Kuregem is gevaarlijk. ik heb het nu aan den lijve meegemaakt. vanochtend, zo'n kwart voor negen. geen kat meer op straat (want Kuregemnaars vertrekken ofwel veel vroeger naar hun werk, of brengen hun kinderen heel vroeg naar school, of staan gewoon later op). maar ik had vanochtend niet echt haast en was dus pas om kwart voor negen op pad. en kom ik twee typetjes tegen die me tegenhouden met een smoesje (had ik al wel aan mijn kleine teen gevoeld, opgepast Anneke), om er dan uit te flappen dat ze wel zin hadden in een rosse. WAAAAT?!? ik liep ondertussen al verder, zeggende dat ik een valse rosse was (wat ros??? dit zou jungle brown moeten zijn!) en dat ze maar beter naar huis gingen, moeke had viskes gebakken. snotneuzen begot, ik kon hun moeder wel zijn! (maar dat ging ik nu ook weer niet aan hun neus hangen...) ze riepen nog iets, ik heb dan maar teruggekeeld, je wist maar nooit of ze anders begonnen te volgen, maar die twee man aan de overkant hadden het nu ook wel door dat het echt geen vriendjes van me waren. en anders konden ze nog wel slaag krijgen ook (al hoopte ik dat dat niet zou hoeven) bah bah. en dat terwijl ik me net zo gelukkig voelde omwille van Kramikske's goede nieuws...
en dan kom ik vanavond thuis, redelijk laat, blijven plakken in de stad. een moment waar elk weldenkend mens Kuregem zou mijden, wegens al die verhalen. en elke keer weer stel ik vast dat Kuregem 's avonds lééft, het is er gezelligheid troef, de mensen lopen in pakjes op straat, lachen, groeten elkaar, kijken nieuwsgierig naar die voorbijganger in het rood (ik dus) waarvan iedereen wel weet dat ie hier thuis hoort, maar niemand weet wie het eigenlijk is. vrolijke muziek komt ergens uit een huis, en het Indisch restaurant produceert zoals altijd zijn heerlijke geuren en mooie lichtjes . de buurman komt net terug van een wandelingetje met zijn hond en zegt vriendelijk goeiedag, om dan meteen de deur achter zich te sluiten. iedereen kent iedereen, niemand stoort niemand. hehe, we zijn weer thuis
Kramikske heeft zijn vijfjarenkaart. vanochtend, van achter zijn toog, heel fier. aha! lid van Belgie tot minstens 2016 (verdikke da's langer als die van mij!) nu nog een regering! ;-)
straks wordt Alal geopereerd. Kramikske heeft slag moeten leveren met zijn baas om hem vandaag, na eerst de bakkerij open te doen en enkele uurtjes werken, toch te laten vertrekken naar Frankrijk. Reden: ai dan moeten we iemand bijbetalen, want op zondag zijn er veel leveringen. Anderzijds krijgt hij het verwijt dat hij zondag maar zit te niksen, want tussen twee leveringen door drinkt hij thee (sic!). De broer van de andere patron kan de leveringen doen maar die zit met zijn vingers in de kassa. Hou hem dan weg van de kassa he. Nog een argument was: jamaar elke keer dat je congé neemt, betalen wij u he. (Ja het zou er nog aan mankeren, betaald verlof, dat bestaat he.) Kramikskes antwoord, heel gedecideerd: zet aan de kassa en aan het stuur wie ge wilt, mijn broer wordt geopereerd aan zijn hart, ik vertrek morgen om 11u naar Parijs. Goed gesproken jongen, that's the spirit. (ik zeg hem al lang dat hij veel te goed is voor die twee galjaars en zich veel te veel laat doen). Het wordt stillekesaan tijd dat hij een job zoekt waar ze wat minder foefelen.
vervolg: Kramikske weg, maar niet zonder veel discussie met zijn bazen. nu klonk het: wij betalen u om hier de hele zondag te laten niksen, als wij daarvoor willen betalen, dan is dat onze zaak, maar we willen dat ge hier blijft. en ook nog: dat hij met hun voeten speelt, dat hij dat vorige keer ook zo gelapt heeft (hallo?? toen was hij ziek. ik heb hem nog zo gezegd een doktersbriefje te vragen ipv congé te nemen). tijd dat hij eens ander - lees: serieus - werk gaat zoeken, waar de sociale rechten niet op hun kop worden gezet en waar hij geen speelbal is van twee bazen die mekaar de loef willen afsteken. en waar hij een deftig loon heeft, een redelijke werkdag van minder dan minimum 9 uur werken, waar lunchpauze een recht is en waar overuren wel betaald worden (en niet met de smoes van jamaar er zijn momenten dat er geen leveringen of klanten zijn), waar hij niet één maar twee rustdagen per week heeft en waar ze hem niet uit zijn bed bellen omdat de oven in pan ligt en ze niet weten waar ze naartoe moeten, waar hij niet alle oplossingen moet zoeken en het personeel draaiende houden. hij doet het werk van een gerant maar wordt niet navenant betaald, eigenlijk is dat een mooie weergave van onze maatschappij, het gros van die zogenaamde profiteurs van vreemdelingen werkt in dit systeem, al dan niet aangegeven, zonder klagen "want ze zijn al blij dat ze werk hebben" en "ze verstaan zich gelukkig goed met hun baas". als mens, als actirismedewerker en als syndicalist kruip ik hier driewerf de muren van op!! maar ge geeft dat dus niet aan he, controle volgt toch niet en als ze volgt hebben die mannen wel hun systeem om er onderuit te geraken. GRRRRRRRRRRRRRRRR
hehe het moest er eens uit...
ondertussen is hij weg, en ik loop daar ook de muren van op. zal wel heel menselijk zijn - of alleszins iets wat ik van mijn ma heb overgeërfd: als hij maar veilig daar geraakt, als hij onderweg maar niks tegenkomt, als hij in Parijs maar plaats vindt enz enz. Zever dus. Hij weet wel wat hij doet.
ondertussen heeft ook mijn broer gebeld. zijn beste vriend ligt op sterven. is een jaar, na een herseninfarct, hulpeloos verlamd geweest, was aan de beterhand, mocht naar huis, huis aangepast, nieuwe auto enz... en nu plots dit. ineens. ja mannekes, 't is weer bijna februari.
en morgen 31 januari. Raif z'n verjaardag.
het zijn echt geen leuke dagen. al blij dat er af en toe nog eens een hoopgevende of grappige blog wordt gepost door Tallen, Egeltjes of Schaduwzijden... allez vooruit we gaan eens iets doen. eten maken bijvoorbeeld.
Terrannee is er nog steeds. Ik heb besloten - ja, toch wel onder invloed van Youssef's argumenten - van haar nog eventjes in leven te houden. Tot het echt niet meer gaat. Lang zal dat niet meer duren, want ze hopt van de stoel naar de kruk naar haar nestje in de badkamer, slaapt de hele dag en houdt de anderen op afstand met luid gebral. Duidelijk een teken dat ze op het eind zit.
Het is vreemd dat dieren onder elkaar zo wreed kunnen zijn. Een ziek dier, een doodgaand dier, scheidt een geur af. Ik ruik hem. Niet echt storend, maar heel typerend. En andere dieren reageren daar heel wreed op. Alleen de partner van het dier in kwestie zal de bescherming en de zorg op zich nemen. Maar helaas, Terrannee's partner is 7 jaar geleden heen gegaan. Hij is er niet om voor haar te zorgen zoals zij destijds voor hem zorgde. En zij was me zeer dankbaar dat ik zorgen toebracht die zij niet kon toebrengen.
De dag dat ik Bubak aantrof in de badkamer, zat zij bij hem - tja, ze zaten opgesloten om te beletten dat Bubak alles zou onderpissen, het liep er gewoon uit. Die dag was de badkamer droog gebleven. Ik kwam binnen, Terrannee ging buiten. Ik verliet de badkamer want kon het niet aanzien, belde huilend naar Raif. En Terrannee is bij Bubak gaan waken tot ik terug kwam. Het is me opgevallen, dat elke keer als ik de badkamer weer verliet, zij overnam. Tot Raif kwam, Bubak in een laken wikkelde en meenam. En toen was ze gerust. (Ik zal NOOIT vergeten dat Raif toen Bubak met zijn kop naar het westen plaatste en begon te bidden, met de uitleg: God heeft deze poes geschapen, wat van God is wordt aan God teruggegeven. Ik herinner me nog goed dat toen ik aan mijn grootouders vroeg of hun Molly nu in de hemel was, ze me antwoordden dat poezen niet naar de hemel mochten...)
Maar andere dieren, geen partnerdieren, hebben het instinct om stervende dieren aan te vallen. Ik heb het gezien toen Yoni stervende was. Terrannee, nog klein en dartel, viel haar onophoudelijk aan. Dat klein gespuis kon een normale poes niet veel pijn doen, maar Yoni had er echt last van. En Bubak wist niet goed wat doen, want Yoni was zijn vrouwtje, maar dat kleine dartele ding vond hij geweldig. Ik had toen nog niet zoveel weet over katten en snapte zelf niet wat er aan de hand was tot ik Yoni kreunend afgezonderd in de badkamer aantrof. Ijskoud was het daar. Toen wist ik dat ik dringend naar de dokter moest met haar. Te laat, ze viel niet meer te redden en een spuitje was onontkoombaar... Ik heb het gedaan zonder Raif te verwittigen en die was er het hart van in, heeft het me eigenlijk nooit vergeven dat hij de kans niet heeft gehad om afscheid te nemen van haar. Dat was twee dagen voor onze trouw.
Norri hier valt Terrannee al van in het begin aan, hij duldt gewoon geen concurrentie. Maar dat Mercredi dat nu ook doet, dat is nieuw. Hoewel het bij Mercredi minder gewelddadig is. Tenslotte heeft Terrannee toch eventjes moeder over haar gespeeld, misschien speelt dat mee. En bij Norri wordt het frequent. Die twee laten haar enkel gerust omdat ze weten dat ze het anders met mij aan de stok krijgen. Onze relatie is er tegenwoordig eentje van ruzie maken, klappen krijgen en dan weer belonen als ze iets goed doen. Heel primair. Niet leuk.
Maar Youssef, die beseft dat niet. Hij geeft het toe: hij weet eigenlijk niks van katten. Hij ijkt -zoals idereen - zijn mensengevoelens op kattenkarakters. Maar dieren zijn geen mensen. Wij hebben iets dat zij niet hebben: wij kunnen onze empathie doelgericht sturen, erover nadenken, argumenteren. Bij hen gebeurt dat instinctief.
Misschien zit daar een mechanisme achter. Misschien zijn zij zo geprogrammeerd om het een stervend dier zo moeilijk te maken, dat ie van pure uitputting sneller sterft dan wanneer hij goed verzorgd zou worden. Een natuurlijke euthanasie. Vooraleer wij ons uitspreken voor of tegen euthanasie, zouden we beter eens gaan kijken hoe dat in de natuur gebeurt, want zo onnatuurlijk lijkt het me niet. Alleen kunnen wij het redelijk pijnloos maken.
sinds goed twee maand, misschien al drie, ontdekte ik zwellingen op Terrannee's buik, rond haar tepels. eerst suste ik me met de idee dat het misschien gewoon ontstekingen konden zijn, maar eigenlijk wist ik wel beter. dat is ook de reden waarom ik niet naar de dierenarts gerend ben, wel wetende wat de uitkomst zou zijn. we zouden wel zien. misschien waren het gewoon verhardingen en zou dat vanzelf wel wegtrekken of stoppen. zolang ze er niet echt last van had, besloot ik haar niet te stresseren met eindeloze doktersbezoeken.
maar helaas, zo gaat dat niet, die dingen. niets van die orde gaat zomaar vanzelf weg.
het was simpel: eens het verdict gevallen zou ik haar vast en zeker niet dezelfde lijdensweg doen ondergaan als Bubak destijds. wat voel ik me een dikke egoïst als ik eraan terug denk dat ik van mijn liefste Buby geen afscheid KON nemen, en dan maar besliste om hem te verzorgen als een baby, mijn bubybaby, een jaar lang. een jaar lang van afzondering en medicijnen en helaas nooit genoeg liefde, ook al deed ik zo m'n best om zo vaak mogelijk bij hem te zijn. oh wat haat ik de man die indertijd claimde me lief te hebben en me altijd hele avonden van hem weghield, oh wat haat ik die job die me zo vaak verplichtte om door te werken tot de avond. het was pas toen ik eindelijk na één jaar besliste er eens enkele daagjes tussenuit te trekken en hem achter te laten onder de goede en liefdevolle zorgen van Raif -die toen terug in mijn leven was- dat mijn lieve Bubak besliste er de brui aan te geven. het wachten was hem te lang en ik kwam niet snel genoeg terug. hij heeft zijn kans schoon gezien. vanaf toen zit er een zwarte vlek op mijn ziel. zo zwart als Bubak.
en nu is het aan zijn partner, Terrannee. haar ga ik niet langer houden dan nodig is. zij wou sterven, die weken, maanden na Bubak's dood. ze liet zich doodgaan. ik heb toen ingegrepen en ze is gebleven. en sindsdien leeft ze graag. maar Terrannee is een kat die geen pijn verdraagt. ik wil niet dat ze lijdt.
helaas. er is hier nog iemand in huis. en die wil niet dat ik voor God speel. die vindt dat die kat recht heeft op haar eigen einde. dilemma. anderzijds geeft hij toe dat ik mijn katten het beste ken en dat ik beter weet dan wie ook wat goed voor hen is. oh, dilemma! en dan denk ik: misschien heeft hij gelijk, misschien moet ik nog maar even wachten. misschien loop ik te hard van stapel en hoeft het nu niet per se over een week, kan het ook over een maand.
maar dan kijk ik naar Terrannee en ik zie. ik zie de dood (ja ik kan die zien). ik zie haar heel snel, dagelijks, achteruit gaan. ze ziet niet af, gelukkig, maar dat gaat niet lang meer duren. ik hoop, ik bid, een mogelijkheid waaraan ik nog niet had gedacht, dat zij zelf langzaam uitgaat, heel snel, zonder pijn. gewoon inslapen, net zoals Bubak dat deed. dat ik op een avond terug kom van de les en dat ik haar vind, net zoals ik Bubak heb gevonden. vredig, alsof hij sliep. maar nooit weer wakker werd.
nog niet, meisje, nog niet. het is nog niet aan jou. ontspan, leef je leven alsof elke dag de laatste is, hou ervan. doe alsof er niks aan de hand is, ondanks al de chemie die je helaas met de neus op de realiteit drukt. ik weet wat het is, ingewanden die eruit komen. ik heb het van kortbij meegemaakt, ooit. te kortbij. machteloos stond ik erbij en keek ernaar, vol medelijden, vol wanhoop. een gevoel dat me niet in dank werd afgenomen. ik val dus ook een ander niet meer lastig met mijn onbehagen over zijn of haar lijden. maar ik heb er ook uit geleerd dat er daarna nog leven is. er is altijd nog hoop. zolang er leven is, is er hoop. en hoop doet leven. is dat geen mooie vicieuze cirkel?
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
 "Smile"){kind=icon}
