Gisteren dus naar het "grote plaatselijke " zoutmeer , in de folders El Salar d'Atacama geheten.
Deze keer was er nog water te zien, zelfs met een schaarse vogel erbij , daarna naar één of andere lagune waar ik me niets van herinner, en daaropvolgend naar de vallée de la luna waar we in een wreed smalle ondergrondse pijp werden gelootst? op den duur moesten we op handen en voeten , op de tast er doorheen, wat voor ons toch net een claustrofobische brug te ver was. Wel een wreed spectakel moet ik zeggen? Dat was een , door erosie veroorzaakte , ondergrondse beek geweest zo'n enkele duizenden jaren geleden. Nu een toeristische attractie, de foto's moeten bewerkt worden dus , niet beschikbaar nu.
ergens daartussendoor merkte ik op dat de linker voorband wel erg plat stond. Dus , samen met de 505 mannen gewisseld met ons kriksysteempje en bouloneuze.
Het heeft geen 5 minuten geduurd (wat nog altijd veel langer was dan Loix in Ieper op een keer: binnen de minuut!) , maar goed het was voor ons de eerste keer en 40°C.
Bleek dat er geen echt lek zat maar dat het ventiel was geraakt op één van die pistes.Dus de organisatie mechaniekers ermee naar een bandencentrale( wat een woord voor zo'n schuurtje neven de baan) en 13.000 plaatselijke pesos later had ik 'm terug met twee losse reserve ventielen erbij. Ge moet tenslotte uw gerief hebben hé.
In de latere namiddag aan 't hotel grote controle van de auto terwijl Chris 'm te lijf ging met emmer en spons. Met opluchting vertellen dat ik buiten twee losse bouten op de carterbescherming , niks heb gevonden Zag er goed en droog uit , niveaus goed.....
Vandaag weer zo'n verrekte vroege morgen , 06.00 eruit om tegen .07.00 met twee minibussen naar het plateau van Tatio te rijden, waar ze over kilometers verspreid heetwater spuiters hebben liggen. Dat komt daar zomaar omhoog aan ongeveer 85°C. Raar zicht moet 'k zeggen. Van de eene naar de andere gesleept met een plaatselijke gids, waar ik alweer weinig aan overhoud. Hebben we maar wat foto's gemaakt.
Na zo een beetje de derde stop kreeg ik het niet meer over mijn hart om alweer uit die bus te kruipen de ijzige koude in. Bij aankomst lag er ijs op de verbindings stroompjes, en met plaatsen sneed de wind door onze MAK frakskes.
In het terug rijden na de middag bleek onze bus een zeer merkwaardige gewoonte te ontwikkelen, die viel alle vijf botten stil, wat maakte dat we meer zonder dan met motorkracht / rembekrachtiging en ABS naar beneden bolden . Van zo'n vlotte 4000 meter is dat niet echt plezant, je bekijkt dan de haarspelden toch een beetje anders. Onverantwoord alweer , we raken het helaas gewoon.
Het was hier vandaag nationale verkiezingsdag, vandaar nogal wat Chileens vlaggen hier en daar.
Enfin, foto's dus
1 panoramaa zoutmmer met ikke
2chileensevlag aan één of ander dorp
3 C in kapelletje gisteren , naast de eet/rustplaats
4 andere deelnemer
5 andere deelnemer
6 andere deelnemer
7zo ziet zo'n half uitgedroogd zoutmeer eruit, van zulke plaatsen zou het leven op aarde ontstaan zijn
Nog rap enkel foto's van Chili, wat er momenteel veel beter voorkomt dan Argentinie (zal we toeval zijn zeker) een zoutmeer met flamingo's erop. En als laatste onze barak waar we de volgende drie dagen zullen verblijven, no airco, no minibar , no resto, no lavatory service ik draaide er als eerste binnen en meende dat ik op een bouwwerf of dergelijk was terecht gekomen.
Hoe ze dit soort "koten" blijven vinden voor de meernachts verblijven is een specialiteit van.......
Ik ging het er niet meer over hebben. Schande.
Allee; morgen naar de vallei van de maan en zondag naar de geysers vertellen ze hier.
Ik ben bij dus ga nu douchen en ergens een frisse pint zoeken;
Dus ikke gisteren pottendicht om 20.00h bed in, op; leeg ,wegwerp.
11 uus slaap verder, weer bruikbaar, dus dankzij Chris toch een foto van de menu beeld 1 en 2
Het ging dus van noord Argentinie naar Chili, nog net in Argentinie de befaamde zoutmeren, waar we met zijn drieen als eerste aan de paal stonden.Na een eerste col buiten kategorie, wreed hoog en neig steil, de Jag weerde zich echter als een duivel, maar tegen de korte pont van de 505 en het koppel van de SL moest hij er toch aan. Ik probeerde nog om de 505 in de laatste bochten te verschalken maar hij hield de deur dichy , of eerlijker ikke te plat. Ge kunt het bijna niet geloven hoe steil dat hier kan zijn. In S , dan trekt 'm door tot 5500, vol op de plank wilt 'm niet eens naar de 4500, hij geraakt er gewoon niet omdat de helling te geweldig is. En niet één keer he maar alle vijf botten zit ik daar te knijpen dat het niet mooi meer is.
Wat ook minder mooi was is dat we hier wel heel hoog omhoog moeten om over die bergen te geraken, ons record stond voorlopig op 2600 meter, en is vandaag naar de prullenbak gereden, 4717 = 15474 voet, zelf gemeten. Bijna hele dag boven de 3500 gezeten.
Ikke gelijk op mijn adem getrapt en nog geen klein beetje , werkelijk pompend ademen om de duizeligheid te overwinnen. Niet aan 't stuur nochtans, dan lukt het allemaal wel , maar uitstappen om effe de motorkap dicht te duwen is goed voor tweetal minuten "verniet zat" en happen als een vis op het droge. Chris heeft er in 't geheel geene last van.
We zijn dan ook op zo'n zoutmeer gaan rijden, heel wat minder dan op TV, rijtje rijden achter een "official" foto's 6 en 7
Foto 8 hoeft enige duiding, die fransen zijn een bende ongeregeld, doen precies waar ze zin in hebben met een merkwaardige ontkenning van alle fatsoen of sociale gevoelens. ze stoppen in 't midden van de baan met twee langsheen om effe bij te praten terwijl er auto's achter staan, ze parkeren zodat geen mens erlangs kan, enfin. Ik schrok me dus te pletter toen de "zoutgids" in het Spaans dan nog , vroeg om netjes op één rij te blijven bij het benaderen van zo'n pekelplas. Ze dedn dat toch wel zeker, enfin toch 30 meter , vanaf dan alles weer op een hoop langsheen het pad.
de grens met Chili vlot over geraakt (rootje schuiven foto 9)
soms vallen de hotels wel een mee om niet te hard te stoefen, dikke klasse was dit spel gelegen op een wijndomein , ook de kapel was in het hotel maar de briefings gaan er normaal heel anders aan toe, zonder bubbels zoals hier wel t geval was.
Het weer is , zoals te zien aan de blauwe luchten erg fijn tot koekend heet , maar niet altijd gaat het zo. Kijk foto 4 en 5.
Zo goot het eruit, en per toeval( meer zo'n 6 beelden per seconde gedurende halve minuut) een bliksemverlichting erbij.
6 nog eentje van dit klasse spel dat op tripadvisor zelfs geen cijfer meer krijgt, is gewoon "winner".
7 landschapje tegen 90km/h dat wel redelijk uitkwam
8 zo ziet de baan eruit na zo'n onweer, de betonnen "duikers" zorgen ervoor dat de asfaltbaan niet wegspoeld bij zo'n modder stroom. Ze liggen soms alle 100 meter en dan weer kilometers niks. Ook zijn ze verschillend van formaat , van carterkillers tot "hide a truck" formaat.
9 de 505 aan't licht en let eens op hoe netjes die kinderen erbij lopen , mooi he.
foto 1 deze plaat bespaarde mij een afgebroken auto, onze 505 kerels wilden "piste" doen, ikke sjans dat er zo'n bord stond. We moesten door die grap wél ongeveer 120 kl terug, maar ja , als 12.000 kunnen.....
foto 2 paarden zoals al eerder
foto 3 een zeldzaamheid, twee van onze deelnemers tegelijk in beeld en wij er dan nog als derde bij.
foto4 en 5 vlak tegen einde van een dagetappe nog snel naar deze ruines gaan kijken, zouden meer dan 2000 jaar moeten geweest zijn, hmmm, mijn gedacht hierover. Wat wél zo was is da die kerels me daar een uitzicht hadden, kan je alleen van dromen hoor, net als van die cactussen daar.
foto 7 , even verkeerd gereden? Kijk es naar de stad links boven het bord?
foto8 ook dit loopt hier los en heeft in 't geheel geen schrik van mensen zo bleek. Achteraf kreeg ik door dat "mijn wildlive shot" de uitbater van 't café zijnen hond was. Poegh!
Twee dagen beetje moeilijk gehad met de wifi's en timing dus ik ga eerst een deel foto's sturen.
Ik gebruik ze namelijk als geheugenstuentjes, het gaat hier nogal rap van 't één uiterste in 't ander.
De volgorde van gebeurtenissen kan fout zijn ,maar, eerste foto was een resto waar we over de middag even binnenstapten , u ziet wat zer scheelt; er is enkel een inkomdeur plus een gat in de muur zoals op fot 2 ook te zien is.
De allervriendelijkste madam riep ons vanuit het gat "ola!" toe, wij wisten niet te best waar beginnen en gingen maar zitten, ik steek mijn kop door 't gat en zeg cervesa por favor , en gelijk verschijnt er een grote fles , ijskoud spul. Graaf!
Op onze vraag of we iets kunnen eten , gelijk bevestiging, ze ging meteen komen opnemen zie
Madam schiet haar keuken uit door haar achterhofke, via de carport , langs de voordeur weer binnen!!
Oh! meer kon ik niet zeggen , Chris vroeg een fles plat water, dat had ze niet, maar toen het haar klaarde dat we daar wel echt op stonden: no problema, cinco minutos por favor". Die springt me daar op de voor de deur staande brommer en smeert eruit, ons achterlatend met grote ogen en een fles koud bier. Het kon erger hé.
Vijftal minuten later brommer met madam terug met twee grote , ijskoude mineraalwaterflessen. Awel als je van inzet spreekt zie.
Voor de volledigheid nog even melden dat ze onze twee dames ook nog meenam naar de buur om naar 't toilet te kunnen gaan, alles kon daar.
Deftig gegeten maar vooral een blije belevenis rijker.
U ziet de dame in kwestie op twee foto's in haar keuken, getrokken door het fameuze "hole in the wall", ook haar voorraad etenswaar kreeg Chris te zien, gelukkig na de maaltijd!
Op een andere keer waren we onderweg met de mannen van de 505 , stopten om iets te drinken en wat vinden we op de parking: onderdelen!
En wat staat er aan de overkant mijn onderdelen!
Bij het vertrekken troffen we , zoals veel gebeurd het menu op poten tegen.
Niet in de gang maar in de weg , en niet eentje maar veel, en niet één keer maar vele keren. Ik vraag me af waar ze met al die paardesteaks blijven?
Was een lange dag , om 6 uur eruit tegen 7 uur geladen , half litertje olie en voor de rest niks.Rap naar 't ontbijt tegen 7 om te zien dat de bakker dit "authentieke " hotel "met mogelijkheden" niet wist te vinden. Uiteindelijk weg met drie auto's , eentje reed de normale we g de twee anderen gingen binnendoor via de "pistes". Wel daar ga ik nu mee ophouden want mijn machien is daar niet voor in de wieg gelegd, en hij is nu nog heel. 'k Ga dat zo proberen te houden en als ze willen koersen , dan op de tarmac.
Middag ergens in een godvergeten dorp "milanese con patatas" gegeten met twee flessen ijskoud bier. Meer moet dat niet zijn. Viel wel tegen dat we nog 160km te doen hadden.
Nog even via de ruines van één of andere volkstam gaan kijken, hadden die een uitzicht man. dat ex dorp lag in een natuurlijke halfronde "schelp" Chique!!!!
Dat is ook dit hotel, ine hotel Patios de Cafayate. Graaf . Nu te moe om foto's te gaan verzamelen, zal voor morgen zijn.
Is aan mij niet dierect besteed, zeker niet in het Spaans gegeven, maar toch één en ander opgestoken.
Toch effe beginnen bij het begin, vanmorgen om 06.00h opgestaan met een zware kop, iets kleins gegeten en holder de bolder in de auto want onze maat voor de dag reed al van de parking. Onze blauwe geschelpte is 's morgens niet zo gewillig (ik ken er nog met ochtendhumeuren) maar toch aangepikt bij de mannen met de Peugeot 505 , Pierre Yves Mander nogwat dus heette hij PIM en Jean de mecanieker. Om te zeggen dat het erg voreg was , de zon was nog niet boven de horizon en de reflex gaf een wat merkwaardige kleurbalans zoals te zien mag zijn.
We rijden nu richting Chili tot Chilecito om precies te zijn. Geen fluit te zien hier, we zitten in het ACA (Argentina Club Automovil) een hele mond vol voor iets waarvan ze in Cuba in de jaren 60 fier op moeten geweest zijn, enfin, 't is maar om te slapen zeker hé.
Onze organisatie maakte er ons op attent dat we op 75 km van een nationaal park passeerden, aan de avondtafel gekeken en geschat , we gingen ervoor gaan. Origineel was het een rit van 350 km maar met dat ommetje kwamen we alrap bij de 500 uit, met nog het bezoek aan het natuurpark erbij van 2 a 3 uur een volle dag dus.
Wij zijn echter voor 't geluk geboren denk ik, zonder één keer fout te gaan , alle politiecontroles (en ze hebben er hier wel wat) bijna mogen doorrijden stonden we reeds voor 10.30 aan het park, daar direct aan de toonbank ticketten kopen en om 10.45h reden we met het busje de bush in.
Het is dus een behoorlijk groot park (meeste dingen zijn hier bangelijk groot) waar er gene zever gemaakt wordt , de toeristen worden afgezet telkens voor een houten wandelpark dat boven de grond ligt, ze kunnen er niet af en kunnen nergens aan. Dus weinig of geen afbreuk aan de originaliteit van de omgeving van ongeveer 215.000 ha en sinds meer dan 1000 jaar onbewoond. De erosie kan hier zijn gangen gaan, de schaarse dieren die we zagen trekken zich van de busjes niks aan we reden door de rivierbedding net zoals we dat in Omaan deden enkele jaren geleden. Je mond valt er bij open , de wanden zijn bij plaatsen 150meter hoog, ik deed mijn best om het in beeld te krijgen maar zelfs met de 16mm op full frame geeft dit niet weer zoals ik het ervaren heb. Ook de tekeningen uit de oudheid zijn met plaatsen goed te zien.
Enfin dik de moeite om eens om te rijden.
Ik voeg enkele foto's bij, gisteren was er eentje bij met een steak frit, wel dat was wat er overbleef nadat Chris er haar best aan gedaan had. Meer dan voldoende om er een flinke scheper een maagindigestei mee te bezorgen, en dat lappen ze hier ongeveer elke keer, ikke niet klagen hoor.
Auto doet het nog steeds goed, het is echter veel te warm om open te rijden , en de airco moet soms ingezet worden als chauffage om de file-heetlopers op te vangen. Voor de rest geen problemen te melden
Op de kaart ziet het er mogen een erg lange rit uit dus , rap foto's sturen en alles gaan gereed zetten
Juist , ja de flora veranderd ook, zie effe de berg cactussen!!!
Vandaag dus spuit gekregen, beetje dikke kop nu. Vertrokken beetje haastig want we kregen te horen dat de rijtijd 7 uur ging zijn , over 350 km.
Er lag namelijk ook piste in, wat ze bedoelen met onverhard.Dus wij georganiseerd aan de slag , mijlen naar km omrekenen tijdens wachttijd voor ontbijt, koelblokken uithalen tijdens ontbijt, boel laden en coordinaten intikken in de Garmin. Jaj jaa, goed gelezen , na een volle week zijn ze er hier achter gekomen dat ze sd kaartjes hebben die eigenlijk niet in die franse telefoons horen maar in onze verplicht aan te kopen garmins. Oeps dat was een ontdekking. Nu blijkt echter dat op die kaartjes niks anders staat dan wat garmin laat downloaden voor 44.95 euro. Niks te route, of bezienswaardigheden, nul de botten.
Laatste keer nu, blijf ver weg van ATO reisagentschap, en bedenk jezelf twee keer voordat je jezelf inlaat met de sponsoren van dit gedoe, zijnde Sojasun en yeso. Je weet, wie bij de hond slaapt.....
Enfin wijlen weg om toch om een deftig uur thuis te komen, dus , beetje leunen op de rechtse (die dankzij de verzorging van onze Chefa ) erg goed is. Krijgt wel kleurtje nu maar weinig hinder.
Ik dus stilletjes ; met één oog op de GPS en het andere op de temperatuur , op naar de 100 mijl.........en.......erover op die lange rechte banen hier. Tot plots bij zo'n 170 schiet me daar tegelijk een lama uit de kant en Chris haar deur uit het slot. Effe slikken, gelukkig zag de lama een "meeting" met 2ton Duits ijzer niet zitten en had Chris haar gordel aan. Toch schrikken.
Effe gestopt bij zo'n typisch "monumentje/kapelletje" langs de kant waarin blijkbaar meestal een Mariabeeldje insteekt, Meer hierover als ik erachter kom.
We zijn ook gestopt (doen we dilwijls) bij benzinestations( gaat de Argentijnse peso nog niet omhoog met al die dure naft hier?).
Daar zie je soms wel eens wat betreffend assortiment, maar vlak voor Rodeo (waar we nu zitten) stopten we bij een winkeltje in een onooglijk dorpje. Het aanbod welke die mens had slaat voor mij ongeveer alles, vooral gezien zijn erg beperkte ruimte. O V E R A L koopwaar , van vloer tot plafond voorkant en achterkant van zijn toonbank, aan deurstijlen, in etages aan het plafond, het hield niet op. Wat we meest verbaasde was een enigzins antieke maar erg propere lintzaag in de zaak.
Nu zag ik niet meteen het nut van dergelijk stuk gereedschap in een "epicerie ofte kruidenierszaak". Jos van Roos van Lamotten van d'oude Post in Berlaar had zulks niet en die had ALLES tot ondergoed toe, maar een functionerende lintzaag?
Wel dat dient om kiekens uiteen te zagen, zo leerde de prijslijst aan de zijkant. Netjes gerangschikt, de borsten naast de billen, elk zijn prijs. Ik stond paf.
Hopelijk kan ik morgen de foto's doorsturen. Zou al blij zijn mocht dit op de blog geraken.
