Het is zover, we zijn weer onderweg Ik
ben er vanmorgen op tijd aan begonnen. Omstreeks 8 uur beginnen laden
en even later op weg, de eerste kilometer begeleid door Harry. De eerste kilometers liepen, logischer
wijze, over bekende wegen, in dit geval een route die ik wel eens
volg richting Kluisbergen: via Beselare en Moorsele richting
Bissegem, even langs de Leie tot Kortrijk, langs de achterkant van
het station en over het fietspad langs de spoorweg naar Zwevegem en
vandaar langs het kanaal naar de Schelde. Kluisbergen liet ik vandaag
rechts liggen, in plaats daarvan ging ik nog een tijdje verder langs
de Schelde tot Oudenaarde. Het Ronde van Vlaanderen centrum stond
niet op mijn programma maar ik was wel van plan om even rustig rond
te kijken en eventueel iets te eten in Oudenaarde. Dat is echter niet
zo erg gelukt, het was me een beetje te druk wegens marktdag. Wel
even tot in het begijnhof geweest. Voor de rest zal ik nog eens
moeten stoppen op de terugweg, als het geen donderdag is. Vanaf
Oudenaarde heb ik mijn GPS de route laten bepalen. Dat lukte
aanvankelijk vrij goed, tot hij me tegen Ninove (tot waar ik volgens
niet helemaal moest gereden zijn) toch weer het veld in wou sturen.
Ik heb dit ontweken door nog een eindje verder naar Ninove te rijden
en van daar richting Denderhoutem, waar de GPS me wel vlot tot aan
camping Reamarik bracht. Toch heb ik weer de indruk dat mijn GPS me
niet echt de kortste route voorschotelt. En zo zit de eerste dag
er alweer op en het was best een goede dag: wisselend bewolkt maar
droog en de wind vanachter. Tot slot nog enkele cijfers. Ik heb
al dikwijls vragen gekregen over het gewicht van mijn fiets dus heb
ik vanmorgen een en ander gewogen en dat was toch even schrikken. De
fiets op zich weegt, met volle drinkbussen, zowat 20 kg en de
bepakking kwam in totaal op ruim 40 kg, toch een stuk meer dan ik
verwachtte. Dit is wel het uiterste maximum, omdat ik met (over)volle
mondvoorraad vertrokken ben. Laten we dus even naar onder afronden en
zeggen dat ik met een fiets en bepakking onderweg ben waarvan het
gewicht schommelt tussen 55 en 60 Kg. Mijn eigen gewicht stond
vanmorgen op 69 Kg, daar kan ik toch best niet té veel van
verliezen.
Na alweer een fris nachtje ging het
vandaag al vlug terug over iets bekendere wegen. Eerst naar Cassel
(beklimming van Casselberg met een fiets van zowat 40 Kg) dan verder
naar Steenvoorde en dan, vanaf Abeele, over een stukje van één van
mijn vaste fietsparcourtjes naar huis. Zo zit mijn vier dagen opwarming er dus
op en al was het een beetje fris en winderig, het was toch best goed.
Toch enkele best pittige ritjes gedaan. Slechts één ding is me behoorlijk
tegengevallen en dat is mijn GPS die me toch enkele rare trajecten
wou opleggen. Verder denk ik dat ik klaar ben voor 9
mei.
Was het gisteren 's nachts nog alleen
maar fris in mijn tentje, vannacht was het er ook nog winderig
omheen, héél winderig. Dit was niet het redelijk positieve weer dat
ze me vrijdag nog voorspeld hadden. En bovendien ging het tegen de
morgen ook nog regenen. Tegen dat ik alles gepakt had stopte die
regen al weer. Mijn eerste bestemming vandaag was het
Blockhaus in Eperleques. Een gigantische bunker die door de
Duitsers ontworpen en gebouwd werd voor de assemblering, stockering
en lancering van V2 raketten. Hij is echter nooit operationeel
geweest omdat de geallieerde inlichtingsdiensten niet erg gerust
waren in de bouw van dat ding en het dus grondig bombardeerden. De
uiterlijke schade scheen nog mee te vallen maar het massale
bombardement creëerde een mini aardbeving, waardoor de funderingen
verschoven en de Duitsers het zaakje iet meer betrouwden om het
operationeel te maken. Hoe dan ook, dit leek me nog eens een
gelegenheid om mijn GPS te testen en ik ben toch niet helemaal
tevreden over de zaak. In de stad is het heel moeilijk om er mee om
te gaan. Hij plant zijn route schijnbaar als voetganger en kent dus
geen verbodstekens of hindernissen. Zo stuurde hij mij naar zowat
alle eenrichtingstraten en naar onbestaande straatjes, ik geloof
zelfs dat hij mij een trap wou doen afdalen. Bovendien mag hij dan
wel denken als een voetganger maar als je te traag gaat rijden of
stopt, dan verliest hij het noorden en draait zijn kaart een halve
slag, ofzo. Alles samengevat, het help wel maar het is niet zo
makkelijk als wel zou mogen. Buiten de stad stuurde hij me over
aangename baantjes door bossen en langs velden, tot ... hij me weer
de boer wou opsturen. Ik heb hem vandaag genegeerd en telkens over de
weg laten herberekenen maar het resultaat was een wat eigenaardig
traject dat volgens mij noch de kortste noch de makkelijkste was.
Ondertussen was echter de zon weer doorgebroken en de dag toch mooi.
Na Eperleques ging het dan nog eventjes langs Watten en Saint-Omer te
eindigen op de municipal camping de Beauséjour in Arques, net
buiten Saint-Omer. Waar ik een mooi, rustig plaatsje heb, de zon
schijnt en de vogeltjes fluiten. Zo werd het toch nog een goede dag.
De nacht was toch wel behoorlijk fris
in mijn tentje. Ik rijd dit jaar voor het eerst,
gedeeltelijk, op GPS. Voor vandaag startte ik op GPS richting Cap
Blanc-Nez. De rit begon over mooie wegen, net achter de duinen, naar
en dan vlotjes door Calais. In de duinen zie je trouwens overal,
restanten van, bunkers uit WO II. Soms stuurt hij me echter over wel héél
kleine wegeltjes. Ik had gisteren al enkele, korte, passages over
karrensporen maar vandaag was het even écht niet te doen. Je kan die
sporen natuurlijk negeren en een nieuwe route laten berekenen maar
het begon als een gewoon asfalt baantje dat een eindje verder over
ging op een spoor. Je denkt positief dat het nog wel zal meevallen
maar gaande weg werd het alsmaar erger en ook steeds hogerop.
Ondertussen wil je echter ook niet meer terugkeren, dus ga je nog
steeds maar door. Tot ik uiteindelijk te voet, met de fiets aan de
hand, verder ging (al die mountainbikers die ik tegenkwam moeten
gedacht hebben dat ik gek was). Het zicht verachtte de pijn wel
enigszins, zicht op Frankrijk en Engeland tegelijkertijd. Gelukkig
kruiste het pad boven een gewone baan die ik onmiddellijk genomen heb
om dan een andere route te laten berekenen. Ik was blij dat ik niet
over dergelijk spoor moest afdalen. Ik heb hier langs de kust
trouwens al verscheidene keren mijn kleinste plateautje vooraan mogen
testen, tot zelfs wat ze in het engels de granny's gear oftewel
grootmoeders versnelling ... het kleinst mogelijke verzetje dus. Van de Blanc-Nez ging het dan over de
gewone weg richting Griz-Nez en verder naar Boulogne-sur-Mer.
Boulogne-sur-Mer klinkt mooi maar ik heb tijdens mijn passage
eigenlijk niets gezien dat indruk maakte. Na Boulogne ging het nog
eventjes verder tot Le Portel en Camping du Phare. Met campings is
het altijd een beetje gokken, gisteren overnachtte ik voor 4,70
en vandaag kost dezelfde service 18,20 . Het enige verschil is dat
de camping van vandaag wat groter is maar dat ik gisteren wel uit de
wind zat en vandaag niet.
Op 9 mei vertrek is op een nieuwe,
grote fietstocht. Na het noorden in 2009 en het zuiden in 2011 gaat
het nu richting oosten, Polen en de Baltische staten. Aangezien ik echter, dringend, nog
enkele verlofdagen van vorig jaar moest opnemen en het weerbericht
toch redelijk positief leek, heb ik van de gelegenheid maar gebruik
gemaakt om een vierdaags opwarmertje in Noord-Frankrijk te
maken. Al is opwarmertje misschien niet het juiste woord tegenwoordig
en helemaal positief was het weer ook niet, de wind speelde af en toe
toch een beetje op. Het gaf me alleszins de gelegenheid om al het
materiaal, oud en nieuw, nog eens te testen, en alles functioneert
behoorlijk. Vanmorgen ging het eerst op bekende
wegen richting Poperinge maar voorbij Poperinge waren de wegen
richting Watou al veel minder bekend. Even voorbij Watou ging ik dan
over de schreve (de grens voor niet West-Vlamingen), eerst
richting Wormhout en Esquelbecq en vandaar richting Bergues en verder
naar Duinkerke. In Duinkerke bezocht ik echter enkel de militaire
begraafplaats en bijhorende memorial.
Door een verkeerd duwtje op een knopje
van de GPS werd mijn rit daar gestopt in plaats van gepauzeerd,
waardoor ik daarna een nieuwe rit begon. Na de onderstaande rit
volgde dus nog eentje van nog 25 Km richting Gravelines en daar net
voorbij tot Grand-Fort-Philippe, waar ik een plaatsje vond op Camping
de la Plage. Dat laatste ritje was wel weinig inspirerend, een grote,
rechte weg net achter de industrie. Gravelines leek wel de moeite
maar het was er een beetje druk. Het was de eerste keer dat ik de
Noormannen een kampement zag delen met WO II GI's. Vanavond op de camping is het trouwens
wel best aangenaam, uit de wind en in het zonnetje. Ook nog even een
wandeling gemaakt maar dan wel in de wind gekomen en dat was veel
minder aangenaam.
