De strijd met de kilootjes is aan de gang en nog lang niet gestreden, maar we moeten (eerlijk gezegd: ik moet) doorgaan. Ik ken mezelf en heb dan ook een strategie uitgewerkt. Waar ik aanvankelijk op school nog niet teveel verteld had over mijn fietsplannen, ben ik er sinds enkele dagen toch mee bezig. Nu was het natuurlijk ook afwachten of ik mee mocht gaan en al vooraf vertellen wat ik zou willen doen.. had overmoedig kunnen zijn. Nu echter de kogel door de kerk is en ik vastbesloten ben die sakkerse berg op te fietsen, kan ik het vertellen aan ieder die maar horen wil. En dat heeft mij vandaag gered ... Neen dat heeft de koffiekoeken die op tafel in de leerkrachtenkamer stonden, gered, van mijn tanden. Ze stonden daar dan ook lekker te wezen en mijn ogen konden er niet afblijven. Wat had ik graag mijn tanden in die malse, zoete, fijn smakende koffiekoeken gezet Mijn ogen gingen dan ook telkens dezelfde richting uit. Gelukkig maar, dat niet het éne vooruit keek en het andere achteruit, want dan zou er iets grondig mis zijn. Nu meer en meer mensen op de hoogte zijn is er iets in mij dat me reeds weet te vertellen dat bezwijken niet mag want dan zal omhoog fietsen geen optie zal zijn. Collega's hebben dus beloofd me voortaan op de vingers te tikken als ik zou willen snoepen. Fijne collega's toch Zeker fijne collega's.. Ik verklaar. Wanneer ik vertelde over die lieve Ventoux werden sommigen meer dan enthousiast en dat deed bij hen eveneens wilde plannen ontstaan. Bewonderende uitspraken, steunende blikken en ja leuk om horen en weten dat ze me dan ook volop willen steunen. Het plan is dan ook vandaag ontstaan, gezeten tussen de collega's en de koffiekoeken ons, met wie wil, te komen aanmoedigen tijdens onze rit in augustus! Waar aanvankelijk enkel bij hen bewondering en verwondering ontstond, is deze nu bij mij aanwezig. Complimentendag is dan wel voorbij, maar collega's dat geeft een fijn gevoel. Dankjewel en dat moedigt aan, dus doorgaan zal ik! En staat er snoep of iets lekkers, neem het af wanneer mijn handen iets van dat alles zouden vastgrijpen.. Jullie hebben de toelating!!
... Neen dat heeft de koffiekoeken die op tafel in de leerkrachtenkamer stonden, gered, van mijn tanden. Ze stonden daar dan ook lekker te wezen en mijn ogen konden er niet afblijven.
Mijn ogen gingen dan ook telkens dezelfde richting uit. Gelukkig maar, dat niet het éne vooruit keek en het andere achteruit, want dan zou er iets grondig mis zijn. Nu meer en meer mensen op de hoogte zijn is er iets in mij dat me reeds weet te vertellen dat bezwijken niet mag want dan zal omhoog fietsen geen optie zal zijn. 
