De Blauwe in panne en ineens goed. Ik draai rustig de parking van een benzinestation op en schuif netjes aan bij de wachtende rij, trek de motorkap open zoals altijd om de vapour lock te voorkomen en wacht. 10 meter plaats, ik start en schuif op, nog eens 10 meter en dan......niks meer , veel startmotorgeluid, motor gaat rond maar slaat niet aan, geen poef , geen tik, niks.
10.15 in de morgen aan het Shell station.
En hier begint het zoekspelletje, uuren koekende zon, veel gepalaver tegen meckaniekers in 't Spaans en in 't Frans.
Geen stroom op de platines, wel 4.8 volt op de bobine. Da's wel weinig hé.
Rechtstreeks van de accu op de bobine.......geen avans, niks te vonken tussen de contactpunten. Man man, de mecaniekers van de politie erbij, niks, een plaatselijke electro wizzard stelt vast dat de bobijn OK is , de volgende zegt dat ze kapot is, dus een andere erop (had ik niet bij! Foei hé). Uiteindelijk de organisatie hulpwagen (die had al een manke Jag bij met een nog mankere madam Jag, niet fraai hoor.Die madam in de gekoelde truckersruimte gezet tot ze weer bijkwam en weer een rijtje zoekpatronen afwerken om bij hetzelfde uit te komen, niet te begrijpen waarom de stroom niet verder dan de bobijn wilde komen, nieuwe platines gestoken, nieuwe rotor, de kap durfde niemand aan om die te vervangen, de reserve delco langs alle kanten bekeken.....
uiteindelijk kregen we het gezeldschap van een 30 jarige argentijn met de vuilste jeans ooit gezien, halverwege zijn gat hangend en over de vloer slepend en gewapend met een authentieke universeelsleutel, je weet wel, zo eentje met een wieltje, past op alles gaat met niks.
Die ook aan de gang, en die wist van geen ophouden, wilde niks drinken en had het niet warm. De gerant van de Shell had al komen kennis maken (woonde ooit in Fr)
en zijn klusjesman bracht een stoel voor Chris nadat hij ons in de schaduw gezet had. Mensen hé.
Onze Argentijn had ook een echt testlampje bij zich en ging ermee aan de gang. Na enige tijd zelfde resultaat, geen knoop aan vast te krijgen. Maar niet ophouden he, nog es onder den tableau en kijk,plots vind hij iets intressants in de voorste wielkast. Een mysterieus "bakske", het water zeek van de mens zijne kop terwijl hij dat ding loswerkte uit de ruimte waar dat sinds 1974 woonde, niks mee te beleven, dus maar effe laten hangen.
Nog wat gemorrel hier en daar , niemand weet ondertussen welke draden waar zaten, klassiek geval, tot plots de motor probeert aan te slaan tijdens de zoveelste poging om die platines te stellen. Alles dus terug gemonteerd en.......hij doet weer niks meer. Een voor één terug afgebroken en ja hoor , dat mysterieuze bakje is de dooddoener. Hoe of waarom niet duidelijk , maar wanneer we dat tegen de massa brengen verdwijnt de ontstekingsvonk. Hebben we dat spel met tape en karton geisoleerd en met een koord in de gardebout gehangen. Moeilijk starten , slechte ralantie maar hij draait, verdraait.
We sloten die dag die begon om zes uur zonder eten, op dezelfde manier, geen eten en zo in slaap gevallen ongeveer 15 uur later dan onze bedevaart naar de Shell geduurd had.
Vandaag 350 km gedaan zonder moeite, veel vaak en beremoe, maar we zijn er nog bij hoor.
Een rustige dag , vanmorgen rond 7.30h opgestaan, (tegen zin) want afspraak gemaakt met mecanos om die stabi te herstellen,
%%%foto1%%%
foto van de hotelgarage stijl Argentinie , tegen een uur of 10 terug op de kamer, douchen en dutje doen (Chris op verkenning) tegen 12 uur in de hall om stipt een half uur te laat naar resto te vertrekken. Daar aangekomen viel het nogal mee, de garcons waren vlotte 50 tigers met namen als José en Antonio, en hadden typisch Argentijnse koppen en gedragingen.
%%%foto2%%%
%%%foto3%%%
Die gedragingen zijn best te pruimen, gedienstig met een streepje humor en breeddenkend. Zo zien we ze graag.
%%%foto4%%%
Die gasten hadden me daar een wijnassortiment zeg, weet niet wat het kost om in die kamer te lunchen maar het was erg verleidelijk, zelfs voor een niet wijndrinker als ik.
Het is ook duidelijk dat dit land er beter voorstaat dan wat we hier en daar zagen de vorige dagen, bewijze hiervan een MB zonder platen, maar met de nodige wilde AMG paarden ? Niet simpel.
%%%foto5%%%
Na het eten (met toetje achterna en koffie voor wie wilde (dat is ook de eerste keer nota bene) wandelden we stipt een half uur te laat op de reeds telate timing, naar het Incamuseum ter plekke.
Onderweg passeerden we de Argentijnse versie van de potloodjesschool , bekend in De Pinte en omstreken, tof he A&G?!
%%%foto6%%%
De voornaamste inhoud van dit museum zijn een aantal mummies, die hebben een duidelijke verklaring nodig die ik hier niet kan uiteen doen. Geen foto's was erg duidelijk, het was stikdonker en koud omwille van de kwetsbaarheid van de artefacten en om stil van te worden.
ik heb enkel een foto van het infobord aan de ingang gemaakt.
%%%foto7%%%
Voor één keer lieten we ons even gaan in de museumwinkel en kochten iets voor in de kast te zetten, als we 't heel thuis krijgen tenminste.Ook enkele andere zaakjes vielen in de shopping zak.
%%%foto8%%%
Ondertussen vernamen we dat het bezoek aan de kathedraal geannuleerd werd omdat we voor de plaatselijke notabelen zouden "mogen" opdraven met onze auto's.
Ik zag dat allemaal niet zitten en zette me stilletjes neer op een terrasje om er eentje te drinken, en meer als eentje ook. Burgerlijke ongehoorzaamheid heet dat .
Ondertussen haastte zich iedereen naar het hotel om de "showrit " te doen, die bleek enigzins een flop te zijn geweest, de groepsfoto met of voor de "burgemeester" liep af zonder aanwezige fotograaf en dan maar met een telefoon. Van een opgeblazen farce te spreken. Fijn dat ik dat gemist heb tussen cafee 1, cafee 2 en het plaatselijke postkantoor waar we voor 1700 plaatselijke munten zegels kochten "por enviar las targetas postales para Europa" Dus om enkele kaartjes aan de famillie te kunnen sturen...
Onderweg dit nog rap geschoten, enfin , zo snel ging ie ook weer niet :
%%%foto9%%%
Een heuse Sunbeam Avenger, en dat is helemaal niet de eerste die we zo zien, bijna elke dag kom je er wel eentje tegen zo. We hebben ook zo eentje staan, ook met niet originele voorspatborden en foute kleur!
Via de post dus naat t 'hotel na eentje gedronken onder de baan.
ik probeer nu meer dan het aantal foto's mee te sturen.
%%%foto10%%%
Hier vonden we een (enigzins gesloten), fotowinkel waar nog een Nikon EM te koop stond en ee hele rits digitale mogelijkheden voor printing, die gasten lijken hier de digotale compact/reflex over te slaan, het moet wel van telefoons koen, er was niet één digitaal toestel te zien.
verder nog enekele beelden van de weg terug naar het hotel via een sanitaire en drankstop, een mooi balkonnetje zoals ze hier wel meer te zien zijn, een goedgemutste echtgenote( zoals ik ze altijd mag zien) en een planbespreking op de vloer van de hotelbar. U ziet het wel.
Net zoals ik vandaag mijn camera voorbij de 10.000 beelden zag gaan ( niet alleen van deze trip hoor) en de teller van de blog over de 1000 zag gaan.
Cijfertjes dag?
Oeps , ik zie dat er engige foto's zoak geraakt zijn, later meer dan.
Ofte gemaakt, vermaakt, gejepajeerd , kies maar uit.
Met hulp van de Stefaans 1 en 2 het kapotte verbindingsstukje met de twee rotules tussen de sabilisator en de wieldrager erafgehaald, omgekeerd (onderste was eraf gekomen met de flens kapot) een kooitje van ijzerdraad gemaakt en weer gemonteerd. De beweging op en neer is de zwaarste en word nog gedragen door het stuk met de kunststof bus erin, de laterale beweging (erg weinig kracht) is nu voor rekening van de "fil de fer" ofte den ijzerdraad.
Vanmiddag verkenning van de stad , zonder auto's hoop ik.
Wat een wereld van verschil, vanmorgen vertrokken vanuit Bolivia naar Salta in Argentinie.
Bijna niet te geloven wat een kermis aan de grens, een dikke 3 uur bezig geweest om van 't eene kot naar 't andere te tjokken. We ontsnapten daar ten andere aan een regelrechte staking die de ronde punten blokkeerde en de zo al lastige taak om hier ergens te geraken , nog een pakje interessanter maakte.
Ook de douanes zijn niet van de meest behulpzame soort , telkens als je één horde genomen had vroegen we naar welke rij wachtenden we daarna mochten gaan. "Adouanas" was steevast het antwoord en een vluchtig handgebaar erbij, niks te info dus. En let wel, zelfs plaatselijke mensen kwamen dan aan ons vragen of ze in de goede rij stonden......het was dus niet een probleem van taal, nee hoor , mentaliteit is het correcte woord.
Voor het beperkte stukje dat wij in een week te zien en te ondervinden kregen zou ik zeggen, zoek een ander zoutmeer en laat Bolivia voor wat het is , een groot gat in de wereld waar iedereen met de hand open staat , vuil en vies en onderkomen. triest voor de mensen daar, maar dat is wat ik ervan vind .
u kent het verhaaltje van de brandstof nog niet geloof ik, wel die kost quasi niks in Bolivia (maar best , de mensen hebben er ook niks) behalve voor vreemde nummerplaten, die betalen een bijna europeese prijs.
Tot daar nog aan toe, als je daar geraakt met je auto zal je best wel iets aan benzine kunnen spenderen, maar dat is niet alles, niemand (zeker onze organisatie niet) verteld je daar wat over. Volgend verhaal komt van de Jag mensen.
Dit alles maakt dat je aan de eerste beste pomp stopt, vriendelijk "Ola" roept en binnen de kortste keren in de zever zit met de bedienden ter plekke.Zij maken heel duidelijk dat je daar niet gewenst bent, Weigeren botaf te spreken met jou (ook geen spaans) en laten je met cash geld en lege naftbak staan schilderen.Hoop niet op hulp van politieagenten, die trekken zich er geen blaas van aan en laten je ook staan rotten.
Na een pomp of drie en een kleine zenuwinzinking nabij vertelde een plaatselijke vedette hoe de vork aan de steel zit.
Enkel geselecteerde stations die niet herkenbaar zijn vanop afstand, hebben een speciaal systeem van kassa ,waarin ze zelf meestal niet wijs geraken, waarin ze de "buitenlandersprijs" kunnen ingeven. hiervoor heb je de plaatnummer, je naam+ soms weer uw paspoort, en soms een rits andere gegevens nodig.Onnodig te stellen dat de mensen last hebben met onze namen en dergelijke, dus meestal eindigde dat in het moment dat Chris zelf aan de PC ging zitten en alles invulde.
Voor de rest verdwenen er een Iphone en ander spul uit de zakken van de deelnemers, onder de ogen van de politie en douane diensten, lopen ze constant de venten en bedelen. Vuil overal waar je kijkt, plastic, pet, papier, je noemt het , het ligt daar.
Als je ooit voor de keuze staat, laten liggen dat stukje verwelkt en mismeesterd stukje paradijs.
Dus na 3 uur palaveren en 500 km bollen zijn we toegekomen in Salta waar we in een echt hotel zitten, zo eentje waar ze weten dat je komt, parkeerplaats hebben die beloofd is, een lift die werkt, een kamer met een airco en een minibar en bovendien een roomservice die lekkere dingen brengt , gewoon omdat je 't vraagt (en betaald allicht). Is dat effe wennen weer!
ik genoot zojuist van een sandwich met roastbeef, ei, tomaat en nog iets dat ik vergeet, spoel dit door met een ijskoude light coke en ga me seffens uitgebreid douchen, w a t een leven .
Oh ja gisteren liep het net iets minder goed met de auto, schokbreker RV bovenaan losgeklapperd(gelukking heb ik de oude versie bij dus gewisseld die troep, enkele bouten van de carterplaat de koppen eraf (had nog enkele M8+moer bij), de plaatjes van de bouten op de voortrein krom (gerecht en terug gezet)ge weet wel die vier rare construckties.
Wat ik echter pas vanmorgen ontdekte is dat er iets schort met de stabi achteraan, wanneer ik een beetje enthousiast de hoek om wil dan raakt die de binnenkant van de velg met duidelijk misbaar.
Dus die 500 km voorzichtig aan gedaan( toch als eerste binnen, hé hé)
en morgen of zo proberen uit te vissen wat er scheelt en hoe te verhelpen.
We zitten terug onder de 3000 meter (flink stuk zelfs) en plots komt onze 8 pitter weer tot leven, voorbijsteken is niet langer een hachelijke onderneming en hij hangt weer aan 't gas. Hij is dus verre van dood. De acceleratie spelletjes met de Toyota's V8 zijn weer fun, daar waar we 't in het hooggebergte moesten afleggen tegen beladen 13 zits Hi aces.
Heel weinig beeld van vandaag , ik kreeg vanmorgen een foto te zien van onzen Benz, bij het "doorwaden" van een half uitgedroogde rivierbedding. We deden er dik tegen onze zin zo nogal wat om verder te geraken. Hier sneuvelde niet alleen een 2CV maar ook hier kwam de miserie aan ons onderstel vandaan. Straf dat we erdoor geraakten, het was zo meer van, als we deze massa eaan zo'n 40 a 60/ uur krijgen dan koekt die overal doorheen. En dat deed ie ook, met de schades als gevolg helaas.
Vroeger op de dag ploegden we steil bergop achter een schraapmachine die de "weg" waarop we volgens de organisatie moesten rijden , aan het trekken was!!!
Eens boven op de top aangekomen hield hij ermee op en moesten we dan maar zelf enkele karsporen dichten met keien om op de restanten van de oude weg te geraken. Dus weer zo'n banzai moment , een hoop geschuur en gebonk vanonder en hups, daar stond hij weer op begaanbare grond zie.
Enfin, ik probeer later beeld te sturen maar ga nu eerst een beetje meer mens terug worden.
Beetje raar land , beetje van hetzelfde als Peru en heel de voorgaande rits. Enigzins te verwachten maar peru leek me duidelijk welvarender, optimistischer.
Hier wordt je meer met de kleine corruptie geconfronteerd.Briefjes schuiven is het modewoord. Het ligt er ook allemaal heel wat rommeliger bij , kapotte wegmarkeringen(als er al staan) , halve afgebouwde huizen en overal stof, stof stof en vuil. Tedekke, niet netjes hoor.
Gisteren en eegisteren zaten we ook al in Bolivia, vast nogwel. Er waren verkiezingen uitgeschreven en dan mag er duidelijk niet met de auto gereden worden!?!
Wij kregen in La Paz , waar we eigenlijk Bolivia binnenkwamen, geen uitzondering hierop. Dat is allicht een streep door de rekening , dus komen ze 's avonds af met een apero. Da's slecht nieuws meestal , eerst proberen te bezatten, dan rode wijn bij het eten zonder extra rekening, hou je vast , er komt weer wat
Simpel, ze stellen voor om 'ondanks de formele weigering tot uitzondering, toch te vertrekken om een uur of 4-5 en stommelings te proberen zich eruit te lullen bij eventuele controles.
Moet je weten dat de sperperiode al inging om 24.00h. Nen boel gezever en geroep in de eetzaal, waarop ik besluit om het niet te riskeren en gewoon een nacht + dag langer in Oruro te blijven. Ik kreeg een, medestaander die het ook niet zag zitten om ergens onder de baan op een ambetante te stoten die zich niet laat omkopen , of om een halve dag op één of ander politiebureel te slijten.
Dus een deel waagde het erop en twee auto's bleven met een serviceteam ter plekke.
Goe geslapen, fijn rondgewandeld in een totaal en absoluut verkeersvrije stad en 's avonds hamburgers met frit en mayonaise, tussen 6 sport tv schermen en met Ram Jam's Black Betty uit de speakers. Verdekke, fijn.
Vanmorgen goed doorgetrapt en tijdig ter plekke om de grootste zoutvlakte van de wereld aan te pakken.
De uitleg was simpel, kijk neer het westen , rij maar rechtdoor en na 68 km lift er een eiland waarop we gaan eten. Succes.
Blijkbaar passeerde de DAkar hier in 2016 want er staan nog redelijk wat monumenten.
ik probeer later nog foto's te posten maar zo weet je toch alm iets
