Trailrun in de Franse Alpen: La 6000D-Trail des 2 Lacs, LaPlagne (Zaterdag 30 juli, 2011)

Un départ et une arrivée à Plagne Bellecôte, ce trail de 22km qui compte 1100 m (D+. Il mène à Roche de Mio à 2700m d'altitude en passant par les lacs des Blanchets et du Carroley. Le Trail des 2 Lacs fait partie du 6D Challenge.

• DEPART A 9H00 DE BELLECOTE
• 22 km sur un parcours balisé avec points de contrôle
• 1100 m de dénivelé (D+)
• Altitude de départ et d'arrivée: 1940 m
• Point culminant de la course: 2700 m
• Limitée à 4 heures de course

Voila, na 10 heerlijke dagen vakantie op de camping in Vallon Pont d’Arc (Ardeche) is het dan zover, we vertrekken richting LaPlagne voor de trailrun waar ik een jaar naar heb toegeleefd: La 6000D-Trail des 2 Lacs. Na 10 zomerse dagen moeten we, helaas juist op het moment van vertrek, onze tent in de GIETENDE regen opruimen. Niet leuk natuurlijk, maar niets aan te doen. Dan maar snel (efficiënt is iets anders) alles opruimen. Rond 09:00 in de gietende regen (met een kletsnatte tent in de ski-box) richting LaPlagne vertrokken. Na ruim 5 uur rijden goed aangekomen in Plagne Centre…echter grijs, regenachtig en koud…8ᵒC (wel wat anders dan de 25-28ᵒC die we de dagen voordien gewoon waren). Het moge duidelijk zijn dat een chique 4-sterren hotel na 10 dagen in een tentje te hebben geslapen  echt wel overweldigende luxe betekende voor ons (Jort vond “het hotelletje” van 6 verdiepingen wel leuk).

Ons hotel bevond zich op 5 min rijden van de start op 1850m hoogte, ik had dus nog twee dagen om wat aan de hoogte te aclimatiseren. Nu werd het ook tijd om mijn koolhydraten- voorraadje te gaan aanleggen (pannekoeken, pasta en veel water/thee). Ik moet toegeven dat 10 dagen vakantie met (teveel) lekker eten en vooral teveel (wijn) drinken niet echt ideaal te noemen is ter voorbereiding van een trail in de alpen…maar ja dat karakter heb ik nu ook weer niet en ik tracht dit te vergoeilijken door het feit dat mijn uitslag in deze wedstrijd, maatschappelijk gezien, volledig irrelevant is. De volgende dag (goed geslapen in een “echt” bed ipv ons kampeermatje) gaan we op verkenning naar Plagne Bellecote (het regent heel de dag). Wat duidelijk opvalt is dat deze trail niet zomaar een trailleke is maar wel degelijk een professionele wedstrijd. Overal hangen er spandoeken, affiches en grote info-borden van La6000D…dit is toch net iets anders dan in de Ardennen waar je vaak al blij mag zijn indien je kan ontdekken waar de start van de trail juist is! Je ziet ook overal (erg professioneel ogende) trailrunners rondlopen en busjes met vermeldingen: Salomon trail running team, Asics Trails, mountain running team, etc,… Dit baart mij wel wat zorgen; heb ik wel de juiste wedstrijd gekozen? Is dit geen brug tever voor mij? Ga ik niet laatst zijn met dit soort sterke deelnemers? Ga ik wel binnen de tijdslimiet aankomen? (indien de eerste er twee uur over doet is een limiet van 4 uur toch wel vrij scherp, dit in tegenstelling met een gewone stratenloop zoals wij die kennen). Waar ik mij ook nog zorgen over maak is het weer. Ik ben misschien wel 10 keer in laPlagne als snowboard-monitor geweest en ik mag dus wel stellen dat ik het ski-gebied van LaPlagne (en de bergen in het algemeen) toch wel wat ken. Ok, in de zomer ziet het er wel anders uit, maar ik herken de liften, dus op zich geen probleem, MAAR ik weet ook dat men met dit soort slecht (en koud) weer ook weinig ziet in de bergen…en dit is (naast de mogelijkheid dat ik misschien laatst ga zijn?) mijn grootste angst; ga ik de trail-route wel vinden, ga ik niet verdwalen? want dit is snel gebeurd in de bergen en zeker wanneer je alleen loopt!! Ik probeer mijzelf gerust te stellen met het feit dat de organistie van zulk soort wedstrijden dit wel voldoende onder controle heeft (hoop ik maar).

Vrijdag: de laatste dag voor de wedstrijd: ik ga wat loslopen om toch een gevoel te krijgen hoe mij het lopen en het steile klimmen afgaat op deze hoogte. Ik moet toegeven, de bergtoppen waar ik naar toe moet lopen lijken wel erg hoog. Om er met een skilift naar boven te gaan en dan vervolgens met een snowboardje zalig van af te suizen…geen probleem, maar er naartoe LOPEN is toch precies niet echt hetzelfde;-). Gelukkig, het is steil en zwaar, maar ik voel dat het loslopen mij goed gaat…toch een geruststelling. Nu nog hopen dat het weer (vooral de zichtbaarheid) beter wordt en dat er nog een paar amateurrekes meelopen. ’s Middags (na mijne pasta en pannekoek) richting Aime (waar de 60 km start) mijne nummer gaan afhalen. Men mag vanaf 14:00 u de rugnummers gaan afhalen en jaja, wie is er allereerst van iedereen die zijn nummer krijgt…Berndje Vergouwen…alvast 1 onderdeel van de trail waar ik den eerste in ben! Elke is ook gerust dat ik EINDELIJK mijnen nummer heb. Het mag gezegd worden: een pluim voor mijne lieve schat om steeds maar mijn gezaag over den trail te moeten aanhoren (Jort vind het allemaal geweldig in de bergen, nen toekomstige snowboarder en trailrunner misschien??) Ondertussen doemen steeds meer trailrunners in het straatbeeld op, het lijkt nu wel dat door de hoge concentratie aan trailrunners in de omgeving van LaPlagne (bijna 1200 deelnemers voor zowel de 60 km trail La6000D en de Trail des 2 lacs) de wereld voornamelijk bestaat uit trailrunners…wat natuurlijk een vertekend beeld geeft. Dit neemt echter niet weg dat ik nog steeds af en toe het onbehagelijke gevoel krijg dat deze wedstrijd te hoog gegrepen is voor mij. Maar ja, ik heb een jaar naar deze trail toegeleefd, niet meedoen is natuurlijk nu geen optie meer! Vanuit Aime terug de bergen in richting ons hotel in Plagne Centre. Op het gemakske daar nog wat rondgekuierd en weer pasta en pannekoeken gegeten. Ook hier zagen we regelmatig trailrunners die aan het loslopen waren (met volledige trail-outfit: compressiesokken, quads, camelbag, stokken,…). Het hotel was ondertussen ook behoorlijk volgelopen met trailrunners en we werden aldaar geïnformeerd dat we ’s morgens vanaf 05:00 u al konden ontbijten. De deelnemers van de 60km werden immers tegen 06:00 u met de bus naar Aime gebracht…Jaja, dezer dagen draait alles in Laplagne om en rond de trail La6000D (mensen in de restaurants, hotels vroegen je ook vaak: vous êtes un participant de La6000D?...die vraag heb ik nog nooit gekregen in de Ardennen).
 
’s Avonds op tijd naar onze hotelkamer gegaan en alles in gereedheid gebracht: Camelbag gevuld met 1.5L water, 3 sportgels, reservesokken, Salomon regenjas, zonnebril (sneeuw en zon!), Garmin-GPS, compressiesokken, quads, GSM!! en natuurlijk mijn XTWings2 Salomon trail running shoes (waar ik zo blij mee ben). Door het avontuurlijke karakter van een trailrun hebt ge natuurlijk iets meer “attributen” nodig dan voor ne gewone stratenloop. Nadat ik misschien wel 5-6 keer alles opnieuw had nagekeken (voor alle zekerheid of ik alles wel in orde had) ben ik op tijd proberen te gaan slapen. Echter door de nervositeit kon ik de slaap niet goed vatten…om 06:00u was ik al aangekleed en klaar om te gaan ontbijten (samen met de andere deelnemers). Elke en Jort konden dus nog wat blijven liggen. En wonder boven wonder, een blauwe hemel met slechts een paar witte wolken,…schitterende omstandigheden dus (ge krijgt het weer dat je verdient hebben ze mij eens verteld). Tegen 08:00u waren we in Plagne Bellecote waar het reeds behoorlijk druk was (eindelijk zag ik een paar deelnemers rondlopen waarvan ik vermoedde dat ik ze wel zou kunnen volgen…toch een beetje een oppepper). Het weer bleef goed, ongeveer 14ᵒC bij de start maar er werd tevens aangegeven dat het boven de 2500m slechts 2ᵒC was, dus toch goed dat ik mijn Salomon windstopper mee in de camelbag had gestoken. En dan was het EINDELIJK zover (raar gevoel: een jaar naar toegeleefd en dan besef je niet goed dat het moment daar eindelijk is). Elke en Jort nog snel de knuffel en kus gegeven. Jort vond het nu wel niet meer zo leuk dat papa alleen heeeel hoog in de bergen ging lopen ;-(.

En dan…. START: goed vooraan mee vertrokken (is belangrijk bij “single track” trails anders geraak je nooit meer voorbij de anderen). Nu was het een kwestie van 9.5 km continu klimmen tot aan de Roche de Mio (1850 m à 2750m). De tijdslimiet om deze eerste top te bereiken was 1u50’. Als ik deze limiet vlot kon halen dan zat ik safe voor de rest van de trailrace, had ik ingeschat. De eerste 5km klimmen waren zwaar, maar ik kon toch redelijk goed mijn eigen klimtempo aanhouden. Onderweg kwam ik ook al de eerste 60 km trailers tegen, zij hadden al bijna 25 km achter de rug (en 1500 hoogtemeters!), nog 35 km te gaan, diep respect voor deze mensen. Ook zij (op een paar toppers na) doen dit ook gewoon voor hun plezier, ge moet het maar doen he (voor mij is 60 km in deze omgeving echt ver boven mijn kunnen). Bon, terug naar de race. Vanaf km 6 zaten we al ver boven de boomgrens en was het landschap prachtig (vooral toen we - les 2 Lacs - passeerden op 2400m hoogte), maar helaas het terrein werd ook zeer zwaar en van genieten was niet zoveel sprake meer (ik heb het wel geprobeerd). Vaak waren de rotspaadjes ook zodanig steil en smal dat je ook echt geconcentreerd moest lopen zodat je geen tijd had om rond te kijken. Maar gelukkig de top kwam meer en meer in zicht…nog 2 km (eerste sportgelleke genomen) en ik had de eerste top - Roche de Mio - bereikt (daar waar ik zovaak al eerder met mijn snowboard was geweest…deze keer had het toch, al lopend en wandelend, een andere dimensie). De laatse km leek het wel of het een aankomst op een of andere col in de Tour de France was: een haag van mensen die je toejuichen! Dit zijn we natuurlijk niet gewend met een trail. Vaak loop je tijdens een trail immers zo goed als alleen of hooguit met een paar andere trailers, maar toeschouwers kom je op de trails nooit tegen, behalve bij de start en aankomst. Dit geeft natuurlijk een extra boost. En rarara wie was er met de telecabine naar boven gekomen…mijne lieve schat en Jort. Dit had ik niet verwacht! Ik was echt moe van het bijna 10km zware klimmen, maar dit gaf mij echt letterlijk een emotioneel kippenvelmoment!! Ik was o zo blij hun te zien na deze zware inspanning in deze prachtige omgeving. Jort vond het wel raar dat papa nog steeds moest verder lopen.
 

Aangekomen op de eerste top (2750 m): scan op het eerste check-point: 1u25’; ik was 196^ste van de 400 deelnemers…ik was ruim binnen de limiet van 1u50’ boven EN zeker niet de laatste, een echte opluchting. Maar hop, we zijn er nog bijlange na niet. Nu bijna 6 km terug dalen tot 2049 m (Chalet du Carroley), een makkie…dacht ik. O wat viel dat tegen: naast het feit dat ik toch een beetje last kreeg van duizeligheid door de hoogte, bleek dat na 10 km steil klimmen 6 km dalen op steile rotspaden een enorme belasting is voor de beenspieren. Helaas zulke lange steile afdalingen hebben we niet tijdens de trails in de Ardennen en hier kon ik mij dus niet echt goed op voorbereiden. Gelukkig, op km 11 (net op tijd trouwens) was een bevoorradingspost (2490 m, Col de la Chiaupe). Alle soorten koekjes, snoepjes, cakes, dorstlessers, cola, water, sinaasappels, bananen,…waren aanwezig op deze post. Gedurende een minuut of 2-3 rustig den tijd genomen om een paar glazen cola en een chocolade cake te nuttigen. Op deze post was ook de splitsing van de 60 km en onze trail; de 60 km trail ging nog naar de gletsjer (nog een klim tot bijna 3100 m). Vanaf nu nog bijna 5 km verder dalen tot 2049 m (Chalet du Carroley). Gelukkig had de rustpauze en extra voeding/vocht mij terug energie gegeven. Nu liep het terug vlot en kon ik iets meer van de parchtige omgeving genieten (toch bleef het uitkijken geblazen op de steile en gladde rotspaadjes, vaak vlak naast een steile afgrond). Ondertussen was het opnieuw volop zomer geworden, staalblauwe hemel en nog net niet te warm…ideaal dus. Tijdens dit soort trails kan je dus zowel zomerse als winterse toestanden meemaken (op Roche de Mio was het slechts 2ᵒC en lag er zelfs hier en daar sneeuw).
 
Na ongeveer 2u aangekomen aan het tweede checkpoint; Chalet du Carroley, alweer binnen de toegstane limiet van 2u45’ (en nog steeds ongeveer in de middengroep en dus zeker niet de laatste ;o). Nog effie wat suikerdrankjes nuttigen en opnieuw naar de volgende (steile) klim van 3.5 km tot 2337m (Col de L’Arpette). Na ongeveer 6km dalen was dit opnieuw afzien, man man man, wat was dat steil, uiteraard lopen ging hier niet. Iedereen moest hier wandelen (de ene al iets vlotter dan de andere). Gelukkig was ik duidelijk niet de enige die dit zwaar vond. Je zag meer en meer mensen aan de kant zitten met spierkrampen. 10 km klimmen, 6 km dalen en dan opnieuw 3-4 km klimmen is blijkbaar toch een serieuze belasting voor de spieren. Ongeveer 500 m voor ik de top bereikte kreeg ik (ondanks met zeer goed quads van Compressport) nu toch ook last van een kramp in mijn rechterbovenbeen. Gelukkig kreeg ik de kramp net op tijd eruit (of hoe zegt ge dat eigenlijk?). Maar eerlijk is eerlijk, ik was enorm blij dat ik boven op Col de L’Arpette (2337m) was. Hier kende ik (als ex-snowboardmonitor in dit gebied) zeer goed de weg. Wanneer je moe begint te worden is, weten-waar-je-bent-en-weten-wat er-nog-moet-komen, toch een enorm psychologisch voordeel. Nu was het enkel nog ongeveer 3km afzakken via Belle Plagne tot aan Plagne Bellecote. Door mijn kramp ging het dalen niet al te vlot maar soit het einde was in zicht. Net voor ik aan Belle Plagne was vloog op ongeveer 50-100m van mij vandaan een helicopter van de Franse televisie (ik voelde mij nu toch een beetje de Killian of Contador ;-). En inderdaad, blijkbaar kom ik op de film over deze trail tweemaal in beeld…best wel grappig. Voila nu nog effie Belle Plagne doorkruisen en dan een rechte afdaling naar Plagne Bellecote…en daar stond hij dan, onder de finish-boog, te wachten op zijne papa die zolang alleen in de bergen was gaan lopen….mijne aller-allerliefste schat op aarde (samen met Elke): mijne zoon JORT. Samen met mijn zoon in mijn armen onder finish-boog gelopen, moe maar GELUKKIG! Ik had stilletjes (ondanks mijn onzekerheid) gehoopt op een eindtijd van 3u en mijn eindttijd was 2u58’26”..een mooi resultaat dus (224^ste van de 400 deelnemers, gelukkig dus ni de laatste). Nu weet ik hoe deze trail is verlopen en hopelijk kan ik bij een (mogelijk?) volgende alpen-trail toch nog net iets meer genieten tijdens de trail zelf…dit smaakt alleszins naar meer.

Het was zeer zwaar en ik heb vaak echt afgezien, maar de ervaring om aan zo’n prachtige trail te kunnen (en mogen) deelnemen is ronduit fanastisch. Ik heb in mijn leven veel gewindsurft op zee bij stormweer en heb veel gesnowboard en geklommen in de bergen…de confrontatie van jezelf en de natuurelementen is dus altijd iets wat mij enorm heeft aangetrokken. De intensiteit met de natuur en de uitdaging met jezelf is ook wat ik echt voel tijdens zo’n trail en dit is voor mij ook de reden waarom het trailrunnen mij zo passioneert.

15-09-2011 om 23:01 geschreven door Bernd  

Zaterdag 10 September, 14:00 u: 28 ᵒC, broeierig en vochtig warm

Ondanks deze tropische weersomstandigheden vertrekken Rudi en ik na de zwemles van Ian en Jort bij Willem Tell (Opglabbeek) naar den Terril van Waterschei voor een uphill trainingsessie. Dit als voorbereiding voor de zeer zware (zo wordt hij toch omschreven in de vakliteratuur) Trail du Barrage. Deze trail loopt langs de stuwdam van Nisramont en is “slechts” 13.6 km lang, maar omvatten 1000 hoogtemeters (dit wordt klauteren volgens mij)!

Info Terril Waterschei: starten op 70 m hoogte en klimmen tot 164 m, 700 m lang met een vlak stuk van circa 150 m op 120 m hoogte….laatste 40 hoogtemeters zeer steil klimmen gedurende 200-300 m!

We zijn nog maar net omgekleed en we zweten al zonder reeds gelopen te hebben…da belooft. Eerste uphill is zwaar en het zweet drupt rijkelijk uit ons lichaam, maar we geraken boven in een tijd van 5’18”. Dit is meer dan een minuut sneller dan in juni…en dat met deze hitte. Blijkbaar heeft mijn klimervaring tijdens mijn trails in de Franse Alpen en La Roche en Ardenne mijn klimkracht toch doen toenemen. Onderweg waren we een jong koppeltje tegengekomen die naar boven aan het wandelen waren. De Rudi en ik hadden het beide dadelijk gezien, het was een ferm mieke. Misschien dat we, om te imponeren daardoor (onbewust natuurlijk) wat sneller naar boven liepen? (mannen en hormonen he). De tweede uphill was ook zwaar en lastig, maar ook deze keer had ik een scherpe tijd van 5’20”. Ik was deze keer zelfs is ne keer VOOR de Rudi boven, dat gebeurt niet vaak. De derde uphill verliep wel wat moeizamer dan de vorige twee en ik kwam boven in een tijd van 6’30”  (de Rudi kon deze keer toch een efforreke plegen en kwam voor mij boven aan…de rangen opnieuw ordenen noemen ze dat).

Voor de 4-de uphill besloten we den terril met scherpe top eens te gaan beklimmen. Deze is 198 m hoog en het werd ons al snel duidelijk dat lopen geen optie was. Al klauterend zijn we naar boven gegaan, erg vermoeiend maar wel een zeer goede klim-kracht-training. Boven effie gerust en genoten van het knappe uitzicht. Als alles in de omgeving slechts rond de 30-40m hoog ligt dan lijkt 198 m nu eenmaal erg hoog. Vervolgens terug naar beneden geschoven en gelopen. Nu kwam zelfs mijn ski-ervaring van pas. De Rudi ging (zoals gewoonlijk) iets te enthousiast naar beneden en schoof uit…resultaat: bloedende schaafwonden op bil en hand, maar gelukkig niets om ons druk over te maken…we hebben ons geamuseerd en hebben weer een nieuw uphill trail parcours gevonden.

12-09-2011 om 00:00 geschreven door Bernd