In het Amerikaanse zuiden is rassenscheiding officieel al lang geleden afgeschaft maar toch leven blank en zwart er nog steeds in aparte werelden. Uit deze twee werelden komen twee gekwetste zielen bij elkaar om troost te zoeken. De blanke en racistisch opgevoede gevangenisbewaker Hank probeert een familietragedie te verwerken. Hij ontmoet de jonge, zwarte vrouw Leticia wier ex-man de doodstraf heeft gekregen. De twee beginnen een gepassioneerde affaire, maar Leticia weet niet dat Hank destijds als gevangenisbewaker bij de executie van haar man betrokken was.
Qua scenario niet meteen een slechte film. De dingen die worden opgezet worden later bijna allemaal mooi ingelost. Alleen vind ik de karakterverandering een beetje bruusk en ongeloofwaardig. Het ene ogenblik haat Hank zijn zoon nog verschrikkelijk en een seconde daarna gooit hij ineens zijn hele leven om uit verdriet. Wat mij ook een beetje wringt is dat je nooit te weten komt waarom de man van Leticia nu eigenlijk de doodstraf heeft gekregen. Was het omdat hij zwart was? Of had hij één of andere ernstige misdaad begaan? Het kind van Leticia vond ik er ook een beetje over, zo moddervet, het past gewoon niet bij de karakters. Maar laat dat muggenziften heten. Het grootste storende element is en blijft toch de ongeloofwaardige karakterverandering van Hank. De technische uitvoering vind ik dan weer heel storend. Camerastandpunten zijn soms onnodig close en de kaders nogal vreemd en storend gekozen. Deze film mag dan wel de meest besproken sex-scène in de USA hebben, mij kan hij toch niet echt bekoren. Integendeel na een tijd begon hij me echt te vervelen en was ik blij dat de aftiteling eindelijk in beeld kwam.
Delirische tragikomedie, gebaseerd op Ken Kesey's cultroman, die zich afspeelt op de mannenafdeling van een psychiatrische instelling waar de patiënten zo platgespoten, gedomineerd en gedisciplineerd worden door de autoritaire Nurse Ratched dat ze nog slechts zombies zijn. In deze geordende hel belandt McMurphy, een opstandige schelm, wiens gestoordheid twijfelachtig is: waarschijnlijk gefaket, in een poging om te ontsnappen aan de werkboerderij waar hij een straf uitzat wegens verkrachting. McMurphy's verzet tegen Nurse Ratched is aanvankelijk puur egoïstisch en instinctief, maar geleidelijk aan begint hij zich ook verantwoordelijk te voelen voor zijn mede-patiënten. Jack Nicholson steelt de film als de opstandige McMurphy en kreeg voor zijn vertolking, niet onverdiend, een Oscar.
Uitmuntende film op alle vlakken. Moet je gezien hebben !
Noot deze film staat op nr 45 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Categorie:in the picture Tags:one,flew,over,the,cuckoo's,nest
Spion van Oranje
In Nederland dreigt een terrorist diverse doelwitten op te blazen. De Nederlandse geheime dienst weet achter zijn identiteit te komen, maar kan hem niet grijpen. Toevallig komen ze er achter dat de terrorist een tweelingbroer heeft, en willen hem gaan uitspelen tegenover zijn broer omdat het de enige mogelijkheid zou zijn. De broer in kwestie is de homoseksuele modeontwerper Francois van Vliet, die de boze plannen van broederlief moet verijdelen. Alleen lijkt hij meer fout te doen dan goed.
Slechte film op alle vlakken. De beginscène, waarbij een gebouw op de markt van Amsterdam tot ontploffing wordt gebracht, is nog redelijk goed gedaan. Maar de green key scènes die daarop volgen zijn zo verschrikkelijk slecht dat ik me af vraag of dit wel op een professioneel niveau gemaakt is. Er zitten onnoemelijk veel storende cuts in de film. Het verhaaltje is flauw en gedurende gans de film kan men spreken van serieus overacting. Kort tijd- en geldverlies tenzij je een kind van vijf bent misschien, en dan nog.
Het is de ijskoude winter van 1944/1945. Nederland is bedekt met een dik pak sneeuw. De Tweede Wereldoorlog is nog in volle gang. In het westen van Nederland heerst grote honger, waardoor veel mensen naar het oosten trekken om daar voedsel te vinden voor hun gezinnen. In een dorpje in de buurt van Zwolle woont de veertienjarige Michiel, die niet kan wachten tot hij iets kan betekenen in het verzet. Dit tot ergernis van zijn vader, die als burgemeester vooral bezig is om escalaties in het dorp te voorkomen. Als zijn buurjongen Dirk, die meedoet aan een overval op het munitiedepot, aan Michiel vraagt of hij een brief aan iemand wil bezorgen als het mis gaat, voelt hij zich eindelijk serieus genomen. De overval blijkt verraden, Dirk wordt opgepakt en degene bij wie hij de brief moet bezorgen, is doodgeschoten door de Duitsers. Michiel moet uitgaan van zijn eigen kracht. Hij leert al snel dat goed en kwaad dicht bij elkaar liggen. Dat oorlog misschien spannend lijkt, maar vooral ook gruwelijk is. Met zijn eenzaamheid groeit ook zijn onafhankelijkheid. Als een volwassen man moet hij zijn eigen beslissingen nemen. Die laatste oorlogsmaanden zal hij zijn hele leven met zich meedragen. Hij zal nooit meer dezelfde zijn.
Film naar het boek van Jan Terlouw. Meeslepend verhaal en verre van voorspelbaar (als je het boek niet gelezen hebt natuurlijk). Enkel in de montage vond ik nogal wat storende elementen. Maar deze wegen niet op tegen het totale eindresultaat. De moeite om gezien te hebben.
Na het verraad van Vesper, de vrouw van wie hij hield, vecht 007 tegen de drang om zijn nieuwste opdracht tot een persoonlijke wraakactie te maken. Vastbesloten om de waarheid te ontdekken, ondervragen Bond en M M. White. Het blijkt dat de organisatie die Vesper chanteerde, veel complexer en gevaarlijker is dan iemand vermoedde.
Forensische informatie legt een verband tussen een Mi6 verrader en een bankrekening in Haïti. Daar maakt Bond kennis met de knappe maar opvliegende Camille, een vrouw die haar eigen vendetta heeft. Camille leidt Bond recht naar Dominic Greene, een meedogenloze zakenman en belangrijk figuur in de mysterieuze organisatie.
Tijdens een opdracht die Bond naar Oostenrijk, Italië en Zuid-Amerika voert, ontdekt hij dat Greene die tot alles bereid is om de controle te verwerven over een van s werelds belangrijkste natuurlijke hulpbronnen, een deal wil sluiten met de verbannen Generaal Medrano. Greene die zijn partners in de organisatie gebruikt en zijn machtige contacten in de CIA en de Britse regering manipuleert, belooft het bestaande regime in een Latijns-Amerikaans land omver te werpen en zo de Generaal de controle over het land te bezorgen in ruil voor een schijnbaar dor stuk land.
Verwikkeld in een web van verraad, moord en bedrog, werkt Bond samen met oude vrienden in de strijd om de waarheid aan het licht te brengen. Naarmate hij dichter bij de man komt die verantwoordelijk is voor Vespers verraad, moet 007 de CIA, de terroristen en zelfs M te slim af zijn, als hij Greenes sinister plan wil ontrafelen en diens organisatie een halt toeroepen.
Ik ben nooit een grote fan geweest van James Bond. Maar toch heb ik bij deze laatste Bond film geen goed gevoel. Bond is Bond niet meer. Zijn bekende intro: "My name is Bond, James Bond" hoor je hem in deze film geen enkele keer meer zeggen. Spijtig, want het klinkt best wel sexy. Verder worden we vanaf scène 1 in de actie gesmeten. En dit is eigenlijk dé rode draad van de film. We hebben stoere actiescènes ter land, later een paar natte ter zee en ja hoor, we gaan zelfs de lucht in. Eigenlijk is Bond gewoon een alledaagse actiefilm geworden. Voor degenen die van dit genre houden zal hij zeker wel goed zijn, maar helaas, het is geen spek voor mijn bek. Komt daar nog bij dat er zelfs een paar storende cuts inzaten en zelfs een paar overgangen waarbij ik verveeld werd van de camerastandpunten. Ging men nu over de as of niet? Toch kon ik het niet opbrengen even terug te spoelen om het te checken, dat het storend was voor mij staat in ieder geval vast. Dit is allesbehalve wat ik verwacht van een film van dit niveau. Kort als gewone actiefilm zit hij waarschijnlijk op een hoog niveau, maar laat aub de naam Bond uit de film, want zoals gezegd: Bond is Bond niet meer.
Clint Eastwood schittert in het drama Gran Torino, zijn eerste filmrol sinds zijn Oscar-winnende Million Dollar Baby. Eastwood regisseert eveneens de film waarin hij Walt Kowalski speelt. Kowalski is een veteraan met een ijzeren wil en grote vooroordelen ten opzichte van zijn geïmmigreerde buren. Het zijn echter dezelfde buren die hem langzaamaan dwingen zijn vooroordelen in vraag te stellen
Prachtige film op alle vlakken. Zeker een aanrader.
Gebaseerd op het boek van Washington Post columnist David Ignatius over CIA-agent Roger Ferris die een terroristenleider die vanuit Jordanië opereert op het spoor is. Wanneer Ferris een plan beraamt om te infiltreren in het terroristennetwerk, moet hij eerst het vertrouwen winnen van de geslepen CIA-veteraan Ed Hoffman en het verdachte hoofd van de Jordaanse veiligheidsdienst. Ferris moet zich continu afvragen in hoeverre deze mannen te vertrouwen zijn.
Goede film al vond ik hem in het begin wel een beetje verwarrend, maar eens je mee bent met het verhaal is hij zeker de moeite om verder te blijven kijken. Je moet wel wat geduld hebben want deze film duurt bijna 3 uur. Maar toch zorgen een aantal leuke plotwendingen ervoor dat hij niet gaat vervelen.
Wanneer Robert Langdon bewijzen vindt van de heropleving van een eeuwenoud geheim genootschap bekend als de Illuminati de machtigste ondergrondse organisatie aller tijden stelt hij ook vast dat het bestaan van de aartsvijand van de geheime organisatie, de katholieke kerk, bedreigd wordt. Wanneer Langdon ontdekt dat de klok meedogenloos tikt op een tijdbom die het genootschap onder het Vaticaan legde, neemt hij meteen het vliegtuig naar Rome. Daar gaat hij samenwerken met Vittoria Vetra, een mooie en raadselachtige Italiaanse wetenschapster. Langdon en Vetra beginnen aan een avontuurlijke zoektocht, die hen door verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en verlaten kathedralen voert. Ze volgen een 400 jaar oud spoor van antieke symbolen dat de enige hoop op redding voor het Vaticaan betekent...
Persoonlijk vind ik dat Angels and demons niet kan tippen aan The Da Vinci Code. Laatstgenoemde was veel spannender en meeslepender dan deze sequel. De film is net niet overtuigend genoeg. Ik word niet meegesleept in het verhaal en vind dat het allemaal een beetje te gemakkelijk gaat. Langdon duikt al in de eerste scène op. Hij neemt direct het roer in handen en loopt zonder de minste weerstand van A naar B. Elk raadsel wordt zonder de minste moeite opgelost. En dat hij net overal te laat komt is niet echt onvoorspelbaar. Het einde is misschien nog een beetje onverwacht, maar niet echt spannend te noemen naar mijn maatstaven. Er wordt nog wel getracht wat druk op de ketel te zetten door het inbrengen van wat tijdsdruk. Nog vier minuten hier, nog zeven daar, en ginder nog eens vijf. Maar echt beven op mijn stoel doe ik niet. Een beetje meer weerstand onderweg had geen kwaad gekund. Nu is Langdon nergens echt in gevaar, er staat niemand naar zijn leven en dat voel je als kijker. Spijtig, want technisch gezien is deze film natuurlijk weer wel dik in orde.
Leonard Shelby (Guy Pearce) draagt dure Europese kostuums, rijdt met het laatste Jaguar-model maar woont in goedkope anonieme motels waar hij alles met hopen cash geld betaalt. Hoewel hij eruit ziet als een succesvolle zakenman, heeft hij maar één doel voor ogen: op zoek gaan naar de man die zijn vrouw verkracht en vermoord heeft en hem zwaar laten boeten voor zijn daden. Aangezien de politie weinig geloof hecht aan zijn verhaal, begint hij eigenhandig aan een alles overheersende zoektocht naar gerechtigheid. Er is echter één probleem: Leonard lijdt aan een zeldzame ongeneeslijke vorm van geheugenverlies. Hij kan zich nog wel alle 'details' herinneren van net voor het 'ongeval', maar niet wat er zich de voorbije vijftien minuten afspeelde. Met behulp van kaartjes, post-its, polaroid-foto's en tattoos tracht hij zijn leven in tijd en ruimte te plaatsen. Ook de hulp van zijn ontmoetingen kunnen daarbij helpen, hoewel hij niet zeker is van hun goede bedoelingen. Hoe langer we kijken, hoe minder we te weten komen en hoe meer vragen er gesteld worden. Misschien is Leonard heroïsche zoektocht louter een symptoom van geestesziekte of een voorbode van de obsessieve gevolgen van een psychopaat...
Memento is op zijn minst gezegd weer een speciale film. Ik kan me best voorstellen dat deze film weer zijn voor- en tegenstanders zal hebben. Zelf blijf ik, zoals gewoonlijk met dit soort experimenten, weer met een dubbel gevoel zitten. Het basisidee: een persoon heeft geheugenverlies en wil de dood van zijn vrouw wreken, vind ik schitterend. Je kan alle kanten uit met dit personage. Je kan het laten gebruiken, misbruiken, leiden en misleiden. Echter de uitwerking van de film ben ik niet zot op. Het verhaal springt van voor naar achter en weer terug. Dan krijgen we weer stukken te zien die we net gezien hebben maar met een kleine intro als extra. In het begin vroeg ik me af of ik het verhaal geen zes keer zou moeten zien, gelukkig gaan we af en toe nog een streepje verder. Persoonlijk had ik het verhaal toch liever in de klassieke vertelmanier gezien, want het wilt niet zeggen dat als ons karakter geheugenverlies heeft wij als kijker er ook last van hebben. Niet direct een film die in mijn toplijstje zal voorkomen, maar gewaagd experiment.
Noot: deze film staat op nr 100 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
In de glamoureuze wereld van New York City woont Rebecca Bloomwood, een vrolijke meid die erg goed is in winkelen misschien een beetje te goed. Ze droomt ervan voor haar favoriete modeblad te werken, maar raakt er maar niet binnen tot ze, ironisch genoeg, een baantje binnenhaalt als adviescolumniste voor een financieel tijdschrift dat door dezelfde uitgeverij wordt gepubliceerd. Nu haar dromen eindelijk werkelijkheid worden, doet ze steeds meer hilarische en extreme pogingen om te vermijden dat haar verleden haar toekomst verknalt ...
Melige, voorspelbare film, maar soms best wel schattig. Als je zin hebt in een avondje niet al te zwaar entertainment valt hij best te pruimen. En misschien nog een beetje moraal: geld en materie maakt niet gelukkig.
Categorie:in the picture Tags:Confessions,of,a,shopaholic
16-07-2009
Adaptation
Charlie Kaufman, een eenzame scenarioschrijver, probeert de adaptatie van een roman voor het witte doek neer te pennen. Hij heeft geen flauw idee van hoe hij trouw kan blijven aan het boek en tegelijk ook aan de normen van Hollywood kan voldoen. Hij overweegt contact op te nemen met de schrijfster, Susan Orlean, een door het huwelijk teleurgestelde dame die verliefd is op de held van zijn roman. Charlie wil ook de hulp inroepen van zijn tweelingbroer...
Adaptation is een zeer speciale film. Ik denk dat het een beetje iets is van je bent er voor of niet. En ik moet zeggen: ik ben voor. Het geheel is zo onvoorspelbaar en ontzettend goed in elkaar gestoken. Daarbij is het deels ook nog herkenbaar. De stress als je aan het schrijven bent en het wilt niet komen. Gedachten die maar door je hoofd blijven malen en sneller komen dan je ze eigenlijk kan denken. Het hoort er allemaal bij. Het verhaal is zeer vreemd en het duurt even voor je er in zit. Maar dan besef je plots dat de gedachten van de scenarist tot leven komen. Iedereen speelt zichzelf en toch weer niet. De technische kant kan ik weinig op aanmerken, buiten dat er een paar storende cuts inzitten. En de setting waarbij de tweeling in het moeras zit is ook even heel onrealistisch. Het is slechts een flits, maar het beeld voelt toch vreemd aan. Het acteerwerk van Nicolas Cage vind ik ronduit schitterend. De karakters van de tweeling zijn echt tegenpolen en hij zet ze allebei even overtuigend neer. Om kort te gaan, een aanrader die je zeker eens moet bekijken.
Noot: deze film staat op nr 77 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Ex-CIA agent Claire Stenwick en ex-MI6 agent Ray Koval zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Ik moet zeggen deze film rolt leuk over het scherm, maar eerlijk gezegd ik snap er geen bal van. Er zijn een heleboel tijdsprongen wat het verhaal ingewikkeld te volgen maakt. Dan gaan we een half jaar terug in de tijd, dan weer vijf jaar, vervolgens drie jaar dan weer tien dagen. En of we dan tien dagen terug zitten van vandaag of tien dagen van drie maanden geleden? Joost mag het weten. Daarbij wordt er een beetje een spel opgezet tussen de twee geliefden. Is hij/zij te vertrouwen of niet? Zitten we in hetzelfde schuitje of is hij/zij op zijn/haar eentje aan het handelen. Ergens voel je al van ver aankomen dat het allemaal draait om de kijker een rad voor de ogen te zetten en dat het natuurlijk een leuk koppeltje is. Verder worden er een paar dingen opgezet en niet ingelost. Er is op een bepaald ogenblik sprake van een tweeling. "Hoe zie ik er vandaag uit?" vraagt een man. Checkt dan zijn dubbelganger en scheurt vervolgens weg in een wagen. Waarom heeft deze man een dubbelganger? Misschien ben ik de enige die het niet snapt, maar ik zie het nut er dus niet van in. Dan op het einde lijkt het stel in de luren gelegd door het bedrijf. Maar wat is het nut hier dan weer van? Wat haalt het bedrijf ermee? Zoals ik al zei misschien ben ik de enige die het er moeilijk mee heeft, maar de film leidt in mijn ogen nergens naar. Natuurlijk maakt het acteerwerk een hele hoop goed. Je voelt de chemie tussen Julia Roberts en Clive Owen wel een beetje van het scherm spatten. Camerawerk en montage zijn ook wel in orde. Dit maakt dat de film, naar mijn gevoel dan, niet een complete mislukking is.
'He's just not that into you' is gebaseerd op het populaire boek van Greg Behrendt en Liz Tuccillo, die eerder al meeschreven aan de successerie Sex And The City. In deze atypische romantische komedie volgen we een groep dertigers die in hun zoektocht naar de ware liefde het andere geslacht proberen te begrijpen en de valkuilen van het daten en relaties proberen te vermijden. Stuk voor stuk hopen ze dat het deze keer anders zal zijn. Maar één ding is zeker: als hij je niet terugbelt, als hij niet met je naar bed gaat, als hij getrouwd is met iemand anders of als hij met iemand anders slaapt, dan bestaat er een goede kans dat hij gewoon niet geïnteresseerd is in je!
Was het omdat ik een weemoedige bui had, of was het de film? Ik weet het niet, maar hij heeft me geraakt. De zoektocht naar liefde wordt hier best wel treffend neergezet. Het maken van keuzes. Helemaal wegdromen van die ene persoon. Wachten op dat verlossende telefoontje dat maar niet komt. We kennen het waarschijnlijk allemaal wel. He's just not that into you brengt je misschien wel tot een aantal inzichten. De verhaallijn is niet echt heel voorspelbaar, wat toch wel uitzonderlijk is voor dit soort films. Natuurlijk weet je dat alles wel goed komt op het einde, maar er zijn zoveel personages dat je niet direct kan voorspellen met wie het nu juist goed komt. Al moet je er natuurlijk ook weer niet heel hard over nadenken. Maar de film loopt gewoon vlotjes over het scherm. Het camerawerk is wel ok, enkel in de montages worden er soms storende cuts gemaakt. In het geheel is de film wel geslaagd als je zin hebt in een avondje sentimenteel filmplezier.
Categorie:in the picture Tags:He's, just,not,that,into,you
10-07-2009
Vicky Cristina Barcelona
Vicky en Cristina zijn twee hartsvriendinnen met tegengestelde karakters. Bij Vicky, die verloofd is met een degelijke jongeman, overheerst de rede, terwijl Cristina zich laat leiden door haar gevoelens en voortdurend op zoek is naar nieuwe passies en sexuele ervaringen. Wanneer ze de kans krijgen om de zomer in Barcelona door te brengen, zijn ze allebei dolenthousiast : Vicky wil nog voor haar huwelijk een master behalen, terwijl Cristina na haar laatste liefdesperikelen behoefte heeft aan iets nieuws. Op een avond ontmoeten ze in een kunstgalerij een Spaanse schilder. Juan Antonio is knap, sensueel en verleidelijk en doet hen een nogal ongewoon voorstel Maar die nieuwe vriendschap valt niet in de smaak van Juan Antonios ex-vriendin.
Zeer mooie film die vragen stelt over het geluk. De boodschap is duidelijk: durf te leven, al past het niet altijd in wat de maatschappij voorschrijft. De film is voorbij voor je er erg in hebt en is eigenlijk nooit storend. Het camerawerk is goed, de montages soms schitterend. Voor het vertellen van het verhaal is er gekozen voor een voice over. De enige vraag die ik me stel is: wie vertelt het verhaal eigenlijk? Maar toch is deze onwetendheid niet storend. Ik moet zeggen dat ik niet direct zat te springen om deze te zien, maar hij heeft me aangenaam verrast.
Categorie:in the picture Tags:Vicky,Cristina,Barcelona
09-07-2009
City of Ember
200 jaar geleden bouwde de mens een ondergrondse stad om de mensheid te redden. De bevolking van de stad Ember leeft sinds generaties zorgeloos onder een web van gloeilampen, omringd door ondoordringbare duisternis, zonder kennis van het verleden. Maar de machtige generator dreigt het te begeven en de voorraadplanken raken leeg. De tieners Doon en Lina zijn de enige die zich zorgen schijnen te maken. Wanneer Lina een oude kaart ontdekt die de uitgang toont, begint het moedige duo aan een race tegen de klok. Zullen ze het mysterie van de stad ontraadselen en een uitweg vinden voor het licht voor eeuwig uitgaat?
City of Ember is in mijn ogen een beetje flauw. Om het menselijke ras te redden (van wat?) wordt er een ondergrondse stad gebouwd waarin men 200 jaar kan overleven. Na 200 jaar wordt er een speciale doos geopend met het geheim van de stad. Niemand is echter op de hoogte van dit geheim en niemand lijkt zich ook echt zorgen te maken. Ok, het leven in een ondergrondse wereld, het idee spreekt me niet meteen aan. Maar als je niet anders gewend bent, wat is er dan erg aan? Niemand van de bewoners weet echter dat er boven hun hoofd nog een hele wereld is. En weinigen hebben blijkbaar de behoefte om te ontsnappen. Degenen die toch proberen worden zwaar gestraft. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom het ontsnappen zo zwaar wordt afgestraft. Is het omdat de aarde nog niet klaar is voor het menselijke ras? Waarom de ondergrondse stad juist gebouwd is wordt mij ook niet meteen duidelijk. Er gaan in de stad wel wat geruchten van mislukte ontsnappingspogingen, maar niemand lijkt er zich echt mee bezig te houden. Buiten een stel jongeren die dan uiteindelijk de uitweg vinden. Ze nestelen zich dan ook meteen als de nieuwe Adam en Eva in de groene wereld. Want buiten een kei met een briefje naar beneden gooien doen ze niet veel moeite om de anderen te helpen ontsnappen. Een zeer flauw verhaal dat naar mijn gevoel maar met haken en ogen aan elkaar hangt. Het camerawerk is wel goed, de montage zelden storend. De acteerpretaties zijn naar mijn mening maar matig. De decors vind ik nog ok. Al loopt er af en toe een groot, vies beest door het beeld. Dit moet een mol voorstellen. Persoonlijk vind ik dat ook maar flauw. Er blijkt precies ook maar één mol rond te lopen in heel de stad, en ze is dan nog bijzonder vijandig ook. In het uitvergroten van sommige dieren zie ik eigenlijk het nut niet van in. Ergens verschijnt ook plots een grote mot met een gekwetste vleugel. Voor de rest dienen die dingen nergens toe. Buiten met de mol hebben ze precies een beetje horror en spanning in de film willen brengen. Nog een storend element: Doon krijgt van zijn vader een cadeau. Een vreemd ding waar je niet van weet voor wat het dient. Maar dit kom je ook nooit te weten. Vlak voor de vader van Doon wordt opgepakt brult hij nog vanalles over ding. Je krijgt nog even een glimps ervan te zien, maar Doon laat het ding gewoon liggen. Sorry, maar een lijntje uitgooien en het dan niet binnenhalen vind ik persoonlijk heel erg storend. Ik weet het niet hoor. Uitkijken heb ik gedaan, maar dat was meer voor de setting dan voor de rest. Niet echt de moeite om je tijd aan te besteden.
Na een ongeval verandert de verlegen Diego in de stoere Tony T, na onderzoek blijkt dat hij aan het frontaal syndroom lijdt. Hij wordt dan ook de observatiecase bij uitstek voor de neurologe Jana. Diegos omgeving hoopt op een snelle genezing, buiten Diego zelf. Hij voelt zich herboren en de wereld ligt aan zijn voeten. Een zwarte komedie over haantjesgedrag en wangedrag, over liefde en neurologische doortastendheid.
Dirty Mind is toch wel een beetje een speciale film vind ik. Over het algemeen vind ik de film goed. Er zijn maar een paar elementjes die storend overkomen. Het meest storende element is toch wel de korrel die bewust in het beeld gebracht is. Het eigenlijke doel hiervan snap ik niet. Na een tijdje wordt het ook vermoeiend voor de ogen. Het lijkt wel of er constant een leger wriemelende wormen over je scherm kruipen. Van tijd tot tijd verschijnen er ook titels op het scherm zoals 1.de innerlijke man, ergens op het einde, nummer 8 denk ik:8 maanden later enz. Dit vind ik totaal overbodig en zie ook daar het nut niet van in. Het verhaal vind ik een beetje slapjes en niet altijd even realistisch. Wanneer Tony en Cisse in de operatiezaal mogen kijken hoe een hersenoperatie wordt uitgevoerd moet ik toch even de wenkbrauwen fronsen. En ik stel me ook een klein beetje de vraag wie nu eigenlijk het hoofdpersonage is in de film. Voor zover mijn kennis reikt, moet het hoofdpersonage een ontwikkeling doormaken gedurende de film. Hij of zij moet veranderen. Ik ga geen discussie voeren over het feit dat Diego een verandering meemaakt in zijn transformatie naar Tony. Maar dat gaat allemaal nogal bruusk. Opvallend vind ik de verandering van Jana. Ze groeit uit van een serieuze doktersassistente naar een losser iemand. Minder serieus en durft al wat meer van het leven te genieten. Deze verandering gaat geleidelijk en wordt ook deels gestuurd door vragen van Tony en zijn familie. Ik vind het wel een beetje vreemd gezien volgens mij Tony toch wel het hoofdpersonage moet voorstellen. In het geheel vind ik Dirty Mind zeker geen slechte film. Het is de moeite om hem gezien te hebben.
London, de jaren '60. Een gepensioneerde Britse dief besluit weer wat leven in zijn saaie bestaan te brengen. Hij sluit een overeenkomst met een Amerikaanse dame en begint met het opzetten van een meesterlijke diamantenroof...
De sfeer zit juist, het camerawerk is goed, de montage niet zichtbaar en dus ok. De acteerprestaties kan ik persoonlijk ook weinig over zeggen, voor mij waren ze in ieder geval niet storend. Het verhaal dan. Bij de aanvang van de film zie je Demi Moore als een oude vrouw geïnterviewd worden door een jonge journaliste. Het artikel zou gaan over vrouwen aan de top in de jaren 60. En Laura Quinn (Demi Moore) had een hoge functie in een diamantbedrijf. Maar ze pakt net naast elke promotie. Wanneer Hobbs (Michael Caine) haar aanspreekt ivm een grote diamantroof stemt ze hierin toe. Maar het geheel loopt niet helemaal hoe Quinn het verwacht/gehoopt had. Persoonlijk vind ik de intro niet helemaal in verband staan met het verhaal. Bij de start wordt geïnsinueerd dat Quinn zeer ambitieus is. Maar toch laat ze halverwege de film haar ambitie vallen en stelt zich tevreden met een kleine hoeveelheid diamanten. Het gaat mij allemaal iets te simpel en er is weinig nodig om haar te overtuigen deel te nemen aan het plan van Hobbs. Daarbij stelt ze ook heel weinig vragen over hoe en waarom. Wanneer alles dan voor haar wat in de soep draait, komt de klunzige Finch een onderzoek voeren naar de roof. Ze slaagt erin zijn assistente te worden en hoopt zo de aandacht van haar weg te houden. Het onderzoek van Finch is echter vrij mager in beeld gebracht. Er wordt niet echt spanning mee opgebouwd, de netten sluiten zich niet voldoende en het wordt allesbehalve heet onder de voeten. Wanneer Hobbs dan op het einde zijn motief uit de doeken doet aan Quinn wordt het helemaal een beetje melig. De manier waarop dit gebeurt is echt wel een domper op het verhaal. En als kers op de taart komt Quinn dan nog als weldoener voor de arme mensen op de proppen. Er is dus eigenlijk vanalles wat in de soep gedraaid. Helemaal werken doet het verhaal niet, maar door de sterke uitvoering blijft hij toch boeien en is hij zeker de moeite om te zien.
Richard Nixon is de enige president in de Amerikaanse geschiedenis geweest die heeft moeten aftreden. Het Watergate-schandaal, begin jaren zeventig van de vorige eeuw, dwong hem tot aftreden na een lang en uitputtend gevecht met de Senaat, de publieke opinie en de rechterlijke macht. Na zijn aftreden hield Nixon drie jaar lang zijn lippen stijf op elkaar. Maar toen de Engelse journalist David Frost hem verzocht om een interview voor de televisiecamera´s, zag Nixon een gelegenheid om zijn besmeurde imago op te poetsen, en ging hij akkoord. In Frost/Nixon herschept regisseur Ron Howard niet alleen dat beroemde interview, maar ook de onderhandelingen tussen het Nixon-kamp en het Frost-kamp, de deal die uiteindelijk gesloten werd en de geheimen die erin verborgen waren.
Frost/Nixon is een ijzersterke film, met goede dialogen en puike acteerprestaties. Het enige storende element vond ik persoonlijk het camerawerk. Sommige delen van de film staat de cameraman zo te bibberen dat je bijna schrik hebt dat de acteurs van het beeld donderen. Jammer,want voor de rest is dit een sterk staaltje cinema. Wat het verhaal betreft. Ik heb er weer een beetje moeite mee. De film begint met nieuwsoverzichten die een schets maken van het tijdperk. Meteen doet dit me aan de start van Citizen Kane denken en word ik al een beetje vervelend. In de loop van de film worden er ook telkens mensen zogenaamd geïnterviewd zodat het lijkt dat zij het verhaal vertellen. Tja ik weet het niet, ik blijf het moeilijk hebben met dit soort verhalen. Net als de film goed op dreef is en je helemaal mee bent, wordt het verhaal onderbroken door zo'n stom interview waar ik de meerwaarde niet echt van snap. Desalniettemin een goede film die niet gaat vervelen.
1945 Schloss Kronberg, nabij Frankfurt, wordt opgeëist door het zegevierende Amerikaanse leger, dat de voormalige woonst van prinses Sophie von Hessen omtovert tot een country club voor Amerikaanse officieren. Avond na avond vieren de Amerikanen in dit riante kasteel hun overwinning.Prinses Sophie von Hessen kreeg nauwelijks een paar uur om het kasteel te verlaten en liet een weelde aan kostbaarheden achter. Velen kunnen dan ook aan de verleiding niet weerstaan om een souveniertje' mee te nemen. Alhoewel, het blijft allemaal nog bescheiden, wat zilveren bestek, een antiek boek of enkele flessen wijn De laconieke kolonel Jack Durant, CO van het kasteel, en de bloedmooie event-organisatrice Luitenant Kathleen Nash, koesteren echter andere plannen. Terwijl de muziek van de bigbands het kasteel doet daveren, lopen Durant en Nash elkaar tegen het lijf in de keldergangen, op zoek naar wat de prinses nog zoal heeft achtergelaten Tot hun verbijstering ontdekken Nash en Durant niet zomaar wat verstopte schilderijen of een kistje familiejuwelen, maar een heuse piratenschat, de onschatbare kroonjuwelen van Duitsland...
The Hessen Affair is een Belgisch-Canadese coproductie die niet echt een groot succes kende. Persoonlijk hou ik wel van dit soort films. De sfeer die het geheel uitstraalt spreekt me direct aan. Maar tijdens het kijken stoor ik me meermaals aan de wat slordige montage. Er zijn cuts die echt vreemd overkomen en een aantal camerastandpunten die ook wel raar aanvoelen. Daarnaast start de film veelbelovend in een kasteel tijdens WOII. De bigbands knallen van het scherm, heel gezellig vind ik. Maar als de juwelen gevonden worden en er tevens een plan nodig is om ze op de markt te krijgen, verhuist het geheel naar New York. Het concept oorlog wordt niet meer aangehaald, en was dus al vanaf de start totaal overbodig. Er zijn ook weinig intriges en het is wel duidelijk hoe het verhaal uiteindelijk gaat ontwikkelen. Dus misschien is het wel een beetje slap te noemen. Maar toch vond ik de film wel onderhoudend, al is het misschien alleen al voor de stemming waarin je wordt ondergedompeld.
Iedere keer er geld op de bank gezet wordt, komt het terecht in een financieel stelsel waarvan we de diepten en de reikwijdte vaak niet kennen. Wat doet de bank met ons geld? Wij laten uw geld werken voor u. Maar geld werkt niet, mensen werken. Slimme beleggers en entrepreneurs trekken ermee naar belastingparadijzen en naar lage loonlanden waar arbeidsrecht onbestaande is en ecologie nog een vaag begrip is. Spaanse bouwvakkers, Afrikaanse boeren en Indiase werknemers vermenigvuldigen ons geld terwijl ze zelf vaak straatarm blijven. De Oostenrijkse regisseur Erwin Wagenhofer (We Feed the World) trok de hele wereld rond, van Burkina Faso over Singapore tot Washington DC. Hij sprak met economische theoretici, financiële bonzen en rijke westerse ondernemers maar ook met de ondersten aan de ladder, dagloners, mijnwerkers en boeren, op zoek naar de achterliggende mechanismen en de angstaanjagende, concrete gevolgen van het hedendaagse monetaire systeem.
Zeer interessante documentaire voor wie meer wilt weten over wat er met ons geld gebeurt. Toont ineens de achterkant van onze maatschappij. Mijn maag keert in ieder geval om als ik deze toestanden zie: onrecht, machtsmisbruik en winstbejag. Het geeft je niet meteen het meest gelukmakende gevoel.
In het Amerikaanse zuiden is rassenscheiding officieel al lang geleden afgeschaft maar toch leven blank en zwart er nog steeds in aparte werelden. Uit deze twee werelden komen twee gekwetste zielen bij elkaar om troost te zoeken. De blanke en racistisch opgevoede gevangenisbewaker Hank probeert een familietragedie te verwerken. Hij ontmoet de jonge, zwarte vrouw Leticia wier ex-man de doodstraf heeft gekregen. De twee beginnen een gepassioneerde affaire, maar Leticia weet niet dat Hank destijds als gevangenisbewaker bij de executie van haar man betrokken was.
