we rijden morgen weer een stuk noordelijker (in dit geval dichter bij de evenaar) tot in Arica, wat dus vlak voor Peru ligt, tedaaaaan het echte werk komt eraan dus.
Tijdens een wandeling een 1951 chevy te koop van partikulier gevonden, even verzonnen om er een groot handvat aan te lassen en mee te nemen als handbagage maar er is er al eene die voor de rechter mag verschijnen , naar verluid, omdat 'm een uitgedroogde cactus gekocht had en in de mobilhome van de organisatie mee naar Frankrijk probeerde te halen. Was geen goed gedacht blijkbaar.
Nog zo'n stoot enkele dagen geleden bij het avondmaal ergens in een resto , haalt me daar iemand enkele flessen wijn boven om ter plekke te verbruiken. deed ie nog verbaasd toen de uitbater 'm er 5000 plaatselijke voor dreigde aan te rekenen, (wat eigenlijk bij de zeven euro is) Vanmiddag effe rap iets gaan eten bij aankomst aan het zeehotel. "Madam geef ne keer een dikke kan bier en vier dag menu's" por favor , wel euro 5 per man later hadden we een voorgerecht slaatje en hoofdgerecht kip met rijst , plus een frisdrank achter de kiezen. Twee keer gasgeven kost bijna hetzelfde.
We zijn dus uit de bergen en aan de kust geraakt, van dikke 3000m naar 15meter in enkele uren.
De auto deed het weer lekker , net als het weer, zon, zon en nog es zon.
Vroeg uit de veren weeral alle benzinereservoirs vol en rijden maar. De wegen zijn met momenten zo lang rechtuit en bergaf dat je 't einde niet kan schatten, en de zichten onderweg zijn bij wijlen werkelijk wreed. Vooral groot is het hier , er komt geen einde aan zou je denken.
Ach ja , een aardigheidje wat ons vandaag weer opviel omdat het terug is zoals thuis, de stoplichten staan in Argentinie aan de overkant van het kruispunt, dus voorbij het kruispunt. dat gaf in het begin wel wat gekkigheden, je bent gewoon om aan het licht te gaan staan, wel dan sta je in Argentinie pal in 't midden van het kruispunt, wat niet door iedereen getolereerd wordt, begrijpelijk.
-Goed nieuws van het financiele front, ik reed vandaag de zuinigste rit ooit met de blauwe , ik zat aan een gemiddelde van 17 a 18 liter op 100, nieuw laagte record. Zal wel komen van 250 km bergaf zeker.
We waren zo blij dat we eindelijk nog eens water zagen dat we prompt het strand zijn opgereden om wat keien naar Japan te gooien (minder gelukt) en eens te gaan voelen hoe warm het water was. Koud dus.
Volgens wat ik las zouden we twee nachten aan het strand blijven, maar wel in twee verschillend gelegen hotels van dezelfde keten of iets dergelijks. Zeker (als er hier ooit iets zeker is) is dat we op zeeniveau blijven wat maakt dat mijn visachtige luchthapbewegingen even de kast in mogen. En dat doet deugd.
fotos:
1 de apotheker aan t werk op rustdag
2eindeloos rechte banen
3energie is hier geen benzine te krijgen in 330 km lang, dus busje gieten
4zonnepanelen op verlichting kruispunt
5de zee , eindelijk en dan was het nog de verkeerde, we zitten nu aan de linkerkant van de kaart dus kijken richting Japan, the pacific dus. Voor ons lang geleden
6adembenemende zichten , zie de graafmachine rechts onderaan voor de schaal
Gisteren dus naar het "grote plaatselijke " zoutmeer , in de folders El Salar d'Atacama geheten.
Deze keer was er nog water te zien, zelfs met een schaarse vogel erbij , daarna naar één of andere lagune waar ik me niets van herinner, en daaropvolgend naar de vallée de la luna waar we in een wreed smalle ondergrondse pijp werden gelootst? op den duur moesten we op handen en voeten , op de tast er doorheen, wat voor ons toch net een claustrofobische brug te ver was. Wel een wreed spectakel moet ik zeggen? Dat was een , door erosie veroorzaakte , ondergrondse beek geweest zo'n enkele duizenden jaren geleden. Nu een toeristische attractie, de foto's moeten bewerkt worden dus , niet beschikbaar nu.
ergens daartussendoor merkte ik op dat de linker voorband wel erg plat stond. Dus , samen met de 505 mannen gewisseld met ons kriksysteempje en bouloneuze.
Het heeft geen 5 minuten geduurd (wat nog altijd veel langer was dan Loix in Ieper op een keer: binnen de minuut!) , maar goed het was voor ons de eerste keer en 40°C.
Bleek dat er geen echt lek zat maar dat het ventiel was geraakt op één van die pistes.Dus de organisatie mechaniekers ermee naar een bandencentrale( wat een woord voor zo'n schuurtje neven de baan) en 13.000 plaatselijke pesos later had ik 'm terug met twee losse reserve ventielen erbij. Ge moet tenslotte uw gerief hebben hé.
In de latere namiddag aan 't hotel grote controle van de auto terwijl Chris 'm te lijf ging met emmer en spons. Met opluchting vertellen dat ik buiten twee losse bouten op de carterbescherming , niks heb gevonden Zag er goed en droog uit , niveaus goed.....
Vandaag weer zo'n verrekte vroege morgen , 06.00 eruit om tegen .07.00 met twee minibussen naar het plateau van Tatio te rijden, waar ze over kilometers verspreid heetwater spuiters hebben liggen. Dat komt daar zomaar omhoog aan ongeveer 85°C. Raar zicht moet 'k zeggen. Van de eene naar de andere gesleept met een plaatselijke gids, waar ik alweer weinig aan overhoud. Hebben we maar wat foto's gemaakt.
Na zo een beetje de derde stop kreeg ik het niet meer over mijn hart om alweer uit die bus te kruipen de ijzige koude in. Bij aankomst lag er ijs op de verbindings stroompjes, en met plaatsen sneed de wind door onze MAK frakskes.
In het terug rijden na de middag bleek onze bus een zeer merkwaardige gewoonte te ontwikkelen, die viel alle vijf botten stil, wat maakte dat we meer zonder dan met motorkracht / rembekrachtiging en ABS naar beneden bolden . Van zo'n vlotte 4000 meter is dat niet echt plezant, je bekijkt dan de haarspelden toch een beetje anders. Onverantwoord alweer , we raken het helaas gewoon.
Het was hier vandaag nationale verkiezingsdag, vandaar nogal wat Chileens vlaggen hier en daar.
Enfin, foto's dus
1 panoramaa zoutmmer met ikke
2chileensevlag aan één of ander dorp
3 C in kapelletje gisteren , naast de eet/rustplaats
4 andere deelnemer
5 andere deelnemer
6 andere deelnemer
7zo ziet zo'n half uitgedroogd zoutmeer eruit, van zulke plaatsen zou het leven op aarde ontstaan zijn
Nog rap enkel foto's van Chili, wat er momenteel veel beter voorkomt dan Argentinie (zal we toeval zijn zeker) een zoutmeer met flamingo's erop. En als laatste onze barak waar we de volgende drie dagen zullen verblijven, no airco, no minibar , no resto, no lavatory service ik draaide er als eerste binnen en meende dat ik op een bouwwerf of dergelijk was terecht gekomen.
Hoe ze dit soort "koten" blijven vinden voor de meernachts verblijven is een specialiteit van.......
Ik ging het er niet meer over hebben. Schande.
Allee; morgen naar de vallei van de maan en zondag naar de geysers vertellen ze hier.
Ik ben bij dus ga nu douchen en ergens een frisse pint zoeken;
Dus ikke gisteren pottendicht om 20.00h bed in, op; leeg ,wegwerp.
11 uus slaap verder, weer bruikbaar, dus dankzij Chris toch een foto van de menu beeld 1 en 2
Het ging dus van noord Argentinie naar Chili, nog net in Argentinie de befaamde zoutmeren, waar we met zijn drieen als eerste aan de paal stonden.Na een eerste col buiten kategorie, wreed hoog en neig steil, de Jag weerde zich echter als een duivel, maar tegen de korte pont van de 505 en het koppel van de SL moest hij er toch aan. Ik probeerde nog om de 505 in de laatste bochten te verschalken maar hij hield de deur dichy , of eerlijker ikke te plat. Ge kunt het bijna niet geloven hoe steil dat hier kan zijn. In S , dan trekt 'm door tot 5500, vol op de plank wilt 'm niet eens naar de 4500, hij geraakt er gewoon niet omdat de helling te geweldig is. En niet één keer he maar alle vijf botten zit ik daar te knijpen dat het niet mooi meer is.
Wat ook minder mooi was is dat we hier wel heel hoog omhoog moeten om over die bergen te geraken, ons record stond voorlopig op 2600 meter, en is vandaag naar de prullenbak gereden, 4717 = 15474 voet, zelf gemeten. Bijna hele dag boven de 3500 gezeten.
Ikke gelijk op mijn adem getrapt en nog geen klein beetje , werkelijk pompend ademen om de duizeligheid te overwinnen. Niet aan 't stuur nochtans, dan lukt het allemaal wel , maar uitstappen om effe de motorkap dicht te duwen is goed voor tweetal minuten "verniet zat" en happen als een vis op het droge. Chris heeft er in 't geheel geene last van.
We zijn dan ook op zo'n zoutmeer gaan rijden, heel wat minder dan op TV, rijtje rijden achter een "official" foto's 6 en 7
Foto 8 hoeft enige duiding, die fransen zijn een bende ongeregeld, doen precies waar ze zin in hebben met een merkwaardige ontkenning van alle fatsoen of sociale gevoelens. ze stoppen in 't midden van de baan met twee langsheen om effe bij te praten terwijl er auto's achter staan, ze parkeren zodat geen mens erlangs kan, enfin. Ik schrok me dus te pletter toen de "zoutgids" in het Spaans dan nog , vroeg om netjes op één rij te blijven bij het benaderen van zo'n pekelplas. Ze dedn dat toch wel zeker, enfin toch 30 meter , vanaf dan alles weer op een hoop langsheen het pad.
de grens met Chili vlot over geraakt (rootje schuiven foto 9)
soms vallen de hotels wel een mee om niet te hard te stoefen, dikke klasse was dit spel gelegen op een wijndomein , ook de kapel was in het hotel maar de briefings gaan er normaal heel anders aan toe, zonder bubbels zoals hier wel t geval was.
Het weer is , zoals te zien aan de blauwe luchten erg fijn tot koekend heet , maar niet altijd gaat het zo. Kijk foto 4 en 5.
Zo goot het eruit, en per toeval( meer zo'n 6 beelden per seconde gedurende halve minuut) een bliksemverlichting erbij.
6 nog eentje van dit klasse spel dat op tripadvisor zelfs geen cijfer meer krijgt, is gewoon "winner".
7 landschapje tegen 90km/h dat wel redelijk uitkwam
8 zo ziet de baan eruit na zo'n onweer, de betonnen "duikers" zorgen ervoor dat de asfaltbaan niet wegspoeld bij zo'n modder stroom. Ze liggen soms alle 100 meter en dan weer kilometers niks. Ook zijn ze verschillend van formaat , van carterkillers tot "hide a truck" formaat.
9 de 505 aan't licht en let eens op hoe netjes die kinderen erbij lopen , mooi he.
foto 1 deze plaat bespaarde mij een afgebroken auto, onze 505 kerels wilden "piste" doen, ikke sjans dat er zo'n bord stond. We moesten door die grap wél ongeveer 120 kl terug, maar ja , als 12.000 kunnen.....
foto 2 paarden zoals al eerder
foto 3 een zeldzaamheid, twee van onze deelnemers tegelijk in beeld en wij er dan nog als derde bij.
foto4 en 5 vlak tegen einde van een dagetappe nog snel naar deze ruines gaan kijken, zouden meer dan 2000 jaar moeten geweest zijn, hmmm, mijn gedacht hierover. Wat wél zo was is da die kerels me daar een uitzicht hadden, kan je alleen van dromen hoor, net als van die cactussen daar.
foto 7 , even verkeerd gereden? Kijk es naar de stad links boven het bord?
foto8 ook dit loopt hier los en heeft in 't geheel geen schrik van mensen zo bleek. Achteraf kreeg ik door dat "mijn wildlive shot" de uitbater van 't café zijnen hond was. Poegh!
Twee dagen beetje moeilijk gehad met de wifi's en timing dus ik ga eerst een deel foto's sturen.
Ik gebruik ze namelijk als geheugenstuentjes, het gaat hier nogal rap van 't één uiterste in 't ander.
De volgorde van gebeurtenissen kan fout zijn ,maar, eerste foto was een resto waar we over de middag even binnenstapten , u ziet wat zer scheelt; er is enkel een inkomdeur plus een gat in de muur zoals op fot 2 ook te zien is.
De allervriendelijkste madam riep ons vanuit het gat "ola!" toe, wij wisten niet te best waar beginnen en gingen maar zitten, ik steek mijn kop door 't gat en zeg cervesa por favor , en gelijk verschijnt er een grote fles , ijskoud spul. Graaf!
Op onze vraag of we iets kunnen eten , gelijk bevestiging, ze ging meteen komen opnemen zie
Madam schiet haar keuken uit door haar achterhofke, via de carport , langs de voordeur weer binnen!!
Oh! meer kon ik niet zeggen , Chris vroeg een fles plat water, dat had ze niet, maar toen het haar klaarde dat we daar wel echt op stonden: no problema, cinco minutos por favor". Die springt me daar op de voor de deur staande brommer en smeert eruit, ons achterlatend met grote ogen en een fles koud bier. Het kon erger hé.
Vijftal minuten later brommer met madam terug met twee grote , ijskoude mineraalwaterflessen. Awel als je van inzet spreekt zie.
Voor de volledigheid nog even melden dat ze onze twee dames ook nog meenam naar de buur om naar 't toilet te kunnen gaan, alles kon daar.
Deftig gegeten maar vooral een blije belevenis rijker.
U ziet de dame in kwestie op twee foto's in haar keuken, getrokken door het fameuze "hole in the wall", ook haar voorraad etenswaar kreeg Chris te zien, gelukkig na de maaltijd!
Op een andere keer waren we onderweg met de mannen van de 505 , stopten om iets te drinken en wat vinden we op de parking: onderdelen!
En wat staat er aan de overkant mijn onderdelen!
Bij het vertrekken troffen we , zoals veel gebeurd het menu op poten tegen.
Niet in de gang maar in de weg , en niet eentje maar veel, en niet één keer maar vele keren. Ik vraag me af waar ze met al die paardesteaks blijven?
Was een lange dag , om 6 uur eruit tegen 7 uur geladen , half litertje olie en voor de rest niks.Rap naar 't ontbijt tegen 7 om te zien dat de bakker dit "authentieke " hotel "met mogelijkheden" niet wist te vinden. Uiteindelijk weg met drie auto's , eentje reed de normale we g de twee anderen gingen binnendoor via de "pistes". Wel daar ga ik nu mee ophouden want mijn machien is daar niet voor in de wieg gelegd, en hij is nu nog heel. 'k Ga dat zo proberen te houden en als ze willen koersen , dan op de tarmac.
Middag ergens in een godvergeten dorp "milanese con patatas" gegeten met twee flessen ijskoud bier. Meer moet dat niet zijn. Viel wel tegen dat we nog 160km te doen hadden.
Nog even via de ruines van één of andere volkstam gaan kijken, hadden die een uitzicht man. dat ex dorp lag in een natuurlijke halfronde "schelp" Chique!!!!
Dat is ook dit hotel, ine hotel Patios de Cafayate. Graaf . Nu te moe om foto's te gaan verzamelen, zal voor morgen zijn.
Is aan mij niet dierect besteed, zeker niet in het Spaans gegeven, maar toch één en ander opgestoken.
Toch effe beginnen bij het begin, vanmorgen om 06.00h opgestaan met een zware kop, iets kleins gegeten en holder de bolder in de auto want onze maat voor de dag reed al van de parking. Onze blauwe geschelpte is 's morgens niet zo gewillig (ik ken er nog met ochtendhumeuren) maar toch aangepikt bij de mannen met de Peugeot 505 , Pierre Yves Mander nogwat dus heette hij PIM en Jean de mecanieker. Om te zeggen dat het erg voreg was , de zon was nog niet boven de horizon en de reflex gaf een wat merkwaardige kleurbalans zoals te zien mag zijn.
We rijden nu richting Chili tot Chilecito om precies te zijn. Geen fluit te zien hier, we zitten in het ACA (Argentina Club Automovil) een hele mond vol voor iets waarvan ze in Cuba in de jaren 60 fier op moeten geweest zijn, enfin, 't is maar om te slapen zeker hé.
Onze organisatie maakte er ons op attent dat we op 75 km van een nationaal park passeerden, aan de avondtafel gekeken en geschat , we gingen ervoor gaan. Origineel was het een rit van 350 km maar met dat ommetje kwamen we alrap bij de 500 uit, met nog het bezoek aan het natuurpark erbij van 2 a 3 uur een volle dag dus.
Wij zijn echter voor 't geluk geboren denk ik, zonder één keer fout te gaan , alle politiecontroles (en ze hebben er hier wel wat) bijna mogen doorrijden stonden we reeds voor 10.30 aan het park, daar direct aan de toonbank ticketten kopen en om 10.45h reden we met het busje de bush in.
Het is dus een behoorlijk groot park (meeste dingen zijn hier bangelijk groot) waar er gene zever gemaakt wordt , de toeristen worden afgezet telkens voor een houten wandelpark dat boven de grond ligt, ze kunnen er niet af en kunnen nergens aan. Dus weinig of geen afbreuk aan de originaliteit van de omgeving van ongeveer 215.000 ha en sinds meer dan 1000 jaar onbewoond. De erosie kan hier zijn gangen gaan, de schaarse dieren die we zagen trekken zich van de busjes niks aan we reden door de rivierbedding net zoals we dat in Omaan deden enkele jaren geleden. Je mond valt er bij open , de wanden zijn bij plaatsen 150meter hoog, ik deed mijn best om het in beeld te krijgen maar zelfs met de 16mm op full frame geeft dit niet weer zoals ik het ervaren heb. Ook de tekeningen uit de oudheid zijn met plaatsen goed te zien.
Enfin dik de moeite om eens om te rijden.
Ik voeg enkele foto's bij, gisteren was er eentje bij met een steak frit, wel dat was wat er overbleef nadat Chris er haar best aan gedaan had. Meer dan voldoende om er een flinke scheper een maagindigestei mee te bezorgen, en dat lappen ze hier ongeveer elke keer, ikke niet klagen hoor.
Auto doet het nog steeds goed, het is echter veel te warm om open te rijden , en de airco moet soms ingezet worden als chauffage om de file-heetlopers op te vangen. Voor de rest geen problemen te melden
Op de kaart ziet het er mogen een erg lange rit uit dus , rap foto's sturen en alles gaan gereed zetten
Juist , ja de flora veranderd ook, zie effe de berg cactussen!!!
Vandaag dus spuit gekregen, beetje dikke kop nu. Vertrokken beetje haastig want we kregen te horen dat de rijtijd 7 uur ging zijn , over 350 km.
Er lag namelijk ook piste in, wat ze bedoelen met onverhard.Dus wij georganiseerd aan de slag , mijlen naar km omrekenen tijdens wachttijd voor ontbijt, koelblokken uithalen tijdens ontbijt, boel laden en coordinaten intikken in de Garmin. Jaj jaa, goed gelezen , na een volle week zijn ze er hier achter gekomen dat ze sd kaartjes hebben die eigenlijk niet in die franse telefoons horen maar in onze verplicht aan te kopen garmins. Oeps dat was een ontdekking. Nu blijkt echter dat op die kaartjes niks anders staat dan wat garmin laat downloaden voor 44.95 euro. Niks te route, of bezienswaardigheden, nul de botten.
Laatste keer nu, blijf ver weg van ATO reisagentschap, en bedenk jezelf twee keer voordat je jezelf inlaat met de sponsoren van dit gedoe, zijnde Sojasun en yeso. Je weet, wie bij de hond slaapt.....
Enfin wijlen weg om toch om een deftig uur thuis te komen, dus , beetje leunen op de rechtse (die dankzij de verzorging van onze Chefa ) erg goed is. Krijgt wel kleurtje nu maar weinig hinder.
Ik dus stilletjes ; met één oog op de GPS en het andere op de temperatuur , op naar de 100 mijl.........en.......erover op die lange rechte banen hier. Tot plots bij zo'n 170 schiet me daar tegelijk een lama uit de kant en Chris haar deur uit het slot. Effe slikken, gelukkig zag de lama een "meeting" met 2ton Duits ijzer niet zitten en had Chris haar gordel aan. Toch schrikken.
Effe gestopt bij zo'n typisch "monumentje/kapelletje" langs de kant waarin blijkbaar meestal een Mariabeeldje insteekt, Meer hierover als ik erachter kom.
We zijn ook gestopt (doen we dilwijls) bij benzinestations( gaat de Argentijnse peso nog niet omhoog met al die dure naft hier?).
Daar zie je soms wel eens wat betreffend assortiment, maar vlak voor Rodeo (waar we nu zitten) stopten we bij een winkeltje in een onooglijk dorpje. Het aanbod welke die mens had slaat voor mij ongeveer alles, vooral gezien zijn erg beperkte ruimte. O V E R A L koopwaar , van vloer tot plafond voorkant en achterkant van zijn toonbank, aan deurstijlen, in etages aan het plafond, het hield niet op. Wat we meest verbaasde was een enigzins antieke maar erg propere lintzaag in de zaak.
Nu zag ik niet meteen het nut van dergelijk stuk gereedschap in een "epicerie ofte kruidenierszaak". Jos van Roos van Lamotten van d'oude Post in Berlaar had zulks niet en die had ALLES tot ondergoed toe, maar een functionerende lintzaag?
Wel dat dient om kiekens uiteen te zagen, zo leerde de prijslijst aan de zijkant. Netjes gerangschikt, de borsten naast de billen, elk zijn prijs. Ik stond paf.
Hopelijk kan ik morgen de foto's doorsturen. Zou al blij zijn mocht dit op de blog geraken.
Eerste vrije dag,we zitten dus in Uspallata om en bij de 2000m en trokken na een wat later ontbijt richting Puenta des Incas en lokale provinciale park , beiden op ongeveer 85 klm van hotel. Op de parking werd er al redelijk gesleuteld aan de DS die een nieuwe pakking tussen collector en blok kreeg. De rijders deden het daar zelf.
Korte rit dus door een bij wijlen schitterend landschap. Daar zijn we hier voor gekomen. Geen groothoek kan dit vangen en uitbeelden, je ogen rollen er bijna uit, we kropen met de neus tegen de ruit op niet beperkt te worden door de zonneband.Zo'n beeld zeg. Ik hoop dat de dashcam er een impressie van kan geven....schitterend.
Na een klein uurtje rijden, weinig verkeer en goede baan aan het nationale park toegekomen waarin onder andere de hoogste piek van Z Amerika staat, dé grootste zelfs van alles buiten Azie wel te verstaan. Deze was dikke 6000meter hoog en wij wandelden, ja ja goed gelezen, Patrick wandelde mee tot ergens ronde de 2800 vanwaar we de foto's maakten. Wel beetje opletten met uitleggen en babbelen , korte adem greep snel in.
Van daar naar de Brug van de Inca's, wat een natuurlijke brug vormt door het wegslijten van de poreuzere ondergrond. Mede door de aanvoer van warm water uit de bodem neemt het water nogal wat mineralen mee die verantwoordelijk zijn voor de kleurpracht van het landschap daar.
In de winter ligt er daar vlotjes 2 meter sneeuw, dixit de lokale neringdoender, wat me toch enige twijfels bezorgde.
Een kleinigheid gegeten en terug naar het hotel in Uspallata waar we aan de grote kuis van onze auto begonnen alvorens seffens iets te gaan eten. Mijn voet wordt door de prive medische dienst van on sChris in de watten gelegd dat het bijna niet meer mooi is en die gedraagt zich dan ook zo.
Uiteindelijk hebben we ze , de bergen van de Andes.
Vanmorgen vanuit Mendoza vertrokken naar wat klonk als" voulez vous nous joindre pour visiter la barrage?"
Allicht gingen we mee vanuit de ondergrondse parking. Effe op den boer gezeten maar toch nog aan de voordeur geraakt waar ik flink mijn rechtse enkel omsloeg. Ge kunt zo rap niet vloeken of Chris stond er met een koelzak die deskundig mat tanktape !!!!boven de kous!!!! werd vastgeplakt, en weg ermee. We reden nu in kolonne de boer op en reden gelijk maar door bij de droogstaande "barrage".
De aangekondigde rit tot de wijnboer van 32 km veranderde naar eentje van dikke 60 km en ik moest voor de eerste keer de blinkende jerrycan bovenhalen. Past die giettuit daar toch wel niet op zeker. Chris maakte met de leatherman en een pvc flesje effe een bushtrechter en klaar was kees weeral. Enkel speelt ferm op.
Aangekomen bij de wijnboer kregen we een uiterst verzorgde maaltijd te verzetten met soms wel wat rare borden zoals één van de foto's toont.We zaten daar op kleine 1000 meter hoog, van daaruit verder gereden naar Upsallata op 2000m via enkele mooie gezichten. Eén van die foto's geeft een bocht weer met zo'n geel bordje langs de weg en wie goed kijkt ontwaard daar ook de achterste hoek van een 4 meter hoge kamion. Om de afmetingen even weer in perspectief te brengen.
We blijven in dit hotel twee nachten, ik had al gezien dat het wat "minder" was, ze zijn hier toch wel met de breekhamers bezig zeker. Hopelijk niet morgen om 6 uur voordat er accidenten gebeuren.
Wel die was er vandaag mee gemoeid maar gelukkig niet voor mij. Erg vroeg vertrokken (om 6 uur spontaan uit mijne nest) maar met het goede voornemen om bij de mensen met de groene Jag te blijven. Er wordt zo wel wat in groepjes gereden. Wel ik had me deze dag anders voorgesteld. De alternator van die auto gaf er de brui aan, ikke geen startkabels om zijn accu te laden, mijn backup accu te groot en de mecaniekers onder de baan.
Gelukkig kwamen ze rap tevoorschijn, maar kapot is kapot, dus de accu uit zijn "wielkast" gefriemeld andere erin, en ja......neeje, niet want de gascommande schiet nu toch wel uiteen zeker.
Enfin, gascommande gemaakt en dan....... neeje nie aan de gang, een stekker van de ontsteking uiteen geprutst met overal tussendoor te prutsen.....
Eindelijk aan de gang en weg, voor 50 km want toen was die reserve accu ook plat. In de koekende zon dan maar gewacht tot de hulp kwam opdagen deze keer wel wat langer, maar enfin.
Dan nog even 250 km afmalen tot Mendoza, aan de voet van die grooooote hoop stenen waarvoor we hier zijn. De Andes.
Met ons en ons blauwe strijkijzer gaat het goed, geen buikkrampen of andere toeristische plagen, juist dat de Merc (we zagen ook Villa Mercedes onder de baan) het niet zo hoog oopheeft met de warmte hier. Even aanschuiven en meteen op 102°C dus de chauffage aanzetten om erger te voorkomen en vanmorgen lietp de temperatuur ook weer tegen de 102 op snelheid Was echter slechts om en bij de 100 mijl.
We zijn dus rijkelijk laat aan de voet van de Andes toegekomen, vlug een fotootej plakken en recht naar de bar/restaurant.
We zitten in een wijnstreek dus gaan we zo'n wijnding afkijken morgen, eens een keertje maar 120 km en als beloning, twee nachten in zelfde hotel.
foto van wegwijzer naar Villa mercedes, en twwe vanuit onze lamer over Mendoza.
Zo leek het te gaan worden, 500 km route nationale van BA naar Laboulaye. We moeten nu eenmaal van rechts naar links op de kaart door het land om aan de Andes te geraken, dus vandaag eerste brok "hoge snelheidstreintje rijden", en morgen nog zo eentje tot Mendoza dat al een beetje hoger ligt.
Enfin; we vertrokken in BA, volle bak verkeer en de zon erop. Dat vonden wij , de drievuldigheid van Chris de Mercedes en mezelf, niet zo'n succes, Chris wordt dan stil, ikke kregelig en de auto.........WARM! Dus de chauffage aan in de plaats van de airco, ramen open en......puffen hé
Gelukkig slechts een goed half uur gesukkeld en daarna kon de auto de benen strekken en wij adem happen.
Het landschap trekt behoorlijk eentonig voorbij, geen aangelegde weiden of dergelijk maar eigenlijk ook geen verwilderde boel. Hier en daar onderbroken door een meute "filet purs en entrecoten" op poten. Verder, niks te melden.
Ergens zowat halverwegen (lijkt me wel een liedjestekst), gestopt in wat Chris dacht een Kessel zou zijn, bleek meer een uit de kluiten gewassen Lier te zijn.
Kleinigheidje gegeten en maar weer verder, planning om netjes tegen de vieren aan te tikken. Allicht de petroleumbranche nog wat gesponsord en karren maar.
Haalden we drie andere deelnemers in, de DS de CX en een 2 PKaatje. Wat zottigheden uitgeprobeerd om rijdende foto's te maken op de toch redelijk verlaten weg, tot we ook dat moe werden en ik aanlegde om een gat te trekken op deze mooie Citroen verzameling. Ik begin net op snee te komen (heb de kick-down herondekt!!!!)als we een wegblokkage opmerken. Oeps, wat nu, onze "super efficiente hightech navigatie GSM "werkt tot nader order niet, dus behelpen we ons maar met eigen materiaal en spelen we zelf organisator.
Gelukkig zat er in de DS een door de wol geverfde navigator die de zaak meteen overnam, allen daarachter dus. Nu was de man wel heel straf met zijn kaart, en hij nam de meute op sleeptouw door een serie zandwegen....... Wel laat ons zeggen dat onze SL meer kenmerken heeft van een asfalt dier dan een zandstuiver om beleefd te blijven. Fred joh, 't is een goeie bodemplaat plaat zulle. In het fijne stof van de drie vorige auto's was het zo een beetje op de tast rijden tussen twee , anderhalve meter brede en tot de rand gevulde, grachten. Zelden was het zo stil in de auto, uiterste concentratie op de baan . Dan kwamen , tot overmaat van ramp , de slijkbaden eraan, ik zag de geit behoorlijk diep zakken (man toonde me later zijn slijkschoenen van het binnengulpende water) ,ik nam me daar een aanloop en "planeerde" 'm "pedal to the metal" , naar de overkant. Waar zo'n plaat al niet goed voor is hé. We deden die oefening een aantal keren, meer dan me lief was. En tegen dat Chris stilletjes opperde " 'tis net iets minder dan 10 kilometer nog van ditte" kregen we tegenliggers , eerst in de vorm van een verdwaalde 4x4, een overmaatse tractor tot uiteindelijk een tweetal wegenbouw machines! Niet verschieten dat we mekaar daar kwijt geraakten, niemand durfde het aan te minderen laat staan te stoppen, dus met verachting van enig plaatwerk of spiegels, doorgaan , op centimeters langsheen zo'n poutrellen machien, en dan in die zijn gigantische stofwolk. En hopen dat de baan recht was daarachter en er niemand het in zijn hoofd haalde om daar te blijven staan. Dan voelt ge dat ge leeft tot in de toppen van je tenen.
Wel , niets geraakt (boven de carterplaat dan toch niet) en na een heugenswaardig anderhalf uurtje eindelijk , tarmac!!!!!!
Met het rode lampje van de lege tank dan maar gestopt en de ruiten gaan kuisen, de ruitensproeier ben ik vergeten te repareren dus heel de tijd door zo'n kleine gaatjes liggen pieren.
Seffens een goeie drinken, kijken of de rest het gehaald hebben (er was namelijk nog een andere mogelijkheid die echter ongeveer 100 km omweg was)
Wie of wat deze organisatie/timing bij mekaar heeft gestoken mag Joost weten (hij mag het me altijd vertellen) .
Maar het rammelt dat het pijn aan de oren doet.
Gisteravond kregen we het bericht dat de geplande terugkeer naar BAires een beetje anders ging verlopen. Ik voelde al iets komen.
Er was namelijk op de planning geen afstand opgegeven dus iedereen ging er vanuit dat we zouden keren zoals gekomen, met de boot dus. Fout.
Ik schreef gisteren dat ik "bij God niet wist hoeveel km het wel zou zijn om rond de monding te rijden". Wel we weten het nu wél. Precies 501km zonder fout te rijden.
Dat op zich niet zo erg, als we er 12000 willen doen mag 500 geen probleem opleveren. Wel dat deed de routebeschrijving wél. Beter gesteld, de gewraakte telefoons met waypoints die onze breedbeeld Garmin zou vervangen ........deed het niet. Dus onze vreugdevol vertrek in klasse voor de Colonia Sheraton duurde precies 29 meter want bij 9 van de 13 stuks bleef het kreng halstarrig weigeren. Ook nadat onze "reisleider/verantwoordelijke "was klemgereden en met het probleem geconfronteerd werd.
Geen beterschap in te krijgen. Dan maar met een bende achter de enige werkende aan door het dorpje richting kilometer 501 mannen.
Dat kwam allengs niet echt goed, per toeval was dat de best geprepareerde V8 Range en zijn Parijse maat in een 2L Alfetta. Ju met de geit moeten ze gedacht hebben, wel da's prima voor mij. We kegelden om de duur constant tussen de 100 en 110 op de teller, over wegen die behoorlijk goed liggen (op een put hier en daar na) maar wel onbekend terrein met zeer vele "blinde topjes". Die Parijzenaars mogen soms wel streken hebben, maar aan het stuur......man man. Het was een treintje , buiten onszelf, met de okergele Range, de blauwe Range en de beige Alfetta
Gelukkig kregen de mannen al eens een keertje dorst zodat ik gelijk de sterk slinkende benzine voorraad kon aanvullen, ne frisse cola en "petten " weer. de Jag kreeg als eerste te maken met de pechvogel, platte band zoals op de foto af te leiden is.
Erg mooi weer, niet "koekende " warm maar zeer aangenaam, in de stad , broeierig, en de auto zal het geweten hebben, om de temperatuur een beetje binnen de normen te houden de chauffage op en zweten maar. Heb hele dag dak toe gereden, had al aanpassingsmoeilijkheden genoeg effe, zal ook zo niet blijven.
Chris hielp me dan weer door de Urugua-aanse douaniers zonder hartstilstand en "off we went again". Het ging bij wijlen zo snel dat de buitenste schuifdak bekleding van zo'n 309 GTI me voor de neus werd geblazen in een afdaling.. Effe schrikken, uitwijken is er niet bij want ,om een beetje in regel te blijven met de lokale snelheidsbeperkingen, reken ik in mijlen per uur. Ferm koerske, tot het zo ongeveer 14.00uur werd en de gemiddelde fransman zich aan de tafel hijst. Wij andere kant op met onze eigen , door Chris formidabel verzorgde GSM/GPS die zelfs alle hotels op voorhand ingegeven heeft met adres inclusief!!!
Il faut le faire hé.
Altijd geweten dat het een speciale is.
Onderweg op een soort van autostrade, twee vakken elke richting dus, regelmatig "kleine zelfstandigen" met fruit en andere zaken , paf gewoon langs de baan, afritje privee (zelf gemaakt blijkbaar) en plof daan staan de mannen zie. We verzuimden om er eens bij te stoppen maar dat gaat niet zo blijven , beloofd.
Enfin we zitten nu terug in BA, in hetzelfde hotel als eergisteren, alleen hebben we nu de auto's bij en mogen we morgenvroeg nog es door die heksenketel van verkeer gaan ploeteren.
Had allemaal veel simpeler gekunnen mochten we van de luchthaven recht naar de Sheraton gereden zijn, maar ja....dat is niet voor mijn klein verstand hé.
Laat ons hopen seffens een oplossing voor de ontbrekende navigatie en ......een serieuze steak misschien?
De jetlag lijkt al ver weg te zijn, gisteren steenhard wakker gebleven tot we om 22.00 plaatselijke tijd de ogen niet meer konden openhouden. In Buenos Aires zeer verzorgd gegeten, de blijkbaar onvermijdelijke steak liet zich wel heel goed doen, niet dat ze bij ons zulke stukken niet zouden hebben, maar je moet toch al geluk hebben dat er zulke kwaliteit op de tafel verschijnt. Prettige verrassing.
Vanmorgen om 06.00h eruit (hela zeg dat is niet mooi meer hé) om tegen zeven uur te vertrekken richting veeboot die tussen Buenos Aires en Colonia (Uruguay) over en weer vaart. Wij netjes met al de bagage naar beneden gesleept , als derde koppel aan het verzorgde ontbijt geschoven en stipt om 07.00h in de lobby verschijnen om de bus te zien toekomen. Tegen 07.27 zijn we uiteindelijk vertrokken, die Fransen , het is me wat , nooit op tijd. De veerboot lag te wachten om tegen 9h te vertrekken. Sjofele zaak maar tenminste op tijd.Het is een erg goede oplossing , de delta is zo groot dat ik op geen 50 km na kan schatten hoe ver het is om rond te rijden tot een brug de oversteek kan doen. Na ongeveer 45 min aangelegd en ingeklaard, andere bus naar de free port waar we onze rijtuigen gingen terugvinden. We waren gewaarschuwd in verband met de gedragingen van de douane beambten, ten treure toe. Braaf zijn , niks opmerken , glimlachen, alle mogelijke en minder mogelijke papieren in 1 vingerknip bovenhalen en bovendien uuuuuren geduld oefenen.
Wel het neemt me meer tijd om dit neer te schrijven dan het duurde om mijn auto te controleren, de man bekeek het tijdelijke invoer document, vergeleek het chassis nummer en zette een reeks stempels en klaar was kees, hieronder effe tekenen en ......de volgende.Binnen het uur alles gekeurd en in orde. Niks te zeveren. Fijne verassing. Onze auto alles in orde, wel een beetje dooreen gehaald en de cabriokap los gezet, voor de rest had ik niets te melden. Een container was blijkbaar een beetje onzacht behandeld en de groene CX had een beetje tegen de kant geschuurd, helemaal niks erg maar spijtig. de verzekering zal het gaan oplossen.
Vanuit de freeport na een uurtje extra wachten naar het nabijgelegen Sheraton gereden, niks bijzonders, buiten een gek gevoel bij het tanken. Die teller gaf alrap meer dan 1000 te lezen en eindigde zijn rit op 4300 en oneven. Het was precies of ik was een auto aan het kopen!
Enfin, de rest van de dag besteed aan het herverpakken en wegstoppen van de bagages die nu allemaal in de auto zitten.Ook de stickers erop, nu lijkt 'm helemaal op een échte.
Morgen terug naar het vorige hotel om de dag erna uiteindelijk aan de échte rit te beginnen.
Ach ja, toch een opstootje, de GPS Garmin van , huppelepup features voorzien en de 8 gb kaart hiervoor die we moesten!!! kopen.......ha maar die hebben we niet nodig!
Hoe niet nodig , we hebben dat ding wel gekocht en ingeoefend omdat jullie dat oplegden hé!
Er stonden daar een reeks mensen met de vraagtekens in de ogen toen de begeleider het weer van zijn nek schoof door te zeggen dat er 10 dagen voor het vertrek een vergadering was geweest waarop dat verteld werd.
Ojaa? En waarom mogen wij dat niet weten?
Ha , dat was niet zijn zaak, en nu moeten we verder.
Toch es effe mijn gedacht gezegd en ik was niet de enige die het stilaan zat aan het worden is met dat lastminut wijzigen en vooral de onverschilligheid waarmee de aanwezige verantwoordelijke hiermee omgaat.
Mijn Frans zal erop vooruit gaan, maar mijn vertrouwen in de organisatie gaat voorlopig omgekeerd evenredig vrees ik.
Nog effe enkele fotootjes van vandaag en ......hopelijk tot morgen!!
