50 km Trail des Fantomes (Zondag 19 augustus 2012); La Roche en Ardenne

Facts and figures:

De kenmerken van deze Trail:

Met 2400 hoogtemeters over een afstand van 50km is dit één van de zwaarste trails van België, uitgetekend in het hart van onze Ardennen. Het traject situeert zich voor 95% offroad en is moeilijk te noemen. Rode draad doorheen alle parcours is de Ourthe, die men 2 x tot kniehoogte moet oversteken !

·     50 km

·     95% van het parcours is off-road

·     veel erg lange beklimmingen

·     pittige beklimmingen

·     hoogtemeters (2400 +hm)

·     schitterende natuuromgeving

·       199 deelnemers

·       Belgisch kampioenschap lange afstand trail!

·       WARMSTE dag in augustus ooit!! (35-38°C)

Wat vooraf ging…..

Vorig jaar, na onze deelname aan de 25 km Trail des Fantomes, kwam Rudi met de gedachte opzetten om in 2012 mee te doen aan de 50 km trail des Fantomes (wat tevens deelname aan het Belgisch kampioenschap lange afstandstrail zou betekenen) . De maanden nadien bleef dit ‘plan’ wel leven, maar concreet werd het min of meer pas nadat we ons ergens januari/februari hadden ingeschreven. Nadat ik in april had deelgenomen aan de 25 km Trail La Bouillonnante en begin mei aan de 31 km trail in Gulpen begon het stillekesaan tijd om de zaak serieus aan te gaan pakken. Ondanks eerdere positieve trail-ervaringen hadden we toch wel het vermoeden dat een 50 km superzware trail toch nog een ander paar mouwen is. Elke had wel reeds een aantal maal aangegeven dat het voor haar niet hoefde om zover te lopen. We moesten ons immers niet meer ‘bewijzen’ volgens haar. Uiteraard had ik noch Rudi daar oren naar.

Vanaf half mei zijn we dan meer doelgericht beginnen trainen voor de 36 km OHM trail in Aywaille (zie vorige verslag; OHM trail). Dit hield dus in dat we vanaf dan regelmatig een wekelijkse 20 / 30 km duur-trainings-trail liepen in Neeroeteren (met de nodige hoogetmeters) en als up/down hill training de terril van Waterschei regelmatig bezochten (10 x op en af lopen). Na het relatief vlot afhaspelen van de (zware en erg technische) OHM trail moest het dan ‘echt’ gaan beginnen. De volgende weken zullen we tussen de 60 en de 100 trailrun-km’s per week afhaspelen (waarvan 1 x een 50 km trail en 1x ’s morgens 42 km en de ochtend nadien 21 km, nen hele – en nen halve marathon op een dikke 24 uren dus). Ik moet toegeven; deze grote hoeveelhied km ‘malen’ leverde echt wel wat op. Na een aantal weekjes kon ik zonder moeite een 30 km trail lopen en de dag nadien nog een trail van 20-25 km. M.a.w. onze training was dus goed, de 50 km trail in LaRoche zou dus moeten lukken…nu enkel nog zorgen dat het ‘in het kopke’ goed zit…7-8 uur aan een stuk door lopen is tenslotte een hele tijd (mijn doelstelling was toch om onder de 7u30’ te lopen).

Dit ‘lijkt’ traag,  maar 50 km trailen op een zeer technisch en zwaar terrein, waar zeer veel geklauterd en technisch afgedaald moet worden is echt even iets anders dan 42 km lopen bij een stratenloop!!

Zaterdagochtend 18 aug 2012:

Het was dan eindelijk zover, na een week de dagen af te tellen…onder een stralende zon en met een bekoorlijke hitte van een dikke 33°C vertrokken we naar LaRoche en Ardenne (met Elke, Jort, Rudi, Nicole en Ian). Reeds enkele dagen voor de start van de Trail des Fantomes was er een temperatuur voorspeld van minimaal 35 graden. Achteraf is gebleken dat zondag 19 aug 2012 (de dag van de trail) de warmste augustus OOIT was. Regelmatig kreeg ik van Elke, mijn ma, broer en zus de opmerking…’gaat die 50 km trail wel door met zo’n hitte?’ en …’zoudt ge wel meedoen?’. Ik, noch Rudi waren echter niet om te praten, we hadden tenslotte degelijk getraind en hadden lang naar deze trail uitgekeken. En daar kwam ik dan met mijn stoere spreuk: Tijdens extreme omstandigheden zullen de sterken opbloeien, de zwakkere ten onder gaan en de besten zullen overleven.

We hadden hotel Floreal geboekt voor dit weekeinde. Ideaal bleek dit, want de start en aankomst was dit jaar aan dit hotel. Aangezien het bij onze aankomst (zoals voorspeld op het weerbericht) al echt bloedheet was hebben we de middag maar rustig doorgebracht aan het zwembad van het hotel (leuk voor Jort en Ian). ’s Avonds in het centrum nog een pizza gaan eten en dan (naar ondertussen jaarlijkse gewoonte), aan de burcht naar het optreden van “het spook van LaRoche en Ardenne” gaan kijken. Na het optreden terug richting hotel gewandeld en heel de uitrusting (en gellekes, water, sportdrank, powerbars,….) klaar gaan maken (en 4 keer alles nachecken). Ondanks de koele kamer, niet zo goed geslapen want onbewust maakte ik mij toch ook wel een beetje zorgen over de aangekondigde “extreme” hitte. Ik was wel goed voorbereid en was redelijk zeker dat ik de zware 50 km trail wel aankon…maar bij een temperatuur van een dikke 35°C??? In ieder geval om 05:00 u ’s morgens zaten Rudi en ik moederziel alleen (op de nacht-dienstbode na) beneden aan de receptie van het hotel  ons lunch-pakket te eten.

De trail:

Tegen 06:30 was het dan bijna zover, een 150-200 trailrunners stonden weer te trappelen om eindelijk aan ‘hun’ 50 km trail te beginnen (wat tevens ook gold als het Belgisch kampioenschap lange trail). En dan, stipt 07:00…daar gingen we dan.

Tijdens de eerste 1-2 km waren de paden vooral breed, zodat het veld zich kan vormen en na ruim 1 km volgt al direct een enorm steile muur. Na dit “klim””geweld golft het een hele poos op en neer en na een mooie afdaling kom je in een vallei waarna de 1^edrankpost op km13 volgt. Hier zag ik Rudi die nog even op mij stond te wachten. Nadien verdween Rudi weer uit het zicht en ik zou hem pas een 6-tal uur later terugzien aan de aankomstlijn. Na de drankpost volgenden veel single-trails over leistenen paadjes, pittige en technische afdalingen, paden met boomstronken en grote stenen langs de Ourthe… Vaak was het dus echt klauteren…tempo en snelheid zijn op zulk technisch terrein volledig irrelevant dus. De afwisseling is enorm en zorgt ervoor dat je niet door hebt dat je al een flink stuk op weg bent. Als ‘psychologische’ taktiek had ik mij voorgenomen (had ik in verslagen van deelnemers van de 169 km lange Ultra Trail du Mont Blanc gelezen) om een lange trail niet als 1 geheel te zien, maar deze in te delen volgens de bevoorradingsposten. Na de km13 post was het dan immers ‘slechts’ 12 km tot de tweede bevoorradingspost op km25.

De trail die volgde bleef heel afwisselend en zwaar, langs riviertjes, steile beklimmingen (zelfs eentje waarmee je jezelf omhoog moest trekken aan een ketting), Na pakweg 17km volgt de 1^e Ourthe passage (tot op kniehoogte)…Dit deed echt deugd! Onderweg zag ik trouwens regelmatig toeristen die fijn in de Ourthe aan het zwemmen of kayakken waren. Ondanks dat ik tot hiertoe nog geen last had van  de verschroeiende hitte van die dag, vroeg ik mij toch soms af…wie is hier nu feitelijk den onnozelaar?? Vanaf km 20 zat ik wel op bekend terrein, aangezien ik vorig jaar met Rudi daar ook had gelopen (Trail du Barrage). Ik kwam probleemloos op de bevoorradingspost op km25 aan (effie gebeld naar Elke om haar gerust te stellen). Vanaf de km25 post (ADEPS centrum van Nisramont) zat ik nog steeds op ‘bekend terrein’…op weg naar de bevoorradingspost op km35 (slechts 10 km te gaan).

Het terrein bleef technisch met veel boomwortels en grote rotsstenen waar je vaak overheen moest klauteren (en soms single tracks van max 30 cm breed, vlak naast een steile afgrond…concentratie dus). Ik kon echter nog steeds een rustig, gezapig looptempo handhaven en voelde mij best goed. Op km34 kwam ik dan uit het bos en was het bloedheet!! Gelukkig was de km35 bevoorradingspost niet meer ver. Rudi was blijkbaar daar net vertrokken, we zaten dus niet zover van elkaar (5 minuten is immers ‘niets’ bij een zware 50 km trail). Op deze km35 post had ik mijn nieuwe voorraad laten klaarleggen (sportdrank, gellekes plus power-repen EN….een overheerlijk blikje Coca Cola). Verschillende trailrunners hielden het hier voor bekeken en stopte ermee…hoe zij teruggeraakt zijn weet ik wel niet, want deze bevoorradingspost was weer (zoals gewoonlijk) in de middle of nowhere? Ik was echter niet van plan om op te geven, het ging nog best goed met mij op dit ogenblik. Op het gemakske mijn rugzak met alle persoonlijke voorraden opnieuw aangevuld, een paar bananen, een paar glazen water en cola verorberd en hop…weer op weg naar bevoorradingspost km45.

Maar nu…de paar kilometers die volgden waren geasfalteerd en in de VOLLE zon bij een dikke 35°!!. De zon en de hitte dwingen mij toch om wat rustiger aan te doen (ook op zulke ogenblikken zijn de trailrun-stokken een goede hulp). Na een 3-tal km eindelijk terug in het bos. Helaas heeft de zon in combinatie met de hitte (en al bijna 40 km lopen, klimmen, dalen en klauteren achter de rug) mij hier toch een paar rake klappen gegeven. Ik besloot om nu zeer rustig naar mijn volgende doel te lopen…bevoorradingspost km45. Ik keek nu wel erg op tegen wat nog moest komen (een paar superzware steile hellingen wist ik van de vorige jaren). Ondanks dat ik moe begon te worden, deed dit voorzichtige (achteraf gezien misschien iets TE voorzichtige) tempo mij toch goed…Ik kon duidelijk een beetje te recupereren. Ik wist nu zeker dat ik de 50 km trail (bij deze loeihete temperaturen) zonder problemen zou afmaken. Aan de laatse bevoorrading nog eens een paar glazen cola en water gedronken en dan …nog ‘slechts’ 5 km en de 50 km finish werd een feit!

Helaas, die laatste vijf kilometer beginnen met de beklimming van een Downhill mountainbike parcours. Hier op een mountainbike naar beneden rijden is best cool en moet tof zijn, maar ik kon, omhoogkruipend in de volle zon, daar even de lol niet meer van in zien….wat een lange, steile helling zeg. Wanneer de beklimming afvlakt weet ik dat het bijna gedaan is. Nog een kilometer of vier glooiend of dalend tot de finish. Althans, dat zou het zijn bij normaal weer. Het terrein is open en het is half 3 . De zon staat hoog aan de hemel. Heet, heter, heetst. Ik ben blij dat het er voor mij bijna opzit en dan …na bijna 49 km passeer ik het bordje “la Roche” (nog 1km te gaan) en het zit erop!

De laatse 500 m moet ik nog eens door de Ourthe, maar de verkoeling is heerlijk (Rudi stond mij, zolas gewoonlijk, reeds op te wachten). En dan samen met mijnen grootste schat op aarde, mijne zoon Jort, hand in hand onder luid applaus onder de finish-boog gelopen.

Aangekomen in een tijd van 7u50’ (20’langer dan gehoopt,maar de hitte is in dit geval een goed excuus). Rudi aangekomen in een knappe tijd van 7u10’. Dit lijkt traag in vgl met een stratenloop…maar 50 km, 2500 hoogtemeters met zeer veel technische stukken, erg steile hellingen en technisch afdalingen (waravn bijna 40 km zogoed als ‘alleen’ gelopen) is zoals ik eerder al zei wel iets anders dan een vlak geasfalteerd parcours.

Ondanks dat het zwaar was heb ik echt genoten van deze prachtige (en avontuurlijke) 50 km trail. Onze voorbereiding was duidelijk goed, want Rudi noch ik hebben geen enkel oververmoeidheidsgevoel gehad. Na de trail rustig nagenoten aan het zwembad en ’s avons fijn genoten van het lekkere eten en de vele frisse pintjes! Mijn gedachten gaan nergens naartoe, genietend van het hier… en toch…wat wordt nu het volgende ?   57km Bear-trail op 27 oktober staat al in mijn agenda…wat is trailrunnen toch een mooie sport!

27-08-2012 om 22:54 geschreven door Bernd  

Trail: OHM Aywaille (Zondag 10 juni 2012)

Facts and figures:

De kenmerken van deze Trail:

·     36,3 km (volgens Garmin)

·     95% van het parcours is off-road

·     veel erg lange beklimmingen

·     pittige beklimmingen

·     hoogtemeters (1600 +hm)

·     schitterende natuuromgeving

·       ongeveer 300 deelnemers

Zondagmorgen 10 juni 2012. Om stipt 06:00 u (‘ne mens moet wat voor zijn hobby over hebben he), ondanks de eerdere onheilspellende weerberichten, opgestaan bij een staalblauwe hemel en een heerlijk lente-zonnetje. Na een koolhydraat-rijk ontbijt naar trouwe gewoonte mijnen trail-kameraad Rudi en deze keer ook snelle-en ervaren marathonloper (en tevens mijn goede AVT atletiektrainer), Peter Van Der Have tegen 07:15u opgepikt om vervolgens samen richting Aywaille te vertrekken voor onze deelname aan de OHM trail (36,3 km).

Voor Rudi en mijzelf was het de bedoeling om er dit keer geen wedstrijd van te maken, maar dit louter als training te doen (zowel fysiek maar ook qua psyche) voor onze 50 km trail des Fantomes in augustus (LaRoche en Ardenne). Klassement en persoonlijke tijd was deze keer dus absoluut niet prioritair. Nu wil dit zeker niet zeggen dat ik met de andere trails bij de toppers behoor (bijlange na zelfs nog ni), maar naast het genieten van de trail en de bijhorende uitdagingen probeer je toch iedere keer het beste van jezelf te geven tijdens een wedstrijd…maar tijdens deze trail- “training” dus niet. Ons plan-van-aanpak was echter zeker niet van toepassing voor Peter. Hij had zich immers voor deze trail-“test” (het was immers zijn eerste deelname aan een echte trail) voor 100% voorbereid. Peter ging voor minimum een top 3 plaats in zijn klassement (V2H,heren 45-55 jaar). Ondanks het feit dat Peter een zeer sterke, snelle en ervaren marathonloper is (03:00 u voor een marathon op de weg is voor mij alleszins onnoemelijk snel) hadden Rudi en ik toch het vermoeden dat deze trail ook voor Peter een harde dobber ging worden.

Tegen goed 08:30u zonder problemen aangekomen in Aywaille centrum onder een stralend lentezonneke (gelukkig ook niet TE warm). Mijn taak als chauffeur was dus goed volbracht ware het niet dat mijn navigators Rudi en Peter zelfs in Aywaille niet de moeite namen om de “duidelijk-aangegeven-bordjes” van de OHM trail even in de gaten te houden. Gelukkig na een kort telefoontje naar de organisator van de trail hadden we de start van de trail (waar we 5 minuten eerder langs waren gereden) snel gevonden...goei navigators zenne ;-))). Er heerste al een gezellige drukte aan de start (voetbalkantine Aywaille) waar we ons startnummer gingen afhalen. Rudi en ik kregen snel en zonder problemen ons rugnummer en tevens onze “inschrijvings-prijs” (af te halen bij een erg mooie Waalse blondine). Peter had echter wat meer problemen met het verkrijgen van zijn rugnummer. Blijkbaar had men Peter van der Have in het Waals vertaald naar Pater can der Have. Gelukkig is het correct rugnummer dan toch nog bijtijds gevonden. Nu we alle 3 onze rugnummers hadden konden we ons gaan omkleden aan de auto (parking Carrefour). Tijdens het omkleden kwamen de gebruikelijke vragen weer opzetten; heb ik wel voldoende gellekes, water en energiedrank  bij voor onderweg? Nu alvast een gelleke nemen of niet? Enfin, na het gebruikelijke geleuter en overleg (voor niet-lopers moet dit trouwens onbegrijplijk zijn dat wij daar steeds opnieuw over kunnen praten) rustig richting start gewandeld. Aan de start heerste weer de gezellige typische PRE-TRAIL-sfeer. De ene blits en flitsend gekleed volgens de laatste (Salomon/North Face trailrun-mode ;-)), de andere eerder sober, maar iedereen duidelijk met de juiste trailrun-spirtit!

En dan 10:00 u…start en weg voor een paar uren door de prachtige Ardeense bossen. En zoals afgesproken, Peter voluit er tegen aan, Rudi en ikke rustig van start. Ik moet toegeven dat het toch een beetje een raar gevoel geeft dat je vanaf begin af aan de meeste trailers je gewoon voorbij steken (vooral wetende dat er verschillende single-tracks gaan volgen). Na een goei 1,5 km begonnen we al aan een stevige klim (van 134 m naar dik 300 m op een paar honderd meter). Het mag gezegd worden, de trailrun-stokken zijn een enorme hulp om toch vrij snel en zonder al te veel energieverlies zulke lange (en vaak steile) hellingen naar boven te lopen. Deze aanpak zal voor onze 50 km trail namelijk cruciaal zijn (denk ik toch). Het werd ons al snel duidelijk dat deze OHM-trail niet alleen een lange (36,3 km zou ik nu niet direct als korte afstand definiëren), maar ook een zware en erg technische trail ging worden. Het aantal hoogtemeters is immers vrij substantieel bij deze wedstrijd. En die hoogtemeters zijn ook nog eens ‘vrij technisch’, met name dat je erg geconcentreerd moet lopen om te voorkomen dat je valt, uitschuift of in een ravijn naar beneden tuimelt. De finishtijden van de OHM-trail zijn daarom niet indrukwekkend, maar dat komt voor een belangrijk deel door het erg moeilijke terrein en de vele hoogtemeters (voor de 36,3 km meer dan 1600m). Rudi en ik hebben een mooi rustig tempo aangehouden en de eerste 25 km waren best vlot verlopen (ondanks het vele toch wel zware klimmen en technische dalen). Qua omgeving is dit wel 1 van de mooiste trails (die in de Frans alpen niet meegerekend) die ik ooit gelopen heb. Prachtige natuur met mooie vergezichten (volgende keer MOET ik mijn iPhone sneller bij de hand kunnen nemen om een paar kiekjes te maken…ik zal uiteindelijk dan toch nog een ander type van camelbag moeten gaan aanschaffen he Rudi). Het hoogtepunt wat schoonheid betreft, was wat mij betreft het doorkruisen van het dalletje, met vele rivieroversteekjes over erg smalle boomstammen, veel boomwortels en het nodige handen en voeten klimwerk. Het moge duidelijk zijn dat tempo maken hier geen zin heeft, maar dat kracht, uithouding en enige technische trail-vaardigheid van groter belang waren om deze trail tot een goed einde te brengen…en ook niet te vergeten voor deze (voor ons toch) lange afstand…doseren…dit zal immers cruciaal zijn voor onze 50 km trail (ook al loop of wandel je langzaam, na 6-7 uren begint zelfs ook dit langzame lopen energetisch parten te spelen). 

Op km26 laatste bevoorradingspost…nog “slechts” 10 km te gaan. Na snel wat bijgetankt te hebben terug op weg voor het laatste deel. Rudi en ik begonnen (ondanks ons realtief rustige tempo) nu toch wel weer wat mensen in te halen die duidelijk “op” begonnen te geraken. Maar ik moet toegeven, ondanks ons rustige tempo en ons relatief fris gevoel tot de eerste 25 km begin je toch te voelen dat het vele klimmen en de technische stukken veel energie vergen. En daar was dan (iets sneller dan verwacht vond ik) iemand die aangaf dat het nog slechts 1 km was (volgens mijn Garmin zat ik aan 33,6 km). Rudi vroeg nog…zeker? Jaja, 1 km, zei de man. Uiteindelijk bleek dit toch nog een 2-tal km te zijn (wat mij op dat moment wel enorm tegenviel). Het laatste rechte (geasfalteerde) stukje en daar stond onze snelle Peter ons al op te wachten (we hadden ons onderweg op de lastige stukken vaak afgevraagd of Peter zijn plan om met ons mee een trail te lopen wel nog steeds zo’n goed idee vond). En dan…. moe en voldaan, maar ook “relatief” fit. Samen met Rudi gefinished…36,3 km; 4h35’…een mooie duurloop-training en test-case voor onze 50 km trail in LaRoche…het zit goed denk ik! 

Peter zijn doel was ook bereikt: 3h59’: 3-de plaats (29-ste overall) V2H…en dat voor een eerste echte (zware) trail KNAP!! Maar onze Peter vond het toch ook erg zwaar en niet te vergelijken met een marathon op de weg.

Na het omkleden nog een spagetti gekregen (was wel ni zo ‘ne lekkere) en heerlijk in het zonnetje nagenoten met een donkere Leffe. 

Een zware en lange trail in een prachtige omgeving. Mooi volbracht en relatief fit aangekomen. Als training en test voor onze 50 km in LaRoche…missie volbracht…maar nog stevig door trainen tot 20 augustus!

Het eten (en de 3 donkere Grimbergers) in goed gezelschap smaakten heerlijk…weeral een mooie afsluiter van deze zware maar toch mooie trailervaring.

12-06-2012 om 22:34 geschreven door Bernd  

Trail: Koning van Spanje - Gulpen (Zondag 06 mei 2012)

Facts and figures:

De kenmerken van deze Trail:

·     31,4 km (volgens Garmin)

·     90% van het parcours is off-road

·     veel single-Trails- zeer veel leemachtig slijk en overal erg glad en glibberig

·     pittige beklimmingen

·     hoogtemeters (700d+ lange afstand)

·     schitterende omgeving

Zondagmorgen 06 mei, 2012; naar ondertussen trouwe gewoonte ga ik mijnen trail-kameraad Rudi oppikken tegen 09:15u om samen richting Gulpen te vertrekken voor onze tweede deelname (eerste was in mei 2011) aan de zogemaande Koning van Spanje trail. (31,4 km trail).

Deze Trail dankt zijn naam aan de start & finish lokatie in Gulpen: de Koning van Spanje beklimming. Een heuvel die door de Koning van Spanje tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de 80-jarige oorlog werd bezet. Een pittige beklimming: wisselende steigingspercentages (tot aan 15%) en ruim een kilometer lang. Deze beklimming vormt tevens de start van het parcours.

Bij een temperatuur van slechts 8 ⁰C en met erg druilerig (herfstachtig) weer in Gulpen aangekomen om stipt 10 uur. Het was duidelijk al behoorlijk druk want we moesten al zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Als eerste taak natuurlijk ons rugnummer en bijhorende registratie-chip gaan afhalen. Ondanks dat deze trail toch wel een overwegend Nederlandse aangelegenheid vormt merk ik toch dat, door de verschillende trails die ik de afgelopen jaren heb meegedaan, ik meer en meer trailers herken die ik bij eerdere trailruns in de Ardennen heb gezien… het trailrunnerswereldje blijft, ondanks de nog steeds toenemende populariteit, nog altijd (en gelukkig maar) een relatief klein wereldje. Omdat het zo koud en regenachtig was besloten we maar om ons onmiddellijk te gaan omkleden. Rudi twijfelde nog steeds welke schoenen hij ging aandoen…zijn Salomon crossmax trailschoenen, of zijn Gore-Tex Asics veldloopschoenen. Ik had hem aangeraden, doordat de trail er waarschijnlijk erg glibberig bij zou liggen door de overvloedige regen van de laatste dagen (weken zelfs), om zijn Salomon crossmax trailschoenen aan te trekken. Hij wilde echter niet luisteren naar de wijze raad van een oude man en besloot dan maar om zijn Gore-Tex schoenen aan te trekken (achteraf bleek dat hij, op de erg glibberige en modderige trail, vaak gedacht heeft…had ik maar naar Berndje geluisterd ;-)).  De 11 km trailers vertrokken om 11:00 en wij moesten om 11:20 vertrekken. Terwijl we stonden te wachten zag ik trailrunner Jo Ernots voor het eerst in levende lijve (via Rudi en facebook hadden we wel al eerder onze trailrun-ervaringen uitgewisseld). Ondertussen bleef het maar regenen en begonnen we het echt koud te krijgen, ik wilde zo snel mogelijk vertrekken. Dit is nu dit jaar al de 3-de trail op rij (Spa, Bouillon en Gulpen) dat het regent en koud is en de trails er erg modderig en glibberig bijliggen…ik hoop dat we bij de volgende trail in juni toch wat zonnigere en drogere condities krijgen.

En dan was het zover: ons goed gepositioneerd op de eerste en tweede rij…gelijk de echte toppers he en dan hop weg waren we (na nog geen 500 m zat er al wel bijna 100 man voor mij, dus starten bij de echte toppers is niet echt relevant voor mij blijkbaar). De klim van de Koning van Spanje, gelijk na de start, is nog deels verhard maar daarna gaat het parcours enkel nog over bospaden, single tracks, veldwegen, grasland en andere ondefinieerbare ondergrond. Gedurende de eerste kilometers zie ik Rudi nog geruime tijd in mijn vizier, maar uiteindelijk verdwijnt hij dan toch achter de horizon (zoals gewoonlijk). De hellingen omhoog gaan redelijk en de afdalingen gaan mij (ondanks de erg glibberige modder) zeer vlot af. Na de doordocht van het riviertje de Gulp (en de 15 cm dikke blubber) gaat de klim nog erg steil omhoog. Hier pas ik weer mijn “Bouillon-tactiek” toe, rustig (al recupererend) zo vlot mogelijk naar boven stappen. Ondanks de zware (door de alomtegenwoordige erg glibberige leemachtige blubber) bereik ik zonder problemen aan een erg vlot tempo (gem. 5’29”/km) de eerste bevoorradingspost op km12. Daar rustig en op het gemak bijgetankt en hop terug vertokken. Na deze korte pauze voelde ik wel dat het erg koud, kil en onaangenaam weer was …en vanaf hier nog bijna 20 km te gaan, pfff. Dit leek mij nog erg ver en de tweede bevoorradingspost was pas op km23. Ik besloot het iets rustiger aan te doen en mij “mentaal” al wat te trainen voor de 50 km trail in augustus (Trail des Fantomes, LaRoche en Ardennen: rustig in een zen-achtig ritme en tempo dat ik lang kan volhouden (zonder op mijn Garmin te kijken hoeveel km’s ik reeds gedaan had)?! De trail verliep min of meer zoals het eerste deel; bospaden, single tracks, veldwegen, grasland en vooral een glibberige, blubberige ondergrond. Ondanks het gure weer was het toch duidelijk dat de trail in een prachtige natuuromgeving was (dit prachtig, heuvelachtig Ardeens landschap verwacht je immers helemaal niet in Nederland). Sneller dan verwacht kwam ik bij de tweede bevoorradingspost op km23,4 toe en dit gaf mij weer verse moed (niet kijken naar de km’s op de Garmin is dus een mentale hulp). Nu nog “slechts” 8-9 km te gaan. Na snel wat bijgetankt te hebben terug op weg voor het laatste deel. Ik begon nu toch wel weer wat mensen in te halen die duidelijk “op” begonnen te geraken (tot 23,4 km had ik eigenlijk weinig of geen mensen ingehaald en hadden er mij slechts een 20-tal mensen voorbij gestoken…wat niet echt veel is over een afstand van meer dan 23 km). Alhoewel het einde mentaal in zicht was begon ik de glibberige modder (waar je KONSTANT op uitschoof) wel serieus beu te worden. Na 25-26 km door de blubber te ploerten begin je toch te voelen dat dit echt veel energie vergt omdat je nooit een rustig gestaag ritme kan aanhouden (je vraagt je op zo’n momenten ook echt af…WAAROM doe ik dit eigenlijk???) Vanaf km29-30 begon het echt zwaar te worden. Vooral omdat het laatste stuk nog een lang steil stuk naar boven was. Gelukkig was ik blijkbaar niet de enige die moe was, want ik zag velen wandelen op deze laatste helling. En daar was eindelijk het laatste bochtje; steil naar beneden tussen een rij applaudiserende toeschouwers en dan…. moe, maar toch weer voldaan (en alle ellende van onderweg bijna weer vergeten) de finish…31,5 km; 3h04’20”.

Rudi was natuurlijk al aangekomen, een 6-tal minuten voor mij (ik zat dus redelijk kort op hem). Ik was blijkbaar niet alleen die het zwaar vond want Rudi had het ook zwaar gehad en terecht want het was een prachtige trail in een mooie (dichtbij)omgeving, maar loodzwaar door de alomtegenwoordige erg glibberige modder!

Snel omgekleed, droge kledij aan (want het was echt koud en kil) en nog even naar de aankomst teruggegaan…helaas het was te koud (7 graden) en onaangenaam weer om nog van de sfeer te genieten.

Thuis heerlijk genoten van een warm badje en ’s avonds met zen allen (Elke, Jort, Rudi, Nicole en Ian) gezellig gaan eten bij Scholtish Eyk. Het eten (en de 3 donkere Grimbergers) smaakten heerlijk…een mooie afsluiter van deze zware maar toch mooie trailervaring.

Hopelijk volgende trail wat meer zon en drogere kondities; 36 km trail: OHM trail in Aywaille op zondag 10 juni.

07-05-2012 om 23:09 geschreven door Bernd  

Trail La Bouillonnante (Zaterdag 21 april 2012)

Facts and figures:

-          Afstand: 24 km

-          Hoogtemeters +/- 1200 m!!

-          Zeer veel steile hellingen en afdalingen (klauteren)

-          Zeer technisch en vele gevaarlijke (gladde en steile) single tracks

-          De muur na 11 km: 600 m en 150 hoogtemeters!

-          Weer: regenachtig en kil: hagel, stortbuien en zon

-          Start in het kasteel van Bouillon om 09:15u

-          109-de plaats van de 657 deelnemers (27-ste van de 178 in mijn categorie)

Vrijdag 20 april; net voor ons vertrek richting Bouillon is men, na 3 maanden hard labeur, de laatse badkamermeubelen komen installeren. Eindelijk…nu kunnen we terug douchen en een bad nemen in onze gloednieuwe badkamer…maar dat zal voor NA het weekend van de La Bouillonnante trail in Bouillon zijn! Rond 15:30 u Jort van school gaan halen en dan tegen 16:00 u richting Bouillon vertrokken. Volgens onze GPS zouden we tegen 18:30 u in Bouillon aankomen, helaas bijna 45’ in de file gestaan aan Maastricht en dan nog eens 20’ in de omgeving Luik…maar soit zonder problemen (tussen de zon en regenbuien door) in ons hotel toegekomen. Hotel Cosy: mooi hotel op de top van de berg met zicht op Bouillon en recht tegenover het kasteel van Bouillon aan de andere kant van de vallei (waar de start van de trail was). Echter vooraleer we naar onze kamer gingen zijn we eerst mijn nummer gaan afhalen aan het kasteel (ik ben maar gerust wanneer ik al mijn startgegevens en rugnummer heb, he). Nadat ik mijn nummer had zijn we iets gaan eten beneden in Bouillon-centrum (zeer lekkere pizza’s en ook lekkere pasta, maar wel zeeeer lang wachten). Ik moet toegeven dat het lange wachten deels te wijten was aan de vele trailrunners (vooral Nederlanders) die daar ook hun koolhydraat-voorraad kwamen opslaan. Tegen 21:30u (na het nuttigen van 2 donkere Leffe’s) terug naar het hotel gegaan en onze bagage uitgeladen (zeer grote kamer; met apart salon, badkamer, aparte WC en zelfs nen aparte gang….Jort vond het weer allemaal geweldig). Alle trail-attributen (GPS-horloge, quads, compressiesokken, gellekes, camelbag, GSM, i-pod, regenvestje en mijn nieuwe rode Salomon XT-wings 2 trailrunschoenen en …. goeie moed!) klaargelegd (alles 3 keer gechecked natuurlijk) en dan het bed ingedoken. Slapen was met ne super-enthousiaste Jort, die mee bij ons in het grote bed mocht slapen, niet zo evident. Maar alles bijeen toch een redelijk goe nachtje gehad. Tegen 06:30u opgestaan en tegen 07:15u lekker ontbeten (er zaten ook een 12-tal Nederlandse trailers in de mooie ontbijtzaal…ik was dus zeker ni alleen). Onze auto zonder al teveel problemen tamelijk dicht in de buurt van het kasteel kunnen parkeren. Het weer was wel eerder kil en regenachtig. Aan de start heerste weer de gezellige typische PRE-TRAIL-sfeer. De ene blits en flitsend gekleed volgens de laatste trailrun-mode, de andere eerder sober en een beetje ouderwets…maar iedereen duidelijk met de juiste trailrun-spirtit! En zeker te bedenken dat er een 500-tal deelnemers zomaar eventjes een loodzware 53 km trail gaan afhaspelen…respect mensen! Tegen 09:00 u waren de 50km-trailers onder luid applaus vertrokken, nu was het onze beurt… Mijn 2 trouwste en allerliefste supporters, Jort en Elke, nog nen dikke kus en knuffel gegeven en op richting binnenplein van het kasteel (enkel de trailrunners kregen toegang tot het kasteel). Vlak voor de start speelde er ook muziek van Carmina Burana… Ik moet zeggen, dit leverde een fanastisch kader en speciale sfeer op bij de start in het kasteel. En dan hop…weg waren we met 657 deelnemers voor de 24 km trail. (de organisatie had wel aangegeven dat de trail zeer gevaarlijk was en dat alles, door de grote regenval van de vorige dagen, zeeeer glad was…gelukkig had Elke dit niet gehoord).

Ik vertrok redelijk goed vooraan want de eerste 100 m waren door de smalle, donkere tunnel van het kasteel (dit had ik wel enigszins voorzien). Bij het buitenkomen van het kasteel nog even gewuifd naar Elke en Jort en we waren echt vertrokken. De eerste 2.5 km was langs de rivier (de Semois) en verliepen vlot (5’45”/km)…toen begon de eerste steile klim…en er zouden er nog veeeeel volgen. Ik had mij voorgenomen om op de steile hellingen niets te forceren en gewoon stevig door te wandelen (met de bedoeling zelfs om eventueel wat te recupereren) en tijdens de vlakke stukken (als die er al waren) en afdalingen een vlot tempo te handhaven. Tijdens de eerste 12 km had ik al snel in de gaten dat deze tactiek mij goed afging want bijna niemand stak mij echt voorbij en ik kon mijn goede startpositie blijkbaar goed handhaven. Het was tevens ook snel duidelijk dat dit een zeer technische trail was (met zeer veel steile single tracks) en het terrein was inderdaad overal erg glibberig en modderachtig (geen enkel stuk was dan ook droog). Op de lichte hellingen kon ik rustig door(joggen), maar de meest stukken waren zodanig steil dat lopen geen optie was. Tijdens de vele steile afdalingen was het terrein zodanig technisch dat je echt voorzichtig (al klauterend) moest afdalen en je regelmatig steun moest zoeken aan een boom om niet te vallen of uit te schuiven (om dan maar te zwijgen over de soms gapende afgronden vlak naast het vaak erg smalle en gladde trailpaadje). In ieder geval zonder al teveel problemen aan de eerste bevoorradingspost op km11 aangekomen, net voor “the wall”. (vermits ik mijn camelbag met 1L high-performance sportdrank had gevuld had ik blijkbaar geen behoefte aan een gelleke). Snel een banaan en wat drank van mijn camelbag genuttigd en hop richting wall. Inderdaad: 600 m en 150 +hm (=25%) overwinnen…dit is niet voor watjes, maar het ging mij goed af (rustig en op het gemak zonder iets te forceren…stap voor stap, meter per meter)..klimmen zoals een berggeit en de Kilian dat doen. Door de vele steile klims en erg technische (en gladde) afdalingen was het al snel duidelijk dat snelheid op deze trail minder relevant was. Kracht, uithouding en enige technische vaardigheid waren van groter belang om deze trail tot een goed einde te brengen! Na de wall begon ik zelfs een aantal mensen voorbij te steken, ik werd ook wel wat moe maar dit gaf mij toch moed. Mijn tactiek bleef dezelfde; rustig naar boven joggen (of wandelen op de steile stukken) en vervolgens vlot dalen en tempo-lopen op de vlakkere stukken. Af en toe was het zelfs zo steil dat we van een ladder gebruik moesten maken. Helaas resulteerde dit soms in een wachttijd van een 5-10 minuten en slonk je voorsprong volledig weg (maar je kon dan natuurlijk wel goed recupereren). Na de ladders was het terrein zodanig technisch dat mijn kleinere gestalte toch het voordeel gaf dat ik redelijk snel kon vorderen…mijn achtervolgers, die bij de ladder terug tot bij mij waren gekomen, waren gelukkig terug snel uit het zicht verdwenen. Ondertussen bleef het terrein onveranderd (in een overigens prachtig natuurlandschap)…steil klimmen, vervolgens vaak meer schuivend dan lopend naar beneden dalen en hop daar was devolgende steile klim weer. Ik bereikte de laatste bevoorradingspost op km17 sneller dan verwacht en dit gaf me weer verse moed….nog “slechts” 7 km te gaan. Ik kon blijkbaar, ondanks dat ik toch de vermoeidheid in mijn benen begon te voelen van het vele klimmen en lastige dalen op het erg glibberige terrein, mijn tempo nog steeds handhaven. Gedurende deze laatste km’s kon ik nog steeds andere trailrunners voorbij steken…maar niemand stak Berndje voorbij ;-). En daar was dan de houten brandtoren die ik vanuit ons hotel boven op de berg had zien staan…dit betekende nog 1 erg steil stuk afdalen tot in Bouillon centre en dan hop….de laatste trappen op richting kasteel (ik moet toegeven dat ik nog redelijk fris zat, maar dat er wel “bijna” spierkrampen in mijn benen bij het nemen van de trappen kwamen opzetten). En daar stonden ze dan, op de bergflank net voor de meet aan het kasteel, …mijn twee allergrootste schatten op aarde; Jort en Elke (Elke weer opgelucht dat ik heelhuids terug aangekomen was). 109-de plaats van de 657 deelnemers…al zeg ik het zelf: een zeer mooi resultaat voor mij. Een zware en vooral erg technische, maar zeer mooie en leuke trail.

Op naar devolgende: 30km trail: Koning van Spanje in Gulpen op zondag 05 mei.

23-04-2012 om 21:54 geschreven door Bernd  

Trail Cretes du Spa (Zaterdag 31 maart, 2012)

Facts and figures:

-          Afstand 20,4 km

-          Hoogtemeters +/- 600 m (voornamelijk tussen km4 en 5 en tussen km7 en 10)

-          Aantal meters asfalt 25%

-          75% voornamelijk brede bospaden en een paar single tracks

-          Tussen km11 en km17 bijna uitsluitend dalen (slijk/rotspaden)

-          Weer: 8 graden, mistig en eerder kil

Voila, het is weer zover, na bijna 4 trailloze wintermaanden; de eerste trailwedstrijd van het jaar: Cretes de Spa (eigenlijk is dit eerder een combinatie van een trail en een natuurloop). Vrijdagavond komt mijn grote zus Christel al bij ons slapen want jaja, ook zij gaat zich voor de eerste keer in haar leven aan een trailrun wagen. ’s Morgens rustig ontbeten, tegen 09:45u de Rudi thuis opgepikt en op het gemakske richting Spa gereden. Daar aangekomen stond natuurlijk weer nergens aangeduid hoe we naar de startplaats moesten rijden. Gelukkig was er ne vriendelijke waal die ons ‘voor-reed’ langs allerlei binnenwegentjes zodat we zonder problemen in de buurt van de start (sportcentrum van la Fraineuse), onze auto konden parkeren. In het sportcentrum onze nummer gaan afhalen en rustig terug naar den auto gewandeld zodat we ons op tijd konden omkleden. Vervolgens terug richting start gewandeld en ook onze bagage gaan afgeven (was wel wat aanschuiven want we waren duidelijk niet de enige deelnemers). Nog effie wat opgewarmd (Christel was wel wat nerveus…zou ze het wel aankunnen…stress voor de eerste trail he) en dan richting start. Aan de start was goed te zien dat de deelnemers uit een mix bestonden van echte trailrunners en ervaren weglopers. Dat het een snelle trail ging worden was alvast zeker! Rudi en ik vonden het wel vervelend dat we niet vooraan stonden want er waren echt veeeel meer deelnemers dan bij een gewone trail (Christel had zich bescheiden wat meer achteraan gepositioneerd). Rudi nog effie geluk gewenst en dan…start… De eerste 3-4 km verliep min of meer al dalend door Spa centrum (ik dacht al…oei het zal toch geen wegwedstrijd ipv een trail worden zekers?). Aan km4 aangekomen was mijn tempo 4’15” wat voor mij echt wel veel te snel is om te starten (maar ik wilde toch zo snel mogelijk het bos in). En dan begon het…een enorme lange steile klim op een klein baantje…hier was dan de eerste selectie. Het klimmen verging mij ‘redelijk’, maar ik had toch verwacht dat, door de intensieve uphill-trainingen van Rudi en ik op den terril van Genk, er mij minder mensen vlot voorbij zouden lopen ;-( (Rudi had blijkbaar hetzelfde ondervonden…we moeten dus NOG meer uphill-trainingen gaan doen). Al bij al bleef het toch vrij vlot gaan. Vervolgens effie een km dalen (dit verging mij heel vlot door mijn gloednieuwe Salomon trailrun shoes). Vanaf km6-7 begon dan de lange klim richting ski-piste tot aan km11-12. Hier had ik wel wat moeite om mijn klimtempo te handhaven (omdat het ook zo een lang recht stuk was), soms klom ik te snel waardoor ik ook effie moest wandelen, maar uiteindelijk vond ik toch het goeie ritme en klimtempo. Mijn tempo was ondertussen wel terug gezakt tot 5’49”. Bovenop het plateau (Hoge Venen) was het echt guur weer (mist, wind, regen en erg kil…ik dacht, oei hier gaat mijn zusje afzien). Gelukkig was het vanaf hier (km11-12) tot bijna km17 alleen maar dalen. Dit verging mij heel goed (door de goeie trailshoes natuurlijk, he). Ondanks de glibberige rotsen en klei-achtig slijk kon ik echt snel dalen en stak ik vele afdalers voorbij.  Vanaf km17 nog effie een pittige klim tot km 18-19 en dan was de missie volbracht. Nog wel wat moeten puffen op deze klim maar zonder problemen de finish gehaald in een mooie tijd van 1u49’ (gem tempo: 5’25”/km). Voor deze trail/natuurloop toch best een pittig tempo. Rudi was in een knappe tijd van 1u38’ aangekomen (maar hij had het toch ook soms best pittig gevonden). En mijn zus….KNAP, in een mooie tijd van 2u02’, zonder problemen aangekomen (Rudi en ik hadden meer problemen verwacht). Ondanks de fijne sfeer aan de aankomst (en ook op het parcours) toch maar snel richting auto gegaan om ons om te kleden omdat het toch erg koud en kil weer was. Zonder problemen terug naar huis gereden met een erg tevreden gevoel…het trailseizoen is weer begonnen… Volgende echte en zware trail; 25 km La Bouillionnante op 21 april 2012.

31-03-2012 om 21:38 geschreven door Bernd  

Trail du Barrage, Nisramont (Zondag 16 oktober, 2011)

Voila, het is weer zover: laatste (relatief korte) trailrun voor 2011. Trail du Barrage (rond de stuwdam van Nisramont).

Facts and figures:

Afstand 14,1 km
- Hoogtemeters 1000 (is eerder 500-600m volgens mij)
- Aantal meters asfalt 400m
- Percentage single track 95%
- Aantal toegelaten deelnemers 150
- Aantal trappen 287

Om 07.45u Rudi thuis opgepikt. Mooi zonnig weer met staalblauwe hemel, maar wel de eerste vriesnacht! Vlotjes (nagenoeg geen verkeer richting Ardennen) naar Engreux gereden. In Engreux aangekomen bedroeg de temperatuur daar slechts -3 graden! We begonnen te twijfelen…was onze zomer trailrun outfit (ondanks de staalblauwe hemel) wel geschikt? Gelukkig,  het was nog vroeg. Om stipt 09:30 u aangekomen aan de start van de trail (onze auto was de tweede die er stond, we waren dus ruim op tijd). De start lag echt in the middle of nowhere, maar dat is niet erg, dat hoort nu eenmaal een beetje bij een trailrun. Op het gemakske naar het (mooie en moderne) ADEPS-sportcentrum gewandeld om onze nummer te gaan afhalen, uiteraard waren we bij de eerste. Bij het terugwandelen (steile klim) naar de auto zagen we toch dat er inmiddels al een behoorlijk aantal trailrunners waren toegekomen. Aan de outfit en de “looks” te zien zaten er geen trage deelnemers bij (wat min of meer te verwachten is bij dit soort “korte” trails). Af en toe doken zelfs al een paar bekende gezichten op die we bij vorige wedstrijden al hadden gezien. Soit, we lieten ons niet afschriken, wij hadden tenslotte ondertussen ook al wat relevante trailrun ervaring. Rustig en ontspannen onze outfit aangetrokken (inclusief 50 keer gaan pissen) en we waren klaar voor de start.

De start was heftig, eerste km aan 4’16” (wat enorm snel is voor een trailrun), maar aangezien er 95% single-tracks waren was het toch belangrijk om door te bijten zodat je, van zodra je op de echte trail was, in een goeie positie zat (dit bleek achteraf te kloppen, want de plaats die zowel Rudi als ik na km 1 hadden hebben we, op misschien 2 plaatsen na, kunnen handhaven tot het einde). Eens ik op de single tracks zat bleef het echter snel gaan, op km 5 zat ik nog aan 5’10”, dit is ECHT snel voor een trailrun in de Ardennen. Het terrein was wel pittig en met de nodige klims en dalen,….maar waar bleven die echte steile, lange hellingen?? Onbewust (of bewust?) hield ik mij toch wat in, want er moesten toch nog echte steile klims gaan volgen. Ofwel was de trail minder zwaar dan gedacht (of waren mijn, best wel zware trainingen op de terrril van Genk, de alpen trail en de zeer zware trail des Fantomes toch niet voor niets geweest? In ieder geval, de bevoorradingspost op 9km (op 51’; stuwdam Nisramont) werd probleemloos bereikt. Ook al was de trail minder zwaar dan verwacht, hij was wel zeer technisch…zeer smalle paadjes en konstant rotsen, steile afgronden op 10 cm en boomwortels…100% concentratie was dus nodig. Ik heb toch ook af en toe geprobeerd om mij heen te kijken, want de omgeving was qua natuur rond de Ourthe ronduit prachtig (en zeker met het schitterende herfstweer). Niet getameld, slechts 30” rust genomen om een cola naar binnen te gieten en dan weer verder. Nu nog slechts 5 km te gaan (een 14 km trailrun afstand is voor mij, psychologisch gezien, echt niet ver in vergelijking tot de eerdere zware 25-30 km trails). Nu werd het toch wel wat pittiger (vooral de vele trappen), maar het bleef doenbaar. Eén man voorbijgestoken toch nog. En daar stond het bordje dan plots…500m…nu was het niet ver meer. Maar wel nog 500 pittige klim-meterkes. Desondanks bleef het best vlot gaan. Aangekomen in een tijd van 1u27’. Rudi is op 22-ste binnegekomen in een knappe tijd van 1u22’ (Ik 33-ste op circa 110 deelnemers).  Allebei erg tevreden en binnen de minuut reeds gerecupereerd…we zaten dus goed….hadden we dan toch niet wat sneller gekund;-). Slotsom: de trail was minder zwaar dan verwacht, maar het was een technische maar erg mooie trail…en onze prestaties mochten er best wezen. Ik heb er alleszins echt van genoten en was blij dat het mij (ondanks het hoge tempo) erg vlotjes en probleemloos afging…een fijn gevoel om het trailrun-seizoen 2011 af te ronden…volgend jaar een 50 km trail?

16-10-2011 om 21:42 geschreven door Bernd  

Trailrun in de Franse Alpen: La 6000D-Trail des 2 Lacs, LaPlagne (Zaterdag 30 juli, 2011)

Un départ et une arrivée à Plagne Bellecôte, ce trail de 22km qui compte 1100 m (D+. Il mène à Roche de Mio à 2700m d'altitude en passant par les lacs des Blanchets et du Carroley. Le Trail des 2 Lacs fait partie du 6D Challenge.

• DEPART A 9H00 DE BELLECOTE
• 22 km sur un parcours balisé avec points de contrôle
• 1100 m de dénivelé (D+)
• Altitude de départ et d'arrivée: 1940 m
• Point culminant de la course: 2700 m
• Limitée à 4 heures de course

Voila, na 10 heerlijke dagen vakantie op de camping in Vallon Pont d’Arc (Ardeche) is het dan zover, we vertrekken richting LaPlagne voor de trailrun waar ik een jaar naar heb toegeleefd: La 6000D-Trail des 2 Lacs. Na 10 zomerse dagen moeten we, helaas juist op het moment van vertrek, onze tent in de GIETENDE regen opruimen. Niet leuk natuurlijk, maar niets aan te doen. Dan maar snel (efficiënt is iets anders) alles opruimen. Rond 09:00 in de gietende regen (met een kletsnatte tent in de ski-box) richting LaPlagne vertrokken. Na ruim 5 uur rijden goed aangekomen in Plagne Centre…echter grijs, regenachtig en koud…8ᵒC (wel wat anders dan de 25-28ᵒC die we de dagen voordien gewoon waren). Het moge duidelijk zijn dat een chique 4-sterren hotel na 10 dagen in een tentje te hebben geslapen  echt wel overweldigende luxe betekende voor ons (Jort vond “het hotelletje” van 6 verdiepingen wel leuk).

Ons hotel bevond zich op 5 min rijden van de start op 1850m hoogte, ik had dus nog twee dagen om wat aan de hoogte te aclimatiseren. Nu werd het ook tijd om mijn koolhydraten- voorraadje te gaan aanleggen (pannekoeken, pasta en veel water/thee). Ik moet toegeven dat 10 dagen vakantie met (teveel) lekker eten en vooral teveel (wijn) drinken niet echt ideaal te noemen is ter voorbereiding van een trail in de alpen…maar ja dat karakter heb ik nu ook weer niet en ik tracht dit te vergoeilijken door het feit dat mijn uitslag in deze wedstrijd, maatschappelijk gezien, volledig irrelevant is. De volgende dag (goed geslapen in een “echt” bed ipv ons kampeermatje) gaan we op verkenning naar Plagne Bellecote (het regent heel de dag). Wat duidelijk opvalt is dat deze trail niet zomaar een trailleke is maar wel degelijk een professionele wedstrijd. Overal hangen er spandoeken, affiches en grote info-borden van La6000D…dit is toch net iets anders dan in de Ardennen waar je vaak al blij mag zijn indien je kan ontdekken waar de start van de trail juist is! Je ziet ook overal (erg professioneel ogende) trailrunners rondlopen en busjes met vermeldingen: Salomon trail running team, Asics Trails, mountain running team, etc,… Dit baart mij wel wat zorgen; heb ik wel de juiste wedstrijd gekozen? Is dit geen brug tever voor mij? Ga ik niet laatst zijn met dit soort sterke deelnemers? Ga ik wel binnen de tijdslimiet aankomen? (indien de eerste er twee uur over doet is een limiet van 4 uur toch wel vrij scherp, dit in tegenstelling met een gewone stratenloop zoals wij die kennen). Waar ik mij ook nog zorgen over maak is het weer. Ik ben misschien wel 10 keer in laPlagne als snowboard-monitor geweest en ik mag dus wel stellen dat ik het ski-gebied van LaPlagne (en de bergen in het algemeen) toch wel wat ken. Ok, in de zomer ziet het er wel anders uit, maar ik herken de liften, dus op zich geen probleem, MAAR ik weet ook dat men met dit soort slecht (en koud) weer ook weinig ziet in de bergen…en dit is (naast de mogelijkheid dat ik misschien laatst ga zijn?) mijn grootste angst; ga ik de trail-route wel vinden, ga ik niet verdwalen? want dit is snel gebeurd in de bergen en zeker wanneer je alleen loopt!! Ik probeer mijzelf gerust te stellen met het feit dat de organistie van zulk soort wedstrijden dit wel voldoende onder controle heeft (hoop ik maar).

Vrijdag: de laatste dag voor de wedstrijd: ik ga wat loslopen om toch een gevoel te krijgen hoe mij het lopen en het steile klimmen afgaat op deze hoogte. Ik moet toegeven, de bergtoppen waar ik naar toe moet lopen lijken wel erg hoog. Om er met een skilift naar boven te gaan en dan vervolgens met een snowboardje zalig van af te suizen…geen probleem, maar er naartoe LOPEN is toch precies niet echt hetzelfde;-). Gelukkig, het is steil en zwaar, maar ik voel dat het loslopen mij goed gaat…toch een geruststelling. Nu nog hopen dat het weer (vooral de zichtbaarheid) beter wordt en dat er nog een paar amateurrekes meelopen. ’s Middags (na mijne pasta en pannekoek) richting Aime (waar de 60 km start) mijne nummer gaan afhalen. Men mag vanaf 14:00 u de rugnummers gaan afhalen en jaja, wie is er allereerst van iedereen die zijn nummer krijgt…Berndje Vergouwen…alvast 1 onderdeel van de trail waar ik den eerste in ben! Elke is ook gerust dat ik EINDELIJK mijnen nummer heb. Het mag gezegd worden: een pluim voor mijne lieve schat om steeds maar mijn gezaag over den trail te moeten aanhoren (Jort vind het allemaal geweldig in de bergen, nen toekomstige snowboarder en trailrunner misschien??) Ondertussen doemen steeds meer trailrunners in het straatbeeld op, het lijkt nu wel dat door de hoge concentratie aan trailrunners in de omgeving van LaPlagne (bijna 1200 deelnemers voor zowel de 60 km trail La6000D en de Trail des 2 lacs) de wereld voornamelijk bestaat uit trailrunners…wat natuurlijk een vertekend beeld geeft. Dit neemt echter niet weg dat ik nog steeds af en toe het onbehagelijke gevoel krijg dat deze wedstrijd te hoog gegrepen is voor mij. Maar ja, ik heb een jaar naar deze trail toegeleefd, niet meedoen is natuurlijk nu geen optie meer! Vanuit Aime terug de bergen in richting ons hotel in Plagne Centre. Op het gemakske daar nog wat rondgekuierd en weer pasta en pannekoeken gegeten. Ook hier zagen we regelmatig trailrunners die aan het loslopen waren (met volledige trail-outfit: compressiesokken, quads, camelbag, stokken,…). Het hotel was ondertussen ook behoorlijk volgelopen met trailrunners en we werden aldaar geïnformeerd dat we ’s morgens vanaf 05:00 u al konden ontbijten. De deelnemers van de 60km werden immers tegen 06:00 u met de bus naar Aime gebracht…Jaja, dezer dagen draait alles in Laplagne om en rond de trail La6000D (mensen in de restaurants, hotels vroegen je ook vaak: vous êtes un participant de La6000D?...die vraag heb ik nog nooit gekregen in de Ardennen).
 
’s Avonds op tijd naar onze hotelkamer gegaan en alles in gereedheid gebracht: Camelbag gevuld met 1.5L water, 3 sportgels, reservesokken, Salomon regenjas, zonnebril (sneeuw en zon!), Garmin-GPS, compressiesokken, quads, GSM!! en natuurlijk mijn XTWings2 Salomon trail running shoes (waar ik zo blij mee ben). Door het avontuurlijke karakter van een trailrun hebt ge natuurlijk iets meer “attributen” nodig dan voor ne gewone stratenloop. Nadat ik misschien wel 5-6 keer alles opnieuw had nagekeken (voor alle zekerheid of ik alles wel in orde had) ben ik op tijd proberen te gaan slapen. Echter door de nervositeit kon ik de slaap niet goed vatten…om 06:00u was ik al aangekleed en klaar om te gaan ontbijten (samen met de andere deelnemers). Elke en Jort konden dus nog wat blijven liggen. En wonder boven wonder, een blauwe hemel met slechts een paar witte wolken,…schitterende omstandigheden dus (ge krijgt het weer dat je verdient hebben ze mij eens verteld). Tegen 08:00u waren we in Plagne Bellecote waar het reeds behoorlijk druk was (eindelijk zag ik een paar deelnemers rondlopen waarvan ik vermoedde dat ik ze wel zou kunnen volgen…toch een beetje een oppepper). Het weer bleef goed, ongeveer 14ᵒC bij de start maar er werd tevens aangegeven dat het boven de 2500m slechts 2ᵒC was, dus toch goed dat ik mijn Salomon windstopper mee in de camelbag had gestoken. En dan was het EINDELIJK zover (raar gevoel: een jaar naar toegeleefd en dan besef je niet goed dat het moment daar eindelijk is). Elke en Jort nog snel de knuffel en kus gegeven. Jort vond het nu wel niet meer zo leuk dat papa alleen heeeel hoog in de bergen ging lopen ;-(.

En dan…. START: goed vooraan mee vertrokken (is belangrijk bij “single track” trails anders geraak je nooit meer voorbij de anderen). Nu was het een kwestie van 9.5 km continu klimmen tot aan de Roche de Mio (1850 m à 2750m). De tijdslimiet om deze eerste top te bereiken was 1u50’. Als ik deze limiet vlot kon halen dan zat ik safe voor de rest van de trailrace, had ik ingeschat. De eerste 5km klimmen waren zwaar, maar ik kon toch redelijk goed mijn eigen klimtempo aanhouden. Onderweg kwam ik ook al de eerste 60 km trailers tegen, zij hadden al bijna 25 km achter de rug (en 1500 hoogtemeters!), nog 35 km te gaan, diep respect voor deze mensen. Ook zij (op een paar toppers na) doen dit ook gewoon voor hun plezier, ge moet het maar doen he (voor mij is 60 km in deze omgeving echt ver boven mijn kunnen). Bon, terug naar de race. Vanaf km 6 zaten we al ver boven de boomgrens en was het landschap prachtig (vooral toen we - les 2 Lacs - passeerden op 2400m hoogte), maar helaas het terrein werd ook zeer zwaar en van genieten was niet zoveel sprake meer (ik heb het wel geprobeerd). Vaak waren de rotspaadjes ook zodanig steil en smal dat je ook echt geconcentreerd moest lopen zodat je geen tijd had om rond te kijken. Maar gelukkig de top kwam meer en meer in zicht…nog 2 km (eerste sportgelleke genomen) en ik had de eerste top - Roche de Mio - bereikt (daar waar ik zovaak al eerder met mijn snowboard was geweest…deze keer had het toch, al lopend en wandelend, een andere dimensie). De laatse km leek het wel of het een aankomst op een of andere col in de Tour de France was: een haag van mensen die je toejuichen! Dit zijn we natuurlijk niet gewend met een trail. Vaak loop je tijdens een trail immers zo goed als alleen of hooguit met een paar andere trailers, maar toeschouwers kom je op de trails nooit tegen, behalve bij de start en aankomst. Dit geeft natuurlijk een extra boost. En rarara wie was er met de telecabine naar boven gekomen…mijne lieve schat en Jort. Dit had ik niet verwacht! Ik was echt moe van het bijna 10km zware klimmen, maar dit gaf mij echt letterlijk een emotioneel kippenvelmoment!! Ik was o zo blij hun te zien na deze zware inspanning in deze prachtige omgeving. Jort vond het wel raar dat papa nog steeds moest verder lopen.
 

Aangekomen op de eerste top (2750 m): scan op het eerste check-point: 1u25’; ik was 196^ste van de 400 deelnemers…ik was ruim binnen de limiet van 1u50’ boven EN zeker niet de laatste, een echte opluchting. Maar hop, we zijn er nog bijlange na niet. Nu bijna 6 km terug dalen tot 2049 m (Chalet du Carroley), een makkie…dacht ik. O wat viel dat tegen: naast het feit dat ik toch een beetje last kreeg van duizeligheid door de hoogte, bleek dat na 10 km steil klimmen 6 km dalen op steile rotspaden een enorme belasting is voor de beenspieren. Helaas zulke lange steile afdalingen hebben we niet tijdens de trails in de Ardennen en hier kon ik mij dus niet echt goed op voorbereiden. Gelukkig, op km 11 (net op tijd trouwens) was een bevoorradingspost (2490 m, Col de la Chiaupe). Alle soorten koekjes, snoepjes, cakes, dorstlessers, cola, water, sinaasappels, bananen,…waren aanwezig op deze post. Gedurende een minuut of 2-3 rustig den tijd genomen om een paar glazen cola en een chocolade cake te nuttigen. Op deze post was ook de splitsing van de 60 km en onze trail; de 60 km trail ging nog naar de gletsjer (nog een klim tot bijna 3100 m). Vanaf nu nog bijna 5 km verder dalen tot 2049 m (Chalet du Carroley). Gelukkig had de rustpauze en extra voeding/vocht mij terug energie gegeven. Nu liep het terug vlot en kon ik iets meer van de parchtige omgeving genieten (toch bleef het uitkijken geblazen op de steile en gladde rotspaadjes, vaak vlak naast een steile afgrond). Ondertussen was het opnieuw volop zomer geworden, staalblauwe hemel en nog net niet te warm…ideaal dus. Tijdens dit soort trails kan je dus zowel zomerse als winterse toestanden meemaken (op Roche de Mio was het slechts 2ᵒC en lag er zelfs hier en daar sneeuw).
 
Na ongeveer 2u aangekomen aan het tweede checkpoint; Chalet du Carroley, alweer binnen de toegstane limiet van 2u45’ (en nog steeds ongeveer in de middengroep en dus zeker niet de laatste ;o). Nog effie wat suikerdrankjes nuttigen en opnieuw naar de volgende (steile) klim van 3.5 km tot 2337m (Col de L’Arpette). Na ongeveer 6km dalen was dit opnieuw afzien, man man man, wat was dat steil, uiteraard lopen ging hier niet. Iedereen moest hier wandelen (de ene al iets vlotter dan de andere). Gelukkig was ik duidelijk niet de enige die dit zwaar vond. Je zag meer en meer mensen aan de kant zitten met spierkrampen. 10 km klimmen, 6 km dalen en dan opnieuw 3-4 km klimmen is blijkbaar toch een serieuze belasting voor de spieren. Ongeveer 500 m voor ik de top bereikte kreeg ik (ondanks met zeer goed quads van Compressport) nu toch ook last van een kramp in mijn rechterbovenbeen. Gelukkig kreeg ik de kramp net op tijd eruit (of hoe zegt ge dat eigenlijk?). Maar eerlijk is eerlijk, ik was enorm blij dat ik boven op Col de L’Arpette (2337m) was. Hier kende ik (als ex-snowboardmonitor in dit gebied) zeer goed de weg. Wanneer je moe begint te worden is, weten-waar-je-bent-en-weten-wat er-nog-moet-komen, toch een enorm psychologisch voordeel. Nu was het enkel nog ongeveer 3km afzakken via Belle Plagne tot aan Plagne Bellecote. Door mijn kramp ging het dalen niet al te vlot maar soit het einde was in zicht. Net voor ik aan Belle Plagne was vloog op ongeveer 50-100m van mij vandaan een helicopter van de Franse televisie (ik voelde mij nu toch een beetje de Killian of Contador ;-). En inderdaad, blijkbaar kom ik op de film over deze trail tweemaal in beeld…best wel grappig. Voila nu nog effie Belle Plagne doorkruisen en dan een rechte afdaling naar Plagne Bellecote…en daar stond hij dan, onder de finish-boog, te wachten op zijne papa die zolang alleen in de bergen was gaan lopen….mijne aller-allerliefste schat op aarde (samen met Elke): mijne zoon JORT. Samen met mijn zoon in mijn armen onder finish-boog gelopen, moe maar GELUKKIG! Ik had stilletjes (ondanks mijn onzekerheid) gehoopt op een eindtijd van 3u en mijn eindttijd was 2u58’26”..een mooi resultaat dus (224^ste van de 400 deelnemers, gelukkig dus ni de laatste). Nu weet ik hoe deze trail is verlopen en hopelijk kan ik bij een (mogelijk?) volgende alpen-trail toch nog net iets meer genieten tijdens de trail zelf…dit smaakt alleszins naar meer.

Het was zeer zwaar en ik heb vaak echt afgezien, maar de ervaring om aan zo’n prachtige trail te kunnen (en mogen) deelnemen is ronduit fanastisch. Ik heb in mijn leven veel gewindsurft op zee bij stormweer en heb veel gesnowboard en geklommen in de bergen…de confrontatie van jezelf en de natuurelementen is dus altijd iets wat mij enorm heeft aangetrokken. De intensiteit met de natuur en de uitdaging met jezelf is ook wat ik echt voel tijdens zo’n trail en dit is voor mij ook de reden waarom het trailrunnen mij zo passioneert.

15-09-2011 om 23:01 geschreven door Bernd  

Zaterdag 10 September, 14:00 u: 28 ᵒC, broeierig en vochtig warm

Ondanks deze tropische weersomstandigheden vertrekken Rudi en ik na de zwemles van Ian en Jort bij Willem Tell (Opglabbeek) naar den Terril van Waterschei voor een uphill trainingsessie. Dit als voorbereiding voor de zeer zware (zo wordt hij toch omschreven in de vakliteratuur) Trail du Barrage. Deze trail loopt langs de stuwdam van Nisramont en is “slechts” 13.6 km lang, maar omvatten 1000 hoogtemeters (dit wordt klauteren volgens mij)!

Info Terril Waterschei: starten op 70 m hoogte en klimmen tot 164 m, 700 m lang met een vlak stuk van circa 150 m op 120 m hoogte….laatste 40 hoogtemeters zeer steil klimmen gedurende 200-300 m!

We zijn nog maar net omgekleed en we zweten al zonder reeds gelopen te hebben…da belooft. Eerste uphill is zwaar en het zweet drupt rijkelijk uit ons lichaam, maar we geraken boven in een tijd van 5’18”. Dit is meer dan een minuut sneller dan in juni…en dat met deze hitte. Blijkbaar heeft mijn klimervaring tijdens mijn trails in de Franse Alpen en La Roche en Ardenne mijn klimkracht toch doen toenemen. Onderweg waren we een jong koppeltje tegengekomen die naar boven aan het wandelen waren. De Rudi en ik hadden het beide dadelijk gezien, het was een ferm mieke. Misschien dat we, om te imponeren daardoor (onbewust natuurlijk) wat sneller naar boven liepen? (mannen en hormonen he). De tweede uphill was ook zwaar en lastig, maar ook deze keer had ik een scherpe tijd van 5’20”. Ik was deze keer zelfs is ne keer VOOR de Rudi boven, dat gebeurt niet vaak. De derde uphill verliep wel wat moeizamer dan de vorige twee en ik kwam boven in een tijd van 6’30”  (de Rudi kon deze keer toch een efforreke plegen en kwam voor mij boven aan…de rangen opnieuw ordenen noemen ze dat).

Voor de 4-de uphill besloten we den terril met scherpe top eens te gaan beklimmen. Deze is 198 m hoog en het werd ons al snel duidelijk dat lopen geen optie was. Al klauterend zijn we naar boven gegaan, erg vermoeiend maar wel een zeer goede klim-kracht-training. Boven effie gerust en genoten van het knappe uitzicht. Als alles in de omgeving slechts rond de 30-40m hoog ligt dan lijkt 198 m nu eenmaal erg hoog. Vervolgens terug naar beneden geschoven en gelopen. Nu kwam zelfs mijn ski-ervaring van pas. De Rudi ging (zoals gewoonlijk) iets te enthousiast naar beneden en schoof uit…resultaat: bloedende schaafwonden op bil en hand, maar gelukkig niets om ons druk over te maken…we hebben ons geamuseerd en hebben weer een nieuw uphill trail parcours gevonden.

12-09-2011 om 00:00 geschreven door Bernd  

I belief that the outdoors are a place for inspiration and discovery - and as part of that, trail running is an activity that helps place me in that environment. I also think that life is not all about competition, but also about being the best you can and challenging yourself in the outdoors. Therefore I consider trail-running at one with nature, the most rewarding of all my running experiences.

08-09-2011 om 21:46 geschreven door Bernd  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

08-09-2011 om 21:34 geschreven door