S.E.A.S. = SCHARPOORD[i] EXPERIMENTAL ART SPACE:

Knokke-Heist heeft zo zijn/haar eigen kunststijl. Niet te moeilijk, met een snuifje surrealisme, decoratief én pertinent, prijzig en met zicht op tijdloosheid, als je wil sparen in de Zoute-stijl. Geen probleem, elk zijn stijl (en portemonnee).

Het Cultuurcentrum Scharpoord geeft al jaar én dag kansen aan jonge kunstenaars die los gaan van de traditionele paden en iets uitproberen. Vandaar SEAS = kom het hier tonen en reflecteer samen over de appreciaties. Niet meteen makkelijke kunst, maar een praatje met de kunstenaar helpt.

Momenteel is er Jill Vandorpe[ii] met een presentatie: What about the things that Break?

Kijk eerste even naar haar werken via de website van Jill Vandorpe. Daarna kan je best overweg met het tekstfragment  dat we uit een interessante blog gehaald hebben:

“In mijn werk vertrek ik altijd vanuit mijzelf en mijn eigen wereld. Gevoelens, gebeurtenissen, herinneringen en schrijfsels komen er in voor. Voor mij is kunst een andere vorm van taal of communicatie. Ik wil beginnen waar de taal niet meer kan en de poëzie het overneemt. Poëzie die een ruimte in taal creëert voor de dingen die niet meer te verwoorden zijn. Poëzie laat plaats aan onze interpretatie maar leidt ze bijna onmerkbaar door een spel van verbergen en tonen, metaforen en symboliek. Mijn beelden construeer ik op deze manier.”[iii]

Wat doe je met dingen die breken. Hou je ze weg, verstop je ze tot je meer afstand hebt kunnen nemen of plaats je ze voluit in beeld zodat je in woorden en lijnen afscheid kunt nemen. Het beeld wordt dan een herinnering en in de massa van die gebeurtenissen een metafoor voor een herkenbaar gevoel. Wat moet je in vraag stellen? In welk beeld staat iets dat jij herkent alsof het van jezelf is? Waarom is een vinger nog geen hand? En als het breekt: waarom dan, waarom dat? Was het gewicht van herinneren te zwaar? Moet iets vervagen, verdwijnen, slechts een spoor van potlood, verf, stof, plaaster, ... nalaten.

“Mijn werk speelt zich voor een groot deel af op papier. Ik maak zowel tekeningen (met verschillende media) en grafisch werk. Steeds meer introduceren zich ook kleine sculpturen. Deze laten de beleving van een werk op een andere manier toe dan 2D werk. De opstelling van de werken vormt uiteindelijk mee de inhoud van het werk.
Het vertrekpunt bij het maken van een beeld kan vaak iets heel klein, onbenullig zijn (vandaar de titel van mijn vorige tentoonstelling ‘Something of nothing’). Al te vaak projecteren wij als mensen onze wensen, hoop en verlangens in kleine objecten (vb. souvenirs, talisman, ..). In mijn werk hou ik ervan om deze dingen niet alleen af te beelden maar ook om het werk zelf als iets symbolisch maar ook poëtisch te presenteren. Voor mij is het aan de toeschouwer om het gevoel en de betekenis van een werk opnieuw in te vullen zoals een woord in een gedicht een suggestie naar vele verhalen kan vormen.”[iv]

Ik lees haar gedicht en denk eerder aan “What about the things YOU break?” Iets dat uit zichzelf breekt, heeft iets in zich dat doet breken. Met de klank van broosheid die in de ets, grafiek[v], kleinsculptuur, setting opduikt. Neen: niet de broosheid van vrouw, maar de broosheid van object en tijd, van feit en houdbaarheid, van omgeving en aanvoelen.