De toepassing van zomer- en winteruur kwam er reeds in de Eerste Wereldoorlog, en werd door de Duitse bezettingsmacht terug inge-voerd in 1940. Deze tijdsindeling werd gedurende de oorlogsjaren behouden; in België bijvoorbeeld tot en met 1946. Tussen 1947 en 1976 werd het bij ons echter afgeschaft. Met de crisis van de jaren zeventig, haalde men dit oud concept terug vanop zolder. Frankrijk nam in 1973 het voortouw; de Benelux-landen volgden in 1977. Sedertdien gebruiken verschillende Europese landen de invoering van een zomertijd.
De redenering die daar achter steekt, is energiewinning: door ervan te profiteren dat het 's avonds langer klaar blijft,en het opstaan 's morgens één uur verlaat wordt. In de praktijk "schuift" men de tijd dus één uur verder, wat konkreet gebeurt door de uurwerken één uur verder te draaien. Maar van in den beginne waren er bezwaren en kritiek tegen deze kunstgreep. Men moet weten: met name België, die geografisch en astronomisch in de GMT-zone ligt (de Greenwich Mean Time of West-Europese uurgordel), heeft al één uur "gezeurd" door op de MET (Midden-Europese tijd) over te schakelen. Ook dat is een "geschenk" van de oorlogsjaren, toen hier de tijd van Berlijn als officiële tijd werd ingesteld. Was men te lui, of vond men het te "omslachtig" om in 1946 de klokken terug te draaien, ik weet het niet. Maar een gevolg hiervan is dus wel dat we sindsdien in de zomer niet één maar twee uren verschillen met de echte Zonnetijd, zoals die door dag en nacht wordt bepaald en oa door zonnewijzers wordt aangegeven.
Het is wetenschappelijk bewezen dat sommigen het er heel moeilijk mee hebben, daar hun biologische klok zich niet onmiddellijk kan aanpassen, zoals dit voor uurwerken gaat: een mens is geen ma-chine. Dezelfde ritmeverstoring kan men ook registreren bij mensen die bijvoorbeeld in ploegstelsels moeten werken. Vooral kleine kinderen en oudere personen, die graag een bepaalde routine volgen, hebben het daar het moeilijkst mee. Vanuit de hoek van de volksgezondheid komt dan ook de grootste kritiek en tegenstand tegen het in standhouden van deze jaarlijkse kunstgreep. Het "voordeel" dat het oplevert vanuit economisch en energetisch standpunt is bovendien sterk twijfelachtig: vroeger gingen de mensen met de zon slapen en stonden met de zon op; maar de dag van vandaag blijft er doorlopende aktiviteit en vervoer dag EN nacht.
Dus ik stel de vraag: is het verantwoord dat zulke twijfelachtige economische redenen de voorrang krijgen op evidente redenen over het welzijn van de bevolking?
Besmettelijke ziekten worden steeds in kaart gebracht, vooral deze welke een dodelijke afloop kunnen kennen. Uitzondering op deze regel: sterfgevallen veroorzaakt door de ziekenhuisbacterie moeten niet vermeld worden in Belgie. Nochtans lopen jaarlijks ongeveer 108.000 patienten deze infectie op en zijn er reeds 2.625 aan over-leden..
De ziekenhuisbacterie is eigenlijk de verzamelnaam voor een aantal bacteriën die resistent geworden zijn tegen alle antibiotica, en daar-om niet kan behandeld worden. Want een andere, laat staan een efficiënte remedie is nog niet voorhanden. Men weet weliswaar wat het is, maar men kan er niets aan doen.
Patiënten met een verminderde immuniteit of met open wonden, zijn het vatbaarst voor infectie ervan, en lopen een verhoogd risico om eraan te bezwijken. Het probleem hierbij, is dat werkelijk iedereen drager kan zijn, zelfs zonder het te weten; dit maakt het des te moeilijker.
In het ziekenhuis wordt de besmette patient doorgaans afgezonderd in een geïsoleerde kamer. Het verplegend personeel moet extra beschermingsmaatregelen in acht nemen als het de kamer be-treedt: speciale kledij en in ieder geval plastic handschoenen, die bij het verlaten van de kamer in een speciale emmer moeten gedepo-neerd worden. Uit zorg dat de bacterie zich niet verder zou kunnen verspreiden.
De MRSA -Meticilyne Resistente Staphylococus Aurus- is levens-gevaarlijk. Desondanks werden er nog geen bijzondere maatregelen aangewend om onderzoeken uit te voeren en middelen te zoeken om deze ziekte te bestrijden. Hygiëne, handen wassen, steriliteit in acht nemen, blijken de enige preventieve middelen te zijn. Dat,en de patient afzonderen als hij reeds besmet is, maar dat is dan minder in zijn belang, dan in het "algemeen belang": het heeft vooral de be-doeling verdere uitbreiding van de besmetting te verhinderen.
De ziekte komt wereldwijd voor, en wordt meestal niet onmiddelijk opgespeurd: de symptomen mogen dan wel herkenbaar zijn, maar kunnen verward worden met andere infekties. Op het moment dat de eigenlijke diagnose wordt gesteld, is de ziekte vaak al te erg gevor-derd. Snelheid in konstatie is ook hier essentiëel. De ziekte zelf mag dan misschien niet zo "spectaculair" zijn, maar wordt het niet zo stilaan tijd om meer aandacht en meer middelen aan deze sluipende ziekte te besteden?
Deze vraag wordt frekwent gesteld : "Bent u voor of tegen kernener-gie?" Is dat een rhetoretische vraag, of houdt de overheid wel dege-lijk rekening met onze mening? De regering heeft de beslissing genomen de kernreaktors van Doel en Tilhange stil te leggen in 2015. Kernenergie is en blijft een gevaarlijke en risikovolle energie-winning, heel zeker bij verouderde installaties. Het "kernincident" in Japan heeft ons daar nog niet zo lang geleden pijnlijk aan herinnerd.
Zijn er genoeg andere alternatieven om elektriciteit op te wekken, en werd daar tijdig voor naar uitgekeken en gezorgd? Of blijven wij aangewezen op onze bestaande windmolens en zonnepanelen? Zullen die volstaan? Wij weten wat de gevolgen zijn van falende kerncentrales; Tsernobyl en Fukushima zijn er de illustratie van. Wij weten ook dat men met het kernafval eigenlijk geen blijf weet, en dat het zijn radioaktiviteit behoudt voor honderden jaren, ook al is het ingesloten, of ondergronds opgeborgen. Wat destijds in de be-ginne in zee werd gedumpt, was een regelrechte schande: het was een "goedkope manier" om er vanaf te zijn, zonder oog voor de mogelijke milieuschade en de konsekwenties voor de volksgezond-heid op lange termijn. Aan deze kortzichtigheid en onverantwoorde-lijkheid kan men zich nu niet meer zondigen, maar eigenlijk blijft de opberging van kernafval nog steeds een wezenlijk en cruciaal probleem.
Radioaktiviteit kent weliswaar zijn toepassingen in de geneeskunde; voor de behandeling van kanker oa. Terwijl men zich tevens de vraag moet stellen: "Is radioaktiviteit op zich niet zelf kankerverwekkend?" Het is dus een tweesnijdend zwaard.
Uranium is geen fossiele brandstof, maar zit in de aardkorst en in het zeewater, met concentratie in sommige landen zoals Australie, Ca-nada, de Verenigde Staten, Niger, Brazilie en Kazakstan. En zonder uranium geen kerncentrales. Wie bepaalt de explotatiekosten en de prijs van het erts? Hoe groot is de voorraad daarvan?
Wij moeten onze vragen stellen en informatie zogezegd inwinnen bij het Nucleair Forum. Maar nu blijkt dat ook zij aan publiciteit doen. Zijn wij dan aan het juiste adres om onze vragen te stellen en een eerlijk, waarheidsgetrouw antwoord te krijgen? Of krijgen we alleen antwoorden die in een bepaald kraam en lobbywerk passen?
Facebook werd On Line gezet op 4 februari 2004 door Mark Zucker-berg, student aan de University of Harvard; om dienst te doen als sociaal netwerk en het contact en de communicatie tussen de mede-studenten te bevorderen en te vergemakkelijken. Facebook groeide in een mum van tijd uit tot een gigantisch net, verspreid over de hele wereld. Vooral door de lancering van nieuwe lijnen waarop men inlichtingen over zichzelf verschaft, geïllustreerd met foto's. Het aantal Facebook bezoekers nam zulke omvang, dat Mark Zuckerberg zijn bedrijf liet op de beurs noteren. Facebook telt 8OO miljoen gebruikers wereldwijd , met een 483 miljoen hits per dag , telt 32OO medewerkers enmaakte 1 miljard dollar netto winst in 2011. Wat oorspronkelijk bedoeld was als entertainement, werd dus al vrij snel big business . Dankzij de spontane medewerking en welwil-lendheid van de ontelbare bezoekers, die zich gewillig en spontaan bloot geven (figuurlijk uit de kleren gaan ) om wereldwijd gelezen te worden, nieuwe vrienden te maken, zich bekend te kunnen maken, en een virtueel leven leiden voor het oog van allen. Zij denken daar niet verder over na, namelijk dat wat zij openbaren en ten toon spreiden ,ook kan gelezen en gebruikt worden voor andere redens en doeleinden dan vriendschapsbanden te smeden. Bijvoorbeeld door adverteerders, bedrijven, maar ook door de over-heid en de fiscus: door het zonder schroom of terughoudendheid etaleren van wat zij doen en uitspoken, komt hun privacy in het gedrang. Als u dus een Facebook-gebruiker bent, realiseer u dan goed dat ook door u de beurswaarde ervan wordt verhoogd, hoe miniem dit ook mag zijn; en in welke mate u uw privacy te grabbel gooit, hoe onbe-langrijk dat dit u op het moment zelf moge lijken.
Een dagelijks gebeuren in onze huidige maatschappij.
Waarden vervagen, en normen blijken onbestaand. Televisie, video's, nieuwsberichten, games, en dagelijkse feiten geven aan onze kinderen het beeld van een maatschappij die zich niet meer in de hand heeft . Kinderen hebben niet veel nodig om een "voorbeeld' "na te bootsen.Ze nemen klakkeloos op en over. Zo hebben ze bij-voorbeeld geen enkele moeite om met de computer om te gaan; op dat vlak kunnen wij nog iets van hen leren.
Maar moeten wij juist daarom, niet wat meer aandacht schenken aan de gevolgen van de steeds toenemende agressiviteit? Justitie heeft een te kort aan: gevangenissen, bewakers, en geld . Echt kunnen bestraffen, is soms niet meer mogelijk daardoor: er zijn geen cellen genoeg om alle daders van misdaden op te sluiten .Slachtoffers komen hierdoor soms dezelfde dag al, oog in oog te staan met hun overvaller die vrij op straat loopt.
In verre landen woeden er oorlogen, en worden onschuldigen gedood bij bomaanslagen. Met afschuw kijken wij naar de gruwelijke beelden daarvan die zonder schroom als "nieuws" in de media uitgesmeerd worden.In welke eeuw leven wij eigenlijk? Hebben wij nu nog steeds niet geleerd om in vrede te leven? Is oorlog voeren dan een onvermijdelijk kwaad? Is macht bezitten het ultieme doel, dat nagestreefd wordt om over zijn medemens te beschikken naar eigen goeddenken?
Voor "wie" of "wat" brengt men nog respect op? Ouderen worden onder de voet gelopen, want beleefdheid is niet meer relevant.Wordt het niet eens tijd, dat in plaats van allerlei verbodtekens (niet roken; niet drinken; niet eten; niet plassen ) te plaatsen, er met aandrang en duidelijkheid op essentiële zaken gewezen wordt ,zoals karaktervorming, bewustzijn, zelfkennis en zelfbeheersing?
Hoe het gemoed de emoties verwerkt en erdoor overspoeld wordt door een aaneenschakeling van emotionele momenten, waarvan sommige oncontroleerbaar worden en uit de hand lopen. Anderen emoties daarentegen laten ons toe intenser te genieten of dieper te beleven. Verdriet is het gevolg van een overweldigend gevoel van droefheid, vergezeld met zelfbeklag, die door het verlies van een dierbare persoon, een onoverkomelijke situatie van alleen-zijn teweeg brengt . Door te beseffen dat men op het gebeuren zelf, geen enkele mogelijkheid heeft om er iets aan te kunnen veranderen. Het besef van een groot verlies gaat meestal gepaard met een gevoel van onmacht om de geliefde te kunnen redden, en daardoor confrontatie met de sterfelijkheid.
Daar moeten wij leren "mee leven", gezien het een onvermijdelijk gebeuren is, waar niemand aan kan ontsnappen. Men toont bovendien niet steeds zijn verdriet naar buiten; sommigen treuren meer binnenin. Maar een externe ontlading is soms beter om wat tot bedaren en rust te komen. Vrouwen laten traantjes gemakkelijker vloeien, terwijl er van mannen verwacht wordt dat ze zich stoer opstellen om de schijn hoog te houden dat ze hun emoties onder controle houden. Dit deels als gevolg van de opvoeding, van de cultuur waarin men is opgegroeid, de bagage die men heeft meegekregen, en de sociale status die men in de maatschappij bekleed.
Intense gevoelens kunnen niet bestaan zonder emoties, ze zijn de voedingdsbodem, de bron, de essentie. Een gevoel dat niet gevoed wordt verliest zijn kracht ende zin van zijn bestaan, en dooft langzaam uit. Communiceren is voor sommigen noodzakelijk, en voor anderen dan weer niet. Maar zich opsluiten in zijn verdriet is een mogelijke voedingdsbodem van zelfbeklag, omdat men dan in een vicieuze cirkel beland waarin men zich wentelt. Zoek voor jezelf uit wat de beste remedie en methode is, om uit je tranendal te geraken.
Tastzin stelt ons in de mogelijkheid om door aan-raking, en het gevoel dat het met zich meebrengt, waar te nemen, te kiezen en te selecteren. Als zintuigen indrukken rondom ons heen regis-treren, dan is de tastzin is complexer en omvangrijker dan de andere zintuigen. De waarneming is immers dubbel : van binnen en van bui-ten. Hij heeft tevens een waarschuwende functie : een overprikkeling vermijden. Een reaktie van pijn (kokend water ) als verwittiging om erger leed te voorkomen.Tastzin is nodig om de begrenzing te voe-len. De zenuwen, de organen van de tastzin, ontvangen de prikkels op de huid.
Het letterlijke voelen als aanraken en betasten, heeft bij uitbreiding in zijn figuurlijke betekenis het voelen als emotie bijgekregen. En dit zowel in een heel scala van positieve en gewenste emotie-uitingen: het aanraken, aaien, strelen, omarmen en omhelzen van de moeder voor haarkind, van ieder voor zijn partner; zonder dat van dieren te vergeten. Als in de verscheidenheid van negatieve gedragingen zoals hand-tastelijkheden en ongewenste intimiteiten. Knuffelen is belang-rijk, in het bijzonder voor babies: het voelen van rechtstreeks huid-kontakt; maar in het algemeen is de knuffel een aangename liefko-zing.
Emoties zijn de motoren van ons bestaan: zij "raken" ons dus zowel van buiten, als langs binnen. Emoties hebben een ontladingsvermo-gen. Het lichaam voelt anders aan, wanneer het gevoelens opneemt of afgeeft. Emoties hebben ook een signaal- en uitwisselingsfunctie: ze zorgen voor een gepaste regeling van het spanningsveld binnen onszelf en tegenover anderen; door interaktie ontstaat er een balans, waardoor wij ons goed voelen met onszelf en met anderen.
Wie de emotionele beleving van het aanraken is verleerd of kwijt geraakt, kan het terug aanleren. De haptonomie met als grondlegger Frans Veldman kan men als de "wetenschap van de tastzin" be-schouwen: terug voeling leren krijgen. Als men reuk en smaak ver-liest, valt er eigenlijk weinig aan te verhelpen.Tastzin kan helpen bij slechtzienden of slechthorenden, en neemt dan gedeeltelijk de taak van de verloren zintuigfunkties over.
Zich goed in zijn vel voelen, is de gewaarwording dat het innerlijk harmonisch samenwerkt met het uiterlijke. Fingerspitsengefühl is dan weer het goed ontwikkeld ge-voel om een delicate situatie in te schatten en ermee met zorg om te gaan. Wie "groene vingers" heeft, heeft gevoel en liefde voor planten en bloemen.
Smaak kan moeilijk gedissociëerd worden van de reuk : die twee zijn immers nauw met elkaar ver-bonden. In die mate, dat geur bij smaak voor een extra dimensie zorgt. Vandaar dat we bijvoorbeeld zo slecht smaken, wanneer we verkouden zijn.
De waarneming van smaken, dat weet iedereen, gebeurt door de tong met haar smaakpapillen. Maar de smaak wordt daarnaast ook beïnvloed door wat het oog ziet: het visueel aspekt. De consument heeft bij zijn aankoop een voorkeur voor eetwaren die het best ogen. Daar spelen de voedings-industrie en de reklame handig op in. Door het vervaardigen en toevoegen van kleur- en smaakstoffen, en allerhande additieven worden etenswaren nog "attraktiever" ge-maakt dan ze zijn. Die chemische toevoegingen dienen wel op de verpakking van het produkt vermeld te worden, maar staan daar vaak in bijzonder kleine lettertjes op. Of zijn in zo'n jargon gezet, dat de meeste konsumenten die niet eens kunnen verstaan. In sommige gevallen zijn etenswaren zelfs dermate kunstmatig bewerkt, dat ze goedkope vervangmiddelen zijn, die tot doel hebben zo goed mogelijk de smaak van het originele te benaderen.
Sommige toevoegingen zoals zout zijn zo goed als onvervangbaar geworden: ze maken dermate deel uit van onze dagelijkse eetge-woontes, dat men het gebruik ervan als vanzelfsprekend ervaart. (Het dagelijkse zout in de soep; en het spreekwoordelijke zout op de aardappelen. Dat gaat terug op de tijd, waar zout het (enigste) bewaarmiddel was : het pekelen. Wat het suiker betreft : daar zijn verschillende vervangers voor handen zoals saccharine, suchorose en aspartaan. Bij sommige ziekten is suiker nadelig of zelfs verboden . Specerijen zoals peper, kruidnagel, muskaatnoot, kaneel, vanille, saffraan, en ik vergeet er een hoop, komen uit verre landen. Daarom zijn ze sedert oudsher kostelijk, en worden ze doorgaans vooral gebruikt bij specifieken gerechten. Er worden daarnaast ook wel eens zuivere extracten uit planten gedestilleerd.
Onze tong met haar smaakpapillen is een heel flexibel orgaan, die ook een rol speelt bij het kauwen en het slikken van het eigenlijke eten, en bij het spreken. Smaken verschillen: iedereen reageert persoonlijk op een bepaalde smaak. Vandaar dat men in de figuur-lijke zin over smaak spreekt als: het vermogen om van mooie dingen te kunnen genieten, en dus niet alleen van een rijk gevulde dis of een heerlijke maaltijd. Men kan aldus een goede of een slechte smaak hebben wat betreft bijvoorbeeld de mode, kunst, kledij, architectuur, binnenhuisinrichting, ...... Maar wie is wie, om te oordelen wie of wie niet het bij het juiste eind heeft? Smaak is dus samengevat persoonlijk proeven, degusteren en ge-nieten. Smakelijk!
Het reukvermogen is het meest gevoelige van onze zintuigen,want het staat in rechtstreekse verbinding met het "emotionele brein". Geuren blijven daardoor vaak verbonden aan specifieke herinneringen, en brengen deze emoties terug naar boven. De neus is daarbij het ideaal orgaan om geuren op te sporen : hij is uitgerust met ontelbare receptoren, die het mogelijk maken geuren te onderscheiden en te analyseren. Wij kunnen ten volle genieten van de heerlijke en aangename geuren die de natuur ons biedt; bij een wandeling in een landschap of een bos bijvoorbeeld, werken aromatische extracten relaxerend en ont-spannend, en doen geconcentreerde parfums ons opladen en opleven. De zwoelige geur van kamperfoelie werkt inspirerend en melancholisch, terwijl die van lavendel verfrissend en verkoelend werkt.
Elkeen heeft ook zijn eigen, specifieke geur, die even individueel is als een vingerafdruk. Wij hebben afgeleerd daar aandacht en belang aan te geven, terwijl het voor vele dieren juist essentiëel is ( bij het afbakenen van hun territorium ; de herkenning van vriend of vijand ; en belangrijk is om voedsel te vinden). Planten en bloemen ge-ven hun geuren af om vogels en vlinders aan te trekken en hun bestuiving mogelijk te maken.
Wij kunnen door ons reukorgaan ook gewaarschuwd worden voor geuren die ons moeten behoeden voor onheil : onaangename of walgelijke geuren maken duidelijk dat bepaalde produkten giftig, en bepaalde situaties gevaarlijk zijn. Helaas bestaan er ook dodelijke gassen zoals koolstofmonoxide die kompleet reukloos zijn, of geeft levensbedreigende radioaktieve straling geen enkele geur als waarschuwingssignaal af.
Men kan gestoord worden door onwelriekende geuren, die we doorgaans "stank" noemen ; een afvoerbuis die regen voor-spelt, stemt niemand vrolijk. Terwijl de meesten van ons juist wel blijgezind worden, bij het opsnuiven van het aroma van een vers opgeschonken koffie, of van een pas aangestoken goedee sigaar. Maar ook zelfs daarover zijn de meningen verdeeld : over geuren en kleuren kan niet geredetwist worden. Elk heeft daarover zijn eigen mening en voorkeur.
DE DINGEN ZIEN ZOALS ZE ZIJN EN NIET ZOALS MEN DENKT DAT ZE ZIJN
Men kan naar iets of iemand kijken zonder werke-lijk te zien. Verwacht dus niet van verschillende ooggetuigen van eenzelfde ongeluk, dat ze eenzelfde versie geven van het gebeuren: ze geven stuk voor stuk een verschillende inter-pretatie.Men ziet immers alleen maar wat men wil zien. Om gewoon naar iets te kijken, is een blik voldoende, maar om te zien, is er meer nodig : de aandacht scherpt de opmerkingsgave, en het geheu-gen stokeert de feiten. Maar ook dat geheugen kan selectief werken, en houdt dan alleen over wat persoonlijk aan-spreekt. Men visuali-seert dan als het ware het scenario dat hem het meest ligt.
De opdracht bestaat er dus uit van de dingen te zien zoals ze zijn, en niet zoals men denkt dat ze zijn. Men ziet immers soms alleen wat men wil zien: men maakt een interpretatie. Een interpretatie die steunt op een automatische selectie door wat men tijdens zijn leven heeft meegemaakt en opgenomen. Bij de "beeldvorming" speelt dus zijn persoonlijke voorgeschiedenis een rol.
Men kan kijken zonder werkelijk te zien. Om gewoon te kijken is, een blik werpen voldoende, maar om het te zien, is meer nodig. Zien is een bewuste aktiviteit, die met aandacht moet gebeuren. Geeft men onvoldoende aandacht, dan vult het automatisch denken de hiaten in de waarneming op. Resultaat: de waarneming is erg subjektief gekleurd. Ooggetuigen zijn daarom niet altijd de betrouwbaarste waarnemers van eenzelfde gebeurtenis: hun relaas of beschrijving, verschilt nogal eens sterk van elkaar.
Niet alleen de manier van waarnemen, maar ook de daarop volgen-de reactie is persoonsgebonden. Een op waarnemen getraind persoon, kan een bijna fotografisch beeld van de feiten weergeven, terwijl iemand die maar een onverschillige oogopslag werpt, vaak weinig of niets heeft waargenomen.
De ogen zijn de ziel van het lichaam. De oogarts kan weliswaar onderzoeken, hoe het met de fysieke staat van onze ogen gesteld is: ons vermogen om te zien. Maar eenieder kan door iemand diep in de ogen te kijken, iemands ware natuur ontwaren. Hebben mensen die niet in de ogen durven kijken schrik of schroom, voor het ware gelaat ? Kijk mij aan, zegt men tegen degenen waar men de aandacht wil van krijgen. En, hebt ge het goed gezien, zegt men als men de aan-dacht op iets wil vestigen. Maar de uitspraak "uit het oog , uit het hart ", klopt niet : er is meer. Onze geliefden die ons ontvallen zijn en die wij niet meer zien ( ! ) , blijven niettemin aanwezig in ons hart, in ons geheugen, in ons leven.
RODDELS ZIJN VOOR EEN BEPAALDE PERS ONONTBEERLIJK.
Roddels worden geschreven om een op sensa-tie belust publiek te bevredigen. Zij onthullen verdoken feiten of verborgen gebreken. Roddels worden de wereld ingestuurd als echte informatie en leiden van dan af een eigen bestaan ,waarbij de geviseerde persoon de rol van slachtoffer of van held krijgt. Men beweert hierbij, dat als iemand in de kijker gesteld wordt, "hij daar zelf om heeft gevraagd". Publiciteit is immers nooit ver weg voor wie aandacht vraagt, en krijgt, maar hij moet er dan navenant leren mee leven en omgaan, heet het dan.
Roddels bevredigen zogezegd ook de menselijke nieuwsgierig-heid .Goede eigenschappen zijn minder "interessant" en worden daarom meestal niet dik in de verf gezet. Minder goede daarente-gen juist wel. Over geluk spreek men zelden: het is vooreerst te banaal, en vervolgens stemt het geluk van anderen melancholisch. Groot geluk konfronteert met het eigen tekort of gebrek eraan: als men zich eraan spiegelt, valt de vergelijking ermee in zijn nadeel uit, en voelt men zich nog ongelukkiger dan ervoor. Volmaakt geluk werkt deprimerend. Maar konfrontatie met mensen die het slechter dan hemzelf stellen, doet de vergelijking in zijn "voordeel" verlopen: kijk eens, zoveel mensen die het slechter hebben dan ikzelf!
Een dagblad openslaan of naar het nieuwsbericht op tv kijken, is in feite de miserie van de hele wereld tot zich nemen. En als men dan om zich te ontspannen naar een film of reeks op tv kijkt, zijn dat meestal gewelddadige films, thrillers, oorlogsfilms: een zeer arbitrai-re weergave van de werkelijkheid. Ook de glitter en glamour die dan weer in de reeksen en feuilletons worden tentoon gespreid, zijn in de eerste plaats produkten van de verbeelding, want die maken slechts deel uit van het dagelijks leven van een rijke minoriteit. Grote luxe en sier, rijkdom, is zowat de doelstelling van deze Westerse materia-listische kultuur, en zij die dat hebben, roepen zowel de bewonde-ring als de afgunst op. Groot is de "opluchting" dan ook wanneer ook zij die alles hebben om volmaakt gelukkig te zijn een heleboel problemen blijken te hebben! De roddels die over hen breed in de pers worden uitgesmeerd, werken daardoor louterend. Het leed-vermaak om wat de "groten" moeten meemaken en doormaken, doet onszelf heel wat minder "klein" voelen. Het ledigt een opgeropte rancune: dat zal hen leren, met al hun pocherige rijkdom en macht! De goedgemeente ziet graag "de elite" met de billen bloot gaan of van hun voetstuk vallen, als een kompensatie voor de dagelijkse portie miserie waar zij zelf doorheen moeten. Al vergeet men daarbij dan weer, dat het in de eerste plaats mensen zijn zoals iedereen, die dan het slachtoffer van roddels of pesterijen worden.
De roddelpraktijken van een bepaalde pers, en ook op het Net, zijn dus kwalijke praktijken, die inspelen en appeleren aan de de kleine en bekrompen hebbelijkheden van de mens: ze doen niet beroep op het beste, maar op het minder fraaie en mooie in hem. Roddels vinden daar hun eigen bevestiging en legitimatie in. En inspelend op deze negatieve instelling, dienen zij in de eerste plaats hun eigen profijt: roddels doen een blad verkopen, doen de oplage stijgen. Net zoals bij ordinaire roddels, die van mens tot mens worden doorge-geven om iemand neer te halen, kwaad te spreken over iemand, of gewoon om zichzelf interessant te maken, zijn ook de roddelberich-ten in de pers gevaarlijk voer. Hoed je dus voor berichten, die door-gegeven worden om verder verteld te worden; deze "van horen zeggen"! Ze houden alleen hun eigen noodzakelijkheid in stand, en zijn vergif voor de geest.
Geluidshinder kan enorm storend zijn, naargelang de omstandighe-den. Zo luisteren jongeren graag naar luidruchtige muziek op fuiven en festivals. Ze zijn er dan voor "in the mood". Bepaalde geluiden zijn niet alleen storend maar hinderlijk: het kras-sen van het krijt op het bord; het scherpe geluid van een zeemvel op een ruit; piepende scharnieren ; het geloei van sirènes; en noem maar op.
Maar hoe mag of kan men reageren als het geluid geproduceerd wordt door een doelgroep die door de maatschappij zélf aange-spoord wordt om geluiden voort te brengen? Spelende kinderen die uiting geven aan hun leefdesvreugde bvb. Een crêche die kleine babytjes opvangt en uit een woonbuurt verbannen wordt door reden van geluidsoverlast. Wordt onze maatschappij zo onverdraagzaam, dat men er nog moeilijk vredig kan samenwonen? Meent eenieder het levensnood-zakelijk zijn eigen priori-teiten voorop te stellen, en zijn hoogstper-soonlijke wil te laten gelden ? Tolerantie net als transparantie zijn voorbijgestreefde woorden. Een tijdlang dweepte men met perestroïka en glassnost ; niemand weet nog wat die woorden echt betekennen, laat staan van ze toe te pas-sen in de levenspraktijk. Of moet men zo welwillend zijn om alles te aanvaarden ,en iedereen die zich minder welwillend opstelt, over zich heen te laten gaan ? Is actie-reactie of elke reactie die een tegenreactie uitlokt, niet het-geen ze ons destijds op school hebben aangeleerd?
Akkoord, wij zijn ook mondiger geworden, en verdedigen ons thans uitdrukkelijker en letterlijk én figuurlijk (in woord én daad ) wat ons na aan het hart ligt. Vroeger waren we gedweeër, braver en volg-zamer: we volgden plichtsbewust "het goede voorbeeld". Maar is de slinger thans niet naar het andere uiterste overgeheld? Iedereen doet maar op als een volmaakte egoïst, alsof hij alleen op de wereld zou leven en zijn medemensen alleen sta-in-de-weg's zouden zijn? Wat vind jij daarvan?
OP DEN TAST
DE REUK
DE DINGEN ZIEN ZOALS ZE ZIJN EN NIET ZOALS MEN DENKT DAT ZE ZIJN
RODDELS ZIJN VOOR EEN BEPAALDE PERS ONONTBEERLIJK. 
