toen ik klein was, verweet men mij traagheid. nu verwijten de mensen mij dat ik de dingen te snel doe, dat ze me niet kunnen volgen.
toen ik iets groter was, verweet men mij dat ik "teveel in mijn eigen wereldje zat". nu verwijten de mensen mij dat ik me teveel met hun zaken bezig hou.
toen ik begin 20 was, verweet men mij dat ik onhandelbaar was en niet genoeg aan de anderen dacht. nu verwijt men mij dat ik teveel voor de anderen doe.
nog later verweet men mij dat men van mij nooit wist wat ik dacht. nu verwijt men mij dat ik niet altijd moet zeggen wat ik denk.
moet ik hier nog iets aan toevoegen? javascript:emoticon(' ')
plots dat gevoel van schrik, schrik dat er niemand ooit meer in mijn leven zal opdagen, schrik dat ik echt onleefbaar ben, schrik dat mannen schrik van mij hebben, schrik dat ik eigenlijk niet de impact heb die ik hoop te hebben. schrik dat het allemaal verkeerd gegrepen is. schrik om nog een jaar alleen te zijn. schrik dat Raif niet meer komt opdagen en nooit meer. schrik dat er ook geen andere komt. maar ja, dat moet ik er nu eenmaal bijnemen. maakt het iets uit? tenzij Raif echt wel van plan was om terug te komen. gezien zijn reactie... wel dan kan hij toch wel eens wat meer moeite doen, niet? schrik dat ik echt niet meer moeite waard ben dan dat... let's hope not!
een collega legde vorige donderdag de vinger plat op de zere plek: "tu as l'air perdu les derniers temps". klopt. de reactie die ik van diep in mij voelde opborrelen bevestigde dat. ik heb wat rake klappen te verwerken gekregen op mijn persoontje, mijn werk, de dingen waarvan ik dacht dat ik er zo goed in was, de dingen waar ik echt goed in was maar die ik ondertussen weer kwijt ben door een gebrek aan oefening en routine, weg ook de bescherming die ik genoot van mijn vorige chef, ik moet me - nog maar eens - van 0 af aan bewijzen. maar dat zal geen probleem zijn.
eens te meer kom ik tot de vaststelling dat mijn sociaal leven willens nillens draait rond werk, dat ik telkens weer in die val trap, terwijl ik heel goed weet dat ik net dat moet proberen te vermijden. gelukkig is er nog een ander sociaal leven, heb ik mijn familie, oude vrienden, nieuwe vrienden, en begin ik op het werk te ontdekken dat collega's geen vrienden zijn.
en dan is er nog Raif. de totaal afwezige factor in mijn leven. de persoon van wie ik niet meer weet of ik hem nog kan geloven, vertrouwen, vooral: liefhebben. we zijn compleet uit elkaar gegroeid en alles wat ik van hem hoor, voel en zie, vervult me met misprijzen. da's het enige dat ik nog voel: misprijzen. ik kan het niet helpen.
een vage herinnering van een soulmate die maar één blik nodig had en al wist wat ik dacht, voelde en ging zeggen. op één week tijd werd ik vervangen door een 50-tal jonge virtuele deernes. onnozel, kinderachtig en toch zo betekenisvol.
en dan die ene man op straat die met aandrang zegt dat ik hem moet bellen, dat ik het klein verwend nest uithang.
die ene collega die begrip toont maar die tegelijkertijd ook weet te vertellen dat er veel geroddeld wordt op het werk over het feit dat ik al 2 jaar zit te wachten op een ... ja op wat? gekrenkte trots. ze geloven er niet in, ze geloven niet in mij. waar moeien ze zich eigenlijk mee? weten zij veel. een relatie van 12 jaar gooi je niet overboord omdat je man in het buitenland wil gaan werken.
ze moesten eens weten. het zou nog erger zijn. en ik wil niet zien. kaars en bril. en nog wil ik niet zien. nee, nog steeds niet.
waarom kan hij nu niet gewoon zeggen waar het op staat? omdat hij het zelf niet goed weet, hij loopt zelf verloren.
ik moet aan mezelf denken, zeggen anderen. doe ik. Raif is ook een bescherming.
en wat nu?
als ik alles van de laatste weken eens op een rijtje zet, kan ik niet anders dan daaruit opmaken dat ik 1. onmogelijk ben om mee te werken en 2. onmogelijk ben om mee te leven. Of focus ik nu teveel op die mensen die altijd wel ergens kritiek zullen op hebben en zelf redelijk onredelijk zijn en trek ik misschien gewoon, zoals zovele vrouwen, de verkeerde venten en meer algemeen mensen aan? maar wat doen we daaraan he? ondertussen moet ik het ermee doen. gelukkig heb ik nog mijn echte vrienden en andere mensen die me gewoon nemen zoals ik ben, en een flinke dosis zelfkennis en zelfvertrouwen. ik ben wie ik ben en ik zal niet veranderen en zelfs al doe ik dat, het zal nooit goed zijn voor iedereen. van mijn kant heb ik het ook moeilijk om 's mensen negatieve kanten te absorberen maar ik probeer, ik probeer... kunnen al die anderen dat dan ook niet proberen? of is het zoals altijd enkel maar een kwestie van tijd en geef ik de tijd weer niet de kans om zijn spel uit te spelen?
anderzijds... sommige dingen hebben nu al lang genoeg geduurd, het hoeft niet meer...
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
')
