Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist,van zodra er een nieuw artikel op deze blog verschijnt vertrekt er een reminder per e mail.
Beoordeel dit blog
Kreten vanuit het Ottenstadion
De beste stuurlui staan aan wal
16-04-2010
Do as I say don't do as I do - Part III
Part III (Special thanks to Chris Toy from Studs Up for letting me use the cartoon)
Het verhaal van de voetbalhypocrieten heeft een nieuw hoofdstuk aangesneden en net in de week dat ik er over loop te jammeren, wat een gelukkig toeval zeg. Net zoals ongeveer elke voetballiefhebber in België was mijn verbazing groot toen ik hoorde dat Dick (wat een toepasselijke voornaam btw) de rode duivels verlaat en daarmee de bond en de ploeg voor lul zet (gezien wat ik doe dick .. lul , fantastisch toch). Dat coaches en spelers en clubs elkaar in de steek laten als er geld mee gemoeid is verbaast me uiteraard niet, dat Dick dit doet verbaast me uiteraard nog minder gezien zijn voorgeschiedenis. Maar na al zijn verklaringen over dichter bij huis willen zijn e.d., gekoppeld aan slechts 5 maanden ver in zijn huidig contract, had ik het toch niet verwacht.
Ik heb al vaker de loftrompet opgestoken voor Westerlo en dan vooral met betrekking hun manager Herman Wijnants, een van de weinige mensen in het Belgische voetbal met verstand van zaken. Wijnants neemt ook geen blad voor de mond maar tegelijk verduidelijkt hij ook zijn uitspraken. Hij kreeg bij de aanstelling van Advocaat als interim-coach' van AZ veel kritiek te slikken omdat hij zich kritisch had uitgelaten over deze beslissing. Al was het vooral de formulering van die kritiek die bij sommige mensen in verkeerde aarde viel. Hij had namelijk gezegd dat als je een Nederlander een hand geeft dan pakt hij je arm en dat hij dit geleerd had uit 30 jaar zakendoen met onze noorderburen. Het is een stereotiep beeld en dus in ieder geval niet volledig correct maar het is een opmerking die ik al vaker gehoord heb van mensen die zaken doen in Nederland. Hij zal nu wel in zijn vuistje lachen, al dan niet een beetje groen.
De consternatie en storm van protest die nu opsteekt zal geen verschil maken, het feit dat veel mensen in hem geloofden, het feit dat vele kleine mannekens door dergelijke voorbeelden vergeten dat sport eerst en vooral passie en plezier zou moeten zijn is allemaal praat voor de vaak als er miljoenen euros aan te pas komen. Vroeger wou je voetballer worden omdat je respect had voor de prestaties die ze leverden. Als klein manneke hadden we allemaal ons idool op de speelplaats, iedereen wou Maradonna zijn of Van Basten omdat we naar hen opkeken. Nu heb je gasten van 16 jaar die shotten omdat ze uitkijken naar witte BMW x5s, lingeriemodellen die zichzelf als WAGs profileren en spelers die rondlopen met tasjes die oorspronkelijk bedoeld waren voor veertig jarige nepblondines in Knokke, Saint Tropez of de golf in Latem. Als u me nu wil excuseren, de maaltijd in mijn rusthuis wordt geserveerd en ik heb nog een paar lezersbrieven te schrijven over de tijd van vroeger en de verloedering van de jeugd
Advocaat zwicht dus voor het grote geld en de druk uit Rusland. Hij heeft dit blijkbaar ook al toegegeven maar verwijst in één ruk ook naar de interne problemen bij de Belgische voetbalbond. Ik geloof nooit dat dit zijn beslissing ook maar een beetje heeft beïnvloedt. Het is gewoon een excuus om de geldwolf in hem een beetje goed te praten. Eerlijker was geweest om toe te geven dat hij een voetbalhoer was en daarmee boeken toe. Dat zou de waarheid zijn en in realiteit zouden enorm veel mensen hetzelfde doen (ik op kop) aangezien loyaliteit in onze kapitalistische wereld een hol begrip is. Voor geld laat je uw zelfrespect, uw naasten en uw verplichtingen snel achter u. Toen Manchester City deze zomer op spelersjacht ging met de koffer verscheen de bovenstaande cartoon die mooi meegeeft waar het eigenlijk allemaal om draait. Dick kan zonder problemen aan deze conversatie deelnemen, uitdaging in Rusland? Laat me niet lachen vriend
In het plastieken universum dat het voetbalmilieu is wordt die kapitalistische hebberige reflex gewoon nog versterkt. De bedragen die er rond gaan zijn absurd en ronduit confronterend. Dan heb ik het niet over Advocaat als individu want hem kan niet verweten worden dat hij het onderste uit de kan haalt bij onderhandelingen, dat is een logische reflex en vanuit zijn standpunt perfect te verdedigen. Ik ben er na al die jaren nog niet uit wat ik vind van de exuberante lonen die veel coaches en spelers ontvangen. Het gaat hier over valoriseren van veelgevraagde talenten en zoals overal waar talent schaars is en het geld rijkelijk vloeit zal dat talent daarvan de financiële voordelen voelen. Kan het geld dan niet nuttiger besteed worden, uiteraard wel.
In een perfecte wereld zou uw verloning recht evenredig zijn met het nut van uw functie binnen de maatschappij, in diezelfde wereld zou uw verloning ook niet datgene zijn dat uw zelfrespect en jobmotivering bepaalt. Het respect van de maatschappij voor de rol die jij uitoefent zou meer moeten meetellen dan de glimlach op het gezicht van uw bankmanager als hij uw rekeninguittreksels bekijkt. Maar dit is voer voor politici en wereldverbeteraars, twee groepen waar ik me liefst niet te veel in meng. Tonnen respect voor die mensen hun missie maar als zon mensen aan het woord komen en hun goede bedoelingen in de verf zetten moet ik vaak denken aan een Engels spreekwoord : The road to hell is paved with good intentions.
Grappig genoeg had ook Dick goede bedoelingen ten over toen hij als redder des vaderlands werd en de sadist in mij hoopt dat hij nu de weg naar de voetbalhel is ingeslaan.
België naar het EK en Rusland niet mijn 5 euro is al ingezet.
Het is dus niet alleen Wenger die me kwaad heeft gekregen, de willekeur en de besluiteloosheid van het sportcomité in verband met het bepalen van de strafmaat voor rode kaarten irriteert me ook steeds meer. De procedure hiervoor verloopt steeds volgens hetzelfde stramien. Er wordt schande gesproken over de fout door vriend en vijand, de overtreder wordt gediaboliseerd en het sportcomité gebruikt gespierde taal betreffende het uitroeien van dergelijk laakbaar gedrag op een veld. Datzelfde comité komt dan uiteindelijk een min of meer rechtvaardige strafmaat te bepalen. Min of meer rechtvaardig omdat jammer genoeg de club waarvan je komt rechtstreeks invloed heeft op de strafmaat. De G5 (wij dus ook) worden zonder uitzondering minder zwaar bestraft dan de rest.
Daarna is het tijd voor fase twee. Fase twee wordt gekenmerkt door het afzwakken van de gepleegde feiten, het verheerlijken van de ongelukkige overtreder die het allemaal zo niet bedoelde en de logische volgende stap in een juridische procedure: Het beroep. In beroep gaan was vroeger eerder een uitzondering (naar mijn gevoel) maar begint de laatste jaren absurde vormen aan te nemen. In plaats van een man te zijn en uw (vaak al milde) straf te aanvaarden wordt er hemel en aarde bewogen om een strafmaat af te schilderen als onmenselijk zwaar of totaal niet in verhouding tot de feiten. Dit leidde vroeger (je weet wel die periode dat de dieren nog spraken) soms tot een strafvermindering maar soms ook tot een extra straf. Dit hebben we echter achter ons gelaten want in beroep gaan betekent nu standaard het afzwakken van de bestraffing tot simpelweg opschorting van schorsing.Dat dit een verkeerd signaal afgeeft spreekt voor zich.
Het sportcomité heeft zich al enkele keren belachelijk gemaakt in het verleden met de straf van Conceiçao als uitschieter (maanden schorsen maar tijdens de competitieloze maanden) maar dit seizoen loopt het de spuigaten uit. Spelers mogen middenvingers uitsteken na horrortackles (Donk), ellebogen in het rond gooien (Wasyl), halve kopstoten uitdelen (De Camargo), al dan niet bewust benen kapot tackelen (Witsel), op zijn Dirars lopen schelden en duiken, negentig minuten lang lopen mekkeren over elke fase (Bouss, Goor, Thijs), de bond en scheidsrechters beschuldigen van competitievervalsing (Geeraerts) of vliegende tackles uithalen op kniehoogte (Zlatan en Couli onder andere) en dan vergeet ik nog te vermelden dat Blondel al lang een maandje of zes langs de kant zou mogen zitten wegens zijn algemeen gedrag op het veld. En ik vergeet dan nog tientallen andere gevallen van overdreven fouten waar met moeite gevolg wordt aan gegeven.
De hypocrisie van clubleiders en spelers in zo een dossiers is ook grenzeloos , we herinneren ons allemaal nog de uitspraken van Herman uit het Brusselse over schorsen van eigen spelers die over de schreef gaan Ja hoor Herman want dat is welgeteld 0 keer gebeurd en het aantal aanslagen van uw spelers die onbestraft zijn gebleven is vreemd genoeg niet gelijk aan diezelfde 0. Maar Herman overladen met alle zonden van de wereld is ook de bedoeling niet. De heren François,Dhooghe en onze eigen Michel P. zetten ook regelmatig hun oogkleppen op.
De grootste slachtoffers hiervan zijn niet de supporters, noch de spelers of de clubs maar (en ik zeg dit met pijn in het hart) de scheidsrechters. Ik weet dat ik in het verleden al vaker scheidsrechters zwaar heb aangepakt (en elke keer terecht natuurlijk) maar ik begrijp dat het een moeilijke job is. Je moet in een mum van tijd beslissen zonder camerabeelden en onder druk van publiek, spelers en coaches die op elke beslissing inhakken. Het minste dat je zou kunnen verwachten als scheidsrechter is dat de organisatie die u betaald en zou moeten steunen ook effectief uw beslissingen ondersteunt. Er wordt veel gesproken over nul tolerantie in allerhande contexten maar het blijft vaak bij holle woorden. Ik pleit dus voor openheid en rechtlijnigheid betreffende bestraffingen en ook scheidsrechterlijke dwalingen.
Als een scheidsrechter fouten maakt moet je op de vinger worden getikt maar als hij een situatie correct analyseert dient de overtreder ook navenant bestraft te worden. Want wat is het gezag van een scheidsrechter nog waard als twee speeldagen en een rode kaart het ergste is dat u te wachten staat?
Click op de bijgevoegde foto van Donk en zie hoe mooi hij illustreert hoe het sportcomité en bijna iedereen in het Belgische voetbal tegenover de scheidsrechter staan.
Ik ben erg vaak kwaad, kwaad op de wereld omdat hij onrechtvaardig is, kwaad op de mensheid omdat hypocrisie de norm is, kwaad op de Canadezen omdat ze zeehondjes doodknuppelen voor luxe producten, kwaad omdat je als individu slechts een illusie hebt van grip op je eigen realiteit en ga zo maar verder. Maar aangezien ik voorlopig niet de tijd noch moed heb om een blog over de wereldproblemen aan te vangen ben ik ook vaak kwaad over een simpel tijdverdrijf dat simpelweg gaat over een bal vooruit trappen om er opnieuw achteraan te hollen.
Wat me hoofdzakelijk stoort is hypocrisie, het soort hypocrisie dat in lang vervlogen tijden werd bezongen door het Genesis van Phil Collins in de hit Jesus he knows me, de zin do as i say don't do as i do is me daarvan altijd bijgebleven. (http://www.youtube.com/watch?v=ugZq9hiuCJo)
Hypocrisie is dus wereldwijd de norm eerder dan de uitzondering en in het voetbalmilieu is deze manier van reageren nog prominenter aanwezig. Hoe kan je anders verklaren dat een coach vraagt om fopduikers te bestraffen om dan van een heksenjacht te spreken als zijn eigen speler geschorst wordt voor een van de meest besproken schwalbes van de laatste jaren, de duik van Eduardo tegen Celtic (zie http://www.youtube.com/watch?v=PncY9BnkTEk). Voor zover ik weet is het de eerste keer dat de UEFA een sanctie uitsprak (die later werd kwijtgescholden maar over die materie straks meer). De coach in kwestie is toevallig de coach van de noord londense aartsrivalen van mijn tweede favoriete club maar dat heeft mijn beeld van hem niet zo heel erg veel gewijzigd. Arsene Wenger is een crack als het er op aankomt van jonge begenadigde voetballers op te leiden, speelt altijd verzorgd en aanvallend voetbal (en is daarmee de eerste Arse coach in de geschiedenis) maar is ook de onbetwiste koning van de hypocrisie. Een van de recentste voorbeelden kwam er nadat een speler van Wolverhampton per ongeluk (echt duidelijk) een speler van Arsenal blesseerde , Wenger ging toen volledig door zijn dak en sprak van een misdadige tussenkomst en dergelijke waarna Sol Campbell tegen Stoke (dacht ik) het scheenbeen van een tegenstander tot moes herleidde. Sol krijgt geen kaart en Wenger beweerde doodleuk het voorval niet gezien te hebben (televisiebeelden bewezen het tegendeel). Als hij niet druk bezig is zich druk te maken over het fysieke spel weigert hij de uitgestoken hand van de bezoekende coach. Ik zou er over kunnen blijven doorgaan maar dat zou niet goed zijn voor mijn maagzweren.
Dat ik net vandaag kwaad ben over de hypocrisie van Wenger is uiteraard geen toeval aangezien deze avond de North London Derby wordt gespeeld tussen de fiere Hotspurs en de Gooners van Arsenal. Ontegensprekelijk de match van het seizoen voor beide supportersclans, al geldt dat waarschijnlijk meer voor de Spurs dan voor de fans van Arsenal die nu eenmaal CL voetbal spelen. In zekere zin is het vergelijkbaar met de matchen tegen Brugge die voor ons meer betekenen dan voor hen (of althans dat beweren ze toch). In plaats van de match live te volgen via een slechte livestream of de Ierse pub aan te doen vertoef ik deze avond in den Ot voor de topmatch tegen Sint-Truiden, de smartphone zal dus overtime doen deze avond. Een oog op het veld en een ander oog op de live text wordt mijn modus operandi tussen negen en elf deze avond (goochelen met dure woordjes om uzelf intelligent te doen lijken is leuk).
