In de reizigersdocumentatie van de Air B&B heeft Kris enkele foldertjes over Melbourne gevonden. Eén ervan is een becommentarieerde wandeling van 3 km langs en door de verschillende Arcades die Melbourne rijk is.  Arcades zijn overdekte winkelgaanderijen die op het eind van de 19^de eeuw en het begin van de 20^ste eeuw in regelrechte Art Déco –stijl in Melbourne gebouwd werden. Tot de middag heeft de regen ons nog binnen kunnen houden. Daarna klaart het op en doen we de tour. Een aangename verrassing. Niet alleen omwille van de Arcades maar ook omdat we door smalle straatjes kuieren waar we zonder plannetje nooit zouden door gewandeld zijn. 

De oudste Arcade is de Royal Arcade van 1869. Aan de ingangspoort slaan sinds 1892 2 reuzen, die een groot prachtig uurwerk flankeren, het uur. De linkse reus Gog slaat elk kwartier. De rechtse met als naam Magog neemt de uren voor zijn rekening. De meest indrukwekkende Arcade daarentegen is de Block Arcade van 1902. De constructie is vergelijkbaar met de Koninginnegaanderij van Brussel. Met een glazen koepeldak over de ganse lengte, prachtige mozaïeken vloeren en exclusieve winkels. Bij valavond wandelen we nog door de Cathedral Arcade met alle Art Déco loodglazen ramen en vensters nog intact. 

De Niagara Lane daarentegen is een erg smal steegje van amper 2m breed. Maar daar staan nog 5 stapelhuizen van 1880, die aan de slopershamer van de jaren 1960 ontsnapt zijn. Het zonlicht raakt amper tot aan de straatstenen.

06-05-2020 om 12:52 geschreven door markenkris

06-05-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Gisteren was het de eerste verjaardag van Jacqueline, het dochtertje van Toon en Romana, gevierd. We hebben er een flesje op gekraakt en opnieuw lekker gekookt.

03-05-2020 om 07:16 geschreven door markenkris

De herfst toont zich hier steeds meer van zijn minder aangename kant. Echt Belgisch Allerheiligen weer: koude wind en regen. De hele dag.  We doen vandaag opnieuw ons dagelijks deel van onze  noveen opdat de Australische regering de corona beperkingen voldoende mildert opdat we naar Brisbane zouden kunnen vliegen zonder dat we 14 dagen in quarantaine moeten.  Als het niet baat, dan schaadt het niet.

Om ons zelf de illusie te scheppen dat we onze tijd toch een beetje nuttig door brengen  laten we ons bij Woolworths, de  supermarkt waar we het merendeel van onze inkopen doen, een klantenkaart  aanmaken. Voor elke Australische dollar aankopen, krijg je dan één punt. Na 2.000 punten kan je die laten omzetten naar 10 dollar, goed voor € 6,5.  Als we ons vandaag lid maken, krijgen we welkom geschenk 1.500 punten. Belachelijk hoor ik je denken. En gelijk heb je, maar ja ik moet mijn dagen toch met iets door krijgen, nietwaar. Het is inderdaad een hele poespas van acties aan de kassa en online registreren. Dat online gedoe verloopt niet van een leien dakje want zowel mijn als Kris’ e-mail adres zijn volgens de Woolworths applicatie geen ‘valid email address’. Tja, dan maar naar de service desk gebeld en daar hang je dan –zoals overal in Australië- een half uur aan de lijn. Maar de volhouder wint. Blijkbaar schort er wat aan hun applicatie. Wat is dat tegenwoordig toch met het merendeel van de applicaties? Zijn die nu echt allemaal in mekaar geflanst zonder de nodige kwaliteitstesten?

Omdat ik alle aankopen bij de supermarkt met mijn creditkaart betaald heb, heb ik alle kastickets sinds half maart nog bijgehouden. Ik haal de hele berg (van pakweg 11 maart tot eind april) terug boven en begin ze één voor één in de applicatie van Woolworths in te brengen. Een bezigheid van 2 uur. In totaal  ben ik met de activering van die klantenkaart een halve dag bezig geweest.

Ha ja, nog bijna vergeten te vertellen. Een groot verschil met Europa is dat Australië op 1 mei geen Feest van de Arbeid kent. De Australiërs hebben op 1 mei dus geen verlofdag. Vakbonden stellen hier duidelijk niet veel voor.

03-05-2020 om 07:15 geschreven door markenkris

We zijn ons aan het voorbereiden om een mogelijke hervatting van onze reis. Concreet betekent het dat we ons initieel programma herbekijken, vertrekkende van onze hypothetische vertrekdag van 11 juli. Zo komen we tot de slotsom dat we idealiter rond 25 mei een vlucht zouden moeten kunnen nemen van Melbourne naar Brisbane. We zijn alvast gestart met een noveen.

Ik krijg van Argenta, na enig aandringen, via mail de uitgavenstaat van mijn creditkaart voor de periode half  maart tot half april. Er is in 2020 blijkbaar geen andere oplossing voor handen om mij die staat te bezorgen. Gewoon omdat deze functie momenteel niet werkt via internetbankieren. ‘Er is een probleempje met die applicatie’. In totaal krijg ik vijf bladzijden met 74 transacties. Met de moed der wanhoop zet ik me er aan. Voor elk van de 74 verrichtingen in de uitgavenstaat zoek ik het overeenkomstige betalingsbewijs. Kris verklaart me gek, maar ik blijf deze op het eerste zicht zinloze en onoverzichtelijke sysiphus arbeid koppig volhouden. Enkele uren later klaar ik de klus met een diepe zucht. En spijtig genoeg wordt mijn, ik geef het ootmoedig toe,  meer dan gezonder argwaan eens te meer bevestigd. Er zit ook nu een verrichting tussen van een maaltijd die ik ergens in maart cash betaald heb omdat het met mijn creditcard zogezegd niet lukte (‘sorry mate, but it doesn’t work’). Gelukkig heb ik het materiële bewijs terug gevonden: het kasticket waarop ‘paid cash’ gedrukt staat.

03-05-2020 om 07:15 geschreven door markenkris

Ik kan kort zijn: het regent hier de godganse dag, alsof we in een killig en klammig Belgisch herfstweer zitten. De airco staat op 27° C en we kunnen niet veel anders doen dan in onze respectieve boeken te lezen. Die 27 ° graden is geen tik-fout. Isolatie is in Australië nog een inhoudsloos begrip. Ik zie hier naast deuren en ramen en deuren kieren waardoor een leger mieren probleemloos in slagorde kan passeren. Wij (finaal eigenlijk de eigenaars van de B&B) verwarmen  hier eigenlijk de hemel).

Kris leest een zwaar filosofisch traktaat en ik verdiep me in ‘De Bourgondiërs’, de kanjer van Johan Op de Beeck. Allemaal prima tot ik ’s avonds tot mijn afgrijzen vast stel dat die corona restricties bij mij een onverwacht nevenverschijnsel teweeg brengen. Ik kweek op mijn billen–net ter hoogte van het vlak waar ik zit- eelt. ZIT-EELT stel je voor! Als dat hier niet snel een doelgerichte actie onderneem, eindig ik nog met corona-door-zit-wonden. Dan moet ik nog hulp inroepen van een gediplomeerde verpleegster om die moeilijk te behandelen wonden met een speciaal zalfje in te smeren. En dat smeersel zal gegarandeerd zoooo exclusief en dus ook duur zijn, dat ik het, na de professionele behandeling- nog een half uur moet laten intrekken opdat het optimaal zou kunnen werken. Daar heb ik tot op heden nergens iets over gelezen in die tonnen klinkklare onzin die angsthazen urbi et orbi, ongecontroleerd en ongebreideld, over de gevaren en de nevenverschijnselen van de corona pandemie op het internet rond bazuinen. Curieus. Al even curieus als de nuchtere vaststelling dat Griekenland tot op heden zo weinig corona slachtoffers kent. Ondanks een gezondheidszorg die zeker niet beter is dan de Italiaanse. Curieus².

03-05-2020 om 07:14 geschreven door markenkris

Een kalme dag vandaag. We zijn naar Moonee Ponds gewandeld in de hoop in een kinderspeelgoedwinkel een doos Rummikub te kunnen kopen. We hebben geluk. Dus spelen we vanavond Rummikub. Ik moet duidelijk nog wat oefenen, want Kris (die dat spel al jaren speelt) verslaat met straatlengtes. Viermaal zelfs, samen met Toon en Romana. Ik hang er morgenavond dus aan om te oefenen.

29-04-2020 om 06:37 geschreven door markenkris

Als we de deur van het winkeltje van de schoenmaker 'In the Spirit of the Sect' in North Melbourne open duwen, is het alsof we met een teletijdmachine 100 jaar terug flitsen naar het Victoriaanse Engeland. Een grote gezellige rommel van oude zware Singer naaimachines voor schoenen, een hele waaier van stijlvolle en erg dure stijlvolle Engelse schoenen, alles gehuld in de typisch bruine kleur en overdekt met een stevig laagje stof. Uit de woofers (zo  noemden we toen degelijke luidsprekers) van de jaren ’70 schalt blues van de Rolling Stones. In blijde verwachting van het verschijnen van de eigenaar kijk ik wat rond en zie ik dat hij de tussenmuur met het pand ernaast heeft uitgeklopt. In dat tweede pand houdt ie een barbierszaak, helemaal in dezelfde stijl. Een film met Sherlock Homes kan hier stante pede worden opgenomen.

De eigenaar is een gezellige vijftiger, in een outfit van ene die in de jaren zestig is blijven hangen. Mijn lovende woorden over de inrichting van zijn ‘cosy’ stulpje doet hem duidelijk goed. En hij zegt dat hij in het winkelcentrum van Melbourne een nieuwe zaak gaat openen en dat hij het in dezelfde stijl zal inrichten. Hij neemt ons ook me naar zijn atelier waar hij schoenen en handtassen herstelt. Het stak vol met antieke naaimachines, sommigen zelfs nog in gietijzer. Daarmee kan ie zelfs olifantenvel stikken. Dan vertrouwt hij ons toe dat hij jaren in Oostenrijk gewoond heeft. Hij was ernaar toe getrokken omdat Europe hem fascineerde (en nog steeds fascineert) en hij is terug naar Australië gekomen uit heimwee en omdat de regelneverij in Europa hem irriteerde. Hij ziet allicht de scepsis in mijn ogen en hij zet de conversatie zonder aarzeling verder in, naar ik vermoed, Oostenrijks Duits.

Tegen woensdag zal hij in mijn nieuwe hoed van kangoeroehuid 4 perforaties aanbrengen zodat ik er een lederen string kan doorsteken op de Canadese manier. Dat is de beste methode omdat de hoed daarmee zowel met wind van voor als met wind van achter niet kan wegwaaien. Hij gaat ook één van de twee paar schoenen met een gat in de zool herstellen. Zoals meestal op mijn reisjes rond de wereld neem ik een stel afgedragen schoenen mee die ik op het eind van de reis achterlaat. Maar ik had niet voorzien dat we hier effen wat langer zouden vertoeven en dat gat in de zool wordt alsmaar groter. Hij belooft er tegen overmorgen nieuwe van te maken.

Dan de trein genomen, terug naar het  Mount Dandenong Ranges Park. We ondernemen een tweede expeditie naar het Arboretum in het Park, dat we enkele dagen geleden niet gevonden hadden. Even op zijn Australisch: it’s ‘amazing’, ‘breathtaking’, astonishing’, ‘stunning’ and even ‘incredible’. Vertaald naar het Nederlands: een stukje bos van 1 hectare, zonder wandelpad en met vier (!) grote bomen met een naamplaatje. Het waren alle vier (weliswaar grote) sparren. Besluit: bij de Aussie heeft een arboretum een andere invulling dan in West Europa. Geen mooi onderhouden park met tientallen of honderden mooie bomen en struiken die je  via gemarkeerde wandelpaden kan bewonderen. Neen, dat is voor een Aussie zinloos tijd- en energieverlies. Hier is een Arboretum een stukje van één of enkele hectaren woeste natuur. Zonder inkom, zonder omheining, zonder wandelpad. Gewoon langs de rijbaan een houten plankje met ‘Arboretum’ erop. That’s it. Om voor onszelf de illusie te scheppen dat we lang in het arboretum vertoefd hebben, verorberen we in een aangenaam  najaarszonnetje onze picknick.

Tot slot aan de overkant van de rijbaan een klimtochtje naar een observatorium met een wijds uitzicht. Helemaal aan de horizon kunnen we nog net de skyline van Melbourne ontwaren.

29-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

Nog vergeten te vertellen dat ik één van de vorige dagen op de vismarkt een zee-egel gekocht heb, een Echinoidea. Maar ééntje want Kris moet er niets van hebben. Eigenlijk ziet hij er ook niet appetijtelijk uit. Een grote dikke zwarte bal van 15 cm diameter helemaal vol met venijnige stekels. De schrik van diepzee duikers. Want als je op zo een egel trapt heb je pijnlijke dagen voor de boeg.

Ze wrikken die van de zeebodem los en eens op het vaste land steken ze een scherpe brede schaar in de mond van het dier en breken ze de beenharde schil open. Binnenin zitten 5 geel/oranje tongetjes ter grootte van een duim. Ze zien er wat slijmerig uit (enigszins vergelijkbaar met oestervlees) en tegelijk korrelig (zoals zaad van een kreeft).  Het zwart monstertje wordt opengespleten geserveerd met alle zwarte stekels erop en eraan. De tongentjes liggen onderaan in de open gewrikte schelp. Niet direct het meest aantrekkelijke zicht, zeker niet voor gevoelige magen. Ik verman mij en steek het eerste slijmtongetje binnen. De smaak kan ik best omschrijven als een mengeling van oestervlees  en kreeftenzaad. Bij een eerste kennismaking was het dus geen laaiend succes. Het smaakt niet superlekker, maar ik denk dat ik er nog wat moet aan wennen.  Als Japanners er verzot op zijn en er veel geld voor neertellen, moet het fijn eten zijn. De eerste kennismakingsfase probeer ik door te spartelen met behulp van wat Chardonnay. Dat helpt uiteraard altijd. Spijtig is dat er nogal wat zandkorreltjes en schelpgruis in en tussen de tongetjes zit. Ik ga aan mijn Grieks Petros eens vragen waar die rommel vandaan komt. Ik gok op schelpgruis omdat ik vermoed dat het beestje allicht niet delicaat geopend is geworden, net zoals bij oesters nogal eens durft te gebeuren.

Vanuit de tram hadden we voordien al een aboriginal winkel gezien. Vandaag wij daar naartoe. Maar wat een ontgoocheling. Niets anders dan waardeloze commerciële rommel. Op één punt na.  Ik heb daar een nieuwe hoed gekocht. Australisch model, gemaakt van kangoeroe huid. Hij staat me goed, al zeg ik het zelf. Vlak in de buurt passeren we een schoenmaker. Zo een authentieke winkel, ingericht naar Brits model van een eeuw geleden. Heel mooi. Geen probleem dat ie vandaag gesloten is, want morgen passeren we hier weer.

27-04-2020 om 12:32 geschreven door markenkris

Nu de maaltijd was ook een heksentoer. We zijn bij Toon een bakvorm voor de quiche gaan halen, want dat is blijkbaar niet voorzien in de standaard keukenuitrusting van een Australische B&B. Bladerdeeg vinden we in de supermarkt, maar bakpapier niet. Gelukkig is de bladerdeeg voldoende vet zodat ik de gebakken quiche zonder ongelukken uit de bakvorm kan prullen. Rijstpap maken vergt ook wat creativiteit. Ze kennen hier geen dessertrijst. Dus opteer ik, na flink wat wikken en wegen voor risotto rijst. En wonder boven wonder: Kris lukt erin om er rijstpap mee te brouwen en met saffraan, kaneel en wat limoendruppels is de smaak nagenoeg even fijn. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de bruine suiker. Die ziet er wel donker bruin uit, maar er hangt zo een lichtjes aangebrand aroma rond. We roeien met wat we hebben.

Voor rest een kalme dag want het is hier ANZAC dag. ANZAC is het acroniem voor Australian and New Zealand Army Corps. Dat was de naam van all sukkelaars van die landen die in Egypte werden ‘klaargestoomd’ om zich onder de deskundige leiding van ene jonge Churchill in april 1915 op de stranden van Gallipoli (in de Dardanellen, ongeveer waar 3000 jaar voordien de veldslagen om Troje hebben plaats gevonden) aan flarden te laten schieten. Later is deze herinnering dag uitgebreid als dag van eerbetoon aan alle Australische en Nieuw-Zeelandse soldaten die ingezet of gesneuveld zijn in alle oorlogen en brandhaarden. Pech voor de mensen hier dat die feestdag vandaag op een zondag valt. Geen verlofdag, want de notie ‘compensatie dag’ is hier nog niet geïntroduceerd.

27-04-2020 om 12:31 geschreven door markenkris

Als we ons verblijf kunnen verlengen, moet ik wel even tellen of ik voldoende hart-pilletjes bij heb. Ik heb  uit veiligheidsoverwegingen enkele strookjes extra mee genomen maar, zoals ik vreesde, net niet genoeg om het bijna twee maand langer uit te zingen (tot 11 juli in plaats van tot 19 mei). Ik wil op dit vlak geen risico’s lopen, dus ga ik vandaag  langs de dokter van Toon om een voorschrift te halen voor het geval dat. Geen probleem, ik krijg het onmiddellijk mee. Daarmee ben ik ook langs die kant voorbereid op een extra lang verlengd verblijf. Geregeld.

Daarna naar onze favoriete overdekte markt in Melbourne om de ingrediënten voor de  pantagrueleske driegangen maaltijd van morgenavond in te slaan. Eieren, prei en spek voor de quiche als voorgerecht. Als hoofdgerecht kiezen we voor een stevig gekruide marinade-mix  van alle soorten verse vis en inktvissen van ons favoriet viskraam. In feite bestaat die marinade uit gerecupereerde overschotjes  van zijn viskraam (goed gezien van die visboer), gemarineerd met stukjes rode en groene paprika. Kris vult het nog verder aan met wortelen (die hebben hier opmerkelijk meer smaak van bij ons) en slijmerwten (spotgoedkoop hier). Het geheel gaan we besproeien met pikante curry en blussen met cocosmelk. Het nagerecht wordt rijstpap met bruine suiker.

Tijdens de bestelling meen ik één van de eigenaars Grieks te horen praten. Ik zeg hem in het weinige nieuw-Grieks dat ik me nog herinner van decennia geleden: “kalimèra kirié, póso kalᔠ(goede dag mijnheer, hoe gaat het met u). Die man kijkt even verrast en begint dan ongeremd (gelukkig voor ons  in het Engels) heel zijn leven af te ratelen. Uit die onstuitbare woordenvloed leren we dat hij in een vroeger leven gevechtspiloot was geweest en dat hij overal gestationeerd geweest is onder andere in Evere, maar ook in Napels, dat hij  (tot zijn groot spijt) om de liefde ontslag genomen heeft, terwijl zijn broer wel piloot gebleven is, en… en …  Ik zoek wanhopig het stopcontact om de stroomtoevoer achter die informatievloed te stoppen. Na enkele pogingen lukt het me. Bij ons afscheid zegt ie dat hij Pétros heet en dat ik volgende maal naar hem moet vragen. Dom van mij, zeg ik hem u (in het Engels : ‘zal ik doen want ik herinner me ook nog hoe ik in het Grieks naar jou moet vragen’. “Pou ine Pétros”. Zet onze Peter uiteraard prompt een nieuwe plaat op en begint weer. Enfin, we hebben hem tot afscheid gezwaaid zoals mijn kleindochter deed als ze (op haar 2,5 jaar) vond dat het wellekens was geweest en zetten het dan opgelucht op een lopen om niet te verdrinken in zijn woordenvloed. Een echte Griek, zoals mooi getypeerd in de film Zorba de Griek.

26-04-2020 om 04:11 geschreven door markenkris

Ik trek mijn stoute schoenen aan en neem een enigszins tegenspartelende Kris mee op excursie naar de Mont Dandenong Ranges Park. Een groot natuurgebied pakweg 30 km ten Oosten van Melbourne met in het midden de Dandenong berg van 670 meter. Kris wijst me erop dat ik deze uitstap, als we worden tegen gehouden, onmogelijk als een ‘exercise’ kan verkopen aan de politie, dat we bijgevolg een serieuze boete kunnen oplopen en dat we zelfs niet weten of dat Park wel open is. Tinternet zegt dat het Park gesloten is, maar dat het Arboretum in het Park wél open is. Ik herken de Belgische chaos en besluit dat deze tegenstrijdige informatie een gegronde reden is om met een berekend risico toch te vertrekken. We nemen de trein naar Lillydale en vandaar nemen we een lokale bus tot in Montrose. Daar is de achterdeur van het enorme natuurpark. Dat er controle is aan de voordeur van het Park kan ik me levendig inbeelden, maar we moeten wel grote pech hebben, als we aan de achterkant van het park zouden worden onderschept. Zo gezegd, zo gedaan en inderdaad. Aan de achterkant is er geen afspanning, laat staan een poort of enige vorm van toegangscontrole. We wandelen het natuurpark zo binnen alsof we in onze tuin binnen gaan. We stappen en genieten van de mooie dag, zien -op 2 mensen na- niemand, we picknicken ’s middags op een rots en we blijven koppig wandelen op zoek naar het Arboretum. Maar ja, we hebben geen kaart (want de infoshops zijn gesloten) en het onvermijdelijke gebeurt: ergens hebben we de verkeerde bosweg gekozen want we komen tegen 15 uur aan in Olinda, aan de andere kant van de Dandenong berg in het park.  Helemaal niet erg. Het was een mooie wandeling, ik kan het stijgingspercentage van 12% op het gemakje stappend vlot aan (een hele mentale opluchting voor mij) en we hebben begrepen dat men met een lokale bus ook rechtstreeks naar het Arboretum kan. Moe maar voldaan zoals men dat pleegt te omschrijven keren we via een lokale bus (met Duitse pünktlichkeit op tijd aan de halte in het midden van het natuurpark!) en daarna een lokale trein (met Duitse pünktlichkeit op tijd) terug thuis om bij Toon te gaan eten. In het station New Market, waar we afstappen, staan op het perron 2 agenten. Zij zeggen niets, wij knikken ‘goede dag’ en dat was het meest spannende moment van de verboden wandeling in de tuin van Eden. Wieniewaagtniewint.

26-04-2020 om 04:10 geschreven door markenkris

De taalperikelen met de banken raken opgelost. Bij Paribas kost een Engelse versie van een rekeningsaldo maar liefst 35 euro. Ik vind dat er echt over. Zeker in vergelijking met de kosten die  Argenta vraagt: 10 euro. We hebben ons momenteel dan ook wijselijk beperkt tot een print screen  van het startscherm van onze rekeningen. Daar staat alleen onze naam op en het saldo. Geen van beiden hoeven vertaald te worden. We kruisen onze vingers en we gaan die documenten indienen. We zullen zien zei de blinde.

Volgende probleempje zal mijn belastingaangifte worden, want ik heb mijn e-ID kaart lezer niet bij. Dat was ook niet nodig meende ik, want zoooo lang zouden we toch niet van huis zijn. Eerst dacht ik dat ik via Doccle wel toegang zou kunnen krijgen tot Taxs-on-web, maar neen. Ook Doccle vraagt de e-ID kaart of itsme als extra identificatie. Dus probeer ik de applicatie itsme te installeren op mijn androïd smartphone. Dat blijkt niet te gaan vanuit Australië. Waarom heb ik nog niet kunnen achterhalen. Op een iPhone gaat het wel.  We hebben intussen de vraag al gesteld aan de service desk van het Belgische bedrijf Itsme, maar tot op heden is het van die kant oorverdovend stil. We zoeken verder want wie zoekt die vindt zegt men.

25-04-2020 om 09:15 geschreven door markenkris

Vandaag rijdt Toon naar het huis waar hij vanaf begin juni zal gaan wonen. Dat is in Woodend, een 70 km van Kensington. Hij moet zijn dochtertje gaan inschrijven in de crèche en hij wil tevens van de gelegenheid gebruik maken om in Toyotagarage in de buurt te bezoeken. Hij overweegt immers een auto te kopen. We willen geen onnodige aandacht van de politie, dus beslissen we dat het wijselijk is dat Toon met Kris rijdt en dat ik thuis blijf.

Ik heb me goed kunnen bezig houden. Eerst ons optrekje eens gepoetst. Het was nodig en het verschil tussen voor en na springt in het oog, vind ik althans. Om wat uit te rusten van mijn exploot in deze beruchte en beroemde Olympische discipline heb ik op tv naar een documentaire gezien over het wedervaren van de inwoners van de Chagos archipel in de Indische Oceaan. Het gaat om 60 tropische eilanden die sinds 1965 onder het Brits Indische -Oceaanterritorium vallen. De bewoners zijn afstammelingen van de Afrikaanse slaven die de Fransen (die de archipel in bezit hadden genomen, nadat de Portugezen het hadden laten vallen) tewerkstelden op de olieplantages. Na de nederlaag van Napoleon in 1814 worden de Chagossianen plots Britse onderdanen.  Op zich niets ergs, maar in december 1966 verhuurden de Britten de archipel voor 50 jaar aan de Amerikanen, die op één ervan (Diego Garcia) een militaire basis bouwden. Alle bewoners werden in de periode 1967 -1973 manu militari door de Britten opgepakt en verhuisd naar overal, maar hoofdzakelijk naar Mauritius. Hierbij werd geen rekening gehouden met familiale banden. Gezinnen werden gescheiden, kinderen raakten gescheiden van hun ouders, enzovoort. Financiële compensatie hebben ze nooit gekregen en tot op heden leven die mensen daar in erbarmelijke omstandigheden.  Juridisch is de calvarieberg nog steeds lopende: het dossier ligt momenteel bij het Internationaal Hof van Justitie in Den Haag. Weer wat bij geleerd/

Voor zij die zich afvragen waarom de culinaire rubriek niet meer verschijnt, dat komt omdat we ons mentaal aan het voorbereiden zijn voor ‘la grande bouffe’. Eerste logische stap is dan ook een algemene onthouding: dus heb ik simpele pizza’s gemaakt.

23-04-2020 om 10:11 geschreven door markenkris

And now something completely different: straatwerken. Ze zien vanmorgen in onze straat begonnen met het openbreken van het voetpad, de stoepboorden en de afwateringsgoot. De snelheid en de efficiëntie is adembenemend. Ik word er moe van, gewoon van ernaar te kijken. Het voorbereiden voor de her aanleg is nog straffer. Alsof het buitenmatse legoblokken betreft worden de stoepboorden in de verschillende formaten (recht, half afgerond naar links en naar rechts, hele bogen van 90° naar links en naar rechts  en afgeschuinde). De afgeschuinde worden gebruikt aan elke straathoek om het op- en afrijden van rolstoelen en kinderwagen feilloos vlot te laten verlopen. Zo feilloos dat wij de eerste dagen op elke hoek van de straat een ‘gat in de lucht’ stapten omdat we nog niet gewend waren aan dat niveauverschil. Om te zorgen dat ze mooi op een rechte lijn, afhellend naar het laagste punt worden geplaatst, spannen ze over de ganse lengte van de werkzaamheden een fluo koord. De boorden wegen als lood. Ze worden met een mini kraantje juist gepositioneerd en neergezet in de funderingsmortel. Tot op de millimeter juist. Vlaamse gemeentebesturen en aannemers: kom eens kijken hoe je zoiets doet. Wat in Vlaanderen blijkbaar een onmogelijke opdracht is, gebeurt hier tussen de soep en de patatten. Curieus toch.

Dan komen de afwateringsgoten aan de beurt. De goot bestaat hier uit 2 rijnen van zware kasseien van ca. 20 cm lang, 10 cm breed en 20 cm hoog. Die wegen ook als lood uiteraard. Om te zorgen dat ze ordentelijk gelegd worden, spannen ze wederom over de ganse lengte van de straat twee fluo koorden: één voor de afwatering en een tweede om de rechte lijn aan te houden. Steen per steen wordt manueel juist gelegd. Hoe kan je het raden: tot op de millimeter juist. Als het werk af is, doet het pijn aan de ogen. Zo correct. De arbeiders blijken Maltezen te zijn.

23-04-2020 om 10:10 geschreven door markenkris

De verlenging van onze verblijfsvergunning is een ander paar mouwen. De zoon van Kris worstelt zich wonderwel door de administratieve doolhof van paperassen en finaal blijkt dat we 2 documenten moeten voorleggen. Het eerste om aan te tonen dat we werk of inkomen hebben. Een attest van een derde (geen directe familie uiteraard) waaruit blijkt dat we beiden gepensioneerd zijn is voldoende. Maar ja, dergelijke documenten hebben we niet bij ons. Zelfs een paranoïde en vooruitziende persoon als ik heb daar inde verste verte niet aan gedacht. En mocht dat toch het geval geweest zijn, waren ze nutteloos want ze moeten in het Engels opgesteld zijn. En vertalen kan alleen door een beëdigd vertaler. Kris heeft haar Engels modelattest ter ondertekening opgestuurd naar een gepensioneerde notaris en ik heb het mijne doorgestuurd naar mijn vroegere directiesecretaresse. Dat luik zal dus wel in orde komen. Het tweede document is een pak moeilijker. We moeten kunnen aantonen dat we over voldoende financiële middelen beschikken om het hier nog verder te kunnen uitzingen. Op zich geen probleem, maar…. ook deze bankuittreksels moeten in het Engels zijn. En dat is een ander paar mouwen. Op de respectieve websites van onze banken kunnen we immers wel switchen van Nederlands naar Frans. Maar Engels is daar niet bij. We hebben een bericht gestuurd naar onze banken en hopen het beste.

23-04-2020 om 10:09 geschreven door markenkris

Het programma van vandaag kan je niet direct overladen noemen. In de voormiddag gekookt want we willen ’s middags barramundi-moten degusteren. Lekkere vaste vis, maar hij moet wel langzaam garen (trager dan bijvoorbeeld zwaardvis). Na de afwas wilde Kris een bezoekje brengen aan een winkel met snuisterijen van aboriginals. Het was aan de linkse kant van de Grote Steenweg tussen Kensington en Melbourne. Gedurende 10 km hebben we vanuit de tram alle winkeltjes bekeken op zoek naar die ene onverlaat. Niettevinden. Tot ik me realiseer dat Kris niets gespecifieerd had over de RICHTING waarin de tram reed, toen ze de winkel opgemerkt had.  Ik zucht effen en bedenk dan dat alles relatief is. Om onze tramrit naar Melbourne toch nog enigszins nuttig te maken, stelt Kris  voor op de City Circle de stappen. Zoals het woord het doet vermoeden is het een toeristisch hop-on-hop-off traject rondom de stad. Plezant is wel dat het transportmiddel een rammelde tram-antiqui­teit  is van circa 100 jaar oud. Zo een typische elegante, stijlvolle houten karkas van de jaren 20 van vorige eeuw op een ijzeren onderstel met vierkante wielen én vierkante assen. We hebben de luxe ervaren om de tour te kunnen meemaken in het tramstel exclusief voor ons alleen.  Op een gegeven moment komt de bestuurder even bij ons staan en vertelt hoe uitzonderlijk het ook voor hem is dit toeristische traject met een lege tram af te rijden. In normale tijden zit zijn karretje stamvol. We beseffen de uitzonderlijke luxe van dit moment en we nemen enkele foto’s van de binnenkant van de lege tram. De bestuurder is zo vriendelijk om aan een halte even uit te stappen om voor ons een foto te nemen van zijn tram met ons erbij. We waren niet voor ‘den donkeren thuis’.

Nadat we de planning van onze reis nog eens goed bestudeerd hebben, heeft Kris naar onze vliegtuigmaatschappij Etihad gebeld. Ze is erin gelukt onze vervallen tickets voor de terugvlucht om te boeken naar een latere datum. Dat scheelt een flinke slok op de financiële borrel, want zo kunnen we zonder extra kosten terugvliegen naar België. Etihad beweert momenteel dat zij ons op 11 juli zullen kunnen terug brengen. De nieuwe tickets (mét exits seats) hebben we via mail onmiddellijk ontvangen. Maar het is nog voorbarig om nu al victorie te kraaien in Victoria. Dit is alleen de eerste kaap die we met succes hebben kunnen nemen. Zullen we erin lukken om ook het volgende obstakel te overwinnen? Come and see next day: same time same place.

23-04-2020 om 10:07 geschreven door markenkris

19-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris

16-04-2020 om 08:49 geschreven door markenkris

15-04-2020 om 00:00 geschreven door markenkris