Genua 31 oktober 2016

Genua is zon wanneer de Frecciabianca uit de heuvels naar de zee spoort. Mist en wolken na Milaan hadden een filter over de kleuren gelegd. Leggen een filter over wat je van zuiders land verwacht. Het lijkt soms op onze polders, inclusief rollen stro en mestciternen. Uit de lucht was het al matter. Eerst als nevelmeander tussen de heuvels, daarna als smeltende-sneeuw-kleur tussen de pieken en sneeuwvakken. Dan mist voorbij de meren aan de voet van de Alpen. In de verte dacht ik de Dolomieten te herkennen. Alhoewel: herkennen is herinneren en er nog eens willen zijn. Zelfde uitzicht vanaf een terras naast de Jeugdherberg op Giudecca. Tegen de avond, lentescherp, die bergtoppen. Maar dat is zo’n 10 jaar geleden.

Vorig jaar nog de Biënnale, nu Genua. Met z’n drietjes en meteen thuis. Dat wil zeggen: wij drie zijn een eenheid die als die eenheid overal mag neerstrijken. De verhalen lopen door, het vertrouwen in de stille moment, de smaak en het gemak van aanvaarden. Dat lijkt broos, maar moet dat ook niet zijn. Reizen is vertellen, oplossingen zoeken, ervaren, meenemen om in een ander verhaal te passen. Elkaar leren kennen en toch aanvoelen dat je  het al wist, omdat dat precies past bij wie het zegt.

Ik had voordien wat teveel getwijfeld over data, vandaar dat Andrea ons pas morgen verwacht. Oké, zegt hij: je mails bevestigen ons verhaal. Hij is verward. Papa vorige maand gestorven mama tegen (of zeg je: voor?) kanker behandelt en nu blijkt ze in de nasleep dingen, veel dingen te vergeten. Eén keer al zijn naam. Hij heeft naast stapels excuses ook tranen die nog net in zijn ooghoeken te zien zijn. Dan naar de 6de verdieping in een hoog smal oud huis bij de haven. Gelukkig alleen maar handbagage.  En maar voor één nacht: morgen mogen we naar ons besteld appartement. Wat de haven betreft: het uitzicht wordt gekruist door een snelweg op pylonen. Vanaf de terrastafel kan je het einde van de vaste wereld niet meteen fantaseren. Flitsende auto’s duwen je telkens terug naar de sterke koffie, de vermoeide prikkels in onze piepkleine oogjes.

Nog wat lokale boodschappen, een platte pizza omdat het snel moet gaan (moe én honger) en dan 6 hoog mails bekijken, skypen met Sint-Petersburg en Saigon (lukt niet) en oma geruststellen. Ze zegt dat ze me mist. Er is nog hoop. Nu ja: er was altijd hoop, alleen werd dat nooit zo uitgesproken als in de stilte van haar keuken tegen haar IPad naar mijn in Genua. Tijd voor water en bed.