warm
3) heb het
fietsen gisteren toch niet kunnen laten
Een ganse
dag niets doen en weten dat er hier in de bed and breakfast mijn fiets staat te
wachten, een fiets waar ik erg graag mee rondtoer. Dus gisteren om vijf uur in
de namiddag toch maar even van Mollans-sur-Ouvèze naar Buis-les-Baronnies
gefietst om de krant te gaan kopen en inkopen te doen om s avonds hier te
kunnen barbecuen (gezond bbq-en). Luc zag het wel zitten om mee te rijden en
dus zo gezegd, zo gedaan. Het deed deugd op de fiets te zitten en de wind om
ons heen te voelen en dadelijk terug keren was een beetje stom, dus even een
klein stukje verder rijden. Buis buiten rijden en nog eens gaan zoeken naar een
plaatsje aan de rivier waar we ooit gezeten hadden.
Ineens het
geschikte moment om eens te laten zien waar de Col d Ey begint en misschien
eens een klein stukje proberen?? De benen zeiden eigenlijk eerlijk gezegd neen,
de goesting zei meer dan ja en het karakter begon er aan.Gelukkig heb ik na een grote anderhalve kilometer
tegen de goesting gezegd dat hij het moest vergeten, tegen het karakter dat het
gewoonweg dom was en de benen kregen hun zin. Ik heb dan maar met spijt in het
hart mijn stalen ros gekeerd en ben onverrichterzake de juiste richting
uitgereden. En dan daar s avonds bovenop nog eens laat mijn bed in gedoken,
tja, dan weet men het wel.
En toch,
ondanks de off-day, zou ik weer opnieuw die fiets willen opspringen, het is
namelijk veel te fijn om doen. Maar vandaag luister ik nietnaar de goesting, staat het karakter op straf
in de hoek en zijn de benen baas. Dat zij die hiervan schrikken nu maar
rechtstaan! Ik weet wie het zullen zijn
Dus ik houd
het nu de rest van de dag nog verder rustig. Dat is een feit dat zeker zal
zijn.
Nu mag ik
het dan ook niet verknoeien door de goesting de overhand te laten nemen en het
karakter mag dinsdag terug uit de hoek komen, niet eerder. Aan de ketting ermee
of we bakken er 7 augustus er niets van. Alhoewel? Misschien morgen gewoon weer
even de krant gaan halen
Heb nog maar net de telefoon ingelegd na een hartverwarmende gesprek. Doordat we nu in een andere bed and breakfast zijn, zijn we terug veel bereikbaarder en plots lichtte daarjuist het scherm van mijn gsm op en verscheen er een onbekend nummer. Nu met kinderen die thuis zijn gebleven, weet men nooit wat er kan voorvallen, dus nam ik op. Een vriendelijke stem aan de andere kant stelde zich kort voor en aangezien o.a. de wielergroep 'Onze Hoop' een begrip is Oud-Turnhout had ik ook geen moeite deze thuis te brengen (liefst figuurlijk, want hier blijf ik nog wel effe). Het was een hartverwarmend gesprek en toen ik daarna ook hier nog een reactie mocht lezen, was ik toch wel even ontroerd. Ik had er geen idee van dat er toch zoveel mensen zijn die meeleven en ik zou hen willen zeggen dat ze niet beseffen hoeveel plezier dat doet. Waarom nu die telefoon? Een tiental onder hen bevindt zich vanaf nu vrijdag in de streek en zouden ons een hart onder de riem willen steken en zijn vast van plan om volgende dinsdag ons al fietsend te komen aanmoedigen ter ondersteuning. Dit had ik nooit verwacht! Ik begin te beseffen dat ik in een erg sportief dorp woon, waar mensen nog meeleven met elkaar. De steun van De Stoempers (ook een wielergroep uit O-T) in de maand mei, nu de steun van sympathisanten bij Onze Hoop. Al die bewonderende woorden maken me een beetje onwennig, ik vind alles wat ik doe namelijk nogal snel normaal. Anderzijds weet ik dat het niet zomaar iets is waar we nu weeral mee bezig zijn. Gisteren nog zei ik in een gesprek aan mijn man dat de meeste mensen toch niet beseffen hoeveel moeite het mij heeft gekost om tot hier te raken en wat voor een gevecht het betekent. Ik moet mijn woorden dus terugtrekken en weet nu dat men het voor een groot deel wel beseft! Vandaag ben ik nog aan het bekomen van ons ritje gisteren, dat blijkbaar te snel kwam na de inspanning van afgelopen zondag en waar ik op mijn beurt vandaag van moet bekomen. En zo is het momenteel een blijven bekomen van ... Ik heb me nu voorgenomen nog éénmaal en dan wel donderdag of vrijdag een onderhoudende rit te doen zoals die van gisteren en voor de rest aandacht te hebben voor wat ik eet en de nodige rust. Dan kan ik er dinsdag hopelijk tegenaan gaan op een manier die mij ligt en die goed is voor mijn lichaam. Het moet en zal lukken, maar ik zal mijn eigen tempo aanhouden en dan zien we elkaar op de berg!
Hier zit ik
dan, om half acht s ochtends onder een boom, in de koelte van een frisse
bries. De zon komt geleidelijkaan tevoorschijn achter het voorgebergte van de
Alpen. Toen ik daarnetwakker werd en de
raam volledig openzwierde was de stap naar buiten snel gezet. Na een week
stilte werd het dan ook nog eens tijd om weer wat neer te pennen. Straks
vertrekken we namelijk in deze bed and breakfast waar we sporadisch over
internet kunnen beschikken. In de volgende bed and breakfast dacht ik dat we
die mogelijkheid niet hadden, maar we zullen zien en anders zoeken we wel
ergens een café waar internetten wel gaat.
Nu die
ochtendstond heeft dus goud in de mond, want de warmte die we hier al meer dan
twee weken kennen, is nog niet te voelen waar ik zit en het doet even goed.
Begrijp me niet verkeerd, ik klaag niet hoor en het is trouwens het eerste jaar
dat we de warmte zo goed verteren. Een mens wordt het wellicht gewoon na
meerdere dagen?
De ochtend
brengt niet enkel goud, maar ook zwaar vermoeide benen. Neen, een zwaar
vermoeid lichaam dat zelfs na een nacht goed slapen nog niet is bekomen van de
immense inspanning van gisteren. We hebben namelijk gisteren een nog serieuzere
test gedaan. 70 kilometer een klein deeltje van de streek doorkruist met de
fiets. Nu denken er misschien enkelen onder jullie dat dat toch geen probleem
mag vormen aangezien ik er reedsheel
wat meer in de benen heb. Dat laatste van in de benen hebben, is meer dan waar.
Alleen bij ons blijft het landschap er toch maar plat uitzien. Dat kunnen we
hier niet zeggen. In ieder geval heb ik het genoegen gehad van 2 zwaardere cols
en een heel kleintje te mogen nemen gisteren. Volgens Luc zat er 1 tussen van
eerste categorie en 1 van tweede categorie. Deze laatste zijn we mee begonnen
en het gaf mij een goed gevoel dat ik redelijk snel een half uur later- boven
was. Een half uur voor een afstand van 5 km en voor het overbruggen van zon
450 m is in mijn ogen en in die van Luc niet slecht. En wanneer men dan boven
komt en de Ventoux opnieuw ziet liggen dan verklaart men zich zelf al wat
minder zot. Gelukkig maar. In ieder geval, het zijn er gisteren dus zeventig
geworden. Na zon 55 km hebben we wel een stop gemaakt om energie bij te
tanken. Enerzijds was dat goed, maar anderzijds gaf het juist daardoor een
probleem. Er ging zo namelijk kostbare tijd verloren. Kostbare tijd? We zijn
toch op vakantie? We waren toch vroeg vertrokken? Ja, dat klopt allemaal. Maar
de medicatie die ik bij extreme inspanningen mag innemen, houdt daar allemaal
geen rekening mee. En na vier uur onderweg zijn, was deze dan ook uitgewerkt.
De opgedane suikers (voor één keer toegestaan) zorgden ervoor dat de volgende
5km nog lukten, maar de man met de hamer stond om de hoek te wachten. De
laatste 10km heb ik me er dan ook doorheen moeten sleuren. Rechts deed niet
meer mee zoals zou moeten en links heeft dus een beentje meer moeten
voorzetten. Het was in ieder geval een gek zicht. Want van mooi gelijkmatig
fietsen was even niet veel meer merkbaar.
Dit alles
neemt niet weg dat ik toch best trots ben dat het mij gisteren toch een 60km
met de nodige cols is gelukt en ik ben er dan ook al zelf van overtuigd dat de
eerste 20 km van onze lieve vriend volgende week meer dan mogelijk zijn. Het
begint toch elke dag wat spannender te worden.
Zo, nu is
het etenstijd en dan kunnen we samen ontbijten met een koppel afkomstig uit de
Elzas. Zij waren hier namelijk vorig jaar ook en het was weer een fijne
hernieuwing van kennismaking dit jaar.
20 juli Heb ik al verteldâ¦? En een gegeven woordâ¦
Ja, ik heb
al verteld dat de Mont Ventoux te zien is wanneer wij ons vanuit ons verblijf
de weg op begeven. Nu is het zo, dat we hem meestal overal kunnen aanschouwen,
waar we ook fietsen in de streek. Hij kijkt mij hoe langer, hoe uitdagender
aan. Maar hij weet nog niet dat hij dan tegen de verkeerde bezig is. Zo ook
vandaag, wanneer we vanavond om half zeven, na de ergste warmte van de dag,
besloten om een echte serieuze test van afdalen en klimmen aan te gaan.
Van
Bénivay-Ollon naar Propiac-Les-Bains , zo naar Mollans-sur-Ouvèze dan naar
Faucon, tenslotte Puymeras om terug te keren naar Propiac en zo naar onze
verblijfplaats.
Op
regelmatige tijdstippen op onze rit lag hij daar, die berg waar alles om te
doen valt.
Maar hij
weet nog niet dat ik aan enkele mensen beloofd heb speciaal voor hen de berg op
te rijden en een gegeven woord... Die mensen weten, waar ze ook zijn, dat ik
aan hen zal denken tijdens mijn trip naar boven. En onder meer voor hen wil ik
proberen te slagen in mijn opzet en daarom was de rit van vandaag weerom een
belangrijke stap.
Het was een
afdalen en klimmen van een serieus gehalte en het is me gelukt, met de nodige (korte)
rust- en drankpauzes ingelast. Na elke stevige beklimming heb ik dan ook de
dorstigen gelaafd en de hartslag de tijd gegund om tot rust te komen. Het
verstand komt dan ook met de jaren blijkbaar. Het ging om een trip van een 32
km, dat klinkt niet ver, maar mijn benen vertellen hier nu onder tafel iets
anders. Hoewel ik wel met trots kan zeggen dat het nog redelijk vlot is gegaan
en dat moedigt meer dan aan. Daarbij heb ik ook met een kenner te maken, Luc
heeft namelijk de Ventoux reeds achtmaal beklommen en kon men dan ook vertellen
dat de beklimming langs Sault niet van het niveau was van een groot deel van de
hellingen vandaag gedaan.
Als ik deze
trip dan ook nog de volgende twee weken regelmatig blijf doen, dan mag de rit
op 7 augustus geen probleem vormen en dan moet het mij lukken mijn gedane
belofte na te komen.
Ik zal zeker
aan jullie denken en weet als ik daar boven sta, dat ik er niet alleen zal
staan.
Wanneer we
s ochtends onze tanden willen zetten in een echt Frans stokbrood, zit er niets
anders op dan zon 11 km verderop naar de bakker te gaan in Buis-les-Baronnies
en wat is er geschikter dan de fiets. Ineens een goede training want we zitten
dan ook in een streek waar een helling steevast wordt gevolgd door een
beklimming. Van logica gesproken.
Dus op tijd
ons bed uit, medicatie genomen en half acht vertrokken, het beloofde weer een
hele warme dag te worden. Dus best vroeg de fiets op. Net zoals de vorige dagen
moest een topje volstaan, brrrrrrr, als het mogelijk zou zijn dan was ik uit
mijn vel gebibberd in de schaduw van de rotsen en bomen. De zon kon er nog niet
boven uit priemen en haar warmte was dus nog verre van voelbaar.
Eens op de
terugweg deed de warmte van de zon goed en men kon voelen dat er weer een warme
dag zat aan te komen. Nu zo vroeg op de fiets heeft ook wel zijn charme en is
zeker voor herhaling vatbaar. Alhoewel de benen niet waren wat ze moesten zijn.
Eén verklaring: niet juist gegeten -te beperkt- voor vertrek en voor deze rit
van slechts een groot uur geen extra medicatie genomen. Dus een volgende keer
zal het geen waar meer zijn. Ik heb dat lijkt me deze week nog al eens gezegd??
De titel
alleen al doet wellicht bepaalde vermoedens rijzen. Wat jullie ook denken, voor
mij is het een weet en voor jullie een raadsel. Ik zal er echter snel voor
zorgen dat het raadsel geen raadsel meer is, tenzij jullie liever hebben dat ik
in raadsels blijf spreken en dan blijft de titel natuurlijk raadselachtig. Maar
één troost, ik kan het woord raadsel nu al niet meer horen, dus zal ik het snel
ontrafelen. Het zit zo, vannacht heb ik nog maar eens het genoegen gehad om
kennis te mogen maken met de vloer. Tja, ik had beter moeten weten wanneer ik
s nachts om half vijf opsta om naar het toilet te gaan. In plaats van rustig
recht te komen, kon ik het weer niet laten om op zijn Chantals recht te staan
en me richting toilet te begeven. Toen ik gewaar werd dat het niet goed ging komen,
was het al te laat en hoe snel ik ook nog vroeg aan Luc om het licht aan te
doen, bij mij ging het nog maar eens uit. Luc wordt er hoe langer hoe rustiger
onder en toen hij me zag liggen en zag dat ik weer bijkwam, kreeg ik de
volgende gouden raad: Blijf maar even liggen Dus daar lag ik nog enkele minuten totdat ik dacht dat het zou gaan. Zijn
tweede gouden raad was: Anders moet ge naar de kamer en ons bed kruipen . Dat
laatste heb ik nu eens niet gedaan, stappen naar mijn bed ging ook. Hoewel
snel werd ik gewaar dat er iets was misgelopen bij het flauwvallen. Mijn kleine
teen van mijn linkervoet deedme toch
zon pijn en mijn linkerschouder was ook niet gelukkig wanneer ik mij er op
neervleide. Dus neervleien was niet aan de orde, maar een geschikte houding
zoeken des te meer. Bij het ontwaken de volgende ochtend was het overduidelijk
dat ik tenen aan mijn linkervoet had staan. Dat klopte niet, eigenlijk klopte
dat wel maar van de pijn. Afblijven was de boodschap en een gesloten schoen
werd ter ondersteuning aangetrokken. Een plezier was iets anders, maar we
zouden naar de markt gaan in Vaison-la-Romaine hadden we aan de aanwezige jeugd
beloofd. Een verdere omschrijving bespaar ik jullie, maar ik was blij dat ik
regelmatig een arm ter ondersteuning aangeboden kreeg of mocht vastgrijpen.
Stabiel zijn was die dag toch iets anders. Dus verplichte fietsrust werd verder
ingebouwd, maar enkel die dag zoals zal blijken
15 juli 2012 Van veel zon, nog meer wind, een testrit en ⦠the day after
Ik schrijf
zondag 15 juli 2012, en als ik om mij heen kijk zie ik de lavendelblauwe luiken
van onze, spijtig genoeg, tijdelijke gîteDezelfde locatie als vorig jaar, maar die vakantie van toen hebben we
nog goed te maken.Die is niet
letterlijk in het water gevallen, maar figuurlijk was iets anders.
Verklaart
dit mijn zenuwachtigheid? Want zenuwen hebben me de afgelopen week meer dan
eens de parten gespeeld. Ik kan wel enkele verklaringen geven, maar de vakantie
die er aan kwam was zeker een grote kanshebber.
Na een
voorspoedige rit van zon 1100km via rustige Franse wegen, met geen
noemenswaardige files, bevinden we ons dan ook in de Drôme Provençale. (Van le
quatorze juillet zijn we niet veel gewaar geworden, geen drukte en geen
vuurwerk). De uitgelezen plek om mij verder voor te bereiden..) Als we hier
onze neus enkele honderden meters buiten steken, zien we onze vriend liggen,
de Mont Ventoux. Wanneer ik dat allemaal zo van uit de verte aanschouw, begrijp
ik niet wat mij bezield heeft. Daar moet ik dus blijkbaar op geraken ? Ik loop
dan ook al van bij aankomst zenuwachtig rond en vandaag was ik de onrust zelve.
De twijfel slaat al de ganse dag toe. Ga ik het trainen hier wel aankunnen, is
het niet wat hoog gegrepen, ben ik niet goed zot en anderzijds Maar
natuurlijk ga ik dat kunnen, mijn conditie is zo veel beter geworden, de kilos
zijn er af en ik heb me reeds goed voorbereid Zo zwalpte ik de ganse dag van
het éne naar het andere en dus besloot ik in de vooravond dat vandaag al de
eerste test zou plaatsvinden. Rapper gezegd dan gedaan, want eerst nog enkele
voorbereidingen treffen. Chronometer van rechts op het stuur naar links
verplaatsen, houder voor horloge van hartslagmeter op de plaats monteren van de
chronometer, banden op- pompen en daarbij iets essentieels vergeten, dat me een
half uur later zuur zou opbreken. Het zal snel duidelijk worden. Iets voor
zeven vertrokken we met zn twee voor
een eerste testrit. Eén dorp verder waren we zo, wat ik aanvankelijk niet
verwacht had. Het was echter niet moeilijk, want gezeten op de fiets merkte ik
dat dat dorp gewoon veel lager lag en we dus constant aan het afdalen waren. En
daar moest ik dadelijk terug op? Hopelijk lukte me dat nog voor het donker
werd, het was namelijk al zeven uur in de avond. Niet getreurd, zorgen voor
later. Dacht ik In het dorp gekomen,
even overleg gepleegd over de richting die we uit zouden gaan. Naar rechts en
dadelijk links het bruggetje over, dat was een rustige weg en dan zou ik mij
niet zo belachelijk maken (mijn eigen woorden) als het niet zou lukken. Tot aan
het bruggetje zijn we geraakt en toen . psssssss.
Ik wist het
meteen en dadelijk ging mij een licht op. Dom, dom, dom waren we geweest.
Ik verklaar
mij nader. Om onze banden de juiste druk te kunnen geven hadden we ons
eindelijk een degelijke fietspomp aangeschaft en konden we deze dus op de
gewenste druk brengen. Dit lukte zelfs thuis niet meer aangezien onze
compressor niet meer doet wat hij zou moeten doen, druk genoeg zetten. Dus vol
van onze nieuwe pomp werd deze meteen gebruikt om eindelijk onze banden de
juiste hoeveelheid lucht te geven. Waar ik de afgelopen weken trots was dat
mijn achterband, die ik eigenhandig geplakt had (kwestie van toch iets of wat
zuinig te zijn met de binnenbanden en om te bewijzen dat ik dat ook kan), nog
steeds standhield, wist ik vandaag aan het bruggetje dat deze enkel de druk van
onze compressor aankon en niet die van onze nieuwe manuele fietspomp.
Al snel besloten
we dat Luc terug naar ons verblijf zou fietsen (mijn bril halen, vergeten
natuurlijk) en dat ik ondertussen een nieuwe band zou steken. Wellicht zouden
we beiden tegelijkertijd met onze opdracht klaar zijn. Voor hij vertrok, gaf
hij nog in de gauwte het tasje met materiaal dat aan zijn fiets hing. Ik had
enkel het ventieltje nodig om mijn band te vullen met een bommetje, maar ik
kreeg het ganse fietstasje. Dan maar aan de slag: buitenband eraf, wiel uit het
kader, binnenband eruit, nieuwe een beetje opgeblazen met de mond, binnenband
opgelegd, buitenband terug er op en nu nog het bommetje gebruiken. Twee lege
bommetjes en nog maar een half harde band later, besluit ik wijselijk te
wachten tot Luc terug te voorschijn komt. Iets doe ik duidelijk fout.
Ik moet
echter vaststellen dat terug naar boven rijden en opnieuw afdalen blijkbaar heel
wat langer duurt dan een nieuwe band steken. Weer een kwartier later, begin ik
te denken wat er gebeurd kan zijn want normaal is dit niet. Inderdaad, bijna
een uur na mijn platte band komt hij er aan met de wagen. Murphy was namelijk
mee op pad met ons en had ook Luc een platte band bezorgd, waardoor hij te voet
verder moest want zijn fietstasje met de nodige hulpstukken was bij mij
achtergebleven. Dus zat er niets beter op de resterende afstand, bergop, te
voet af te leggen en dan zo snel mogelijk met de wagen en jawel, de nieuwe
fietspomp, mijn richting uit te komen.
Ondertussen
was het reeds kwart over acht en aangezien de zon hier snel achter de bomen en
de rotsen verdwijnt, was het geen kwestie meer van nog verder te rijden (en
trouwens alleen ook minder interessant). Er zat niets anders op dan de
terugtocht in mijn eentje aan te vatten met in mijn kielzog een supporter in de
wagen. Nu had ik geen zin om mij hierdoor een opgejaagd te voelen en dus gaf ik
aan van al verder te rijden en desnoods halverwege even staan wachten. Een
beetje geven en nemen. De rit terug (en omhoog) had mij ten onrechte bang
gemaakt. Het was eerlijk gezegd een makkie (ondanks de felle Mistral, niet mis
vandaag). Plots kwam er een wagen van hogerop aangescheurd met de plaatselijke
fotografe Net de echte Tour de France.
Deze wagen kwam langszij, fotograaf ging door het raam hangen en ik stond vast
op de gevoelige plaat. Je kan het al raden, Luc was Elke met fototoestel gaan
halen en teruggekeerd. Al bij al is het dus best nog een fijne rit geworden
ondanks Murphy en vooral omdat ik tot boven aan onze gîte ben geraakt, zonder
het gevoel gehad tehebben het niet aan
te kunnen. Ik voel me dus gerustgesteld, want het laatste stuk is best steil.
Met de wagen kan men daar niet anders dan overgaan in de eerste versnelling en
jawel, ik ben er redelijk vlot opgeraakt en dit al fietsend! Dus ik zie het
zitten en heb er zin in!!
En even ben
ik vergeten dat ik ziek ben en ook mijn lichaam is het vanavond blijkbaar
vergeten
Maar aanthe
day after valt niet te ontkomen en deze wijst er me nog maar eens op dat ik
elke zware fysieke inspanning, gedaan zonder de extra medicatie die de
neuroloog me op zulke momenten heeft aangeraden, de volgende dag fysiek bekoop
met extreme vermoeidheid. We schrijven ondertussen 14.00u, maandag 16 juli en
de beentjes voelen nog steeds vermoeid aan ondanks de juiste zorgen vandaag.
Dus er zit niets anders op dan straks opnieuw een ritje te gaan maken en deze
keer met medicatie zoals aangeraden. Ik zie er reeds een aantal onder jullie
hun hoofd schudden en denken: Ze leert het ook nooit!Maar misschien is het toch zo dat men
bepaalde vermoeidheid kan laten verdwijnen door zich opnieuw in te spannen,
niet? Terwijl ik dit hier neerschrijf weet ik uiteraard dat ik mezelf een rad
voor ogen draai.
In ieder
geval, elke keer opnieuw denk ik, wanneer ik me goed voel, dat een rit zoals
die van gisteren wel zal lukken zonder. En elke keer word ik dan met de neus op
de feiten gedrukt en weet ik dat ik die vervelende mr P weer verwaarloosd heb,
waardoor hij van zijn oren maakt. Ik heb al veel geleerd, maar soms
Eén ding
weet ik wel zeker en ik beloof dan ook vooral aan onze kinderen thuis ik zal zorgen dat het veilig blijft, maar die
dekselse berg rijd ik op!!
PS 1 Ja,
inderdaad, de volgende avond, 16 juli, weer de fiets opgekropen voor een iets
langere en zwaardere rit, was weer een goede test.Duidelijk dat de ene dag de andere niet is.
PS 2 Bij
aankomst zaterdagavond spraken Limburgers Luc aan over de fietsen en hij deed
even het verhaal, zij hadden er blijkbaar al iets over gelezen en op 19 juli
kwamen zij dan ook met een nieuw artikel uit de krant naar ons toe. Het hele
verhaal wilden ze dan ook wel horen en dus hebben we er voor gezorgd.
Sinds een aantal maanden zijn de woorden Mont Ventoux hier in huis niet vaak, maar erg vaak gevallen. Net zoals: 'geen tijd, ik moet gaan fietsen' of 'ik had daarstraks hartslag 130' of 'mijn benen zaten niet goed' of 'ik heb toch wel zadelpijn' of 'zou ik dat wel kunnen??'... De laatste zin speelde meer dan eens door mijn hoofd en de tweede fietstest die volledig groen licht zou geven, werd vakkundig met de meest goedkope en aannemelijke smoes opzij geschoven, namelijk: 'Ik heb het al zo druk en dan nog naar Roosdaal rijden, daar heb ik nu effe geen tijd voor.' Gisteren dan heb ik het aangedurfd, eigenlijk enerzijds omdat ik niet meer kon uitstellen en anderzijds omdat ik toch ook wilde weten hoe het nu stond met de conditie. En ja, ik loop al de hele dag toch wel op wolkjes: mijn hartslag bleef prima, ik heb meer dan 20 minuten gefietst met opdrijven van de wattage vooraleer de maximum toegelaten hartslag werd bereikt en waarbij ik de trappers rondkreeg op 240 watt. Ik mocht het volgens de dokter als een hele sprong voorwaarts beschouwen en ik zat dan ook 2 categorieën hoger, bovenaan in zeer goed. Het gewichtsverlies van 21 kg heeft er uiteraard mee te maken, mijn bloeddruk was daardoor ook picobello en groen licht was niet moeilijk te krijgen of te geven. Waar aanvankelijk iedereen stelde, ikzelf incluis, dat aan Chalet Reynard geraken al een hele overwinning zou zijn, beginnen ze nu te denken aan de werkelijke top. Als ik een goede dag heb, acht ik de kans ook reeël. Maar dit zal toch nog afwachten worden en de weken vooraf, waarbij we reeds in Frankrijk zijn, zullen van essentieel belang zijn. Mijn trainingspartner heb ik alvast bij, ..., mijn fiets en ja als Luc het aan kan mag hij me op mijn tochten vergezellen. Het aankunnen houdt iets anders in dan wat de meesten nu denken. Natuurlijk kan hij mij volgen, natuurlijk kan hij mee door... maar of het altijd zal lukken zich aan te passen aan mijn tempo dat sowieso lager ligt dan het zijne? Zal ik misschien al antwoorden op die vraag? 'Ja, het zal lukken, want het is te fijn om met z'n twee samen de wegen af te fietsen en ja, nu en dan zullen we er ook wel eens alleen op uittrekken'. Eén ding zal ik wel in het oog moeten houden in Frankrijk, dat is het trainingsuur. Ofwel moet ik vroeg in de ochtend aan een rit beginnen ofwel na vijf uur 's avonds, anders zal het mij zuur opbreken aangezien mijn inwendige thermostaat, die zorgt voor een natuurlijke regeling van mijn lichaamstemperatuur, dankzij mr P stuk is. De begeleidende dokter staat er dan ook op dat er om de 5 km een drankbevoorrading is en ik zal mij moeten dwingen om te stoppen vermoed ik, eens ik op gang ben. Maar het gezonde verstand zal moeten primeren, teveel mensen hebben zich al bezorgd getoond en ik heb aan die evenveel mensen beloofd van voorzichtig te zijn. Nu doet die bezorgheid toch wel deugd en ik ben ze daar allemaal heel dankbaar voor. Nu nog enkele weken er tegenaan en dan weet ik, wanneer het mij zou lukken, dat ik daarboven met heel erg gemengde gevoelens zal staan. Verduidelijking daarvan zal nog even moeten wachten, het zal in ieder geval toch ook een moeilijk moment worden en nu zwijg ik want anders ben ik het toch al aan het verduidelijken...
Schandalig dat ik hier twee maanden lang niets heb neergeschreven. Weet ook niet of iemand het gemist heeft, maar de tijd ontbrak me. Nu hoor ik sommigen al denken en zie ik anderen de wenkbrauwen fronsen, want: 'Ze gaat toch maar enkel 's voormiddags werken... en dan geen tijd?' Tja, de grote schuldige is dat grijs-groene ding in onze garage, met van die vrouwelijke, elegante wielrennerbandjes, ergonomisch zadel volledig om mijn teder zitvlak aangepast... Dat laatste is eigenlijk een kleine leugen, gewoon een vrouwenkoerszadel zal volstaan en is een juistere omschrijving. Nu om terug te komen op dat grijs-groene ding oftewel mijn sportfiets, die is tegenwoordig heel erg vaak mijn gezel. Hij, of is het een zij?, heeft ondertussen mij doen afzien, adrenaline doen krijgen, verslavend gewerkt, vlakke wegen genomen, hellingen op en af gereden, zadelpijn gegeven en veel zweet gekost. Gelukkig niet enkel zweet, maar ook de nodige calorieën weggewerkt. Vanochtend was ik dan ook verheugd te kunnen vaststellen dat een uit de mode geraakt rokje, maat 42, me opnieuw paste. Als men nu weet dat dit rokje terug in de modekleuren is, kan je wel bedenken hoe lang dat niet meer gepast heeft... Beter laat dan nooit zeker? Ik dwaal af, volgens mij was ik over mijn fiets en de nodige kilometers bezig. Toch maar even een ingekort overzicht bezorgen. Laat ons beginnen in de maand waarop elke vogel een ei legt, en ik de eerste lange tochten gemaakt heb. In de maand mei heeft hij mij voor het eerst vergezeld op een toertocht, die een klein beetje langer was dan rond de kerktoren: de Bilzen Classic, een slordige 110 km met de eerste hellingen van enige betekenis. Warm, zonnig, uitputtend, maar voldoening gevend. Het was dan ook redelijk vlot gelukt. En karakter heb ik ook al, dat heeft zich toch nu en dan laten zien. Missie zeker geslaagd. Een kleine toegeving moet ik echter wel doen, de helling in Cahotte heb ik aan mij laten voorbijgaan en daarvoor heb ik gebruik gemaakt van mijn charmes (ik maak dat mezelf misschien graag wijs). Die charmes? hebben er in ieder geval voor gezorgd dat de pechverhelpingsploeg mij met liefde en plezier de berg op reed. Daarna stonden er namelijk nog 45 op de het programma en mijn medicatie had op dat ogenblik niet veel zin om zijn werk te doen. Dus medicatie niet werken? Ik ook niet, wat denken ze wel... Een week later opnieuw 100 km, de 'WIlly in 't Ven' zoals ze hier in de streek zeggen. Dus ook een toertocht, maar een vlakke deze keer. Geen helling te bespeuren, maar enorm veel wind en dat is op de fiets mijn vriend niet! En we trappen verder, Oud-Turnhout - Neerpelt - Oud-Turnhout: ongeveer 100 km en één platte achterband rijker aan een mooi tempo thuis geraakt. Ik heb me daarna toch maar een ander koerstruitje aangetrokken, is te verhullend blijkbaar, want stoppen doet er niemand en een nieuwe band opleggen heb ik dus zelf moeten doen. Nu moest men hulp aangeboden hebben... dan had ik het nog niet graag uit handen gegeven. We rijden maar verder zeker? Toertocht vanuit Vosselaar en in totaal opnieuw een 100 km met een stuk van 30 km/u. Ik heb me zelf verbaasd doen staan. Proost, ge hebt dat goed gedaan, zou ik zeggen. The top of the bill was de Mergellandroute in de nabijheid van Maastricht of delen van de Amstel Gold Race: de Loorberg, de Wolfsberg, Camerig Zuid, Vijlenerbos, Fromberg Oost en nog een paar hellingen gedaan. De Keutenberg heb ik wel de Keutenberg laten zijn, die was niet aan mij besteed en gelukkig heb ik mijn verstand en mijn lichaam laten spreken. En het felste is nog dat ik geluisterd heb, dat is kunnen he? Weet wel dat een helling me veel beter ligt dan tegen wind op... En opnieuw goed verteerd, net als de pannenkoeken onderweg gegeten. Voor het eerst besef ik dat de Mont Ventoux haalbaar is en opnieuw doe ik iemand versteld staan. Mijn fietsgezel, of anders gezegd mijn man, is aangenaam verrast. Zo aangenaam dat we drie dagen later richting Vlaamse Ardennen trekken waar Luc alle mogelijke 'bergen' neemt en ik besluit een vlakkere rit te maken, richting Zottegem om een bezoekje aan Mario te brengen, daarna tot in Eke te rijden tot bij mijn zus en haar gezin. Ik wist niet dat Zottegem (Strijpe) zo moeilijk te vinden was per fiets en dat de Oost-Vlamingen ervan houden van de ganse streek te laten zien wanneer ze erg vriendelijk de weg wijzen. Sorry Mario, voor het nutteloze wachten, maar een volgende keer rijd ik er recht naartoe. Ik moet wel toegeven dat de Vlaamse Ardennen meer dan de moeite waard zijn. Dus woensdag 100 km, zaterdag 60 km en zondag afgesloten met een eerste trip met de Ventouxfietsers in... de gietende regen en achterophangend. De fut was er uit en ik heb dan ook maar wijselijk mijn eigen tempo gevolgd. Trouwens de concurrentie met een aantal electrische fietsen kon ik absoluut niet aan Ondertussen schrijven we 24 juni en enkele dagen rust dringen zich op. Tot woensdag mijn afspraak met Mieke me opnieuw 60 km in de benen doet hebben en ja het was meer dan tof. Donderdag dan nog een rit van een 30 km met Fin, wat me deugd deed en waar het goede weer mooi meegenomen was. Ik vemoed dat het stilletjesaan duidelijk wordt waarom het hier zo stil was... Maar nu is de schoolpoort toe en de vakantie kondigt zich aan. Heb net voor ik de school verliet de afspraak gemaakt met een aantal collega's om wanneer ik boven op de Ventoux aankom per fiets een foto te trekken van de beruchte 'Wiphalavlag', vastgehouden door mijn collega Luc en ik, als twee echte Victorianen. Wanneer het ons lukt deze in de media te krijgen, hebben ze beloofd van in september onder de collega's voor sponsoring van het parkinsonfonds te zorgen. Dus, ze wezen gewaarschuwd, dat ze al maar beginnen te sparen, want ik en uitdagingen... Zo, nu tijd voor een bezoekje aan kinesist, daarna tot rust komen en de laatste weken training kunnen aanvatten. Wish me luck!
Ps vooraleer men begint te bellen: het resultaat van de onderzoeken zal ik hier neerpennen. Tot morgen! (Het is te zeggen: tot vandaag!)
...
