Toen ik
vanochtend aan de mooi gedekte ontbijttafel zat waar heerlijke chocoladekoeken,
zalige confituur, lekker knapperig stokbrood, potjes goede boter, meloen, een
fruitmix op uitgestald stonden en ik
mijn magere melk, vervangsuiker en havermoutvlokken bovenhaalde, heb ik toch
opnieuw bewondering gehad voor de echte wielrenners. Even terzijde, de
gastvrouw had ik wel vooraf verwittigd dat ik de laatste dagen zou ontbijten
met havermout, dus deze keek niet verwonderd. En ja, twee droge, maar
knapperige stukjes stokbrood, een half chocoladebroodje en een half glas
fruitmix daar kon ik niet aan weerstaan. Voor de rest van mijn hart een steen
gemaakt. Het is nu eenmaal zo dat ik ondertussen al gemerkt heb dat onder andere
mijn voeding en de juiste medicatie op het juiste tijdstip heel bepalend zijn
voor goei benen of niet.
Misschien
dat ze me wel zot verklaren, dat is iets anders De volgende drie dagen zijn
dan bovendien ook nog fietsloos, wat me nu al moeite kost. Wanneer ik Luc een
groot uur geleden zag vertrekken, had ik maar graag ook op de fiets gesprongen.
Het zou echter zeer onverstandig zijn, dat weet ik. Soms ligt weten en doen
toch nog ver uit elkaar voor mij, maar nu niet. Ik heb hier gemerkt dat klimmen
nog altijd iets anders is dan vlak en ver rijden. Mijn recuperatie verloopt
bovendien trager dan bij een normaal iemand en tenslotte zou ik willen dat
het echt wel lukt nu dinsdag.
Dus
gisterenavond een laatste onderhoudend ritje richting Buis-les-Baronnies gedaan
om er, jawel, een pasta te gaan eten en met spijt in het hart het ook bij dit
ritje gehouden. Het was dan ook erg fijn rijden. Om 18 u s avonds nog een heel
eind in de twintig graden, licht verkoelend briesje, t-shirt zonder mouwen,
licht glooiend parcours en toen we terugkeerden rond half negen slechts enkele
graden minder. Later terugkeren zou moeilijker geweest zijn, want donker is het
hier redelijk snel.
Enerzijds
kan het nu niet snel genoeg dinsdag zijn en anderzijds ook weer niet want dan is
de extra lange vakantie bijna ten einde. Het is voor ons ondertussen duidelijk
dat er nog wel vakanties zullen volgen in de tussenseizoenen waarbij we deze
richting gaan uitkomen. Als we tenminste de toelating krijgen van onze
kinderen, ze zouden misschien wel eens kunnen gaan reclameren dat we zo
uithuizig worden. Gisteren het er nog met Luc over gehad. Hij had nooit (en ik
ook niet) kunnen denken dat ik hier in de streek nog met hem zou gaan
rondtoeren per fiets. De wonderen zijn dus de wereld niet uit. En ondanks het
aangepaste voedingsschema de volgende dagen, ga ik toch nog proberen te leven
comme une déesse en France. Eigenlijk zou ik best willen weten welke déesse
ik dan zou zijn. Dat wordt voer om over na te denken en dan heb ik ineens iets
te doen wanneer Luc fietsen is.
