|
Zo leek het te gaan worden, 500 km route nationale van BA naar Laboulaye. We moeten nu eenmaal van rechts naar links op de kaart door het land om aan de Andes te geraken, dus vandaag eerste brok "hoge snelheidstreintje rijden", en morgen nog zo eentje tot Mendoza dat al een beetje hoger ligt.
Enfin; we vertrokken in BA, volle bak verkeer en de zon erop. Dat vonden wij , de drievuldigheid van Chris de Mercedes en mezelf, niet zo'n succes, Chris wordt dan stil, ikke kregelig en de auto.........WARM! Dus de chauffage aan in de plaats van de airco, ramen open en......puffen hé
Gelukkig slechts een goed half uur gesukkeld en daarna kon de auto de benen strekken en wij adem happen.
Het landschap trekt behoorlijk eentonig voorbij, geen aangelegde weiden of dergelijk maar eigenlijk ook geen verwilderde boel. Hier en daar onderbroken door een meute "filet purs en entrecoten" op poten. Verder, niks te melden.
Ergens zowat halverwegen (lijkt me wel een liedjestekst), gestopt in wat Chris dacht een Kessel zou zijn, bleek meer een uit de kluiten gewassen Lier te zijn.
Kleinigheidje gegeten en maar weer verder, planning om netjes tegen de vieren aan te tikken. Allicht de petroleumbranche nog wat gesponsord en karren maar.
Haalden we drie andere deelnemers in, de DS de CX en een 2 PKaatje. Wat zottigheden uitgeprobeerd om rijdende foto's te maken op de toch redelijk verlaten weg, tot we ook dat moe werden en ik aanlegde om een gat te trekken op deze mooie Citroen verzameling. Ik begin net op snee te komen (heb de kick-down herondekt!!!!)als we een wegblokkage opmerken. Oeps, wat nu, onze "super efficiente hightech navigatie GSM "werkt tot nader order niet, dus behelpen we ons maar met eigen materiaal en spelen we zelf organisator.
Gelukkig zat er in de DS een door de wol geverfde navigator die de zaak meteen overnam, allen daarachter dus. Nu was de man wel heel straf met zijn kaart, en hij nam de meute op sleeptouw door een serie zandwegen....... Wel laat ons zeggen dat onze SL meer kenmerken heeft van een asfalt dier dan een zandstuiver om beleefd te blijven. Fred joh, 't is een goeie bodemplaat plaat zulle. In het fijne stof van de drie vorige auto's was het zo een beetje op de tast rijden tussen twee , anderhalve meter brede en tot de rand gevulde, grachten. Zelden was het zo stil in de auto, uiterste concentratie op de baan . Dan kwamen , tot overmaat van ramp , de slijkbaden eraan, ik zag de geit behoorlijk diep zakken (man toonde me later zijn slijkschoenen van het binnengulpende water) ,ik nam me daar een aanloop en "planeerde" 'm "pedal to the metal" , naar de overkant. Waar zo'n plaat al niet goed voor is hé. We deden die oefening een aantal keren, meer dan me lief was. En tegen dat Chris stilletjes opperde " 'tis net iets minder dan 10 kilometer nog van ditte" kregen we tegenliggers , eerst in de vorm van een verdwaalde 4x4, een overmaatse tractor tot uiteindelijk een tweetal wegenbouw machines! Niet verschieten dat we mekaar daar kwijt geraakten, niemand durfde het aan te minderen laat staan te stoppen, dus met verachting van enig plaatwerk of spiegels, doorgaan , op centimeters langsheen zo'n poutrellen machien, en dan in die zijn gigantische stofwolk. En hopen dat de baan recht was daarachter en er niemand het in zijn hoofd haalde om daar te blijven staan. Dan voelt ge dat ge leeft tot in de toppen van je tenen.
Wel , niets geraakt (boven de carterplaat dan toch niet) en na een heugenswaardig anderhalf uurtje eindelijk , tarmac!!!!!!
Met het rode lampje van de lege tank dan maar gestopt en de ruiten gaan kuisen, de ruitensproeier ben ik vergeten te repareren dus heel de tijd door zo'n kleine gaatjes liggen pieren.
Seffens een goeie drinken, kijken of de rest het gehaald hebben (er was namelijk nog een andere mogelijkheid die echter ongeveer 100 km omweg was)
Fotootje van onze slijkmossel.
|
