Vanmorgen zonnig maar nog steeds vrij winderig. De wind was wel een beetje gedraaid, zodat ik hem al eens meer in de rug had.
Het zag er allemaal zo mooi uit, overnachten op de camping waar ik deed en vanmorgen na een paar kilometer de A1 verlaten voor de kleinere P12 die ik zou volgen tot Limbazi. En het begon ook zo mooi zoals gepland, na een paar kilometer de P12 op ... alleen werd die, mooie gele route, enkele kilometers verder ineens onverhard. Een alternatieve route zoeken was niet echt een optie. Het kon wel, een stuk verder over de A1 en dan een andere gele route naar Limbazi maar dat zag ik niet zitten. Dus besloot ik om maar te volharden in het onverhard, ruim 40 Km lang. Uiteindelijk werden het er slechts 10, daarna werd hij terug geasfalteerd. Ik mag zelfs zeggen mooi geasfalteerd. Het onverhard was overigens, zoals al eens eerder gezegd, niet overal even slecht maar nergens aangenaam.
In Limbazi even rondgekeken en dan verder over de P9 richting Riga tot Ragana. Op dit stuk zou ik 2 kastelen tegenkomen. Eerst het mij onbekende Igates Pils en daarna Birini Pils, waar ik wel over gelezen had en de reden waarom ik voor deze route koos. Beiden doen nu dienst als hotel en in beiden was er een trouwfeest geweest waarvan de gasten nog aan het vertrekken waren. Hier zegt men overigens in het engels Castle (kasteel dus) terwijl men in Estland Manor (landhuis) gebruikte maar in wezen gaat het gewoon over hetzelfde natuurlijk.
Dan in Ragana verliet ik de richting Riga, dat is voor over een paar dagen. Ik ging eerst richting Sigulda, waar ik de volgende 2 nachten kampeer in het bos langs de rivier. Morgen ga ik in de omgeving een rondje fietsen.
De afstand vandaag: 108 Km.

Vanmorgen grijs en winderig, met de wind die weer de hele tijd op de kop zou staan.
Verder was het vandaag een echte overgangsetappe, niet echt veel aan te zien. Het begon over de “grote” weg, de 4. Op kaart lijkt dit een kustweg maar de zee krijg je van daar niet te zien. Na een goede 30 Km kon ik verder over een kleinere parallel weg, tussen de 4 en de zee maar ook hier krijg je hem slechts sporadisch te zien. Precies op de middag reed ik Latvija terug binnen en even verder moest ik dan terug over de grotere weg, die hier ondertussen de A1 is. Nog een stukje verder hield ik dan halt aan de camping net voor Salacgriva.
De afstand was vandaag een bescheiden 75 Km.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3620745   

Gisteren in totaal 8 fietsers op de camping, 3 paren en 2 individualisten. Gisteren trouwens nog een leuk stel tegengekomen, een koppel fietsers met de kleine in een aanhangwagentje achter vader en met op dat wagentje een kinderfietsje gebonden zodat de kleine als ze ergens ter plaatse zijn ook een stukje kan fietsen. Die andere individualist op de camping, een Duitser (veel Duitsers op de fiets ook), volgt schijnbaar het boekje “Langs het ijzeren gordijn”. Een route die, in 3 delen, het vroegere ijzeren gordijn volgt van in het noorden van Noorwegen tot aan de Zwarte Zee in het zuiden, opgesteld door een Duitse politieker. Ik heb dit ook bij maar terzijde geschoven wegens, volgens mij, totaal waardeloos als gids.
Vanmorgen opgestaan met wind en een grijze hemel, en een kwartiertje later met regen. De goesting was er daarom niet zo en alles ging wat moeizamer en trager dan anders, wat dan weer een geluk bleek te zijn want een kleine 2 uur later stopte het en met de hulp van de toch redelijke temperatuur, de wind en een zwak zonnetje was mijn tentje even later zelfs praktisch droog om in te pakken.
Vanmorgen nog een achttal kilometer afgekort door een stuk onverhard te nemen richting Padaste in plaats van de langere weg en een stuk heen en terug naar de Manor in Padaste, waar veel over geschreven wordt. De Manor doet ook dienst als duur hotel en restaurant en voor dat geld wordt je er zonder twijfel goed verzorgd en is het er aangenaam verblijven maar op mij maakte het geen super indruk. Ik moet daarbij wel toegeven dat het park nog niet officieel open was om te bezoeken en ik dus slechts een beperkt onofficieel bezoekje bracht, misschien is mijn indruk dus te beperkt.
Van Padaste was het nog een klein stukje tot aan de boot, waar ze de aangekomen boot net begonnen te lossen toen ik er aan kwam. 10 minuten later waren wij al weer op weg en nog 20 minuten verder was ik terug op het vaste land. Ook hier kon ik nog een achttal kilometer afsnijden richting Pärnu omdat een kleine “witte” weg toch verhard bleek te zijn.
Na 74 Km kwam ik terug in Liiva maar herkende niets van het dorp dat ik vanmorgen verliet, schijnbaar zijn er hier meerdere Liiva's.
En dan kwam ik dus in Pärnu. Het klinkt zo mooi als Tartu maar heeft lang zoveel niet te bieden. Niet dat er niets te zien is maar toch niet voldoende om er een dag te blijven. Dan ging het naar mijn camping, een kilometertje verder aan de rand van het centrum en langs de rivier. Een camping die behoorlijk overvol staat. Ze zijn hier behoorlijk aan het puzzelen om iedereen er op te krijgen.
Ondertussen is er nog een Bretoense fietser aangekomen. Hij is vorig jaar begonnen aan zijn tocht door Europa, is dan gefietst tot in Praag, heeft daar dan zijn fiets achtergelaten voor de winter en is in mei terug naar Praag gereisd om verder te fietsen.
Door de 9 Km van gisteren en de zowat 16 Km die ik afsneed vandaag ben ik uiteindelijk met een gewone 91 Km toegekomen.
Morgen gaat het terug naar Letland en zit mijn verblijf in Estland er dus op, het enige land dat ik deze reis slechts 1 keer zal bezoeken en ik moet zeggen dat ik zeer tevreden ben over mijn verblijf hier.
Toen ik op voorhand las dat de Esten zich meer naar het noorden richten omdat ze vinden dat ze meer Scandinavisch zijn dan Baltisch stond ik daar nogal sceptisch tegenover maar nu kan ik ze daar wel in volgen. De taal is alvast totaal anders dan in Litouwen en Letland en sluit veel meer aan met Scandinavisch dan met het Slavisch dat men in de beide andere landen spreekt. Wat ze natuurlijk wel gemeen hebben met hun Baltische buren is hun recente geschiedenis. Ik heb er hier niet meer over geschreven maar wat dat betreft zijn de 3 Baltische landen gelijk met hun drievoudige bezetting (40-41 USSR; 41-44 Nazi Duitsland en 44-91 USSR), de actieve verzetsstrijd tegen deze bezettingen tot ver in de jaren 50 toen de Soviet Unie de verschillende partizanenlegers uiteindelijk klein kreeg, de deportaties richting Siberië en uiteindelijk de nieuwe onafhankelijkheid in 91. In Estland verliep deze nieuwe onafhankelijkheid wel vredevoller dan bij zijn buren en dat is dan te danken aan de toenmalige bevelhebber van de Soviet troepen in Estland die de bevelen vanuit Moskou negeerde en weigerde zijn manschappen in te zetten tegen de Estse bevolking en er zelfs mee dreigde zijn artillerie om te keren moesten er andere troepen gestuurd worden vanuit Moskou. Die bevelhebber was de Tsjetsjeen Dzhokhar Dudayev, die later de onafhankelijkheidsstrijd in Tsjetsjenië zou leiden en er president zou worden. In 1996 werd hij door het Russische leger gedood. De Tsjetsjenen hebben in het algemeen geen te beste reputatie maar deze ene is in Estland een held.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3620737   

Er was gisteren op de camping ook nog een Duits fietskoppel, vertrokken op 28 april en nog tot eind september onderweg. Nu onderweg naar Tallinn en dan de boot naar Helsinki. Ik schat ze een ietsje ouder dan mezelf en veronderstel dat zij wel vroeg op pensioen zijn mogen gaan. Verder waren het weer allemaal Finnen.
Gisteren ook nog geleerd dat de bijlage aan mijn rijstschotels eigenlijk soepen moeten zijn, of eigenlijk de avond er voor al maar gisteren bevestigd gezien. Ik heb hier goede bokaaltjes van een kleine 500 gram gevonden die perfect bij rijst smaken. Omdat eergisteren, aan dat haventje, de prijzen zo goed meevielen heb ik nog eens “uit” gegeten en toen bleek dat de soep die ik bestelde precies dezelfde naam had als mijn recentste aankoop voor bij de rijst. Gisteren heb ik dan eens goed op het etiket gekeken en blijkt dat je ze eigenlijk inderdaad moet opwarmen met een halve liter water voor een portie soep voor 4 personen. Ik zal ze echter blijven gebruiken bij mijn rijst want zo zijn ze ook heel lekker.
Vandaag dan, het weer was alvast mooi zonnig en warm met af en toe wat sluier bewolking en een fris windje.
De route was vandaag voorzien om gewoon over de 10 te gaan maar onderweg besliste ik om af te wijken over een kleiner baantje dat volgens een lokaal toeristisch kaartje ook verhard bleef en niet veel langer was. Niet dat de 10 super druk was maar het alternatief was alvast nog een stuk rustiger. Onderweg passeerde ik langs hier een grote orthodoxe kerk, ergens in een bos langs de kant, en in Pöide bracht ik een bezoek aan de Heilige Maria kerk., gebouwd in de 13° eeuw. Ze ziet er een beetje uit alsof ze gebouwd is als een fort maar dat is waarschijnlijk omdat ze gebruikt werd als hoofdkwartier van het Duitse Ridderschap van het Zwaard. Doorheen de geschiedenis hebben schijnbaar steeds 4 grootmachten gestreden voor de macht over Estland: de Duitsers, de Zweden, de Denen en de Russen. Tijdens een opstand werden de Ridders gedurende 8 dagen belegerd in de kerk. Toen hun Estse belegeraars hun beloofden geen zwaard te zullen heffen als ze zich overgaven, gaven de Ridders zich over. Trouw aan hun woord, en met enige zin voor sarcasme, stenigden de Esten hierop de Ridders tot de dood. Momenteel wordt de kerk gerestaureerd maar blijft ondertussen wel dienst doen, misschien ook best want ik denk dat de restauratie een werk van lange adem (en budgetten waarschijnlijk) gaat worden.
Mijn bestemming lag vandaag op een derde eiland(je) Muhu. Geen boot echter deze keer, ze hebben hier een dijk met een weg aangelegd om de verbinding te maken. De omgeving voor die dijk was schitterend, mijn camera (of de fotograaf) schoot tekort om het echt recht aan te doen in de foto's.
Op Muhu ging het eerst naar Koguva, een dorp waarvan men zegt dat het echt bijzonder is. Volgens plan zou ik daar ook kamperen maar op een plannetje aan het einde van de dijk zag ik dat er nog 2 geschikte mogelijkheden waren om te kamperen en ik besliste om minstens tot de eerstvolgende, verderop op de route, te gaan. Morgen belooft een lange dag te worden en dat zijn alvast enkele kilometers minder voor morgen. Toch wou ik eerst eens gaan kijken naar dat dorp. Ik had me de moeite kunnen besparen, ik vond er niks aan. Alweer 12 km die ik niet nodig had.
Uiteindelijk deed ik van in het dorp nog 9 Km tot aan de camping in Liiva. Het totaal kwam vandaag op 79 Km. Morgen terug naar het vaste land, met de boot.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3620729   

De wind was vanmorgen wat gaan liggen maar verder was het grijs en kil. Tegen dat ik op Saaremaa aan kwam was de wind, voor de fietser, toch al weer goed voelbaar maar net als gisteren was het voordeel dat die verdomde wind de, soms behoorlijk dreigende, wolken weer over blies. In de namiddag klaarde het zelfs volledig op en werd het nog behoorlijk warm.
Ik was al een paar dagen zonder hartslag onderweg dus heb ik gister avond maar een nieuwe batterij gestoken, in mijn hartslagmeter (borstband) dus. En vandaag had ik mijn hartslag weer netjes terug, tenminste Bryton kon hem weer netjes vinden. Niet dat het veel uitmaakt maar het is leuk om te weten.
Vanmorgen was het dus vroeg dag voor mij. Het nadeel van het vaarschema, en deze vaarde maar drie maal per dag, te kennen is dat je goed op tijd wil zijn. Dus ruim op tijd opgestaan en met een beperkt ontbijt rustig, zonder stress, op weg naar Soru om daar bijna drie kwartier op voorhand aan te komen. De accommodatie van Soru heb ik niet kunnen inschatten, die ligt een beetje verder in “het centrum” en ondanks de tijd die ik had ben ik ze niet gaan opzoeken. Eens aan boord heb ik dan mijn tweede ontbijt genomen.
Aan de overkant ging het eerst naar de “Angla Windmolen Heuvel”, tenminste ik passeerde er sowieso omdat hij vlak naast de weg ligt maar het zou ook anders een bestemming geweest zijn. Er staan op die heuvel 5 windmolens op een rij, 4 in klassieke lokale stijl en 1 in Hollandse stijl. Je zou dan denken dat ze hier verzameld zijn als een soort Bokrijk maar dat blijkt niet het geval. Deze heuvel heeft schijnbaar de meest geschikte ligging voor windmolens in de buurt. In (tax-) documenten uit de 16° eeuw wordt in verband met het dorpje Angla gesproken over 19 boerderijen en 12 windmolens, waarvan 9 op deze heuvel. De “nieuwste” is de “Hollandse” die in 1927 gebouwd werd door een wat rijkere boer, de oudsten van de huidige nog resterende 5 dateren uit de 19° eeuw. Het verschil tussen de Hollandse en de anderen is, naast uiteraard zijn grote, dat de anderen volledig om hun as gaan om in de wind te draaien terwijl bij de Hollandse alleen de top ronddraait. Verder is de Hollandse vanwege zijn grootte natuurlijk ook krachtiger, waardoor hij meer werk kon verzetten en zo de andere molenaars behoorlijk onder druk zette. De meeste molens bleven in gebruik tot in de oorlog. Na de oorlog, tijdens de Soviet bezetting met zijn collectieve boerderijen, werden ze niet meer gebruikt en raakten ze in verval. Op het einde van de vorige en het begin van deze eeuw werden deze 5 resterende dan gerestaureerd.
Na mijn bezoek aan de molens en het kleine bijhorende museum nam ik in de cafetaria mijn derde en beste ontbijt van de dag. Ik dacht gelezen te hebben pannekoek met kaas en jam maar blijkbaar moest het zijn met kaas en ham. Ik heb bij mijn vertrek vergeten te controleren of zij fout geschreven of ik fout gelezen heb. Hoe dan ook het was een stevige pannekoek met kaas en ham en daarlangs een behoorlijke slaatje van tomaat en komkommer. In België denken wij in de eerste plaats aan zoete pannekoeken maar ook deze was echt lekker. Daarna ging ik eerst even 2 Km uit de richting, naar het 14° eeuws kerkje van Karja. Het opvallendste aan het kerkje, naast dat er geen toren bij is en dat ze wel erg stevig gebouwd is, is een gravure boven een zijdeur met daarop de kruisigingsscene met Jezus en de 2 rovers. De ziel van de berouwvolle rover komt uit zijn mond en wordt bij de hand genomen door een engel, die van de andere rover komt eveneens uit zijn mond en wordt begeleid door de duivel.
Dan ging het verder naar Kali en zijn meteoor krater. De meteoor zou zo'n 4.000 jaar geleden ingeslagen zijn en heeft daarbij een serieuze deuk achter gelaten, ruim 100 meter diameter en 22 meter diep. Er zijn in de omgeving ook nog 8 kleinere kraters van de brokstukken maar die heb ik niet opgezocht.
Daarna ben ik nog eens afgeweken van de direkte route om een “stronghold” te gaan bekijken. Strongholds zijn gewoonlijk pre-middeleeuwse versterkingen, gemaakt van aarde en hout waardoor er gewoonlijk niet echt veel te zien is maar aangezien het niet ver omrijden was ... De lokale verantwoordelijken vonden er echter ook niet veel aan te zien en hebben hem niet aangeduid vanaf de weg, ik heb dus niets gezien. Dat waren een paar kilometer die ik me had kunnen besparen.
Het uiteindelijke doel van vandaag was Kuressaare, een stadje met onder andere ook een Bisschoppelijk kasteel maar na dat van Haapsalu valt dit toch een beetje tegen. Het stadje zelf leek wel behoorlijk mooi.
De afstand van vandaag was 91 Km.
Na dat ik me geïnstalleerd had ben ik nog even, zonder bagage, naar een winkel gereden voor wat inkopen, het is toch telkens weer aanpassen om een keer zonder bagage te fietsen.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3596671   

Het is gisteren uiteindelijk toch nog opgeklaard, zodanig dat ik er aan dacht om naar de zonsondergang te gaan kijken. Tegen 9 uur zag ik het echter terug overtrekken en dan ben ik maar wat vroeger nog eens naar het strandje gewandeld. En tegen dat ik een half uur later in mijn slaapzak kroop, vielen de eerste druppels van de zachte regen waarmee ik in slaap viel. Om dan vanmorgen weer wakker te worden met een blauwe hemel, met een blauwe hemel maar ook met een pittig windje die, hoe ik ook keerde of draaide, steeds op de kop leek te staan. Een windje dat ook al snel wat wolken meebracht, die soms behoorlijk grijs waren maar die ook voldoende gaten lieten voor enkele zonnige foto's. En een windje dat ook al die wolken weer over blies, ook die grotere grijze van na de middag.
Vanmorgen ging het eerst terug naar de weg, dan terug naar de “grotere” weg en dan verder rond het eiland. Na 25 Km sloeg ik wel af voor een extraatje van een 50 Km om nog twee vuurtorens te gaan bekijken. Daarna ging het verder tot Emmaste, waar ik voor een keuze stond. Ofwel 6 Km zuidwaarts naar Soru, waar ik morgenvroeg moet zijn en waar in principe wel een of ander hotel of guesthouse moet zijn, ofwel een Km of 15 terug noordwaarts, waar ik enkele campings zou moeten vinden. Ik koos uiteindelijk voor het tweede. De kilometers bleven echter oplopen en ik kwam maar niet dat kruispunt tegen waar ik rechtsaf moest. Uiteindelijk kwam het natuurlijk toch en hier nam ik de eerste de beste gelegenheid om een plaatsje te vragen, in dit geval aan een klein jachthaventje in Orjuka. Ze hadden er wel een bordje met een caravan staan maar er stond geen tentje bij, het bleek echter geen probleem en zo sta ik nu in het gras naast de cafetaria van het haventje. Bij het opstellen van mijn tentje speelde wel die wind me wat parten. Ik maakte dan ook twee grote fouten: 1. in geval van wind je tent altijd opstellen met de achterkant naar de wind, ik was fout begonnen maar heb het, met een beetje moeite, wel kunnen corrigeren; 2. in geval van wind sta je, indien mogelijk beter achter de cafetaria dan er naast.
Het werden uiteindelijk 19 Km van Emmaste tot hier, tot de verwachtte campings is het nog wat verder. 19 Km plus nog eens 6 Km verder tot Soru maakt dus 25 Km, die ik moet gedaan hebben voor 8 uur morgen vroeg. Om 8u15 vertrekt de eerste boot naar het volgende eiland, Saaremaa, en die wil ik nemen en liefst iets minder spannend dan gisteren.
De totale afstand was vandaag 115 Km. Ik had ook wat kunnen afsnijden door over het eiland te gaan in plaats van er rond maar alles wat in land gaat wordt op een bepaald punt onverhard en dan doe ik liever enkele kilometers meer.
De eerste 2 foto's zijn dus van gisteravond op de camping.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3596655   

De camping gisteren was een beetje minder klein dan ik dacht, er was nog een stuk achter de hoek. Daar moeten nog minstens één Duitser en één Zwitser gestaan hebben, de gastvrouw houd eraan om de vlaggen van de landen waarvan ze gasten heeft uit te hangen en naast de Belgische en de Finse hing er dus ook nog de Duitse en de Zwitserse.
De lucht was vanmorgen zwaar bewolkt.
Al vlug na mijn vertrek werd ik weer verrast door een ruïne, deze keer van een of ander landhuis. Ze worden schijnbaar niet allemaal gerestaureerd of misschien was ze van minder belang. Er stond een plakkaat midden op een grasveld maar ik ben niet gaan kijken.
Om 8u30 kwam ik aan bij Rohuküla en was daarmee, letterlijk, nog net op tijd om mijn boot, naar het eiland Hiiumaa, te halen. Ze waren klaar om de oprit te sluiten. Een foto meer of toch even gaan kijken naar dat plakkaat en ik zou hem gemist hebben. Ik had trouwens geen flauw idee van het vaarschema, alleen dat hij “een paar keer per dag” vaarde. Ik had onderweg al wel bedacht dat 8u30 of 9 uur wel een valabel tijdstip zou zijn om een eerste keer af te varen. Vandaar dat ik ook even wat steviger doorduwde toen ik hem een eindje verder zag liggen, ook dat heeft dus nog even geholpen. Nu, anders had ik een paar uur gewacht op de volgende. Alleszins had ik een uur en een kwart om tot rust te komen, de tijd die hij nodig had om de 22 Km te overbruggen. Op de boot zat trouwens nog een vrij grote groep fietsers, met minstens een aantal Amerikanen erbij. Althans, ze droegen fietskledij maar ik had op het dek geen andere fietsen gezien. Bij het aanmeren zag ik dan een grote bus met een bord met “bike tours” achter het venster. Het is dus een rondreis waarbij gedeeltes gefietst worden, zoals ikzelf tenslotte ook doe in “ver weg” bestemmingen. Alleen gebruiken wij gemiddeld wat kleinere transportmiddelen, naast de fietsen.
Ik had gelezen dat Hiiumaa een microklimaat heeft en dat het er altijd merkbaar warmer is dan op het vaste land. Niet zo vandaag, was het op het vaste land nog bewolkt en, redelijk, warm dan was het hier gewoon bewolkt en fris. En even nadat ik op het eiland beland was begon het er ook nog te regenen. Er was regelmatig wel een sprankeltje hoop met de wat lichtere lucht aan de horizon maar die lichtere lucht is telkens mee blijven opschuiven. Het is eigenlijk de hele tijd wisselend blijven regenen, wisselend en dus ook af en toe een kleine onderbreking. Mijn goede zomer van de afgelopen weken lijkt wel degelijk even opgeschort.
Op het eiland ging het richting Malvaste maar toen ik het pad naar de camping zag ben ik het eerst nog even voorbij gereden, om een eind verder naar de vuurtoren te gaan kijken. Bij de vuurtoren staat ook weer een monument ter herinnering aan de ramp met de Estonia. Het ziet er een beetje raar uit maar zou zo gemaakt zijn dat wanneer de wind uit dezelfde richting en met dezelfde kracht waait als die bewuste dag de bel zou luiden. Vandaag was dat duidelijk niet het geval maar het moet raar zijn wanneer die bel belt.
En toen ik aan de vuurtoren verder ging was de laatste onderbreking van de regen voorbij, nog fijn dat ik tenminste nog eerst wat foto's mocht nemen.
Deze keer nam ik het pad dus wel en kwam, behoorlijk nat, op mijn camping aan. Deze kant van Estland is duidelijk meer toeristisch, niet alleen te zien aan het groter aantal vreemde nummerplaten maar ook aan de prijzen. Terwijl de gangbare prijs tot dusver 4 á 6 € was, dan doet deze met 10 € niet veel onder voor deze van gisteren. Die van vandaag is echter echt wel mooi, moest het mooi weer zijn ik zou kunnen genieten van deze camping. Overigens kan je tegenwoordig ook het internet niet meer geloven. Volgens mijn gastvrouw zei het internet dat het niet zou regenen.
De afstand was vandaag 65 Km.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3578923   

Vandaag wat wisselend bewolkt met een fris windje, tegen.
Het vertrek was simpel vanmorgen, van aan het hostel 2 maal rechts en volgen maar. Een 12 Km over de 8 om dan over te gaan op de 17 en te eindigen op de 9. Het was moeilijk op gang te komen vandaag en de tegenwind hielp natuurlijk ook al niet. Niet dat het een sterke wind was maar toch wel voelbaar.
Het leek vandaag ook zo'n typische “overgangsetappe” te worden, mooi om te fietsen maar niets extra te zien. Alleen een “oversized” kultuurhuis in Keila, oversized ten opzichte van de grootte van het plaatsje. En dan na zowat 50 Km staat er een wegwijzer naar Padise klooster op 200 meter. 200 meter is ook niets en dus ga je maar eens kijken en dan kom je ineens terecht bij de ruïne van een klooster uit de 14° eeuw. En vlakbij het klooster stond nog een mooi landhuis dat nu dienst doet als hotel / restaurant. Daar kan een mens dan toch weer 50 Km verder.
Na die 50 Km verder kwam ik aan in Haapsalu. Ook hier is de grootste blikvanger een ruïne, in dit geval van een bisschoppelijk kasteel uit de 13° eeuw. Verder ben ik ook nog even over de promenade gelopen, alvorens nog een stukje verder te rijden tot aan mijn camping. Een kleine en leuke maar vrij dure (10,50 €) camping, waar ik omringd ben door Finnen.
De teller stopte vandaag op 107 Km.
De foto van het kultuurhuis heeft uiteindelijk de selectie niet gehaald.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3578909   

Een van de weinige niet russisch sprekers in de hostel was een Duitser die met de fiets onderweg is naar Finland. Hij nam vanmorgen de boot naar Helsinki en zal daar zien waar en hoever hij gaat. De bedoeling is alleszins tot Rovaniemi te fietsen, op bezoek bij de kerstman dus.
Vanmorgen wakker geworden met het geluid van stevige regen. Het is dan wel vrij vlug gestopt maar wel de hele dag grijs en kil gebleven. Zit mijn goede zomer er voorlopig op?
Vanmorgen dus verder rondgewandeld, met de nadruk op verder. Eerst gepasseerd langs de opera, mooi klassiek gebouw maar voor de fotograaf tamelijk verstoord door tram- en trolleylijnen. Daarna ook gepasseerd langs de KGB, in hotel Viru. Toen dit hotel in 1972 gebouwd werd was het de eerste hoogbouw in Tallinn en de “place to be” voor buitenlanders, letterlijk dan want het was de enige plaats waar buitenlanders mochten logeren. Dat maakte het voor de KGB, die een verdieping permanent voor zichzelf gereserveerd hielden, gemakkelijk om iedereen in het oog en het oor te houden: gasten, personeel, bezoekers, ... Het hotel is nog steeds operationeel en heeft nu op het KGB-verdiep een museum maar het is vrij duur en op afspraak, en die had ik dus sowieso niet.
Daarna ging het een behoorlijk eind verder naar Kadriorg, een groot park gebied even buiten het centrum. De grootste blikvanger in het park is Kadriorg Paleis, door Tsaar Peter de Grote, na zijn verovering van Estland, gebouwd (besteld) voor zijn vrouw Catherina. Er zou 18 jaar aan gebouwd zijn, van 1718 tot 1738. Ondertussen verbleef Peter tijdens zijn bezoeken aan Tallinn in een veel bescheidener, simpel huisje wat verderop. Jammer genoeg is het paleis momenteel gedeeltelijk in plastiek ingepakt wegens renovaties. In de jaren 30 deed het paleis dienst als presidentiële residentie. In 1938 werd in de tuin van het paleis een apart paleis gebouwd voor de president. Dat paleis wordt nu door de president, en zijn gevolg, gebruikt als werkplaats, hij resideert er echter niet.
Daarna ging het terug naar de oude stad. Net als in Krakow moet je, als je even het massatoerisme terzijde laat (we willen allemaal die mooie plaatsen bezoeken maar hebben liever niet dat teveel anderen dat terzelfder tijd doen ), toch wel toegeven dat het een indrukwekkende plaats is.
Ook stil word je wel even bij een monument net buiten de wallen. Een monument met onder andere enkele honderden namen op, slachtoffers van de ferrie Estonia die in 1994 in de Baltische zee verging. Vlakbij, net binnen de stadsmuur, is er ook een plaque ter ere van de leden van de Britse Navy die het leven lieten tijdens hun steun aan de onafhankelijkheidsoorlog van 1918 – 1920. Ook de Britten hadden dus nog niet gedaan met vechten aan het einde van WO I. Als ik me goed herinner waren de Duitsers na 1918 ook nog steeds in gevecht met de Denen over betwiste gebieden. Eigenlijk was die WO I nog niet erg gedaan in 1918.
Op de weg terug bracht ik ook nog een bezoekje aan Linda, de treurende weduwe van Kaliev. Volgens de plaatselijke legende is Toompea, de heuvel waarop een gedeelte van de oude stad ligt, de grafheuvel die Linda liet maken voor Kaliev, de legendarische eerste leider van de Esten.

Vandaag niet echt veel te zeggen, bezoek aan Tallinn. De stad waar misschien wel de hoogste verwachtingen aan verbonden waren, samen met Krakow. Maar ik heb ook een beetje dezelfde gevoelens als Krakow de eerste dag. Het is allemaal schitterend maar hoge verwachtingen zijn moeilijk te voldoen. Bovendien is het, ook weer net als Krakow, allemaal super toeristisch, met hier dan nog als extraatje de aangemeerde cruiseschepen. Het gevolg van dit alles is dat de prijzen naargelang zijn. Ook wordt je hier veel aangesproken door personeel van restaurants om je als klant te ronselen. Alleen mijn overnachtingen zijn echt goedkoop, 11 € per nacht in een stad als Tallinn. Veel meer dan een bed, douche, wc en minimale kookfaciliteiten wordt er echter niet voor geboden. Oh ja, het gebruik van de wasmachine gisteren was gratis.
Toch is de stad echt wel een bezoekje waard. Veel van de middeleeuwse omwalling en zijn torens staan nog of terug recht. Ook binnen de muren is de oude stad erg mooi gerestaureerd, met veel grote handelshuizen en dergelijke. Het is wel dikwijls moeilijk in beeld te krijgen omdat het allemaal zo dicht op elkaar staat. Buiten het centrum zie je veel houten huizen maar dikwijls behoorlijk groot, goed onderhouden en erg kleurrijk, ook best mooi vind ik.
Het weer was vandaag terug erg mooi, aangename temperatuur met van omstreeks de middag wisselende bewolking.
Morgen gaan we verder rond.

Het plaatsje Kamsu, waar ik dus overnachtte, staat bekent als het “kapiteinsdorp”. Van 1884 tot 1931 was hier een zeevaartschool gevestigd die zeekapiteins uitspuwde. Op een bepaald moment zou er in elke familie in het dorp minstens één kapitein geweest zijn. Nu is daar nog weinig van te merken, tenzij misschien dat de houten huizen hier meestal wat groter en mooier zijn dan gemiddeld. Hoewel ze waarschijnlijk niet meer uit die tijd stammen.
Mijn plannen toen ik gisteren Toila verliet was dus om te fietsen tot Ama, een kleine 40 Km minder dan ik er uiteindelijk deed. Vandaag zou ik dan een, relatief klein, toertje rond fietsen in de streek en eindigen in ... Kamsu, precies waar ik gisteren uiteindelijk terecht kwam dus. Morgen zou ik dan van daar gewoon naar Tallinn fietsen. Maar plannen lopen niet altijd zoals gepland (ik had die tweede nacht in Toila tenslotte ook al niet gepland, dan hadden dingen dus nog anders verlopen), dus heb ik nogmaals een en ander aangepast. Ik keek ondertussen toch wel uit naar Tallinn en mijn kleren waren ook dringend toe aan een stevigere wasbeurt.
Ik heb enkele uitersten van het toertje geschrapt en, naast de passage van Kamsu en Vorsu, de essentie overgehouden, met name de bezoeken aan Sagade en Palmse Manor (Palmse waar ze me gisteren niet moesten hebben dus. Deze landhuizen, er zijn er nog wel meer in de streek, dateren gewoonlijk uit de 18° eeuw en werden bij de onafhankelijkheid van 1920 genationaliseerd. Bij de vernieuwde onafhankelijkheid werden velen gerestaureerd en zijn nu te bezichtigen. Daarnaast hebben ze dikwijls nog andere functies. Bij de beide ik bezocht horen een hotel en een guesthouse. In Sagade huist ook het staats bosbeheer en hun school en een bosmuseum over het bosbeheer en de fauna en flora in de streek. Palmse is meer klassiek met, naast het hotel en guesthouse, het toeristisch bureau voor de streek, een souvenirshop, een taverne, ... Beiden waren zeker hun bezoek waard. In Palmse moet er trouwens iemand geweest zijn die al iets langer onderweg was dan ik.
En van Palmse ging het dan richting Tallinn, de weg nr 1 vermijdend. Lange tijd is het me gelukt maar op het einde werd het een puzzel om hem te blijven mijden dus heb ik toch maar toegegeven. Aangenaam was het niet, het is als fietsen op een autosnelweg, maar het kan wel. Ik was hem ook al wel eens overgestoken en er zijn ook bushaltes op. Zo kwam ik dus in Tallinn terecht waar ik het Noord Hostel opzocht en daar ontvangen werd door de Russische Olga. Ook de voertaal van de gasten is gemiddeld russisch en het supermarktje even verder ook al. Ik geloof dat ik in de Russische wijk van Tallinn terecht gekomen ben. Mijn kleren hebben ondertussen hun dringende beurt gehad alleen ... bleek dat ze geen droogkast hebben. Gelukkig lig ik, voorlopig toch, alleen in een grote kamer wat ik heb nu overal was te drogen liggen en hangen.
Met eerst mijn bezoekjes te doen en dan ineens verder te gaan naar Tallinn werd het toch weer een vrij lange dag met 110 Km.
En dan ben ik het weer nog vergeten. Vannacht heeft het wat geregend maar bij het opstaan waas het droog, wel waren aan de overkant van de baai de wolken donkerder en kon ik zelfs wat gerommel horen. Voor mij bleef alles beperkt tot wat lichte regen, en pas na mijn vertrek. Mijn tentje heb ik dus netjes droog kunnen inpakken. De lichte regen was wel net hard genoeg om mijn regenjasje aan te trekken, tot na mijn bezoek aan Palmse. Toen was het al even gestopt en zag het er wat meer belovend uit. Ik had nog wel af en toe wat gedruppel maar niets meer om mijn jasje bij aan te trekken, tot bij het naderen van Tallinn. Toen werd het weer even wat dreigender en iets feller regenen maar dramatisch werd het niet.
In Tallinn houd ik de volgende 2 dagen fietspauze, ze zijn welkom na 5 toch wel vrij stevige dagen op een rij, om de stad te bezoeken.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3545109   

Met dat pintje is het niets geworden gisteren. Ik wou mijn pintje, eigenlijk in blik, niet te vroeg kopen om het niet warm te laten worden maar had er niet op gelet dat het winkeltje maar open was tot 8 uur en tegen dat ik met alles klaar was, was het 8u30. Het is dus bij koffie en een koekske gebleven.
Vandaag: zonnig en warm, heel warm. Ik hoorde vanmiddag soms het asfalt onder mijn wielen ploffen als bolletjesplastiek.
Gedurende 25 Km kon ik de weg nr 1 ontwijken vanmorgen. Mooi langs de kust over degelijk asfalt. Op dit stuk passeerde ik ook Estlands hoogste waterval maar de poort naar het kijkplatform was gesloten, schijnbaar al een tijdje. Nu, in de huidige omstandigheden was het ook met moeite een waterlek in plaats van een waterval. Ik had de 1 ook nog verder kunnen ontwijken als ik de fietsroute gevolgd was maar die ging verder over het grint en daar had ik even genoeg van. Na 25 Km ging ik dus op de 1 om 6 Km verder terug een zijweggetje te kiezen en netjes voorbij de grindweg terug op de fietsroute uit te komen, voor nog eens 7 Km. Daarna ging het weer even terug over de 1 om hem dan voor langere tijd te verlaten, in eerste instantie richting Kunda. Maar niet na eerst nog een vroege lunchstop gemaakt te hebben en mijn watervoorraad aan te vullen, het was nodig vandaag. In Kunda zelf was er niet veel te zien, buiten de gelegenheid om wat inkopen te doen en nogmaals water aan te vullen en eens iets frisser te drinken. Hier ontmoette ik een Duitse fietser die vertrokken was vanuit Sint-Petersburg. Gisteren in Narva stond ik trouwens maar op een stevige dagrit naar Sint-Petersburg.
Na mijn inkopen had ik even wat moeite om het juiste spoor te vinden maar uiteindelijk lukte het wel. Het doel van mijn omleiding was de kasteelruïne van Toolse, een 13° eeuws kasteel dat destijds gebouwd was voor de strijd tegen de piraten. Daarna ging het over kleine baantjes terug naar de 1. Na een kleine 100 Km bereikte ik die om dan de laatste 20 Km naar mijn camping in Ama af te leggen. De camping die, volgens betrouwbare bron (ACSI, de internationale campingfederatie) langs de 1 gelegen was en daar goed aangegeven stond. Alleen hebben ze ondertussen van dit stuk nr 1 een viervaksbaan met middenberm gemaakt en was er niets aangegeven. Toen ik uiteindelijk, even voorbij waar Ama moest liggen, van de 1 afgeraakte stond daar wel een andere camping aangegeven daarheen dus. Wat ik daar vond was een goed draaiende eetgelegenheid, waaraan men nog stevig aan het verbouwen was. Ik dus aan de toog netjes op mijn plaats afgewacht om te informeren naar de camping, hoewel ik niet veel verwachtte op een bouwwerf. Het kon toch, voor 35 € voor een tent. Ik viel nog net niet achterover en vroeg bevestiging, die ze me schriftelijk op een papiertje gaf: 35 €. Geen foutje in de vertaling of met een komma, de prijs was definitief. Ik dus terug naar buiten en daar aan een paar van hun gasten gevraagd of zij de weg naar Ama wisten. Ama moet een klein plaatsje zijn want er kwamen telefoon-gpsen aan te pas, maar ze verwezen me verder. Even verder aan een paar wegenwerkers maar om bevestiging gevraagd maar zij moesten ook het antwoord schuldig blijven tot er eentje op basis van mijn kaart, waar het plaatsje wel degelijk op vermeld staat maar waar ook nog de “oude” 1 op staat, kon bevestigen: verder door gaan en dan 2 x rechts. Bij de eerste maal rechts kwam ik terug op de 1 maar in de andere richting. De 2° keer rechts was een klein spoortje. Ik ben een eindje gaan kijken maar zonder wegwijzer vond ik het zinloos om door te gaan. Ik veronderstel dat het hier vroegen wel zou kunnen geweest zijn maar dat de kleine camping, werd ook door ACSI gezegd, ten onder gegaan is aan de nieuwe weg.
Dan maar terug de 1 in de andere richting, de richting Tallinn dus, en naar dezelfde afrit als de eerste keer. Ik had daar ook gezien dat Palmse maar 7 Km was. Palmse Manor was mijn eerste doel voor morgen en van de Planet wist ik dat daar ook een guesthouse bij was. Even voor Palmse was er een restaurantje waar ook camping en caravaning stond afgebeeld maar het antwoord op mijn vraag was negatief. Even verder, bij Palmse Manor: de poort naar het guesthouse, in een van de bijhuizen, was gesloten, even verder bij de hoofdingang gaan informeren. Zij bevestigde de ligging van het guesthouse en ik kon over het terrein verder. Bij het guesthouse was alles gesloten, terug naar de hoofdingang dus. Zij kon wel even de verantwoordelijke bellen. Na enkele pogingen kreeg ze antwoord maar er waren geen gasten en voor 1 persoon konden ze ook niet komen open doen. Er was aan de andere zijde van de Manor ook nog een hotel. Eerst terug naar het guesthouse om mijn fiets te halen, het leek me eerder makkelijker om die alvast daar te laten, en naar het hotel.. Dat was echter net even buiten mijn prijsklasse. Maar ik wist dat er een eind verder, terug aan zee, nog wel een paar plaatsen met een camping waren, nog maar verder dus. Gelukkig bleef het nog wel droog want het was al een tijdje behoorlijk dreigend. Natuurlijk kreeg ik dus toch wat gespetter maar al bij al viel het nog mee, ten opzichte van de dreiging die er soms was. Uiteindelijk kwam ik terecht, letterlijk aan het einde van de straat, in Kamsu.
Met al deze fantasietjes kwam mijn rit vandaag uit op 150 Km.
Ook mijn plannen voor morgen zijn nu enigszins in de war. Ik moet een en ander nog herzien, misschien kom ik wel een dag vroeger in Tallinn.
Terwijl ik aan de grote, overdekte tuintafel zat te koken kwam er een Oostenrijks koppel toe die hier met auto en tent staan en de andere helft van de tafel in gebruik hadden. Dit leidde tot een mooi gesprek en tot een mooie geste van de man, die mij een biertje aanbood. Ik had eerst beleefd willen bedanken maar de verleiding was te groot, waardoor zij zelf, tot mijn chaamte, een ander blikje deelden. Ze hadden net inkopen gedaan, ook geen koel mogelijkheden en dus slechts 2 blikjes gekocht voor vanavond .

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3545095   

Zonnig en warm vandaag, heel warm (28,8 gemiddeld en 38 maximum, volgens Bryton).
Ik heb me vandaag zelf wat onverhard opgelegd, ik besloot de “kustweg” te volgen tot Sillamäe. Ik moet wel zeggen dat hij van behoorlijke kwaliteit was, anders was ik misschien omgekeerd. Naar het einde toe werd hij wel stilaan slechter en onaangenaam, alleen ... het echte einde zou ik niet bereiken. Een stuk voor Sillamäe begint de industrie en daarvoor moest de weg een eerste keer wijken, van de goede onverharde over op de slechte in een spoor langs de omheining van een olie(?)opslag. En een eind verder was er ineens een draad gespannen over dat spoor. Er was wel een optie om een bermpje op te klauteren en door het gras verder te ploeteren maar ik besloot om te passen en terug te keren, ook dat hele eind over dat slecht spoor dus. Na een paar kilometers terug was er een optie om de fietsroute te volgen, in Estland zijn er grote fietsroutes afgepijld maar ze gaan er daarbij van uit dat iedereen met een onbepakte mountainbike rijdt. Dat spoor zag er echter al even triest uit als dat langs de omheining, reden waarom ik ook de eerste keer de fietsroute niet gevolgd was, en ik besloot om nog maar een eind verder terug te keren tot waar ik een asfalt baantje gezien had. Een asfalten zijbaantje dat uitkomt op een onverharde hoofdweg die een eind verder dood loopt!? Uiteindelijk ben ik zo'n 6 Km teruggekeerd.
Via dat zijbaantje kwam ik terug op de weg nummer 1. De weg van Narva, en dus Rusland, naar Tallinn, vrij druk dus en ook niet echt aangenaam maar hij bolt wel en hij loopt door tot in Narva. In Narva kwam ik ook de rivier Narva terug tegen (wat een verrassing, Narva ligt aan de Narva), de rivier vormt hier de grens tussen Estland en Rusland. Hier kan je ook zien hoe de Esten en de Russen elkaar al eeuwen lang beloeren. Ik heb in Narva ook even rondgefietst om te zien wat voor interessants ik nog kon vinden, veel was het niet. Ook al omdat wat er was, het kasteel bijvoorbeeld, wel eens afgesloten was vanwege werken in uitvoering. Wel was er een kathedraal en een oud stadhuis. Ook was er natuurlijk gelegenheid om wat te eten en de watervoorraad aan te vullen, het was wel nodig met de warmte van vandaag. Bij het verlaten van de stad nogal wat herdenkings monumenten: een Duits oorlogskerkhof waar sinds de oprichting in 1995 de gesneuvelde Duitsers herbegraven worden; een monument voor de gesneuvelden van WO II; eentje voor de slachtoffers van de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Russen van 1918 tot 1920; eentje voor de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Zweden in 1700, de Esten hebben behoorlijk moeten vechten voor hun onafhankelijkheid.
Van Narva ging het verder langs de Narva naar Narva-Jõesuu, waar de Narva in zee uitmondt. Het mooiste monument was volgens mij datgene dat plots, even voor Narva-Jõesuu, onaangekondigd langs de kant van de weg op een kerkhofje in het bos stond, voor de slachtoffers van WO II. Narva-Jõesuu werd dan uiteindelijk mijn keerpunt. Hier had ik de keuze tussen Rusland, illegaal want geen overgang en geen papieren, de zee, mooi maar erg vochtig, en terugkeren. Het werd dus het laatste. Het was eigenlijk de bedoeling van “symbolisch” op dit keerpunt te overnachten en mijn keerpunt te “vieren”. En bij gebrek aan een camping zou dit in een guesthouse zijn, even voorbij het plaatsje. Het guesthouse was echter volboekt, het kleine hotelletje vlakbij gesloten en in het mega “Meresuu Spa & Hotel” ben ik het niet eens gaan vragen. Om terug te keren en nog enkele andere plaatsjes te checken had ik geen zin. Dus besloot ik maar om door te gaan tot de eerstvolgende camping, ik had vanmorgen enkele aanwijzingen gezien maar zonder er op te letten waar precies op de route. In het slechtste geval helemaal terug tot Toila, wat volgens mijn eerste inschatting niet verder kon zijn dan een totaal van 130 Km. Omstreeks de 100 Km zag ik een bord voor een camping op 2 Km van de weg. Ondertussen had ik berekend dat terug tot Toila niet verder kon zijn dan 120 Km en dus besloot ik maar om door te gaan tot waar ik wist dat het goed en niet duur was. Veel vieren ga ik op de camping niet doen, ik heb net mijn bordje spaghetti in tomatensaus binnen, maar op een pint ga ik me straks toch nog trakteren
Met alle fantasietjes werd de rit vandaag 119 Km ver.
Tot slot bij het keerpunt,of nu er 40 Km voorbij, nog wat cijfers: 48 dagen onderweg; 38 dagen gefietst voor 3.889 Km en 23 dagen gekampeerd.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3527129   

23 en 24 juni zijn 2 aansluitende feestdagen in Estland en dat betekende dus voor veel mensen een lang weekend, en dat betekende dus ook dat het vannacht lang “gezellig” luid bleef. Er was zelfs ergens in de buurt een behoorlijk vuurwerk. Ik lag echter al in mijn tentje en ben er niet voor uitgekomen. Dat lang weekend geldt trouwens niet voor iedereen, de meeste (voedings-) winkels zijn 7 op 7 open en dus ook op feestdagen. En gisteren toen ik uit Tartu vertrok reed daar de vuilkar rond, op een zon- en feestdag dus.
Het weer vandaag: aangenaam; wisselend bewolkt.
Mijn route voor vandaag was wel degelijk verhard, dat probleem stelde zich dus niet. Ik volgde verder de boorden van het meer, maar heb het meer niet meer gezien. De weg loopt hier enkele tientallen meters weg van het meer en aangezien het bos praktisch tot in het meer groeit ...
Ik heb de weg dus gevolgd tot in Vasknarva, het noordoostelijkste punt van het meer. Bij het binnenrijden van het dorp staat een grote Orthodoxe kerk (klooster?), volgens geruchten zou dit destijds een KGB radio-luisterpost geweest zijn. In Vasknarva begint ook de Narva, een rivier die van het Peipsi meer naar de zee stroomt. Ik ben tot op het eind van de weg gereden in de hoop hier een glimp van op te vangen maar die paar kilometers had ik me kunnen besparen. Van het meer zie je dus niets meer en de rivier zie je achter de tuintjes lopen, met aan de overkant dus Rusland.
Dan ging het over een officieel wat grotere weg, het verschil was niet merkbaar, verder noordwaarts. Met onderweg nog een stop in Kuremäe, een dorpje met het nog aktieve Orthodoxe klooster “Pühtitsa”. Het klooster is van 1885 tot 1895 gebouwd en is een pelgrims oord voor de Orthodoxen, met een eindje verder ook een heilige bron. Na het klooster en de bron ging het terug naar de weg, die een eindje verder plots stopte met een weg te zijn. Ze zijn de weg schijnbaar aan het vernieuwen en vanaf hier zijn ze er nog niet aan toegekomen m het nieuwe asfalt te leggen. Zo kreeg ik, onverwacht, toch nog 15 Km onverhard onder de wielen. Het was niet overal rampzalig maar leuk was het nergens. Op sommige plaatsen ging het met een slakkengangetje vooruit en dan ben je natuurlijk een gemakkelijk doel voor de vliegen om rond je kop te komen zwermen, hatelijk.
Uiteindelijk werd de weg terug weg, een eindje verder even (echt) grote weg om dan terug van de grote weg af te gaan voor nog een stukje tot aan de camping in Toila. Daarmee heb ik de Baltische zee bereikt, die hier praktisch net naast de camping ligt maar wel een twintig meter lager.
De afstand was vandaag opnieuw 101 Km.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3527121   

Gisteren namiddag op een van de stadskaarten, die her en der verspreid staan, gemerkt dat er nog een tentje staat bij “mijn” adres. Ook nog wat bijgeleerd over de buurt waarin ik logeer. De buurt waar ik logeer is “Supilinn”, te vertalen als “Soepstad”. Dit gebied was vroeger het overstromingsgebied van de nabijgelegen rivier. In de 19° eeuw zakte het niveau van de rivier en wat achter bleef was goedkoop maar vruchtbaar land, goed geschikt voor goedkope houten huizen en groentetuinen. Vanwege deze groentetuinen kregen de straten dan ook groentenamen. Mijn straat, Herne, blijkt bijvoorbeeld erwtenstraat te zijn. Lange tijd was de buurt ook de buurt van het goedkope volk: artiesten, vagebonden, dronkaards, studenten, ... kortom alles wat geen of niet veel geld had. Ondertussen is een en ander verandert. De prijzen schijnen nog steeds behoorlijk redelijk te zijn maar het is ondertussen een redelijk populaire buurt geworden. Er zijn ook maatregelen genomen om het karakter van de buurt te beschermen, met onder andere een wijkcomité. Er zijn bouw- en verbouwingsregels gekomen om te bepalen wat kan en niet kan; er wordt jaarlijks een prijs voor bet gerenoveerd huis uitgereikt; er is zelfs een lokaal krantje de “Supilinn Tirin”, inderdaad ... de soepterinne.
En dan vandaag: om te beginnen, zonnig en warm.
De rit begon over de 3, zo'n grote weg zonder verkeer. Na zowat 12 Km ging het over op de 43 die ik zou blijven volgen om ruim 60 Km verder terug uit te komen op de 3.
De eerste stop vandaag was na 40 Km aan het kasteel van Alatskivi, en even verder nog eens voor een koffie pauze. Vandaag op een paar plaatsen alcohol controles zien plaats hebben (ik heb niet mogen deelnemen) en hier, in Alatskivi, terwijl ik aan mijn koffie zat te slurpen ook eentje positief zien blazen. Toevallig(?) die met de dikste auto, een nieuwe, stevige Audi. Zijn passagier bleek ook nog (of al?) positief en mocht dus ook niet overnemen, daar zaten ze dus met een klein probleem dat nog bezig was nadat mijn koffie al op was en ik verder ging. Mijnheer was alvast met het papierwerk voor de boete bezig.
Na 50 Km bereikte ik de oevers van het Peipsi meer, het grootste van de Baltics, en eigenlijk meteen ook een beetje de Russische grens, die hier in het midden van het meer ligt. In het eerste plaatsje dat ik tegenkwam bij het meer, Kalaste, heb ik even rond gereden maar dat waren overbodige kilometers, er was echt niet veel te zien. Wel was er wat te zien in Mustvee. Enkele kerken van verschillende Christelijke strekkingen maar ook de rouwende maagd, een beeld van een rouwende vrouw dat in 1973 geplaatst werd op de plaats een massagraf van Russische soldaten die hier sneuvelden op het einde van WO II.
Voorbij Mustvee kwam ik dan dus terug op de 3 terecht die ik nog een eindje volgde, tot aan de camping in Kauksi. In principe verlaat ik morgenvroeg de 3 terug. Tenzij mijn voorziene route onverhard blijkt te zijn, dat is momenteel nog niet duidelijk. Het logische en mooiste zou zijn om de boorden van het meer te blijven volgen maar als ik daarvoor ruim 30 Km over de ribbels van een onverharde weg moet weet ik nog niet of ik dat zal kunnen opbrengen. We zullen zien.
De afstand vandaag was 101 Km.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3527117   

Vanmorgen opgestaan met de zon door het venster maar toen ik op weg ging was het al stevig aan het overtrekken (Ergerlijk is dat, wakker worden in volle hoop op goed weer en dan een ommekeer krijgen. Ik heb het natuurlijk ook al omgekeerd gehad, wakker worden met regen en mooi droog vertrekken. Veel minder ergerlijk natuurlijk) en was ik er van overtuigd dat ik vandaag een paar stevige buien zou krijgen. Het tegengestelde was echter waar, het is mooi terug opgeklaard om dan over te gaan in wat wisselende bewolking. Ondertussen heb ik mijn wandeling door de stad al gehad en kan het dus niet meer stuk.
Tartu is weer een stad waar ik zou van kunnen houden met zijn afwisseling van grote statige gebouwen en houten huizen, in variërende staat van onderhoud of renovatie. Tartu heeft ook de mix van een toeristische stad met een universteits stad, wat een stad altijd levendig maakt. Gisteravond, toen ik ging eten, was het graduatie avond op de universiteit, wat nogal wat volk op de been bracht.
En vandaag dus de officiële stadswandeling. Wat me ook opviel was de “wall-art” in al zijn vormen, legaal of illegaal.
In het algemeen is het ook duidelijk dat de Esten zich meer verwant voelen met en richten op Scandinavië dan op de andere Baltische staten. Dit merk onder andere aan de verkoop van “Nordic” souvenirs. Er is recent ook nog voorgesteld om de vlag te wijzigen, met dezelfde kleuren maar in de vorm van een Scandinavisch kruis. Ook is er voorgesteld om het internationaal gebruikte “Estonia” officieel te wijzigen naar “Estland” zoals het in de Germaanse landen gebruikt wordt. En ik moet verder ook wel zeggen dat wanneer je de taal hoort dit niet echt Slavisch klinkt zoals in Litouwen en Letland en als je het ziet heeft het ook wel veel weg van het Fins, met veel dubbele klinkers en trema's op de klinkers. Wel hoor je ook veel Russisch. Dit zijn dan niet noodzakelijk toeristen, de Russen vormen nog steeds een vrij grote minderheidsgroep in Estland.
Vandaag overigens niet op straat maar in een koffieshop, na lunch hier, en met wifi van het naburig hotel.

Vanmorgen opgestaan met bewolkte lucht en natte straten. Het moet dus vannacht geregend hebben maar daar heb ik niets van gemerkt, zalig geslapen.
De rit begonnen met een zwak zonnetje en een paar pogingen tot opklaring maar lang duurde dat niet, al snel was alles weer dicht getrokken. Voorlopig bleef het nog droog maar ook dat bleef niet duren, rond half tien viel er een eerste keer wat gedruppel en later was er ook wat gemiezer maar vooralsnog niets om me zorgen over te maken. Tot ik om elf uur toch moest toegeven en mijn regenjasje aantrekken voor een wat stevigere bui. Toch was ik er van overtuigd dat het weer zou stoppen en dat deed het ook, alleen herbegon het ook telkens. Tot het op een bepaald moment weer stopte en vijftig meter verder de straat droog was, ik was de regen voorbij! Uiteindelijk heb ik de rit beëindigd met een zwak zonnetje en een paar pogingen tot opklaring. Tot zover het weer.
De rit begon over de 3. Op kaart ingekleurd als grote weg maar vrijwel zonder verkeer en met een mooi, gescheiden fietspad, waar een blob modder geen modder bleek te zijn.
Na 12 Km verliet ik de “grote” weg voor een kleiner baantje richting Sangaste, met zijn kasteel mijn eerste doel voor vandaag. Het kasteel zou in de 18° eeuw gebouwd zijn door een lokale graaf die zijn inspiratie onder andere zou gehaald hebben bij Windsor Castle. De 1,45 miljoen stenen die nodig waren voor de bouw zouden ter plaatse gefabriceerd zijn. Het bezoek binnen was wel niet écht indrukwekkend.. Liefhebbers, die even kasteelheer of -dame willen spelen, kunnen er wel overnachten want een deel van het kasteel doet dienst als hotel. Ik heb niet geïnformeerd naar de prijzen maar ik had niet de indruk dat ze heel hoog waren.
Van Sangaste ging het verder langs Otepää, het wintersport centrum van Estland. Wintersport betekent dan wel noordse wintersport, langlauf en biatlon dus. Winter wedstrijden win je in de zomer, je ziet ze dus ook nu massaal bezig rond het stadion. De loipes van de winter zijn in de zomer asfalt baantjes, waar je dus mooi op rolski's terecht kan. Ook de jeugd traint hier het hele jaar door. Niet alleen op rolski's maar ook lopend en op de fiets (mountainbike zowel als koersfiets). Schutters heb ik in het stadion niet gezien.
Ik had in en rond Otepää nog wat meer willen bezichtigen, zoals bijvoorbeeld Pühajärv (heilig meer) dat door niemand minder dan de Dalai Lama gezegend werd bij zijn bezoek aan Estland in 1991. Ik had het herinneringsmonumentje wel willen gaan bekijken. Ook is er een “Castle Hill” met restanten van een oud kasteel en schijnbaar een schitterend panorama over de vallei. Ik kwam net voorbij het sportcentrum in een van de stevigere buien terecht en had er dus nog weinig zin in, van schitterende panorama's was vandaag sowieso geen sprake.
Dus ging het maar meteen verder richting Tartu, na nog wat inkopen en een koffiepauze. Het einde verliep terug over een grote weg, 15 Km over de 2 die wel vrij druk was en geen fietspad had (rond Otepää was er overigens wel een fietspad, dat men bovendien met een veegmachine aan het proper vegen was!). Er was alleszins ruimte zat dus een probleem was het niet. Dat werd het iets meer bij het binnen rijden van Tartu waar vrij grote wegenwerken aan de gang waren en dus een omleiding was. Gelukkig had ik gisteren geleerd dat “kesklinn” centrum betekent want aangezien we officieel reeds in Tartu waren werd Tartu niet meer aangegeven.
Ik Tartu had ik een adres van een guesthouse, even buiten het centrum, waar men ook kon kamperen, alleen deden ze dit niet meer. Dus heb ik er maar een kamer genomen voor de volgende 2 nachten, morgen fietspauze en bezoek aan Tartu.
De afstand vandaag was 96 Km.
Ik werk hier al 2 dagen op straat. Nog mijn guesthouse gisteren nog dat van hier hebben wifi maar Estland voorziet free-wifi op straat en zodanig upload ik mijn blog op straat, zolang het maar niet regent.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3484773   

Gisteren dus lekker gegeten in het restaurant: een soep van lamsvlees en groentjes; een lokale zalmforel “papillote” met gebakken aardappelen; een halve liter lokale pils en, tenslotte heb ik me ook nog een dessert gegund, een ijskreem met zelfgemaakte bessenjam en pindanootjes. Dit alles voor de schappelijke prijs van 15 €. Bij de combinatie ijskreem en pindanootjes keek ik eerst even raar op maar dat heb je bij ons natuurlijk ook, alleen zijn ze dan gemalen erover gestrooid. De zaak was trouwens gezellig druk en de bediening aangenaam rustig. Ik heb dan ook een hele tijd comfortabel binnen gezeten (= muggenvrij) met zicht op het meer.
Vanmorgen wakker geworden met de zon op de tent, het zou echter al snel duidelijk worden dat ik ze toch iets minder zou zien dan gisteren.
Bij het vertrek nog eens goed over het meer gekeken, ik zou er vandaag geen ander meer zien. Dat er geen meer is wil hier echter niet zeggen dat er geen water is. Tamelijk veel van het bos en ook wel van de heide hier, en dat geldt dus ook voor Litouwen, is zogenaamd “nat land”, alles groeit dan dus gewoon vanuit het water.
Daarna eerst weer even wat inkopen gedaan en dan op weg, richting P39 en Estland. Even moest ik over de A2 maar daar mocht ik al snel terug af. Alleen bleek mijn voorziene route, hoewel geel op de kaart, een onverharde weg. Even heb ik geprobeerd om te volharden maar dat is, voor mij althans, niet te doen over een lange afstand. Dan toch maar beslist om mijn route te herleggen en een stuk verder over de A2 te gaan. Ook niet het meest aangename maar het bolt tenminste. Een paar kilometer verder bleek dan dat de weg die ik ingeslagen was maar een binnenweg was en dat de P39 dus die paar kilometer verder lag, op mijn kaart dan weer wit gekleurd. Ik denk dat de kaartenmakers daar een klein foutje gemaakt hebben. In Ape werd het even wat moeilijker (hoe is het mogelijk in zo'n boerengat), ook al niet geholpen door een kleine lokale omleiding maar met de help van enkele “locals” vond ik dan toch de juiste richting. En om 20 na 10 reed ik “Eesti Vabariik” binnen, Republiek Estland dus. Om daar dan net boven de grens verder te gaan. Op sommige momenten was dat letterlijk te nemen, dan zag ik links van de weg het gras en de bossen van Letland en rechts dat van Estland. Verschil is er overigens niet te merken.
Tenslotte kwam ik in mijn bestemming Valga, nog steeds letterlijk op de grens. Valga / Valka blijkt een soort Baarle Hertog / Baarle Nassau. Op het eind van WO I bleek er een behoorlijk conflict te zijn over de grens hier. Uiteindelijk werd er een Engelsman bijgehaald en die heeft de grens dan maar midden door de stad getrokken en die grens heeft men dan bij de nieuwe onafhankelijkheid in 1991 schijnbaar gerespecteerd. Er is wel een verschil met de Baarles, hier spreekt men aan de verschillende kanten van de grens ook een verschillende taal. Zo kan je hier dus 2 jonge gasten in een fastfood restaurant hun eten in het engels bestellen omdat ze toevallig van de andere kant van de lijn zijn.
Voor Valga had ik 2 adressen, een hotel uit de Lonely Planet en een guesthouse dat ik zelf opgespoord had. Toen ik hier aan kwam bleek er echter een behoorlijke toeristische dienst te zijn dus ben ik daar maar eens gaan kijken. Er bleken hier nog wel meer “budget logies” te zijn en de juffrouw van de toeristische dienst was zeer behulpzaam om een plaatsje te vinden, toch wel zwak van de Planet om deze plaatsjes niet te vernoemen. Het guesthouse dat ik voor ogen had was volboekt net als nog een paar plaatsen die zij voorstelde (het zijn allemaal eerder kleine zaakjes). Uiteindelijk kwam ik terecht bij Kahri waar ik voor 15 € iets heb dat je niet anders kunt noemen dan een appartementje. Die euro's moet ik hier trouwens niet omrekenen, ze zijn er nog niet officieel bij maar ze gebruiken hem al wel. Ook ik lig dus maar op een paar honderd meter van de grens en ik ben dan ook nog even terug gewandeld naar die kant van de stad.
Op het eerste zicht vond ik Valga maar een mistroostig plaatsje maar ik vind ondertussen dat het toch wel karakter heeft.
De teller stopte vandaag bij 89 Km.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3473929   

Schitterend weer voor een mooie, lange dag vandaag.
Het zou vandaag een lange rit worden, des te beter dat het weer zo goed was.
De route begon, eens buiten Rezekne, over de P36 voor een goede 50 Km, deze 50 Km waren wel best mooi maar toch wat “gewoner” dan de afgelopen dagen. Na die 50 Km zou ik van de 36 afsplitsen op de 47 maar van ver zag ik al een bord staan waarop een omleiding uitgetekend stond. Gelukkig was het voor de doorlopende 36 en dus niet voor mij. Hoewel, veel verschil zou het eigenlijk niet uitgemaakt hebben, ik kon langs beide kanten een halve boog maken die waarschijnlijk weinig verschilden van afstand. Na 80 Km, in Balvi, deed zich eindelijk een kans op een koffiepauze voor. Ze zijn hier een beetje dunner gezaaid die kansen dus moet je ze nemen wanneer ze zich voordoen en eventueel zelfs al eens een dagje zonder doen, gisteren bijvoorbeeld. Gisteren leek zich wel een koffiepauze aan te dienen maar de laatste koffie werd net voor mij verkocht, ze waren net zonder koffie gevallen.
Even verder in Balvi ook nog even water en snacks (muesli repen) aangevuld, geen overbodige luxe met een rit als vandaag. Daarna dus verder en na precies 100 Km kon ik de aan de laatste brok beginnen, de 28 Km van de P43 naar Aluksne. Vooral het tweede deel zou nog een stevige brok blijken. Om te beginnen asfalt dat niet leek te bollen (of was ik het die niet meer zo goed bolde? ) en ook nog enkele stevige klimmetjes naar het einde toe, zo voelde het toch. En in Aluksne was het dan nog een klein stukje naar de camping, mooi gelegen aan een schitterend meer op het terrein van een hotel. Van uitrusting is het wel de minste die ik al deed sinds ik Polen verliet en die met de snelste muggen. Ik geloof dat ik in de tijd om mijn tent op te stellen ik al zeker een 20 nieuwe beten opliep, ze vallen aan in groep en mikten vooral op de enkels.
Met 130 Km werd het vandaag dus echt een stevige rit maar op een dag als vandaag deert dat niet zo veel, dan ben je blij dat je fietsreiziger bent en zit je luidop zingend (of wat daarvoor moet doorgaan) en fluitend op je fiets ... al moet ik toch wel toegeven dat ik op het eind blij was dat ik op bestemming was.
En omdat het zo'n stevige rit was en de prijzen hier best meevallen (bv. 3 € om te kamperen), en misschien ook wel een beetje omdat het voorlopig alweer mijn laatste nacht in Letland is, ga ik mezelf zo dadelijk trakteren op een echte maaltijd en een pint bier in het restaurant van het hotel.

Bijlagen:
http://www.brytonsport.com/mapTrackView?id=3473817